γράφεις σε λάθος νήμα...Befaios έγραψε: 25 Νοέμ 2024, 17:36 Θα πρέπει να υπάρχει σεβασμός στα δεδομένα και στα γραπτά.
Στη κλασική εποχή τα σύμφωνα τα χώριζαν σε άφωνα και ημίφωνα.Spoiler
Άφωνα: β, γ, δ, κ, π, τ, θ, φ, χ
Ημίφωνα: ζ, ξ, ψ, λ, μ, ν, ρ, σ
Δεν ήταν δυνατόν να βγει ο συνεχόμενος, εξακολουθητικός ήχος στα γ, δ, φ, θ, χ, αλλά ένας στιγμιαίος.
Δεν ήταν όμως όλα όπως σήμερα ανεξάρτητοι ήχοι, αλλά υπήρχε ομαδοποίηση όπως μας ενημερώνει ο Διονύσιος ο Αλικαρνασεύς στο έργο του: «Περί συνθέσεως ονομάτων» (14,125 - 14,140).
Σε νεοελληνική μετάφραση:
«... τρία μεν (σύμφωνα βγαίνουν) από τα άκρα των χειλιών, όταν το στόμα πιεστεί... και ψιλό μεν είναι το π, δασύ το φ και μέσο σε αυτά το β. Πρώτη συζυγία είναι αυτή των τριών αφώνων γραμμάτων που λέγονται όμοια σχήματα. Διαφέρουν δε (μόνο) στη ψιλότατα και δασύτητα.
Τρία άλλα λέγεται ότι είναι (αυτά που βγαίνουν) εκ του άκρου του στόματος (ακουμπώντας η γλώσσα) στα μετέωρα δόντια... και η έξοδος του ήχου γίνεται εκ των δοντιών, ξεχωρίζουν δε (και) αυτά από ψιλότατα και δασύτητα. Ψιλό είναι το τ, δασύ το θ και μέσο το δ. Αυτή είναι η δεύτερη συζυγία των τριών αφώνων γραμμάτων.
Τα υπόλοιπα τρία άφωνα βγαίνουν όταν η γλώσσα σηκώνεται προς τον ουρανίσκο... ούτε αυτά διαφέρουν μεταξύ τους εκτός του ότι το κ είναι ψιλό, το χ δασύ και το γ μέτριο μεταξύ των άλλων δύο.
Ένα τώρα στοιχείο είναι η ύπαρξη του φ αντί του β στη λέξη «βεφαίως» (βεβαίως) σε μια πράξη αγοραπωλησίας του 352-350 π.Χ. που βρέθηκε στην Αμφίπολη (Hatzopoulos 1996, 2ος τον. αρ, 88).
Υπάρχει και το παράδειγμα στις λέξεις της αττικής διαλέκτου ασφάραγος, σφόγγος, σφύρας που γράφονταν στην ιωνική διάλεκτο ως ασπάραγος, σπόγγος, σπύρας.
Το πρόβλημα τώρα είναι ότι οι ξένοι προσαρμόζουν τα πάντα στους ήχους τους, θεωρώντας ότι το β ήταν ένα λατινικό b, χωρίς να υπολογίζουν ότι το β ήταν παρόμοιο με το φ όπου σύμφωνα με αυτό θα έπρεπε και τα δύο να άρχιζαν με ένα π μπροστά. Πως γίνεται εξάλλου κάποιος να συγχέει τα β και φ στη λέξη βεφαίως...;
Υπόψιν και το γνωστό παράδειγμα με τον Ρωμαίο Κικέρωνα, όπου ειρωνευτηκε έναν Έλληνα μάρτυρα σε δικαστήριο, όπου δεν μπορούσε να προφέρει το αρχικό σύμφωνο στο όνομα Fundanius.
Το ίδιο δείχνουν και οι λατινικές μεταγραφές όπου το φ αντιγράφτηκε ως ph, το θ ως th, το χ ως ch.
Επίσης είναι δεδομένο ότι σε περιοχές της αρχαίας Ελλάδας, δεν χρησιμοποιούσαν τα γράμματα φ, θ, χ, αλλά τα έγραφαν ως: ΠΗ, ΤΗ, ΚΗ αντίστοιχα. Έτσι η λέξη «φόβος» γραφόταν «ΠΗΟΒΟΣ» η λέξη «Θεός» «ΤΗΕΟΣ», η λέξη «χορός» «ΚΗΟΡΟΣ». Ότι ακριβώς κάνανε και οι Ρωμαίοι στις μεταγραφές τους...
Η ίδια πρακτική και στη Γραμμική Γραφή την εποχή του χαλκού. Δεν υπήρχαν πουθενά οι ήχοι θ, χ, φ, δ, γ, αλλά ήταν όλα κ, π, τ.
Υπήρξαν και κάποια κατάλοιπα στη κλασική εποχή όπου το όνομα «Θεμιστοκλής» το συναντάμε σε όστρακο ως «ΘΕΜΙΣΘΟΚΛΕΣ».
Όλα λοιπόν συνηγορούν ότι υπήρχαν άλλες πρακτικές στους ήχους και ένα άλλο στοιχείο είναι στο ρ όπου υπήρχε λογικά μεγάλη δάσυνση γιατί οι λατινικές μεταγραφές το αποδίδανε με δύο γράμματα «rh»: Rhombus - Ρόμβος, Rhetorica - Ρητορική, Rhodes - Ρόδος, Rhinocerus - Ρινόκερος.
Υπάρχει και μια άποψη την οποία μου είπαν και ενδιαφέρθηκα να μάθω αλλά δεν έχω κάνει έρευνα.
Σύμφωνα με αυτή υπάρχουν ακόμα τα κατάλοιπα στη προφορά σε διάφορες λατινογενείς γλώσσες αλλά και στην Κρήτη, ίσως και αλλού στην Ελλάδα.
Περιληπτικά θυμάμαι ότι το κ γίνεται τσ όταν ακολουθεί φωνήεν ε ή αι.
Δηλαδή αντί για «και» «τσε τι κάνεις;» κτλ.
δωλέμε για το Ιώτα που προφέρεται Γιώτα
