Βελισαριος says:
31 Ιουλίου 2021 στο 14:02
Υπάρχουν μερικά κενά στην εκδοχή περί «ανυπαρξίας περιθωρίων» της Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας.
Κατ’ αρχάς, είναι
προφανές ότι οι Αρχηγοί παρέχουν εξωφρενικά παραπειστική εικόνα της στρατιωτικής καταστάσεως και των στρατιωτικών δυνατοτήτων της Χώρας στον Πρωθυπουργό και τον Υπουργό Αμύνης. Αυτό είναι αναπόφευκτο, διότι στην προβαλλόμενη «αντικειμενική αδυναμία» βασίζονται για να δικαιολογήσουν την αδράνειά τους στις 20-23 Ιουλίου. Εάν υπήρχε αντικειμενική δυνατότητα αντιδράσεως, τότε τίθεται αυτομάτως για τους ιδίους το ερώτημα γιατί αδράνησαν μεταξύ 20/6-23/6. (
Φυσικά δεν αδράνησαν απλώς αλλά κατέβαλαν κάθε προσπάθεια να εξουδετερώσουν την ΕΦ, πράγμα που πιθανότατα εκείνη τη στιγμή δεν είναι γνωστό στην Κυβέρνηση).
Το πρώτο ερώτημα είναι το πώς ο Υπουργός Αμύνης Αβέρωφ, ο οποίος έχει εξοικείωση με τα στρατιωτικά πράγματα (σε αντίθεση με τον Πρωθυπουργό),
αποδέχεται τις έγγραφες και προφορικές εκθέσεις των Αρχηγών χωρίς καμία αντίρρηση. Φυσικά, η όποια «αντίρρηση» δεν θα ήταν κάποια συζήτηση για επιβολή διαφορετικής άποψης επί των Αρχηγών, αλλά η εισήγηση προς τον Πρωθυπουργό ότι οι Αρχηγοί είναι απολύτως αναξιόπιστοι ως υπηρεσιακοί υπεύθυνοι και η Κυβέρνηση δεν μπορεί να βασίζεται σε αυτούς για την αντιμετώπιση οποιουδήποτε στρατιωτικού προβλήματος. Όταν λέμε «αναξιοπιστία» δεν εννοούμε την αμφιβολία για την επαγγελματική επάρκεια των ανθρώπων αυτών,
αλλά για το προφανές (τουλάχιστον στον Αβέρωφ) γεγονός ότι ψεύδονται συνειδητά και εξωφρενικά στις κρισιμότερες υπηρεσιακές εκθέσεις και εισηγήσεις που έχουν υποβάλει ποτέ.
Το δεύτερο ερώτημα, συναφές με το πρώτο, είναι γιατί δεν αντικαθίστανται άμεσα οι τέσσερεις Αρχηγοί -όχι στις 2 ή στις 12 Αυγούστου αλλά στις 25 Ιουλίου. Το ερώτημα αυτό είναι το πλέον κρίσιμο. Η Χώρα αντιμετωπίζει κατ’ ουσίαν εμπόλεμη κατάσταση. Σε εμπόλεμη κατάσταση ή εν όψει αυτής, μία από τις πλέον κρίσιμες πολιτικές αποφάσεις μιας κυβερνήσεως είναι αυτή του ορισμού του στρατιωτικού ηγέτη και της στρατιωτικής ηγεσίας. Η απόφαση αυτή είναι τόσο κρίσιμη που ακόμη και τυπικά, σύμφωνα με τον νόμο, δεν θεωρείται ότι ο εν ειρήνη στρατιωτικός ηγέτης αναλαμβάνει αυτοδικαίως στρατιωτικός ηγέτης εν πολέμω, αλλά απαιτείται ρητός ορισμός του στρατιωτικού ηγέτη εν πολέμω από την πολιτική ηγεσία. Τα δύο, δε, πλέον κρίσιμα στοιχεία για τον ορισμό του εν πολέμω στρατιωτικού ηγέτη είναι η εμπιστοσύνη στην επαγγελματική ικανότητα του και στη συμμόρφωσή του με τους στόχους, την πολιτική και τις διαταγές της πολιτικής ηγεσίας. Είναι προφανές ότι από τις 24 Ιουλίου και μετά δεν μπορεί να υπάρχει ούτε ίχνος από τα δύο αυτά στοιχεία, ακόμη κι αν δεν γνωρίζει κανείς λεπτομέρειες -όπως προφανώς δεν είναι δυνατόν να γνωρίζουν στις 24 Ιουλίου ο Πρωθυπουργός και ο Υπουργός Αμύνης- για το τι έχει προηγηθεί. Αρκούν τα πολύ βασικά:
οι Αρχηγοί έχουν εγκρίνει ένα πραξικόπημα στην Κύπρο χωρίς να έχουν λάβει στοιχειώδη μέτρα στρατιωτικής προστασίας της Κύπρου από πιθανή τουρκική ενέργεια, έχουν αποτύχει παταγωδώς (ή, ακόμη χειρότερα, έχουν αδρανήσει) να αντιδράσουν στρατιωτικά στην Εισβολή, και τώρα εξηγούν ότι όλα αυτά… καλώς έγιναν. Ουδείς σοβαρός αρχηγός κράτους βαδίζει σε πιθανή εμπόλεμη κατάσταση με τέτοιους στρατιωτικούς ηγέτες.
