Χ ρ η σ μ ο λ ό γ ι ο (για ένα ανώτερο βίο)

[jey_pap]

Αυτοσεβασμός

Ποτέ μη χάνεις τον σεβασμό προς τον ίδιο σου τον εαυτό, ακόμη κι αν βρίσκεσαι άγνωστος ή απομονωμένος. ..
...
Απόφευγε ασχημοσύνες (λόγων - πράξεων) από αποφυγή της αυτοκριτικής σου μάλλον παρά από την αυστηρότητα ξένης "μηχανής" ελέγχου. Κατάφερε να υπολογίζεις τον εαυτό σου και δε θα χρειαστείς τον ...φανταστικό κηδεμόνα του Σενέκα*.

(*)Κάποιοι θεωρούν πως αυτός ο φανταστικός κηδεμόνας του Σενέκα είναι η ...συνείδηση.
Balthazar Gracian Morales

[jey_pap]

...
Ο σπουδαιότερος κανόνας ζωής κατά το Επίκτητο* είναι η καρτερία όπου συγκεντρώνεται η μισή σοφία. Μερικές φορές, εξάλλου, ανεχόμαστε πολύ περισσότερα απ' όποια συστήματα εξαρτιόμαστε, είτε σε κοινωνική σφαίρα, είτε σε κάποια ευρύτερου ή στενότερου εύρους, σημαντικό για την καλλιέργεια υπομονής. Από την ανοχή γεννιέται ανεκτίμητη ειρήνη, που απαρτίζει τον σπουδαιότερο παράγοντα ευτυχίας στη γη...
Από το ίδιο ως άνω μελέτημα του Balthazar Gracian Morales


(*)
Ἂνθρωπε͵ ἄσκησον͵ εἰ γοργὸς (=ικανός) εἶ͵ λοιδορούμενος ἀνέχεσθαι͵ ἀτιμασθεὶς μὴ ἀχθεσθῆναι
.

[Manos87]

Κάνεις δε χρειάζεται ένα κείμενο ή ένα βιβλίο να του πεί τι να κάνει. Ο καθένας ας κάνει τη ζωή του.

[tanipteros]

είναι ωραίο να εμπλουτίζεις την ζωή σου από εμπειρίες σοφών ανδρών και να τις έχεις ως οδηγό...

[jey_pap]

Κι αυτή η θέση εντάσσεται μέσα στις αναγνωστικές θεωρίες της "ερμηνείας" στην Ιστορία της θεωρία της λογοτεχνίας. Αφορά την φερόμενη ως "ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ".

1. Σε αντίθεση με την παράδοση, από τον Διαφωτισμό κι εντεύθεν, η ερμηνευτική δεν ασχολείται πλέον αποκλειστικά με την κατανόηση και την ερμηνεία των γραπτών τεκμηρίων της ομιλίας (ή/και γραφής;).
2. Σε αντίθεση με την "ρομαντική ερμηνευτική" θεωρία από τον Schleiermacher έως τον Dilthey, ο σκοπός της κατανόησης δεν εστιάζεται στην επικοινωνία με κάποιο άλλο πρόσωπο ή στην ψυχολογία του.
3. Η ερμηνευτική προσέγγιση του Heidegger και του ...
...
Η ερμηνευτική προσέγγιση του 20-ου αιώνα εγκαταλείπει το επιστημολογικό πεδίο, εντός του οποίου είχαν δράσει προγενέστερες θεωρίες για την κατανόηση, και κινείται προς την περιοχή της "θεμελιώδους οντολογίας", όπως διατυπώθηκε όρος από τον Heidegger. Αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να συλλάβουμε την κατανόηση μεταβατικά. Δε μας ενδιαφέρει να κατανοήσουμε κάτι (!). Η κατανόηση νοείται μάλλον ως ο τρόπος μας να είμαστε μέσα στον κόσμο, ως ο θεμελιώδης τρόπος να υπάρχουμε, πριν από κάθε γνώση ή διανοητική δραστηριότητα.
Η οντολογική ερμηνευτική , συνεπώς , αντικαθιστά το ερώτημα της κατανόησης ως γνώσης σχετικά με τον κόσμο με το ερώτημα του "είναι" - μέσα - στον - κόσμο.

