Αργύρης Ζήλος.

[sys3x]

Georgebi, τον Διονύση Γιατρά τον γνωρίζεις - γνώριζες;

[georgebi]

Georgebi, τον Διονύση Γιατρά τον γνωρίζεις - γνώριζες;

Δεν νομίζω αν και το όνομα του δεν μου φάνηκε άγνωστο

Έχει κάποια σχέση με την ομάδα Ήχου / Ποπ&Ροκ / Ρόδον 94,4 ;

UPD googlάρισα δεν τον ξέρω....

[sys3x]

Αμ που να το εξέρεις, ούτε ποζεράς δεν ήτανε,ούτε εαυτόπληκτος, ούτε κλαρινογαμπρός της σύγχρονης ελληνικής διανόησης ναούμε.

[Volk]

Δεν τον γνωριζω τον ανθρωπο, δεν εχω διαβασει τα οσα εχει γραψει, ισως καποια μελη που εγραψαν τα οσα εγραψαν να εχουν δικιο σε καποια σημεια, προφανως κατι ξερουν παραπανω, εχουν ασχοληθει και γνωριζουν καλυτερα απο εμενα.

Στεκομαι απλα στη φυσιογνωμια, μιας και αυτην εχω μπροστα μου απο τις φωτογραφιες. Δεν θα πω κατι, δεν υπαρχει λογος. Εβαλα ενα ποτηρι, εβγαλα και ξυροκαρπια, διαβαζω τα οσα γραφετε και διαβαζω και στο διαδικτυο σχετικα με το θεμα ωστε να καταλαβω και εγω τι παιζει, εστω σε καποιο βαθμο.

[georgebi]

Λοιπόν....

Να ξεκαθαρίσω κατ αρχήν πως μιλάω για προ ιντερνέτ εποχή...το οποίο ειναι ΚΕΦΑΛΑΙΩΔΗΣ διαφορά



Επίσης να ξεκαθαρίσω πως μιλάω για ένα θρύλο...ο οποίος όπως σε όλους τους θρύλους
οι σύγχρονοι τους, είτε αυτός λέγεται Διγενής Ακρίτας είτε Wild Bill Hickok
δεν μπορούν να ξεχωρίσουν, τι έζησαν και τι φαντάστηκαν....





Στο μυαλό μου λοιπόν τα μεγάλα σοκ στην νεολαιίστικη κουλτούρα ήταν τρία
Πρώτο όταν πρωτοακούστηκε η εισαγωγή στο ''rock around the clock'' to '55
δεύτερο όταν πρωτοακούστηκε η εισαγωγή στο "She Loves You" to '63
και τρίτο όταν πρωτοακούστηκε η εισαγωγή στο "Smells Like Teen Spirit" το '91





Για μένα υπήρχε ένα ακόμα.... όταν πρωτοάκουσα την εισαγωγή αυτου εδω



φυσικά σε εκπομπή του κ.Αργύρη......φυσικά την οποία ήδη έγραφα σε κασέτα...φυσικά χωρίς ο ίδιος να μιλά πάνω στα κομμάτια....




Πρέπει να ήταν ''94-'95 αν και τώρα βλέπω πως μιλάμε για δίσκο του '98
αλλά είπαμε θα πω το θρύλο όπως εγώ το έζησα...

Κάθε βδομάδα ο κ.Αργύρης έπαιζε και ένα κομμάτι απ αυτό το συγκρότημα του οποίου ούτε το όνομα του δεν πολύ καταλάβαινα...ούτε μπορούσα να μάθω και τίποτα για αυτό


Είπαμε προ ιντερνέτ εποχή......





Μέχρι που μια Πέμπτη πρωί είδα την κριτική του στο Αθηνόραμα με το όνομα της εταιρίας που έφερε το δίσκο στην Ελλάδα.... Hitchhyke

Στο Αθηνόραμα δεν ξέρανε...το Ζηλο φυσικά δεν είχες το θράσος να τον ζητήσεις...
και στη Hitchhyke δεν το σηκώνανε....

Έτσι πήγα ο ίδιος στη Hitchhyke..... δηλ. το έκοψα στο πόδι από το σταθμό του τραίνου στο Θησείο έως κάτω απο πρώτο νεκροταφείο στα γραφεία τους
μετρό δεν υπήρχε ακόμα...και με τα τρόλεϊ δεν το είχα





''Παιδιά αυτό το δίσκο τον φέρατε...που μπορώ να τον αγοράσω;''
''Α ναι,ο Αργύρης πέρασε και μας τον άφησε να τον ακούσουμε''
''Μα στο Αθηνοραμα λέει πως τον φέρατε...έχει και κριτική...''
''Ε ναι...είπαμε ο Αργύρης.......''


