Ελληνικές παραγωγές στη διεθνή αγορά

[Maspoli]

Αριστερός ο οικονομιδης:; Τι πίνεις πάλι ρε εθνι;

Ενώ ο Λάνθιμος είναι;

[Namrail]

Αριστερός ο οικονομιδης:; Τι πίνεις πάλι ρε εθνι;

Ενώ ο Λάνθιμος είναι;

Δεν έχω ασχοληθεί με τις πεποιθήσεις του Λάνθιμου (ούτε με τις ταινίες του ούτε με τίποτα που τον αφορά) για αυτό δεν έγραψα για αυτόν.

Για τον Οικονομίδη όμως που έχω ασχοληθεί θα έλεγα ότι είναι προς τα δεξιά.

[Nero]

Η αλήθεια είναι ότι πέρα από Λάνθιμο και (εσχάτως μόνο) Οικονομίδη δεν έχουμε να επιδειξουμε κατι στη διεθνή αγορά.

Και μάλιστα διάβαζα πρόσφατα ότι μέχρι και ο Οικονομίδης είχε τεράστιο πρόβλημα πόρων, πχ το.μαχαιροβγαλτη τον γύρισε με το ζόρι.

Η αλήθεια είναι πως το μπάτζετ στην εγχώρια σκηνή έχει μικρύνει τόσο που πρέπει κάποιος να έχει πολλά άντερα αν είναι να ασχοληθεί με το χώρο.

Όποιος έχει ταλέντο κάνει ταινία και με ένα κινητό. Τίποτα δεν μπορεί να σε εμποδίσει να κάνεις ένα φιλμ. Και αν δεν μπορείς να γυρίσεις ένα καλό φιλμ μέσα στο σπίτι σου, δεν μπορείς να το γυρίσεις και στα στούντιο του Χόλιγουντ.

αυτό.

το blair witch project γυρίστηκε με κάμερες του εμπορίου απο τους ίδιους τους ηθοποιούς και έβγαλε το μπάτζετ του 4000 φορές....

ειδικά στην εποχή του ιντερνετ και του νετφλιξ που δίνει σακούλες με λεφτά αρκεί να τους πας μια ιδέα, είναι γελοίο να παραπονιόμαστε ότι το πρόβλημα είναι τα λεφτά. Προφανώς άλλο φταίει

[Namrail]

Καλά το ότι υπάρχουν μερικά low budget φιλμ που έκαναν παγκόσμια επιτυχία είναι η εξαίρεση στον κανόνα.

Ούτε είναι πολύ πιθανό η ιδέα ενός ασημου Έλληνα σκηνοθέτη να χρηματοδοτηθεί από το νετφλιξ χωρίς ο ίδιος να έχει καμία επαφή με κάποιους ανθρώπους της εταιρίας και απλά στέλνοντας ένα μέιλ με το σενάριο.

Οι περισσότεροι σκηνοθέτες αναμενόμενα θα ψάξουν χρηματοδότες μεσα στο χώρο που κινούνται και ξέρουν. Και τα προβλήματα που παρουσιάζονται είναι δύο.

Πρώτον ότι η κρατική χρηματοδότηση έχει στερέψει (κάποιοι ενδεχομένως να το βρουν σωστό αυτο) και δεύτερον ότι έχουν απομείνει ελάχιστοι παραγωγοί (μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού) που έχουν ακόμα διάθεση να επενδύσουν.

[vantono]

Η αλήθεια είναι ότι πέρα από Λάνθιμο και (εσχάτως μόνο) Οικονομίδη δεν έχουμε να επιδειξουμε κατι στη διεθνή αγορά.

Και μάλιστα διάβαζα πρόσφατα ότι μέχρι και ο Οικονομίδης είχε τεράστιο πρόβλημα πόρων, πχ το.μαχαιροβγαλτη τον γύρισε με το ζόρι.

Η αλήθεια είναι πως το μπάτζετ στην εγχώρια σκηνή έχει μικρύνει τόσο που πρέπει κάποιος να έχει πολλά άντερα αν είναι να ασχοληθεί με το χώρο.

Όποιος έχει ταλέντο κάνει ταινία και με ένα κινητό. Τίποτα δεν μπορεί να σε εμποδίσει να κάνεις ένα φιλμ. Και αν δεν μπορείς να γυρίσεις ένα καλό φιλμ μέσα στο σπίτι σου, δεν μπορείς να το γυρίσεις και στα στούντιο του Χόλιγουντ.

Aυτο ισχύει αλλά δυστυχώς εκτός από τα λεφτά λείπει και η έμπνευση.

Εδώ. https://en.m.wikipedia.org/wiki/Criminal_(TV_series)

Σειρά γυρισμένη εξ ολοκλήρου σε ένα γραφείο. Και όμως το αποτέλεσμα ήταν ικανοποιητικό.

