Dwarven Blacksmith έγραψε: 13 Δεκ 2024, 17:00
Συλλυπητήρια. Αλλά όταν διάβασα "με αξιοπρέπεια" νόμιζα εννοείς να μην σκοτωθείτε οι συγγενείς μεταξύ σας.
Γιατί στο καλό η αξιοπρέπεια να περιλαμβάνει το να μην κλαίς;
Εγώ εν τω μεταξύ έχω πάθει το ανάποδο ! Το γράφω για να ελαφρύνω το κλίμα .Περιμένουν να κλάψω για ορισμένους και δεν μπορώ ! Βάζω γυαλιά για να κρύβω που δεν τρέχει δάκρυ.
Η αξιοπρέπεια δεν έχει σχέση με το δάκρυ. Δεν έχει καν σχέση με τον οδυρμό ενός στενού συγγενή. Οι θεατρινισμοί είναι αναξιοπρεπείς.
Έχει βγει ένα φοβερό με μια παλαβή που είδε σε κηδεία φιλιππινεζες και νόμιζε ότι τις είχαν προσλάβει για να κλαίνε ! Κάτσε να το βρω!
Δεν γινόταν να "προετοιμαστείς". Για τίποτα στη ζωή δεν είσαι πραγματικά προετοιμασμένος/έτοιμος.
Δεν είσαι πραγματικά έτοιμος για να χάσεις άνθρωπο σου, δεν είσαι πραγματικά έτοιμος για να κάνεις οικογένεια, δεν είσαι πραγματικά έτοιμος να κάνεις καριέρα, να ξεπαρθενευτείς κτλ.
Σε κάνουν οι συνθήκες αυτομάτως έτοιμο την κατάλληλη στιγμή όμως.
Ή αυτό που λέει ο Μπιμπικός πανελίστας της καρδιάς μας.
Αυτά τα γεγονότα που όσο και braceάρεις for impact, όσο και να σφίγγεσαι, τελικά πονάει σα σκύλα, είναι που σε ψήνουν και σε ωριμάζουν, σε καθιστούν λίγο πιο έτοιμο, κάθε φορά...
Οι ουλές από τα τραύματά μας,οι θύμησες του πόνου μας, είναι τα παράσημα και οι πουλάδες της ζωής μας...
Βαρύ πράγμα ο χαμός του γονιού σου. Δεν υπάρχουν και λόγια να πεις κάτι. Να είναι γεμάτο το μυαλό σου και η ψυχή σου από τις στιγμές σας. Να θρηνήσεις όπως αισθάνεσαι την απουσία του μέχρι να ξανασυναντηθείτε
συλλυπητηρια και απο μενα ..αλλα εγω θα βαλω λιγο γκριζο χρωμα εκφραζοντας
μια αμηχανια και απορια μαζι ακουγοντας πολλους γιους να εκφραζουν την απεραντη λυπη για τον θανατο
του πατερα τους εγω δεν αισθανομαι καμια λυπη για τον δικο μου ναι μεν καπου λειπει η παρουσια του
αλλα απο τον καιρο που θυμαμαι ηταν παντα αδιαφορος και μονο οταν ηταν για τιμωρια μαζι με ξυλο
εκανε αισθητη την παρουσια σαν πατερας ..
exiledd έγραψε: 13 Δεκ 2024, 17:22
Ή αυτό που λέει ο Μπιμπικός πανελίστας της καρδιάς μας.
Αυτά τα γεγονότα που όσο και braceάρεις for impact, όσο και να σφίγγεσαι, τελικά πονάει σα σκύλα, είναι που σε ψήνουν και σε ωριμάζουν, σε καθιστούν λίγο πιο έτοιμο, κάθε φορά...
Οι ουλές από τα τραύματά μας,οι θύμησες του πόνου μας, είναι τα παράσημα και οι πουλάδες της ζωής μας...