γιατί η νεοελ μουσική (υπό)κουλτούρα μιλάει μόνο για έρωτα και αγάπες;

[ΑΛΟΓΟΜΟΥΡΗΣ]

Υπάρχει "καλή" μουσική στην Ελλάδα, όπως και στο εξωτερικό. Αν δεν βαριέσαι βρίσκεις "ποιοτική" μουσική.

και αυτή η μουσική πάλι για αγάπες μιλάει

Αν θες να βρεις μουσική με κοινωνικούς στίχους, βρίσκεις. Εγώ διαφωνώ με την ιδέα ότι δεν υπάρχει καλή μουσική στις μέρες μας, απλώς οι άνθρωποι βαριούνται να ψαχτούν.

καλή μουσική υπάρχει, αλλά δεν θα τη βρεις στις τάσεις του youtube ή στο ραδιόφωνο και τη τηλεόραση

[Bipsco]

και αυτή η μουσική πάλι για αγάπες μιλάει

Αν θες να βρεις μουσική με κοινωνικούς στίχους, βρίσκεις. Εγώ διαφωνώ με την ιδέα ότι δεν υπάρχει καλή μουσική στις μέρες μας, απλώς οι άνθρωποι βαριούνται να ψαχτούν.

καλή μουσική υπάρχει, αλλά δεν θα τη βρεις στις τάσεις του youtube ή στο ραδιόφωνο και τη τηλεόραση

[ΑΛΟΓΟΜΟΥΡΗΣ]

το ζητούμενο όμως φίλε bipsco δεν είναι αν υπάρχει καλή μουσική και που μπορείς να τη βρεις, αλλά γιατί η μεινστριμ υποκουλτούρα που επικρατεί σ'αυτή τη χώρα αναλώνεται σε φτηνά καψουροτράγουδα
δεν λέω πως στις υπόλοιπες χώρες δεν υπάρχουν ανάλογες περιπτώσεις, αλλά τουλάχιστον έχουν γεννήσει και καλλιτέχνες και μουσικά ιδιώματα που ξεφεύγουν από αυτό το μοτίβο
δεν μπορώ να θεωρήσω πχ στην Αμερική πως μεινστριμ είναι μόνο τα ποπ τραγούδια που μιλάνε για αγάπες, την στιγμή που έχουν βγάλει εμπορικά μεγαθήρια όπως οι μετάλλικα και ο έμινεμ
ακόμα όμως και στη ποπ ο βασιλιάς του είδους, ο Τζάκσον, είχε κοινωνικό στίχο στα περισσότερα τραγούδια

[Bipsco]

το ζητούμενο όμως φίλε bipsco δεν είναι αν υπάρχει καλή μουσική και που μπορείς να τη βρεις, αλλά γιατί η μεινστριμ υποκουλτούρα που επικρατεί σ'αυτή τη χώρα αναλώνεται σε φτηνά καψουροτράγουδα
δεν λέω πως στις υπόλοιπες χώρες δεν υπάρχουν ανάλογες περιπτώσεις, αλλά τουλάχιστον έχουν γεννήσει και καλλιτέχνες και μουσικά ιδιώματα που ξεφεύγουν από αυτό το μοτίβο
δεν μπορώ να θεωρήσω πχ στην Αμερική πως μεινστριμ είναι μόνο τα ποπ τραγούδια που μιλάνε για αγάπες, την στιγμή που έχουν βγάλει εμπορικά μεγαθήρια όπως οι μετάλλικα και ο έμινεμ
ακόμα όμως και στη ποπ ο βασιλιάς του είδους, ο Τζάκσον, είχε κοινωνικό στίχο στα περισσότερα τραγούδια

Γιατί αναφέρεις καλλιτέχνες προηγουμένων δεκαετιών; Μπορούσες να αναφέρεις και τους Beatles. Δεν υπάρχουν σημερινοί με κοινωνικό στίχο; Συγκρίνεις την ξένη μουσική της δεκαετίας του 80 με τη σημερινή ελληνική;

[Awesomatic]

Στηρίζω νηματοθέτη, στα νιάτα μου είχα την ίδια απορία για τον χλεμπουραγαπησιάρικο κατιμά μέχρι που ανακάλυψα το ροκ και μετά το μέταλ.