Όπως και η παρακάτω εξ ολοκλήρου γυρισμένη σε ένα αυτοκίνητο. Και το αποτέλεσμα, απρόσμενα όμορφο.
https://www.imdb.com/title/tt2692904/

[ΓΑΛΗ]

Πρώτον, δεν κάνω κάποιο κάλεσμα γιατί ως κράτος, δεν έχουμε ούτε τη δυνατότητα ούτε τη θέληση για κάτι τέτοιο. Και δεν εννοώ μόνον την οικονομική δυνατότητα, γιατί σ' αυτές τις περιπτώσεις μπορούν να γίνουν τόσο ντοκυμαντέρ όσο και ταινίες ή σειρές και με χορηγίες ή συνεργασίες. Και πραγματικά θεωρώ ηλίθιο εθνικό μαζοχισμό, το να βλέπω μέχρι σήμερα να γυρίζονται χολυγουντιανές και γαλλικές παραγωγές με βάση την ελληνική μυθολογία, το να συνεχίζουν οι "προοδευτικοί" Άγγλοι να γυρίζουν σειρές και ταινίες για τους βασιλείς τους, το να καθηλώνουν εκατομμύρια θεατών σειρές όπως το game of thrones και τα αντίστοιχα επικής φαντασίας και στην Ελλάδα να έχουμε μείνει στην εποχή των μεταπολιτευτικών σπηλαίων με τα αμπέχωνα και τα περιστέρια.

Αν προσπαθήσεις να κάνεις σειρά ή ταινία με θεματολογία got θα καταλήξει καρικατούρα.με τα μπάτζετ που έχεις. Διότι αυτές οι ταινίες πέρα από το σενάριο βασίζονται πολύ στα εφε, τη σωστή απεικόνιση μαχών , ακριβά κοστούμια, πλήθος κομπάρσων κλπ.

Αλλά αυτό το ξέρεις και εσύ, δεν περίμενες εμένα να σου το πω, οπότε δεν καταλαβαίνω καν γιατί το αναφέρεις.

Δεύτερον, τα πρώτα έργα του Λάνθιμου δεν μου άρεσαν καθόλου, γιατί κουβαλούσαν ακριβώς την υπερβολή αυτής της αρρωστημένης αντιφά ψυχοπαθολογίας. Με το που βγήκε έξω χαλάρωσε, τα έργα του απέκτησαν μεγαλύτερο βάθος και λιγότερες γωνίες και η Ευνοουμένη ήταν όντως το καλύτερο έργο του, ίσως γιατί δεν έγραψε αυτός το σενάριο.

Ούτε εμένα μαρεσει ο Λάνθιμος. Για την ακρίβεια μισώ σχεδόν κάθε του ταινία αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι πλέον είναι ένας ελλ σκηνοθέτης καταξιωμένος σε παγκόσμιο επίπεδο.

Για το "μικρό ψάρι", κανένα σχόλιο. Αν θεωρείς κάτι τέτοιο, ανώτερη τέχνη, είσαι το κλασσικό δείγμα του νεοέλληνα που θεωρεί ψαγμένες γροθιές στο στομάχι, τους κυνόδοντες, τα σπιρτόκουτα και θεωρεί μικροαστικές τις παραγωγές που δεν θα επαναληφθεί τουλάχιστον 500 φορές το "μαλάκα".

Πρόσεξε με. Δεν είπα ούτε για σπιρτόκουτα, ούτε για ψυχές στο στόμα. Δε χαρακτήρισα καλές τις προηγούμενες του Οικονομίδη. Για την ακρίβεια οι προηγούμενες ταινίες αν και είχαν κάποια θετικά στοιχεία έμειναν ημιτελεις.

Το μικρό ψάρι όμως ήταν αδιανόητα καλή ταινία, ανέβηκε επίπεδο ο Οικονομίδης με αυτη. Δεν είναι τυχαίο που προκρίθηκε στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ του Βερολίνου.

Ήταν μια πλήρης ταινία με εξαιρετικούς συμβολισμούς για τη μαυρίλα μιας κοινωνίας σε κρίση.

Τρίτον, το να εκφράζει ένας κομμουνιστής ενστάσεις για την προπαγάνδα στην οθόνη, είναι απλώς αστείο.

Καθόλου αστείο δεν είναι. Ότι.εμφανιζεται στην οθόνη εμπεριέχει μια μορφή προπαγάνδας, με την έννοια ότι επιδιώκει να σου περάσει κάτι. Άρα εκ των πραγμάτων όταν κρίνεις ένα τηλεοπτικό έργο , οποιοδήποτε, κρίνεις μια μορφή προπαγάνδας.

Κάποιες από αυτές τις μορφές τις θεωρείς διδακτικές, αλλες βαρετες, άλλες αρνητικές. Σε κάθε περίπτωση αυτή η κριτική γίνεται από ολουςζ κομμουνιστές και μη.

Κατά τα άλλα, επειδή υπάρχουν πολλοί με το δικό σου σκεπτικό, μερικές φορές σκέφτομαι ότι έτσι όπως πάει το πράγμα, δεν θα συμβεί και τίποτα τρομακτικό στο σημερινό πολιτισμικό αισθητήριο των προχώ Ελλήνων, αν πάρουν οι Τούρκοι και τη σημερινή πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους.


