foscilis έγραψε: 10 Ιαν 2020, 22:19
Μη λες ψεματάκια.
Το ΕΔΔΑ απαγορεύει την
διακοπή της σύνταξης. Δεν αναγνωρίζει δικαίωμα σε σύνταξη συγκεκριμένου ποσού όμως. Με κανέναν τρόπο δεν ισχύει ότι επειδή κάποιος μαλάκας αποφάσισε στα καλά καθούμενα να σου δώσει σύνταξη 2500 αυτό δημιουργεί "περιουσία" 2.500 το μήνα ή παραπάνω για όσο ζεις, αντίθετα με ό,τι συμβαίνει π.χ. με τα χρέη.
Επίσης όπως καταλαβαίνεις ακόμα κι αν ίσχυε αυτό που λες, θα σήμαινε ότι τα δικαστήρια έχουν μηδενική αρμοδιότητα να καθορίσουν το ύψος της σύνταξης μια και τα δημοσιονομικά είναι το κατεξοχήν πεδίο αρμοδιότητας της εκτελεστικής εξουσίας.
Η απλή αλήθεια είναι ότι τα ελληνικά δικαστήρια έχουν αποφασίσει ότι το Σύνταγμα και η ΕΔΔΑ γράφουν με αόρατο μελάνι πως η σύνταξη απαγορεύεται να μειώνεται, ειδικά δε για τους δικαστές απαγορεύεται να μειώνεται κάτω από κάποιο ποσό που θεωρούν (γιατί εκτός από το πολίτευμα, τις διεθνείς συνθήκες και το μέλλον της χώρας γιατί να μη γαμήσεις και το μυαλό του κόσμου) "αξιοπρεπές".
Καλές οι διορθώσεις και η αναδίπλωση σου, αλλά ακόμα δεν το έχεις.
1. Επαναλαμβάνω, ότι η σύνταξη είναι στην νομολογία ΟΛΩΝ των δικαστηρίων περιουσιακό δικαίωμα.
Φρέσκα κουλούρια, από ΕΔΔΑ:
Romeva κατά Βόρειας Μακεδονίας της 12.12.2019 (αρ. προσφ . 32141/10)
Η αναδρομική ανάκληση σύνταξης που χορηγούνταν για μακρό χρονικό διάστημα, ανατρέπει την ασφάλεια δικαίου και παραβιάζει το δικαίωμα στην περιουσία.
https://www.echrcaselaw.com/apofaseis-e ... periousia/
2. Την δημοσιονομική παράμετρο, στην προσέθεσα εγώ (υποψιάζομαι βέβαια ότι την επικαλέστηκες ως context). Χαίρομαι που την επαναλαμβάνεις.
Με άλλα λόγια, αναφέρεται και ως δίκαιο της ανάγκης (jus necessitatis) της οικονομικής κρίσης. Αυτή είναι και η μόνη ρήτρα διαφυγής που αναγνωρίζει, με περιορισμένη δυνατότητα επίκλησης (το δίκαιο της ανάγκης, το επικαλείσαι άπαξ).
3. Χωρίς την δημοσιονομική παράμετρο, η νομολογία του δικαστηρίου έκρινε κατά σε δυσμενείς νομοθετικές αλλαγές στο ύψος των συντάξεων.
Πάρε για παράδειγμα αυτή την περίπτωση:
VASILOPOULOU v. GREECE
II. ALLEGED VIOLATION OF ARTICLE 1 OF PROTOCOL NO. 1
20. The applicant further alleges a violation of Article 1 of Protocol No. 1 which provides:
“Every natural or legal person is entitled to the peaceful enjoyment of his possessions. No one shall be deprived of his possessions except in the public interest and subject to the conditions provided for by law and by the general principles of international law.
The preceding provisions shall not, however, in any way impair the right of a State to enforce such laws as it deems necessary to control the use of property in accordance with the general interest or to secure the payment of taxes or other contributions or penalties.”
