ΟΙ ΠΟΝΤΙΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΕΙΝΑΙ ΙΘΑΓΕΝΗΣ ΦΥΛΗ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΩΝ, ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΞΑΠΟΣΤΗΛΑΝ ΤΟ 1923 ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ

[deCaritaine]

Εντάξει ακόμα και έτσι, το Ρωμαίικο με το ελληνιστικό / αυτοκρατορικό του παρελθόν είναι πιο συνεκτικό βιολογικά από όλον τον αχταρμά λαών και εθνοτήτων που αποκαλείται σήμερα "Αραβες" και "Σλάβοι".

[Χαοτικός]

Κι ότι θα έβαζα τώρα κείμενα περί Ποντίων και Αρκαδίας αλλά με το μπθ μπαίνω βλέπω να έχετε πήξει στη μαλακία. Για Αφρικανούς για Κρητικούς με Γερμανούς. Για άσυλο ρε πούστη μου!
Δεν βάζω τίποτα.

[Ίφιδα]

Οι Πόντιοι δεν πολέμησαν

Το αντάρτικο του Πόντου

του Νίκου Κωνσταντινίδη



Η κορυφαία πτυχή της πολεμικής ιστορίας του Ποντιακού Ελληνισμού, υπέρτατη στιγμή ηρωισμού και αυτοθυσίας αποτελεί η δημιουργία των ποντιακών αντάρτικων ομάδων. Παρότι, αποκομμένοι οι Πόντιοι από τη μητροπολιτική Ελλάδα, χωρίς την παρουσία ελληνικού στρατού και τη βοήθεια συμμαχικών δυνάμεων, δίχως οπλισμό και επιμελητεία, με εξαίρεση της διετούς ρωσικής κατοχής της Τραπεζούντας (1916-1918), κατάλαβαν σύντομα πως η σωτηρία τους εξαρτιόταν αποκλειστικά και μόνο από τους ιδίους.

Οι εχθροπραξίες και οι συγκρούσεις από περιοχή σε περιοχή ήταν πολλές φορές σύνηθες φαινόμενο, ήδη από τους πρώτους αιώνες της τουρκικής κατοχής του Πόντου, με τις αγριότερες μορφές, που μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους. Οι Πόντιοι, όμως, ειδικότερα την τελευταία περίοδο δεν υπέκυψαν, αλλά αντέδρασαν δημιουργώντας αντάρτικα τμήματα, σ’ έναν αγώνα άνισο, παίρνοντας οι ίδιοι τον αγώνα της επιβίωσης στα χέρια τους, σε βαθμό, που, αν δεν υπήρχαν οι αντάρτικές ομάδες, θα θρηνούσαμε σίγουρα περισσότερα θύματα.

Spoiler

Πρέπει να ομολογήσουμε ότι αντικειμενικές δυσκολίες δεν μας επιτρέπουν να γνωρίζουμε επακριβώς τα γεγονότα εκείνης της εποχής. Η αλήθεια, όμως, για τη δημιουργία του αντάρτικου δεν βρίσκεται μακριά: Καταρχήν οφείλεται στην υποχρεωτική στράτευση των Ποντίων στον τουρκικό στρατό, κατά την επικράτηση των Νεότουρκων το 1908. Μέχρι τότε πλήρωναν το «αντισήκωμα» και πριν από το 1856 δεν στρατεύονταν καθόλου.

Κατά τους βαλκανικούς πολέμους (1912-1913), επιστρατεύτηκαν για πρώτη φορά οι Χριστιανοί της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Πολλοί Πόντιοι, που δεν ήθελαν να καταταγούν στο στρατό, απέφευγαν τη στράτευση και κρύβονταν στα δάση, σε σπηλιές ή στα υπόγεια των σπιτιών. Επιπλέον, αρκετοί από εκείνους που στρατεύτηκαν, επειδή δεν ήθελαν να πολεμήσουν εναντίον ομογενών και ομοθρήσκων στρατών, λιποτακτούσαν και επέστρεφαν στα χωριά τους, να κρυφτούν στα κρησφύγετα της ιδιαίτερης πατρίδας τους. Καινούργιοι λιποτάκτες, αλλά και ανυπότακτοι προστέθηκαν μετά τη γενική επιστράτευση, που πραγματοποιήθηκε τον Ιούλιο του 1914, κατά τον Α’ παγκόσμιο πόλεμο. Επιπλέον η στρατολογία των Χριστιανών και η κατάταξη στα τάγματα εργασίας, γνωστά ως «Αμελέ Ταπουρού», όπου οι συνθήκες ήταν άθλιες και εξοντωτικές, δημιούργησαν πλήθος φυγόστρατων και λιποτακτών, που άρχισαν να κρύβονται στα βουνά. Στην αρχή αριθμός τους ήταν μικρός και ο ρόλος τους να προστατέψουν τα ελληνικά χωριά από τους τούρκικους εκβιασμούς ήταν δύσκολος. Καθημερινά ο αριθμός των ανταρτών μεγάλωνε με την προσέλευση νέων φυγάδων και την απειλή αντιποίνων εκ μέρους των Τούρκων.

Γεωγραφικά στον Ανατολικό Πόντο οι συγκρούσεις ανάμεσα σε Πόντιους και Τούρκους εντοπίζονται κυρίως στην περιοχή της Σάντας, με αρχηγό των Σανταίων τον ξακουστό Ευκλείδη. Ανυπότακτοι και ατίθασοι οι Σανταίοι αποτελούσαν πάντα το «κόκκινο πανί» για τους Τούρκους τοπικούς άρχοντες. Όσο, μάλιστα, δυσκολεύονταν να τους υποτάξουν, τόσο φούντωνε το μένος εναντίον τους. Οι Σανταίοι έγραψαν σελίδες ηρωισμού, τόσο οι άντρες όσο και οι γυναίκες, οι οποίες διακρίνονταν για το θάρρος και την τόλμη τους. Ωστόσο, το αντάρτικο του Πόντου «φούντωνε» στον Δυτικό Πόντο, όπου διεξήχθησαν σκληρότερες συγκρούσεις με εκατέρωθεν εκατόμβες νεκρών. Η πρώτη φάση της γενοκτονίας γράφτηκε στον Δυτικό Πόντο την περίοδο 1916-1918. Ο Ανατολικός Πόντος βρισκόταν υπό ρωσική κατοχή και ήταν στο απυρόβλητο.

Το ποντιακό αντάρτικο χωρίζεται σε δύο περιόδους: Η πρώτη ξεκινά το 1914-1915 και λήγει με την ανακωχή του 1918, ενώ η δεύτερη ξεκινά το 1919 με την εμφάνιση του Μουσταφά Κεμάλ και διαρκεί μέχρι το 1923. Με διαταγή του Εμβέρ πασά, τον Απρίλιο του 1916, καλούνταν οι δημογέροντες των ποντιακών χωριών να παραδίδουν τους φυγόστρατους. Αυτό, όμως, δεν μπορούσε να γίνει, γιατί οι φυγόστρατοι ήταν στα βουνά. Τότε οι χωροφύλακες έκαιγαν τα χωριά των φυγάδων και προέβαιναν σε βιαιοπραγίες σε βάρος των κατοίκων.

Τα γεγονότα αυτά εξανάγκαζαν και τα γυναικόπαιδα να βγουν στα βουνά για προστασία, και χαλύβδωναν την απόφαση των ενόπλων να αντισταθούν στις επιδρομές των Τούρκων στρατο-χωροφυλάκων και των τσετών. Τα αντάρτικα σώματα του Πόντου έδωσαν σκληρές μάχες με τον τουρκικό στρατό και τις συμμορίες των τσετέδων. Πολλές φορές, οι μάχες με τον τουρκικό στρατό διαρκούσαν πολλές μέρες και τελείωναν με τη νίκη των ανταρτών.

«Στο βιβλίο του, «Γη του Πόντου», ο Δημήτρης Ψαθάς αναφέρεται στο έπος των ανταρτών του Πόντου: «Δεν υπάρχει καμία υπερβολή στον χαρακτηρισμό του άνισου κα πρωτόφαντου εκείνου αγώνα στα βουνά». Επίσης, ο Νίκος Σβορώνος αναφέρεται στον αντιστασιακό χαρακτήρα που διέπει την ελληνική ιστορία, χαρακτήρας που εμφανίστηκε και στην ιστορία των Ελλήνων του Πόντου. (Παντελή Αναστασιάδη, «Μνήμες του Ποντιακού Έπους 1913-1922», εκδόσεις Ενωμένη Ρωμιοσύνη, Θεσσαλονίκη 2010).

