Casp έγραψε: 27 Ιαν 2023, 03:23
Σήμερα ήτανε πολύ περίεργη μέρα με ανάμεικτα συναισθήματα… μου άλλαξαν το ωράριο επειδή είχαμε παγκύπρια απεργία για την ΑΤΑ από τις 12 μέχρι τις 3. Πήγα δουλειά στις 14:30 και η πτήση της aegean που θα έκανα κανονικά φεύγει στις 15:30 αλλά της άλλαξαν την ώρα λόγω της απεργίας για να φεύγει ΣΤΙΣ 16:10. Με πόσο μυαλό; Ήτανε overbook 4 άτομα και check in επιτρεπόταν να ξεκινήσουμε στις 15:00, με την λήξη της απεργίας. Η επιβίβαση να ξεκινάει κανονικά 40 λεπτά πριν την αναχώρηση, άρα θα έπρεπε να τελειώσουμε το check in μιας ΥΠΕΡγεμάτης πτήσης σε 30 λεπτά. (Κανονικά το check in για την aegean στην Κύπρο ανοίγει 2 ώρες και 15 λεπτά πριν). Και παιδιά, ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ (είχαμε βρει και volunteers να πάνε με την επόμενη, και τελικά δεν χρειάστηκαν). Λόγω της κατάστασης, ήρθε φυσικά η αντιπρόσωπος, η station manager της aegean, η υπεύθυνη supervisor, η διευθύντρια της δικής μας εταιρίας και κάποιοι άλλοι υπεύθυνοι για να επιβλέπουν. Τελειώσαμε σε μισή ώρα, πήγαμε στο gate ΜΟΝΟ 2 ΑΤΟΜΑ (από τα 3 που θέλει η aegean), ήρθε φυσικά και η rep μαζί με την station manager και σαν να μην έφτανε αυτό, επειδή πήραμε μόνο 38 χειραποσκευές από το check in, έπρεπε σίγουρα να πάρουμε και από το gate γιατί δεν θα χωρούσε η καμπίνα και θα τρώγαμε delay. Σε μια φάση ήρθε και ο sup και εμείς πιέζαμε τους επιβάτες (με καλό τρόπο και επεξηγηματικό) για να μας δώσουν την χειραποσκευή τους να φορτωθεί κάτω, μας κοιτούσε πίσω και η rep και μας έλεγε να φωνάξουμε τον sup για βοήθεια αλλά μετά είδε πως τα βγάζουμε πέρα και μόνες μας, και στο τέλος είχαμε πάρει σύνολο 15. Με το τέλος του gate γυρνάει ο sup και μας λέει «κορίτσια, ειλικρινά, ΜΠΡΑΒΟ, σας βγάζω το καπέλο!». Πάω κάτω εγώ στην πόρτα του αεροπλάνου με την station manager, έκλεισε πόρτες 16:11 και θα ξεκινούσε το push back και γυρνάω εγώ ΕΠΙΤΗΔΕΣ και την ρωτάω «θα έχει καθυστέρηση;» και γυρνάει και απαντάει βλέποντας την ώρα «όοοχι, είμαστε μια χαρά, μπράβο.. αν έχει θα είναι 3 λεπτά και θα τα δώσουν στα μηχανήματα, όχι σε εμάς». Πάμε πάνω στο gate και η θεόξινη rep που βρίσκει παντού προβλήματα και δεν λέει ποτέ καλή κουβέντα, φεύγοντας με την station manager γυρνάει και μας λέει «ευχαριστώ κορίτσια, γεια σας!».
