Ήταν το Βυζάντιο Ελληνικό;

[Chronicle]

Σούδα

Για την Σούδα είναι εξαιρετικά λογικό να υμνεί στρατιωτικά τους Ρωμαίους διότι η ισχύς αυτή είναι βασικό στοιχεία της ρωμαϊκότητας. Ακόμα και στον 13ο αιώνα στο περιβάλλον των Λασκαριδών υπάρχουν αναφορές στη μνήμη της στρατιωτικής ισχύος των Ρωμαίων που δίνει θάρρος στον στρατό. Και σε ένα περιβάλλον όπου τα πάντα είναι ελληνικά, ακόμα και ο ίδιος ο στρατός.

Άρα, σε τίποτα δεν εμποδίζει την επίγνωση του ελληνικού άξονα ταυτότητας η εξύμνηση της ισχύος του ρωμαϊκού στρατού:



Και βεβαίως, για τους Έλληνες βλέπουμε στη Σούδα τον τιμητικό όρο "φρόνιμοι" και όχι "ειδωλολάτρες", ενώ μας βεβαιώνει ότι το "Γραικοί" που συναντάμε ως αυτοπροσδιορισμό των Βυζαντινών, σημαίνει "ΕΛΛΗΝΕΣ"! Το κυριότερο όμως είναι πως η λατινορωμαϊκότητα που ονειρεύεσαι δεν έχει καμία σχέση θέση σε μια πηγή που ΕΛΛΗΝΟΠΟΙΕΙ το ιερό δισκοπότηρο της Αυσονικότητας!



Και μόνο η ελληνοποίηση της Αυσονικότητας θα έπρεπε να αρκεί ώστε να εγκαταλείψετε τη Σούδα ως επιχείρημα...

Τέτοια σύνδεση κάνει και ο Θεόδωρος Β΄ Λάσκαρης, άρα δεν σε ωφελεί σε κάτι ο 13ος αι.:



Ούτε έχει σχέση η δήθεν λατινορωμαϊκότητα με αναφορές σε θεωρίες συσχετισμού της υπερήφανης επί αρχαίων ρωμαίων λατινικής γλώσσας με τα (μισητά) για την λατινορωμαϊκή εξουσία ελληνικά:



Τουλάχιστον, σχετικά με τη Σούδα, βλέπω ότι το "επιχείρημα" που τσαμπούναγες κάποτε για την αγάπη της Σούδας στους ιστορικούς της ρωμαϊκής ιστορίας σταμάτησες να το χρησιμοποιείς:

[Chronicle]

Φυσικά, να επισημάνουμε την πλήρη σιωπή που έπεσε από τις χυδαίες ύβρεις των βυζαντινών για τα ιερότερα σύμβολα του λατινορωμαϊκού παρελθόντος, ένα από τα οποία είναι η λατινική γλώσσα, το σημείο ακριβώς που γελοιοποιήθηκε ο Καλδέλλης στο Romanland περισσότερο από κάθε τι άλλο.

Και βεβαίως να χαμογελάσουμε με τις αναφορές στους δύο "μπαμπάδες" των Βυζαντινών (συναντάμε τη θεώρηση αυτή και στον πανηγυρικό του Ανωνύμου με το "Ρωμέλληνες") που εκλαμβάνονται σε μια στιγμή απελπισίας από τους ρωμαϊστές ως ρεαλιστική μνήμη, τη στιγμή που έχουμε ένα πλήρες αντιλατινικό πλαίσιο στο Βυζάντιο.

Μα στο κάτω - κάτω, αν οι Βυζαντινοί είναι πραγματικά από δύο γένη, ένα από το οποίο είναι οι Έλληνες, τότε οι ρωμαϊστές καλούνται να αλλάξουν θεωρία και να μην μας πρήζουν με την αιώνια ρωμαϊκή ουσία που φαντασιώνεται ο Καλδέλλης.

Ας του πουν τα εώς τώρα φερέφωνα του ότι οι Βυζαντινοί δεν είναι Ρωμαίοι, αλλά ελληνορωμαίοι.

Όμως, είναι φαιδρό να λέει κάποιος ότι οι ελληνικοί πληθυσμοί της Ανατολής που συνδέονται με τους ευγενείς της Ρώμης, αποτελεί μια ρεαλιστική ιστορία για "δύο μπαμπάδες" και όχι θεώρηση για τη διατήρηση της ρωμαϊκής ιδέας στο πρότυπο της απάντησης του Νικηφόρου Φωκά στον Λιουτπράνδο...

Στην Ανατολή υπήρχαν Έλληνες/Γραικοί και μόνο λατινοωμαϊκή εξουσία η οποία φυσικά στην πορεία επηρεάστηκε αναπόφευκτα από τον ελληνισμό:

[Pertinax]

εθνοτικά ελληνική που να εκφράζεται με τους όρους Γραικοί ή Έλληνες;

Που είδες την πρωτοφανή βλακεία, ότι ο Βυζαντινός δηλώνει τον ελληνικό άξονα της ταυτότητα του μόνο όταν λέει, είμαι... Έλληνας;!
Είσαι με τα καλά σου βρε άνθρωπε; Έχεις διαβάσει ποτέ σου αυτά που επιδιώκεις να σχολιάσεις;

Στο ΡΩΜΑΙΟΣ βρε κακομοίρη του Βυζαντινού ΕΝΥΠΑΡΧΟΥΝ ως πηγές κύρους, η Ρωμαϊκή Ιδέα και ο Ελληνισμός, που την πορεία φτάνει να δηλώνεται και ως μύθος καταγωγής!

Πώς γίνεται βρε γραφικέ να υπάρχει εθνοτική ταυτότητα χωρίς εθνοτικό αυτοπροσδιορισμό;
Όταν πιστεύεις πως το όνομα Ρωμαίος στο Βυζάντιο είχε μονάχα πολιτική σημασία, πώς βγάζεις το συμπέρασμα ότι ένα κείμενο που χρησιμοποιεί μόνο το Ρωμαίος μπορεί να εκφράζει ελληνική εθνοτική συνείδηση; Ούτε η γλώσσα, ούτε η καταγωγή δηλώνουν εθνοτική ταυτότητα όταν δεν υπάρχει εθνοτικός αυτοπροσδιοριστικός όρος. Ξύπνα!!!

Γι' αυτό λέμε: είναι ηλίθιοι οι ρωμαϊστές που επειδή βλέπουν στις πηγές συχνά σκέτο το όνομα Ρωμαίος (όπως εσύ τώρα) νομίζουν ότι είναι ΑΠΛΑ ΡΩΜΑΙΟΙ λες και αποτελούν κάτι ταυτόσημο με τους Δυτικούς;!

Συνεχίζει!!!!

Καταρχάς, ν' αναφέρω για την μπαρούφα ότι το ethnic το χρησιμοποιεί ως "εθνοτικό". Υπάρχουν σίγουρα πολλές φράσεις που μπορεί να παίξει κανείς κρυφτούλι, αλλά στην ορολογία του Καλδέλλη, βλέπουμε και σαφείς χρήσεις όπως στο "Hellenism in Byzantium", σελ. 293 τη φράση:

"Many historians have asserted that ... making the empire ethnic Greek state"

Είναι σαφές ότι με το "ethnic" εννοεί "εθνικό κράτος" και όχι... "εθνοτικό".