Για την ιστορία αναφέρουμε μερικές αντάρτικες ομάδες. Μία από τις πρώτες ήταν του Βασίλειου Ανθόπουλου (Βασίλ Ουστά) η οποία δημιουργήθηκε τον Ιούλιο του 1916 στην περιοχή της Σεβάστειας. Ο Ανθόπουλος πίστευε ότι έπρεπε να γίνει γενική «επανάσταση» των Ποντίων, η οποία θα αξιοποιούσε την ρωσοτουρκική σύγκρουση και την προέλαση των ρωσικών στρατευμάτων. Στο ημερολόγιό του αναφέρει ότι μόνο στην περιοχή της Σεβάστειας 10.000 άτομα ήταν έτοιμα να εξεγερθούν στο πρώτο σάλπισμα της επανάστασης κατά της τουρκικής κατοχής. Τα στοιχεία για τον αντάρτικο αγώνα στον Πόντο είναι λίγα και στηρίζονται κυρίως στα ημερολόγια ορισμένων οπλαρχηγών. Ο Γερμανός Καραβαγγέλης, μητροπολίτης Αμισού, υπολογίζει τους αντάρτες σε 20.000.

Ο σημαντικότερος Έλληνας οπλαρχηγός της περιόδου 1916-1918 αποδείχθηκε κατά κοινή ομολογία ο Αντών Πασάς από την Πάφρα. Υπήρξε ο μόνος καπετάνιος που έχαιρε γενικής αποδοχής και θα μπορούσε να ενοποιήσει τις ποικίλες αντάρτικες ομάδες. Οι τουρκικές αρχές τον επικήρυξαν για 5.000 λίρες, όμως, τον Αύγουστο του 1917 ο Αντών πασάς δολοφονήθηκε από συμπατριώτες του δολίως. Σύντομα, όμως, το αντάρτικο κίνημα προσέλαβε μεγάλες διαστάσεις, υπό την ηγεσία ικανότερων οπλαρχηγών. Στην περίοδο της εντονότερης δράσης του, όταν η γενοκτονία πήρε τις αγριότερες μορφές της, το αντάρτικο αριθμούσε γύρω στις 18.000 ενόπλους, μοιρασμένο κατά πληροφορίες σε 300 ομάδες με διαφορετικούς καπεταναίους.

Οι τουρκικές πηγές μιλούσαν για 25.000 αντάρτες, που ήταν ο φόβος και ο τρόμος των τουρκικών χωριών. Να σημειωθεί ότι από την επανάσταση του 1821 και κατόπιν, καμία οργανωμένη επαναστατική εξέγερση των Ελλήνων δεν υπήρξε, παρά μόνον στον Πόντο, όταν τέθηκε το ζήτημα της ανεξαρτησίας του, όπου δρούσαν πολλές αντάρτικες ομάδες, αποκομμένες μεταξύ τους. Χωρίς, όμως, τον αναγκαίο οπλισμό, χωρίς βοήθεια, από καμία μεγάλη δύναμη, ούτε καν κι από τη μητροπολιτική Ελλάδα, ο αγώνας για την ελευθερία και την σωτηρία του ποντιακού ελληνισμού ήταν αδύνατος.

«Το ημερολόγιο του οπλαρχηγού Βασίλη Ανθόπουλου (Βασίλ-αγά) αποκαλύπτει αυτές τις σχέσεις. Από τον Ιούνιο του 1916 ο Ανθόπουλος πηγαινοέρχεται στην Τραπεζούντα και βρίσκεται σε επαφή με τον Ρώσο αντισυνταγματάρχη Αρτάτοφ. Οι ψευδείς διαβεβαιώσεις του Αρτάτοφ, ότι στο τέλος του μηνός Αυγούστου ο ρωσικός στόλος θα καταλάβει τις ακτές τις Σαμψούντας και των περιχώρων, δημιουργούσαν ελπίδες και προσδοκίες στον ποντιακό αγώνα, που, όμως, δεν επρόκειτο να επιβεβαιωθούν. Ο Ανθόπουλος γυρίζει όλα τα βουνά του Δυτικού Πόντου, φτιάχνει σώμα από 600 εθελοντές και τους χωρίζει σε αποσπάσματα με αρχηγούς και υπαρχηγούς. Οι ελπίδες του για τη στρατιωτική προώθηση των Ρώσων ωστόσο διαψεύδονται οριστικά μετά τη μπολσεβίκικη επανάσταση.

Τα αντάρτικα σώματα αναπτύχθηκαν κυρίως στο Δυτικό Πόντο, στα βουνά της Πάφρας, της Αμισού, της Αμάσειας, της Τοκάτης, της Έρπαας κ.α. Απ’ τα βουνά της Αμισού μέχρι την Τοκάτη δημιουργήθηκαν πέντε τμήματα αντάρτικα, καθένα με τον γενικό αρχηγό και τους υπαρχηγούς του: 1) του Νεπιέν νταγί, 2) του Ταβσάν νταγί, 3) του Τσοπού τερεσί, 4) του Ταζλί τερεσί, και 5) του Τοπ-Τσαμ. (Η Δημοκρατία του Πόντου, Κώστας Φωτιάδης, καθηγητής ιστορίας Α.Π.Θ).

Μεταξύ των οπλαρχηγών που αναφέρει Ο Δημ. Ψαθάς παραθέτουμε τους εξής παρακάτω καθώς και το πεδίο της δράσης τους: «Ο Ευκλείδης Κουρτίδης στη Σάντα, ο Βασίλης Ανθόπουλος (Βασίλ-αγάς) στην περιοχή Κάβζας Μερζιφούντας, ο Αναστάσιος Παπαδόπουλος (Κοτσά-Αναστάς) στην περιφέρεια Έρπαα, ο Βασίλ-Ουστάς στο Επές, ο Αντών-πασάς στα βουνά της περιοχής Πάφρας, όπου και έδρασε μετά της συζύγου του Πελαγίας Οξύζογλου. Ο Στυλιανός Κοσμίδης (Ιστύλ –αγάς) στην περιοχή της Σαμψούντας, Τσαρσαμπά και Κοτζά Νταγ, ο οποίος κατηύθυνε τις εκεί ομάδες. Ο Δημήτριος Χαραλαμπίδης στην περιοχή Σαμψούντας, στο σώμα του οποίου συμμετείχε ο Παντελής Αναστασιάδης (Παντέλ-αγάς).

Δυστυχώς, το αντάρτικο στον Πόντο έληξε άδοξα και οι αγώνες του για την ανεξαρτησία του Πόντου, επισφραγίσθηκαν με τη θυσία σε ό,τι εκλεκτικότερο διέθετε ο ποντιακός ελληνισμός, σε πολιτικό, οικονομικό και πνευματικό επίπεδο, από τα δικαστήρια της Ανεξαρτησίας. Τα γυναικόπαιδα σύρθηκαν στις εξορίες στα βάθη της Ανατολής, όπου τα περισσότερα άφησαν τα κόκαλά τους άταφα σε βουνοκορφές και χαράδρες. Όσοι απέμειναν και επέζησαν των εξοριών και οι άλλοι λοιποί ήρθαν στην Ελλάδα με την ανταλλαγή, αξιοθρήνητα ναυάγια κυριολεκτικά με την ψυχή στο στόμα.

πηγή

Δε πολέμησαν οι Πόντιοι, γιωργάκη

Οι άγνωστες «Θερμοπύλες» του ποντιακού ελληνισμού. Οι εγκλωβισμένοι Πόντιοι αντάρτες αλληλοσκοτώνονται προκειμένου να μην πέσουν στα χέρια των Τούρκων, στον διωγμό του 1914 στο Οτ Καγιά!...



To 1914 οι Τούρκοι εξαπολύουν εναντίον των χριστιανών της Μικράς Ασίας τον λεγόμενο πρώτο διωγμό. Οι χριστιανοί του Πόντου όμως, δεν αποδέχονται στωικά τη μοίρα τους και αντιδρούν οργανώνοντας αντάρτικες ομάδες.
Στις αρχές του 1917 το ποντιακό αντάρτικο βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη προκαλώντας πονοκέφαλο στις τουρκικές Αρχές. Ο στρατιωτικός διοικητής της επαρχίας Σαμψούντας Ρεφάτ πασάς εξαπέλυσε εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στην οροσειρά του Νεπιέν Νταγ, η οποία αποτελούσε ένα από τα ορμητήρια των ποντίων ανταρτών. Τον Απρίλιο οι τουρκικές δυνάμεις εντόπισαν 90 αντάρτες κοντά στο χωριό Οτ Καγιά. Εκείνοι κατέφυγαν σε ένα μεγάλο σπήλαιο, γνωστό ως »η σπηλιά της Παναγιάς». Εκεί τους ακολούθησαν 600 ηλικιωμένοι, γυναίκες και παιδιά, φοβούμενοι από την παρουσία των Τούρκων στην περιοχή. Τούρκοι χωρικοί όμως υπέδειξαν στους στρατιώτες το σπήλαιο. Αμέσως περικύκλωσε το σπήλαιο δύναμη 350 χωροφυλάκων, με επικεφαλής τον Νταλίπ Τσαούς, φανατικό διώκτη των Ελλήνων. Οι 90 αντάρτες είχαν ως επικεφαλής τους Γιώργο Καραβασίλογλου, με τους τρεις γιούς του, τον Κώστα Δελληγιάνογλου και τον Κώστα Παπάζογλου. Οι Τούρκοι κάλεσαν τους αντάρτες να παραδοθούν. Οι τελευταίοι ωστόσο τους αγνόησαν. Ακολούθησαν διαδοχικές προσπάθειες κατάληψης του σπηλαίου επί μια εβδομάδα! Οι αντάρτες όμως, μαχόμενοι ηρωικά, τις απέκρουσαν όλες. Οι Τούρκοι κάλεσαν ως ενίσχυση ένα σύνταγμα τακτικού στρατού με πυροβόλα, υπό τον Μεχμέτ Αλή. Ακολούθησαν δύο μέρες ομηρικών μαχών, κατά τη διάρκεια των οποίων οι πολιορκητές υπέστησαν βαρύτατες απώλειες. Οι βολές των πυροβόλων όμως, είχαν διευρύνει το στενό στόμιο του σπηλαίου, ενώ τα πυρομαχικά των υπερασπιστών τελείωναν. Η πρόταση του Μεχμέτ Αλή για παράδοση απορρίφθηκε.


