Phorum.com.gr

Σήμερα δεν έχεσα ακόμη. Θα ενημερώσω όταν.

vantono έγραψε: 04 Οκτ 2018, 23:59 Νυχτα σαν πέπλο, σκοτάδι σαν γαλαξίας, σπιτι του γκομενακίου μετά απο κινέζικο. Κοτόπουλο με γλυκόξινη,καραμελωμένο με σουσάμι και νουντλς τα χοντρά, και σούσι. Ελαφρύ σκίρτημα στα αντερογράναζα. Αρχινάνε να δουλεύουν σταχανοβίτικα. Ω ρε πστ μου θα χεστω πατόκορφα λέω απο μεσα μου, και αρχιζω να ιδρώνω σαν μουλάρι που σέρνει τον ανήφορο τον Αύγουστο. "Συγγνωμη αγαπη μου, πετάγομαι λιγο τουαλετα και επιστρεφω". Μπαινω μεσα, ανοιγω παράθυρο,σηκωνω καπακι λεκανης οσο πιο γρήγορα μπορω, καθομαι πανω. Ακριβως διπλα η ντουζιερα. Το ενα πόδι παταει μεσα στη ντουζιέρα, το αλλο στον αέρα,κι εγω να κρεμομαι απο την κουρτινα της ντουζιερας σαν να κανω εριαλ γιόγκα. Εντος ολιγον δευτερολεπτων μια αντεροκλανο-ιαχή βγαινει προς τα εξω και μια μελασα Πεκινου εκσφενδονίζεται σε ολοκληρη τη λεκανη. Το βαρυ υλικό κατευθειαν μεσα στο νερακι, το πιο ελαφρύ "οργασμίζει" απαλα το πλαι της λεκανης ωσπου να κυλησει κι αυτο στο νερακι.
Φωνες ξαλαφρωσης, τρελα, απωλεια μνημης, εχω χασει το φως μου! Ερχεται το γκομενακι, μου κοπαναει την πορτα, και με ρωτάει αν ειναι ολα καλα! "Αλλος, αλλος", απανταω εγω, εντελως χαμενος, ειχα ξεχασει που ειμαι και που βρίσκομαι. Χαλαρωνω για λιγο, καθως αυτη η μυρωδια των τελευταιων εγκατων της κολασης εχει καλύψει ολο το σπιτι. Ανησυχω για το γκομενακι μη μου εχει μεινει στον τοπο απο το βαντονοζάικλονΒ. Αραζω λιγο, διαβαζω καμια ετικετα απο σερβιετες, ανοιγω κινητο μπαινω λιγο πχορουμ, ωπ, μηνυμα. Κανα' πχορουμικο γκομενακι θα ειναι,για να δω: Παπάρια. Ο Εθνι μου εχει στειλει να ακολουθησω ασιατικά την επομενη φορα. Μην ακουω ασιατικά τώρα, γαμω την Κινα μου. Ξαναχεζω για λιγο ακομα, τελειωνω, βγαινω εξω, η γκομενα με χωρίζει. Αυτα, καλο σας βραδυ.

Με κοκκινο οι λεξεις/φρασεις που με γονατισαν.... Ευτυχως ο προισταμενος εχει παει για φαγητο!!!!

Ρούλης έγραψε: 09 Οκτ 2018, 13:46 Σήμερα δεν έχεσα ακόμη. Θα ενημερώσω όταν.

ακομα τιποτα?