Και προσωπικώς, από κάτι τύπους σαν και σας, σαφώς προτιμώ τους παραλιακούς Τούρκους.

Ξέρεις το 90% των όσων γράφεις, εμπεριέχουν απάντηση στη σκέψη κάποιου άλλου. Τη δική σου γνώμη δεν την λες συχνά. Αναρωτιέμαι γιατί.

Αλλά από την άλλη μπορεί να κάνω και.λαθος. Για πες μας λοιπόν ποιο είναι το είδος των ταινιών στο οποιο κατά τη γνώμη σου θα έπρεπε να στραφεί ο ελλ κινηματογραφος για να πάρει τα πάνω του;

Περιμένω κάτι καλύτερο από την απάντηση ότι τα έργα του Λάνθιμου εμπεριέχουν την "αντιφα ψυχοπαθολογία".

Namrail, στο συγκεκριμένο θέμα καλό είναι να γίνει ένας διαχωρισμός για να μη χαθούμε. Το ένα είναι οι ιστορικές σειρές, από τις οποίες απέχει τελείως η Ελλάδα και το άλλο οι κινηματογραφικές ταινίες που γυρίζονται στην Ελλάδα. Είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα.

Θα ξεκινήσω λοιπόν από το πρώτο.
Για τις ταινίες, τον Λάνθιμο και τα ψάρια ωκεανού ή ενυδρείων, θα τα πούμε μετά.

Έναυσμα της συζήτησης γι' αυτό ήταν το τουρκικό ντοκιμαντέρ για την Οθωμανική αυτοκρατορία που προβάλλεται στο Netflix, που κατά κοινή παραδοχή των φορουμιτών είναι μια καλή σειρά. Κι επειδή το κύριο θέμα είναι η άλωση της Κωνσταντινούπολής, εκ των πραγμάτων είναι κάτι που αφορά και τη δική μας ιστορική προσέγγιση, είτε σε συλλογικό είτε σε προσωπικό επίπεδο και συνεπαγόμενα τις συγκρίσεις που προκύπτουν.

Το ότι η τουρκική βιομηχανία θεάματος, έχει γίνει ένας από τους μεγάλους παίκτες στην παγκόσμια αγορά, είναι γεγονός. Αλλά αυτό που έχει πραγματικά ενδιαφέρον, είναι ότι αν και μουσουλμανική χώρα, ο τρόπος που προσεγγίζει τη δυτική αγορά είναι αμιγώς δυτικός. Κι αυτό έχει και πολιτικό αντίκτυπο, με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Και εμείς παραμένουμε αδρανείς. Φυσικά και δεν έχουμε την οικονομική δυνατότητα να γυρίσουμε σειρές μυθοπλασίας. Αλλά σαφέστατα, μπορούμε να κάνουμε ντοκυμαντέρ (υπάρχει τεράστια γκάμα θεμάτων) με χρήση γραφικών, εικόνων, κάποιες δραματοποιημένες σκηνές και φυσικά εμβόλιμα σχόλια των ιστορικών αναλυτών. Οι θεατές των ντοκυμαντέρ δεν θέλουν να "παρασυρθούν" από την ιστορία γιατί ήδη την ξέρουν. Αυτό που θέλουν είναι η επιπλέον πληροφορία, η αποσαφήνιση ή άλλη εκδοχή κάποιων στοιχείων κλπ

Εσύ γιατί πιστεύεις ότι ποτέ δεν έχει επιχειρηθεί κάτι τέτοιο;
Γιατί είμαστε απαίδευτοι ως κοινό ιστορικών ντοκυμαντέρ;
Γιατί υπάρχει αδιαφορία ή συνειδητή άρνηση από τους πολιτικούς;
Γιατί το εμφυλιακό κλίμα παραμένει αλώβητο και απλώς βιώνουμε τις συνέπειες ενός ετεροχρονισμένου Πελοποννησιακού πόλεμου;
Ή γιατί ισχύουν όλα συγχρόνως;

Εγώ πιστεύω το τελευταίο.

[ΓΑΛΗ]

Ούτε εμένα μαρεσει ο Λάνθιμος. Για την ακρίβεια μισώ σχεδόν κάθε του ταινία αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι πλέον είναι ένας ελλ σκηνοθέτης καταξιωμένος σε παγκόσμιο επίπεδο.