Πόντιοι αιχμάλωτοι στα χέρια των Τούρκων. Οι αντάρτες του Οτ Καγιά προτίμησαν την αυτοκτονία από την παράδοση.

Spoiler

Οι πολιορκημένοι όμως δεν είχαν καμία ελπίδα. Σε λίγο τελείωναν και τα ελάχιστα φυσίγγια που τους είχαν απομείνει. Τότε, ο καπετάν Γιώργος Καραβασίλογλου κάλεσε τους εναπομείναντες μαχητές κοντά του και τους πρότεινε να αλληλοσκοτωθούν προκειμένου να μην πέσουν ζωντανοί στα χέρια του εχθρού. Ο τελευταίος που θα έμενε ζωντανός, θα αυτοκτονούσε. Οι αντάρτες συμφώνησαν όλοι! Έστρεψαν τα όπλα τους ο ένας εναντίον του άλλου και πέρασαν στην αθανασία. Ο τελευταίος τοποθέτησε το όπλο κάτω από το σαγόνι του και αυτοκτόνησε! Μανιασμένοι οι Τούρκοι ξέσπασαν πάνω στους απροστάτευτους πλέον αμάχους. Τους οδήγησαν στο κοντινό χωριό Τζασχούρ. Εκεί όλοι οι άνδρες σφαγιάστηκαν. Τριάντα κεφάλια εστάλησαν ως «δώρο» στον Ρεφάτ Πασά. Οι γυναίκες και τα παιδιά, υποχρεώθηκαν σε μια πορεία θανάτου. Προορισμός τους υποτίθεται ότι θα ήταν η Κασταμονή, που απείχε 300 χιλιόμετρα. Στον προορισμό τους έφτασαν μόνο 83. Και απ’ αυτούς όμως, οι περισσότεροι πέθαναν τις επόμενες ημέρες. Το δράμα είχε τελειώσει. Οι Πόντιοι αντάρτες είχαν γράψει νέες «Θερμοπύλες»....
[ur=https://www.mixanitouxronou.com.cy/stil ... ot-kagia/l]πηγή[/url]

[Perp]

Δεν είναι ολων των τυπών οι αναιμίες ίδιες. Εμ βάζετε τους χάρτες, εμ δεν μπορείτε να τους αναλύσετε.

Όσο για σένα μικρέ μου χαϊνη, από που να αρχίσω και που να τελειώσω.
Οι σλάβοι τις χαλκιδικής π.χ. πέρασαν τα πάνδεινα από τις επιδρομές των αγαρηνών
με εξανδραποδισμούς των χωριών και βιασμούς των γυναικών. Πολλές γυναίκες μετά τα μάζευαν
από τα παράλια και τραβιόταν λίγα χιλιόμετρα βαθυτερα για να γεννησουν τα παιδιά
των πειρατών με αποτέλεσμα καινουργια χωριά να δημιουργούνται σε μια σχετική
απότι πίστευαν απόσταση ασφαλείας από πιθανά κουρσέματα πειρατών.

Η γεννετική βάση της Κρήτης είναι αράβικη, φυσικά η επικυριαρχία τους τέλεψε κάποια
σττιγμή, γίνανε ενέσεις με άλλους πληθυσμούς και εμπλουτίστηκε η δεξαμενή.
Η βάση ομως γερά κρατεί. 2-3 σπάνια δείγματα που έφερες είναι που επιβεβαιώνει
την σπανιότητα του φιανομένου.

Φυσικά υπάρχουν και άλλες εγκαταστάσεις στα νησιά κυρίως όπως ας πούμε η νάξος.
Το μόνο σημαντικό νησί που δεν έχω μελετήσει είναι η ρόδος αλλά παντού οι άραβες είχαν
εγκαταστταθεί και είχαν ορμητήρια. Φυσικά τα κόζια αλλάξαν και επεκτάθηκαν και οι ένετοι
που και αυτοί με την σειρά τους βοήθησαν σημαντικά στο μωσαϊκό του ρωμέικου.

Η κατάκτηση της κρήτης δεν συνοδεύθηκε από μαζική εγκατάσταση πληθυσμού, αν έχει κάποια πηγή θα είχε ενδιαφέρον να την παραθέσεις. Η Νάξος σύμφωνα με τον Καμινιάτη (10ος αι.) πλήρωνε φόρο στους Άραβες και ήταν από τα νησιά που δεν εγκαταλείφθηκαν επί αραβοκρατίας, σε αντίθεση με την Αίγινα, τα Κύθηρα και άλλα νησιά που πιθανολογείται ότι οι κάτοικοι λόγω των επιδρομών τα εγκατέλειψαν. Και πάλι όμως οι άραβες ως ορμητήρια τα χρησιμοποιούσαν στο πλαίσιο της αντιπαλότητας με το βυζάντιο και της πειρατείας παρά ως μόνιμες εγκαταστάσεις. Τώρα αυτά περί γενετικής βάσης είναι λίγο ρατσιστικά, ντροπής πράγματα.

[sys3x]

Κι ότι θα έβαζα τώρα κείμενα περί Ποντίων και Αρκαδίας αλλά με το μπθ μπαίνω βλέπω να έχετε πήξει στη μαλακία. Για Αφρικανούς για Κρητικούς με Γερμανούς. Για άσυλο ρε πούστη μου!
Δεν βάζω τίποτα.

Αποσκότισον υμάς ρε μλκ, όχι για μένα, για την Πατρίδα ρε (κι όλους αυτούς)..

[ΚΑDYRΟV]

Ο Ελληνισμός είναι συνεχής από τα αρχαία χρόνια ως σήμερα. Αυτό έχει αποδειχθεί και εύκολα κιόλας, είναι αδιαμφισβητητο και τα στοιχεία είναι άπειρα.
Αυτό που όμως θα έπρεπε να συζητιέται σαν θέμα γιατί είναι η πραγματικότητα, είναι κατά πόσο άλλοι λαοί, σε τι ποσοστό, Τούρκοι, Βούλγαροι, Αλβανοί, Ιταλοί και ακόμη και πολλοί άλλοι λαοί επίσης είναι ελληνικής καταγωγής που απωλεσαν τη ταυτότητα τους στο διάβα των αιώνων.

Ρε συ, όλοι τούτοι ξεκινάν τις εμβριθείς αναλύσεις τους με το δεδομένο ότι οι Έλληνες ήταν στείροι. Ή ότι έπεσε κάποιος κομήτης και εξαφάνισε τους αρχαίους ή ότι τους απήγαγαν εξωγήινοι* και έμειναν όλοι οι άλλοι οι καρπεροί και καθαροί.

*Και μετά φωνάζουν επειδή κάποιοι μιλάνε για διαστημόπλοια, ελληνικές γαλαξιακές ταξιαρχίες κλπ

δεν επεσε κομητης,απλως οι αρχαιοι ελληνες,ξεχνωντας τους αιωνιους νομους της φυλετικης καθαροτητας,οπως αυτοι επαναδιατυπωθηκαν απο τον Αντρα με το μουστακι και τα γαλαζια ματια το 1933,αναμειχτηκαν με αλλογενεις οπως οι ποντιοι,arbanite etc

[Γιωργης]

Οι Πόντιοι δεν πολέμησαν

Το αντάρτικο του Πόντου

του Νίκου Κωνσταντινίδη



Η κορυφαία πτυχή της πολεμικής ιστορίας του Ποντιακού Ελληνισμού, υπέρτατη στιγμή ηρωισμού και αυτοθυσίας αποτελεί η δημιουργία των ποντιακών αντάρτικων ομάδων. Παρότι, αποκομμένοι οι Πόντιοι από τη μητροπολιτική Ελλάδα, χωρίς την παρουσία ελληνικού στρατού και τη βοήθεια συμμαχικών δυνάμεων, δίχως οπλισμό και επιμελητεία, με εξαίρεση της διετούς ρωσικής κατοχής της Τραπεζούντας (1916-1918), κατάλαβαν σύντομα πως η σωτηρία τους εξαρτιόταν αποκλειστικά και μόνο από τους ιδίους.