Στο Hellenism πολλές φορές ταύτιζε τους όρους.
Στο Romanland χρησιμοποιεί το ethnicity, ethnic όπως χρησιμοποιείται στις κοινωνικές επιστήμες, δλδ κάτι διαφορετικό από το nation, national (και πάλι, όμως, ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχει μεγάλη απόσταση μεταξύ τους).

[Pertinax]

Εσείς που βάζετε εδώ περί καταγωγής από τους Ρωμαίους πχ τους Φαβίους, εαν διαβάσετε λοιπόν και τον Ιωσήφ Γενέσιο του 10ου αι. , γράφει ότι η Κωνσταντινούπολη έλκει την καταγωγή της από άποικους όπως τους Μυκηναίους, τους Μεγαρείς, νομίζω λέει και τους Αθηναίους και άλλους τέτοιους φιλόσοφους κλπ. Ότι Ο Βασίλειος ο Α΄ κατάγεται και από τον Μέγα Αλέξανδρο και τον Φίλιππο Β. Μέχρι ότι ο Λέων ο Αρμένιος ο οποίος καταγόταν από τους Αρμένιους , οι οποίοι και αυτοί με τη σειρά τους κατάγονταν από τον μυθικό Άρμενο της εκστρατείας του Ιάσωνα και άλλα τέτοια.

Μη πέφτεις στη λούμπα του Χρον. Εγώ επιμένω στα περί μύθου ρωμαϊκής καταγωγής, γιατί πιστοποιεί ότι υπήρχαν και άλλα ιστορικά σχήματα πλην του Βατάτζη.

Η καταγωγή της Κωνσταντινούπολης από το αρχαίο Βυζάντιο ήταν αυτονόητη, όπως αυτονόητη ήταν και η μεταμόρφωση της επί Κωνσταντίνου. Για τον Βασίλειο Α' έλεγαν ότι η μητέρα του καταγόταν από τον Αλέξανδρο και τον Κωνσταντίνο (κάτι που υποδηλώνει σχήμα διπλής καταγωγής από Έλληνες και Ρωμαίους). Ο Γενέσιος δείχνει να εκφράζει μια ελληνική τάση και η αναφορά του στους Αρμένιους είναι εντυπωσιακή.

[Chronicle]

εθνοτική ταυτότητα χωρίς εθνοτικό αυτοπροσδιορισμό;

Βρε άσχετε, που κάθε φορά που γράφω κάτι πας στον ΄"φλωρινιώτη" και τον ρωτάς τι είπα και αν υπάρχει απάντηση γι' αυτό, μπας και καταλάβεις, δεν υπάρχει στο βυζάντιο ΜΟΝΟΣΗΜΑΝΤΗ εθνοτική ταυτότητα! Μιλάμε για άρρηκτα ΣΥΝΘΕΤΗ σύνθετη ταυτότητα και εσύ αναφέρεσαι στους Βυζαντινούς σαν να έχουν απλώς... ελληνική εθνοτική ταυτότητα;

Τι λέμε τόσα χρόνια τώρα έχεις πάρει χαμπάρι; Ή απλά βάζεις φατσούλες λες και είσαι νήπιο;

Πώς θα είχαν απλώς "ελληνική εθνοτική ταυτότητα", τη στιγμή που δέχομαι ότι είχαν ΚΑΝΟΝΙΚΟ και ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ άξονα Ρωμαϊκής ταυτότητας, και έχω δηλώσει 500 φορές ότι αυτός ο άξονας είναι πηγή κύρους ΜΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ για την σύνθετη ταυτότητα;

Η σύνθετη αυτή ταυτότητα αφορά κατά έναν άξονα το ελληνικό εθνοτικό ίχνος που σημαίνει συνείδηση ιστορικο-πολιτισμικής διαφοράς: ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ δηλ. ΚΥΡΟΣ από την ελληνική γλώσσα, την ελληνική παιδεία, την παραπομπή στην ελληνική αρχαιότητα, στον Μ. Αλέξανδρο, συλλογικό όνομα Γραικοί και Έλληνες. Και φυσικά, εγκατάλειψη των λατινικών, ύβρεις για τη γλώσσα των δήθεν λατίνων προγόνων, ύβρεις για το κέντρο της λατινορωμαϊκής ταυτότητας, ύβρεις για τα γένη Ιταλών, λατίνων και Αινειάδων ακόμα, ή συσχετισμός των Αινειάδων με τους Δυτικούς.

Αυτό σημαίνει η βυζαντινή ρήση στο ίδιο το αυτοκρατορικό περιβάλλον "είμαι Έλληνας στο γένος, αλλά ονομάζομαι Ρωμαίος". Ο Βυζαντινός είτε με τον ξεκάθαρο τρόπο, είτε λέγοντας "ημέτερη" την παιδεία που είναι ΕΛΛΗΝΙΚΗ, και ενώ είναι ελληνική, την ονομάζει "ημέτερη" ορολογία που χρησιμοποιει και για την πατρίδα του, είτε λέγοντας, "εξ' ΗΜΩΝ ήλθαν όλες οι επιστήμες". Η ελληνική γλώσσα κατά πάντα ανώτερη από την τάχα "προγονική". Και ποιος βλαστημάει ως "βάρβαρη" τη γλώσσα του "πατέρα" του; Ποιος λέει "βάρβαρο" το γένος καταγωγής του "πατέρα" του; Μέχρι και ο Καλδέλλης την πάτησε εκεί σαν ανόητος.

Ο Βυζαντινός με την translatio imperii είναι πλέον απελευθερωμένος από όλα τα στοιχεία που οι Δυτικοί επικαλούνται για να κλέψουν την γνήσια ρωμαϊκότητα!

Στο διπλωματικό πεδίο οι Δυτικοί δείχνουν την γνώση που έχουν γι' αυτό που εσύ παριστάνεις ότι αγνοείς. Το ισχυρό τους επιχείρημα είναι ότι εσείς οι Βυζαντινοί ούτε τα λατινορωμαϊκά εδάφη κατέχετε, ούτε την πρεσβυτέρα Ρώμη, ούτε λατινορωμαϊκό λαό, ούτε καν τη λατινική γλώσσα.



Είδες τους Βυζαντινούς να νοιάζονται για όλα αυτά; Τους λένε ο Μ. Κων/νος έφερε σε εμάς Σκήπτρα, Γερουσία, και Στρατό και τώρα είμαστε ΕΜΕΙΣ οι Ρωμαίοι. Και οι λατινορωμαίοι που έμειναν πίσω στην πρεσβυτέρα Ρώμη, είναι κάτι άθλια σκουπίδια. Είδες να έχουν καμιά ανάγκη για λατινορωμαϊκά χαρακτηριστικά;

Αλλά όπως φαίνεται, τα... "ανδράποδα της πρεσβυτέρας Ρώμης", πείθουν τους ρωμαϊστές ότι οι Βυζαντινοί ψάχνουν τάχα απεγνωσμένα για... "λατινορωμαϊκή καταγωγή":




Τη στιγμή που η πρεσβυτέρα Ρώμη δεν είναι πλέον τίποτα (δεν αξίζει, όπως είδαμε ούτε το όνομα Ρώμη), η βασιλεία του Ρωμύλου πάει για τα πανηγύρια, οι Βυζαντινοί έχουν Κων/πολη και Μ. Κων/νο:




Γι' αυτό στις πηγές τα εθνοτικά ίχνη του ελληνισμού, αυτή η συνείδηση δηλ. ιστορικής και πολιτισμικής διαφοράς από την λατινορωμαϊκή, είναι προφανής. Γι' αυτό έχει πλάκα η παρακάτω ενδεικτική εικόνα:
Λέει ο Καλδέλλης: οι Βυζαντινοί είχαν "δικό τους ρωμαϊκό όνομα" και τους βλέπουμε να αυτοπροσδιορίζονται όχι μόνο Ρωμαίοι, αλλά και Έλληνες ή Γραικοί (το... εναλλακτικό όνομα των "Ρωμαίων" που έλεγες εσύ γραφικέ), "είχαν δικά τους ρωμαϊκά ήθη και ρωμαϊκή γλώσσα", που ξαφνικά μαθαίνουμε ότι γίνεται αποδεκτό το ΜΗ ρωμαϊκό όνομα, "ΕΛΛΗΝΙΚΑ", είχαν "δικό τους όνομα στην πατρίδα, ρωμαϊκό", και την πατρίδα τους βλέπουμε να την λένε και "Γραικία":




Διαβάζοντας τα παραπάνω, βλέπουμε τώρα και το παρακάτω και αναρωτιόμαστε αν έχουν καταλάβει κάποιοι σε ποια συζήτηση συμμετέχουν:

Ούτε η γλώσσα, ούτε η καταγωγή δηλώνουν εθνοτική ταυτότητα όταν δεν υπάρχει εθνοτικός αυτοπροσδιοριστικός όρος

Το να βρίσκεις αναφορές ότι οι Βυζαντινοί λέγονται "Ρωμαίοι" δεν μας λέει ότι είναι λατινορωμαίοι, αλλά μας λέει απλώς ότι είναι... Ρωμαίοι. Το κέντρο των Βυζαντινών είναι η Νέα Ρώμη και ο Μ. Κων/νος και γι' αυτό βλαστημάνε με ευκολία τα λατινικά στοιχεία που ήταν θεμελιώδη στην ακμή της λατινορωμαϊκής εξουσίας.

Βλαστήμια για το λατινορωμαϊκό και ταυτόχρονα επίκληση του, θα έδειχνε σχιζοφρένεια. Σε ένα περιβάλλον όπου το λατινορωμαϊκό βλαστημάται, κάθε αναφορά στο ρωμαϊκό παρελθόν δεν αποτελεί αναζήτηση λατινικότητας, αλλά επίκληση των συμβόλων της ρωμαϊκότητας. Διότι η ρωμαϊκότητα είναι ΜΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ. Και γι' αυτό, όταν από την τρίσημη ταυτότητα, κατέρρευσε ο άξονας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, οι υπόδουλοι πορεύτηκαν πλέον με την ανάμνηση του ονόματος, την ορθοδοξία και τον ελληνισμό. Και εφόσον το όνομα Ρωμαίος είχε χάσει τον πραγματικό άξονα στήριξης του, ταυτίστηκε οριστικά με το Έλλην-Γραικός όπως ακριβώς ορίζουν οι αμέτρητες πηγές της Τουρκοκρατίας.

Άντε ξύπνα λοιπόν που έχεις γελοιοποιηθεί και έχεις αφήσει αναπάντητες 200 πηγές σε όλα τα παραπάνω σχόλια, για να μας πεις την μεγάλη αμπελοφιλοσοφία ότι, "κοιτάχτε, οι Βυζαντινοί λέγονται... "Ρωμαίοι"

Ε, είστε για κλάματα...

[Pertinax]

Για την Σούδα είναι εξαιρετικά λογικό να υμνεί στρατιωτικά τους Ρωμαίους διότι η ισχύς αυτή είναι βασικό στοιχεία της ρωμαϊκότητας. Ακόμα και στον 13ο αιώνα στο περιβάλλον των Λασκαριδών υπάρχουν αναφορές στη μνήμη της στρατιωτικής ισχύος των Ρωμαίων που δίνει θάρρος στον στρατό. Και σε ένα περιβάλλον όπου τα πάντα είναι ελληνικά, ακόμα και ο ίδιος ο στρατός.

Άρα, σε τίποτα δεν εμποδίζει την επίγνωση του ελληνικού άξονα ταυτότητας η εξύμνηση της ισχύος του ρωμαϊκού στρατού:

Κάθε φορά και πιο αστείος.
Θα έγραφε ποτέ ο ελληνοκεντρικός Λάσκαρις ότι οι αρχαίοι Ρωμαίοι νίκησαν τους Έλληνες γιατί ήταν περισσότερο ανδρείοι (όπως γράφει η Σούδα);
Μ΄αρέσει που βάζεις και το παράθεμα που εξυμνεί την ελληνική ανδρεία!!!
Ούτε Πόντιος δεν τα κάνει αυτά!!!

Το κυριότερο όμως είναι πως η λατινορωμαϊκότητα που ονειρεύεσαι δεν έχει καμία σχέση θέση σε μια πηγή που ΕΛΛΗΝΟΠΟΙΕΙ το ιερό δισκοπότηρο της Αυσονικότητας!

Και μόνο η ελληνοποίηση της Αυσονικότητας θα έπρεπε να αρκεί ώστε να εγκαταλείψετε τη Σούδα ως επιχείρημα...

Βρε δεν σου έχω επισημάνει 100 φορές ότι η Σούδα ελληνοποιεί και τη λατινικότητα (Λατίνος=γιος του Ηρακλή);
Τι σημαίνει αυτό; Ότι η Σούδα ελληνοποιεί τους αρχαίους Ρωμαίους-Αύσονες-Λατίνους;
Αν δεχτούμε ότι τους ελληνοποιεί, τότε έχουμε άλλο ένα αφήγημα που πάει κόντρα στη μονολιθική εικόνα που έχεις στο μυαλό σου (Λατίνοι-Ιταλοί εχθροί, λατινική=βαρβαρική). Αλλά δε νομίζω να τίθεται τέτοιο ζήτημα, από τη στιγμή που και οι ίδιοι οι αρχαίοι Ρωμαίοι φλέρταραν με τέτοιους μύθους, χωρίς αυτό να αλλάζει την ταυτότητά τους.

Τουλάχιστον, σχετικά με τη Σούδα, βλέπω ότι το "επιχείρημα" που τσαμπούναγες κάποτε για την αγάπη της Σούδας στους ιστορικούς της ρωμαϊκής ιστορίας σταμάτησες να το χρησιμοποιείς:

Α, δεν πρόσεξες καλά ούτε αυτό. Είχα πει για τον κύκλο του Πορφυρογέννητου, όχι για τη Σούδα συγκεκριμένα. Ο Πόρφυ, εκτός από τη Σούδα, είχε παραγγείλει και μια συλλογή αποσπασμάτων από αρχαίους συγγραφείς με διδάγματα για την συμπεριφορά των πολιτικών ηγετών.