Η Ευνοούμενη, μου άρεσε πολύ. Ήταν καλογυρισμένη, εύστοχη και -κατά τη γνώμη μου- πραγματικά "φρέσκια" με την έννοια της πρωτοτυπίας ταινία. Κι επίσης κατά τη γνώμη μου απέδειξε, ότι όταν ο Λάνθιμος δούλεψε σε σενάριο άλλου, απέδωσε καλύτερα ως σκηνοθέτης. Οι προηγούμενες ταινίες του, όπως ο Αστακός και Η θυσία του ιερού ελαφιού (αυτές έχω δει) μπορεί να ήταν πολύ καλύτερες από τον Κυνόδοντα αλλά έσερναν μαζί τους τα κλισέ του Κυνόδοντα σε πιο χαμηλούς τόνους, δηλαδή μια ψυχοπαθολογική εκδικητική εμμονή για τα πρότυπα της οικογένειας, την υποκρισία της συντήρησης κλπ

Στον Κυνόδοντα, τα παραπάνω έβγαιναν με μια πρωτόγονη σχεδόν αφέλεια, που δοξάστηκε από τους συνήθεις κριτικούς και το αντίστοιχο κοινό ως "γροθιά στο στομάχι" κλπ κλπ Θυμάμαι ότι τότε είχει βγει και η ιέρεια της προδευτικής νεωτερικότητας, η Διβάνη και είχε πει ότι πρέπει να προβάλλεται στα σχολεία ή μαιευτήρια.
Σε κάθε περίπτωση, εγώ πιστεύω ότι ο Κυνόδοντας είναι μια γελοία μίμηση των ταινιών "Θεώρημα" και "Σαλό" του Παζολίνι και τίποτα περισσότερο.

Πρόσεξε με. Δεν είπα ούτε για σπιρτόκουτα, ούτε για ψυχές στο στόμα. Δε χαρακτήρισα καλές τις προηγούμενες του Οικονομίδη. Για την ακρίβεια οι προηγούμενες ταινίες αν και είχαν κάποια θετικά στοιχεία έμειναν ημιτελεις.

Το μικρό ψάρι όμως ήταν αδιανόητα καλή ταινία, ανέβηκε επίπεδο ο Οικονομίδης με αυτη. Δεν είναι τυχαίο που προκρίθηκε στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ του Βερολίνου.

Ήταν μια πλήρης ταινία με εξαιρετικούς συμβολισμούς για τη μαυρίλα μιας κοινωνίας σε κρίση.

Η αλήθεια είναι ότι αν μου έδειχνε κάποιος ανακατεμένες αποσπασματικές σκηνές, από σπιρτόκουτα, ψυχές, ψάρια κλπ όπου δεν εμφανίζεται ο Μουρίκης, δεν θα θυμόμουν ποια είναι ποια. Εκτός αν το μάντρα "τους/τον/την γάμησες ρε μαλάκα", "πως τους/τον/την γάμησες έτσι ρε μαλάκα;", "έτσι γαμούν οι άντρες ρε μαλάκα" κλπ, που παίζει επαναλαμβανόμενο στα 3/5 της κάθε ταινίας, έχει κάποιο φοβερό μήνυμα για τη μαυρίλα της κοινωνίας και την κρίση. Εγώ πιστεύω ότι η επανάληψη αυτής της θεματολογίας είναι κρίση. Ο αποστασιοποιημένος αντιήρωας που φτύνει κατάμουτρα την υποκρισία της συντήρησης, είναι το επαναλαμβανόμενο μέχρι αηδίας σύμβολο της τρέχουσας προχώ συντήρησης.

Στον αντίποδα θα βάλω μια ελληνική παραγωγή που μου άρεσε. Την κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου "Μικρά Αγγλία" της Καρυστιάνη σε σκηνοθεσία Βούλγαρη.

[Namrail]

]

Η Ευνοούμενη, μου άρεσε πολύ. Ήταν καλογυρισμένη, εύστοχη και -κατά τη γνώμη μου- πραγματικά "φρέσκια" με την έννοια της πρωτοτυπίας ταινία. Κι επίσης κατά τη γνώμη μου απέδειξε, ότι όταν ο Λάνθιμος δούλεψε σε σενάριο άλλου, απέδωσε καλύτερα ως σκηνοθέτης. Οι προηγούμενες ταινίες του, όπως ο Αστακός και Η θυσία του ιερού ελαφιού (αυτές έχω δει) μπορεί να ήταν πολύ καλύτερες από τον Κυνόδοντα αλλά έσερναν μαζί τους τα κλισέ του Κυνόδοντα σε πιο χαμηλούς τόνους, δηλαδή μια ψυχοπαθολογική εκδικητική εμμονή για τα πρότυπα της οικογένειας, την υποκρισία της συντήρησης κλπ .

Στον Κυνόδοντα, τα παραπάνω έβγαιναν με μια πρωτόγονη σχεδόν αφέλεια, που δοξάστηκε από τους συνήθεις κριτικούς και το αντίστοιχο κοινό ως "γροθιά στο στομάχι" κλπ κλπ Θυμάμαι ότι τότε είχει βγει και η ιέρεια της προδευτικής νεωτερικότητας, η Διβάνη και είχε πει ότι πρέπει να προβάλλεται στα σχολεία ή μαιευτήρια.
Σε κάθε περίπτωση, εγώ πιστεύω ότι ο Κυνόδοντας είναι μια γελοία μίμηση των ταινιών "Θεώρημα" και "Σαλό" του Παζολίνι και τίποτα περισσότερο.

