Phorum.com.gr

sys3x έγραψε: 11 Νοέμ 2021, 00:15 Georgebi, τον Διονύση Γιατρά τον γνωρίζεις - γνώριζες;

georgebi έγραψε: 11 Νοέμ 2021, 09:17 Λοιπόν....

Να ξεκαθαρίσω κατ αρχήν πως μιλάω για προ ιντερνέτ εποχή...το οποίο ειναι ΚΕΦΑΛΑΙΩΔΗΣ διαφορά



Επίσης να ξεκαθαρίσω πως μιλάω για ένα θρύλο...ο οποίος όπως σε όλους τους θρύλους
οι σύγχρονοι τους, είτε αυτός λέγεται Διγενής Ακρίτας είτε Wild Bill Hickok
δεν μπορούν να ξεχωρίσουν, τι έζησαν και τι φαντάστηκαν....





Στο μυαλό μου λοιπόν τα μεγάλα σοκ στην νεολαιίστικη κουλτούρα ήταν τρία
Πρώτο όταν πρωτοακούστηκε η εισαγωγή στο ''rock around the clock'' to '55
δεύτερο όταν πρωτοακούστηκε η εισαγωγή στο "She Loves You" to '63

Το τρίτο ήταν όταν ακούστηκε το Pretty Vacant το 1977

και τρίτο όταν πρωτοακούστηκε η εισαγωγή στο "Smells Like Teen Spirit" το '91

Beria έγραψε: 11 Νοέμ 2021, 09:31
Το τρίτο ήταν όταν ακούστηκε το Pretty Vacant το 1977

sys3x έγραψε: 11 Νοέμ 2021, 01:30 Αμ που να το εξέρεις, ούτε ποζεράς δεν ήτανε,ούτε εαυτόπληκτος, ούτε κλαρινογαμπρός της σύγχρονης ελληνικής διανόησης ναούμε.

georgebi έγραψε: 15 Οκτ 2020, 12:44

Θυμάμαι στον ΗΧΟ που ενώ έγραφε όλες τις heavy metal κριτικές, έκρινε αναλυτικά και μόνιμα έβαζε 0 εως 1 αστέρια..

BigChiefWahoo έγραψε: 10 Νοέμ 2021, 23:25

georgebi έγραψε: 15 Οκτ 2020, 12:04

Δύο είναι αυτά που στη μουσική μου άρεσαν, και μου θα αρέσουν πάντα. Το πρώτο είναι το άλμπουμ των Pink Floyd που έχει εξ ολοκλήρου συνθέσεις τους ιδιοφυούς, ψυχασθενούς Syd Barrett, οι οποίες δεν πρόκειται να ξεπεραστούν στον αιώνα τον άπαντα. To «Piper at the gates of dawn» έχει 11 τραγούδια και δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση στο εκατομμύριο να ξαναγραφτούν τέτοια, έστω και παρεμφερή. Γι' αυτό και ο Barrett πέθανε νέος. Το δεύτερο είναι το τραγούδι που ίσως και να με έβαλε στην ποπ μουσική, το «Please, please me» των Beatles. Χρειάστηκε να περάσουν 50 χρόνια για να συνειδητοποιώ τι ιδιοφυές κομμάτι είναι. Μέσα σε δυόμισι λεπτά έχει 4 εναλλασσόμενα θέματα που δεν το παίρνεις χαμπάρι ότι εναλλάσσονται και είναι διαφορετικά, γιατί αυτό που συμβαίνει εκεί μέσα είναι σαν να είναι φτιαγμένο από την ίδια τη φύση.

Εδώ όμως,προσκυνάμε.
Spot on και στα δύο.
Δεν υπάρχει καλλίτερο ψυχεδελικό άλμπουμ από το Piper.
Ούτε Country Joe and the Fish,ούτε Grateful Dead,ούτε 13th Floor Elevators,ούτε...
Το Piper ήταν,είναι και θα παραμείνει ένας μοντέρνος δίσκος,που δεν υποκύπτει σε κανένα κλισέ,έχει έναν μοναδικό ήχο που δεν μοιάζει με ο,τιδήποτε άλλο,τα κομμάτια είναι όλα ένα κι ένα,με αποκορύφωμα το Pow R. Toc. H και το Bike,η παραγωγή είναι ακόμη 100 χρόνια μπροστά,όλα είναι μοναδικά στο δίσκο αυτό.
Ηοχογραφήθηκε στο διπλανό στούντιο από αυτό που ηχογραφούσαν οι Beatles το Pepper's,στην Abbey Road και πολλές φορές τα Σκαθάρια κρυφοκοίταζαν (και κρυφάκουγαν) τα τεκταινόμενα.
Βέβαια την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε και το ομώνυμο πρώτο των Doors,αλλά δεν είναι ψυχεδελικός δίσκος για να κάνουμε τις απαραίτητες συγκρίσεις.

Όσο για το Please,Please Me,επίσης μέσα έπεσε σε αυτά που γράφει ο Ζήλος,αν και θα έπρεπε να συμπληρώσει ότι κάτι ανάλογο πέτυχαν οι ΑΒΒΑ με το Mamma Mia.

....................................................................................................................................

wooded glade έγραψε: 15 Οκτ 2020, 12:18 Συμμαθητής μου στο σχολείο και στα Γαλλικά. Με είχε κολλήσει μαγουλάδες.

Ήταν Σεπτέμβριος του 1994 όταν εξέπεμψε για πρώτη φορά ο ΡΟΔΟΝ FM 94.4 και Ιούλιος του 1997 όταν, Κυριακή βράδυ, η αυλαία του έπεσε με το “Faith” των Cure, το τελευταίο τραγούδι της τελευταίας εκπομπής, για να ακολουθήσει αμέσως μετά το ασθενές σήμα μιας καρδιάς σε παλμογράφο, ώσπου τελικά να ακουστεί ο μακάβριος ήχος του flat line.


https://popaganda.gr/stories/rodon-fm-9 ... -longread/

Κι όμως, τα ούτε καν 3 χρόνια στον αέρα μιας συχνότητας που μετά βίας κάποια στιγμή ξεπέρασε το 3% στις μετρήσεις, υπήρξαν αρκετά ώστε ο Ρόδον να μνημονεύεται αδιάλειπτα ως ο πιο επιδραστικός και ο πιο σημαντικός (αν όχι ο μόνος μέχρι το μεδούλι του) σταθμός εναλλακτικής (ροκ) μουσικής των αθηναϊκών ερτζιανών – ίσως, μάλιστα, περισσότερο από ποτέ ειδικά σήμερα, στην εποχή της αμείωτης αποθέωσης του playlist που έχει μετατρέψει τη συντριπτική πλειοψηφία των ραδιοφωνικών σταθμών σε άχρωμες μηχανές εξαντλητικής και ανέμπνευστης αναπαραγωγής «των ίδιων και των ίδιων» (“The radio is in the hands of such a lot of fools / Tryin’ to anaesthetise the way that you feel” είχε τραγουδήσει, για τους δικούς του βέβαια λόγους, το μακρινό 1978 ο Elvis Costello).