Phorum.com.gr

Τρίκαλος έγραψε: 13 Φεβ 2019, 12:24

ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ έγραψε: 13 Φεβ 2019, 11:29

Nostalgia έγραψε: 13 Φεβ 2019, 10:47 Ο νομος περι ευθυνης υπουργων ειναι μεσα;

Ο νόμος περί ευθύνης υπουργών καλύπτει τον Υπουργό στις αρμοδιότητές του. Δεν είναι αρμοδιότητα του Υπουργού να κλέβει, δεν είναι αρμοδιότητα του να διακινεί μαύρο χρήμα
Μιλαμε για αστικο μυθο

Ούτε είναι αρμοδιότητα των βουλευτών να κρίνουν εάν ένας συνάδελφος τους είναι τίμιος ή όχι. Για αυτό υπάρχει η δικαιοσύνη, που μπαίνει σε δεύτερη μοίρα.
Επίσης, μετά από ποσό καιρό παραγράφονται τα τυχόν αδικήματα; Επίσης, είναι όλοι οι Έλληνες ίσοι απέναντι στο νόμο;

Συνηθιζεται σε ολα τα προηγμενα κρατη του κοσμου οι κοινοβουλευτικοι να εχουν καποια προστασια απο τον καθε δικομανη
Αν θελεις την Ελλαδα τριτοκοσμικη πρεπει να το δουλεψεις λιγακι στο μυαλο σου
Αλλα παλι εσυ μπορει να θελεις να βλεπεις πχ τον Σωρρα να τρεχει στα δικαστηρια πρωθουργους
Οκ γνωμη εχουν ολοι
Απλα καποιες γνωμες ειναι για γελια

πατησιωτης έγραψε: 13 Φεβ 2019, 12:38

έχουν περάσει πάνω από 30 χρόνια που κολλάει στο ΠΑΣΟΚ Α΄ και το ΠΑΣΟΚ Β΄. Το μέλλον θα δείξει.

Το ΠΑΣΟΚ β' απ[οδείχθηκε οτι ήταν η ΝΔ. Και πασοκ και β

foscilis έγραψε: 13 Φεβ 2019, 12:12Από εκεί και πέρα η χιλιομίσητη διάταξη με τους 180 είναι απλά μια ασφαλιστική δικλείδα του πολιτεύματος όπως έχω εξηγήσει: δεν επιτρέπει σε μια κυβέρνηση που στηρίζουν ας πούμε 151-160 βουλευτές να συμπεριφέρεται σαν να μην υπάρχουν καθόλου όλοι οι άλλοι για απεριόριστο χρονικό διάστημα. Αναγκαστικά κάθε 5 χρόνια πρέπει να εξασφαλίζει μια συναίνεση 180 βουλευτών ή να αντιμετωπίζει εκλογές. Αν όντως δεν ξέφυγε και η αδυναμία να εξασφαλίσει 180 βουλευτές αντιστοιχεί σε μικροπολιτικό παιχνίδι, θα κερδίσει τις εκλογές και αυτοί που προκάλεσαν τη διάλυση της Βουλής θα τιμωρηθούν χάνοντας ψήφους.

Αυτό ΔΕ συνέβη το 2015 που σημαίνει ότι ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος (ιδιαίτερα ο δεύτερος που απώλεσε το 66% των ψήφων του αλλά και ο πρώτος που δεν πήρε ούτε μία από αυτές) όντως ήταν μια κυβέρνηση που είχε ξεφύγει και ήταν ανίκανη να δημιουργήσει συναινέσεις για αυτόν τον λόγο.

