Phorum.com.gr

stargazer έγραψε: 17 Ιαν 2020, 14:19

hellegennes έγραψε: 17 Ιαν 2020, 14:02

stavmanr έγραψε: 17 Ιαν 2020, 09:49 Όπως έγραψα παραπάνω, ο νέος νόμος καταλήγει να ζητά από τον κατηγορούμενο τα τεκμήρια ή έστω κάποια στοιχεία συναίνεσης.

Καλό μου παιδί, δεν συμβαίνει αυτό και δεν μπορεί να συμβεί. Γιατί προσπαθείς να μας πείσεις με παραδείγματα όταν ΔΕΝ ισχύει. Άλλο τι θα ήθελες κι άλλο τι ισχύει.

Ως εκ τούτου, ο ορισμός του βιασμού πρέπει να περιλαμβάνει ένα ευρύ φάσμα εξαναγκαστικών περιστάσεων, όπου η συναίνεση δεν μπορεί να δοθεί ελεύθερα. Ταυτόχρονα, εκτός τέτοιων περιστάσεων, ενώ το βάρος της απόδειξης παραμένει στον/στην κατήγορο, ο κατηγορούμενος θα πρέπει να ερωτηθεί σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο εξασφάλισε τη συναίνεση του καταγγέλλοντα.

Σε χώρες με νόμους που βασίζονται στη συναίνεση, η ευθύνη εξακολουθεί να είναι στην πλευρά του κατηγόρου (δηλαδή του θύματος), να αποδείξει πέρα από κάθε εύλογη αμφιβολία ότι η σεξουαλική πράξη δεν ήταν συναινετική και αν ο βιασμός διαπράχθηκε εκ προθέσεως, απερίσκεπτα ή εξ αμελείας. Το γεγονός ότι, κατά τη διάρκεια της έρευνας και των δικαστικών διαδικασιών, ο κατηγορούμενος μπορεί να ερωτηθεί σχετικά με τα μέτρα που έλαβε για να διαπιστώσει εάν το άλλο συναινεί, δεν σημαίνει ότι θεωρείται ένοχος.

https://www.amnesty.gr/en/node/22080
Είναι απ το λινκ που παρέθεσε ο ίδιος χρήστης πίσω.

Ουσιαστικά η καινοτομία είναι ότι ο δικαστής θα ρωτήσει πως εξασφάλισε ο κατηγορούμενος την συναίνεση και όχι ότι θα πρέπει να αποδείξει κάτι.



ΥΓ Βιασμός εξ αμελείας; wtf;

Airman68 έγραψε: 17 Ιαν 2020, 14:26
Όχι τίποτα άλλο αλλά κρίμα για τα πραγματικά θύματα βιασμού που θα αντιμετωπίσουν απίστευτη καχυποψία λόγω αυτού...

stargazer έγραψε: 17 Ιαν 2020, 14:26 Μπορούν πάντως οι κοπέλες όταν συνευρισκονται ερωτικά να έχουν και μια φίλη να παρατηρεί η -γιατί όχι- και να συμμετέχει έτσι ώστε να υπάρχουν μάρτυρες για το δικαστήριο και να μην χρειάζεται να αποδείξουν το αυτονόητο.

Νομίζω ότι ειναι η μόνη λύση, spread the word!

ΓΑΛΗ έγραψε: 17 Ιαν 2020, 14:32

stargazer έγραψε: 17 Ιαν 2020, 14:26 Μπορούν πάντως οι κοπέλες όταν συνευρισκονται ερωτικά να έχουν και μια φίλη να παρατηρεί η -γιατί όχι- και να συμμετέχει έτσι ώστε να υπάρχουν μάρτυρες για το δικαστήριο και να μην χρειάζεται να αποδείξουν το αυτονόητο.

Νομίζω ότι ειναι η μόνη λύση, spread the word!