Οι εχθροπραξίες και οι συγκρούσεις από περιοχή σε περιοχή ήταν πολλές φορές σύνηθες φαινόμενο, ήδη από τους πρώτους αιώνες της τουρκικής κατοχής του Πόντου, με τις αγριότερες μορφές, που μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους. Οι Πόντιοι, όμως, ειδικότερα την τελευταία περίοδο δεν υπέκυψαν, αλλά αντέδρασαν δημιουργώντας αντάρτικα τμήματα, σ’ έναν αγώνα άνισο, παίρνοντας οι ίδιοι τον αγώνα της επιβίωσης στα χέρια τους, σε βαθμό, που, αν δεν υπήρχαν οι αντάρτικές ομάδες, θα θρηνούσαμε σίγουρα περισσότερα θύματα.

Spoiler

Πρέπει να ομολογήσουμε ότι αντικειμενικές δυσκολίες δεν μας επιτρέπουν να γνωρίζουμε επακριβώς τα γεγονότα εκείνης της εποχής. Η αλήθεια, όμως, για τη δημιουργία του αντάρτικου δεν βρίσκεται μακριά: Καταρχήν οφείλεται στην υποχρεωτική στράτευση των Ποντίων στον τουρκικό στρατό, κατά την επικράτηση των Νεότουρκων το 1908. Μέχρι τότε πλήρωναν το «αντισήκωμα» και πριν από το 1856 δεν στρατεύονταν καθόλου.

Κατά τους βαλκανικούς πολέμους (1912-1913), επιστρατεύτηκαν για πρώτη φορά οι Χριστιανοί της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Πολλοί Πόντιοι, που δεν ήθελαν να καταταγούν στο στρατό, απέφευγαν τη στράτευση και κρύβονταν στα δάση, σε σπηλιές ή στα υπόγεια των σπιτιών. Επιπλέον, αρκετοί από εκείνους που στρατεύτηκαν, επειδή δεν ήθελαν να πολεμήσουν εναντίον ομογενών και ομοθρήσκων στρατών, λιποτακτούσαν και επέστρεφαν στα χωριά τους, να κρυφτούν στα κρησφύγετα της ιδιαίτερης πατρίδας τους. Καινούργιοι λιποτάκτες, αλλά και ανυπότακτοι προστέθηκαν μετά τη γενική επιστράτευση, που πραγματοποιήθηκε τον Ιούλιο του 1914, κατά τον Α’ παγκόσμιο πόλεμο. Επιπλέον η στρατολογία των Χριστιανών και η κατάταξη στα τάγματα εργασίας, γνωστά ως «Αμελέ Ταπουρού», όπου οι συνθήκες ήταν άθλιες και εξοντωτικές, δημιούργησαν πλήθος φυγόστρατων και λιποτακτών, που άρχισαν να κρύβονται στα βουνά. Στην αρχή αριθμός τους ήταν μικρός και ο ρόλος τους να προστατέψουν τα ελληνικά χωριά από τους τούρκικους εκβιασμούς ήταν δύσκολος. Καθημερινά ο αριθμός των ανταρτών μεγάλωνε με την προσέλευση νέων φυγάδων και την απειλή αντιποίνων εκ μέρους των Τούρκων.

Γεωγραφικά στον Ανατολικό Πόντο οι συγκρούσεις ανάμεσα σε Πόντιους και Τούρκους εντοπίζονται κυρίως στην περιοχή της Σάντας, με αρχηγό των Σανταίων τον ξακουστό Ευκλείδη. Ανυπότακτοι και ατίθασοι οι Σανταίοι αποτελούσαν πάντα το «κόκκινο πανί» για τους Τούρκους τοπικούς άρχοντες. Όσο, μάλιστα, δυσκολεύονταν να τους υποτάξουν, τόσο φούντωνε το μένος εναντίον τους. Οι Σανταίοι έγραψαν σελίδες ηρωισμού, τόσο οι άντρες όσο και οι γυναίκες, οι οποίες διακρίνονταν για το θάρρος και την τόλμη τους. Ωστόσο, το αντάρτικο του Πόντου «φούντωνε» στον Δυτικό Πόντο, όπου διεξήχθησαν σκληρότερες συγκρούσεις με εκατέρωθεν εκατόμβες νεκρών. Η πρώτη φάση της γενοκτονίας γράφτηκε στον Δυτικό Πόντο την περίοδο 1916-1918. Ο Ανατολικός Πόντος βρισκόταν υπό ρωσική κατοχή και ήταν στο απυρόβλητο.

Το ποντιακό αντάρτικο χωρίζεται σε δύο περιόδους: Η πρώτη ξεκινά το 1914-1915 και λήγει με την ανακωχή του 1918, ενώ η δεύτερη ξεκινά το 1919 με την εμφάνιση του Μουσταφά Κεμάλ και διαρκεί μέχρι το 1923. Με διαταγή του Εμβέρ πασά, τον Απρίλιο του 1916, καλούνταν οι δημογέροντες των ποντιακών χωριών να παραδίδουν τους φυγόστρατους. Αυτό, όμως, δεν μπορούσε να γίνει, γιατί οι φυγόστρατοι ήταν στα βουνά. Τότε οι χωροφύλακες έκαιγαν τα χωριά των φυγάδων και προέβαιναν σε βιαιοπραγίες σε βάρος των κατοίκων.

Τα γεγονότα αυτά εξανάγκαζαν και τα γυναικόπαιδα να βγουν στα βουνά για προστασία, και χαλύβδωναν την απόφαση των ενόπλων να αντισταθούν στις επιδρομές των Τούρκων στρατο-χωροφυλάκων και των τσετών. Τα αντάρτικα σώματα του Πόντου έδωσαν σκληρές μάχες με τον τουρκικό στρατό και τις συμμορίες των τσετέδων. Πολλές φορές, οι μάχες με τον τουρκικό στρατό διαρκούσαν πολλές μέρες και τελείωναν με τη νίκη των ανταρτών.

«Στο βιβλίο του, «Γη του Πόντου», ο Δημήτρης Ψαθάς αναφέρεται στο έπος των ανταρτών του Πόντου: «Δεν υπάρχει καμία υπερβολή στον χαρακτηρισμό του άνισου κα πρωτόφαντου εκείνου αγώνα στα βουνά». Επίσης, ο Νίκος Σβορώνος αναφέρεται στον αντιστασιακό χαρακτήρα που διέπει την ελληνική ιστορία, χαρακτήρας που εμφανίστηκε και στην ιστορία των Ελλήνων του Πόντου. (Παντελή Αναστασιάδη, «Μνήμες του Ποντιακού Έπους 1913-1922», εκδόσεις Ενωμένη Ρωμιοσύνη, Θεσσαλονίκη 2010).

Για την ιστορία αναφέρουμε μερικές αντάρτικες ομάδες. Μία από τις πρώτες ήταν του Βασίλειου Ανθόπουλου (Βασίλ Ουστά) η οποία δημιουργήθηκε τον Ιούλιο του 1916 στην περιοχή της Σεβάστειας. Ο Ανθόπουλος πίστευε ότι έπρεπε να γίνει γενική «επανάσταση» των Ποντίων, η οποία θα αξιοποιούσε την ρωσοτουρκική σύγκρουση και την προέλαση των ρωσικών στρατευμάτων. Στο ημερολόγιό του αναφέρει ότι μόνο στην περιοχή της Σεβάστειας 10.000 άτομα ήταν έτοιμα να εξεγερθούν στο πρώτο σάλπισμα της επανάστασης κατά της τουρκικής κατοχής. Τα στοιχεία για τον αντάρτικο αγώνα στον Πόντο είναι λίγα και στηρίζονται κυρίως στα ημερολόγια ορισμένων οπλαρχηγών. Ο Γερμανός Καραβαγγέλης, μητροπολίτης Αμισού, υπολογίζει τους αντάρτες σε 20.000.

Ο σημαντικότερος Έλληνας οπλαρχηγός της περιόδου 1916-1918 αποδείχθηκε κατά κοινή ομολογία ο Αντών Πασάς από την Πάφρα. Υπήρξε ο μόνος καπετάνιος που έχαιρε γενικής αποδοχής και θα μπορούσε να ενοποιήσει τις ποικίλες αντάρτικες ομάδες. Οι τουρκικές αρχές τον επικήρυξαν για 5.000 λίρες, όμως, τον Αύγουστο του 1917 ο Αντών πασάς δολοφονήθηκε από συμπατριώτες του δολίως. Σύντομα, όμως, το αντάρτικο κίνημα προσέλαβε μεγάλες διαστάσεις, υπό την ηγεσία ικανότερων οπλαρχηγών. Στην περίοδο της εντονότερης δράσης του, όταν η γενοκτονία πήρε τις αγριότερες μορφές της, το αντάρτικο αριθμούσε γύρω στις 18.000 ενόπλους, μοιρασμένο κατά πληροφορίες σε 300 ομάδες με διαφορετικούς καπεταναίους.