Τα σενάρια νομίζω ποτέ δεν είναι δικά του. Άλλοι του τα δίνουν.

Εμένα το έργο του Λάνθιμου μου βγάζει κάτι ψεύτικο. Μοιάζει σαν αλληλουχία σκηνών όπου υπονοούν κάποιο είδος συμβολισμού που όμως δεν υπάρχει ή ακόμα και όταν υπάρχει είναι ανάξιος λόγου. Για αυτό δεν τον συμπάθησα ποτέ. Την ευνοούμενη δεν την έχω δει.

Η αλήθεια είναι ότι αν μου έδειχνε κάποιος ανακατεμένες αποσπασματικές σκηνές, από σπιρτόκουτα, ψυχές, ψάρια κλπ όπου δεν εμφανίζεται ο Μουρίκης, δεν θα θυμόμουν ποια είναι ποια. Εκτός αν το μάντρα "τους/τον/την γάμησες ρε μαλάκα", "πως τους/τον/την γάμησες έτσι ρε μαλάκα;", "έτσι γαμούν οι άντρες ρε μαλάκα" κλπ, που παίζει επαναλαμβανόμενο στα 3/5 της κάθε ταινίας, έχει κάποιο φοβερό μήνυμα για τη μαυρίλα της κοινωνίας και την κρίση. Εγώ πιστεύω ότι η επανάληψη αυτής της θεματολογίας είναι κρίση. Ο αποστασιοποιημένος αντιήρωας που φτύνει κατάμουτρα την υποκρισία της συντήρησης, είναι το επαναλαμβανόμενο μέχρι αηδίας σύμβολο της τρέχουσας προχώ συντήρησης.

Στον αντίποδα θα βάλω μια ελληνική παραγωγή που μου άρεσε. Την κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου "Μικρά Αγγλία" της Καρυστιάνη σε σκηνοθεσία Βούλγαρη.

Οι ταινίες του Οικονομίδη κινούνται γύρω από οργισμένους και πολλές φορές παραβατικους ανθρώπους. Αν βρίζουμε εμείς στην καθημερινότητα είναι λογικό να το κάνουν κι αυτοι. Πολύ παραπάνω.

Αυτό ο Οικονομίδης το παρουσιάζει δραματοποιημένα και δεν βλέπω κάποιο κακο. Πώς θα μιλήσει ο άνθρωπος της νύχτας; Ο φυλακοβιος; Το μικροαστικό αφεντικό που θεωρεί τον εργαζόμενο ένα κομμάτι κρέας; Με το σεις και με το σας; Φυσικά όχι.

Από κει και πέρα ο αντιήρωας στο μικρό ψάρι αποδεικνύεται ότι δεν είναι αποστασιοποιημένος. Έχει έναν κώδικα που τηρεί απαρέγκλιτα, κάποιες αρχές που δεν παραβιάζει.

Αυτό είναι κοινό χαρακτηριστικό σε πολλούς παραβατικους. Πιάνονται από κάποιες ιδέες και ιδανικά ώστε να αντέξουν το σκληρό κομμάτι της δουλειάς τους.

Το κοινό μοτίβο πίσω από τα έργα του Οικονομίδη είναι το ξεβολεμα από τη ρουτίνα του ήρωα που πυροδοτείται από κάποια γεγονότα. Και η ακόλουθη βιαιη αντίδραση.

Ουσιαστικά περιγράφει δυνητικές καταστάσεις που μπορεί να πυροδοτήσει μια κοινωνία σε κρίση.

[Cavaliere]

Το Μικρό Ψάρι είναι ωραία ταινία, νομίζω ένα μικρό ή μεγάλο αριστούργημα. Δεν μπορώ να βρω κάτι εκεί να μην είναι τέλειο. Για τον Λάνθιμο, δεν μου άρεσε ο Κυνόδοντας, δεν είμαι τρελός με τις ταινίες του, αλλά Η Ευνοούμενη είναι αριστούργημα. Ο διαχρονικά πιο μεγάλος σκηνοθέτης κινηματογράφου που έβγαλε η Ελλάδα ήταν ο Αγγελόπουλος, λόγω μεγάλου οράματος, ο άνθρωπος σκεφτόταν μεγάλα πράγματα, αλλά Το Λιβάδι Που Δακρύζει ήταν γελοία ταινία, αξιολύπητη. Ο Βούλγαρης με απωθεί, είναι βαρετά ακαδημαϊκός, διδακτικός, για ανήλικους βλάκες. Ο Νικολαΐδης και κυρίως ο Παναγιωτόπουλος το είχαν, και από τον παλιό κινηματογράφο, Τζαβέλλας, Κακογιάννης, Κούνδουρος. Και η σύντομη καριέρα του Αλεξανδράκη που έκανε τη Συνοικία Το Όνειρο, μια ταινία που τον πτώχευσε αλλά όμοιά της δεν ξαναγυρίστηκε στην Ελλάδα.

