Επικριτικοί χαρακτήρες

[Ελβετός Τραπεζίτης]

Δεν ξέρω εγώ για 1 χαρακτήρα γράφω και αντιστοιχούν όλα αυτά. Βγάλε άκρη μέχρι το πρωί αν μπορείς..

Καλή νύχτα / μέρα.

Υπάρχουν επιστημονικοί ορισμοί, περιγραφές και κατηγοριοποίησεις για την ψυχοπαθολογία της κάθε προσωπικότητας. Τα πάντα ξεκινάνε απο την επακριβή περιγραφή των συμπτωμάτων συν αρκετές πληροφορίες για την συμπεριφορά ωστε να διαγνωστεί η προσωπικότητα.
οσο πιο ξεκάθαρη ειναι η περιγραφή της περίπτωσης, τόσο πιο εύκολα θα προσδιορισθεί το περί ποιάς προσωπικότητας αναλύουμε.

[perseus]

το θεμα δεν ειναι οι επικριτικοι αλλα οι που δεν μας ακουνε.

[ΓΑΛΗ]

Συμφωνώ με την προσέγγιση του Ελβετού τραπεζίτη. Υπάρχουν αρκετές ομοιότητες μεταξύ νάρκισσου και τελειομανή αλλά υπάρχουν και κάποιες διαφορές. Παραδείγματος, χάριν πολλές φορές θεωρούμε τελειομανή τον τυπολάτρη, τον πολύ οργανωμένο, αυτόν που θέλει τα πράγματα να πηγαίνουν "ρολόϊ" κλπ και επισημαίνει τις "αταξίες" στον χώρο. Μπορεί να είναι ένας αυστηρός δάσκαλος, ένας τυπικός δημόσιος υπάλληλος, ένας απαιτητικός διευθυντής ή μία νοικοκυρά. Αυτοί δεν είναι απαραίτητα νάρκισσοι, γιατί η κριτική ή απόρριψη που θα εκφράσουν έχει πάντοτε λογική βάση, την οποία δεν θέλουν να διερευνήσουν οι αποδέκτες της κριτικής. Είναι οι "σπασίκλες" που κανείς δεν συμπαθεί γιατί συνήθως θίγουν τον ωχαδελφισμό μας. Και δεν είναι δυνατόν να φταίμε εμείς για κάτι που μπορούμε να κάνουμε αλλά δεν το κάνουμε, έτσι; Εμείς είμαστε πάντα οι μποέμ, ωραίοι και χαλαροί τύποι, που κάνουμε πάντα αυτό που γουστάρουμε και δεν αφήνουμε τα μικρά και ασήμαντα να μας χαλάσουν τη διάθεση.

Η διαφορά των ανωτέρω τελειομανών με τους ναρκισσιστές είναι ότι οι δεύτεροι είναι πάντα επικριτικοί, απορριπτικοί, υπερβολικοί στις απαιτήσεις τους από το περιβάλλον χωρίς να προσφέρουν οι ίδιοι αυτό που απαιτούν γιατί λειτουργούν με το αυτοκρατορικό σκεπτικό του "δοξάστε με, ικανοποιήστε με, απλώς γιατί είμαι εγώ". Και δεν αντιμετωπίζουν το οποιοδήποτε περιβάλλον (κοινωνικό, φιλικό, εργασιακό) ως ένα χώρο που πρέπει να λειτουργεί το δούναι και λαβείν αλλά ως μια θεατρική παράσταση με τον εαυτό τους πρωταγωνιστή. Αν διανοηθούν ότι οι άλλοι τους βλέπουν ως δευτεραγωνιστές τρελλαίνονται. Το ότι πιθανόν να είναι οι κομπάρσοι του χώρου και ότι οι γύρω τους ανέχονται ή τους υποστηρίζουν για τον χ ή ψ λόγο ούτε καν τους περνάει από το μυαλό. Και μπορεί να είναι γενναιόδωροι, ευχάριστοι κλπ αλλά αυτό συμβαίνει μόνον με τους κόλακες που τους περιβάλλουν. Όταν η κολακεία ή ανοχή σταματήσει, εκπέμπεται η συσσωρευμένη κακία ενός πραγματικά ψυχρού/προβληματικού ανθρώπου και αυτό είναι που δημιουργεί την τοξικότητα.

Οπότε, θα έλεγα ότι οι ναρκισσιστές είναι τοξικοί, οι τελειομανείς είναι απλώς εκνευριστικοί.


YΓ. Τα παραπάνω είναι μια ασπρόμαυρη τοποθέτηση εντός του πλαισίου των διαβαθμίσεων του γκρι, που παίζουν και στις δύο περιπτώσεις.