Βλέπω λοιπόν ότι αυτή η συλλογή Excerpta De Virturibus et Vitiis περιέχει:

29 σελίδες με Ηρόδοτο
16 σελίδες με Θουκυδίδη (οι 4 από το κατά Μαρκελλίνο βίο του Θουκυδίδη)
27 σελίδες με Ξενοφώντα

ενώ όλες οι υπόλοιπες είναι αρχαία ρωμαϊκή ιστορία

12 σελίδες με Διονύσιο Αλικαρνασσέα
19 σελίδες με Ευνάπιο
131 σελίδες με Πολύβιο (και αυτός ουσιαστικά ρωμαϊκή ιστορία γράφει)
173 σελίδες με τη ρωμαϊκή ιστορία του Δίωνα του Κάσσιου!

[Pertinax]

Βρε άσχετε, που κάθε φορά που γράφω κάτι πας στον ΄"φλωρινιώτη" και τον ρωτάς τι είπα και αν υπάρχει απάντηση γι' αυτό

Είδες να έχουν καμιά ανάγκη για λατινορωμαϊκά χαρακτηριστικά;

Το να βρίσκεις αναφορές ότι οι Βυζαντινοί λέγονται "Ρωμαίοι" δεν μας λέει ότι είναι λατινορωμαίοι

Διαβάζοντας τα παραπάνω, βλέπουμε τώρα και το παρακάτω και αναρωτιόμαστε αν έχουν καταλάβει κάποιοι σε ποια συζήτηση συμμετέχουν

Ρε τράβα σε καμιά Σκουφά 42 να σε δει κανας γιατρός, που βλέπεις οράματα ότι συζητάς με τον Καλδέλλη ή τον Σμερδαλέο.

Από την αρχή είσαι εκτός συζήτησης, δεν παρακουλουθείς την εξέλιξη, τα επιχειρήματα. Μιλάς στο βρόντο.

Κούρασες.

Και βεβαίως να χαμογελάσουμε με τις αναφορές στους δύο "μπαμπάδες" των Βυζαντινών (συναντάμε τη θεώρηση αυτή και στον πανηγυρικό του Ανωνύμου με το "Ρωμέλληνες") που εκλαμβάνονται σε μια στιγμή απελπισίας από τους ρωμαϊστές ως ρεαλιστική μνήμη, τη στιγμή που έχουμε ένα πλήρες αντιλατινικό πλαίσιο στο Βυζάντιο.

Όμως, είναι φαιδρό να λέει κάποιος ότι οι ελληνικοί πληθυσμοί της Ανατολής που συνδέονται με τους ευγενείς της Ρώμης, αποτελεί μια ρεαλιστική ιστορία για "δύο μπαμπάδες" και όχι θεώρηση για τη διατήρηση της ρωμαϊκής ιδέας στο πρότυπο της απάντησης του Νικηφόρου Φωκά στον Λιουτπράνδο...

Δεν ήταν παιδιά ομόφυλου ζευγαριού. Μιλάνε (Μετοχίτης) για σπέρμα (ρωμαϊκό) και μήτρα (ελληνική).

Και φαιδρός είσαι εσύ που δεν μπορείς να καταλάβεις ότι υπήρχαν ανταγωνιστικά ιστορικά σχήματα. Ένα τέτοιο ιστορικό σχήμα είναι σαφώς διαφορετικό από αυτό ενός Βατάτζη, πόσο μάλλον ενός Χαλκοκονδύλη.

δεν υπάρχει στο βυζάντιο ΜΟΝΟΣΗΜΑΝΤΗ εθνοτική ταυτότητα! Μιλάμε για άρρηκτα ΣΥΝΘΕΤΗ σύνθετη ταυτότητα και εσύ αναφέρεσαι στους Βυζαντινούς σαν να έχουν απλώς... ελληνική εθνοτική ταυτότητα;

Τι λέμε τόσα χρόνια τώρα έχεις πάρει χαμπάρι; Ή απλά βάζεις φατσούλες λες και είσαι νήπιο;

Πώς θα είχαν απλώς "ελληνική εθνοτική ταυτότητα", τη στιγμή που δέχομαι ότι είχαν ΚΑΝΟΝΙΚΟ και ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ άξονα Ρωμαϊκής ταυτότητας, και έχω δηλώσει 500 φορές ότι αυτός ο άξονας είναι πηγή κύρους ΜΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ για την σύνθετη ταυτότητα;

Η σύνθετη αυτή ταυτότητα αφορά κατά έναν άξονα το ελληνικό εθνοτικό ίχνος που σημαίνει συνείδηση ιστορικο-πολιτισμικής διαφοράς: ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ δηλ. ΚΥΡΟΣ από την ελληνική γλώσσα, την ελληνική παιδεία, την παραπομπή στην ελληνική αρχαιότητα, στον Μ. Αλέξανδρο, συλλογικό όνομα Γραικοί και Έλληνες.

Αυτό σημαίνει η βυζαντινή ρήση στο ίδιο το αυτοκρατορικό περιβάλλον "είμαι Έλληνας στο γένος, αλλά ονομάζομαι Ρωμαίος".

Το να βρίσκεις αναφορές ότι οι Βυζαντινοί λέγονται "Ρωμαίοι" δεν μας λέει ότι είναι λατινορωμαίοι, αλλά μας λέει απλώς ότι είναι... Ρωμαίοι. Το κέντρο των Βυζαντινών είναι η Νέα Ρώμη και ο Μ. Κων/νος και γι' αυτό βλαστημάνε με ευκολία τα λατινικά στοιχεία που ήταν θεμελιώδη στην ακμή της λατινορωμαϊκής εξουσίας.

Άντε ξύπνα λοιπόν που έχεις γελοιοποιηθεί και έχεις αφήσει αναπάντητες 200 πηγές σε όλα τα παραπάνω σχόλια, για να μας πεις την μεγάλη αμπελοφιλοσοφία ότι, "κοιτάχτε, οι Βυζαντινοί λέγονται... "Ρωμαίοι"

Σοβαρέψου επιτέλους.

Όταν κάποιος έχει πολιτική ταυτότητα ρωμαϊκή και εθνοτική ελληνική, δεν διακρίνεται από τον αλλοεθνή με βάση την πολιτική του ταυτότητα (Ρωμαίος), αλλά με βάση την εθνοτική (Γραικός-Έλληνας).

Οι Βυζαντινοί σε άπειρες πηγές διακρίνονται από τους αλλοεθνείς ως Ρωμαίοι.

Όταν λέει κάποιος ότι είμαι Έλληνας στο γένος (δηλαδή στην καταγωγή), αλλά το όνομα μου είναι Ρωμαίος και αυτό χρησιμοποιώ σαν αυτοπροσδιορισμό για να διακριθώ από τους αλλοεθνείς, σημαίνει ότι η ρωμαϊκή του πολιτική ταυτότητα (και όχι η ελληνική του καταγωγή) παίζει τον 1ο ρόλο στην αυτοσυνειδησία του, έχοντας καταστεί, εκ των πραγμάτων, εθνοτική ταυτότητα και το Ρωμαίος εθνοτικός αυτοπροσδιορισμός.

Και σ’ αυτή τη συζήτηση (που δεν είσαι σε θέση να την παρακολουθήσεις, γιατί έχεις ψύχωση) φυσικά και μιλάμε για τη νέα ρωμαϊκή ταυτότητα της Κωνσταντινούπολης, όχι την παλαιά.