21. The Government do not submit any observations as to the merits of the complaint under this Article.
22. The Court reiterates that the Court of Audit’s judgment of 9 September 1997 had created an established right to payment in the applicant’s favour (see the above-mentioned Antonakopoulos, Vortsela and Antonakopoulou v. Greece judgment and Dimitrios Georgiadis v. Greece, n° 41209/98, §§ 31-32). Undoubtedly, the State could have entered an appeal on points of law against this judgment but such an appeal could not have a suspensive effect according to Greek law. As a result, the fact that it was impossible for the applicant to have this judgment executed amounted to an interference with her right to the peaceful enjoyment of her possessions.
23. The Court further notes that on 30 June 2000 the Minister of Finance adopted decision No. 71320 which provided for the enforcement of all judgments of the Court of Audit whereby pensions were adjusted. However, the decision provided that the additional pensions would be paid by way of monthly instalments until 2004 without interest and in the form of State bonds. Moreover it was taken approximately three years after the Court of Audit had rendered its decision in the present case as well as after the European Court had delivered its first judgment finding that there was a violation of the Convention in this type of cases (see the above-mentioned Antonakopoulos, Vortsela and Antonakopoulou v. Greece judgment).
24. The Court considers that a legislative measure adopted belatedly and regulating matters of pension in a manner unfavourable to the interests of a litigant, who has already obtained a judgment awarding him a supplementary pension, upsets the fair balance between the protection of the right to property and the requirements of the general interest. In the present case, the applicant had to bear an individual and excessive burden incompatible with the requirements of Article 1 of Protocol No.1.
25. There has therefore been a violation of Article 1 of Protocol No.1.
Η Βασιλοπούλου είχε προσφύγει επιτυχώς στο ΕΣ και της είχε χορηγηθεί πρόσθετη σύνταξη. Η Ελλάδα καταδικάστηκε γιατί ο ΥΠΟΙΚ πέρασε νομοθεσία για την πληρωμή της αύξησης σε δόσεις/κρατικά ομόλογα. Υποθέτω ότι αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό είναι το έλασσον μπροστά στην μη πληρωμή ή ακόμα και την μείωση της σύνταξης (μείζον).
Σημείωση: το άρθρο 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ αφορά τα περιουσιακά δικαιώματα. Δεν το έχουν υπογράψει όλα τα μέλη.
4. Το δικαστήριο σαφώς και δεν μπορεί να κρίνει τα δημοσιονομικά της κάθε χώρας ή της χώρας του. Κρίνει όμως επί δεσμεύσεων που έχει αναλάβει το κάθε κράτος, μεταξύ των οποίων είναι και η πληρωμή των συντάξεων. Αν το κράτος έχει αναλάβει οικονομικές δεσμεύσεις τις οποίες δεν τηρεί, μπορεί να επιβάλλει την τήρηση τους. Δικαστικός έλεγχος της εκτελεστικής εξουσίας λέγεται (αρχή διάκρισης των εξουσιών κάθε δημοκρατίας).
5. Η δημοσιονομική κρίση είναι όπως επισήμανα ρήτρα διαφυγής (= στοιχείο που μπορεί να λάβει υπόψη το δικαστήριο του, εφόσον το προτείνεις, για να αλλάξει νομολογία). Φυσικά η επίκληση πρέπει να γίνεται με φειδώ, δεν μπορείς δηλαδή να επικαλείσαι δημοσιονομική κρίση επί δεκαετία.
Την δημοσιονομική κρίση την έκανε δεκτή το ΣτΕ (στην
668/2012 με εισήγηση της Σαρπ, σημείωσε το όνομα γιατί την βλέπω προσεχώς για πρόεδρο καθότι γραμμάτιο εξέδωσε και λογικά θα πληρωθεί) και
την κάνει ακόμα δεκτή και το ΕΔΔΑ.
Ως εκ τούτου, τα ζητήματα που τίθενται είναι τα εξής:
(1) οι μειώσεις των συντάξεων έλαβαν χώρα τουλάχιστον 3 φορές (Μνημόνιο 1 - Μεσοπρόθεσμο 1 - Μνημόνιο 2). Ως πότε η νομοθετική/εκτελεστική εξουσία θα επικαλείται την κρίση;
(2) οι μειώσεις γίνονται τελείως στα κουτουρού, στην καλύτερη αφού η Τρόικα παρουσιάσει ένα εξελάκι. Στην νομολογία αυτό θα το βρεις ως αναλογιστική μελέτη (και έλλειψη της).