Οι τουρκικές πηγές μιλούσαν για 25.000 αντάρτες, που ήταν ο φόβος και ο τρόμος των τουρκικών χωριών. Να σημειωθεί ότι από την επανάσταση του 1821 και κατόπιν, καμία οργανωμένη επαναστατική εξέγερση των Ελλήνων δεν υπήρξε, παρά μόνον στον Πόντο, όταν τέθηκε το ζήτημα της ανεξαρτησίας του, όπου δρούσαν πολλές αντάρτικες ομάδες, αποκομμένες μεταξύ τους. Χωρίς, όμως, τον αναγκαίο οπλισμό, χωρίς βοήθεια, από καμία μεγάλη δύναμη, ούτε καν κι από τη μητροπολιτική Ελλάδα, ο αγώνας για την ελευθερία και την σωτηρία του ποντιακού ελληνισμού ήταν αδύνατος.

«Το ημερολόγιο του οπλαρχηγού Βασίλη Ανθόπουλου (Βασίλ-αγά) αποκαλύπτει αυτές τις σχέσεις. Από τον Ιούνιο του 1916 ο Ανθόπουλος πηγαινοέρχεται στην Τραπεζούντα και βρίσκεται σε επαφή με τον Ρώσο αντισυνταγματάρχη Αρτάτοφ. Οι ψευδείς διαβεβαιώσεις του Αρτάτοφ, ότι στο τέλος του μηνός Αυγούστου ο ρωσικός στόλος θα καταλάβει τις ακτές τις Σαμψούντας και των περιχώρων, δημιουργούσαν ελπίδες και προσδοκίες στον ποντιακό αγώνα, που, όμως, δεν επρόκειτο να επιβεβαιωθούν. Ο Ανθόπουλος γυρίζει όλα τα βουνά του Δυτικού Πόντου, φτιάχνει σώμα από 600 εθελοντές και τους χωρίζει σε αποσπάσματα με αρχηγούς και υπαρχηγούς. Οι ελπίδες του για τη στρατιωτική προώθηση των Ρώσων ωστόσο διαψεύδονται οριστικά μετά τη μπολσεβίκικη επανάσταση.

Τα αντάρτικα σώματα αναπτύχθηκαν κυρίως στο Δυτικό Πόντο, στα βουνά της Πάφρας, της Αμισού, της Αμάσειας, της Τοκάτης, της Έρπαας κ.α. Απ’ τα βουνά της Αμισού μέχρι την Τοκάτη δημιουργήθηκαν πέντε τμήματα αντάρτικα, καθένα με τον γενικό αρχηγό και τους υπαρχηγούς του: 1) του Νεπιέν νταγί, 2) του Ταβσάν νταγί, 3) του Τσοπού τερεσί, 4) του Ταζλί τερεσί, και 5) του Τοπ-Τσαμ. (Η Δημοκρατία του Πόντου, Κώστας Φωτιάδης, καθηγητής ιστορίας Α.Π.Θ).

Μεταξύ των οπλαρχηγών που αναφέρει Ο Δημ. Ψαθάς παραθέτουμε τους εξής παρακάτω καθώς και το πεδίο της δράσης τους: «Ο Ευκλείδης Κουρτίδης στη Σάντα, ο Βασίλης Ανθόπουλος (Βασίλ-αγάς) στην περιοχή Κάβζας Μερζιφούντας, ο Αναστάσιος Παπαδόπουλος (Κοτσά-Αναστάς) στην περιφέρεια Έρπαα, ο Βασίλ-Ουστάς στο Επές, ο Αντών-πασάς στα βουνά της περιοχής Πάφρας, όπου και έδρασε μετά της συζύγου του Πελαγίας Οξύζογλου. Ο Στυλιανός Κοσμίδης (Ιστύλ –αγάς) στην περιοχή της Σαμψούντας, Τσαρσαμπά και Κοτζά Νταγ, ο οποίος κατηύθυνε τις εκεί ομάδες. Ο Δημήτριος Χαραλαμπίδης στην περιοχή Σαμψούντας, στο σώμα του οποίου συμμετείχε ο Παντελής Αναστασιάδης (Παντέλ-αγάς).

Δυστυχώς, το αντάρτικο στον Πόντο έληξε άδοξα και οι αγώνες του για την ανεξαρτησία του Πόντου, επισφραγίσθηκαν με τη θυσία σε ό,τι εκλεκτικότερο διέθετε ο ποντιακός ελληνισμός, σε πολιτικό, οικονομικό και πνευματικό επίπεδο, από τα δικαστήρια της Ανεξαρτησίας. Τα γυναικόπαιδα σύρθηκαν στις εξορίες στα βάθη της Ανατολής, όπου τα περισσότερα άφησαν τα κόκαλά τους άταφα σε βουνοκορφές και χαράδρες. Όσοι απέμειναν και επέζησαν των εξοριών και οι άλλοι λοιποί ήρθαν στην Ελλάδα με την ανταλλαγή, αξιοθρήνητα ναυάγια κυριολεκτικά με την ψυχή στο στόμα.

πηγή

Δε πολέμησαν οι Πόντιοι, γιωργάκη

Οι άγνωστες «Θερμοπύλες» του ποντιακού ελληνισμού. Οι εγκλωβισμένοι Πόντιοι αντάρτες αλληλοσκοτώνονται προκειμένου να μην πέσουν στα χέρια των Τούρκων, στον διωγμό του 1914 στο Οτ Καγιά!...



To 1914 οι Τούρκοι εξαπολύουν εναντίον των χριστιανών της Μικράς Ασίας τον λεγόμενο πρώτο διωγμό. Οι χριστιανοί του Πόντου όμως, δεν αποδέχονται στωικά τη μοίρα τους και αντιδρούν οργανώνοντας αντάρτικες ομάδες.
Στις αρχές του 1917 το ποντιακό αντάρτικο βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη προκαλώντας πονοκέφαλο στις τουρκικές Αρχές. Ο στρατιωτικός διοικητής της επαρχίας Σαμψούντας Ρεφάτ πασάς εξαπέλυσε εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στην οροσειρά του Νεπιέν Νταγ, η οποία αποτελούσε ένα από τα ορμητήρια των ποντίων ανταρτών. Τον Απρίλιο οι τουρκικές δυνάμεις εντόπισαν 90 αντάρτες κοντά στο χωριό Οτ Καγιά. Εκείνοι κατέφυγαν σε ένα μεγάλο σπήλαιο, γνωστό ως »η σπηλιά της Παναγιάς». Εκεί τους ακολούθησαν 600 ηλικιωμένοι, γυναίκες και παιδιά, φοβούμενοι από την παρουσία των Τούρκων στην περιοχή. Τούρκοι χωρικοί όμως υπέδειξαν στους στρατιώτες το σπήλαιο. Αμέσως περικύκλωσε το σπήλαιο δύναμη 350 χωροφυλάκων, με επικεφαλής τον Νταλίπ Τσαούς, φανατικό διώκτη των Ελλήνων. Οι 90 αντάρτες είχαν ως επικεφαλής τους Γιώργο Καραβασίλογλου, με τους τρεις γιούς του, τον Κώστα Δελληγιάνογλου και τον Κώστα Παπάζογλου. Οι Τούρκοι κάλεσαν τους αντάρτες να παραδοθούν. Οι τελευταίοι ωστόσο τους αγνόησαν. Ακολούθησαν διαδοχικές προσπάθειες κατάληψης του σπηλαίου επί μια εβδομάδα! Οι αντάρτες όμως, μαχόμενοι ηρωικά, τις απέκρουσαν όλες. Οι Τούρκοι κάλεσαν ως ενίσχυση ένα σύνταγμα τακτικού στρατού με πυροβόλα, υπό τον Μεχμέτ Αλή. Ακολούθησαν δύο μέρες ομηρικών μαχών, κατά τη διάρκεια των οποίων οι πολιορκητές υπέστησαν βαρύτατες απώλειες. Οι βολές των πυροβόλων όμως, είχαν διευρύνει το στενό στόμιο του σπηλαίου, ενώ τα πυρομαχικά των υπερασπιστών τελείωναν. Η πρόταση του Μεχμέτ Αλή για παράδοση απορρίφθηκε.


Πόντιοι αιχμάλωτοι στα χέρια των Τούρκων. Οι αντάρτες του Οτ Καγιά προτίμησαν την αυτοκτονία από την παράδοση.

