Πριν λίγο έβλεπα στο γαλλικό κανάλι TV5 την είδηση ότι ένας μεγάλος αριθμός αστυνομικών, με ελικόπτερα και άλλα συστήματα εντοπισμού, ψάχνουν αυτή τη στιγμή μια απόκρημνη δασώδη περιοχή, για να εντοπίσουν και να συλλάβουν έναν επικίνδυνο γυναικοκτόνο, ο οποίος περιφέρεται οπλισμένος αφού πρώτα σκότωσε τη σύντροφό του. Στην ενημέρωση που έκανε ο εισαγγελέας, τον χαρακτήρισε ως έναν "μέχρι τώρα φιλήσυχο και ήρεμο άνθρωπο που ξαφνικά έχασε τον έλεγχο". Ο αριθμός των γυναικοκτονιών, (δηλαδή των δολοφονιών που απαντούν ακριβώς στα χαρακτηριστικά που τις κατατάσσουν σ' αυτή την κατηγορία -- επίσημος όρος της γαλλικής τηλεόρασης), κυμαίνεται γύρω στις 100 το χρόνο, με μια έξαρση στις 146 το 2019 και σχετικά πτωτική πορεία έκτοτε, (χωρίς να είμαστε σίγουροι ότι η τάση θα συνεχιστεί). Αν ψάξουμε λίγο περισσότερο το θέμα θα δούμε ότι στη Γαλλία (μια τυπική δυτικοευρωπαϊκή χώρα) το προφίλ των δραστών δεν είναι (όπως ίσως θα υπέθετε κανείς) ούτε περιθωριακοί, ούτε προερχόμενοι από μετανάστες δεύτερης γενιάς που ενεργούν για λόγους τιμής, εμφορούμενοι απ΄τις "αξίες" των χωρών καταγωγής τους. Αντίθετα, είναι κλασσικοί, λευκοί, μεσοαστοί.
Πάμε τώρα στο βασικό ερώτημα: φταίει και στη Γαλλία η "πατριαρχία" για τους φόνους των γυναικών; Φταίει και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες που έχουν το ίδιο πρόβλημα η πατριαρχία; Ακόμη και εκεί που άντρες και γυναίκες μοιράζονται τις οικιακές δουλειές; Κάτι δεν κολλάει εδώ. Μήπως τελικά το πρόβλημα δεν είναι η πατριαρχία (ή "πατριαρχία") αλλά κάποιο πιο βαθύ αίτιο που κάνει ορισμένους ανθρώπους, αδιακρίτως background, να μην μπορούν να διαχειριστούν το χωρισμό, την απόρριψη και τη ματαίωση των προσδοκιών, με αποτέλεσμα να καταλήγουν στο έγκλημα, αδιαφορώντας μάλιστα τη στιγμή που το διαπράττουν για τις συνέπειες; Και μήπως αυτό εκδηλώνεται κυρίως όταν υπάρχει το ανάλογο (σαθρό) ψυχικό υπόβαθρο; Λέω, μήπως;
Εν κατακλείδι, μπορεί η αποκαλούμενη "πατριαρχία", δηλαδή (αν καταλαβαίνω σωστά τον όρο), η παραδοσιακή διανομή των ρόλων μεταξύ άνδρα και γυναίκας, να ευθύνεται για χιλιάδες πράγματα, (από την επιλογή στελεχών σε μια επιχείρηση μέχρι την οικογενειακή βία), αλλά αρκεί για να δικαιολογήσει σε μια ευρωπαϊκή χώρα το έγκλημα επάνω σε ένα καυγά ή εξαιτίας ενός χωρισμού; Δεν ξέρω, δεν είμαι κοινωνιολόγος, απλά όμως εκφράζω ζωηρές ενστάσεις. Επίσης, τί ακριβώς σημαίνει, σήμερα, "πατριαρχία" και πόσο μπορεί να επηρεάσει τις σκέψεις και τις αποφάσεις σε μια σύγχρονη κοινωνία, όταν τα ποσοστά των γυναικών σε σημαντικές θέσεις (πχ. στη δικαιοσύνη) ξεπερνούν αυτά των ανδρών; Η γνώμη μου είναι: πολύ λίγο, ή τουλάχιστον πολύ λιγότερο απ' ό,τι της αποδίδεται στο συλλογικό φαντασιακό.
ΥΓ. Πατριαρχία, με την έννοια της επιβολής της θέλησης του αρχηγού της οικογένειας στα υπόλοιπα μέλη με τη βία, υπήρχε πραγματικά στην Ελλάδα μέχρι πριν δυο γενιές· ειδικά στην ελληνική επαρχία. Ο παππούς μου, που ως γιατρός εξυπηρετούσε μεγάλη περιοχή της Λακωνίας και της Μάνης την εποχή του μεσοπολέμου, μου έλεγε ότι κάθε τόσο του έφερναν μια κοπέλα για να ελέγξει ότι είναι "ανέπαφη". Πάντα διαβεβαίωνε τον πατέρα (ή σπανιότερα τον αδερφό) που τη συνόδευε ότι ήταν "εντάξει". Τί άλλο μπορούσα να κάνω, μου έλεγε, αφού οπλοφορούσε και αν έλεγα οτιδήποτε άλλο υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να τη σκοτώσει. Αυτά, βεβαίως, κατά τη δεκαετία του 30, του προηγούμενου αιώνα.
https://www.facebook.com/christos.kissa ... 4966369633
