Phorum.com.gr

Blackdog έγραψε: 10 Φεβ 2022, 22:20

taxalata xalasa έγραψε: 10 Φεβ 2022, 21:44
τελικα βρηκε ο δασκαλος πουθε κλανει ο κουνουπας; η εμεινε αναπαντητη η ερωτηση απο τους δασκαλους;

Απ τον κωλο τυπε μου

Ο δασκαλος ειπε οτι το στομα ηταν μεγαλυτερο και δεν θα μπορουσε να σφυριζει ο αερας

ΓΑΛΗ έγραψε: 10 Φεβ 2022, 17:59

Πορφύριος Εξαρχίδης έγραψε: 10 Φεβ 2022, 16:31

ΓΑΛΗ έγραψε: 10 Φεβ 2022, 15:50 Ο Αριστοφάνης ήταν ο Σεφερλής της αρχαιότητας.

Με ό,τι θετικό και αρνητικό συνεπάγεται αυτό.

Καμία απολύτως σχέση. Λέγεται δε πως ακόμα κι από τότε ανάμεσα στους τραγωδούς ήταν ο καλύτερος χειριστής της γλώσσας.
Ο Σεφερλής είναι χυδαίος και ηλίθιος.
Ο Αριστοφάνης μεγαλοφυία.

Καθαρά προσωπική μου άποψη, προτιμώ τις τραγωδίες. Τις βρίσκω πολύ πιο ισορροπημένες ως προσέγγιση των πραγμάτων.

Αυτό που εννοώ είναι ότι μπορεί η σάτιρα να είναι σε κάποιες περιπτώσεις ευφυής αλλά παραμένει στο πλαίσιο της πολιτικής/κοινωνικής κριτικής χωρίς να προσφέρει κάποια αντιπρόταση που να μην παίζει στο ουτοπικό πεδίο.

Πορφύριος Εξαρχίδης έγραψε: 11 Φεβ 2022, 12:05

ΓΑΛΗ έγραψε: 10 Φεβ 2022, 17:59

Πορφύριος Εξαρχίδης έγραψε: 10 Φεβ 2022, 16:31

Καμία απολύτως σχέση. Λέγεται δε πως ακόμα κι από τότε ανάμεσα στους τραγωδούς ήταν ο καλύτερος χειριστής της γλώσσας.
Ο Σεφερλής είναι χυδαίος και ηλίθιος.
Ο Αριστοφάνης μεγαλοφυία.

Καθαρά προσωπική μου άποψη, προτιμώ τις τραγωδίες. Τις βρίσκω πολύ πιο ισορροπημένες ως προσέγγιση των πραγμάτων.

Αυτό που εννοώ είναι ότι μπορεί η σάτιρα να είναι σε κάποιες περιπτώσεις ευφυής αλλά παραμένει στο πλαίσιο της πολιτικής/κοινωνικής κριτικής χωρίς να προσφέρει κάποια αντιπρόταση που να μην παίζει στο ουτοπικό πεδίο.

Η σάτιρα δεν είναι μόνο αυτό. Πρέπει να καταλάβεις ότι για τη σάτιρα δεν υπάρχει ιερό πρόσωπο και ήρωας ή ακόμα και θεός που δεν είναι χυδαίος. Μέσα από τη σάτιρα ο Αριστοφάνης (βασικά και δεκάδες άλλοι που τα έργα τους καταστράφηκαν) παρουσιάζει την πραγματικότητα. Τι σημαίνει να είσαι δούλος. Τι σημαίνει να είσαι ήρωας. Όλα ισοπεδώνονται. Αντιπροτάσεις μυριάδες στα έργα του όπως π.χ. η προτροπή σύναψης ειρήνης με τους Σπαρτιάτες. Όλα τα έργα αν και αντλούσαν από παλιούς μύθους απεικόνιζαν σύγχρονα προβλήματα κι αγώνες. Είχαν μια στοιβαρή βάση κι όσο κι αν σε κάποιους τώρα φαίνονται χυδαία το γέλιο ακόμα και εις βάρος κάποιου άλλου, άσχημου, αλογοπρόσωπου, ήταν απαραίτητο για τη μύηση στο θέατρο. Αν θυμάμαι καλά η περίοδος αποτελούνταν από τρία έργα και η κωμωδία ερχόταν τελευταία. Αυτό δεν ήταν κάτι τυχαίο. Ότι βάρος δέχθηκες και όποια κάθαρση ξεκαθαρίζεται τώρα πως ήταν όλα ένα παιχνίδι. Τίποτα δεν έχει σημασία. Φάε, πιες, όλες οι κωμωδίες τελείωναν με ένα μεγάλο φαγοπότι. Σε όλες τι κωμωδίες τα πράγματα βρίσκαν μια χαριτωμένη ισοροπία. Δεν διαχώριζαν οι έλληνες την τραγωδία από την κωμωδία. Στην εξέλιξη του πρόσεξε πως ο Ευρυπίδης έγραφε όχι τραγωδίες μα ιλαροτραγωδίες όπου σε σημεία γελάς αυθόρμητα.