Ε, ναι ή με μάρτυρες ή με κάμερα. Τάξις και ασφάλεια.

georgebi έγραψε: 17 Ιαν 2020, 14:41 https://www.vice.com/gr/article/8xvjav/ ... eis-ki-esy Ήταν το πρώτο μου κανονικό αγόρι και η πρώτη φορά που έκανα σεξ. Μετά από έξι μήνες, η σχέση έγινε ξαφνικά κακοποίηση – σωματικά, σεξουαλικά και συναισθηματικά. Με βίασε δύο ή τρεις φορές, αρκετά νωρίς στη σχέση και έμεινα μαζί του άλλα πέντε χρόνια.

Στους έξω φαινόταν γλυκός και ευγενικός – και αρκετά θηλυπρεπής. Δεν περίμενε κανείς να είναι βίαιος και ποτέ δεν είπα σε κανέναν τι συνέβαινε. Ένας από τους λόγους που δυσκολευόμουν να φύγω, ήταν επειδή είχε δυο πλευρές – διχασμένη προσωπικότητα. Όταν δεν με κακοποιούσε, όλα ήταν μια χαρά. Τα πηγαίναμε πολύ καλά.Την πρώτη φορά που με βίασε είχαμε τσακωθεί πολύ άσχημα και μάλλον έψαχνε τρόπο να με τιμωρήσει. Τότε δούλευε σε ένα μπαρ και μου ζήτησε να πάω από εκεί στο διάλλειμά του.

Νόμιζα ότι ήθελε να μιλήσουμε. Πήγαμε σε μια δασώδη περιοχή πίσω από το μπαρ και είπε: «Νιώθω άσχημα. Θέλω να κάνω σεξ». Του είπα ότι εγώ δεν ήθελα, είπε ότι δεν τον ένοιαζε και μου είπε να γονατίσω. Με ανάγκασε να του κάνω στοματικό και μετά με έβαλε να γυρίσω και κάναμε σεξ. Έκλαιγα. Το είχε κάνει για να με τιμωρήσει – για να με ταπεινώσει και να νιώσει εκείνος καλύτερα.Όταν το σκέφτομαι εκ των υστέρων, προφανώς δεν ήταν συναινετικό. Τότε, επειδή μου είπε τι να κάνω και το έκανα, δεν σκέφτηκα ότι με είχε βιάσει. Μου πήρε περίπου τέσσερα χρόνια να το συνειδητοποιήσω. Αλλά τότε –τώρα μου ακούγεται τρελό–, νόμιζα ότι ήταν απλώς ένας ακραίος τσακωμός. Ήταν η πρώτη μακροχρόνια σχέση μου και δεν είχα με τι να τη συγκρίνω - και δεν ήθελα να είμαι μόνη μου. Εκ των υστέρων, λέω ότι θα ήταν πολύ καλύτερα να ήμουν μόνη.

Σε ταινίες ή σειρές, όπου δείχνουν σχέσεις που περιλαμβάνουν κακοποίηση, το κάνουν να φαίνεται σαν να συμβαίνει συνέχεια. Αλλά το περισσότερο διάστημα δεν είναι έτσι – τα πράγματα είναι σχετικά νορμάλ. Ύστερα όμως, υπήρχαν στιγμές που γίνονταν καυγάδες που ήταν πέρα από τα όρια του αποδεκτού. Έριχνε ολόκληρες βιβλιοθήκες, πετούσε καρέκλες, μου πετούσε πράγματα. Μια φορά, μου κοπάνησε το κεφάλι στον καθρέφτη και οι γείτονες κάλεσαν την Αστυνομία.