[shrike]

ρε συ, αυτό το λεγόμενο "κόμπλεξ" το λέμε γενικότερα και ασυναίσθητα (χωρίς να σημαίνει οτι είναι λάθος) αλλά εγώ θέλω να ξεδιαλύνω λιγο στην σκέψη μου (γιατι από διαίσθηση κτλ καλά πάμε) αυτό το "κόμπλεξ" τί ακριβώς σημαίνει στην κάθε περίπτωση

Όχι, εγώ δεν το είπα έτσι. Ούτε γενικά ούτε ασυναίσθητα το είπα, ούτε και το θέτω σαν κανόνα.
Όπως ανέφερα, μίλησα για παραδείγματα από τον προσωπικό μου περίγυρο, και σ' αυτά ισχύει το "κομπλεξικός".

[Σουβλίτσα]

Ναι, εγώ σε ρωτάω τί περιεχόμενο δίνεις σε αυτό το "κομπλεξικός", σκέτο απο μόνο του μοιάζει απλώς κάτι σαν ταμπέλα

[Σουβλίτσα]

Έχουν γίνει πολλά περιεκτικά και αναλυτικά ποστ παραπάνω, ενδιαφέρουσες αναλύσεις αν και με μπερδεύουν ως προς το θέμα του νήματος που είναι ο επικριτικός χαρακτήρας και η επίκριση.
Επειδή παρατηρώ οτι πολλοί μιλούν με εικονιδιάκια εξυπνούτσικα και αναφέρονται σε επιμέρους, συγκεκριμένα παραδειγματα* (συγκεκριμένα παραδείγματα=κατι που απέφυγα να κάνω από την αρχή, όπως έχω ήδη γράψει, ακριβώς για να μην ξεφύγουμε σε επιμέρους αναλύσεις και δεν εστιάσουμε στο συγκεκριμένο) θα ήθελα να τα ξαναδιαβάσω να δω αν μπορώ μέσα από εκεί να βρω μια άκρη στις ερωτήσεις μου, έστω εν μέρει.

*ή σε στοχευμένα (τεσπα!) παραδείγματα , σορυ αν κατάλαβα λάθος

Αν όχι, μια καλή ιδέα, από την στιγμή που είναι όντως πολύ ενδιαφέρουσες όλες αυτές οι αναλύσεις και τοποθετήσεις ή τα επιμέρους προσωπικά παραδείγματα για το χ πρόσωπο στον κύκλο του καθενός, που θέλει να αναλύσει ο καθένας, θα μπορούσαμε να αλλάξουμε τελείως το θέμα και τον τίτλο του νήματος ή να ανοίξουμε και διάφορα ξεχωριστά νήματα για κάθε τύπο προσωπικότητας όπως αναλύονται από την ψυχαναλυτική εταιρεία ή για το "χ" πρόσωπο που μας απασχολεί.

[Σουβλίτσα]

Διαβάζω πχ, για την τελειομανία ως πηγή του κακού του επικριτικού, το οποίο -αναλογιζόμενη συγκεκριμένο πρόσωπο ή πρόσωπα γνωστά μου-θα έλεγα οτι έχει βάση (λέω θα έλεγα γιατί δεν μπορώ να το καταθέσω ως ψυχοδιαγνωστική γνωμάτευση)

Επίσης, το θέμα οργή: έχω παρατηρήσει όντως οργή πίσω από ισχυρές επικριτικές προσωπικότητες

Πολύ καλές παρατηρήσεις δηλαδή

Επειδή έχω υπόψιν όμως και άλλα παραδείγματα ανθρώπων που ήταν τέλειοι πχ στην δουλειά τους ή στις ενασχολήσεις τους χωρίς να γίνονται ενοχλητικοί κτλ στους υπόλοιπους, φαντάζομαι οτι αυτή η τελειομανία δεν είναι ίσως αρκετή από μόνη της να πυροδοτήσει επίκριση.
Εκτός αν την δούμε απλώς ως τελειο-μανία, δηλαδή μια τάση, και ασχέτως του αποτελέσματος, αν είναι όντως τέλειο ή όχι, κατάσταση έντασης και πανικού (εφόσον μιλάμε για -μανία). Κάτι τέτοιο όμως σκέπτομαι πως περισσότερο αποτελεί έλλειμμα για τον ίδιο τον επικριτικό

Εδώ εμένα με ενδιαφέρει να δω, εαν ολη αυτή η συμπεριφορά του στους γύρω του δικαιολογείται μόνο από αυτό το εσωτερικό άγχος ας πούμε. Ή, για να φτάσει κανείς να συμπεριφέρεται έτσι, χρειάζονται και άλλα δεδομένα στην προσωπικότητα (αυτό που λέγαμε για ισχυρό εγωιστικό υπόβαθρο).