ΓΑΛΗ έγραψε: 11 Φεβ 2022, 12:31

Πορφύριος Εξαρχίδης έγραψε: 11 Φεβ 2022, 12:05

ΓΑΛΗ έγραψε: 10 Φεβ 2022, 17:59

Καθαρά προσωπική μου άποψη, προτιμώ τις τραγωδίες. Τις βρίσκω πολύ πιο ισορροπημένες ως προσέγγιση των πραγμάτων.

Αυτό που εννοώ είναι ότι μπορεί η σάτιρα να είναι σε κάποιες περιπτώσεις ευφυής αλλά παραμένει στο πλαίσιο της πολιτικής/κοινωνικής κριτικής χωρίς να προσφέρει κάποια αντιπρόταση που να μην παίζει στο ουτοπικό πεδίο.

Η σάτιρα δεν είναι μόνο αυτό. Πρέπει να καταλάβεις ότι για τη σάτιρα δεν υπάρχει ιερό πρόσωπο και ήρωας ή ακόμα και θεός που δεν είναι χυδαίος. Μέσα από τη σάτιρα ο Αριστοφάνης (βασικά και δεκάδες άλλοι που τα έργα τους καταστράφηκαν) παρουσιάζει την πραγματικότητα. Τι σημαίνει να είσαι δούλος. Τι σημαίνει να είσαι ήρωας. Όλα ισοπεδώνονται. Αντιπροτάσεις μυριάδες στα έργα του όπως π.χ. η προτροπή σύναψης ειρήνης με τους Σπαρτιάτες. Όλα τα έργα αν και αντλούσαν από παλιούς μύθους απεικόνιζαν σύγχρονα προβλήματα κι αγώνες. Είχαν μια στοιβαρή βάση κι όσο κι αν σε κάποιους τώρα φαίνονται χυδαία το γέλιο ακόμα και εις βάρος κάποιου άλλου, άσχημου, αλογοπρόσωπου, ήταν απαραίτητο για τη μύηση στο θέατρο. Αν θυμάμαι καλά η περίοδος αποτελούνταν από τρία έργα και η κωμωδία ερχόταν τελευταία. Αυτό δεν ήταν κάτι τυχαίο. Ότι βάρος δέχθηκες και όποια κάθαρση ξεκαθαρίζεται τώρα πως ήταν όλα ένα παιχνίδι. Τίποτα δεν έχει σημασία. Φάε, πιες, όλες οι κωμωδίες τελείωναν με ένα μεγάλο φαγοπότι. Σε όλες τι κωμωδίες τα πράγματα βρίσκαν μια χαριτωμένη ισοροπία. Δεν διαχώριζαν οι έλληνες την τραγωδία από την κωμωδία. Στην εξέλιξη του πρόσεξε πως ο Ευρυπίδης έγραφε όχι τραγωδίες μα ιλαροτραγωδίες όπου σε σημεία γελάς αυθόρμητα.