Σ’ εκείνη τη φάση, ήθελα να τον αφήσω, αλλά με τρόμαζε το γεγονός να έχω να πληρώνω όλο το νοίκι μόνη μου για το διαμέρισμά μας στο Λονδίνο. Επίσης, μου έβαζε εμπόδια. Απείλησε να αυτοκτονήσει, που ήξερα ότι το φοβόμουν πολύ, επειδή μια από τις πιο στενές μου φίλες είχε αυτοκτονήσει, όταν πήγαινα πανεπιστήμιο. Τσακωνόμασταν και αυτός πήγαινε και στεκόταν στην άκρη μιας γέφυρας.Στο τέλος, τον απάτησα με έναν 19χρονο από τη δουλειά. Παρόλο που ζούσαμε μαζί, πλέον δεν μιλούσαμε σχεδόν καθόλου και η κακοποίηση ήταν τόσο φρικτή, που ένιωθα άθλια, όταν ήμουν μαζί του. Με αυτήν τη ζωή –να κοιμάμαι με κάποιον που ήταν γλυκός και μικρός και χαζούλης– ένιωθα πιο χαρούμενη. Αυτή η σύντομη περιπέτεια μου έδωσε δύναμη. Την ένιωσα σαν μια μικρή εκδίκηση.

Ξεκίνησα να ασχολούμαι με τον ακτιβισμό και ίδρυσα με κάποιες άλλες γυναίκες μια φεμινιστική ομάδα. Το ότι μπόρεσα να δημιουργήσω μια ξεχωριστή ζωή και ταυτότητα –και να γνωρίσω ανθρώπους που νοιάζονταν για την ασφάλειά μου- με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι έπρεπε να δώσω ένα τέλος. Του είπα ότι ήθελα να ζήσουμε χωριστά, όταν έληγε το συμβόλαιο για το σπίτι μας.

Naida έγραψε: 17 Ιαν 2020, 17:04

georgebi έγραψε: 17 Ιαν 2020, 14:41 https://www.vice.com/gr/article/8xvjav/ ... eis-ki-esy Ήταν το πρώτο μου κανονικό αγόρι και η πρώτη φορά που έκανα σεξ. Μετά από έξι μήνες, η σχέση έγινε ξαφνικά κακοποίηση – σωματικά, σεξουαλικά και συναισθηματικά. Με βίασε δύο ή τρεις φορές, αρκετά νωρίς στη σχέση και έμεινα μαζί του άλλα πέντε χρόνια.

Στους έξω φαινόταν γλυκός και ευγενικός – και αρκετά θηλυπρεπής. Δεν περίμενε κανείς να είναι βίαιος και ποτέ δεν είπα σε κανέναν τι συνέβαινε. Ένας από τους λόγους που δυσκολευόμουν να φύγω, ήταν επειδή είχε δυο πλευρές – διχασμένη προσωπικότητα. Όταν δεν με κακοποιούσε, όλα ήταν μια χαρά. Τα πηγαίναμε πολύ καλά.Την πρώτη φορά που με βίασε είχαμε τσακωθεί πολύ άσχημα και μάλλον έψαχνε τρόπο να με τιμωρήσει. Τότε δούλευε σε ένα μπαρ και μου ζήτησε να πάω από εκεί στο διάλλειμά του.

Νόμιζα ότι ήθελε να μιλήσουμε. Πήγαμε σε μια δασώδη περιοχή πίσω από το μπαρ και είπε: «Νιώθω άσχημα. Θέλω να κάνω σεξ». Του είπα ότι εγώ δεν ήθελα, είπε ότι δεν τον ένοιαζε και μου είπε να γονατίσω. Με ανάγκασε να του κάνω στοματικό και μετά με έβαλε να γυρίσω και κάναμε σεξ. Έκλαιγα. Το είχε κάνει για να με τιμωρήσει – για να με ταπεινώσει και να νιώσει εκείνος καλύτερα.Όταν το σκέφτομαι εκ των υστέρων, προφανώς δεν ήταν συναινετικό. Τότε, επειδή μου είπε τι να κάνω και το έκανα, δεν σκέφτηκα ότι με είχε βιάσει. Μου πήρε περίπου τέσσερα χρόνια να το συνειδητοποιήσω. Αλλά τότε –τώρα μου ακούγεται τρελό–, νόμιζα ότι ήταν απλώς ένας ακραίος τσακωμός. Ήταν η πρώτη μακροχρόνια σχέση μου και δεν είχα με τι να τη συγκρίνω - και δεν ήθελα να είμαι μόνη μου. Εκ των υστέρων, λέω ότι θα ήταν πολύ καλύτερα να ήμουν μόνη.