Εδώ μπορούν να εγερθούν διάφορες αντιρρήσεις, οι οποίες είναι εύκολο να σχολιαστούν προκαταβολικά.
(α) «Η αντικατάσταση των Αρχηγών στις 25 Ιουλίου θα ήταν πολιτικά επικίνδυνη.» Το σκεπτικό αυτό λέει ότι η άμεση αντικατάσταση των Αρχηγών θα εκλαμβανόταν από τους ιδίους ή από θύλακες στρατιωτικών εντός των ΕΔ ως «εχθρική ενέργεια», με αποτέλεσμα να διακυβευτεί η μόλις ανορθωθείσα δημοκρατία.
Πέραν του ότι κάτι τέτοιο ιστορικά και πρακτικά δεν ισχύει, η ένσταση αυτή θέτει το βασικό ζήτημα αρχής: η προτεραιότητα από τις 25/7 και μετά ήταν η σωτηρία της Κύπρου, που είχε υποστεί εισβολή από τους Τούρκους, ή η σταθεροποίηση της νέας καταστάσεως. Εάν αυτά ήταν αλληλοαποκλειόμενα, προφανώς τίθεται ένα θεμελιώδες ζήτημα προτεραιοτήτων και βασικών αξιών.
(β) «Με ποιους να αντικαθιστούσε τους Αρχηγούς στις 25 Ιουλίου;» Η προφανής απάντηση είναι:
με αυτούς με τους οποίους τους αντικατέστησε τον Σεπτέμβριο του 1974. Μα δεν ήταν και αυτοί «χουντικοί»; Άλλοι ναι, άλλοι όχι, αλλά πάντως ήταν αμέτοχοι στα γεγονότα που είχαν προηγηθεί, δεν είχαν τους περιορισμούς των προηγουμένων, και εν πάση περιπτώσει η έκτακτη αντικατάσταση θα έδινε ακριβώς το ισχυρό μήνυμα που δίνει κάθε έκτακτη αντικατάσταση στρατιωτικού, και δη εν καιρώ πολέμου ή κρίσης.
(γ) «Από τις 25 Ιουλίου και μετά δεν αναμένεται στρατιωτική επίλυση της κατάστασης, όπως έχει διαμορφωθεί, στην Κύπρο, αλλά πολιτική, οπότε δεν έχει ιδιαίτερη σημασία η στρατιωτική ικανότητα της χώρας (και η στρατιωτική ηγεσία της).» Εάν υπήρξε ποτέ μία τέτοια εκτίμηση από την Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας από την 25η Ιουλίου και μετά, τότε πρόκειται για ανοησία ισάξια της εκτίμησης των ιωαννιδικών ότι θα έκαναν πραξικόπημα στην Κύπρο και οι Τούρκοι θα έμεναν απαθείς. Δεν είναι απλώς ότι το ενδεχόμενο αυτό διαψεύστηκε από τα γεγονότα· το κυριότερο είναι ότι διαψεύστηκε ακριβώς επειδή η ελληνική πλευρά έχει αδρανήσει από τις 25/7 να κάνει οτιδήποτε στον στρατιωτικό τομέα, επιτρέποντας, τονίζεται και πάλι: από τις 25/7 στην τουρκική πλευρά να διαμορφώσει συνθήκες πλήρους υπεροχής κατά τις 14-15-16/8.
Το τρίτο ερώτημα σχετικά με τις ευθύνες της Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας αφορά τη διαχείριση της στρατιωτικής καταστάσεως στην Κύπρο, όχι κατά τις 14-15-16/8, όπως συνήθως και εκ του πονηρού αναφέρεται, αλλά από τις 25 Ιουλίου, όταν έχει αναλάβει πλήρως την ευθύνη για τη διακυβέρνηση της Χώρας. Το μεσημέρι προς απόγευμα της 23/7 τέθηκε σε ισχύ συμφωνία εκεχειρίας μεταξύ των δύο πλευρών στην Κύπρο, με τους Τούρκους να έχουν εξασφαλίσει, πλέον, (από το μεσημέρι τις 23/7) το προγεφύρωμά τους, να έχουν εξασφαλίσει τον θύλακα Λευκωσίας-Αγύρτας-Κιόνελι με αερομεταφερόμενες δυνάμεις, και να έχουν συνενώσει το προγεφύρωμα με τον θύλακα. Αυτά είναι πολύ σημαντικά αποτελέσματα, αποτελούν μέρος όμως της στρατιωτικής κατάστασης, η οποία σε βασικά της στοιχεία παραμένει ρευστή. Μείζων επιχείρηση θα γίνει στις 14/8, αλλά στο ενδιάμεσο διάστημα η στρατιωτική κατάσταση μεταβάλλεται άρδην, και αυτό επειδή η Τουρκία κινείται εξαιρετικά δραστήρια, χωρίς η Ελλάς να λαμβάνει κανένα ουσιαστικό μέτρο για να αντισταθμίσει ή να εξουδετερώσει την τουρκική δραστηριότητα.