Λες να μην έχω καταλάβει το μπολντ ή την σημασία του κωμικοτραγικού στοιχείου, που είναι από τις θεμελιώδεις βάσεις του θεάτρου αλλά και της οπτικής των πραγμάτων γενικότερα;

Δηλαδή τί ακριβώς νομίζεις Πορφύριε; Ότι δεν τρελλαίνομαι για τον Αριστοφάνη επειδή απλώς είναι... βλάσφημος και προσπαθείς να με επαναφέρεις στην τάξη;

Σοβαρά τώρα;

Πορφύριος Εξαρχίδης έγραψε: 11 Φεβ 2022, 15:36

ΓΑΛΗ έγραψε: 11 Φεβ 2022, 12:31

Πορφύριος Εξαρχίδης έγραψε: 11 Φεβ 2022, 12:05
Η σάτιρα δεν είναι μόνο αυτό. Πρέπει να καταλάβεις ότι για τη σάτιρα δεν υπάρχει ιερό πρόσωπο και ήρωας ή ακόμα και θεός που δεν είναι χυδαίος. Μέσα από τη σάτιρα ο Αριστοφάνης (βασικά και δεκάδες άλλοι που τα έργα τους καταστράφηκαν) παρουσιάζει την πραγματικότητα. Τι σημαίνει να είσαι δούλος. Τι σημαίνει να είσαι ήρωας. Όλα ισοπεδώνονται. Αντιπροτάσεις μυριάδες στα έργα του όπως π.χ. η προτροπή σύναψης ειρήνης με τους Σπαρτιάτες. Όλα τα έργα αν και αντλούσαν από παλιούς μύθους απεικόνιζαν σύγχρονα προβλήματα κι αγώνες. Είχαν μια στοιβαρή βάση κι όσο κι αν σε κάποιους τώρα φαίνονται χυδαία το γέλιο ακόμα και εις βάρος κάποιου άλλου, άσχημου, αλογοπρόσωπου, ήταν απαραίτητο για τη μύηση στο θέατρο. Αν θυμάμαι καλά η περίοδος αποτελούνταν από τρία έργα και η κωμωδία ερχόταν τελευταία. Αυτό δεν ήταν κάτι τυχαίο. Ότι βάρος δέχθηκες και όποια κάθαρση ξεκαθαρίζεται τώρα πως ήταν όλα ένα παιχνίδι. Τίποτα δεν έχει σημασία. Φάε, πιες, όλες οι κωμωδίες τελείωναν με ένα μεγάλο φαγοπότι. Σε όλες τι κωμωδίες τα πράγματα βρίσκαν μια χαριτωμένη ισοροπία. Δεν διαχώριζαν οι έλληνες την τραγωδία από την κωμωδία. Στην εξέλιξη του πρόσεξε πως ο Ευρυπίδης έγραφε όχι τραγωδίες μα ιλαροτραγωδίες όπου σε σημεία γελάς αυθόρμητα.

Λες να μην έχω καταλάβει το μπολντ ή την σημασία του κωμικοτραγικού στοιχείου, που είναι από τις θεμελιώδεις βάσεις του θεάτρου αλλά και της οπτικής των πραγμάτων γενικότερα;

Δηλαδή τί ακριβώς νομίζεις Πορφύριε; Ότι δεν τρελλαίνομαι για τον Αριστοφάνη επειδή απλώς είναι... βλάσφημος και προσπαθείς να με επαναφέρεις στην τάξη;

Σοβαρά τώρα;

αν συνεχίσεις έτσι θα σε επαναφέρω με χαστουκάκια στον πισινό (εαν το θέλεις κι εσύ πάντα), να αναιρεις δλδ ότι ξεκίνησες να πεις. Τελοσπαντων τα χαστουκάκια πάντως σε κάθε περίπτωση είναι διαθέσιμα.