Είχαμε όμως πεθάνει, είμασταν καταϊδρωμένες και είχαμε μια ώρα διάλειμμα μέχρι την επόμενη πτήση και μου λέει η συνάδελφος, πάμε να φάμε! Δεν πολυπεινούσα και πήρα ένα κουλούρι μαζί με freddo espresso, αλλά επειδή ήξερα πως θα βγαίναμε μετά για το party της δουλειάς, ζήτησα 3 shots. Και ενώ τον πίνω σκέτο χωρίς γάλα ακόμα και με 4 shots, μου ´ρθε και είπα στην κοπέλα να μου βάλει και ελάχιστο γάλα μέσα. Ε 2 ώρες μετά, κατά την διάρκεια του check in της επόμενης πτήσης, μου ήρθε ζάλη και πονούσα απίστευτα το στομάχι μου
η συνάδελφος (η φίλη μου που πηγαίνουμε μαζί εκδρομές και θα πηγαίναμε μαζί και στο party) με είδε και μου λέει «αν δεν νιώθεις καλά, δεν θα πάμε, δεν με πειράζει!» και εγώ να επιμένω πως θέλω να πάμε και ότι με πείραξε το γάλα στον καφέ και επειδή δεν έφαγα καλά. Τεσπα, λέω στην λατρεία εγώ πως θα πάμε στο πάρτυ (πήραμε ρούχα στη δουλειά να αλλάξουμε γιατί σχολάσαμε 20:45 και το πάρτυ ξεκινούσε 21:00) και μου απάντησε πάρα πολύ ψυχρά και κοφτά
και νευρίασα γιατί την τελευταία φορά που το έκανε αυτό ήταν που θα πήγαινα σε γάμο μιας συναδέλφου!
Πήγαμε τελικά στο party με την φίλη μου και με το που έφαγα ένιωσα καλύτερα. Ήπια ΜΙΑ βότκα με χυμό (προφανώς μετά το φαγητό) και ζήτησα να είναι ελαφρύ το ποτό επειδή οδηγούσα και θα γύριζα πίσω και την φίλη μου. Στο μεταξύ μου είχε στείλει κατά τις 23:00 η λατρεία ότι γύρισε σπίτι (ήταν σε καφετέρια με το λάπτοπ και ασχολιόταν με programming) και να του στείλω πότε θα επιστρέψω και του είπα ότι πάντα του στέλνω και να μην με περιμένει, να ξαπλώσει να ξεκουραστεί και του είπα και καληνύχτα. Για να μην έχουμε πάλι τα ίδια, με μηνύματα και κλήσεις και γενικά δεν θέλω να με περιμένει!
Και το καλύτερο αρχίζει τώρα… επειδή η Κάσπερ έχει διαλέξει λάθος σπουδές και θα της ταίριαζε καλύτερα η ψυχολογία.
Όλο το βράδυ μου έλεγε τα ψυχολογικά της μια συνάδελφος και της έλεγα τις συμβουλές μου και την παρηγορούσα. Το πρωί στο μεταξύ, με έπαιρνε τηλ ένας συνάδελφος (είναι supervisor) που μου λέει επίσης τα ψυχολογικά του και με νιώθει κοντά του, ειδικά τον τελευταίο καιρό (πάμε μαζί τρέξιμο). Μου είπε πάλι τι έγινε και για τον πόλεμο που συνεχίζουν να του κάνουν στην δουλειά οι υπεύθυνοι.