[Ζαποτέκος]

Και για να κλείσω με Σούδα:

Πώς γίνεται ένας Βυζαντινός να θεωρεί πιο οικείους τους αρχαίους Έλληνες από τους αρχαίους Ρωμαίους και να γράφει ότι οι Έλληνες νικήθηκαν από τους Ρωμαίους γιατί ήταν άνανδροι;

Ρωμαίων αρχή: ὅτι τὴν Ῥωμαίων ἀρχὴν αἴτιον αὐξηθῆναι τὸ φιλόμαχον ἐθνῶν καὶ τὸ εὐσύντακτον τῆς δυνάμεως […] ἐν τοῖς πρὸς τοὺς ὁμόρους πολέμοις τριβέντες καὶ περιόντες τῶν βαρβάρων τῇ συντάξει, τῶν Ἑλλήνων φύσει καὶ ἀνδρείᾳ.

Αυτό ενδέχεται να μην είναι Βυζαντινού , αλλά του Δεξίππου ( 3ος αι. μ.Χ. ).

https://archive.org/details/historicigr ... t/page/200

https://books.google.gr/books?id=cvY4F5 ... 82&f=false

https://books.google.gr/books?id=AIRZAA ... 82&f=false

Και φυσικά ο Δέξιππος θεωρούσε πολύ οικείους τους Έλληνες. Πρωτοστάτησε στην άμυνα κατά των Γότθων . Η δημηγορία προς τους Αθηναίους για να τους θυμίσει την πατρογονική δύναμη και να τους ενθαρρύνει και να τους πεί πως και ο βασιλιάς θα βοηθήσει :

Πυνθάνομαι δέ καί τήν βασιλέως δύναμιν τήν ναυτικήν ου εκάς είναι αρήξουσαν ημίν , ή συνταχθέντας συνεσβαλείν κράτιστα. Καί επί τώδε ηγούμαι ως καί τους Έλληνας ες ταυτό τούτο πρόθυμον επάξομεν ... Καλόν δή γνωρίσαι τό πάτριον ημών σχήμα , καί αυτούς τοις Έλλησιν αρετής καί ελευθερίας γενέσθαι παράδειγμα, καί παρά τε τοις ούσι καί τοις επιγιγνομένοις ευκλείας αειμνήστου μετασχείν , έργω δεικνύντας ως καί εν ταις συμφοραίς το φρόνημα των Αθηναίων ουχ ήττηται. ... Καί ο μέν τοιαύτα είπεν . Οι δε Αθηναίοι τοις τε λεχθείσι πολύ επερρώσθησαν … Δέξιππος πρός τους Έλληνας δημηγορών…

[Chronicle]

παράθεμα που εξυμνεί την ελληνική ανδρεία

Θα έπρεπε εσύ να έβλεπες ότι σε ένα περιβάλλον όπου ο στρατός, τα όπλα και η ανδρεία είχαν το όνομα "ελληνικά", δεν έχει κανένα λόγο ούτε ο Λάσκαρις ούτε πρόσωπα του περιβάλλοντος του να παραπέμπουν στο όνομα "Ρωμαίος" για τον στρατό...

Πρώτα να σκέφτεσαι λοιπόν, αν η αντίφαση είναι δική σου ή έχεις σκοπό να την φορτώσεις στα βυζαντινά κείμενα...

η Σούδα ελληνοποιεί και τη λατινικότητα (Λατίνος=γιος του Ηρακλή)

Αν η Σούδα ήθελε να ελληνοποιήσει τον Λατίνο, θα χρησιμοποιούσε την καθαρά ελληνική εκδοχή του μύθου όπου ο Λατίνος ήταν είτε γιος, είτε εγγονός του Οδυσσέα. Διότι η εκδοχή του Λατίνου ως γιου του Ηρακλή είναι ρωμαϊκής προέλευσης, από επινοήσεις πρόσθετων επεισοδίων στη ζωή του Ηρακλή.

Αντιθέτως όμως ελληνοποιεί τον Αύσονα, διαφορετικά θα χρησιμοποιούσε την διήγηση ότι ο Αύσονας ήταν γιος του βασιλιά Ιταλού.

Η λατινικότητα παραμένει ξένη για τους βυζαντινούς, αλλά (με επιφυλάξεις) η αυσονικότητα όπως βλέπουμε στον Θεόδωρο Β΄Λάσκαρι ή στον Ακροπολίτη και αλλού, πιθανόν ακολουθεί την translatio imperii ως συνδηλωτικό της αυθεντικής ρωμαϊκότητας που ανήκει μόνο στους Βυζαντινούς και μακριά από Ιταλούς και Λατίνους που πλέον δεν τους ανήκει.

Ο Πόρφυ, εκτός από τη Σούδα, είχε παραγγείλει και μια συλλογή αποσπασμάτων από αρχαίους συγγραφείς με διδάγματα για την συμπεριφορά των πολιτικών ηγετών

Θέλεις τρίπλες ε;
Ο Πορφυρογέννητος αναφέρει 26 ιστορικούς, από την ελληνική αρχαιότητα μέχρι τον 10ο αιώνα. Το να λαμβάνει μεγαλύτερο κομμάτι η ρωμαϊκή ιστορία όταν τη συλλέγει Ρωμαίος αυτοκράτορας είναι αυτονόητο.

Όμως από τους 26, για έναν φυλάει τον ιδιαίτερα τιμητικό χαρακτηρισμό "περιώνυμος", τον οποίο δίνει μόνο σε δύο ακόμα ξεχωριστά πρόσωπα:

[ξέχασα ποιος ήμουν στο παλιό]

...

[Chronicle]

παίζει τον 1ο ρόλο στην αυτοσυνειδησία του, έχοντας καταστεί, εκ των πραγμάτων, εθνοτική ταυτότητα και το Ρωμαίος εθνοτικός αυτοπροσδιορισμός

Ότι οι εμμονές κουράζουν, είναι το μόνο σωστό από όσα έγραψες.
Ρωμαίοι και Έλληνες, ήταν άλλο και άλλο. Δύο διαφορετικοί λαοί, με διαφορετική ιστορία.

Όποιος ήταν Ρωμαίος, δεν ήταν Έλληνας και όποιος ήταν Έλληνας, δεν ήταν Ρωμαίος.

ΟΜΩΣ: ο Βυζαντινός το ΜΗ Ελληνικό όνομα "Ρωμαίος", που χαρακτηρίζεις ως "Νο1 στην αυτοσυνειδησία του", μπορεί και το ΑΝΤΙΚΑΘΙΣΤΑ με το ΜΗ Ρωμαϊκό όνομα Έλληνας ή Γραικός.

Αυτό δεν μπορεί ΠΟΤΕ να συμβεί αν υπήρξαν οι προδιαγραφές που βάζει ο Καλδέλλης ή ο "φλωρινιώτης".

Εάν είμαι ΜΟΝΟ "Α" και αυτό το όνομα "Α" για εμένα είναι μοναδική πηγή κύρους, δεν είναι δυνατόν ΠΟΤΕ να αντικαθίσταται, και να λέω ότι ενώ αντλώ κύρος ως "Α", μπορώ και αυτοπροσδιορίζομαι και ως ΜΗ "Α"! Δηλαδή είτε λέω πως είμαι κάτι, είτε λέω πως δεν είμαι κάτι, δεν μπορεί να οδηγεί στο ίδιο αποτέλεσμα.