Σε ταινίες ή σειρές, όπου δείχνουν σχέσεις που περιλαμβάνουν κακοποίηση, το κάνουν να φαίνεται σαν να συμβαίνει συνέχεια. Αλλά το περισσότερο διάστημα δεν είναι έτσι – τα πράγματα είναι σχετικά νορμάλ. Ύστερα όμως, υπήρχαν στιγμές που γίνονταν καυγάδες που ήταν πέρα από τα όρια του αποδεκτού. Έριχνε ολόκληρες βιβλιοθήκες, πετούσε καρέκλες, μου πετούσε πράγματα. Μια φορά, μου κοπάνησε το κεφάλι στον καθρέφτη και οι γείτονες κάλεσαν την Αστυνομία.

Σ’ εκείνη τη φάση, ήθελα να τον αφήσω, αλλά με τρόμαζε το γεγονός να έχω να πληρώνω όλο το νοίκι μόνη μου για το διαμέρισμά μας στο Λονδίνο. Επίσης, μου έβαζε εμπόδια. Απείλησε να αυτοκτονήσει, που ήξερα ότι το φοβόμουν πολύ, επειδή μια από τις πιο στενές μου φίλες είχε αυτοκτονήσει, όταν πήγαινα πανεπιστήμιο. Τσακωνόμασταν και αυτός πήγαινε και στεκόταν στην άκρη μιας γέφυρας.Στο τέλος, τον απάτησα με έναν 19χρονο από τη δουλειά. Παρόλο που ζούσαμε μαζί, πλέον δεν μιλούσαμε σχεδόν καθόλου και η κακοποίηση ήταν τόσο φρικτή, που ένιωθα άθλια, όταν ήμουν μαζί του. Με αυτήν τη ζωή –να κοιμάμαι με κάποιον που ήταν γλυκός και μικρός και χαζούλης– ένιωθα πιο χαρούμενη. Αυτή η σύντομη περιπέτεια μου έδωσε δύναμη. Την ένιωσα σαν μια μικρή εκδίκηση.

Ξεκίνησα να ασχολούμαι με τον ακτιβισμό και ίδρυσα με κάποιες άλλες γυναίκες μια φεμινιστική ομάδα. Το ότι μπόρεσα να δημιουργήσω μια ξεχωριστή ζωή και ταυτότητα –και να γνωρίσω ανθρώπους που νοιάζονταν για την ασφάλειά μου- με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι έπρεπε να δώσω ένα τέλος. Του είπα ότι ήθελα να ζήσουμε χωριστά, όταν έληγε το συμβόλαιο για το σπίτι μας.

Μπράβο της που βρήκε τρόπο να αποδεσμευτεί και ίδρυσε και ομάδα να βοηθάει και άλλες γυναίκες σε παρόμοια θέση.
Άπειρες τέτοιες περιπτώσεις. Και ειδικότερα πιο παλιά που η γυναίκα δεν εργαζόταν εκεί να δεις τι ανεχόταν για να μην μείνει χωρίς δυνατότητα επιβίωσης.

Lord Brum έγραψε: 17 Ιαν 2020, 17:10
άρση συναίνεσης 4.5 χρόνια μετά. την είχε κλεισμένη σε κανένα υπόγειο και την κρατούσε δεμένη ή μήπως η τύπισα είχε βολευτεί να πληρώνει μισό ενοίκιο. Και τον κεράτωσε κιόλας η τσούλα και πάει να βγει και από πάνω.