Πέρασαν μερικές βδομάδες...εγώ εκείνη την εποχή πήγαινα τις Κυριακές στο παζάρι στο Σχιστό



να ψάχνω για δίσκους και κόμικς
και εκεί βρήκα ένα cd με τ όνομα τους τους, χωρίς φυσικά θήκη.....
το οποίο μάλιστα όταν έφτασα σπίτι (στο αμάξι είχα κασετόφωνο) έπαιζε
και ήταν αυτοί
αν και δεν είχε όλα τα κομμάτια που είχε στις κασέτες απ τις εκπομπές του κ. Αργύρη




Μέσα στη βδομάδα έγινε η ΔΙΑΡΡΗΞΗ στο σπίτι μου όπου μου κλέψανε όλα μου τα cd, πολλά βινύλια, μέχρι και κασέτες




Μετά από αρκετά χρόνια ήρθε το ιντερνέτ όπου όλα άρχισαν να αλλάζουν
αλλά εν το μεταξύ είχα αρχίσει να αλλάζω και εγώ




Όλα αυτά που σας διηγήθηκα υπάρχουν καταγεγραμμένα σε κασέτες μέσα σε κούτες στο πατάρι
που αμφιβάλω κι αν παίζουν
αλλά και να παίζουν δεν υπάρχει κασετόφωνο στο σπίτι να τις παίξει
αλλά και να υπήρχε.... δεν υπάρχει πια ο ίδιος άνθρωπος να τις ακούσει



Έτσι λοιπόν λέει ο θρύλος πως έγιναν τα πράγματα
σαν τις ιστορίες του Διγενής Ακρίτα και του Wild Bill Hickok......

[Beria]

Λοιπόν....

Να ξεκαθαρίσω κατ αρχήν πως μιλάω για προ ιντερνέτ εποχή...το οποίο ειναι ΚΕΦΑΛΑΙΩΔΗΣ διαφορά



Επίσης να ξεκαθαρίσω πως μιλάω για ένα θρύλο...ο οποίος όπως σε όλους τους θρύλους
οι σύγχρονοι τους, είτε αυτός λέγεται Διγενής Ακρίτας είτε Wild Bill Hickok
δεν μπορούν να ξεχωρίσουν, τι έζησαν και τι φαντάστηκαν....





Στο μυαλό μου λοιπόν τα μεγάλα σοκ στην νεολαιίστικη κουλτούρα ήταν τρία
Πρώτο όταν πρωτοακούστηκε η εισαγωγή στο ''rock around the clock'' to '55
δεύτερο όταν πρωτοακούστηκε η εισαγωγή στο "She Loves You" to '63

Το τρίτο ήταν όταν ακούστηκε το Pretty Vacant το 1977

και τρίτο όταν πρωτοακούστηκε η εισαγωγή στο "Smells Like Teen Spirit" το '91

[georgebi]

Το τρίτο ήταν όταν ακούστηκε το Pretty Vacant το 1977

fair enough

[Απολλόδωρος Βρυξελλιώτης]

ωραίο θέμα, καιρός ήταν!

[ΠΑΓΧΡΗΣΤΟΣ]

Αμ που να το εξέρεις, ούτε ποζεράς δεν ήτανε,ούτε εαυτόπληκτος, ούτε κλαρινογαμπρός της σύγχρονης ελληνικής διανόησης ναούμε.

Αξιόλογος μουσικοκριτικός ο Δ. Γιατράς.
Ένα ζόρι βέβαια το τράβαγε με το ρεμπέτικο, και πολύ του είχε κακοφανεί η δημοφιλία που απολάμβανε το είδος αυτό.
Ήταν κηρυγμένος οχτρός του.

[Μπίστης]

Θυμάμαι στον ΗΧΟ που ενώ έγραφε όλες τις heavy metal κριτικές, έκρινε αναλυτικά και μόνιμα έβαζε 0 εως 1 αστέρια..

Και τι να κάνει ;
Είχε καθιερωθεί αρνητική βαθμολογία ;
Το 1 ήταν γιά το χειρωνακτικό του πράγματος

[Μπίστης]

Δύο είναι αυτά που στη μουσική μου άρεσαν, και μου θα αρέσουν πάντα. Το πρώτο είναι το άλμπουμ των Pink Floyd που έχει εξ ολοκλήρου συνθέσεις τους ιδιοφυούς, ψυχασθενούς Syd Barrett, οι οποίες δεν πρόκειται να ξεπεραστούν στον αιώνα τον άπαντα. To «Piper at the gates of dawn» έχει 11 τραγούδια και δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση στο εκατομμύριο να ξαναγραφτούν τέτοια, έστω και παρεμφερή. Γι' αυτό και ο Barrett πέθανε νέος. Το δεύτερο είναι το τραγούδι που ίσως και να με έβαλε στην ποπ μουσική, το «Please, please me» των Beatles. Χρειάστηκε να περάσουν 50 χρόνια για να συνειδητοποιώ τι ιδιοφυές κομμάτι είναι. Μέσα σε δυόμισι λεπτά έχει 4 εναλλασσόμενα θέματα που δεν το παίρνεις χαμπάρι ότι εναλλάσσονται και είναι διαφορετικά, γιατί αυτό που συμβαίνει εκεί μέσα είναι σαν να είναι φτιαγμένο από την ίδια τη φύση.