Αυτό λοιπόν που συμβαίνει στο Βυζάντιο είναι κάτι μοναδικό και συμβαίνει εξαιτίας της ισχύος του ελληνισμού στην Ανατολή σε βαθμό που "παλάβωσε" ακόμα και η άλλοτε λατινορωμαϊκή κεντρική εξουσία και μίλησε για "δύο γένη".

Εσείς μιλήστε για "Νο1"...

Όπως όμως έχω ξαναγράψει, όταν οι Καλδέλλης και ΣΙΑ τοποθέτησαν το "Ρωμαίος" σε αυτό το δυσθεώρητο ύψος του Έβερεστ, τότε, τη στιγμή που αυτό το "ιερό όνομα" αντικαθίσταται με το ΜΗ ρωμαϊκό όνομα "Έλληνας" ή "Γραικός", η πτώση είναι πολύ μεγάλη για να αντέξει οποιαδήποτε τέτοια θεώρηση. Το γεγονός ότι ο Βυζαντινός μπορεί να πάρει το "Νο1" του, να το παρατήσει παραδίπλα, και στη θέση του να βάλει ένα άλλο... "ονοματάκι" και να εννοήσει με αυτό την ίδια ακριβώς συλλογικότητα που εννοεί και με το "Νο1", αυτομάτως τίθεται το ερώτημα τι σκ@τα "Νο1" είναι αυτό που μπορεί και αφήνεται στη γωνία και αντικαθίσταται ακόμα και στο αυτοκρατορικό περιβάλλον, όπου υπάρχει το υψηλότερο επίπεδο ρωμαϊκής αυτοσυνειδησίας;...

Γι' αυτό εμείς δεν ασχολούμαστε με τέτοια.

Κρατάμε την ουσία, και η ουσία είναι πως έχουμε μια άρρηκτα τρίσημη ταυτότητα, που δέχτηκε ένα τρομακτικό χτύπημα το 1453. Ο άξονας ταυτότητας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας που αποτελούσε το στήριγμα του "Ρωμαίος" συντρίβεται.

Το 1453 αφήνει πίσω του αυτόν τον άξονα της Βυζαντινής ταυτότητας, και πλέον ο Βυζαντινός (όπως είχαμε γράψει πολύ καιρό πριν, και όπως με χαρά είδαμε να γράφει και ο Κοτζαγεώργης που μόνο... εθνικιστής δεν είναι), πορεύτηκε με τους δύο άλλους άξονες της ταυτότητας του, τον ελληνισμό και την ορθοδοξία. Και πλέον ο Ρωμαίος είναι ο πολιτισμικά Έλληνας (ή Γραικός):




Πλέον, οι απαντήσεις στο ερώτημα είναι σαφείς και ο επεξηγηματικός τους χαρακτήρας ξεκάθαρος (εδώ αναφέρεται ενδεικτικά, μπορούμε να προσκομίσουμε πολλές δεκάδες παραδειγμάτων):
Είμαι Ρωμαίος ΔΗΛΑΔΗ Έλληνας, ΔΗΛΑΔΗ Γραικός:




Με την ελληνική αρχαιότητα παρούσα σε όλους τους αιώνες ( ευρετήριο δεκάδων παραδειγμάτων εδώ: http://www.oodegr.com/neopaganismos/rom ... _13.htm#5. )




Και με τρία ομότιμα ονόματα σε όλους τους αιώνες:



Κάποιοι λοιπόν θα πρέπει να δεχτούν τελικά ότι οι πηγές λένε την αλήθεια, χωρίς να αφήνει τον εαυτό του να καταντά σε τερτίπια και κρυφτούλι με το Ρωμαίος και το Έλλην και να τα βαφτίζει "διαφορετικές συλλογικές συνειδήσεις ταυτότητας" (τα είχαμε γράψει εδώ: http://www.oodegr.com/neopaganismos/rom ... eos_16.htm )...

Ο λαός ήξερε μια χαρά ότι είχε την ίδια συλλογική συνείδηση με τον παπά του χωριού, και όταν ο παπάς μιλούσε "ελληνικά" στη θεία λειτουργία (δηλ. σε λόγια γλώσσική μορφή) και όταν μιλούσε "ρωμέικα" στο κήρυγμα (δηλ. σε δημώδη γλώσσική μορφή)... . Το να ισχυρίζεται κάποιος πως όταν μιλούσαμε "Δημοτική" και "Καθαρεύουσα" αυτό σήμαινε ότι δεν ήμασταν όλοι Έλληνες αλλά ήμασταν χωρισμένοι σε... "δύο συλλογικές συνειδήσεις ταυτότητας"είναι παράνοια.

Είναι μάλιστα κωμικό ότι επικαλούνται τα λεξικά των "ξένων", οι οποίοι και στη Δημώδη και στη Λόγια, έχουν ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΙΔΙΟ ΕΘΝΟΛΟΓΙΚΟ ΠΡΟΣΗΜΟ!



ΥΓ
Όποιος θέλει να φρικάρει και να διαπιστώσει τι σημαίνει ιδεοληψία, ας αναζητήσει στο διαδίκτυο ή στο blog του "φλωρινιώτη" την ανάρτηση με τίτλο: "Κι’ αν πορευτούμε τοιούτως, τι Ρωμαίικον θα κάμωμε;" όπου "διαπιστώνουμε" πως ο στρατηγός Μακρυγιάννης, όταν λέει να στήσουμε το "ρωμαίικο", εννοεί την... "ελεύθερη ρωμαϊκή πολιτεία = respublica Romana"!

Ό,τι και να πει κανείς μετά από τέτοιες διατυπώσεις, είναι περιττό...

[Hector Buas]

...
Όποιος θέλει να φρικάρει και να διαπιστώσει τι σημαίνει ιδεοληψία, ας αναζητήσει στο διαδίκτυο ή στο blog του "φλωρινιώτη" την ανάρτηση με τίτλο: "Κι’ αν πορευτούμε τοιούτως, τι Ρωμαίικον θα κάμωμε;" όπου "διαπιστώνουμε" πως ο στρατηγός Μακρυγιάννης, όταν λέει να στήσουμε το "ρωμαίικο", εννοεί την... "ελεύθερη ρωμαϊκή πολιτεία = respublica Romana"!

Ό,τι και να πει κανείς μετά από τέτοιες διατυπώσεις, είναι περιττό...

Ο "φλωρινιώτης" εδώ και λίγο καιρό κάνει αναρτήσεις και σε αυτήν εδώ την συζήτηση...

Στο γενικότερο θέμα τώρα: είναι πολύ δύσκολο, με μερικές, σποραδικές αναφορές σε μια υπερχιλιετή πορεία, να αποδείξεις αυτό που ισχυρίζεσαι. Η "Ρωμιοσύνη" είναι βαθιά ριζωμένη στην σημερινή Ελλάδα. "Έλληνες, για να ρίχνουμε στάχτη στα μάτια του κόσμου, πραγματικά, Ρωμιοί" που θα έλεγε και ο Παλαμάς.

[Chronicle]

ρίχνουμε στάχτη στα μάτια του κόσμου

Και πάλι δηλ. θα μιλήσουμε για "κρυφές ταυτότητες".