[Spiros252]

ΓΑΛΗ νομίζω πως έχω γνωρίσει και το πρότυπο του τελειομανούς ή τουλάχιστον ένα πρόσωπο που το προσεγγίζει. Χαρακτηριστικά, κάθε αντικείμενο του χώρου του είναι σε ορισμένη θέση και επιλεγμένο πολύ προσεκτικά.
Θέλει τα πάντα σε πλήρη οργάνωση. Πράγματα που για τους άλλους ανθρώπους ούτε τους περνάει από το μυαλό. Χάνεται κυριολεκτικά στη λεπτομέρεια. Μπορεί να αφιερώσει μια ολόκληρη μέρα για να βρει ένα π.χ. τασάκι που να ταιριάζει με την εξεζητημένη λοιπή διακόσμηση του γραφείου του.

Η δουλειά του βέβαια ήταν τέτοια και πιθανόν επίτηδες επιλεγμένη ώστε να ικανοποιεί την τελειομανία του. Ήταν μια δουλειά που η απόλυτη λεπτομέρεια έκανε τη διαφορά. Οπότε εκεί είχε την απόλυτη δικαιολογία.

Αυτός ο τύπος όμως παρόλο που σου έσπαγε τα νεύρα ζητώντας να τακτοποιήσεις όλο το σύμπαν μερικές φορές (σε δουλειά) δεν επιχειρούσε να σου επιβάλλει τη φιλοσοφία του και δεν σε κατέκρινε συνεχώς. Ήταν έτσι για τον εαυτό του και για την εικόνα του.

Δεν είχα ακούσει για τον τελειομανή του Ελβετού που προσπαθεί να επιβάλλει το πρότυπο του στους γύρω. Χωρίς βασικά στοιχεία του ναρκισσισμού νομίζω ότι οι παρουσιαζόμενοι χαρακτήρες μας εδώ δεν "βγαίνουν".

[Σουβλίτσα]

Σωστά, η παράμετρος "ναρκισσισμός" νομίζω σαν υπόστρωμα λίγο πολυ υπάρχει σε όλα αυτά, είναι αυτό που εγώ με άλλα λόγια λέω "έντονο εγωιστικό υπόβαθρο"

[Custom_F]

Πολλα ποστ ειναι για παραθεση ομως διαλεξα αυτο (ομολογω οτι μεχρι εκεινη τη σελιδα διαβασα... )

Εν τω μεταξύ, δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει, αλλά επισημαίνοντας όλα τα χαρακτηριστικά των επικριτικών χαρακτήρων (που είναι πολύ σωστά) περιγράφετε στην ουσία το μισό φόρουμ.

Οταν διαβασα το αρχικο ποστ το μυαλο μου πηγε και μενα στην τελειομανια, καθως εχω πιασει τον εαυτο μου να γινομαι επικριτικη ακριβως επειδη δε ανεχομαι τα λαθη. Ουτε απο μενα. (εχω βελτιωθει και δειχνω ανοχη και σε μενα πλεον) Και οχι οτι ειμαι ο σουπερ ντουπερ εξυπνος ανθρωπος (φαινεται και απο την επιλογη σουπερ ντουπερ), αλλα μεχρι εκει που μου κοβει, δε μπορει ο οργανισμος μου να τα δεχτει.

Δεν ειναι ομως μονο ο τελειομανης, επικριτικος. Ειναι, το ξαναλεω, και μαλιστα πολυ, αλλα ο τελειομανης θα επικεντρωθει στο λαθος, δεν αντεχει το λαθος. Αλλοι επικριτικοι τυποι, θα επικεντρωθουν στον ανθρωπο που το εκανε, κανοντας τον να νιωσει ασχημα για το λαθος του. Τους νοιαζει και το λαθος ασφαλως, αλλα πιο πολυ επικεντρωνονται στο οτι εκεινοι ξερουν καλυτερα και ζητουμενο τους ειναι να μειωσουν το συνομιλητη τους.

Ο επικριτικος δεν ειναι ενας τυπος. Ειναι διαφοροι τυποι, που ο καθενας εχει ΚΑΙ άλλα στοιχεια στο χαρακτηρα του. Αναλογα λοιπον και τα αλλα στοιχεια, εχουμε και το ειδος του επικριτικου. Ακομη και ο τελειομανης επικριτικος εχει ΚΑΙ αλλα στοιχεια που τον ξεχωριζουν απο αλλον τελειομανη επικριτικο.

Σιγουρα εχει να κανει με το πως μεγαλωσαν, αλλα και με το οτι δεν το εχουν αναγνωρισει ακομη, ωστε να το διορθωσουν οσο μπορουν, ή απλως το γνωριζουν και το βρισκουν σωστο.