Είχαμε πει να πάμε παρέα στο party για να μην είναι μόνος του, αλλά τελικά βαρέθηκε να μας περιμένει και πήγε νωρίτερα και τον έβαλαν να κάτσει με όλους τους supervisor (και παραξενεύτηκε). Ήρθε σε μια φάση εκεί που καθόμασταν όλα τα παιδιά του passenger handling και εγώ τον είδα που δεν ήταν καλά και είχε ψηλο μεθύσει. Είχε γίνει 01:30 και μείναμε μόνο λίγα άτομα και του λέω «Δεν θα πας μόνος σπίτι όπως είσαι. Θα σε γυρίσω εγώ». Και είχαν ήδη έρθει η υπεύθυνη sup που του κάνει bullying μαζί με την ξινή φίλη της (επίσης supervisor) και 2-3 άλλα άτομα και του έλεγαν (επέμεναν βασικά) να τον γυρίσουν σπίτι και αυτός επειδή δεν ήθελε να γυρίσει μαζί του και ήξερε πως το έκαναν για το «show» δεν ήθελε. Και έφυγαν άνετες οι κυρίες. Και με το που έφυγαν, ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΚΛΑΙΕΙ. Το κρατούσε μέσα του μέχρι να φύγουν. Να τον κοιτάνε όσοι έμειναν εκεί, να μην συγκινείται ΚΑΝΕΝΑΣ και εγώ να είμαι δίπλα του, να τον κρατάω και να τον παρηγορώ. Και να μου λέει πως δεν ενδιαφέρονται και ότι δεν ήθελε να φύγει μαζί τους. Και του είπα πως δεν υπάρχει περίπτωση να φύγει μόνος και να με περιμένει να φύγουμε μαζί, επειδή με φώναζαν τα παιδιά να τους βγάλω φωτογραφίες. Πετάχτηκα για 5 λεπτά και ΕΙΧΕ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΕΙ. Τον πήρε 3 φορές τηλέφωνο, μου το έκλεινε, την 3η φορά απάντησε και του λέω «ΠΕΣ ΜΟΥ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ» και ήταν στο parking, πήγαμε τον βρήκαμε με την φίλη μου και επί 10 λεπτά επέμενα να τον γυρίσω σπίτι (είναι εκτός Λάρνακας το σπίτι του, σε ένα χωριό) και να τον φέρω την επόμενη στις 9 το πρωί ξανά στο parking για να το πάρει και να πάει δουλειά (έπιανε δουλειά στις 09:30 και εγώ αύριο έχω ρεπό). Του τόνισα πως δεν έχω ΚΑΝΕΝΑ πρόβλημα και ότι δεν πρόκειται να κοιμηθώ από το άγχος και τις τύψεις αν δεν δεχτεί να τον γυρίσω σπίτι. (Η φίλη μου στο μεταξύ δεν έβγαλε άχνα, λες και δεν καταλάβαινε πόσο σοβαρό είναι να αφήσεις στο τιμόνι άτομο που δεν είναι καλά ψυχολογικά αλλά έχει πιεί κιόλας). Και άρχισε πάλι να κλαίει ο καημένος και επέμενε πως δεν δέχεται, ότι δεν θα νιώθει καθόλου καλά μετά (και ΤΟ ΤΟΝΙΖΕ), ότι δεν ξέρουμε όλα τα ψυχολογικά του, ότι θέλει να ηρεμήσει απλά και ότι θα μου στείλει μήνυμα με το που γυρίσει σπίτι. Εγώ επέμενα πάλι ότι είμαι φίλη του και ενδιαφέρομαι και ότι έτσι κάνουν οι φίλοι, και ότι ούτε εκείνος αν ήταν στη θέση μου θα με άφηνε να οδηγήσω.
Και εκεί αγρίεψε και σχεδόν μας έβγαλε με το ζόρι από το αυτοκίνητο για να φύγει. Του φώναξα σχεδόν να προσέχει και να με πάρει τηλέφωνο μόλις φτάσει. Ήμουν έτοιμη να βάλω τα κλάματα γιατί πραγματικά δεν μπορούσα με το ζόρι να τον βάλω στο αμάξι μου ή να τον πείσω να έρθει μαζί μου 
μπήκαμε στο αμάξι και λέω στην φίλη μου «θέλω να βάλω τα κλάματα», και αυτή σαν να μην συμβαίνει τίποτα μου απαντάει «όχι και εσύ, να χαρείς… θα μας στείλει». Δεν έβγαλα άχνα στον δρόμο. Απλά της είπα «Ελπίζω μόνο να φτάσει καλά και να είναι εντάξει. Αν πάθει κάτι, δεν θα συγχωρήσω ποτέ τον εαυτό μου». Και μετά της λέω «Ξέρεις γιατί αντέδρασε έτσι, έτσι δεν είναι; Δεν έχει συνηθίσει να ενδιαφέρεται ΚΑΝΕΝΑΣ πραγματικά για εκείνον, και δεν δέχεται από κανέναν βοήθεια».
Μπήκα σπίτι κατά τις 2 και κοιτούσα συνεχώς το κινητό. 02:10 με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει ευτυχώς πως είναι καλά και επέστρεψε. Επέστρεψε και η ψυχή μου στη θέση της.