Προφανώς η Ελλάς δεν κάνει ούτε στις 14-15-16/8 καμία ενέργεια αντιμετώπισης της τουρκικής εισβολής, αφού δεν έχει προετοιμάσει και καμία ενέργεια κατά το μεσοδιάστημα.
Το ζήτημα αυτό είναι κρίσιμο, και οι σχολιαστές, άλλοι σκοπίμως και άλλοι επειδή απλώς παρασύρονται από τις δικαιολογίες που έχει επικρατήσει, το παραβλέπουν. Από τις 25/7, η Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας δεν κάνει το παραμικρό σε επίπεδο στρατηγικής, αν όχι για να ανατρέψει την κατάσταση στην Κύπρο, τουλάχιστον για να αποτρέψει την εκδήλωση περαιτέρω τουρκικών ενεργειών. Έτσι, όχι απλώς δεν μεταφέρει καμία δύναμη στην Κύπρο (περιέργως, ενώ δεν εγείρει καμία αντίρρηση στη συνεχή μεταφορά τουρκικών δυνάμεων στην Κύπρο, οι οποίες ακριβώς είναι ιδανικός στόχος για την ελληνική ναυτική ισχύ, αισθάνεται «απειλή» στο να μεταφέρει η ίδια δυνάμεις στην Κύπρο, με αποκορύφωμα τους θεατρινισμούς περί της «νηοπομπής επί της οποίας θα επιβαίνει ο Πρωθυπουργός»),
αλλά δεν απείλησε καν ότι επανάληψη των εχθροπραξιών στην Κύπρο θα σήμαινε δεν δεσμευόταν από καμία συμμαχική υποχρέωση έναντι της Τουρκίας και θα επέλεγε η ίδια το πώς και πού θα ανταπέδιδε. Αυτό δεν το έκανε όχι μόνον για την Κυπριακή Δημοκρατία, αλλά δεν το έκανε, καν για να προστατεύσει το στρατιωτικό τμήμα της Ελληνικής Δημοκρατίας που βρισκόταν στην Κύπρο, και είχε ήδη δεχτεί επίθεση. Έτσι, η Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας διέπραξε τη χυδαιότητα να παρακολουθεί απαθής ένα σύνταγμα του Ελληνικού Στρατού να δέχεται σφοδρή επίθεση από την Τουρκία.
Να το ξαναπούμε αυτό, για να το χωνέψουμε:
Όσο ένα σύνταγμα του Ελληνικού Στρατού δεχόταν σφοδρή επίθεση από την Τουρκία, η Ελληνική Δημοκρατία παρακολουθούσε με τα χέρια στις τσέπες.
Συνεπώς,
η «ανυπαρξία περιθωρίων» της Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας από τις 25/7 μέχρι τις 16/8 αποτελεί έναν μύθο.
https://belisarius21.wordpress.com/2021 ... /#comments
Ξαναβάζω το παραπάνω σχόλιο-κείμενο το οποίο ανταποκρίνεται πλήρως στα γεγονότα.
Επιπλέον
48 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ 21η ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1967
Οι «επίτιμοι» χουνταίοι, οι τυχοδιώκτες πολιτικοί και ο «Φάκελος της Κύπρου»
Δημοσίευση: 19 Απρ 2015 11:15 | Τελευταία ενημέρωση: 25 Μαϊ 2015 16:11 Άρθρα
Οι «επίτιμοι» χουνταίοι, οι τυχοδιώκτες πολιτικοί και ο «Φάκελος της Κύπρου»
Ένας και μοναδικός σκοπός που επιβλήθηκε η διδακτορία στην Ελλάδα ήταν να δώσει λύση στο Κυπριακό σύμφωνα με τα νατοϊκά σχέδια. Ο στόχος αυτός τέθηκε από τους Αμερικανούς από την πρώτη στιγμή που ο Μακάριος ευθυγραμμίσθηκε με το κίνημα των Αδεσμεύτων και ερωτοτροπούσε με τη Σοβιετική Ένωση. Και οι Αμερικανοί δεν ήθελαν με τίποτε να δουν την Μόσχα να κυριαρχεί στην Μεσόγειο. Ειδικά μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου και σε συνδυασμό με την ένταση που έλαβε ο εμφύλιος στην Κύπρο, τα πράγματα ήταν πλέον ξεκάθαρα. Για να είμαστε δίκαιοι με την ιστορία, πρέπει να πούμε ακόμα, ότι και οι Σοβιετικοί βολεύτηκαν με τη de-facto διχοτόμηση. Διότι με αυτόν το τρόπο αποκλείσθηκε δια παντός η Ένωση.
Για όλα αυτά υπάρχουν όλες οι πειστικές αποδείξεις και μαρτυρίες. Όποιος θέλει να γνωρίζει για τους προδότες και την προδοσία δεν έχει παρά να εντρυφήσει στις πηγές και τότε δεν θα είναι δύσκολο να ανακαλύψει την πραγματική αλήθεια, που κάποιοι υπεράνω υποτίθεται υποψίας, φρόντισαν να αποθηκεύσουν στα υπόγεια του κτιρίου της Ελληνικής Βουλής. Πάμε λοιπόν να ξετυλίξουμε σε αδρές γραμμές το νήμα της προδοσίας του ’74.