Spoiler

Οι πολιορκημένοι όμως δεν είχαν καμία ελπίδα. Σε λίγο τελείωναν και τα ελάχιστα φυσίγγια που τους είχαν απομείνει. Τότε, ο καπετάν Γιώργος Καραβασίλογλου κάλεσε τους εναπομείναντες μαχητές κοντά του και τους πρότεινε να αλληλοσκοτωθούν προκειμένου να μην πέσουν ζωντανοί στα χέρια του εχθρού. Ο τελευταίος που θα έμενε ζωντανός, θα αυτοκτονούσε. Οι αντάρτες συμφώνησαν όλοι! Έστρεψαν τα όπλα τους ο ένας εναντίον του άλλου και πέρασαν στην αθανασία. Ο τελευταίος τοποθέτησε το όπλο κάτω από το σαγόνι του και αυτοκτόνησε! Μανιασμένοι οι Τούρκοι ξέσπασαν πάνω στους απροστάτευτους πλέον αμάχους. Τους οδήγησαν στο κοντινό χωριό Τζασχούρ. Εκεί όλοι οι άνδρες σφαγιάστηκαν. Τριάντα κεφάλια εστάλησαν ως «δώρο» στον Ρεφάτ Πασά. Οι γυναίκες και τα παιδιά, υποχρεώθηκαν σε μια πορεία θανάτου. Προορισμός τους υποτίθεται ότι θα ήταν η Κασταμονή, που απείχε 300 χιλιόμετρα. Στον προορισμό τους έφτασαν μόνο 83. Και απ’ αυτούς όμως, οι περισσότεροι πέθαναν τις επόμενες ημέρες. Το δράμα είχε τελειώσει. Οι Πόντιοι αντάρτες είχαν γράψει νέες «Θερμοπύλες»....
[ur=https://www.mixanitouxronou.com.cy/stil ... ot-kagia/l]πηγή[/url]

Αυτο δεν ειναι ξεσηκωμός. Πρωτον γιατί εγινε 100 χρονια αργότερα. Δεύτερον επειδή οι Τούρκοι θελανε να τους εξουδετερώσουν. Αρα, οσο η ελληνικη επανασταση βριακοταν σε εξελιξη οι "γενναίοι" ρωσσοποντιοι (που πανε για ξυλο μονο οταν εχουν πλειοψηφία) καθονταν στα αυγα τους. Οταν ξεκινησε ο διωγμός, και μονο τοτε, για να σωσουν το τομαρι τους προβαλλαν καποια αντίσταση, ουσιαστικά ανοογοντας δρομο διαφυγης προς ρωσια και αρμενια.

Βεβαια πολεμησαν καποιοι ποντιοι κατα την επανασταση αφου ηδη βριακονταν στην ελλαδα και... τους επαιρνε η μπαλα αναγκαστικά.

Ολοι ξερουμε οτι στην οθωμανική αυτοκρατορια οι ποντιοι δεν ειχαν προβληματα οπως οι ελλαδιτες, ηταν ενα τακ πιο πάνω.

Αςη μιλησουμε και για πολλα ανανδρα εγκληματα κατα τη διάρκεια του "ξεσηκωμου".

Αυτη ειναι η ιστορία του ενδοξου ποντου. Υποτελεις περσων επικυριαρχων στα χρυσα χρονια, σκλαβοι χωρικοι καυκασιων και τουρκων στα υπολοιπα.

Ενας λαος που φανταζει ανυπαρκτος μπροστα στη σκια του σιδηροφρακτου Ζιγκφριντ. Αυτο, επειδη οι συγκριαεις ειναι αναπόφευκτες.

[Γιωργης]

Ακομα γελαω. 100 χρονια αργοτερα λεει.
Και εγω αμα μπου οι Τούρκοι ελλαδα αυριο θα ερθω να πολεμησω αλλα το 2218. Ειμαι γενναιος αφου.

[sys3x]

Οι Πόντιοι δεν πολέμησαν

Το αντάρτικο του Πόντου

του Νίκου Κωνσταντινίδη



Η κορυφαία πτυχή της πολεμικής ιστορίας του Ποντιακού Ελληνισμού, υπέρτατη στιγμή ηρωισμού και αυτοθυσίας αποτελεί η δημιουργία των ποντιακών αντάρτικων ομάδων. Παρότι, αποκομμένοι οι Πόντιοι από τη μητροπολιτική Ελλάδα, χωρίς την παρουσία ελληνικού στρατού και τη βοήθεια συμμαχικών δυνάμεων, δίχως οπλισμό και επιμελητεία, με εξαίρεση της διετούς ρωσικής κατοχής της Τραπεζούντας (1916-1918), κατάλαβαν σύντομα πως η σωτηρία τους εξαρτιόταν αποκλειστικά και μόνο από τους ιδίους.

Οι εχθροπραξίες και οι συγκρούσεις από περιοχή σε περιοχή ήταν πολλές φορές σύνηθες φαινόμενο, ήδη από τους πρώτους αιώνες της τουρκικής κατοχής του Πόντου, με τις αγριότερες μορφές, που μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους. Οι Πόντιοι, όμως, ειδικότερα την τελευταία περίοδο δεν υπέκυψαν, αλλά αντέδρασαν δημιουργώντας αντάρτικα τμήματα, σ’ έναν αγώνα άνισο, παίρνοντας οι ίδιοι τον αγώνα της επιβίωσης στα χέρια τους, σε βαθμό, που, αν δεν υπήρχαν οι αντάρτικές ομάδες, θα θρηνούσαμε σίγουρα περισσότερα θύματα.

Spoiler

Πρέπει να ομολογήσουμε ότι αντικειμενικές δυσκολίες δεν μας επιτρέπουν να γνωρίζουμε επακριβώς τα γεγονότα εκείνης της εποχής. Η αλήθεια, όμως, για τη δημιουργία του αντάρτικου δεν βρίσκεται μακριά: Καταρχήν οφείλεται στην υποχρεωτική στράτευση των Ποντίων στον τουρκικό στρατό, κατά την επικράτηση των Νεότουρκων το 1908. Μέχρι τότε πλήρωναν το «αντισήκωμα» και πριν από το 1856 δεν στρατεύονταν καθόλου.

Κατά τους βαλκανικούς πολέμους (1912-1913), επιστρατεύτηκαν για πρώτη φορά οι Χριστιανοί της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Πολλοί Πόντιοι, που δεν ήθελαν να καταταγούν στο στρατό, απέφευγαν τη στράτευση και κρύβονταν στα δάση, σε σπηλιές ή στα υπόγεια των σπιτιών. Επιπλέον, αρκετοί από εκείνους που στρατεύτηκαν, επειδή δεν ήθελαν να πολεμήσουν εναντίον ομογενών και ομοθρήσκων στρατών, λιποτακτούσαν και επέστρεφαν στα χωριά τους, να κρυφτούν στα κρησφύγετα της ιδιαίτερης πατρίδας τους. Καινούργιοι λιποτάκτες, αλλά και ανυπότακτοι προστέθηκαν μετά τη γενική επιστράτευση, που πραγματοποιήθηκε τον Ιούλιο του 1914, κατά τον Α’ παγκόσμιο πόλεμο. Επιπλέον η στρατολογία των Χριστιανών και η κατάταξη στα τάγματα εργασίας, γνωστά ως «Αμελέ Ταπουρού», όπου οι συνθήκες ήταν άθλιες και εξοντωτικές, δημιούργησαν πλήθος φυγόστρατων και λιποτακτών, που άρχισαν να κρύβονται στα βουνά. Στην αρχή αριθμός τους ήταν μικρός και ο ρόλος τους να προστατέψουν τα ελληνικά χωριά από τους τούρκικους εκβιασμούς ήταν δύσκολος. Καθημερινά ο αριθμός των ανταρτών μεγάλωνε με την προσέλευση νέων φυγάδων και την απειλή αντιποίνων εκ μέρους των Τούρκων.

Γεωγραφικά στον Ανατολικό Πόντο οι συγκρούσεις ανάμεσα σε Πόντιους και Τούρκους εντοπίζονται κυρίως στην περιοχή της Σάντας, με αρχηγό των Σανταίων τον ξακουστό Ευκλείδη. Ανυπότακτοι και ατίθασοι οι Σανταίοι αποτελούσαν πάντα το «κόκκινο πανί» για τους Τούρκους τοπικούς άρχοντες. Όσο, μάλιστα, δυσκολεύονταν να τους υποτάξουν, τόσο φούντωνε το μένος εναντίον τους. Οι Σανταίοι έγραψαν σελίδες ηρωισμού, τόσο οι άντρες όσο και οι γυναίκες, οι οποίες διακρίνονταν για το θάρρος και την τόλμη τους. Ωστόσο, το αντάρτικο του Πόντου «φούντωνε» στον Δυτικό Πόντο, όπου διεξήχθησαν σκληρότερες συγκρούσεις με εκατέρωθεν εκατόμβες νεκρών. Η πρώτη φάση της γενοκτονίας γράφτηκε στον Δυτικό Πόντο την περίοδο 1916-1918. Ο Ανατολικός Πόντος βρισκόταν υπό ρωσική κατοχή και ήταν στο απυρόβλητο.