Συνέχιζε να μου λέει τα ψυχολογικά του, ότι οι άλλοι δεν ενδιαφέρονται και ότι εγώ ενδιαφέρομαι, είπαμε 2-3 κουβέντες και καθώς μου μιλούσε μου πετάει και ένα bye και μου το έκλεισε σχεδόν στα μούτρα. Ας είναι. Μπορεί όλοι οι υπόλοιποι να του κάνουν πόλεμο, μπορεί να έχει κάνει λάθη, να μιλάει όντως άσχημα σε πολλούς (μα και σε μένα), αλλά οι υπόλοιποι δεν μπορούν να δουν αυτά που βλέπω εγώ, επειδή δεν θέλουν. Δεν μπορούν να δουν ότι πίσω από την συμπεριφορά του κρύβεται μια βασανισμένη και ταλαιπωρημένη ψυχή που χρειάζεται επίσης αγάπη, όπως όλοι οι άνθρωποι. Ο καθένας θα κοιτάξει την πάρτυ του και το βόλεμά του. «Ενδιαφέρομαι» για να δουν οι άλλοι ότι
ενδιαφέρομαι και από την άλλη κακολογώ κάποιον επειδή δεν δίνω δεκάρα για το πώς μπορεί να νιώσει, τι μπορεί να περνάει και επειδή δεν με ενδιαφέρει καν να δω πίσω από την συμπεριφορά του. Και όλα αυτά από ενήλικους ανθρώπους που είναι υπεύθυνοι στο πόστο του customer service. Ε σε πιάνει μια αηδία και μια θλίψη.
ερχεται κι αυτος τρεχατος, με βλεπει, γελαει δυνατα και με μαζευει. Ανεβαινουμε τις σκαλες σιγα σιγα, μπαινουμε στο δωματιο και εγω να ξαπλωνω κατευθειαν με δυναμη στο κρεβατι και να τον διαταζω να αφησει τα πραγματα εδω και εκει και να μου βγαλει τα παπουτσια. Εκεινη την στιγμη τον ρωταω αν απαντησε η φιλη μου στο αν εφτασε κτλ και πηρε το τηλ και της εστειλε εκεινος οτι θα μεινει μαζι μου μεχρι να ξαπλωσω και να μην ανησυχει. Του παιρνω το κινητο και μες τα γελια τον φωτογραφιζω που μου βγαζει τα παπουτσια και της την στελνω.
Με πηγε μεχρι το μπανιο, ξεβαφτηκα μπας και συνελθω με το νερο στο προσωπο και μετα ξαπλωσα και δεν μπορουσα να κουνηθω. Ηρθε ξαπλωσε διπλα μου, με πηρε αγκαλια και μου ειπε σε καποια φαση πως πρεπει να βαλω πυζαμες για να κοιμηθω αλλιως θα αρρωστησω, και με ρωτουσε πού ειναι. Εγω δεν σκεφτομουν τιποτα, τις βρηκα απλα που ηταν διπλα μου και αρχισα να βγαζω παντελονι και μπλουζα μπροστα του και να βαζω πυζαμες. Ηθελα ΠΑΛΙ να παω τουαλετα (ειχα παει ηδη 4 φορες) αλλα δεν ειχα κουραγιο και ηξερα πως θα ζαλιστω και τον λυπομουν να με περιμενει κι αλλο και να τον ταλαιπωρω οποτε με φιλησε 2-3 φορες, ξαπλωσα κατω απο τα σεντονια και του ειπα ευχαριστω και καληνυχτα πριν φυγει! Του ειπα να μου στειλει μολις φτασει και μου λεει δεν θα βρισκεις καν τα γραμματα να απαντησεις (στην κολλητη μου εγραφα ο,τι να ναι) και οτι πρεπει να κοιμηθω και του απαντησα τελικα μαλακιες κ μολις του ειπα παω τουαλετα μου γραφει με κεφαλαια γραμματα «στειλε μου ξανα οταν ξαπλωσεις!».
