Ενδιαφέρον νήμα, προτείνω να μεταφερθεί στην Ιστορία. Και ωραία ποστ απο τους συμμετέχοντες. Εκτιμώ ο νηματοθέτης είδε και τον χάρτη του πολιτειακού δημοψηφίσματος του 1974 που έβαλα σε άλλο νήμα, το βάζω και εδώ για οποιον δεν το είδε:
Σε σχέση με αυτά που ειπώθηκαν για μένα η μοναρχική/δεξιά παράταξη χωρίζεται σε τρεις περιόδους, 1) πριν τον Βενιζέλο που ήταν σχεδόν η καθολική, 2) μετά η αντιβενιζελική που αν και ο Βενιζέλος δεν ήταν κατά της μοναρχίας ή της δυναστείας προέκυψε λόγω του Διχασμού και της πολιτικής του κατά του Κωνσταντίνου, 3) η μεταπολεμική αντικομμουνιστική που προέκυψε από το ρήγμα του εμφυλίου και την μετέπειτα αναβίωση του Βενιζελοκουμουνισμού του Μεσοπολέμου από τον γέρο Παπανδρέου. Στην πορεία οι Χουντικοί και ο Καραμανλής για διαφορετικους λόγους απεκοψαν την Δεξιά από την πολίτευμα της Συνταγματικής Μοναρχίας και προσχώρησαν στις ιδεές των αντιπάλων τους.
Την περίοδο του Εθνικού Διχασμου η Πελοπόννησος στήριξε τον Κωνσταντίνο γιατί υποσχόταν διατήρηση του παλαιού καθεστώτος, συντηρητική πολιτική και αποστράτευση (ακόμα και προ της εκστρατείας του Σαγγαρίου το ζητούμενο ήταν γρήγορη νίκη και αποστράτευση). Οι κάτοικοι της Πελοποννησου ήταν εξ αρχής συντηρητικοί, προσκολλημένοι σε πελατειακές σχέσεις πολιτικής εξάρτησης (= κοτσαμπασισμό) και αργότερα βουλευτή που εξασφάλιζε δυνατότητες κοινωνικής εξέλιξης με τις αντίστοιχες σπουδές που επρεπε να επιδιώξει ο υποψήφιος σε θέση στην κρατική δημοσιουπαλληλία, στο στρατό, ή ανεξάρτητη πορεία σαν δάσκαλος, γιατρός, δικηγόρος κλπ. Και ο θρόνος εγγυόταν αυτήν την πορεία και την σταθερότητα. Ο Βενιζέλος αντίθετα πρότεινε την κατάργηση πανεπιστημιακών θέσεων (δεν χρειαζόμαστε τόσους ΔΥ), μόνιμη επιστράτευση => τρέξε να ελευθερώσεις την Μακεδονία, την Μικρασία να πολεμήσεις τον Κάιζερ, τον Κεμάλ και το χειρότερο έφτασε με την προτροπή του και με τα όπλα ξένων δυνάμενων να ανατρέψει τον Βασιλιά (= το στάτους κβο των Παλαιοελλαδιτών).
Η κοινωνική οργάνωση των αγροτικών πληθυσμών της Πελοποννήσου δεν είχε να φοβηθεί κάτι από εισαγωγές νέων αγροτών στο κράτος, ο Πελοποννήσιος μικροκαλλιεργητής δεν είχε απολύτως καμία σχέση με τον κολλίγο της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας. Είχε με τα όπλα του αποκτήσει ιδιόκτητο κλήρο, στην ουσία όλοι έβραζαν στο ίδιο ζουμί χωρίς να υπάρχει κάποιος με υπερβολικές εκτάσεις και ο τρόπος ζωής στις αγροτικές περιοχές της Πελοποννήσου ήταν σχεδόν αστικού τύπου (όπως και σήμερα). Και εξηγούμαι δεν υπήρχε αυτάρκεια τροφίμων=σίτου για όλο το χρόνο να αράξει μια οικογένεια και να τρώει από την παραγωγή της, αλλά έπρεπε να βάλεις λεφτά στην τσέπη για να αγοράσεις τα υπολοιπα αγαθά που χρειάζεσαι. Αυτό σήμαινε ο αγρότης να διαπραγματευτεί ένας προς έναν με τον έμπορο για την τιμή πώλησης του λαδιού, κρασιού,σταφίδας σου (απασχόληση με εμπορεύσιμα προϊόντα και όχι βιοποριστικά) ή να προσφερθείς σαν εργάτης γης σε κάποιον πλουσιώτερο συγχωριανό σου πάλι διαπραγματευόμενος ο ιδίος το ημερομίσθιό σου ή να πας στην πόλη, στην Αθήνα ή στις ΗΠΑ και να στέλνεις εμβάσματα στους συγγενείς σου που έμεναν πίσω ή να διεκδικήσεις άλλη επαγγελματική πορεία.