Το ποντιακό αντάρτικο χωρίζεται σε δύο περιόδους: Η πρώτη ξεκινά το 1914-1915 και λήγει με την ανακωχή του 1918, ενώ η δεύτερη ξεκινά το 1919 με την εμφάνιση του Μουσταφά Κεμάλ και διαρκεί μέχρι το 1923. Με διαταγή του Εμβέρ πασά, τον Απρίλιο του 1916, καλούνταν οι δημογέροντες των ποντιακών χωριών να παραδίδουν τους φυγόστρατους. Αυτό, όμως, δεν μπορούσε να γίνει, γιατί οι φυγόστρατοι ήταν στα βουνά. Τότε οι χωροφύλακες έκαιγαν τα χωριά των φυγάδων και προέβαιναν σε βιαιοπραγίες σε βάρος των κατοίκων.

Τα γεγονότα αυτά εξανάγκαζαν και τα γυναικόπαιδα να βγουν στα βουνά για προστασία, και χαλύβδωναν την απόφαση των ενόπλων να αντισταθούν στις επιδρομές των Τούρκων στρατο-χωροφυλάκων και των τσετών. Τα αντάρτικα σώματα του Πόντου έδωσαν σκληρές μάχες με τον τουρκικό στρατό και τις συμμορίες των τσετέδων. Πολλές φορές, οι μάχες με τον τουρκικό στρατό διαρκούσαν πολλές μέρες και τελείωναν με τη νίκη των ανταρτών.

«Στο βιβλίο του, «Γη του Πόντου», ο Δημήτρης Ψαθάς αναφέρεται στο έπος των ανταρτών του Πόντου: «Δεν υπάρχει καμία υπερβολή στον χαρακτηρισμό του άνισου κα πρωτόφαντου εκείνου αγώνα στα βουνά». Επίσης, ο Νίκος Σβορώνος αναφέρεται στον αντιστασιακό χαρακτήρα που διέπει την ελληνική ιστορία, χαρακτήρας που εμφανίστηκε και στην ιστορία των Ελλήνων του Πόντου. (Παντελή Αναστασιάδη, «Μνήμες του Ποντιακού Έπους 1913-1922», εκδόσεις Ενωμένη Ρωμιοσύνη, Θεσσαλονίκη 2010).

Για την ιστορία αναφέρουμε μερικές αντάρτικες ομάδες. Μία από τις πρώτες ήταν του Βασίλειου Ανθόπουλου (Βασίλ Ουστά) η οποία δημιουργήθηκε τον Ιούλιο του 1916 στην περιοχή της Σεβάστειας. Ο Ανθόπουλος πίστευε ότι έπρεπε να γίνει γενική «επανάσταση» των Ποντίων, η οποία θα αξιοποιούσε την ρωσοτουρκική σύγκρουση και την προέλαση των ρωσικών στρατευμάτων. Στο ημερολόγιό του αναφέρει ότι μόνο στην περιοχή της Σεβάστειας 10.000 άτομα ήταν έτοιμα να εξεγερθούν στο πρώτο σάλπισμα της επανάστασης κατά της τουρκικής κατοχής. Τα στοιχεία για τον αντάρτικο αγώνα στον Πόντο είναι λίγα και στηρίζονται κυρίως στα ημερολόγια ορισμένων οπλαρχηγών. Ο Γερμανός Καραβαγγέλης, μητροπολίτης Αμισού, υπολογίζει τους αντάρτες σε 20.000.

Ο σημαντικότερος Έλληνας οπλαρχηγός της περιόδου 1916-1918 αποδείχθηκε κατά κοινή ομολογία ο Αντών Πασάς από την Πάφρα. Υπήρξε ο μόνος καπετάνιος που έχαιρε γενικής αποδοχής και θα μπορούσε να ενοποιήσει τις ποικίλες αντάρτικες ομάδες. Οι τουρκικές αρχές τον επικήρυξαν για 5.000 λίρες, όμως, τον Αύγουστο του 1917 ο Αντών πασάς δολοφονήθηκε από συμπατριώτες του δολίως. Σύντομα, όμως, το αντάρτικο κίνημα προσέλαβε μεγάλες διαστάσεις, υπό την ηγεσία ικανότερων οπλαρχηγών. Στην περίοδο της εντονότερης δράσης του, όταν η γενοκτονία πήρε τις αγριότερες μορφές της, το αντάρτικο αριθμούσε γύρω στις 18.000 ενόπλους, μοιρασμένο κατά πληροφορίες σε 300 ομάδες με διαφορετικούς καπεταναίους.

Οι τουρκικές πηγές μιλούσαν για 25.000 αντάρτες, που ήταν ο φόβος και ο τρόμος των τουρκικών χωριών. Να σημειωθεί ότι από την επανάσταση του 1821 και κατόπιν, καμία οργανωμένη επαναστατική εξέγερση των Ελλήνων δεν υπήρξε, παρά μόνον στον Πόντο, όταν τέθηκε το ζήτημα της ανεξαρτησίας του, όπου δρούσαν πολλές αντάρτικες ομάδες, αποκομμένες μεταξύ τους. Χωρίς, όμως, τον αναγκαίο οπλισμό, χωρίς βοήθεια, από καμία μεγάλη δύναμη, ούτε καν κι από τη μητροπολιτική Ελλάδα, ο αγώνας για την ελευθερία και την σωτηρία του ποντιακού ελληνισμού ήταν αδύνατος.

«Το ημερολόγιο του οπλαρχηγού Βασίλη Ανθόπουλου (Βασίλ-αγά) αποκαλύπτει αυτές τις σχέσεις. Από τον Ιούνιο του 1916 ο Ανθόπουλος πηγαινοέρχεται στην Τραπεζούντα και βρίσκεται σε επαφή με τον Ρώσο αντισυνταγματάρχη Αρτάτοφ. Οι ψευδείς διαβεβαιώσεις του Αρτάτοφ, ότι στο τέλος του μηνός Αυγούστου ο ρωσικός στόλος θα καταλάβει τις ακτές τις Σαμψούντας και των περιχώρων, δημιουργούσαν ελπίδες και προσδοκίες στον ποντιακό αγώνα, που, όμως, δεν επρόκειτο να επιβεβαιωθούν. Ο Ανθόπουλος γυρίζει όλα τα βουνά του Δυτικού Πόντου, φτιάχνει σώμα από 600 εθελοντές και τους χωρίζει σε αποσπάσματα με αρχηγούς και υπαρχηγούς. Οι ελπίδες του για τη στρατιωτική προώθηση των Ρώσων ωστόσο διαψεύδονται οριστικά μετά τη μπολσεβίκικη επανάσταση.

Τα αντάρτικα σώματα αναπτύχθηκαν κυρίως στο Δυτικό Πόντο, στα βουνά της Πάφρας, της Αμισού, της Αμάσειας, της Τοκάτης, της Έρπαας κ.α. Απ’ τα βουνά της Αμισού μέχρι την Τοκάτη δημιουργήθηκαν πέντε τμήματα αντάρτικα, καθένα με τον γενικό αρχηγό και τους υπαρχηγούς του: 1) του Νεπιέν νταγί, 2) του Ταβσάν νταγί, 3) του Τσοπού τερεσί, 4) του Ταζλί τερεσί, και 5) του Τοπ-Τσαμ. (Η Δημοκρατία του Πόντου, Κώστας Φωτιάδης, καθηγητής ιστορίας Α.Π.Θ).

Μεταξύ των οπλαρχηγών που αναφέρει Ο Δημ. Ψαθάς παραθέτουμε τους εξής παρακάτω καθώς και το πεδίο της δράσης τους: «Ο Ευκλείδης Κουρτίδης στη Σάντα, ο Βασίλης Ανθόπουλος (Βασίλ-αγάς) στην περιοχή Κάβζας Μερζιφούντας, ο Αναστάσιος Παπαδόπουλος (Κοτσά-Αναστάς) στην περιφέρεια Έρπαα, ο Βασίλ-Ουστάς στο Επές, ο Αντών-πασάς στα βουνά της περιοχής Πάφρας, όπου και έδρασε μετά της συζύγου του Πελαγίας Οξύζογλου. Ο Στυλιανός Κοσμίδης (Ιστύλ –αγάς) στην περιοχή της Σαμψούντας, Τσαρσαμπά και Κοτζά Νταγ, ο οποίος κατηύθυνε τις εκεί ομάδες. Ο Δημήτριος Χαραλαμπίδης στην περιοχή Σαμψούντας, στο σώμα του οποίου συμμετείχε ο Παντελής Αναστασιάδης (Παντέλ-αγάς).