με ενα πονο να βγει ευχομαι

vantono έγραψε: 04 Οκτ 2018, 23:59 Νυχτα σαν πέπλο, σκοτάδι σαν γαλαξίας, σπιτι του γκομενακίου μετά απο κινέζικο. Κοτόπουλο με γλυκόξινη,καραμελωμένο με σουσάμι και νουντλς τα χοντρά, και σούσι. Ελαφρύ σκίρτημα στα αντερογράναζα. Αρχινάνε να δουλεύουν σταχανοβίτικα. Ω ρε πστ μου θα χεστω πατόκορφα λέω απο μεσα μου, και αρχιζω να ιδρώνω σαν μουλάρι που σέρνει τον ανήφορο τον Αύγουστο. "Συγγνωμη αγαπη μου, πετάγομαι λιγο τουαλετα και επιστρεφω". Μπαινω μεσα, ανοιγω παράθυρο,σηκωνω καπακι λεκανης οσο πιο γρήγορα μπορω, καθομαι πανω. Ακριβως διπλα η ντουζιερα. Το ενα πόδι παταει μεσα στη ντουζιέρα, το αλλο στον αέρα,κι εγω να κρεμομαι απο την κουρτινα της ντουζιερας σαν να κανω εριαλ γιόγκα. Εντος ολιγον δευτερολεπτων μια αντεροκλανο-ιαχή βγαινει προς τα εξω και μια μελασα Πεκινου εκσφενδονίζεται σε ολοκληρη τη λεκανη. Το βαρυ υλικό κατευθειαν μεσα στο νερακι, το πιο ελαφρύ "οργασμίζει" απαλα το πλαι της λεκανης ωσπου να κυλησει κι αυτο στο νερακι.
Φωνες ξαλαφρωσης, τρελα, απωλεια μνημης, εχω χασει το φως μου! Ερχεται το γκομενακι, μου κοπαναει την πορτα, και με ρωτάει αν ειναι ολα καλα! "Αλλος, αλλος", απανταω εγω, εντελως χαμενος, ειχα ξεχασει που ειμαι και που βρίσκομαι. Χαλαρωνω για λιγο, καθως αυτη η μυρωδια των τελευταιων εγκατων της κολασης εχει καλύψει ολο το σπιτι. Ανησυχω για το γκομενακι μη μου εχει μεινει στον τοπο απο το βαντονοζάικλονΒ. Αραζω λιγο, διαβαζω καμια ετικετα απο σερβιετες, ανοιγω κινητο μπαινω λιγο πχορουμ, ωπ, μηνυμα. Κανα' πχορουμικο γκομενακι θα ειναι,για να δω: Παπάρια. Ο Εθνι μου εχει στειλει να ακολουθησω ασιατικά την επομενη φορα. Μην ακουω ασιατικά τώρα, γαμω την Κινα μου. Ξαναχεζω για λιγο ακομα, τελειωνω, βγαινω εξω, η γκομενα με χωρίζει. Αυτα, καλο σας βραδυ.

σαυρα έγραψε: 10 Οκτ 2018, 08:41

Ρούλης έγραψε: 09 Οκτ 2018, 13:46 Σήμερα δεν έχεσα ακόμη. Θα ενημερώσω όταν.

ακομα τιποτα?

με ενα πονο να βγει ευχομαι

Με ρωτάει ένας φίλος στο γραφείο πριν κάνα εικοσάλεπτο: πάμε για μεσημεριανό;

Κι όπως γυρίζω να κάνω eye contact, ξαφνικά αισθάνομαι μια απίστευτη σουβλιά στην κοιλιά μου. Χωρίς να πανικοβληθω ή να κάνω κάποια γκριμάτσα απαντάω ψύχραιμα: μπα , θέλω να τελειώσω με κάτι πράγματα και δείχνω την οθόνη του υπολογιστή.

Φεύγει μαζί με έναν άλλο κοινό μας φίλο και 15 δευτερόλεπτα μετά ανοίγω την πόρτα και τρέχω προς τουαλέτα.

Τώρα είμαι πολύ καλύτερα.

ώδινεν μυς και έτεκεν όρος

χαίρομαι τελικά γιατί σε αυτό το φορουμ εκτιμούν τα ωραία πράγματα, θα κοιτάξω να τους φέρνω κάθε μέρα από ένα βυτίο

Aυτό το προβλημα θα λεγαμε ειναι καθαρα μια απο τις παμπολλες αρνητικές επιπτώσεις του καπιταλιστικου συστήματος στις συνθηκες διαβίωσης των εργαζομένων. Αυτη η βιαιότητα που καλει τον εργαζομενο μεσα σε ώρες άγριες να προσελθει στον χωρο εργασίας γεμάτός αγχος, του αφηνει περιθώριο μονο για ενα πρωινο χέσιμο. το αναγκαίο δεύτερο,το πιο απελευθευρωτικό θα λεγαμε, η και το τρίτο, γιατί οχι, που ολοι ειμαστε γνωριμοι μαζι τους στα ρεπό μας και τόσο μας δινουν ενα ισχυρο αισθημα αγαλλίασης και ευεξίας, δεν ειναι δυνατα, κι ετσι μεσα στις κοιλιες μας μας κανουν να νιωθουμε βαριοι, κακοκεφοι, περα απο τις γνωστές βεβαια αθλιες συνθήκες εργασίας, που επιτεινουν το προβλημα.