Robert Holub

[jey_pap]

Μη διακινδυνεύεις με άνθρωπο που δεν έχει τίποτε να χάσει. Πρόκειται για άνισο αγώνα δίχως τίποτα να του δεσμεύει τη στάση του, γιατί ως και τη συστολή χαμένη πια την έχει. Έχει αποκοπεί απ' όλες τις γέφυρες πίσω του, μη έχοντας τίποτε πολύτιμο να χάσει, κι έτσι ρίχνεται παντού, όπου υπάρχει πολύτιμο θησαύρισμα, δίχως αναστολές. Ποτέ δεν πρέπει να εκτίθεται σε τόσο μεγάλο κίνδυνο η ανεκτίμητη στάση που στοίχισε κόπους πολλών χρόνων για να ανοικοδομηθεί, κι ένα μικροπράμα ανέντιμο αρκεί για να χαθεί σε μια στιγμή. Κυρίως αν αυτή στοίχισε πολλά χρόνια για να χαθεί σε μια στιγμή. Παγώνει μια ριπή ψυχρού ανέμου τον άφθονο και διάφανο ιδρώτα. Τον έντιμο άνθρωπο καθιστά συγκρατημένο η ιδέα πως πολλά μπορεί να χάσει. Φροντίζοντας για τη στάση του εαυτού του, φροντίζει και για την εποικοδόμιση του αντιδιατιθεμένου, κι όπως διακινδυνεύει προσεκτικά, προχωρεί συγκροτημένα, οπότε προσφέρει χρόνο στη φρόνηση ν' αποτραβηχτεί έγκαιρα για να διαφυλάξει έτσι και την εμπλουτισμένη με μεστές απόψεις στάση του. Ούτε με τον θρίαμβο έχεις τη δυνατότητα να πάρεις πίσω ό, τι χάθηκε λόγω της έκθεσής σου στην απώλεια.

Balthazar Gracian Morales

[jey_pap]

Μην αποκριθείς πως κάποτε η Πρόνοια εγκαταλείπει τον άνθρωπο σ'αυτήν την κατάσταση χωρίς καμμιά αιτία με σκοπό την εκπαίδευση και την ταπείνωση. Δε σκοπεύω βέβαια να διαγράψω κάθε κατάσταση που ξεπερνά τις ανθρώπινες δυνάμεις και ανήκει στη θεία Οικονομία. Δεν αγνοώ τούτες τις περιπτώσεις και ούτε αντιλέγω στο θέλημα της Πρόνοιας. Όμως τις περισσότερες φορές εμείς οι ίδιοι γινόμαστε αίτιοι της εμφάνισης αυτών των ψιχικών καταστάσεων ήτοι θλίψης ή αγαλλίασης, αίσθησης κόπωσης ή νωχέλειας ή αντιθέτως παθιασμένου ζήλου και χαράς που κάνει τα ένδω να σκιρτούν. Πολλές φορές, ενώ φανταζόμαστε πως η Πρόνοια μας έχει εγκαταλείψει στο σκοτάδι και στην ταραχή, μας πλησιάζουν για κάποιο λόγο σκέψεις σαν και τούτες. Τότε ξαναβρίσκουμε πάλι στις Γραφές τη χαρά και την αγαλλίαση, και διαπιστώνουμε πως αιτία του σκοτισμού είναι η δική μας διαταραγμένη κατάσταση, η δική μας έλλειψη διάκρισης και φροντίδας για την σύμπλευσή μας με τον Προσκυνητό.
μαρ Ισαάκ Σύρου "ασκητικά"

[jey_pap]