[Planis]

Το Μικρό Ψάρι είναι ωραία ταινία, νομίζω ένα μικρό ή μεγάλο αριστούργημα. Δεν μπορώ να βρω κάτι εκεί να μην είναι τέλειο. Για τον Λάνθιμο, δεν μου άρεσε ο Κυνόδοντας, δεν είμαι τρελός με τις ταινίες του, αλλά Η Ευνοούμενη είναι αριστούργημα. Ο διαχρονικά πιο μεγάλος σκηνοθέτης κινηματογράφου που έβγαλε η Ελλάδα ήταν ο Αγγελόπουλος, λόγω μεγάλου οράματος, ο άνθρωπος σκεφτόταν μεγάλα πράγματα, αλλά Το Λιβάδι Που Δακρύζει ήταν γελοία ταινία, αξιολύπητη. Ο Βούλγαρης με απωθεί, είναι βαρετά ακαδημαϊκός, διδακτικός, για ανήλικους βλάκες. Ο Νικολαΐδης και κυρίως ο Παναγιωτόπουλος το είχαν, και από τον παλιό κινηματογράφο, Τζαβέλλας, Κακογιάννης, Κούνδουρος. Και η σύντομη καριέρα του Αλεξανδράκη που έκανε τη Συνοικία Το Όνειρο, μια ταινία που τον πτώχευσε αλλά όμοιά της δεν ξαναγυρίστηκε στην Ελλάδα.

Το μικρό ψάρι είναι καλή ταινία από πλευράς σκηνοθεσίας και διαλόγων, αλλά έχει κάποιες σοβαρές αδυναμίες που το αποτρέπουν να ξεχωρίσει. Πρώτον, σεναριακά έχει πολλές τρύπες. Θα αναφέρω μόνο ότι ο πρωταγωνιστής είναι πληρωμένος δολοφόνος και δολοφονεί με το πρόσωπό του μονίμως ακάλυπτο ενώ πηγαίνει παντού με το ιδιωτικό του αυτοκίνητο ενώ υπάρχουν και πτυχές της ταινίας οι οποίες δεν εξηγούνται επαρκώς από το σενάριο

Spoiler

Κανείς δεν μάς εξήγησε γιατί δίστασε να δολοφονήσει τον νεαρό δικηγόρο και ποιος ήταν ο ρόλος του.

Επίσης, αν δεν έβλεπα την ταινία στο γρήγορο στο youtube, θα ήταν μία μάλλον βαρετή ταινία αφού κάποιες σκηνές τραβάνε αδικαιολογήτως είς μάκρος.

[Cavaliere]

Το μικρό ψάρι είναι καλή ταινία από πλευράς σκηνοθεσίας και διαλόγων, αλλά έχει κάποιες σοβαρές αδυναμίες που το αποτρέπουν να ξεχωρίσει. Πρώτον, σεναριακά έχει πολλές τρύπες. Θα αναφέρω μόνο ότι ο πρωταγωνιστής είναι πληρωμένος δολοφόνος και δολοφονεί με το πρόσωπό του μονίμως ακάλυπτο ενώ πηγαίνει παντού με το ιδιωτικό του αυτοκίνητο ενώ υπάρχουν και πτυχές της ταινίας οι οποίες δεν εξηγούνται επαρκώς από το σενάριο

Spoiler

Κανείς δεν μάς εξήγησε γιατί δίστασε να δολοφονήσει τον νεαρό δικηγόρο και ποιος ήταν ο ρόλος του.

Επίσης, αν δεν έβλεπα την ταινία στο γρήγορο στο youtube, θα ήταν μία μάλλον βαρετή ταινία αφού κάποιες σκηνές τραβάνε αδικαιολογήτως είς μάκρος.

Για μένα δεν ενοχλεί αυτό το σεναριακό κενό. Για τον θέμα του δικηγόρου, εγώ το κατάλαβα ως ακούσια αυτοκτονία, ή κάπως έτσι που το λέγανε, δηλ. δεν σκότωσε τον δικηγόρο με αποτέλεσμα να τον σκοτώσουν αυτοί που τον πληρώνανε ως φονιά. Απλά, σε όλη την ταινία ο τύπος δεν έχει πια δύναμη να ζήσει.

[AlienWay]

My two cents, επειδή έχω ψάξει -μεταξύ των διεθνών κινηματογραφικών ρευμάτων- και τον ελληνικό κινηματογράφο.

Μέχρι και τη δεκαετία του 60 με αρχές του 70, ο ελληνικός κινηματογράφος διέθετε κάτι που μετά εξέλειψε: ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΥΝΤΙΟ.

Υπήρχε ο Φίνος, ο Καραγιάννης κλπ.

Από εκεί και πέρα ο ελληνικός κινηματογράφος "σώζεται" με τους ανεξάρτητους κινηματογραφιστές και το ΚΕΚ (Κέντρο Ελληνικού Κινηματογράφου).