[ΑΛΟΓΟΜΟΥΡΗΣ]

το ζητούμενο όμως φίλε bipsco δεν είναι αν υπάρχει καλή μουσική και που μπορείς να τη βρεις, αλλά γιατί η μεινστριμ υποκουλτούρα που επικρατεί σ'αυτή τη χώρα αναλώνεται σε φτηνά καψουροτράγουδα
δεν λέω πως στις υπόλοιπες χώρες δεν υπάρχουν ανάλογες περιπτώσεις, αλλά τουλάχιστον έχουν γεννήσει και καλλιτέχνες και μουσικά ιδιώματα που ξεφεύγουν από αυτό το μοτίβο
δεν μπορώ να θεωρήσω πχ στην Αμερική πως μεινστριμ είναι μόνο τα ποπ τραγούδια που μιλάνε για αγάπες, την στιγμή που έχουν βγάλει εμπορικά μεγαθήρια όπως οι μετάλλικα και ο έμινεμ
ακόμα όμως και στη ποπ ο βασιλιάς του είδους, ο Τζάκσον, είχε κοινωνικό στίχο στα περισσότερα τραγούδια

Γιατί αναφέρεις καλλιτέχνες προηγουμένων δεκαετιών; Μπορούσες να αναφέρεις και τους Beatles. Δεν υπάρχουν σημερινοί με κοινωνικό στίχο; Συγκρίνεις την ξένη μουσική της δεκαετίας του 80 με τη σημερινή ελληνική;

έστω ότι συγκρίνω τη δεκαετία του 80 (αν και ο εμινεμ έγινε γνωστός τέλη 90 - αρχές 2000 και σήμερα στην Αμερική υπάρχουν πολλοί μεινστριμ με κοινωνικό στίχο), στην Ελλάδα της δεκαετίας του 80 κατάφερε να έχει απήχηση στο κοινό κάποιος καλλιτέχνης που τραγουδούσε για κάτι πέρα από τη καψούρα;

εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως το κοινό στην ελλάδα, ο μέσος νεοελ θέλει καψούρα, γι'αυτό τα μεινστριμ όλα είναι περί καψούρας
δεν αναζητά έκφραση των προβληματισμών του, των ιδεολογιών του, των πεποιθήσεών του, μέσα από τη μουσική, γιατί πολύ απλά δεν έχει τέτοια θέματα. είναι ένας τυποποιημένος σανοφάγος που τρώει ό,τι τον ταϊζουν. και κοροϊδεύει μετά τους υπόλοιπους λαούς
όσο πιο τριτοκοσμικός είναι ένας λαός, τόσο σε καψουροτράγουδα αναλώνεται θα ακούσει
ο αμερικάνος μπορεί να ανοίξει το ραδιόφωνο και να ακούσει κάτι μεινστριμ που να λέει δυο πράγματα
ο νεοελ άμα ανοίξει αυτό το ρημάδι μόνο καψούρα

[πατησιωτης]

Μην μου πεις ότι δεν υπάρχουν πολιτικά τραγούδια στην Ελλάδα. Ο Θεοδωράκης τι είναι;ο Σαββόπουλος;o Χατζηδάκις σε πολλά τραγούδια;o Μικρούτσικος;
Aπλώς στην Ελλάδα λόγω της υπερβολικής κομματικοποίησης η πολιτική θεωρείται κάτι ξέχωρο από τη διασκέδαση.Κάτι πιο "σοβαρό",τρομάρα μας δηλαδή αλλά έτσι είναι.Επομένως υπάρχει ένας διαχωρισμός μεταξύ των πολιτικών τραγουδιών και των άλλων.Στη Δύση το πολιτικό φαινόμενο είναι διαφορετικό.Τα κόμματα δεν έχουν τόση επιρροή ή μάλλον η πολιτικοποίηση όπου υπάρχει δεν εκφράζεται από άκαμπτους μηχανισμούς.Το ροκ εν ρολ ξεκίνησε με τον Έλβις Πρίσλευ αλά ελληνικά καθαρά ως ερωτικό τραγούδι,όμως ακολούθησε η πολιτικοποιημένη δεκαετία του 60 που δημιούργησε το κοινωνικοπολιτικό ροκ.
Εδώ πάντα υπήρχε ένας τοίχος μεταξύ της πολιτικής και της διασκέδασης ακόμη και όταν οι ίδιοι συνθέτες και τραγουδιστές ασχολούνταν και με τα δύο είδη.

[Πάνας]

θυμάμαι μικρός θεωρούσα πως η μουσική "ήταν για τα κορίτσια" γιατί έχοντας ακούσματα μόνο ποπ/λαϊκά ελ τραγούδια θεωρούσα πως γενικά το τραγούδι είναι αφιερωμένο μόνο σε αγάπες, λουλούδια, καψούρες και χωρισμούς
με εξαίρεση κάποια ροκ που έχουν κοινωνικής υφής στιχουργικό περιεχόμενο, και κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις λαϊκοποπ, γιατί η ελληνική μουσική έχει τόσο στενή και φτηνή θεματολογία;

Προσπαθεί να καταπολεμήσει την υπογεννητικότητα, αλλά δεν το βλέπω.

Αγαπάτε γιατί χανόμαστε!