Αντίθετα στις μεγάλες ευφορες εκτάσεις σε Θεσσαλία και Μακεδονία μετά την αναδιανομή και την έλευση των προσφύγων στόχος του βενιζελικού κράτους ήταν η μη προλεταροποίηση των αγροτών που επετεύχθει με μοίρασμα εξίσου του κλήρου ώστε να επιβιώνει από την μικρή παραγωγή της η κάθε οικογένεια. Οπότε ο αγροτικός κόσμος εκεί άργησε πολύ να μπει σε μια παρόμοια διαδικασία ανέλιξης. Στις ορεινες περιοχές της υπόλοιπης Ελλάδας η μη αυτάρκεια τροφίμων λόγω της σκληρότερης γεωγραφίας, του πιο ανυπότακτου χαρακτήρα των κατοίκων (μεγαλύτερα ποστοστά ποιμενων, ημινομάδων κλπ) οδήγησε σε πιο βίαιες συμπεριφορές λόγω των οικονομικών και κοινωνικών αδιεξόδων του προπολεμικου υπερπληθυσμού => βλέπε μαζική συστρατευση με τον ΕΛΑΣ σε Ρούμελη, Θεσσαλία που τουλάχιστον σου εξασφάλιζε ότι δεν θα ψοφήσεις της πείνας.
Τελος, μια ακόμα παρατήρηση για τον χάρτη του 1974 προφανως τα μεγαλύτερα ποσοστά υπέρ της μοναρχίας σε αυτήν την φάση παρουσιάζονται στα μερη όπου τον εμφύλιο έγιναν πουτάνα και οι αλληλοσκοτωμοι έφτασαν σε μεγάλους αριθμούς. Οπως σε Μεσσηνία, Αργολίδα και Λακωνία, Κιλκίς. Για Καστοριά, Χαλκιδική, Αρτα θα πρέπει να μας αναλύσει κάποιος πιο ειδικός με τις περιοχές. Οι μουσουλμάνοι σε Ξανθη και Κομοτηνή επίσης παραδοσιακά ήταν με τον βασιλιά, εκτός και αν υπήρχε κάποιος άλλος λόγος το 1974 να δώσει η Αγκυρα ανάλογη γραμμή. Αυτό που μου κάνει εντυπωση είναι το υπόλοιπο Αττικής και το μέγεθος της αντιμοναρχικής ψήφου το 1974, ίσως είχε ανατραπεί προ πολλού εκεί η αρβανίτικη πλειοψηφία. Οι Κρητικοί προφανώς λόγω βενιζελικής παράδοσης (βλακωδώς θεωρούν ακόμα και σήμερα τον Τσίπρα διάδοχο του Βενιζέλου). Βtw το 1915 έλαβαν και χώρα συγκεντρώσεις σε Χανιά και Καλαμάτα οπαδών Βενιζέλου και Κωνσταντίνου ζητώντας αδεια να αποβιβαστουν απέναντι να λύσουν τις διαφορές τους.
), περιβόλια ποτιστικά, ελιές δεν ευδοκιμούσαν. Σε περιόδους συγκομιδής κατέβαιναν ομαδικά στα πεδινά Ηλείας, Μεσσηνίας, Κορινθίας κλπ για να δουλέψουν σε συγκομιδή στις ελιές, σταφύλια, σύκα μπορεί και για βδομάδες εως μήνα. Το υπόλοιπο σόι έβγαζε χρήματα με εποχική οικοδομική εργασία, χτίστες πέτρας, έλειπαν οι άνδρες για μήνες και σήκωναν ολόκληρα πετρόχτιστα σπίτια από αυτά τα ωραία παλιά που βρίσκεις παντού στην Πελοπόννησο. Τα σιταροχώραφα τα καλλιεργούσαν οι γυναίκες και τα παιδιά που έμεναν πίσω. Από τα ημιορεινά και πεδινά αυτό το αλισβερίσι με τον έμπορο, πόσο θα δώσεις πόσο θα παρεις ο καθενας μονος του και κρυφά απο συγχωριανούς, δηλαδή ο αγρότης εμπορευόταν αυτοπροσωπως την τιμή πώλησης τα ημερομίσθια των εργατών κλπ νόμοι αγοράς και ζήτησης κανονικά, νομίζω παίζει ακόμα αυτό το πράγμα (Chainis κονφιρμ πληζ) συνεταιρισμοί και άλλα σοσιαλιστικά δεν ευδοκίμησαν ποτε στην Πελοπόννησο (κάποιος έκλεβε τους άλλους οπότε χαντακώνονταν).