Να μην είσαι "φαρφουρένιος" (φτιαγμένος από λεπτή κινέζικη πορσελάνη) στην συζήτηση και ακόμη λιγότερο στη φιλία. Ορισμένοι "σπάζουν πολύ εύκολα φανερώνοντας τη μικρή τους συνοχή(στερεότητα), γεμίζοντας τον εαυτό τους με δυσαρέσκεια κι όλους τους άλλους με αποστροφή. Δείχνουν πως η ευαισθησία τους σε τραυματισμούς είναι μεγαλύτερη από την ευαισθησία των ματιών τους, αφού δεν ανέχονται άγγιγμα ούτε στ' αστεία. Όταν τους ενοχλούν της μύγας τα πετάγματα, σκέψου τί γίνεται με τα μεγάλα πράγματα. Όσοι έχουν επαφή μαζί τους, πρέπει να τους πλησιάζουν μ' εένα μάτσο λεπτότητες, προσέχοντας συνεχώς τυχόνφιλυποψίες τους, κι ας υπάρχει νηνεμία, γιατί η ελαφρότερη πνοή ανέμου τους κάνει να βγαίνουν απ' τα νερά τους. Συνήθως πρόκειταιγια άτομα υπόδουλα στα γούστα τους, για χάρι των οποίων θα ανατρέψουν τα πάντα, παραφορτωμένα από υπεροψία, ειδωλολάτρες της μικρούλας τιμής τους. Η διαρκής κατάσταση του ερωτευμένου (amante) , έχει κάτι από διαμάντι (di-amante), τόσο γιατί διαρκεί, όσο γιατί αντέχει και δεν σπάζει.

Balthazar Gracian Morales

[bluerose]

Εκεί που τελειώνει η εμπιστοσύνη του ανθρώπου προς τον εαυτόν του, εκεί αρχίζει η βοήθεια του Θεού. Ο Θεός θέλει να απελπιστούμε τελείως από τις προσπάθειές μας, ώστε να ζητήσουμε την βοήθειά Του και να Του εμπιστευτούμε τις υποθέσεις της ζωής μας.
Όπως όταν αναθέτουμε μια υπόθεση στον δικηγόρο μας, του δίνουμε όλα τα στοιχεία του φακέλλου, για να αναλάβει την υπόθεσή μας, έτσι και εμείς πρέπει να εμπιστευτούμε όλον τον εαυτόν μας στο Θεό, για να μας αναλάβει. Εδώ αφήνεις ελεύθερο το σώμα σου στην θάλασσα και λόγω της άνωσης δεν σε πνίγει η θάλασσα, αλλά σε κρατάει στην επιφάνεια και δεν εμπιστεύεσαι την ζωή σου στον Θεό, που δημιούργησε την θάλασσα;

Δημήτριος Παναγόπουλος Ιεροκήρυκας †

[bluerose]

Ο Καλός Θεός μας δίνει πλούσιες τις ευλογίες Του. Να μη δείχνουμε αχαριστία και Τον παροργίζουμε, γιατί έρχεται «η οργή του Θεού επί τους υιούς της απειθείας» (Εφ. 5,6). – μη γένοιτο.


Στην εποχή μας δεν πέρασαν οι άνθρωποι ούτε πολέμους ούτε πείνα και λένε ότι δεν έχουν ανάγκη και από τον Θεό. Τα έχουν όλα και γι’ αυτό δεν εκτιμούν τίποτε. ‘Αν όμως έλθη δύσκολος καιρός, πείνα κ.λ.π., και δεν έχουν τι να φάνε, τότε θα εκτιμήσουν και το ψωμί και την μαρμελάδα και όσα θα στερηθούν.

‘Αμα δεν δοξάζουμε τον Θεό, επιτρέπει ο Θεός να έρθη μια δοκιμασία, για να εκτιμήσουμε τα πράγματα. Ενώ, όταν τα εκτιμούμε, δεν επιτρέπει ο Θεός να συμβή τίποτε το κακό…

Παλαιότερα που δεν υπήρχαν αυτές οι μεγάλες ευκολίες, και η επιστήμη δεν είχε προχωρήσει τόσο, αναγκάζονταν οι άνθρωποι σε όλες τις δυσκολίες να καταφεύγουν στον Θεό, και ο Θεός βοηθούσε. Τώρα, επειδή η επιστήμη προχώρησε, τον Θεό Τον βάζουν στην άκρη.