Airman68 έγραψε: 17 Ιαν 2020, 14:00

Naida έγραψε: 17 Ιαν 2020, 13:57

Airman68 έγραψε: 17 Ιαν 2020, 13:51

Εγώ πάλι γιατί είμαι σίγουρος ότι ότι στο κοντινό μέλλον θα αυξηθούν κατακόρυφα οι καταγγελίες για βιασμό αν "ο νέος νόμος καταλήγει να ζητά από τον κατηγορούμενο τα τεκμήρια ή έστω κάποια στοιχεία συναίνεσης"...

Μπα το πιο πιθανό είναι να αυξηθούν οι καταγγελόμενοι βιασμοί που πριν τους απέκρυπταν.

Γιατί τώρα θα πάψουν να ντρέπονται να το καταγγείλουν ή μήπως οι τοπική κοινωνία θα τις βλέπει διαφορετικά;

stargazer έγραψε: 17 Ιαν 2020, 14:19

hellegennes έγραψε: 17 Ιαν 2020, 14:02

stavmanr έγραψε: 17 Ιαν 2020, 09:49 Όπως έγραψα παραπάνω, ο νέος νόμος καταλήγει να ζητά από τον κατηγορούμενο τα τεκμήρια ή έστω κάποια στοιχεία συναίνεσης.

Καλό μου παιδί, δεν συμβαίνει αυτό και δεν μπορεί να συμβεί. Γιατί προσπαθείς να μας πείσεις με παραδείγματα όταν ΔΕΝ ισχύει. Άλλο τι θα ήθελες κι άλλο τι ισχύει.

Ως εκ τούτου, ο ορισμός του βιασμού πρέπει να περιλαμβάνει ένα ευρύ φάσμα εξαναγκαστικών περιστάσεων, όπου η συναίνεση δεν μπορεί να δοθεί ελεύθερα. Ταυτόχρονα, εκτός τέτοιων περιστάσεων, ενώ το βάρος της απόδειξης παραμένει στον/στην κατήγορο, ο κατηγορούμενος θα πρέπει να ερωτηθεί σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο εξασφάλισε τη συναίνεση του καταγγέλλοντα.

Σε χώρες με νόμους που βασίζονται στη συναίνεση, η ευθύνη εξακολουθεί να είναι στην πλευρά του κατηγόρου (δηλαδή του θύματος), να αποδείξει πέρα από κάθε εύλογη αμφιβολία ότι η σεξουαλική πράξη δεν ήταν συναινετική και αν ο βιασμός διαπράχθηκε εκ προθέσεως, απερίσκεπτα ή εξ αμελείας. Το γεγονός ότι, κατά τη διάρκεια της έρευνας και των δικαστικών διαδικασιών, ο κατηγορούμενος μπορεί να ερωτηθεί σχετικά με τα μέτρα που έλαβε για να διαπιστώσει εάν το άλλο συναινεί, δεν σημαίνει ότι θεωρείται ένοχος.

https://www.amnesty.gr/en/node/22080
Είναι απ το λινκ που παρέθεσε ο ίδιος χρήστης πίσω.

Ουσιαστικά η καινοτομία είναι ότι ο δικαστής θα ρωτήσει πως εξασφάλισε ο κατηγορούμενος την συναίνεση και όχι ότι θα πρέπει να αποδείξει κάτι.

georgebi έγραψε: 17 Ιαν 2020, 14:41 https://www.vice.com/gr/article/8xvjav/ ... eis-ki-esy Ήταν το πρώτο μου κανονικό αγόρι και η πρώτη φορά που έκανα σεξ. Μετά από έξι μήνες, η σχέση έγινε ξαφνικά κακοποίηση – σωματικά, σεξουαλικά και συναισθηματικά. Με βίασε δύο ή τρεις φορές, αρκετά νωρίς στη σχέση και έμεινα μαζί του άλλα πέντε χρόνια.

