Και παράταση να γίνει, δεν αντέχουν τα σώματα μας. Φτάνουμε peak στα 30, μετά ξεκινά η σταδιακή πτώση. Σε αρκετές γενιές, όταν θα έχουν περάσει στον εξελικτικό μας κώδικα οι καλύτερες συνθήκες με τις οποίες θα ζούμε μέχρι τότε, θα δούμε το προσδόκιμο να αυξάνεται (με ό,τι αυτό σημαίνει) και ενδεχομένως τα 30 να πηγαίνουν πιο πίσω, προς τα 35 ας πούμε ή και τα 40. Θα περάσουν χιλιετίες όμως, και ο άνθρωπος θα έχει αλλάξει, τα μάτια του θα έχουν μεγαλώσει για να καταναλώνει περισσότερη πληροφορία,
το πουλί του θα έχει μικρύνει και
η αναπαραγωγή θα είναι δυσκολότερη, αλλά κατα τα άλλα δεν υπάρχει εξέλιξη.
Από εκεί και έπειτα, επιστροφή από τον θάνατο δεν μπορεί να συμβεί λόγω πρακτικών ζητημάτων. Ο εγκέφαλος είναι ένας μυς μέσα σε υγρό που διατηρείται ζωντανός μέσω της οξυγόνωσης - ακόμα και αν κάποιος είναι αρτιμελής, αν η αναπνοή σταματήσει για πάνω από 7-8 λεπτά, ο εγκέφαλος ξεκινά να σαπίζει και οδηγούμαστε σε εγκεφαλική βλάβη χωρίς επιστροφή. Πέθανε ένας πιτσιρίκος στην Κρήτη τις προάλλες του οποίου η καρδιά ξεκίνησε να χτυπάει μετά από 2-3 ώρες θανάτου, ενώ υπάρχει και η περίπτωση του Τσάρλι Γκαρντ πριν λίγα χρόνια, που ζούσε μόνο με μηχανική υποστήριξη - θεωρείται ζωή μία ύπαρξη χωρίς καμία εγκεφαλική λειτουργία και μόνο ένα σώμα να ακολουθεί βασικές λειτουργίες; Και πως να την φέρεις πίσω μία τέτοια ζωή; Να κάνεις μεταφύτευση εγκεφάλου; Μιλάμε για επιστημονική φαντασία τώρα.
Γι' αυτό λέω ότι υπάρχουν πιο πρακτικά ζητήματα να ασχοληθούμε, πριν πούμε ότι νικάμε τον θάνατο ή κυριεύσουμε τα αστέρια. Υπάρχουν πληθυσμοί που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, υπάρχουν αρρώστιες για τις οποίες δεν έχουμε φάρμακο, θα προσπαθήσουμε να κατατροπώσουμε μία νομοτέλεια από την οποία δεν έχει ξεφύγει ποτέ καμία μορφή ζωής από καταβολής κόσμου;