Η Επιτροπή της Ελληνικής Βουλής ασχολήθηκε με το «Φάκελο της Κύπρου» από τις 21 Φεβρουαρίου 1986, που λήφθηκε η σχετική ομόφωνη απόφαση για τη σύστασή της, έως την 31η Οκτωβρίου 1988, που κατατέθηκε πόρισμα. Οι Βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας υπέβαλαν ξεχωριστό κείμενο με σαφείς αποκλίσεις, από τους υπόλοιπους. Μελετώντας τη δική τους εκδοχή, διαπιστώνεται ότι η προσπάθεια τους συνέτεινε στην αποδυνάμωση των εντυπώσεων, και στην μείωση ευθυνών πολιτικών προσώπων (κυρίως του Ευάγγελου Αβέρωφ, κ.α.) και στον αποκλεισμό σχεδόν των εμπλοκών των Η.Π.Α., Μ. Βρετανίας και ΝΑΤΟ...
Το «άνοιγμα» του «Φακέλου της Κύπρου» έγινε με πρωτοβουλία του Ανδρέα Παπανδρέου. Ωστόσο, όταν οι έρευνες μπήκαν στα βαθιά και σιγά-σιγά άρχισαν το ένα μετά το άλλο να βγαίνουν στην επιφάνεια τα ενοχοποιητικά ευρήματα, ο αποκαλούμενος «φάκελος της Κύπρου», αποθηκεύτηκε-αποσύρθηκε με απόφαση της πλειοψηφίας των Ελλήνων Βουλευτών, στα υπόγεια του κτιρίου της Ελληνικής Βουλής.... Ήταν η στιγμή που η εξεταστική επιτροπή συμπληρώνοντας το έργο της και βγάζοντας τα συμπεράσματά της, άνοιγε το δρόμο για τη δικαστική διερεύνηση και τις ανάλογες διώξεις! Ο Ανδρέας Παπανδρέου για κάποιους ανεξήγητους λόγους άφησε ημιτελή την προσπάθεια του να χυθεί άπλετο φως στις σκοτεινές πτυχές της κυπριακής τραγωδίας. Γιατί άραγε;
Μια προσεκτική ματιά το τελικό πόρισμα, που κατατέθηκε στην Ελληνική Βουλή (δεν συζητήθηκε ποτέ!), σε συνδυασμό με άλλες πληροφορίες και απόψεις αυτοπτών μαρτύρων της κυπριακής τραγωδίας, και με ό,τι έχει αποκαλυφθεί, δείχνουν ξεκάθαρα τους πραγματικούς ένοχους της κυπριακής τραγωδίας.
Οι αρχηγοί των τριών όπλων και των Ενόπλων Δυνάμεων που συναποφάσισαν μαζί την ηγεσία της χούντας το προδοτικό πραξικόπημα (με υπογραφή Φ. Γκιζίκη), δεν είχαν καμία διάθεση για πόλεμο. Σε κάθε έκκληση προς την ηγεσία της χούντας για αποστολή βοήθειας υπήρχε πάντα η επίκληση του κίνδυνου από το Σύμφωνο της Βαρσοβίας! Οι Καταδρομείς της Α΄ Μοίρας που στάλθηκαν χωρίς καμιά προετοιμασία στο στόμα του λύκου, μόνο ως αποστολή αυτοκτονίας μπορεί να χαρακτηρισθεί προκειμένου κάποιοι να σώσουν τα προσχήματα. Όπως και να δει κανείς το ζήτημα, προκύπτουν από την μια δικαιολογημένες απορίες για την ευφυΐα της χουντικής ηγεσίας και από την άλλη πλήρη βεβαιότητα για προδοσία. Όσο για τον πατριωτισμό τους τον είχαν από χρόνια ξεχασμένο στο «Μούσκο».
Ο εχθρός της χούντας δεν ήταν η τουρκική απειλή. Ήταν, μόνο ο Μακάριος!
Όταν η Τουρκική εισβολή στην Κύπρο ήταν πλέον γεγονός, το Πολεμικό Συμβούλιο υπό την προεδρία του Φαίδωνα Γκιζίκη και τη συμμετοχή του «πρωθυπουργού» Αδαμάντιου Ανδρουτσόπουλου και του ταξίαρχου Δημήτριου Ιωαννίδη, έδωσε διαταγές στον Αρχηγό Ενόπλων Δυνάμεων στρατηγό Γρηγόριο Μπονάνο στον Αρχηγό Στρατού αντιστράτηγο Ανδρέα Γαλατσάνο, στον Αρχηγό Ναυτικού αντιναύαρχο Πέτρο Αραπάκη και στον Αρχηγό Αεροπορίας πτέραρχο Αλέξανδρο Παπανικολάου για Γενική Επιστράτευση και άμεση ενίσχυση της Άμυνας της Κύπρου και συμφωνήθηκε ότι: α) Μια Μοίρα Καταδρομών πλήρως εξοπλισμένη θα μεταφερόταν αεροπορικώς από την Σούδα στη Λευκωσία, β) τρία υπερσύγχρονα υποβρύχια θα έπλεαν στην Κύπρο σε μια προσπάθεια παρακώλησης της απόβασης των Τούρκων, γ) το πλήρως εξοπλισμένο 573 Τάγμα πεζικού με 550 Κύπριους εθελοντές θα μεταφερόταν με το επιταγμένο οχηματαγωγό πλοίο «Ρέθυμνο», δ) να εμπλακούν από αέρος τα 34 υπερσύγχρονα αεροπλάνα τύπου “FANTOM” που μόλις είχαν παραληφθεί. Να σημειωθεί ότι κανείς από τους τρεις Αρχηγούς Όπλων δεν έφερε αντίρρηση εκείνη την στιγμή στα μέτρα αυτά, που ήταν αυτονόητα και επιβάλλονταν από την κρισιμότητα της κατάστασης.