Λέω "σώζεται" διότι το μόνο που κατάφεραν όλοι αυτοί για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα ήταν να περάσουν το μήνυμα ότι ο ελληνικός κινηματογράφος "δεν πέθανε" και ότι συνεχίζει να υπάρχει. Η σαβούρα τους όμως ήταν τέτοιας φύσεως, που απλώς έκανε τον θεατή να ξεχάσει το γεγονός ότι ο ελληνικός κινηματογράφος ήταν ΝΕΚΡΟΣ.

Το Κέντρο Κινηματογράφου είναι ένας ΚΡΑΤΙΚΟΣ οργανισμός. Επιδοτεί τους ανεξάρτητους κινηματογραφιστές με κάποιο μικρό ποσό όταν εγκρίνει το σενάριό τους και τους βοηθάει έτσι, να γυρίσουν το σενάριο που εγκρίνει. Οπως έχουμε διαπιστώσει όλοι, για να εγκριθεί το σενάριο, θα πρέπει να έχει σαφή ιδεολογική τοποθέτηση (το ίδιο και ο κινηματογραφιστής).

Τι κάνανε λοιπόν οι κινηματογραφιστές; Αφιερώνατε το κεφάλαιο που τους παρεχόταν, για να κάνουν προχειρότητες. Αμα μπορούσαν μάλιστα να δικαιολογήσουν το κόστος, ενδεχομένως να "τρώγανε" και κάποιο μέρος από τα χρήματα. Το πιο τραγικό απ' όλα ήταν ότι οι ταινίες τους δεν προορίζονταν για διανομή. Ήταν αποκλειστικά και μόνο για να παιχτούν στο φεστιβαλ Θεσσαλονίκης (αργότερα και στις "νύχτες πρεμιέρας"). Το 80% των ταινιών αυτών, όχι απλώς δεν παιζότανε στις αίθουσες, αλλά δεν κυκλοφορούσε καν σε dvd.

Με λίγα λόγια οι ανεξάρτητοι κινηματογραφιστές λειτουργούσαν σαν δημόσιοι υπάλληλοι: Παίρνανε τα λεφτά, κάνανε ένα έργο μόνο και μόνο για να λένε ότι το κάνανε (να δικαιολογήσουν κάπως δηλαδή ότι τα πήραν) και από εκεί και πέρα, δεν τους ένοιαζε καν, αν η ταινία τους θα βγει παραέξω από τα φεστιβάλ.

Η κατάσταση άλλαξε όταν κάποιοι οραματιστές (μεταξύ των οποίων ήταν κι ο Λάνθιμος) "επαναστάτησαν" για πολλούς και διάφορους λόγους και αποφασίσανε να μην κάνουν τις ταινίες τους με την επιδότηση από το ΚΕΚ .Τις κάνανε αποκλειστικά και μόνο, με λεφτά από σπόνσορες. Η κίνηση αυτή ονομάστηκε "κίνημα της ομίχλης" και "κινηματογραφιστές της ομίχλης".

Μετά την είσοδο του Λάνθιμου στα Οσκαρ και την καταξίωσή του, όλο και περισσότεροι οραματιστές σκηνοθέτες ξεπετάγονται κατά καιρούς και πλέον κάνουν ταινίες με δικά τους μέσα και με σπόνσορες. Το Κέντρο Κινηματογράφου εξακολουθεί να επιδοτεί, αλλά δεν είναι η μόνη πηγή εσόδων που υπάρχει.

Να σημειώσω εδώ ότι ο Λάνθιμος, ούτε εμένα μου αρέσει ιδιαίτερα. Αρέσει όμως στους έξω, οπότε δεν μου πέφτει λόγος.

Οποιος θέλει να δει ελληνική ταινία στις προδιαγραφές των παγκόσμιων, δεν γίνεται να βρει κάτι. Ωστόσο κατά καιρούς υπήρξαν και δουλειές που είχαν κάποιο όραμα (στα περιορισμένα πλαίσια του πενιχρού ελληνικού μπάτζετ). Ενα μικρό δείγμα είναι το παρακάτω.

Η μέδουσα, του Γιώργου Λαζόπουλου. Τανία φαντασίας και τρόμου.

https://www.imdb.com/title/tt0163097/

Το κακό (2005) και το κακό στην εποχή των ηρώων (2009). B-movie παρωδίες με ζόμπι.

https://www.imdb.com/title/tt1314242/

Αδάμαστος (2013). Εδώ τα εφέ είναι πολύ χάλια, αλλά τουλάχιστον υπάρχει όραμα.

https://www.imdb.com/title/tt2182163/

Το καταφύγιο 2 (2018). Αυτό δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις αμερικάνικες ταινίες τρόμου. Δεν υπάρχει "νούμερο 1". Οι δημιουργοί υποσχέθηκαν ότι θα το βγάλουν κάποια στιγμή στο μέλλον το "νούμερο 1".

https://www.imdb.com/title/tt6268202/

J.A.C.E. (2011). Αστυνομικό. Αριστερούτσικο, αλλά στα διεθνή πρότυπα.

https://www.imdb.com/title/tt2075223/

Εταιρος Εγώ (2016). Αστυνομικό τύπου seven αλλά με μικρό μπάτζετ. Παρά τα προβλήματά του, κέρδισε μεγάλο μέρος του κοινού και συνεχίζει ως σειρά στο ΟΤΕ TV με το τίτλο "Ετερος εγώ: Χαμένες ψυχές".

https://www.imdb.com/title/tt5221894/

Υπάρχουν κι άλλα που προσπαθούν να διαφοροποιηθούν κατά καιρούς, αλλά αυτή τη στιγμή, αυτά θυμάμαι.