Δυστυχώς, το αντάρτικο στον Πόντο έληξε άδοξα και οι αγώνες του για την ανεξαρτησία του Πόντου, επισφραγίσθηκαν με τη θυσία σε ό,τι εκλεκτικότερο διέθετε ο ποντιακός ελληνισμός, σε πολιτικό, οικονομικό και πνευματικό επίπεδο, από τα δικαστήρια της Ανεξαρτησίας. Τα γυναικόπαιδα σύρθηκαν στις εξορίες στα βάθη της Ανατολής, όπου τα περισσότερα άφησαν τα κόκαλά τους άταφα σε βουνοκορφές και χαράδρες. Όσοι απέμειναν και επέζησαν των εξοριών και οι άλλοι λοιποί ήρθαν στην Ελλάδα με την ανταλλαγή, αξιοθρήνητα ναυάγια κυριολεκτικά με την ψυχή στο στόμα.

πηγή

Δε πολέμησαν οι Πόντιοι, γιωργάκη

Οι άγνωστες «Θερμοπύλες» του ποντιακού ελληνισμού. Οι εγκλωβισμένοι Πόντιοι αντάρτες αλληλοσκοτώνονται προκειμένου να μην πέσουν στα χέρια των Τούρκων, στον διωγμό του 1914 στο Οτ Καγιά!...



To 1914 οι Τούρκοι εξαπολύουν εναντίον των χριστιανών της Μικράς Ασίας τον λεγόμενο πρώτο διωγμό. Οι χριστιανοί του Πόντου όμως, δεν αποδέχονται στωικά τη μοίρα τους και αντιδρούν οργανώνοντας αντάρτικες ομάδες.
Στις αρχές του 1917 το ποντιακό αντάρτικο βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη προκαλώντας πονοκέφαλο στις τουρκικές Αρχές. Ο στρατιωτικός διοικητής της επαρχίας Σαμψούντας Ρεφάτ πασάς εξαπέλυσε εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στην οροσειρά του Νεπιέν Νταγ, η οποία αποτελούσε ένα από τα ορμητήρια των ποντίων ανταρτών. Τον Απρίλιο οι τουρκικές δυνάμεις εντόπισαν 90 αντάρτες κοντά στο χωριό Οτ Καγιά. Εκείνοι κατέφυγαν σε ένα μεγάλο σπήλαιο, γνωστό ως »η σπηλιά της Παναγιάς». Εκεί τους ακολούθησαν 600 ηλικιωμένοι, γυναίκες και παιδιά, φοβούμενοι από την παρουσία των Τούρκων στην περιοχή. Τούρκοι χωρικοί όμως υπέδειξαν στους στρατιώτες το σπήλαιο. Αμέσως περικύκλωσε το σπήλαιο δύναμη 350 χωροφυλάκων, με επικεφαλής τον Νταλίπ Τσαούς, φανατικό διώκτη των Ελλήνων. Οι 90 αντάρτες είχαν ως επικεφαλής τους Γιώργο Καραβασίλογλου, με τους τρεις γιούς του, τον Κώστα Δελληγιάνογλου και τον Κώστα Παπάζογλου. Οι Τούρκοι κάλεσαν τους αντάρτες να παραδοθούν. Οι τελευταίοι ωστόσο τους αγνόησαν. Ακολούθησαν διαδοχικές προσπάθειες κατάληψης του σπηλαίου επί μια εβδομάδα! Οι αντάρτες όμως, μαχόμενοι ηρωικά, τις απέκρουσαν όλες. Οι Τούρκοι κάλεσαν ως ενίσχυση ένα σύνταγμα τακτικού στρατού με πυροβόλα, υπό τον Μεχμέτ Αλή. Ακολούθησαν δύο μέρες ομηρικών μαχών, κατά τη διάρκεια των οποίων οι πολιορκητές υπέστησαν βαρύτατες απώλειες. Οι βολές των πυροβόλων όμως, είχαν διευρύνει το στενό στόμιο του σπηλαίου, ενώ τα πυρομαχικά των υπερασπιστών τελείωναν. Η πρόταση του Μεχμέτ Αλή για παράδοση απορρίφθηκε.


Πόντιοι αιχμάλωτοι στα χέρια των Τούρκων. Οι αντάρτες του Οτ Καγιά προτίμησαν την αυτοκτονία από την παράδοση.

Spoiler

Οι πολιορκημένοι όμως δεν είχαν καμία ελπίδα. Σε λίγο τελείωναν και τα ελάχιστα φυσίγγια που τους είχαν απομείνει. Τότε, ο καπετάν Γιώργος Καραβασίλογλου κάλεσε τους εναπομείναντες μαχητές κοντά του και τους πρότεινε να αλληλοσκοτωθούν προκειμένου να μην πέσουν ζωντανοί στα χέρια του εχθρού. Ο τελευταίος που θα έμενε ζωντανός, θα αυτοκτονούσε. Οι αντάρτες συμφώνησαν όλοι! Έστρεψαν τα όπλα τους ο ένας εναντίον του άλλου και πέρασαν στην αθανασία. Ο τελευταίος τοποθέτησε το όπλο κάτω από το σαγόνι του και αυτοκτόνησε! Μανιασμένοι οι Τούρκοι ξέσπασαν πάνω στους απροστάτευτους πλέον αμάχους. Τους οδήγησαν στο κοντινό χωριό Τζασχούρ. Εκεί όλοι οι άνδρες σφαγιάστηκαν. Τριάντα κεφάλια εστάλησαν ως «δώρο» στον Ρεφάτ Πασά. Οι γυναίκες και τα παιδιά, υποχρεώθηκαν σε μια πορεία θανάτου. Προορισμός τους υποτίθεται ότι θα ήταν η Κασταμονή, που απείχε 300 χιλιόμετρα. Στον προορισμό τους έφτασαν μόνο 83. Και απ’ αυτούς όμως, οι περισσότεροι πέθαναν τις επόμενες ημέρες. Το δράμα είχε τελειώσει. Οι Πόντιοι αντάρτες είχαν γράψει νέες «Θερμοπύλες»....
[ur=https://www.mixanitouxronou.com.cy/stil ... ot-kagia/l]πηγή[/url]

Αυτο δεν ειναι ξεσηκωμός. Πρωτον γιατί εγινε 100 χρονια αργότερα. Δεύτερον επειδή οι Τούρκοι θελανε να τους εξουδετερώσουν. Αρα, οσο η ελληνικη επανασταση βριακοταν σε εξελιξη οι "γενναίοι" ρωσσοποντιοι (που πανε για ξυλο μονο οταν εχουν πλειοψηφία) καθονταν στα αυγα τους. Οταν ξεκινησε ο διωγμός, και μονο τοτε, για να σωσουν το τομαρι τους προβαλλαν καποια αντίσταση, ουσιαστικά ανοογοντας δρομο διαφυγης προς ρωσια και αρμενια.

Βεβαια πολεμησαν καποιοι ποντιοι κατα την επανασταση αφου ηδη βριακονταν στην ελλαδα και... τους επαιρνε η μπαλα αναγκαστικά.

Ολοι ξερουμε οτι στην οθωμανική αυτοκρατορια οι ποντιοι δεν ειχαν προβληματα οπως οι ελλαδιτες, ηταν ενα τακ πιο πάνω.

Αςη μιλησουμε και για πολλα ανανδρα εγκληματα κατα τη διάρκεια του "ξεσηκωμου".

Αυτη ειναι η ιστορία του ενδοξου ποντου. Υποτελεις περσων επικυριαρχων στα χρυσα χρονια, σκλαβοι χωρικοι καυκασιων και τουρκων στα υπολοιπα.

Ενας λαος που φανταζει ανυπαρκτος μπροστα στη σκια του σιδηροφρακτου Ζιγκφριντ. Αυτο, επειδη οι συγκριαεις ειναι αναπόφευκτες.

Πάει τυφλώθηκες πούλιμ.

[Γιωργης]

Ελα παιχταρα μου. Συμπατριωτης σου. Περηφανια μονο.

[Perp]

Το πρόβλημα δεν είναι τόσο αν είναι Έλληνες, ελληνικά μιλάνε και είναι ορθόδοξοι. Αν είσαι όμως "Μακεδόνας/πολίτης της Βόρειας Μακεδονίας" (Πρέσπες ®), ζεις πάνω από χίλια χρόνια στον γεωγραφικό χώρο της Μακεδονίας και έρχονται και σου λένε για τη Μακεδονία οι Πόντιοι που ζουν ούτε εκατό χρόνια είναι λίγο μαλακία.

[sys3x]

Ελα παιχταρα μου. Συμπατριωτης σου. Περηφανια μονο.

[sys3x]

Κρίμα, πρέπει να είναι και κομματάρα, τύφλα να χει ο Σόενμπεργκ.

[ΚΑDYRΟV]

ενεργοποιησε το flash σπιρτο

[sys3x]

ενεργοποιησε το flash σπιρτο

εωινε.