Από τις τέσσερις αυτές στρατιωτικές ενέργειες, πλην της πρώτης με το γνωστό τραγικό αποτέλεσμα, καμία άλλη δεν πραγματοποιήθηκε. Όσον αφορά την επέμβαση των υποβρυχίων τη διαταγή Αραπάκη για μεταφορά τους στην Κύπρο ανακάλεσε ο Παπανικολάου με το σκεπτικό ότι τα χρειαζόταν στο Αιγαίο για να αμυνθεί σε περίπτωση επίθεσης είτε από Ανατολάς είτε από Βορρά. Ο απόπλους του εμπορικού πλοίου «Ρέθυμνος» που μετέφερε το 573 Τάγμα Πεζικού, ξεκίνησε τα μεσάνυχτα της 21ης Ιουλίου για την Κύπρο. Αμέσως μετά τον απόπλου ο αρχηγός της αποστολής Συνταγματάρχης Παπαποστόλου έλαβε 2 διαταγές ανάκλησης της αποστολής του. Με προσωπική του ευθύνη παράκουσε τις διαταγές που έλαβε και το πλοίο έφθασε λίγα ναυτικά μίλια έξω από την Κύπρο.
Τότε με νέο σήμα, ο Αλ. Παπανικολάου του έγραψε επί λέξει «...Σπεύσατε και αποβιβάσατε τα τμήματα εις την ΡΟΔΟΝ απειλούμενην υπό Τούρκων...». Ο Παπαποστόλου έσπευσε στη Ρόδο εγκαταλείποντας την αποστολή του, όπου όταν έφθασε αντίκρισε ένα νησί που δεν είχε τεθεί καν σε επιφυλακή!
Τα υπερσύγχρονα αεροπλάνα τύπου FANTOMS βρίσκονταν στο αεροδρόμιο Καστελίου Κρήτης πλήρως εξοπλισμένα και έτοιμα για επέμβαση. Η διαταγή για επέμβαση τους στάλθηκε δύο φορές στις 22 Ιουλίου1974 και ανακλήθηκε 2 λεπτά μετά. Η ανάκληση οφειλόταν κατά τον Παπανικολάου στον «Πρόεδρο της Δημοκρατίας» στρατηγό Φαίδωνα Γκιζίκη στον οποίο ο Μπονάνος τηλεφωνούσε για να επιβεβαιώσει τις διαταγές που έδινε. Ο Γκιζίκης σε κατάθεση του στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής αρνήθηκε κατηγορηματικά το γεγονός.
Και οι τέσσερις αυτές επεμβάσεις σύμφωνα με το Πόρισμα, είτε η κάθε μια μόνη της, πολύ περισσότερο σε συνδυασμό, θα μπορούσαν να μεταβάλλουν δραματικά τη στρατιωτική κατάσταση στην Μεγαλόνησο και θα οδηγούσαν σε αποτυχία την τουρκική εισβολή. Σύμφωνα με το Πόρισμα της Βουλής των Ελλήνων «..
.η μη έγκαιρη αποστολή υποβρυχίων και η εξ αυτής μη επίθεση κατά της αποβατικής τουρκικής δύναμης εστέρησε από τις Ελληνικές ένοπλες δυνάμεις την μοναδική ευκαιρία να καταγάγουν μια μοναδική νίκη επί της Τουρκικής αποβατικής Δύναμη.... Η ποιότητα και το αξιόμαχο των υποβρυχίων τα καθιστούσαν αποφασιστικό παράγοντα για την έκβαση της αποβατικής εχθρικής ενέργειας...». Για την μη επέμβαση των “FANTOMS”, ομοίως αναφέρεται στο πόρισμα ότι: «...η μη αποστολή των αεροσκαφών χρήζει περαιτέρω έρευνας, γιατί αν είχε εκτελεστεί η κατάσταση στην Κύπρο θα ήταν διαφορετική...».