Στην πράξη, ποτέ δεν λειτούργησε αυτή η διάταξη έτσι. Ποτέ δεν δημιουργήθηκε "συναίνεση". Απλώς, όταν η αντιπολίτευση πίστευε ότι θα χάσει τις εκλογές, ψήφιζε τον προτεινόμενο ΠτΔ. Τέτοια περίπτωση ήταν η ΠΟΛΑΝ του Σαμαρά το 1995 που δεν ήταν κάν αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά πρότεινε η ίδια γιά Πρόεδρο τον Στεφανόπουλο που έγινε δεκτός από το ΠΑΣΟΚ και επέμεινε σε αυτόν γιατί υπολόγιζε πως στις εκλογές δεν θα έμπαινε κάν στην Βουλή (όπως και έγινε το 1996). Το συνηθισμένο είναι η αντιπολίτευση που έχει ηττηθεί πρόσφατα, να μην θέτει κάν θέμα διάλυσης τής Βουλής και να ψηφίζει εκείνον που προτείνει η Κυβέρνηση. Τέτοια είναι η περίπτωση Παπούλια που ψηφίσθηκε το 2005 και το 2010 από τους πρόσφατα ηττηθέντες ΠΑΣΟΚ και ΝΔ αντίστοιχα. Οποτε η αντιπολίτευση αισθάνθηκε αρκετά δυνατή, προκάλεσε πτώση τής Κυβέρνησης. Τέτοια ήταν η περίπτωση ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και του Μητσοτάκη το 1990, παρ'ό,τι τότε η ΝΔ δεν ήταν αντιπολίτευση αλλά μέρος Οικουμενικής Κυβέρνησης. Ισως το τελευταίο αυτό παράδειγμα να δείχνει πιό ξεκάθαρα απ'όλα ότι η λεγόμενη "συναίνεση" είναι ανύπαρκτη. Υποτίθεται ότι τότε κόμματα που ήλεγχαν όλες τις έδρες τής Βουλής συναινούσαν στην διακυβέρνηση τής χώρας επί 6 μήνες. Εν τούτοις, δεν μπορούσαν να συναινέσουν στην εκλογή Προέδρου και η Βουλή διαλύθηκε.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ έγραψε: 13 Φεβ 2019, 12:39

Συνηθιζεται σε ολα τα προηγμενα κρατη του κοσμου οι κοινοβουλευτικοι να εχουν καποια προστασια απο τον καθε δικομανη

είναι και θέμα διάκρισης των εξουσιών. Αντίστοιχα δεν μπορεί υπουργός να απολύσει δικαστή.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ έγραψε: 13 Φεβ 2019, 12:39

Τρίκαλος έγραψε: 13 Φεβ 2019, 12:24

ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ έγραψε: 13 Φεβ 2019, 11:29


Ο νόμος περί ευθύνης υπουργών καλύπτει τον Υπουργό στις αρμοδιότητές του. Δεν είναι αρμοδιότητα του Υπουργού να κλέβει, δεν είναι αρμοδιότητα του να διακινεί μαύρο χρήμα
Μιλαμε για αστικο μυθο

Ούτε είναι αρμοδιότητα των βουλευτών να κρίνουν εάν ένας συνάδελφος τους είναι τίμιος ή όχι. Για αυτό υπάρχει η δικαιοσύνη, που μπαίνει σε δεύτερη μοίρα.
Επίσης, μετά από ποσό καιρό παραγράφονται τα τυχόν αδικήματα; Επίσης, είναι όλοι οι Έλληνες ίσοι απέναντι στο νόμο;

Συνηθιζεται σε ολα τα προηγμενα κρατη του κοσμου οι κοινοβουλευτικοι να εχουν καποια προστασια απο τον καθε δικομανη
Αν θελεις την Ελλαδα τριτοκοσμικη πρεπει να το δουλεψεις λιγακι στο μυαλο σου
Αλλα παλι εσυ μπορει να θελεις να βλεπεις πχ τον Σωρρα να τρεχει στα δικαστηρια πρωθουργους
Οκ γνωμη εχουν ολοι
Απλα καποιες γνωμες ειναι για γελια

Συμφωνώ ότι είναι για γέλια, γιατί επί της ουσίας δεν λένε τιποτα. Αντίθετα, φέρνουν τον Σώρρα για παράδειγμα.
Άσε μας ρε Γιαννόπουλε.

Leporello έγραψε: 13 Φεβ 2019, 12:40 Τέτοια περίπτωση ήταν η ΠΟΛΑΝ του Σαμαρά το 1995 που δεν ήταν κάν αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά πρότεινε η ίδια γιά Πρόεδρο τον Στεφανόπουλο που έγινε δεκτός από το ΠΑΣΟΚ και επέμεινε σε αυτόν γιατί υπολόγιζε πως στις εκλογές δεν θα έμπαινε κάν στην Βουλή (όπως και έγινε το 1996).

Και εκεί μακεδονικό έπαιξε.Ο Σαμαράς έριξε τον Μητσοτάκη το 1993 για το μακεδονικό.Βγήκε ο Παπανδρέου που έβαλε εμπάργκο στα Σκόπια.Η ΠΟΛΑΝ αποφάσισε να τον συντηρήσει στην εξουσία για να συνεχίσει αφού ήξερε ότι η ΝΔ από την οποία προήλθε ήθελε συμβιβασμό.Ο Παπανδρέου έβγαλε πρόεδρο και λίγους μήνες μετά ήρε το εμπάργκο και υπέγραψε την ενδιάμεση συμφωνία.