Πάνε χωρίς Θεό σημερα. Υπολογίζουν: «Θα κάνουμε τούτο, θα κάνουμε εκείνο». Σκέφτονται την Πυροσβεστική, σκέφτονται τις διατρήσεις, το ένα, το άλλο… Αλλά χωρίς Θεό τι να κάνει ο άνθρωπος

[bluerose]

Πνευματικοί νόμοι

Έχουν κι αυτοί οι νόμοι πραγματικό και έννομη συνέπεια. Με τη διαφορά ότι, παρά την πλήρωση του πραγματικού, την επέλευση της δυσμενούς έννομης συνέπειας μπορεί να αποτρέψει η μετάνοια του ανθρώπου και η αγάπη του Θεού

[bluerose]

Αν το σφάλμα κάποιου αδελφού μπορεί να είναι δημόσιο και φανερό, εσύ αιτιολόγησέ το με αγάπη και φιλαδελφία και πες ότι στον αδελφό εκείνον με το να βρίσκονται άλλες αρετές κρυμμένες, για να φυλαχθούν αυτές, επέτρεψε ο Θεός να πέση στο σφάλμα αυτό· ή αν έχει μικρό χρονικό διάστημα το ελάττωμα εκείνο, για να παραμένει πιο ταπεινός στα μάτια τα δικά του·
Και ακόμη με την καταφρόνησι των άλλων να κάνει κάποιον καρπό ταπεινώσεως και να ευαρεστήση τον Θεό περισσότερο, και έτσι το κέρδος του να είναι μεγαλύτερο από την ζημία του.

Αν πάλι η αμαρτία κάποιου είναι όχι μόνο φανερή, αλλά και μεγάλη και προέρχεται από καρδιά ισχυρογνώμονος, μην τον κατακρίνης· αλλά τρέξε με το λογισμό σου στις φοβερές κρίσεις του Θεού και θα δης εκεί και άλλους ανθρώπους που ενώ προηγουμένως ήσαν στην παρανομία σε πολύ μεγάλο βαθμό, να έχουν φθάσει σε μεγάλα μέτρα αγιότητος με την μετάνοια· και άλλους, πάλι, ενώ προηγουμένως ήσαν στον υψηλότερο βαθμό της τελειότητος, να έχουν πέσει σε αθλιώτατο γκρεμό.

Γι’ αυτό, να στέκεσαι πάντοτε με φόβο και τρόμο, περισσότερο για τον εαυτό σου, παρά για κανέναν άλλον. Και ας είσαι βέβαιος ότι όλα εκείνα τα καλά λόγια που θα πης για τον πλησίον και η χαρά που θα δοκιμάσης γι’ αυτόν, είναι καρπός και αποτέλεσμα του αγίου Πνεύματος. Και αντίθετα, κάθε καταφρόνησις και αυθάδης κρίσις και καταλαλιά του πλησίον, προέρχεται από την κακία μας και από διαβολική παρακίνησι. »

Απόσπασμα από το βιβλίο “Ο Αόρατος πόλεμος”, του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτη.

[bluerose]

Θυµήσου τον δηµουργό σου τις µέρες της νεότητός σου, πριν έλθουν οι µέρες οι κακές και φθάσουν τα χρόνια εκείνα που δεν θα έχεις δύναµη»
(Εκκλ. 12,1).

[bluerose]

Εν Αγίω Όρει τη 23η Ιανουαρίου 1969 Σεβαστέ πάτερ Χαράλαμπε.

Επειδή βλέπω τον μεγάλον σάλον που γίνεται εις την Εκκλησίαν μας, εξ αιτίας των διαφόρων φιλενωτικών κινήσεων και των επαφών του Πατριάρχου μετά του Πάπα, επόνεσα και εγώ σαν τέκνον Της και εθεώρησα καλόν, εκτός από τις προσευχές μου, να στείλω και ένα μικρό κομματάκι κλωστή (που έχω σαν φτωχός μονα­χός), δια να χρησιμοποιηθή και αυτό, έστω και για μια βελονιά, δια το πολυκομματιασμένο φόρεμα της Μητέ­ρας μας. Πιστεύω ότι θα κάμετε αγάπην και θα το χρησι­μοποιήσετε δια μέσου του θρησκευτικού σας φύλλου. Σας ευχαριστώ.

Θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμην εν πρώτοις απ' ό­λους, που τολμώ να γράψω κάτι, ενώ δεν είμαι ούτε ά­γιος, ούτε θεολόγος. Φαντάζομαι ότι θα με καταλάβουν όλοι, ότι τα γραφόμενά μου δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας βαθύς μου πόνος δια την γραμμήν και κοσμικήν αγάπην, δυστυχώς, του πατέρα μας κ. Αθηναγόρα. Όπως φαίνεται, αγάπησε μίαν άλλην γυναίκα μοντέρνα, που λέγεται Παπική Εκκλησία, διότι η Ορθόδοξος Μητέρα μας δεν του κάμνει καμμίαν εντύπωσι, επειδή είναι πολύ σεμνή. Αυτή η αγάπη, που ακούσθηκε από την Πόλι, βρήκε απήχησι σε πολλά παιδιά του, που την ζούν εις τας πόλεις. Άλλωστε αυτό είναι και το πνεύμα της εποχής μας: η οικογένεια να χάση το ιερό νόημά της από τέτοιου είδους αγάπες, που ως σκοπόν έχουν την διάλυσιν και όχι την ένωσιν.

Με μία τέτοια περίπου κοσμική αγάπη και ο Πα­τριάρχης μας φθάνει στη Ρώμη. Ενώ θα έπρεπε να δείξη αγάπη πρώτα σε μας τα παιδιά του και στη Μητέρα μας Εκκλησία, αυτός, δυστυχώς, έστειλε την αγάπη του πο­λύ μακριά. Το αποτέλεσμα ήταν να αναπαύση μεν όλα τα κοσμικά παιδιά, που αγαπούν τον κόσμον και έχουν την κοσμικήν αυτήν αγάπην, να κατασκανδαλίση όμως όλους εμάς, τα τέκνα της Ορθοδοξίας, μικρά και μεγά­λα, που έχουν φόβο Θεού.

Μετά λύπης μου, από όσους φιλενωτικούς έχω γνω­ρίσει, δεν είδα να έχουν ούτε ψίχα πνευματική ούτε φλοιό. Ξέρουν, όμως, να ομιλούν για αγάπη και ενότη­τα, ενώ οι ίδιοι δεν είναι ενωμένοι με τον Θεόν, διότι δεν Τον έχουν αγαπήσει.

Θα ήθελα να παρακαλέσω θερμά όλους τους φιλενωτικούς αδελφούς μας: Επειδή το θέμα της ενώσεως των Εκκλησιών είναι κάτι το πνευματικόν και ανάγκην έ­χουμε πνευματικής αγάπης, ας το αφήσουμε σε αυτούς που αγαπήσανε πολύ τον Θεόν και είναι θεολόγοι, σαν τους Πατέρας της Εκκλησίας, και όχι νομολόγοι, που προσφέρανε και προσφέρουν ολόκληρο τον εαυτόν τους εις την διακονίαν της Εκκλησίας (αντί μεγάλης λαμπά­δας), τους οποίους άναψε το πύρ της αγάπης του Θεού και όχι ο αναπτήρας του νεωκόρου. Ας γνωρίζωμεν ότι δεν υπάρχουν μόνον φυσικοί νόμοι, αλλά και πνευματι­κοί. Επομένως, η μέλλουσα οργή του Θεού δεν μπορεί να αντιμετωπισθή με συνεταιρισμόν αμαρτωλών (διότι διπλήν οργήν θα λάβωμεν), αλλά με μετάνοιαν και τήρησιν των εντολών του Κυρίου.

Επίσης, ας γνωρίσωμεν καλά ότι η Ορθόδοξος Εκ­κλησία μας δεν έχει καμμίαν έλλειψιν. Η μόνη έλλειψις, που παρουσιάζεται, είναι η έλλειψις σοβαρών Ίεραρχών και Ποιμένων με πατερικές αρχές. Είναι ολίγοι οι εκλεκτοί. Όμως, δεν είναι ανησυχητικόν.