[ΣΑΤΑΝΙΚΟΣ ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ]

γιατι το καθεστως διαχρονικα γαλουχει τις ελληνιολες στην μουνοδουλιαση για να συνεχιζεται ο παρασιτισμος και να αναπαραγεται ο γυναικοκεντρικος καζινοκαπιταλισμος

[ΑΛΟΓΟΜΟΥΡΗΣ]

Μην μου πεις ότι δεν υπάρχουν πολιτικά τραγούδια στην Ελλάδα. Ο Θεοδωράκης τι είναι;ο Σαββόπουλος;o Χατζηδάκις σε πολλά τραγούδια;o Μικρούτσικος;

αυτοί είναι στρατευμένοι
δεν μίλησα για κομματικό στίχο που εξυπηρετεί πολιτικές σκοπιμότητες, που κι αυτό έχει εκλείψει πλέον

[ΑΛΟΓΟΜΟΥΡΗΣ]

μόνο τον Πανούση μπορώ να σκεφτώ ως πραγματικά ανεξάρτητο καλλιτέχνη που δεν μπήκε σε καλούπια, αλλά παρ'όλα αυτά έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό

[Νατάσα]

με εξαίρεση κάποια ροκ που έχουν κοινωνικής υφής στιχουργικό περιεχόμενο, και κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις λαϊκοποπ, γιατί η ελληνική μουσική έχει τόσο στενή και φτηνή θεματολογία;

Και γω το ίδιο αναρωτιέμαι.
Και το σκέφτομαι και για τα σηριαλ αυτό. Δεν βλέπεις πουθενά ένα σηριαλ με κοινωνική κριτική ή να πουν κάτι στο σενάριο για την κατάσταση που ζουμε (οικονομία, κοινωνική αποσύνθεση, πολιτική κατάσταση κτλ.). Μόνο πώς πήγε ο ένας με την άλλη, ή τον άλλον και πώς μετά χώρισαν και ξανά μανά απο την αρχή τα ίδια. Ή υπάρχει η έμπνευση και η ποιότητα ακόμα και σημερα και το σύστημα την αποβάλει και δεν της επιτρέπει να φανεί και να έχει λόγο, ή στην χειρότερη περίπτωση, δεν υπάρχει καθόλου έμπνευση και ταλέντο.

[Cloud87]

εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως το κοινό στην ελλάδα, ο μέσος νεοελ θέλει καψούρα, γι'αυτό τα μεινστριμ όλα είναι περί καψούρας
δεν αναζητά έκφραση των προβληματισμών του, των ιδεολογιών του, των πεποιθήσεών του, μέσα από τη μουσική, γιατί πολύ απλά δεν έχει τέτοια θέματα. είναι ένας τυποποιημένος σανοφάγος που τρώει ό,τι τον ταϊζουν. και κοροϊδεύει μετά τους υπόλοιπους λαούς
όσο πιο τριτοκοσμικός είναι ένας λαός, τόσο σε καψουροτράγουδα αναλώνεται θα ακούσει
ο αμερικάνος μπορεί να ανοίξει το ραδιόφωνο και να ακούσει κάτι μεινστριμ που να λέει δυο πράγματα
ο νεοελ άμα ανοίξει αυτό το ρημάδι μόνο καψούρα

E τώρα φαντάζεσαι φίλε ΑΛΟΓΟΜΟΥΡΗ να πηγαίναμε σε συναυλία με το αίσθημα και να ακούγαμε τραγούδια με φιλοσοφικούς ή θεολογικούς προβληματισμούς; ή και για πολιτικά. Σκέτο ξενέρωμα. Η αγάπη απ την άλλη είναι το ύψιστο ανθρώπινο ιδανικό και πολλοί άνθρωποι δίνουν σημασία και στον έρωτα. Εκτός από κάποιους που γενικά τους βρίσκω λίγο αχώνευτους.

[Nito]

Αν παρατηρήσεις οι underground μουσικές παραδόσεις, όπως το δωρικό ρεμπέτικο και το αυθεντικό ραπ (εννοώ προ της άκρατης εμπορευματοποίησης αμφοτέρων) σπάνια έχουν ερωτικό φόντο.

Εντάξει, η αστική, και καλά, ποπ ασχολείται με τρίχες. Γνωστά αυτά. Αντί να γράψουν ένα αντάρτικο για τον αγώνες του Λαφαζάνη, ασχολούνται με τον Λάκη που γουστάρει την Λουκία
Τουλάχιστον ο Κριναγόρας ο αρχαίος ερμήνευε στα ίσια άσματα για εραστές και ερωμένους και όχι για gucci φορέματα. Τώρα έχει σουρεαλιστικοποιηθεί η κατάσταση.

[Eθνικοκοινωνιστης]

μόνο τον Πανούση μπορώ να σκεφτώ ως πραγματικά ανεξάρτητο καλλιτέχνη που δεν μπήκε σε καλούπια, αλλά παρ'όλα αυτά έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό

αστον και αυτον τον δηθεν εναλλακτικο με τις συμμετοχες στα μεσα του κωστοπουλισταν