Εδώ όμως,προσκυνάμε.
Spot on και στα δύο.
Δεν υπάρχει καλλίτερο ψυχεδελικό άλμπουμ από το Piper.
Ούτε Country Joe and the Fish,ούτε Grateful Dead,ούτε 13th Floor Elevators,ούτε...
Το Piper ήταν,είναι και θα παραμείνει ένας μοντέρνος δίσκος,που δεν υποκύπτει σε κανένα κλισέ,έχει έναν μοναδικό ήχο που δεν μοιάζει με ο,τιδήποτε άλλο,τα κομμάτια είναι όλα ένα κι ένα,με αποκορύφωμα το Pow R. Toc. H και το Bike,η παραγωγή είναι ακόμη 100 χρόνια μπροστά,όλα είναι μοναδικά στο δίσκο αυτό.
Ηοχογραφήθηκε στο διπλανό στούντιο από αυτό που ηχογραφούσαν οι Beatles το Pepper's,στην Abbey Road και πολλές φορές τα Σκαθάρια κρυφοκοίταζαν (και κρυφάκουγαν) τα τεκταινόμενα.
Βέβαια την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε και το ομώνυμο πρώτο των Doors,αλλά δεν είναι ψυχεδελικός δίσκος για να κάνουμε τις απαραίτητες συγκρίσεις.

Όσο για το Please,Please Me,επίσης μέσα έπεσε σε αυτά που γράφει ο Ζήλος,αν και θα έπρεπε να συμπληρώσει ότι κάτι ανάλογο πέτυχαν οι ΑΒΒΑ με το Mamma Mia.

....................................................................................................................................

Εκτός από τους Dead που δεν τους κατεχω συμφωνάω πολύ να 'ούμε! Και στην παράθεση και στα δικά σ' !

[georgebi]

Τώρα το είδα.... λες και έχουν περάσει αιώνες από εκεινη την εποχή



https://www.kathimerini.gr/society/5633 ... s-fragkos/

Της ίδιας παρέας τότε με Ζηλο, Δασκαλοπουλο και Μηλάτο

[Μπίστης]

Δεν είχα καλή γνώμη για τον Φράγκο και διαβάζοντας τόσα για την αριστεροσύνη του κατάλαβα τι κράτησε το πνεύμα του καθηλωμένο.

[Νετο Γκουερινο]

Συμμαθητής μου στο σχολείο και στα Γαλλικά. Με είχε κολλήσει μαγουλάδες.

Τεράστιε Γούντι

[georgebi]

Τι πήγα και θυμήθηκα τώρα που ξανάνοιξα το νήμα του κ.Αργύρη

Ήταν όντως ορόσημο για πολλους από εμάς....ένα τέλος εποχής θα λεγα

Για μένα ίσως ήταν ο Ιούλιος του ΄97 που ξεκίνησε η μετάλλαξη μου στο Αδωνογεωργιαδικο κτήνος που είμαι σήμερα

Ήταν Σεπτέμβριος του 1994 όταν εξέπεμψε για πρώτη φορά ο ΡΟΔΟΝ FM 94.4 και Ιούλιος του 1997 όταν, Κυριακή βράδυ, η αυλαία του έπεσε με το “Faith” των Cure, το τελευταίο τραγούδι της τελευταίας εκπομπής, για να ακολουθήσει αμέσως μετά το ασθενές σήμα μιας καρδιάς σε παλμογράφο, ώσπου τελικά να ακουστεί ο μακάβριος ήχος του flat line.


https://popaganda.gr/stories/rodon-fm-9 ... -longread/

Κι όμως, τα ούτε καν 3 χρόνια στον αέρα μιας συχνότητας που μετά βίας κάποια στιγμή ξεπέρασε το 3% στις μετρήσεις, υπήρξαν αρκετά ώστε ο Ρόδον να μνημονεύεται αδιάλειπτα ως ο πιο επιδραστικός και ο πιο σημαντικός (αν όχι ο μόνος μέχρι το μεδούλι του) σταθμός εναλλακτικής (ροκ) μουσικής των αθηναϊκών ερτζιανών – ίσως, μάλιστα, περισσότερο από ποτέ ειδικά σήμερα, στην εποχή της αμείωτης αποθέωσης του playlist που έχει μετατρέψει τη συντριπτική πλειοψηφία των ραδιοφωνικών σταθμών σε άχρωμες μηχανές εξαντλητικής και ανέμπνευστης αναπαραγωγής «των ίδιων και των ίδιων» (“The radio is in the hands of such a lot of fools / Tryin’ to anaesthetise the way that you feel” είχε τραγουδήσει, για τους δικούς του βέβαια λόγους, το μακρινό 1978 ο Elvis Costello).

ή σταθμάρχης όπως τον λέγαν τότε

Οι απειροελάχιστοι παλιοί εδώ μέσα, πόσους απ αυτούς στη φωτο μπορείτε να θυμηθείτε ποιοι ειναι; εγώ όχι πολλούς




Μονο τον Πολιτάκη, τον ΓΙΓΑΝΤΑ Δασκαλοπουλο, Τον Σταθμάρχη φυσικά ενω η Θάλεια που πολύ μου άρεσε δεν θυμάμαι ποια ειναι

Α και το παιδί για όλες τις δουλείες....τον Γιανουτσο

Τον κ.Αργύρη γιατι δεν τον έχει;