ΓΑΛΗ έγραψε: 11 Φεβ 2022, 15:51

Πορφύριος Εξαρχίδης έγραψε: 11 Φεβ 2022, 15:36

ΓΑΛΗ έγραψε: 11 Φεβ 2022, 12:31

Λες να μην έχω καταλάβει το μπολντ ή την σημασία του κωμικοτραγικού στοιχείου, που είναι από τις θεμελιώδεις βάσεις του θεάτρου αλλά και της οπτικής των πραγμάτων γενικότερα;

Δηλαδή τί ακριβώς νομίζεις Πορφύριε; Ότι δεν τρελλαίνομαι για τον Αριστοφάνη επειδή απλώς είναι... βλάσφημος και προσπαθείς να με επαναφέρεις στην τάξη;

Σοβαρά τώρα;

αν συνεχίσεις έτσι θα σε επαναφέρω με χαστουκάκια στον πισινό (εαν το θέλεις κι εσύ πάντα), να αναιρεις δλδ ότι ξεκίνησες να πεις. Τελοσπαντων τα χαστουκάκια πάντως σε κάθε περίπτωση είναι διαθέσιμα.

Προτείνω να δοκιμάσεις τη μέθοδο επαναφοράς με κάποια που γουστάρει τις παραστάσεις στο Δελφινάριο.

μίστερ μαξ έγραψε: 08 Φεβ 2022, 22:19 Είστε δικαστής στην Αρχαία Ελλάδα (μαζι με αλλους 500 περίπου) κι ενας σεβάσμιος γεράκος, ονόματι Σωκράτης δικάζεται με τις κατηγορίες για Ασέβεια και Διαφθορά των νέων.

Ας συζητήσουμε.

Αρκετοί λένε για πολιτικα κίνητρα των δημοκρατικών, ωστόσο ούτε καν ο ίδιος ο Σωκράτης δεν αρνήθηκε τις κατηγορίες. Πιστευε στο δαιμόνιο του, και πίστευε πως ο Ηλιος πχ ηταν μια φλεγόμενη μπάλα. Η Αθηναϊκή δημοκρατία δουλεύει και τότε, οπως και σημερα, θεωρουν την ασέβεια κάτι σοβαρό. Αλλωστε οι θεοί υπερασπιζονται τις πολεις. Τι θα ψηφίζατε το απογευματάκι, όταν τελείωσε η δίκη;

Πορφύριος Εξαρχίδης έγραψε: 10 Φεβ 2022, 16:31
Καμία απολύτως σχέση. Λέγεται δε πως ακόμα κι από τότε ανάμεσα στους τραγωδούς ήταν ο καλύτερος χειριστής της γλώσσας.
Ο Σεφερλής είναι χυδαίος και ηλίθιος.
Ο Αριστοφάνης μεγαλοφυία.

μίστερ μαξ έγραψε: 15 Φεβ 2022, 10:01 Παντως, Πορφύριε, ποια η γνώμη σου για την αμυντική/απολογιτική τακτική του Σωκράτη; Πράγματι, πιστεύεις ήθελε να καταδικαστει σε θάνατο, όπως ισχυρίζεται ο Νίτσε;

Πορφύριος Εξαρχίδης έγραψε: 16 Φεβ 2022, 13:38

μίστερ μαξ έγραψε: 15 Φεβ 2022, 10:01 Παντως, Πορφύριε, ποια η γνώμη σου για την αμυντική/απολογιτική τακτική του Σωκράτη; Πράγματι, πιστεύεις ήθελε να καταδικαστει σε θάνατο, όπως ισχυρίζεται ο Νίτσε;