Εκει τιθεται το θεμα του χεσίματος στο γραφειο η στον χωρο εργασίας. Όπως και να εχει, σιγουρα και να γινει δεν υπαρχιε αυτο το οικείο που εχει το σπιτι μας, και βοηθα και στην αποτελεσματικοτητα όπως ξέρουμε, μα και περα απο τις γνωστες αντίξοες συνθηκες,ουτε εκει υπαρχει καποιο κλιμα αλληλεγγυης και κατανοησης. Το καπιταλιστικο δηλητήριο του ανταγωνισμου που διαχέεται αναμεσα στους συναδέλφους, παιρνει σε αυτην την φαση την μορφη του χιουμορ, του πειραγματος αν παρει μυρωδια ο επομενος πως πήγες για χέσιμο, γιατι οπως ξερουμε οι εξαερισμοι δεν ειναι αποτελεσματικοί . Αντι να εχει καποιο τακτ και να κατανοήσει την αναγκαιότητα της κατάστασης, υπαρχουν τα γνωστα γελια και σχόλια,που εσυ προσπαθεις να μπεις στο χαλαρο κλιμα, κι ας νιωθεις μια ντροπή πως κατι το τοσο προσωπικό, γινεται θεμα.

Ωστόσο, όσοο το θεμα αυτο προχωράει, τοσο γίνονται πιο κακεντρεχή τα σχολια. Παλι έχεσε ο ταδε ρε!πωπω βρωμα! τι εφαγες ρε! και ψουψου ψου πισω σου τα σχολια, και τα βλεμματα, με αποτελεσμα να πηγαινεις στη δουλεια φουσκωμένος, βασανισμενος, να ντρέπεσαι να πας για χέσιμο λογω διαφορων σχολίων, και να καταληγει ενα πραγμα τόσο φυσικο και ανθρωπινο, ενα απάνθρωπο βασανιστήριο.

Ειναι εμφανες πως μονο μια σοσιαλιστική κοινωνία, με σεβασμο στον ανθρωπο, μπορει να λυσει το προβλημα, τοσο με το μειωμενο ωραριο λόγω της αποτελεσματικης χρησης της τεχνολογιας, και την μείωση των πλαστων αναγκων για περισσότερη ελευθερία, οσο και μετο διαφορετικό κοινωνικό κλιμα που δε θα βασιζετια στην καφριλα, τον κανιβαλισμο, τον χαβαλε και την εξυπναδα, αλλα στον σεβασμό, τους τρόπους και την ανθρωπιά.

Μαυροβασίλης έγραψε: 18 Οκτ 2018, 20:43 ώδινεν μυς και έτεκεν όρος

Ω, ναι!

Χρόνια πολλά, και του χρόνου

Επικό θρέντ ήδη από την πρώτη σελίδα. Ποιος ξέρει τι γίνεται παρακάτω.

Κωδικός ''κατσικόσκατο''.

Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης έγραψε: 18 Οκτ 2018, 21:04 Aυτό το προβλημα θα λεγαμε ειναι καθαρα μια απο τις παμπολλες αρνητικές επιπτώσεις του καπιταλιστικου συστήματος στις συνθηκες διαβίωσης των εργαζομένων. Αυτη η βιαιότητα που καλει τον εργαζομενο μεσα σε ώρες άγριες να προσελθει στον χωρο εργασίας γεμάτός αγχος, του αφηνει περιθώριο μονο για ενα πρωινο χέσιμο. το αναγκαίο δεύτερο,το πιο απελευθευρωτικό θα λεγαμε, η και το τρίτο, γιατί οχι, που ολοι ειμαστε γνωριμοι μαζι τους στα ρεπό μας και τόσο μας δινουν ενα ισχυρο αισθημα αγαλλίασης και ευεξίας, δεν ειναι δυνατα, κι ετσι μεσα στις κοιλιες μας μας κανουν να νιωθουμε βαριοι, κακοκεφοι, περα απο τις γνωστές βεβαια αθλιες συνθήκες εργασίας, που επιτεινουν το προβλημα.

Εδώ το κατσικόσκατο από την ταξική πλευρά.

Έλεος ρε, μην σκάσω από τα γέλια.

Πεθανα στα γελια...