Μια συνηθισμένη δικαιολογία που πρόταξαν οι Αρχηγοί των Ενόπλων Δυνάμεων, ήταν οι δήθεν πληροφορίες που είχαν για επίθεση από την Βουλγαρία! Οι πληροφορίες αυτές προέρχονταν σύμφωνα με τις καταθέσεις τους από τον «Αρχηγό» της Κ.Υ.Π. Σταθόπουλο και τον Α.Σ.Δ.Ε.Ν. Αγαμέμνονα Γκράτσιο, οι οποίοι στις καταθέσεις τους αρνούνται κατηγορηματικά ότι έδωσαν τέτοιες πληροφορίες. Αμερικανός διπλωμάτης πιστεύει ότι «ο Αραπάκης (γνωστός για τον φιλοαμερικανισμό του και επιτήδειος στο να επιπλέει επί όλων των πολιτικών και μη καταστάσεων, ο οποίος ουσιαστικά έθεσε την ταφόπετρα στον Ιωαννίδη), ήταν αυτός που «εμπιστεύτηκε»
την προβοκάτσια ότι επέκειτο επίθεση του βουλγαρικού στρατού εναντίον της Θράκης, για να αναγκάσει τον Ιωαννίδη να μην κηρύξει τον πόλεμο εναντίον της Τουρκίας». (Κ. Βενιζέλου Κώστας και Μ. Ιγνατίου, «ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΑΡΧΕΙΑ ΤΟΥ ΚΙΣΙΝΤΖΕΡ», σελ 181).
Μια άλλη πολύ κρίσιμη πληροφορία είναι ότι το Α.Ε.Δ. (Γρ. Μπονάνος) ως τις 08.40 το πρωί της 20ης Ιουλίου 1974, δεν έδινε έγκριση στο Γ.Ε.Ε.Φ. για απάντηση στην τουρκική επιθετική ενέργεια και ανάσχεση της εισβολής. Αντιθέτως καθησύχαζε τους επιτελείς της Εθνικής Φρουράς ότι πρόκειται για άσκηση του τουρκικού στρατού και συνιστούσε αυτοσυγκράτηση!
Οι επιτελείς των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων συνέστησαν αυτοσυγκράτηση την ίδια στιγμή που τα αποβατικά πλοία των Τούρκων ήταν ορατά με γυμνό μάτι από την στεριά τις τελευταίες ώρες της 19ης Ιουλίου όπως μαρτυρείται και από τον Αλέξανδρου Σημαιοφορίδη, υπεύθυνο της Ελλαδικής Κ.Υ.Π. στην περιοχή της Κερύνειας που ενημέρωσε έγκαιρα όλους του υπεύθυνους για τις τουρκικές κινήσεις! Έτσι εξηγείται η επιβεβαίωση των ισχυρισμών των Τούρκων ότι είχαν λάβει διαβεβαιώσεις για απόβαση χωρίς αντίσταση....
Οι τέσσερις ανώτατοι αξιωματικοί του στρατεύματος (Μπονάνος, Αραπάκης, Παπανικολάου, Γαλατσάνος) που μαζί με την ανώτατη ηγεσία της χούντας, προκάλεσαν το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου και άφησαν την Κύπρο στο έλεος των ορδών του Αττίλα, συμμετείχαν στην ιστορική σύσκεψη με τους πολιτικούς αρχηγούς υπό την προεδρία του Φαίδωνα Γκιζίκη στις 22 Ιουλίου 1974, κατά την οποία παρέδωσαν την εξουσία στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας του Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Παρέμειναν μάλιστα στις θέσεις τους και χειρίσθηκαν με εγκληματικό τρόπο τη δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής, όπου με μνημόνια τους προς τον Καραμανλή που περιέχονται στο πόρισμα της Ελληνικής Βουλής, τον καλούσαν να μην αντιδράσει στρατιωτικά... Κι όμως λίγο αργότερα, αποστρατεύθηκαν με βαθμό επί τιμή, απολαμβάνοντας τη σύνταξη και όλα τα υπόλοιπα προνόμια των συνταξιούχων στρατιωτικών.... Δηλαδή,
ο τότε αρχηγός της αεροπορίας Αλ. Παπανικολάου τιμήθηκε, όπως και ο αντίστοιχος του ναυτικού Π. Αραπάκης, με τον τίτλο του επιτίμου αρχηγού του όπλου του, που σημαίνει πως εκτέλεσε τα καθήκοντά του με άριστο τρόπο. Κάτι που δικαιώνει εκείνους που υποστηρίζουν ότι το ζητούμενο ήταν μόνο να επανέλθουν οι πολιτικοί στις καρέκλες τους έστω κι αν το τίμημα ήταν η διχοτόμηση της Κύπρου!
Ο «πρόεδρος» Φαίδωνας Γκιζίκης, στην κατάθεσή του εκθέτει όλους τους αρχηγούς των Ενόπλων Δυνάμεων, λέγοντας ότι ο καθένας διεκδικούσε για τον εαυτό του τη δόξα της ιδέας για αλλαγή εξουσίας, λέγοντας κατά λέξη: «... μου το είπε ο Συνταγματάρχης Μπραβάκος. Ήτο ο διευθυντής του στρατιωτικού μου γραφείου...». Ο Henry Kissinger το είχε προαναγγείλει ένα εικοσιτετράωρο πριν. Στο ερώτημα ποιος τον επέλεξε για πρόεδρο της δημοκρατίας στις 25 Νοεμβρίου 1973, ο Γκιζίκης απαντά: «...Είχα αγαπητέ κύριε Βουλευτά κάποια ακτινοβολία στο στρατό... είχα αδυναμία στον Ιωαννίδη και ο Ιωαννίδης σε μένα. ...για αυτό και επελέγην εγώ, γιατί δεν είχα κανένα ψεγάδι... όταν ο Παπαδόπουλος άκουσε ή είδε από την τηλεόραση ότι ορκιζόμουν, πετάγεται και λέει στον Ντουζέπη.... «ευτυχώς, γιατί ο Φαίδων είναι καλό παιδί και δεν θα έχουμε εκτραχύνσεις» ...». Θυμίζουμε ότι ο παρανοϊκός ταξίαρχος Ιωαννίδης καταδικάσθηκε δις εις θάνατο... αργότερα η ποινή του μετατράπηκε σε ισόβια δεσμά....