Στους έξω φαινόταν γλυκός και ευγενικός – και αρκετά θηλυπρεπής. Δεν περίμενε κανείς να είναι βίαιος και ποτέ δεν είπα σε κανέναν τι συνέβαινε. Ένας από τους λόγους που δυσκολευόμουν να φύγω, ήταν επειδή είχε δυο πλευρές – διχασμένη προσωπικότητα. Όταν δεν με κακοποιούσε, όλα ήταν μια χαρά. Τα πηγαίναμε πολύ καλά.Την πρώτη φορά που με βίασε είχαμε τσακωθεί πολύ άσχημα και μάλλον έψαχνε τρόπο να με τιμωρήσει. Τότε δούλευε σε ένα μπαρ και μου ζήτησε να πάω από εκεί στο διάλλειμά του.

Νόμιζα ότι ήθελε να μιλήσουμε. Πήγαμε σε μια δασώδη περιοχή πίσω από το μπαρ και είπε: «Νιώθω άσχημα. Θέλω να κάνω σεξ». Του είπα ότι εγώ δεν ήθελα, είπε ότι δεν τον ένοιαζε και μου είπε να γονατίσω. Με ανάγκασε να του κάνω στοματικό και μετά με έβαλε να γυρίσω και κάναμε σεξ. Έκλαιγα. Το είχε κάνει για να με τιμωρήσει – για να με ταπεινώσει και να νιώσει εκείνος καλύτερα.Όταν το σκέφτομαι εκ των υστέρων, προφανώς δεν ήταν συναινετικό. Τότε, επειδή μου είπε τι να κάνω και το έκανα, δεν σκέφτηκα ότι με είχε βιάσει. Μου πήρε περίπου τέσσερα χρόνια να το συνειδητοποιήσω. Αλλά τότε –τώρα μου ακούγεται τρελό–, νόμιζα ότι ήταν απλώς ένας ακραίος τσακωμός. Ήταν η πρώτη μακροχρόνια σχέση μου και δεν είχα με τι να τη συγκρίνω - και δεν ήθελα να είμαι μόνη μου. Εκ των υστέρων, λέω ότι θα ήταν πολύ καλύτερα να ήμουν μόνη.

Σε ταινίες ή σειρές, όπου δείχνουν σχέσεις που περιλαμβάνουν κακοποίηση, το κάνουν να φαίνεται σαν να συμβαίνει συνέχεια. Αλλά το περισσότερο διάστημα δεν είναι έτσι – τα πράγματα είναι σχετικά νορμάλ. Ύστερα όμως, υπήρχαν στιγμές που γίνονταν καυγάδες που ήταν πέρα από τα όρια του αποδεκτού. Έριχνε ολόκληρες βιβλιοθήκες, πετούσε καρέκλες, μου πετούσε πράγματα. Μια φορά, μου κοπάνησε το κεφάλι στον καθρέφτη και οι γείτονες κάλεσαν την Αστυνομία.

Σ’ εκείνη τη φάση, ήθελα να τον αφήσω, αλλά με τρόμαζε το γεγονός να έχω να πληρώνω όλο το νοίκι μόνη μου για το διαμέρισμά μας στο Λονδίνο. Επίσης, μου έβαζε εμπόδια. Απείλησε να αυτοκτονήσει, που ήξερα ότι το φοβόμουν πολύ, επειδή μια από τις πιο στενές μου φίλες είχε αυτοκτονήσει, όταν πήγαινα πανεπιστήμιο. Τσακωνόμασταν και αυτός πήγαινε και στεκόταν στην άκρη μιας γέφυρας.Στο τέλος, τον απάτησα με έναν 19χρονο από τη δουλειά. Παρόλο που ζούσαμε μαζί, πλέον δεν μιλούσαμε σχεδόν καθόλου και η κακοποίηση ήταν τόσο φρικτή, που ένιωθα άθλια, όταν ήμουν μαζί του. Με αυτήν τη ζωή –να κοιμάμαι με κάποιον που ήταν γλυκός και μικρός και χαζούλης– ένιωθα πιο χαρούμενη. Αυτή η σύντομη περιπέτεια μου έδωσε δύναμη. Την ένιωσα σαν μια μικρή εκδίκηση.