Δηλαδή στην γνωστή ανάλυση περί του "φλωρινιώτη" που έκανα παραπάνω, να προσθέσω άλλη μία 5η παράμετρο:

α) Το ίχνος που αφήνει ο ελληνισμός στην ταυτότητα απλώς προέρχεται από το... "Θέμα Ελλάδος".
β) Το ίχνος που αφήνει ο ελληνισμός στην ταυτότητα απλώς προέρχεται από το γεγονός ότι οι Βυζαντινοί "υιοθέτησαν" τα υβριστικά βαφτίσια "Γραικός" των Δυτικών.
γ) Το ίχνος που αφήνει ο ελληνισμός στην ταυτότητα προέρχεται από το ότι οι Βυζαντινοί έπαθαν παράκρουση από το πολύ διάβασμα.
δ) Το ίχνος που αφήνει ο ελληνισμός στην ταυτότητα προέρχεται από το ότι οι Βυζαντινοί σκέφτηκαν, "τώρα που είμαστε φίλαυτοι και απομονωμένοι, για κάποιον περίεργο λόγο θα λέμε σε όλους ότι είμαστε... Έλληνες και θα αυτοπροσδιοριζόμαστε με το όνομα του αφομοιωμένου".

Και τώρα πλέον:

ε) Το ίχνος που αφήνει ο ελληνισμός στην ταυτότητα χρησιμεύει "για να ρίχνουμε στάχτη στα μάτια του κόσμου".

Πρέπει, είναι αναγκαίο, είναι τίμιο, να αφήσει κάποιος τις ιδεολογικές του προτιμήσεις και να ακούσει τις ημικές μαρτυρίες ΟΛΕΣ, από τον 4ο μέχρι τον 19ο αιώνα και όχι όσες εξυπηρετούν την ιδεολογία του.

[Chronicle]

του Δεξίππου ( 3ος αι. μ.Χ. )

ο Δέξιππος θεωρούσε πολύ οικείους τους Έλληνες

Πολύ ενδιαφέρουσα η πληροφορία αυτή.

Πάντως, το ζήτημα νομίζω το δημιουργεί η αυτούσια χρήση του χωρίου από τη Σούδα, χωρίς τη συνοδεία των λοιπών λεγομένων περί Ελλήνων από τον Δέξιππο.

Διότι, καθώς βλέπω στις πηγές μια ιδιόμορφη, άρρηκτα τρίσημη ταυτότητα, είμαι πεπεισμένος για την γνήσια ρωμαϊκότητα της βυζαντινής ταυτότητας. Και μιλάμε για απολύτως γνήσια, κι ας πηγάζει από το πολιτειακό σχήμα.

Βρισκόμαστε σε εποχές που επιβιώνει μόνο ο πραγματικά ισχυρός: Στρατιωτικά και Πολιτισμικά. Δεν είναι λοιπόν περίεργο που οι Βυζαντινοί ως προς το στρατιωτικό πεδίο μνημονεύουν τους παλαιούς ρωμαίους. Αποτελούσαν ένα ζηλευτό πανίσχυρο στάτους και αυτοί ήταν οι γνήσιοι συνεχιστές του (συνεχιστές γνήσιοι Ρωμαίοι, όχι φυλετικά λατινορωμαίοι).

Υπάρχει λοιπόν μερικές φορές στις πηγές μία αναφορά στη μνήμη της παλαιάς ρωμαϊκής ισχύος.
Στο ερώτημα, αν θα πούμε ότι αυτό που ονομάζεται "ρωμαϊκή ισχύς" στις πηγές δεν είναι πράγματι "ρωμαϊκή", αλλά είναι η ελληνική "με άλλο όνομα", δυσκολεύομαι να δεχτώ κάτι που παραπέμπει πάλι σε "κρυφές ταυτότητες" και Βυζαντινούς που "άλλα λένε και άλλα εννοούν".

Διαπίστωσα πάντως ότι αυτή η επίκληση της ρωμαϊκής ισχύος υπάρχει όχι μόνο σε προγενέστερους αιώνες αλλά επιβιώνει π.χ. ακόμα και στο περιβάλλον των Λασκαριδών για να δοθεί θάρρος στον στρατό, την ώρα που έχουμε μια πολιτειακή περίοδο που ακόμα και ο στρατός, τα όπλα και η ανδρεία μπορούν να φέρουν το όνομα "ελληνικά".

Θεωρώ λοιπόν ότι το όνομα "Ρωμαίος" δεν είναι ούτε "κέλυφος ταυτότητας" που "κρύβει μέσα κάτι", ούτε "πουκάμισο αδειανό" κ.λπ. Ήταν απλώς μία από τις τρεις πηγές κύρους για τον Βυζαντινό και άρα το αίσθημα ρωμαϊκότητας του ήταν γνήσιο και ζωντανό. Έπαιζε σημαντικό ρόλο στη ζωή του.
Η πιο πρόσφατη πηγή είναι η 4η κατά σειρά που νομίζω πως ούτε οι... ρωμαϊστές δεν την είχαν πάρει χαμπάρι (εκτός αν κάνω λάθος). Για να φανεί η ιδιαιτερότητα της βυζαντινής ταυτότητας παραθέτω και τις ονομασίες του στρατού στο αυτοκρατορικό περιβάλλον της Νίκαιας. Για να φανεί ακόμα περισσότερο το ζήτημα, επισημαίνω ότι σε απολύτως πρώιμα χρόνια της Νίκαιας, ο Θεόδωρος Α΄ Λάσκαρις έγινε δεκτός με εγκώμια όπου η νίκη του κατά των Λατίνων παρομοιάστηκε με νίκη Ελλήνων κατά βαρβάρων!

Πιθανόν να αναρτήσω αλλού ολοκληρωμένη την ανάλυση, όπου φυσικά παραθέτω όλες τις παραμέτρους για τις οποίες αυτή η ρωμαϊκότητα που υπάρχει σε πηγές όπως του Συνεχιστή Θεοφάνη, ή στον Συριανό Μάγιστρο, ή στον Κίνναμο, δεν "εξαφανίζει" σε καμία περίπτωση τον άξονα ελληνικότητας της τρίσημης ταυτότητας διότι η πλήρης μελέτη των πηγών αυτών οδηγεί σε πιο σύνθετα συμπεράσματα.



ΥΓ
Επαναλαμβάνω ότι στα σχόλια δεν υπάρχουν τελικές διατυπώσεις.

[Ζαποτέκος]

του Δεξίππου ( 3ος αι. μ.Χ. )

ο Δέξιππος θεωρούσε πολύ οικείους τους Έλληνες

Πολύ ενδιαφέρουσα η πληροφορία αυτή.

Πάντως, το ζήτημα νομίζω το δημιουργεί η αυτούσια χρήση του χωρίου από τη Σούδα, χωρίς τη συνοδεία των λοιπών λεγομένων περί Ελλήνων από τον Δέξιππο.

Διότι, καθώς βλέπω στις πηγές μια ιδιόμορφη, άρρηκτα τρίσημη ταυτότητα, είμαι πεπεισμένος για την γνήσια ρωμαϊκότητα της βυζαντινής ταυτότητας. Και μιλάμε για απολύτως γνήσια, κι ας πηγάζει από το πολιτειακό σχήμα.