Κάποια από τα στοιχεία των καταθέσεων των ενόχων της κυπριακής τραγωδίας είναι ιδιαιτέρως αποκαλυπτικά και για τον τρόπο που έγιναν οι διαπραγματεύσεις και ο διαμερισμός των εδαφών στη Γενεύη. Η συζήτηση είναι πραγματικά κατάλληλη για σενάριο κωμωδίας!! Μόνο που αυτή η κωμωδία παίχθηκε σε βάρος της τύχης ενός μεγάλου τμήματος του Ελληνισμού. Υπό αυτές τις συνθήκες μάλλον πρόκειται για μια ακόμα Ελληνική τραγωδία με θύμα αυτή την φορά τον Κυπριακό Ελληνισμό.
Στην επιτροπή κατέθεσε και ο αντισυνταγματάρχης Γεώργιος Τσουμής, ο οποίος αναφέρθηκε στην έκθεσή του στα περί «γραμμής Γκιουνές» (περίπου η γραμμή Αττίλα) και των παρασκηνίων στη Γενεύη για κατάληψή της από τους Τούρκους: «...Είμαι αυτήκοος μάρτυς. Προφανώς απεφασίσθη από την αντιπροσωπεία την κυπριακή και ελληνική, η οποία ήξερε ότι δεν είχαμε δυνατότητες αμύνης, αλλά και {δεν} δεχόντουσαν να υπογράψουν και παραχώρηση του ελληνικού εδάφους...». Γνώριζαν οι της δικής μας αντιπροσωπείας για τα εδάφη που θα καταλάβουν οι Τούρκοι στον ΑΤΤΙΛΑ ΙΙ! Οι εισβολείς προχώρησαν παρά τη συμφωνία/διαβεβαίωση προς τον Ιωαννίδη μέσω CIA, πριν το πραξικόπημα και την απόβαση, πως δεν θα καταπατούσαν παραπάνω από μικρό τμήμα εδάφους!
Στην δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής οι δυνάμεις μας κλήθηκαν σε «απαγκίστρωση». Με προσωπική διαταγή του Υπουργού Εθνικής Άμυνας Ευάγγελου Αβέρωφ να αποφευχθούν συγκρούσεις ώστε να μην έχουμε θύματα!!! Οι Τούρκοι σταμάτησαν εκεί που είχαν σχεδιάσει. Οι Ελληνικές Δυνάμεις σταμάτησαν εκεί που διετάχθησαν να σταματήσουν. Κάποιοι αντιστάθηκαν και μάλιστα με ανδρεία και δεν υποχώρησαν. Άλλοι πολέμησαν και έπεσαν ηρωικά προκειμένου να καλύψουν την οπισθοχώρηση των υπολοίπων.
Η πατρίδα τους έχει ανταμείψει με κλάδο ελαίας και απόδοση τίτλων τιμής σ΄ εκείνους που τους πρόδωσαν.
Προσωπική μαρτυρία για την «απαγκίστρωση: Η 33η Μοίρα Καταδρομών στην οποία υπηρετούσα ήταν μια από τις επίλεκτες Μονάδες της Εθνικής Φρουράς (με 70 συνολικά πεσόντες και αγνοουμένους) που στη δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής,
τάχθηκε να κρατήσει τη γραμμή αντίστασης προς την περιοχή Μόρφου. Μείναμε εκεί για δύο μερόνυχτα χωρίς οι Τούρκοι να κατορθώσουν οτιδήποτε το σημαντικό. Αναίτια και αναπάντεχα,
δύο ώρες μετά τα μεσάνυκτα της 15ης προς την 16η Αυγούστου διετάχθη συνταγμένη υποχώρηση. Εγκατασταθήκαμε προσωρινά την επομένη μέρα σε περιοχή κοντά στο χωριό Ακάκι. Αμέσως μετά οι τουρκικές δυνάμεις προήλασαν και κατέλαβαν την Μόρφου καθώς και περιοχές που έφθαναν λίγες εκατοντάδες μέτρα από το χώρο που στρατοπεδεύσαμε....