πατησιωτης έγραψε: 13 Φεβ 2019, 12:30

Patriot έγραψε: 13 Φεβ 2019, 12:23

πατησιωτης έγραψε: 13 Φεβ 2019, 12:16

Η Γαλλία είναι μια ιδιόμορφη κατάσταση που επίσης έχει πρόβλημα με την επικάλυψη προέδρου και πρωθυπουργού αν είναι από αντίπαλα κόμματα.
Άρθρα επί άρθρων έχουν γραφεί για το cohabitation.Τελικά στην πράξη έχουν καταλήξει να κάνουν βουλευτικές εκλογές αμέσως μετά τις προεδρικές και να ψηφίζουν το κόμμα του προέδρου για να αποφύγουν αυτό το ενδεχόμενο.
Δεν προτείνω καμμιά αρμοδιότητα προέδρου σε εξωτερική πολιτική και άμυνα.Απλώς την αρμοδιότητα να διαλύει τη βουλή όταν κρίνει ότι είναι σε αντίθεση με το λαικό αίσθημα ώστε να μην είναι ο πρωθυπουργός ανεξέλεγκτος.Η συνύπαρξη έτσι είναι πιο εύκολη καθώς σε τελική ανάλυση εάν υπάρξει θέμα διαφωνίας θα κρίνουν οι εκλογές.

Με την αλλαγή του 2002 στη Γαλλία στην οποία πλέον έκτοτε οι βουλευτικές εκλογές διεξάγονται μόνο ένα μήνα μετά τις προεδρικες εκλογές έχει αντιμετωπιστει και το πρόβλημα συγκατοίκησης και πλέον από το 2002 ο πρόεδρος έχει άνετη πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση πράγμα που του δίνει τον κυρίαρχο ρόλο και περιορίζει τον Πρωθυπουργό σε δευτερεύουσες αρμοδιότητες.Ακόμα όμως και προεδρευόμενες κοινοβουλευτικες δημοκρατίες όπως η Αυστρία, η Σλοβακία, η Σλοβενία, η Βουλγαρία κτλ έχουν πρόεδρο δημοκρατίας άμεσα εκλεγμένο από τον λαό ενώ στο σύνολο των χωρών της ΕΕ(αυτών που έχουν αρχηγό κράτους πρόεδρο και όχι Βασιλιά) στις πιο πολλές υπάρχει άμεση από τον λαό εκλογή προέδρου δημοκρατίας.

Αυτο λέμε.Το γκωλικό σύστημα δεν μπορούσε να λειτουργήσει μετά τον Ντε Γκωλ και ουσιαστικά εκβιάζονται οι ψηφοφόροι να ψηφίσουν το κόμμα του προέδρου ένα μήνα μετά για να μην υπάρξει χάος.Καθώς όμως το χάος απλώς μετατίθεται,έτσι βγήκε ο Μακρόν με 23% στον α΄γύρο και μόλις πήγε να πάρει μέτρα εμφανίσθηκαν τα κίτρινα γιλέκα.

Για τα Κίτρινα Γιλέκα και την άνοδο του Λαϊκισμού δεν φταίει το πολιτικό σύστημα της Γαλλίας γιατί αυτά είναι πανευρωπαϊκό φαινόμενο πια, στην ΕΕ τουλάχιστον.Ο τελευταίος ισχυρός πρωθυπουργός της Γαλλίας ήταν ο Λιονέλ Ζοσπέν που την περίοδο 1997-2002 συγκατοίκησε με τον πρόεδρο Σιράκ.Από το 2002 υπήρξαν στη Γαλλία τρεις πρόεδροι μέχρι σήμερα και εφτά πρωθυπουργοι οι οποίοι δεν είχαν σημαντικό ρόλο αφού αυτοί που κυβερνούσαν ήταν οι πρόεδροι Σιράκ(2002-2007), Σαρκοζί(2007-2012) και Ολαντ(2012-2017) με τους πρωθυπουργούς τους να παίζουν δευτερεύων ρόλο αντιπροέδρου λόγω του ότι στη Γαλλία ο Προέδρος είναι αυτός που διορίζει και απολύει τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς όποτε θέλει ειδικά όταν στην Εθνοσυνέλευση πλειοψηφει το κόμμα του προέδρου(από το 2002 αυτό ισχύει συνεχόμενα).Ο Μακρόν παρέλαβε λάθη της διακυβέρνησης του Ολαντ και βρέθηκε προ τετελεσμένων. Οι Γάλλοι ήταν αυτοί που έστειλαν τον Μακρόν στον δεύτερο γύρο. Αν έστελναν στη θέση του τον Φιγιόν(πρώην πρωθυπουργό του Σαρκοζί το 2007-2012) θα είχαν μεγαλύτερη σταθερότητα και λιγότερη λιτότητα (τουλάχιστον αυτά έλεγε το πρόγραμμα του σε σύγκριση με αυτό του Μακρόν).