Καταρχάς να πούμε δυο λόγια. Οι μαθητές του ήταν κυρίως παιδιά πλουσίων που μετέφεραν τις απόψεις του Σωκράτη περί υποκρισίας και άγνοιας σχεδόν όλων των Αθηναίων, στους πατέρες του. Ήταν λοιπόν μια ισχυρή πλούσια τάξη που κατασκεύασε το κατηγορητήριο αφού η ηθική που δίδασκε και η απόπειρα αυτογνωσίας μέσω ακόμα και της ταπείνωσης του εγώ ήταν ενάντια στα συμφεροντά τους. Κατηγορήθηκε ότι διείφθειρε την νεολαία όταν στην πραγματικότητα την εξύψωνε μέσω του ορθολογισμού. Η ηθική του ήταν απόρροια του ορθολογισμού. Δεν τιμούσε τους θεούς όπως οι άλλοι Αθηναίοι γιατί πίστευε πως οι Θεοί θα γνώριζαν πόσο καλός ήταν και πως ότι έκανε το έκανε για το κοινό καλό και θα τον έκριναν για την αρετή του χωρίς να θυσιάζει χρόνο και κατσίκες. Αυτό εξαγρίωνε τους φίλους Αθηναίους μαζί με την διαρκή προσβολή της απόδειξης της άγνοιάς τους. Δεν ήταν λοιπόν μόνο οι πλούσιοι που τον ήθελαν νεκρό. Ο Σωκράτης στη δίκη του αντί να υπερασπιστεί τον εαυτού του δικάζει τους δικαστές του. Δεν είναι τυχαίο που κάπου στην αναγέννηση επανανακαλύφθηκε και οι συγκρίσεις με τον Χριστό ήταν αναπόφευκτες. Ο Σωκράτης ίσως έχει αφήσει μεγαλύτερο αποτύπωμα στον κόσμο απ' ότι νομίζουμε.

Ο Νίτσε ήταν μπερδεμένος με τον Σωκράτη. Από την μία αγαπούσε την επιστημονική του μέθοδο και ήταν κι αυτός λάτρης της ψυχολογίας. Από την άλλη τον έβλεπε σαν ένα καταστροφέα ονείρων που με τον εξορθολογισμό του καθιστά άχρηστη κάθε τέχνη και κάθε απόλαυση αποτέλεσμα της μεταφυσικής της. Ο Νίτσε έβλεπε την τέχνη ως αναγκαιότητα εξευγενισμού. Θα έλεγε κανείς ότι καταλαβαίνει ο νίτσε γιατί ο σωκράτης παρουσιάζεται σαν κίνδυνος για τον Αριστοφάνη. Είναι αυτή η ψυχρή λογική όπου καμία κάθαρση δεν μπορεί να υπάρξει.

Είναι σημαντικό να σημειώσουμε πως ο Σωκράτης άκουγε φωνές που τον οδηγούσαν και αυτές τις φωνές τις βάπτιζε θείες. Τα δαιμόνια. Αυτές οι φωνες λοιπόν του όριζαν να μιλήσει στον κόσμο για κοινωνικά ζητήματα. Πόσο διαβολικά έξυπνο.

μίστερ μαξ έγραψε: 16 Φεβ 2022, 18:33

Πορφύριος Εξαρχίδης έγραψε: 16 Φεβ 2022, 13:38

μίστερ μαξ έγραψε: 15 Φεβ 2022, 10:01 Παντως, Πορφύριε, ποια η γνώμη σου για την αμυντική/απολογιτική τακτική του Σωκράτη; Πράγματι, πιστεύεις ήθελε να καταδικαστει σε θάνατο, όπως ισχυρίζεται ο Νίτσε;

Καταρχάς να πούμε δυο λόγια. Οι μαθητές του ήταν κυρίως παιδιά πλουσίων που μετέφεραν τις απόψεις του Σωκράτη περί υποκρισίας και άγνοιας σχεδόν όλων των Αθηναίων, στους πατέρες του. Ήταν λοιπόν μια ισχυρή πλούσια τάξη που κατασκεύασε το κατηγορητήριο αφού η ηθική που δίδασκε και η απόπειρα αυτογνωσίας μέσω ακόμα και της ταπείνωσης του εγώ ήταν ενάντια στα συμφεροντά τους. Κατηγορήθηκε ότι διείφθειρε την νεολαία όταν στην πραγματικότητα την εξύψωνε μέσω του ορθολογισμού. Η ηθική του ήταν απόρροια του ορθολογισμού. Δεν τιμούσε τους θεούς όπως οι άλλοι Αθηναίοι γιατί πίστευε πως οι Θεοί θα γνώριζαν πόσο καλός ήταν και πως ότι έκανε το έκανε για το κοινό καλό και θα τον έκριναν για την αρετή του χωρίς να θυσιάζει χρόνο και κατσίκες. Αυτό εξαγρίωνε τους φίλους Αθηναίους μαζί με την διαρκή προσβολή της απόδειξης της άγνοιάς τους. Δεν ήταν λοιπόν μόνο οι πλούσιοι που τον ήθελαν νεκρό. Ο Σωκράτης στη δίκη του αντί να υπερασπιστεί τον εαυτού του δικάζει τους δικαστές του. Δεν είναι τυχαίο που κάπου στην αναγέννηση επανανακαλύφθηκε και οι συγκρίσεις με τον Χριστό ήταν αναπόφευκτες. Ο Σωκράτης ίσως έχει αφήσει μεγαλύτερο αποτύπωμα στον κόσμο απ' ότι νομίζουμε.