[Cavaliere]

Στο μεταξύ, στο Σινεμά, αυτός που είναι ο πιο άρρωστος από όλους είναι ο παραγωγός. Τι σκηνοθέτης, τι ηθοποιός, τι σεναριογράφος, ο παραγωγός είναι η ψυχή της ταινίας. Στην Ελλάδα έπαιξε σημαντικό ρόλο το ότι κάποιοι σαν τον Φίνο είχαν αρρώστια με το Σινεμά, και τόλμησαν. Με το Κράτος παραγωγό δεν κάνεις Σινεμά, παπαριές κάνεις. Σινεμά είναι να παίζεις το κεφάλι σου κορώνα-γράμματα και να πιέζει χρόνος, χρήμα, να φοβάσαι μη σου πεισμώσουν οι ηθοποιοί, να συντονίζεις τα ασυντόνιστα και να συμβιβάζεις τα ασυμβίβαστα, να βρίσκεις τη χρυσή τομή μεταξύ του οράματός σου και της κοινής αποδοχής, αυτά είναι Σινεμά, να παίζεις το κεφάλι σου.

[Cavaliere]

ΚΙ επειδή πολλοί αναρωτιούνται τι έκανε ο Λάνθιμος και πέτυχε που δεν έκαναν άλλοι ταλαντούχοι. Το ήθελε περισσότερο και δούλεψε περισσότερο. Τίποτε άλλο. Όταν βγαίνεις σε αυτές τις αγορές σε πρωτοαντιμετωπίζουν σαν σκατό, καταλαβαίνεις πως στο χωριό σου σε θεωρούσαν φοβερό ενώ εδώ είσαι άλλος ένας μαλάκας που ονειρεύεται να πετύχει. Αν αυτό το δεχτείς ως κανονικότητα και πεις θα δουλέψω, στα αρχίδια μου, ένας παραπάνω μαλάκας είμαι, και δικαιούμαι από την πίτα, σήμερα χάνω με 5-0, αύριο μπορεί αν βάλω γκολ θα κάνεις κάτι. Αν αρχίσεις τα δεν με καταλαβαίνουν, είναι άδικο, μα, ο Σταύρος, η Ρένα, μαμά βοήθεια, τους πούστηδες, θα γυρίσεις μια μέρα στη μαμά σου αποτυχημένος.

[Απολλόδωρος Βρυξελλιώτης]

Το μικρό ψάρι είναι καλή ταινία από πλευράς σκηνοθεσίας και διαλόγων, αλλά έχει κάποιες σοβαρές αδυναμίες που το αποτρέπουν να ξεχωρίσει. Πρώτον, σεναριακά έχει πολλές τρύπες. Θα αναφέρω μόνο ότι ο πρωταγωνιστής είναι πληρωμένος δολοφόνος και δολοφονεί με το πρόσωπό του μονίμως ακάλυπτο ενώ πηγαίνει παντού με το ιδιωτικό του αυτοκίνητο ενώ υπάρχουν και πτυχές της ταινίας οι οποίες δεν εξηγούνται επαρκώς από το σενάριο

Spoiler

Κανείς δεν μάς εξήγησε γιατί δίστασε να δολοφονήσει τον νεαρό δικηγόρο και ποιος ήταν ο ρόλος του.

Επίσης, αν δεν έβλεπα την ταινία στο γρήγορο στο youtube, θα ήταν μία μάλλον βαρετή ταινία αφού κάποιες σκηνές τραβάνε αδικαιολογήτως είς μάκρος.

Για μένα δεν ενοχλεί αυτό το σεναριακό κενό. Για τον θέμα του δικηγόρου, εγώ το κατάλαβα ως ακούσια αυτοκτονία, ή κάπως έτσι που το λέγανε, δηλ. δεν σκότωσε τον δικηγόρο με αποτέλεσμα να τον σκοτώσουν αυτοί που τον πληρώνανε ως φονιά. Απλά, σε όλη την ταινία ο τύπος δεν έχει πια δύναμη να ζήσει.

αυτό, και για να του μείνει το μπιστόλι ετοιμοπόλεμο στο χέρι (εφόσον ο χρόνος τον πίεζε να διαπράξει όλες τις υπόλοιπες δολοφονίες σε μία μέρα) χωρίς την επιπλοκή του να αναζητήσει νέο όπλο ή να κρατήσει το ίδιο αλλά με βαλλιστική έρευνα για δολοφονία να τρέχει, που θα του περιόριζε την ελευθερία κινήσεων.

ήθελε να είναι τελείως απερίσπαστος για τους τελευταίους φόνους "τιμής".