πατησιωτης έγραψε: 13 Φεβ 2019, 12:46

Leporello έγραψε: 13 Φεβ 2019, 12:40 Τέτοια περίπτωση ήταν η ΠΟΛΑΝ του Σαμαρά το 1995 που δεν ήταν κάν αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά πρότεινε η ίδια γιά Πρόεδρο τον Στεφανόπουλο που έγινε δεκτός από το ΠΑΣΟΚ και επέμεινε σε αυτόν γιατί υπολόγιζε πως στις εκλογές δεν θα έμπαινε κάν στην Βουλή (όπως και έγινε το 1996).

Και εκεί μακεδονικό έπαιξε.Ο Σαμαράς έριξε τον Μητσοτάκη το 1993 για το μακεδονικό.Βγήκε ο Παπανδρέου που έβαλε εμπάργκο στα Σκόπια.Η ΠΟΛΑΝ αποφάσισε να τον συντηρήσει στην εξουσία για να συνεχίσει αφού ήξερε ότι η ΝΔ από την οποία προήλθε ήθελε συμβιβασμό.Ο Παπανδρέου έβγαλε πρόεδρο και λίγους μήνες μετά ήρε το εμπάργκο και υπέγραψε την ενδιάμεση συμφωνία.

Σιγά μην ήταν το Μακεδονικό. Η βασική αιτία ήταν πως ο Σαμαράς ήθελε να έχει βουλευτική θητεία μέχρι το 1998, γιατί ήξερε πως δεν θα ξανάμπαινε στην Βουλή. Η ΝΔ του Εβερτ εκείνη την εποχή ήταν λιγότερο συμβιβαστική στο Μακεδονικό σε σχέση με το ΠΑΣΟΚ.

Ισως η καλύτερη πρόταση να είναι του πατησιώτη: να εκλέγεται μεν ο Πρόεδρος από τον λαό, ώστε η εκλογή του να μη προκαλεί ανατροπή τής Κυβέρνησης, αλλά η μόνη επιπλέον αρμοδιότητά του να είναι να μπορεί να διαλύει την Βουλή αν ο ίδιος κρίνει πως δεν βρίσκεται σε αρμονία με το λαϊκό αίσθημα.

πατησιωτης έγραψε: 13 Φεβ 2019, 12:46
Και εκεί μακεδονικό έπαιξε.Ο Σαμαράς έριξε τον Μητσοτάκη το 1993 για το μακεδονικό.

Ο Σαμαράς έριξε τον Μητσοτάκη το 93 για να αποτραπεί η εκχώρηση του 51% του ΟΤΕ σε γιαπωνέζικη εταιρία. Ο Μητσοτάκης είπε οτι τον έριξαν η ζήμενς με τον Κόκκαλη. Ο Σαμαράς έλεγε οτι τον έριξε για τη μαγκεντονια μαζ. Εσύ ποιον πιστεύεις τον Μητσοτάκη ή τον Σαμαρά; Εγώ τον ητσοτάκη.