Ο Νίτσε ήταν μπερδεμένος με τον Σωκράτη. Από την μία αγαπούσε την επιστημονική του μέθοδο και ήταν κι αυτός λάτρης της ψυχολογίας. Από την άλλη τον έβλεπε σαν ένα καταστροφέα ονείρων που με τον εξορθολογισμό του καθιστά άχρηστη κάθε τέχνη και κάθε απόλαυση αποτέλεσμα της μεταφυσικής της. Ο Νίτσε έβλεπε την τέχνη ως αναγκαιότητα εξευγενισμού. Θα έλεγε κανείς ότι καταλαβαίνει ο νίτσε γιατί ο σωκράτης παρουσιάζεται σαν κίνδυνος για τον Αριστοφάνη. Είναι αυτή η ψυχρή λογική όπου καμία κάθαρση δεν μπορεί να υπάρξει.

Είναι σημαντικό να σημειώσουμε πως ο Σωκράτης άκουγε φωνές που τον οδηγούσαν και αυτές τις φωνές τις βάπτιζε θείες. Τα δαιμόνια. Αυτές οι φωνες λοιπόν του όριζαν να μιλήσει στον κόσμο για κοινωνικά ζητήματα. Πόσο διαβολικά έξυπνο.

Επεκτείνεσαι σε διαφορα θεματα και δεν μπορώ να τα σχολιασω ολα. Οι Χριστιανοί βρήκανε αρκετά κοινα σημεία με τον Σωκράτη (πχ ο θανατος του, η θεση του οτι δεν ηξερε την αλήθεια και η πιστη στο δαιμόνιο- την εξελαβαν ως παραδοχή πως ο ανθρωπος ειναι αδυναμος να βρει την αληθεια χωρις θεο). Ομως νομιζω ειναι λιγακι εκ του πονηρου η αφηγηση τους. Στην τελική ο Σωκράτης ειναι γνωστός για την ορθολογιστική αποδόμηση διαφόρων καθιερωμένων απόψεων και αυτο δεν πολυσυμβαδίζει με τον θεϊσμό. Με προβληματιζει περισσότερο η ιστορία του Νίτσε. Υπαρχουν διαφορες υποθεσεις πως ο Νιτσε εβλεπε τον Σωκράτη. Συμφωνω με μια, λιγο προσφταη που θελει τον Νιτσε να χρησιμοποιεί διαφορετικούς Σωκράτιδες, ή μάλλον το πως έβλεπε ο Δυση τον Σωκράτη, ο Σωκρατισμός της Δυσης λάμβανε διαφορες μορφες. Τελωσπάντων, ειναι αρκετά δυσκολη ενότητα για μενα που δεν έχω εκπαιδευτεί σε τετοια θεματα. Εγώ απλώς αναρωτιέμαι γιατι ο Σωκράτης, ο οποίος είχε κοινη λογική αναπτυγμένη, επέλεξε μια αυτοκτονική τακτική στην δίκη του, επέλεξε να παίξει επίθεση οταν έπρεπε να παιζει φουλ άμυνα. Μου φαίνεται παράξενο, θα το ανάμενα απο κάνα χίππυ της αρχαίοτητας, πχ Διογένη. Αλλα ο Σωκράτης;