Ξεκίνησα να ασχολούμαι με τον ακτιβισμό και ίδρυσα με κάποιες άλλες γυναίκες μια φεμινιστική ομάδα. Το ότι μπόρεσα να δημιουργήσω μια ξεχωριστή ζωή και ταυτότητα –και να γνωρίσω ανθρώπους που νοιάζονταν για την ασφάλειά μου- με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι έπρεπε να δώσω ένα τέλος. Του είπα ότι ήθελα να ζήσουμε χωριστά, όταν έληγε το συμβόλαιο για το σπίτι μας.

stavmanr έγραψε: 17 Ιαν 2020, 17:23

stargazer έγραψε: 17 Ιαν 2020, 14:19

hellegennes έγραψε: 17 Ιαν 2020, 14:02

Καλό μου παιδί, δεν συμβαίνει αυτό και δεν μπορεί να συμβεί. Γιατί προσπαθείς να μας πείσεις με παραδείγματα όταν ΔΕΝ ισχύει. Άλλο τι θα ήθελες κι άλλο τι ισχύει.

Ως εκ τούτου, ο ορισμός του βιασμού πρέπει να περιλαμβάνει ένα ευρύ φάσμα εξαναγκαστικών περιστάσεων, όπου η συναίνεση δεν μπορεί να δοθεί ελεύθερα. Ταυτόχρονα, εκτός τέτοιων περιστάσεων, ενώ το βάρος της απόδειξης παραμένει στον/στην κατήγορο, ο κατηγορούμενος θα πρέπει να ερωτηθεί σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο εξασφάλισε τη συναίνεση του καταγγέλλοντα.

Σε χώρες με νόμους που βασίζονται στη συναίνεση, η ευθύνη εξακολουθεί να είναι στην πλευρά του κατηγόρου (δηλαδή του θύματος), να αποδείξει πέρα από κάθε εύλογη αμφιβολία ότι η σεξουαλική πράξη δεν ήταν συναινετική και αν ο βιασμός διαπράχθηκε εκ προθέσεως, απερίσκεπτα ή εξ αμελείας. Το γεγονός ότι, κατά τη διάρκεια της έρευνας και των δικαστικών διαδικασιών, ο κατηγορούμενος μπορεί να ερωτηθεί σχετικά με τα μέτρα που έλαβε για να διαπιστώσει εάν το άλλο συναινεί, δεν σημαίνει ότι θεωρείται ένοχος.

https://www.amnesty.gr/en/node/22080
Είναι απ το λινκ που παρέθεσε ο ίδιος χρήστης πίσω.

Ουσιαστικά η καινοτομία είναι ότι ο δικαστής θα ρωτήσει πως εξασφάλισε ο κατηγορούμενος την συναίνεση και όχι ότι θα πρέπει να αποδείξει κάτι.

Και υποθέτεις ότι θα τον ρωτήσει έτσι, για να κουτσομπολέψει την υπόθεση;
Το πράγμα είναι απλό: όταν το θύμα υποστηρίξει ότι δεν συναίνεσε, ότι πάγωσε ή ότι έδινε δείγματα δυσφορίας, ο θύτης θα πρέπει να αντικρούσει τον ισχυρισμό του θύματος. Εκ των πραγμάτων θα πρέπει να αποδείξει τη δική του πλευρά, δηλαδή να τεκμηριώσει τη συναίνεση, όπως εκείνος την αντιλήφθηκε.
Η διαδικασία θα προσπαθήσει να κατανοήσει το βαθμό στον οποίο ο ένας προσπαθούσε να δείξει τη δυσφορία του, κι ο άλλος εισέπραττε συναίνεση.

Airman68 έγραψε: 17 Ιαν 2020, 14:26

ΓΑΛΗ έγραψε: 17 Ιαν 2020, 14:09

Airman68 έγραψε: 17 Ιαν 2020, 13:51
Εγώ πάλι γιατί είμαι σίγουρος ότι στο κοντινό μέλλον θα αυξηθούν κατακόρυφα οι καταγγελίες για βιασμό αν "ο νέος νόμος καταλήγει να ζητά από τον κατηγορούμενο τα τεκμήρια ή έστω κάποια στοιχεία συναίνεσης"...