Δεν χρειάζεται η Ελλάδα αναγκαστικά να γίνει ημιπροεδρική δημοκρατία για να εκλέγεται άμεσα ο πρόεδρος της δημοκρατίας. Οπως λέχθηκε ήδη οι πιο πολλές προεδρευόμενες κοινοβουλευτικές δημοκρατίες της ΕΕ εκλέγουν πρόεδρο δημοκρατίας με άμεση λαϊκή ψήφο χωρίς να παύουν να είναι κοινοβουλευτικές δημοκρατίες.Δε νομίζω να υπάρχει πρόβλημα να παραχωρηθεί ο τομέας της άμυνας και η διαχείριση του στον πρόεδρο της δημοκρατίας αφού με βάση το Σύνταγμα αρχηγός του στρατού είναι ο πρόεδρος της δημοκρατίας και όχι ο πρωθυπουργός.Θα μπορούσε ακόμα ο πρόεδρος της δημοκρατίας να έχει ως ένα βαθμό λόγο και στην εξωτερική πολιτική από τη στιγμή που ο πρόεδρος της δημοκρατία εκπροσωπεί διεθνώς το έθνος(όμως όχι να τη διαχειρίζεται εξ ολοκλήρου ο ίδιος όπως στον τομέα της Αμυνας) και δε θα υπήρχε προβλήμα να δοθεί στον πρόεδρο της δημοκρατίας η δυνατότητα να προεδρεύει του υπουργικού συμβουλίου και του συμβούλιο εθνικής άμυνας και εξωτερικής πολιτικής με την ιδιότητα του αρχηγού του κράτους και να λειτουργεί ως ενωτικό παράγοντας έτσι πάνω από κομματικές γραμμές εκπροσωπώντας το έθνος. Ολα αυτά δε θα αλλιωναν τον κοινοβουλευτικό χαρακτήρα του πολιτεύματος και θα έδιναν στον πρόεδρο της δημοκρατίας πολιτική αξιοπρέπεια ανάλογη ενός αρχηγού κράτους.

Leporello έγραψε: 13 Φεβ 2019, 12:56 Ισως η καλύτερη πρόταση να είναι του πατησιώτη: να εκλέγεται μεν ο Πρόεδρος από τον λαό, ώστε η εκλογή του να μη προκαλεί ανατροπή τής Κυβέρνησης, αλλά η μόνη επιπλέον αρμοδιότητά του να είναι να μπορεί να διαλύει την Βουλή αν ο ίδιος κρίνει πως δεν βρίσκεται σε αρμονία με το λαϊκό αίσθημα.

Διαφωνώ, πάλι θα προέκυπταν ζητήματα.
Το καλύτερο είναι το σημερινό, ουσιαστικά μια πηγή εξουσίας εκλεγμένη από το λαό και ένας Πρόεδρος μαριονέτα για τα διαδικαστικά.

Για την εκλογή του, υπάρχουν λογικές λύσεις χωρίς πολλά δράματα. Στον πρώτο γύρο 200 ψήφοι, στο δεύτερο 180 και αν δεν εκλεγεί, ένας τρίτος γύρος με διευρυμένο το σώμα των εκλεκτόρων από ευρωβουλευτές, περιφερειάρχες και δημάρχους πόλεων άνω ενός πληθυσμιακού ορίου. Στον τρίτο γύρο θα μπορούσαν να βάλουν και όριο εκλογής το 60%. Αν πάλι δεν εκλεγεί, τότε και μόνο τότε να γίνονται εκλογές και μετά να επαναλαμβάνεται ο τρίτος γύρος για το 60%, αν δεν εκλεγεί, άλλος ένας τελικός γύρος με όλους πάλι τους εκλέκτορες με όριο το 50%+1.

Leporello έγραψε: 13 Φεβ 2019, 12:56... να μπορεί να διαλύει την Βουλή αν ο ίδιος κρίνει πως δεν βρίσκεται σε αρμονία με το λαϊκό αίσθημα.

Όπως με τις Πρέσπες ; Φαντάσου ένα πρόσωπο που θα μπορούσε να είχε εκλεγεί και που θα το τολμούσε
(με απ ευθείας εκλογή ο πάκι Πάκης θα έβγαινε μόνο κλητήρας του προεδρικού γραφείου)
Τι να μας πει όταν με εξαγορασμένα βουλευτάκια πιάνουμε τις 151 !
'Ασε που οι 50 από αυτούς ήταν μπόνους, δεν είχαν λαικό έρεισμα

Και άλλες πολλές θεωρίες μπορείτε να βρείτε οι ψευδοδημοκράτες, αρκεί ή να μην εφαρμόζονται όπως αυτές του Πατ ή να το πάνε προς αποδόμηση

