Ας δούμε όμως πώς και γιατί φτάσαμε στην ρήτρα χρυσού.
Ως κοινωνία χρειαζόμαστε κάτι σταθερό ως μέσο συναλλαγής. Ο χρυσός προσφέρεται, καθότι είναι σχετικά σπάνιο μέταλλο, δεν αλλοιώνεται, δηλ. δεν οξειδώνεται, λιώνει και επανέρχεται χωρίς απώλειες και επίσης, όπως λένε, είναι ελκυστικός επειδή λάμπει και τον γουστάρουν οι γυναίκες (χωρίς πλάκα, το λένε βιβλία οικονομικών).
Επειδή όμως δεν είναι πολύ πρακτικό να έχεις 1 κιλό στο σπίτι σου και να αγοράσεις με αυτό 1 σουβλάκι το βράδυ, υπάρχει ο μεγάλος ευεργέτης της κοινωνίας, που λέγεται τραπεζίτης. Τι κάνει αυτός; Σού λέει, φέρε μου το κιλό σου και θα σού δώσω μια απόδειξη. Θα στο φυλάξω και όταν θέλεις το αντίτιμο ενός σουβλακίου θα έρχεσαι σε μένα και θα σου το δίνω μειώνοντας στο χαρτάκι το ποσό που έχεις στη διάθεση σου.
Κάποια στιγμή επειδή κι αυτό δεν είναι πρακτικό, σκεφτήκαμε, ότι αν δώσω στο σουβλατζή ένα χαρτί του τραπεζίτη μπορεί αυτός να πάρει το χρυσάφι που αντιστοιχεί από τον τραπεζίτη.
Έτσι δέχεται το χαρτάκι επειδή υπάρχει η Πίστη, η εμπιστοσύνη προς τον τραπεζίτη. Αντί όμως να πάει να πάρει το χρυσό κάνει κι αυτός το ίδιο κι έτσι καταλήγουμε στο τέλος να ανταλλάσσουμε χαρτάκια που θεωρούμε ότι αντιστοιχούν σε αξία χρυσού.
Το πρώτο λοιπόν σημαντικό συμπέρασμα είναι ότι δεν μας ενδιαφέρει ο χρυσός, αλλά το πώς θα κάνουμε τη δουλειά μας. Εμπιστευόμαστε τα χαρτάκια, επειδή πιστεύουμε ότι πάντα μπορούμε να πάρουμε το χρυσό μας.
Αυτό το ξέρει και ο τραπεζίτης και αντιλαμβάνεται ότι μπορεί να μοιράσει χαρτάκια περισσότερα από το χρυσάφι που έχει. Ποτέ δεν θα έρθουν όλοι για να πάρουν όλα τα χρυσάφια μου μαζί, σκέφτεται (bank run). Αν και το γνωρίζουμε αυτό επιμένουμε να έχουμε το χρυσάφι μας στην τράπεζα υπό μορφήν υπόσχεσης του τραπεζίτη ότι ανά πάσα στιγμή θα μάς το δώσει.
Ουσιαστικά μοιάζει με την απειλή του ότι κάποτε θα πεθάνουμε. Αν το πάρουμε τοις μετρητοίς δεν θα μπορούμε να σηκωθούμε από το κρεββάτι και όλη μέρα θα κλαίμε. Το ίδιο ισχύει και για τον τραπεζίτη. Ξέρω ότι θεωρητικά είναι όπως τα λέω, αλλά όσο πάω στο μαγαζί και δεν κάνουν κιχ για το χαρτάκι που τους δίνω (η την ψηφιακή μορφή του) δεν το σκέφτομαι.
Κάποια στιγμή να πούμε και για τις Κεντρικές Τράπεζες και πώς θα έπρεπε να είναι πολιτικά ανεξάρτητες, αλλά τελικά δεν είναι