Βρισκόμαστε σε εποχές που επιβιώνει μόνο ο πραγματικά ισχυρός: Στρατιωτικά και Πολιτισμικά. Δεν είναι λοιπόν περίεργο που οι Βυζαντινοί ως προς το στρατιωτικό πεδίο μνημονεύουν τους παλαιούς ρωμαίους. Αποτελούσαν ένα ζηλευτό πανίσχυρο στάτους και αυτοί ήταν οι γνήσιοι συνεχιστές του (συνεχιστές γνήσιοι Ρωμαίοι, όχι φυλετικά λατινορωμαίοι).

Υπάρχει λοιπόν μερικές φορές στις πηγές μία αναφορά στη μνήμη της παλαιάς ρωμαϊκής ισχύος.
Στο ερώτημα, αν θα πούμε ότι αυτό που ονομάζεται "ρωμαϊκή ισχύς" στις πηγές δεν είναι πράγματι "ρωμαϊκή", αλλά είναι η ελληνική "με άλλο όνομα", δυσκολεύομαι να δεχτώ κάτι που παραπέμπει πάλι σε "κρυφές ταυτότητες" και Βυζαντινούς που "άλλα λένε και άλλα εννοούν".

Διαπίστωσα πάντως ότι αυτή η επίκληση της ρωμαϊκής ισχύος υπάρχει όχι μόνο σε προγενέστερους αιώνες αλλά επιβιώνει π.χ. ακόμα και στο περιβάλλον των Λασκαριδών για να δοθεί θάρρος στον στρατό, την ώρα που έχουμε μια πολιτειακή περίοδο που ακόμα και ο στρατός, τα όπλα και η ανδρεία μπορούν να φέρουν το όνομα "ελληνικά".

Θεωρώ λοιπόν ότι το όνομα "Ρωμαίος" δεν είναι ούτε "κέλυφος ταυτότητας" που "κρύβει μέσα κάτι", ούτε "πουκάμισο αδειανό" κ.λπ. Ήταν απλώς μία από τις τρεις πηγές κύρους για τον Βυζαντινό και άρα το αίσθημα ρωμαϊκότητας του ήταν γνήσιο και ζωντανό. Έπαιζε σημαντικό ρόλο στη ζωή του.
Η πιο πρόσφατη πηγή είναι η 4η κατά σειρά που νομίζω πως ούτε οι... ρωμαϊστές δεν την είχαν πάρει χαμπάρι (εκτός αν κάνω λάθος). Για να φανεί η ιδιαιτερότητα της βυζαντινής ταυτότητας παραθέτω και τις ονομασίες του στρατού στο αυτοκρατορικό περιβάλλον της Νίκαιας. Για να φανεί ακόμα περισσότερο το ζήτημα, επισημαίνω ότι σε απολύτως πρώιμα χρόνια της Νίκαιας, ο Θεόδωρος Α΄ Λάσκαρις έγινε δεκτός με εγκώμια όπου η νίκη του κατά των Λατίνων παρομοιάστηκε με νίκη Ελλήνων κατά βαρβάρων!




Πιθανόν να αναρτήσω αλλού ολοκληρωμένη την ανάλυση, όπου φυσικά παραθέτω όλες τις παραμέτρους για τις οποίες αυτή η ρωμαϊκότητα που υπάρχει σε πηγές όπως του Συνεχιστή Θεοφάνη, ή στον Συριανό Μάγιστρο, ή στον Κίνναμο, δεν "εξαφανίζει" σε καμία περίπτωση τον άξονα ελληνικότητας της τρίσημης ταυτότητας διότι η πλήρης μελέτη των πηγών αυτών οδηγεί σε πιο σύνθετα συμπεράσματα.

ΥΓ
Επαναλαμβάνω ότι στα σχόλια δεν υπάρχουν τελικές διατυπώσεις.

Μπορούσε κάποιος να θαυμάζει τους Ρωμαίους χωρίς να αποποιείται τον ελληνικό του εθνοτισμό. Ας πούμε ο Δέξιππος μιλάει για τους "Έλληνες" , αλλά κάνει αναφορά και στον Βασιλιά ( Ρωμαίο αυτοκράτορα ) στην δημηγορία του.

Ο Χαλκοκονδύλης ήταν Έλληνας . Αυτό δεν τον εμπόδιζε να γράφει πως οι Ρωμαίοι και οι Οθωμανοί μεγαλούργησαν γιατί είχαν και τύχη και αρετή . Αντίθετα οι Έλληνες μεγαλούργησαν γιατί είχαν κυρίως τύχη και λιγότερο αρετή. Αυτό δεν σημαίνει πως ο Χαλκοκονδύλης ήταν πιο κοντά στους Ρωμαίους ή τους Οθωμανούς.

- Ἕλληνες μὲν οὖν ταῦτα διεπράττοντο ἐπὶ πολὺ ὡς μάλιστα τοῦ χρόνου διαγενόμενοι καὶ ἐπὶ συχνὰς γενεὰς τύχην ἀρετῆς ἐνδεᾶ σχόντες ἁπανταχοῦ, ξύμμετρον δὲ ούδαμοῦ.

- Ἐς ὃ δὴ Ῥωμαίους ἐπὶ τὴν τῆς οἰκουμένης μεγίστην ἀρχὴν ἀφικομένους, ἰσοτάλαντον ἔχοντας τύχην τῇ ἀρετῇ,

- Ἀμουράτεω … ὃς τοὺς μεγάλους ἐν τῇ Ἁσίᾳ πολέμους καὶ ἐν τῇ Εὐρώπῃ διαπολεμήσας ἔτη ἕν καὶ τριάκοντα, ἐς τοσοῦτον αὐτῷ μετῆν τύχης τε ἅμα καὶ ἀρετῆς, ὥστε μηδέποτε ἠττηθῆναι ἐν μάχῃ,

Αν καταλαβαίνω καλά τον λατινικό σχολιασμό , το χωρίο αυτό υπάρχει αμφιβολία αν ανήκει στον Δέξιππο. Μπορεί να ανήκει αυτό ή μόνο το προηγούμενο ή και τα δύο. Μου φαίνεται όμως δύσκολο να ανήκει το πρώτο ( ή η αρχή του πρώτου ) γιατί την διαδοχή των αυτοκρατοριών ( Ασσύριοι , Πέρσες , Μακεδόνες ) θα την ανέφερε μόνο ένας χριστιανός. Και ο Δέξιππος δεν θυμάμαι να ήταν τέτοιος.

Κάποια στιγμή το Αύσονας πρέπει να αποσυνδέθηκε τελείως από το Ιταλός/Λατίνος και να ταυτίστηκε αποκλειστικά με το Ρωμαίος/Βυζαντινός/Γραικός. Αυτό το βλέπουμε στον Ακροπολίτη :

Ὁ μητροπάτωρ βασιλεὺς γῆς Αὐσόνων , Ἀλέξιος Αὔγουστος Κομνηνῶν γένους· ...Ὑπὲρ τὸν Ἑλλήσποντον ἤρθη τὸ κράτος , Εἰς Εὐρώπην ἔφθασεν ἐκ τῆς Ἀσίας. Καὶ τὴν Θρᾳκῶν ἐπέσχε καὶ Μακεδόνων καὶ τῶν πυλῶν ἔψαυσε τῆς Κωνσταντίνου. Ἀνδραποδισμὸς Ἰταλῶν καὶ ζωγρία Καὶ συνεχῆ λάφυρα τούτων καὶ σκῦλα καὶ παντελὴς δίωξις ἐκ γῆς Αὐσόνων.