Leporello έγραψε: 13 Φεβ 2019, 12:40

foscilis έγραψε: 13 Φεβ 2019, 12:12Από εκεί και πέρα η χιλιομίσητη διάταξη με τους 180 είναι απλά μια ασφαλιστική δικλείδα του πολιτεύματος όπως έχω εξηγήσει: δεν επιτρέπει σε μια κυβέρνηση που στηρίζουν ας πούμε 151-160 βουλευτές να συμπεριφέρεται σαν να μην υπάρχουν καθόλου όλοι οι άλλοι για απεριόριστο χρονικό διάστημα. Αναγκαστικά κάθε 5 χρόνια πρέπει να εξασφαλίζει μια συναίνεση 180 βουλευτών ή να αντιμετωπίζει εκλογές. Αν όντως δεν ξέφυγε και η αδυναμία να εξασφαλίσει 180 βουλευτές αντιστοιχεί σε μικροπολιτικό παιχνίδι, θα κερδίσει τις εκλογές και αυτοί που προκάλεσαν τη διάλυση της Βουλής θα τιμωρηθούν χάνοντας ψήφους.

Αυτό ΔΕ συνέβη το 2015 που σημαίνει ότι ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος (ιδιαίτερα ο δεύτερος που απώλεσε το 66% των ψήφων του αλλά και ο πρώτος που δεν πήρε ούτε μία από αυτές) όντως ήταν μια κυβέρνηση που είχε ξεφύγει και ήταν ανίκανη να δημιουργήσει συναινέσεις για αυτόν τον λόγο.

Στην πράξη, ποτέ δεν λειτούργησε αυτή η διάταξη έτσι. Ποτέ δεν δημιουργήθηκε "συναίνεση". Απλώς, όταν η αντιπολίτευση πίστευε ότι θα χάσει τις εκλογές, ψήφιζε τον προτεινόμενο ΠτΔ.

συναίνεση είναι κι αυτό: η κυβέρνηση τα πάει καλά και όλοι αναγνωρίζουν ότι θα κερδίσει τις εκλογές, οπότε περνάει ο ΠτΔ.

kameron έγραψε: 13 Φεβ 2019, 13:20

Leporello έγραψε: 13 Φεβ 2019, 12:56 Ισως η καλύτερη πρόταση να είναι του πατησιώτη: να εκλέγεται μεν ο Πρόεδρος από τον λαό, ώστε η εκλογή του να μη προκαλεί ανατροπή τής Κυβέρνησης, αλλά η μόνη επιπλέον αρμοδιότητά του να είναι να μπορεί να διαλύει την Βουλή αν ο ίδιος κρίνει πως δεν βρίσκεται σε αρμονία με το λαϊκό αίσθημα.

Διαφωνώ, πάλι θα προέκυπταν ζητήματα.
Το καλύτερο είναι το σημερινό, ουσιαστικά μια πηγή εξουσίας εκλεγμένη από το λαό και ένας Πρόεδρος μαριονέτα για τα διαδικαστικά.

Για την εκλογή του, υπάρχουν λογικές λύσεις χωρίς πολλά δράματα. Στον πρώτο γύρο 200 ψήφοι, στο δεύτερο 180 και αν δεν εκλεγεί, ένας τρίτος γύρος με διευρυμένο το σώμα των εκλεκτόρων από ευρωβουλευτές, περιφερειάρχες και δημάρχους πόλεων άνω ενός πληθυσμιακού ορίου. Στον τρίτο γύρο θα μπορούσαν να βάλουν και όριο εκλογής το 60%. Αν πάλι δεν εκλεγεί, τότε και μόνο τότε να γίνονται εκλογές και μετά να επαναλαμβάνεται ο τρίτος γύρος για το 60%, αν δεν εκλεγεί, άλλος ένας τελικός γύρος με όλους πάλι τους εκλέκτορες με όριο το 50%+1.

Πολύ περίπλοκος τρόπος εκλογής και πολλή φασαρία για ένα αξίωμα καθαρά συμβολικό. Δεν υπάρχει χώρος πλέον για να πληρώνεται τόσο ακριβά ένας συμβολικός πρόεδρος δημοκρατίας. Οτι δεν προσφέρει κάτι δεν έχει χώρο να πληρώνεται και να κάθεται. Οι πιο πολλές χώρες της ΕΕ εκλέγουν ήδη άμεσα πρόεδρο δημοκρατίας ήρθε η ώρα να γίνει το ίδιο και στην Ελλάδα.και ήρθε η ώρα να αυξηθούν και οι αρμοδιότητες του προέδρου της δημοκρατίας και να του δοθούν αρμοδιότητες πραγματικού αρχηγού κράτους.