Υ.Σ. 1
: Η δικαστική έρευνα και δίωξη των υπευθύνων για την προδοσία της Κύπρου, αποκλείσθηκε με Πράξη Υπουργικού Συμβουλίου (αριθ. ΠΥΣ 45/7-3-75) από το πρώτο διάστημα της μεταπολίτευσης! Πριν ακόμα ληφθεί η απόφαση αυτή, μέσα στις Ένοπλες Δυνάμεις είχαν αρχίσει τα μέτρα για συγκέντρωση όλου του υλικού που αφορούσε «το δημιουργηθέν αρχείον εις τας αιθούσας Επιχειρήσεων κατά την διάρκειαν της Ελληνοτουρκικής-Κυπριακής κρίσεως τους έτους 1974 ...». Επιτροπές αξιωματικών συγκέντρωσαν όλο το Αρχείο απ’ όλες τις υπηρεσίες που είχαν σχέση με το Κυπριακό, το σφράγισαν με ειδική σφραγίδα που γράφει «Αρχείον Ελληνοτουρκικής Κρίσεως 1974» και το παρέδωσαν μέχρι 15 Μαρτίου 1975. Η διαταγή εκδόθηκε από τον Υπουργό Εθνικής Άμυνας Ευάγγελο Αβέρωφ.
Μαζί με όλο το Αρχείο που συγκέντρωσε αργότερα η Επιτροπή της Βουλής για την «Κυπριακή υπόθεση», σφραγίσθηκε σε κιβώτια και φυλάσσεται σε αποθήκη της Βουλής. Αυτό είναι και το υλικό που συνθέτει τον αποκαλούμενο «ΦΑΚΕΛΟ ΚΥΠΡΟΥ». Έως σήμερα δεν άνοιξαν (εκφράζονται επιφυλάξεις για το εάν κάποτε, θα ανοιχτούν) τα κιβώτια, που περιέχουν και το αυθεντικό υλικό.
Η μη δίωξη (γράφει σε σχετικό άρθρο του ο αρχιπλοίαρχος ε.α. Αντώνης Κακαράς), βόλεψε πολύ κόσμο και κύρια όλους εκείνους, που βλέπουν το Κυπριακό μια υπόθεση, που αφορά το Δυτικό κόσμο, τους συμμάχους, το ΝΑΤΟ.... Περισσότερο απ’ όλους ενδιαφέρει τους άμεσα υπεύθυνους, που υλοποίησαν τις αποφάσεις των παρασκηνίων. Δεν είναι τυχαίο που οι Αμερικανοί εξαιρούν τον εαυτό τους από τα διεθνή δικαστήρια, που ενώ οι ίδιοι φροντίζουν στην αρχή να δημιουργούνται, μετά προτιμούν τα δικά τους για να δικάζουν εκείνους, που οι ίδιοι επιλέγουν ως εγκληματίες πολέμου, όπως τον Μιλόσεβιτς, κ.ο.κ.».
Υ.Σ. 2: Και να σκεφθεί κανείς ότι οι «ενθοσωτηρες» της χούντας μας φούσκωσαν τα μυαλά και μας έκαναν να πιστέψουμε ότι αγωνίζονταν πραγματικά για την Ένωση! Όταν όμως έπρεπε να υπερασπιστούν την Κύπρο, αποδείχθηκαν μικρών προδιαγραφών και έτσι σε συνεργασία με τον «ευπατρίδη» Αβέρωφ, τους Καραμανλήδες και βάλε την παρέδωσαν αμαχητί στον Αττίλα... Εν τούτοις πρέπει να καθοριστεί δικαστικά και πολιτικά εάν ήταν προδότες συγγνωστοί (δηλαδή εκ δόλου), όπως πολλοί τους αποκαλούν ή βλάκες με περικεφαλαία!
Υ.Σ. 3: Οι περισσότεροι Ελλαδίτες αξιωματικοί πολέμησαν γενναία, πολλοί μάλιστα έπεσαν πολεμώντας ηρωικά στο πεδίο της τιμής. Πίστεψαν πραγματικά στην Ένωση. Θυμάμαι το αείμνηστο Διοικητή μου Κατσάνη Γεώργιο από το Σιδηρόκαστρο (έπεσε στον Άγιο Ιλαρίωνα) και τον αγνοούμενο Λοχαγό μου Κατούντα Νικόλαο από την Καλαμάτα (χάθηκε στον χώρο της απόβασης) να μας λένε πριν ξεκινήσουμε για την πρώτη μάχη ότι στόχος μας είναι η Ένωση. Δεν πίστευαν με τίποτε ότι η Μάνα Ελλάδα θα μας άφηνε μόνους και αβοήθητους. Άλλωστε οι προδότες δεν πολεμάνε... κι αυτοί και άλλοι πολλοί πολέμησαν με γενναιότητα! Όπως ο Λοχαγός Ροκάς Βασίλειος που ενώ τραυματίσθηκε στην μάχη στον Άγιο Ιλαρίωνα, έδεσε πρόχειρα τις πληγές του και μας οδήγησε την επόμενη μέρα να αποκρούσουμε του Τούρκους στον χώρο της απόβασης! Σε μια αποστολή αυτοκτονίας όπως την ονομάζει ο ίδιος!
(μικρό απόσπασμα από βιβλίο που ευελπιστώ να εκδώσω σύντομα).
Δρ. Ντίνος Αυγουστή
Εκπαιδευτικός στο Τ.Ε.Ι. Λάρισας
Να τονίσουμε ότι οι τόμοι του Φακέλου της Κύπρου αναρτώνται δημοσίως. Μέχρι τώρα έχουν αναρτηθεί οι οκτώ πρώτοι τόμοι, σε κάποιον από αυτούς είναι και η μαρτυρία του Σημαιοφορίδη που αναφέρεται στο παραπάνω κείμενο.