Αυτό ισχύει και σήμερα.
Σαφώς και αναζητούνται τα στοιχεία που παραπέμπουν σε συναίνεση.
Για την ακρίβεια, το α, β ή γ στοιχείο, που μπορεί να αναφέρει ο κατηγορούμενος ως δείγματα συναίνεσης για την πράξη.
Και το κατά πόσον τα συγκεκριμένα στοιχεία μπορεί να εκληφθούν από το δικαστήριο ως λογικά.

Ναι αλλά απ' ότι καταλαβαίνω τώρα υπάρχει η τάση να προσδίδεται η ταμπέλα του βιασμού σε μια ευρύτερη γκάμα πράξεων και να αναλωνόμαστε σε συζητήσεις επί συζητήσεων αναφορικά με την έννοια της συναίνεσης.
Κάποιες και κάποιοι ονομάζουν "βιασμό" το δάχτυλο που της έβαλε ο άλλος όταν αυτή παρίστανε την κοιμισμένη "για να δει πού το πάει" αντί να το πουν ξέρω γω "μαλακία" ή "ανωμαλία".
Αναφέρουν σαν "βιασμό" αυτό που υπέστησε η άλλη που έχασε το στοίχημα αλλά δεν είπε ότι δεν θέλει, αντί να το πουν "δοκίμασα αλλά δεν μου άρεσε".
Και φοβάμαι ότι θα ξεφτυλιστεί η κατηγορία του βιασμού γιατί πολλές θα σκεφτούν εκ των υστέρων ότι δεν τους άρεσε η φάση.
Όχι τίποτα άλλο αλλά κρίμα για τα πραγματικά θύματα βιασμού που θα αντιμετωπίσουν απίστευτη καχυποψία λόγω αυτού...

georgebi έγραψε: 17 Ιαν 2020, 14:41 Σ’ εκείνη τη φάση, ήθελα να τον αφήσω, αλλά με τρόμαζε το γεγονός να έχω να πληρώνω όλο το νοίκι μόνη μου για το διαμέρισμά μας στο Λονδίνο. Επίσης, μου έβαζε εμπόδια. Απείλησε να αυτοκτονήσει, που ήξερα ότι το φοβόμουν πολύ, επειδή μια από τις πιο στενές μου φίλες είχε αυτοκτονήσει, όταν πήγαινα πανεπιστήμιο. Τσακωνόμασταν και αυτός πήγαινε και στεκόταν στην άκρη μιας γέφυρας.Στο τέλος, τον απάτησα με έναν 19χρονο από τη δουλειά. Παρόλο που ζούσαμε μαζί, πλέον δεν μιλούσαμε σχεδόν καθόλου και η κακοποίηση ήταν τόσο φρικτή, που ένιωθα άθλια, όταν ήμουν μαζί του. Με αυτήν τη ζωή –να κοιμάμαι με κάποιον που ήταν γλυκός και μικρός και χαζούλης– ένιωθα πιο χαρούμενη. Αυτή η σύντομη περιπέτεια μου έδωσε δύναμη. Την ένιωσα σαν μια μικρή εκδίκηση.

Ξεκίνησα να ασχολούμαι με τον ακτιβισμό και ίδρυσα με κάποιες άλλες γυναίκες μια φεμινιστική ομάδα. Το ότι μπόρεσα να δημιουργήσω μια ξεχωριστή ζωή και ταυτότητα –και να γνωρίσω ανθρώπους που νοιάζονταν για την ασφάλειά μου- με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι έπρεπε να δώσω ένα τέλος. Του είπα ότι ήθελα να ζήσουμε χωριστά, όταν έληγε το συμβόλαιο για το σπίτι μας.