Οπως και ναχει, η γνωμη μου ειναι οτι ακουμε ολους τους ανθρωπους αρχικα.
Δεν τα ξερουμε ολα και καλο θα ειναι να ακουμε και καναν αλλο.
Αν φιλτραροντας τα λογια του, δουμε οτι δε μας κανουν και αναγνωρισουμε σε συγκεκριμενο ανθρωπο κακια και εμμονη, απλως παυουμε να τον ακουμε.
Στους υπολοιπους μπορουμε να εξηγησουμε οτι καταλαβαινουμε το ενδιαφερον τους, αλλα ο τροπος που χρησιμοποιουν ειναι λαθος. Οποτε και ενας τελειομανης θα κολλησει σαυτο και αν ειναι σωστος θα προσπαθησει να το διορθωσει.
Διαφορετικα, τους δεχομαστε οπως ειναι, γιατι αναγνωριζουμε την καλη τους προθεση και κραταμε απο αυτα που λενε μονο την ουσια.

Καθε ανθρωπος, καθε επικριτικος ανθρωπος, θα πρεπει να αντιμετωπιστει συμφωνα και με τα υπολοιπα χαρακτηριστικα του.

[shrike]

Ναι, εγώ σε ρωτάω τί περιεχόμενο δίνεις σε αυτό το "κομπλεξικός", σκέτο απο μόνο του μοιάζει απλώς κάτι σαν ταμπέλα

Διάφορα, δεν είναι όλοι κομπλεξικοί με τα ίδια πράματα. Άλλος έχει κόμπλεξ κατωτερότητας λόγω μόρφωσης, άλλος επειδή έξω από τον χώρο στον οποίο "τον παίρνει" να κάνει τον κριτή, είναι άνθρωπος "της σφαλιάρας".

[nik_killthemall]

Μια ερώτηση : Δεν υπάρχει περίπτωση η τελειομανία να έχει ναρκισιστικά κίνητρα ? Μια επίκριση ανάμεσα στο "πως είναι" και στο "πως θα έπρεπε βέλτιστα να είναι" τέλεια διατυπωμένη, οργανωμένη και δομημένη δεν δημιουργεί συνθήκες αναμφισβήτητου και επομένως έμμεσο ρισπέκτ αυθεντίας που θα μπορούσε να ληφθεί έμμεσα ως ναρκισισμός ?

ναι και όχι.

ο σκοπός του Τ ειναι «να φτιάξει τον τέλειο κόσμο», το οποίο εμπεριέχει μεγάλη δόση ναρκισσισμού.

ομως ο σκοπός του Ν ειναι «να απολαύσει και να γευθεί την ικανοποίηση της ανωτερώτητας και της μοναδικότητάς του» το οποίο εμπεριέχει τεάστια δόση τελειομανίας.

Κάνουνε χιαστί δηλ. : το υποτιθέμενο δημιούργημα (τέλειος κόσμος) του Τ δηλ. εμπεριέχει ναρκισσισμό, και το υποτιθέμενο δημιούργημα του Ν (ανωτερότητα και ομορφιά) εμπεριέχει τελειομανία.

Άλλη μια ερώτηση : ο Τ έτσι όπως τον περιγράφεις έχει αυτογνωσία ? Με την επιμονή που διορθώνει με τις επικρίσεις του τον κόσμο, διορθώνει και τον εαυτό του όπου τον βρίσκει ατελή και αναποτελεσματικό ή φροντίζει/θεωρεί πως τις επικρίσεις για τον εαυτό του τις έχει ήδη κάνει/εφαρμόσει οπότε υπολείπεται μόνο ο κόσμος για να διορθωθεί ?

[Σουβλίτσα]

Καστομ, ωραίες παρατηρήσεις
Πολλοί άνθρωποι όμως που έχουν έντονο αυτό το επικριτικό στοιχείο στις συναναστροφές τους κάνουν τον βίο αβίωτο, τέλος
Εκεί, όταν θα προσπαθήσεις-αναγκαστικά-να κόψεις ή να περιορίσεις (βάλεις σε άλλο πια πλαίσιο την σχέση δηλαδή), ενδέχεται να σε πονέσει και πολύ. Φυσικά δεν μιλάω για τον οποιονδήποτε στην ζωή του καθενός αλλά για άτομα τα οποία θεωρούσε κοντινά του.

Για να φθάσεις να το κάνεις αυτό, ενδέχεται να σου έχει πάρει πολύ χρόνο και πολύ κόπο/φθορά ωστε να κάνεις την αξιολόγηση που περιγράφουμε εδώ για να αποφασίσεις οτι δεν αξίζει να προσπαθήσεις/υπάρχει περίπτωση να καταφέρεις να αλλάξει και πολύ η κατάσταση

[Σουβλίτσα]

shrike, και πάλι δεν με βοηθάς νομίζω αλλά οκ, δεν επιμένω

[shrike]

shrike, και πάλι δεν με βοηθάς νομίζω αλλά οκ, δεν επιμένω

Δεν καταλαβαίνω τι παραπάνω θέλεις να σου πω...