Obi Wan Iakobi έγραψε: 28 Ιουν 2020, 11:01
Πιτσιρικας 15-16 παιρνω το λεωφορειο απο κεντρο να παω σπιτι και σε καποια σταση ανεβαινουν δυο τυποι ψηλοι 30αρηδες και με το που με βλεπουν μου λεει ο ενας μικρε βγαλε τη μπλουζα(φοραγα μια Megadeth).Eγω στην αρχη γελασα νομιζα οτι μου κανει πλακα και του λεω ''οχι θα κρυωσω''.Χωρις να μιλησει με πλησιαζει στο μισο μετρο και με καρφωνει στα ματια.Μειναμε μισο λεπτο να κοιταζομαστε ωσπου ο αλλος τον παιρνει και κατεβαινουν.Σταμπαρα τη σταση και ολη τη βδομαδα την ειχα στησει με κατι γνωστους(στην ηλικια αυτων των δυο).Τζιφος αλλα ακριβως στο τελος της εβδομαδας την ιδια μερα και ωρα κατεβαινουν οι τυποι στη σταση
Τους πλησιαζουμε τους περικυκλωνουμε και λεω του νταη βγαλε το πουκαμισο σου τωρα.Ο τυπος ετρεμε και το εβγαλε με τη μια.Εφαγε και δυο σφαλιαρες απο εναν της παρεας και το θεμα εληξε εκει.
Απουσιάζουν πληροφορίες που μπορεί να έπαιξαν ρόλο στο όλο περιστατικό.
π.χ. ποιος δίσκος
Megadeth απεικονίζετο στο T-Shirt; Μπορεί να φόραγες το “
Rust in peace” και οι 30άρηδες ως πιο παλιοί να ήσαν fans του line-up με τον
Chris Poland, να θεωρούσαν ότι ο ερχομός του
Marty Friedman επέδρασε αρνητικά στην πορεία του συγκροτήματος (ξεπουλήθηκαν, φλώρεψαν) και άλλα πολλά.
Έχουν προκύψει ομηρικές μάχες από κάτι τέτοια, ακόμα και μεταξύ φίλων.
Εγώ ας πούμε, πλακώνομαι κάθε φορά (αλλά ΚΑΘΕ φορά) που έρχεται στην συζήτηση το όνομα των
Heir Apparent.
«Το “
One small voice” είναι αριστούργημα του μελωδικού progressive metal, το “
Graceful inheritance” απλή υποσημείωση» τους λέω.
«Τι είπες ρε ΜΠΙΝΕ;» απαντάνε. «Εμείς γουστάρουμε τον πιο ακατέργαστο ήχο»
«Σιγά ρε
Πρασούλα, μην σκίσεις κανά καλτσόν» ανταπαντάω. «Αν σ’ αρέσουν τα
ακατέργαστα, τράβα ν’ ακούσεις punk»
(ΤΕΡΑΣΤΙΑ προσβολή όπως καταλαβαίνετε)
And that’s how the fight started.
Αλλά. Οφείλω να το επισημάνω:
Ουδέποτε διανοήθηκε κανείς να ξεγυμνώσει τον άλλο. Χασταγκ Νο Χόμο.
Μια φορά στήθηκε κανονικό debate καταμεσής του δρόμου αναφορικά με τους Νορβηγούς -και δυστυχώς disbanded-
Ark.
Μόλις είχε κυκλοφορήσει στην Ελλάδα το ΘΕΪΚΟ/Από άλλον πλανήτη “Burn the sun” (που αποτέλεσε και την πρώτη μου γνωριμία με τον άξιο διάδοχο των R.J. Dio/David Coverdale) και τσιμπιόμασταν να δούμε αν ονειρευόμασταν!
Φεύγω από το δισκάδικο (ένα ήταν το δισκάδικο) για τις αφετηρίες των λεωφορείων και στη διαδρομή πετυχαίνω γνωστό μεταλλοπατέρα με ιδιαίτερη αδυναμία σε Epic/Power και απέχθεια σε οτιδήποτε θορυβωκουλώδες (=θορυβώδες, από άτομα που στερούνται στοιχειωδών μουσικών ικανοτήτων).
- Επ, τι πήρες GK;
- Βγάζω 2 CDs από την σακούλα (το ένα θα πρέπει να ήταν το 1ο *κανονικό* album των
Firewind με τον
Stephen Fredrick στα φωνητικά που προσωπικά θεωρώ πως τους ταίριαζε περισσότερο, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία) και του τα δείχνω.
Και πάνω στο σχολιασμό, πετάω και ένα «ο δίσκος της χρονιάς πάντως είναι το “Burn the sun” hands down. Πιο down δεν γίνεται»
- [Ανύψωση φρυδιού] Δηλ. προτιμάς τον 2ος δίσκο όπου ουσιαστικά έχουν μετατραπεί σε έναν ακόμη κλώνο των
Dream Theater και όχι το ντεμπούτο που έχει χαρακτήρα και προσωπικότητα;
- Ναι, δεν αντιλέγω. Το 1ο είναι πιο ιδιαίτερο σε στυλ. Αλλά τι να κάνουμε τώρα, ο 2ος δίσκος διαθέτει καλύτερο (και, ομολογουμένως, πιο πιασάρικο) υλικό. Έχω/έχουμε πάθει ΜΟΥΝΟΠΛΑΚΑ λέμε!
Με το που το πήραν πρέφα οι Πετρούτσιδες και Πορτνόυδες τους ήρθε ταμπλάς! Τους ξετίναξε κανοικά! Δεν αποκλείω να γυρίσουν πίσω στα Μπέρκλεϋ και δεν ξέρω που αλλού, να συνεχίσουν τα μαθήματά τους, γιατί όπως καταλαβαίνεις ο ανταγωνισμός έχει αυξηθεί και η κυριαρχία τους αμφισβητείται.
Η επόμενη μισή ώρα κύλισε κάπως έτσι...
Heated arguments άνευ ξύλου.
Γι αυτό σου λέω, μην βγάζεις εύκολα συμπεράσματα.
....γεμάτο καθρέφτες.... 