Η Εκκλη­σία είναι Εκκλησία του Χρίστου και Αυτός την κυβερ­νάει. Δεν είναι Ναός, που χτίζεται από πέτρες, άμμο και ασβέστη από ευσεβείς και καταστρέφεται με φωτιά βαρ­βάρων, αλλά είναι ο ίδιος ο Χριστός. «Και ο πεσών επί τον λίθον τούτον συνθλασθήσεται, εφ' ον δ' αν πέση λικμήσει αυτόν» (Ματθ. και 44-45). Ο Κύριος, όταν θα πρέπη, θά παρουσιάση τους Μάρκους τους Ευγενικούς και τους Γρηγόριους Παλαμάδες, δια να συγκεντρώσουν όλα τα κατασκανδαλισμένα αδέλφια μας, δια να ομολο­γήσουν την Ορθόδοξον Πίστιν, να στερεώσουν την Παράδοσιν και να δώσουν χαράν μεγάλην εις την Μητέρα μας.

Εις τους καιρούς μας βλέπομεν ότι πολλά πιστά τέ­κνα της Εκκλησίας μας, μοναχοί και λαϊκοί, έχουν, δυ­στυχώς, αποσχισθή από αυτήν, εξ αιτίας των φιλενωτικών. Έχω την γνώμην ότι δεν είναι καθόλου καλόν να αποχωριζώμεθα από την Εκκλησίαν κάθε φορά που θα πταίη ο Πατριάρχης. Αλλά από μέσα, κοντά στην Μη­τέρα Εκκλησία έχει καθήκον και υποχρέωσι ο καθένας ν' αγωνίζεται με τον τρόπον του. Το να διακόψη το μνημόσυνον του Πατριάρχου, να αποσχισθή και να δημιουργήση ιδικήν του Εκκλησίαν και να εξακολουθή να ομιλή υβρίζοντας τον Πατριάρχην, αυτό, νομίζω, εί­ναι παράλογον.

Εάν δια την α ή την β λοξοδρόμησι των κατά και­ρούς Πατριαρχών χωριζώμεθα και κάνωμε δικές μας Εκ­κλησίες - Θεός φυλάξει! - θα ξεπεράσωμε και τους Προ­τεστάντες ακόμη. Εύκολα χωρίζει κανείς και δύσκολα ε­πιστρέφει.

Δυστυχώς, έχουμε πολλές «εκκλησίες» στην εποχή μας. Δημιουργήθηκαν είτε από μεγάλες ομάδες η και από ένα άτομο ακόμη. Επειδή συνέβη στο καλύβι των (ομιλώ δια τα εν Αγίω Όρει συμβαίνοντα) να υπάρχη και ναός, ενόμισαν ότι μπορούν να κάνουν και δική τους ανεξάρτητη Εκκλησία. Εάν οι φιλενωτικοί δίνουν το πρώτο πλήγμα στην Εκκλησία, αυτοί, οι ανωτέρω, δίνουν το δεύτερο. Ας ευχηθούμε να δώση ο Θεός τον φωτισμόν Του σε όλους μας και εις τον Πατριάρχην μας κ. Αθηναγόραν, δια να γίνη πρώτον η ένωσις αυτών των «εκκλησιών», να πραγματοποιηθή η γαλήνη ανάμεσα στο σκανδαλισμένο ορθόδοξο πλήρωμα, η ειρήνη και η αγάπη μεταξύ των Ορθοδόξων Ανατολικών Εκκλησιών και κατόπιν ας γίνη σκέψις δια την ένωσιν μετά των άλ­λων «Ομολογιών», εάν και εφ' όσον ειλικρινώς επιθυ­μούν να ασπασθούν το Ορθόδοξον Δόγμα.

Θα ήθελα ακόμη να ειπώ ότι υπάρχει και μία τρίτη μερίδα μέσα εις την Εκκλησίαν μας. Είναι εκείνοι οι αδελφοί, που παραμένουν μεν πιστά τέκνα Αυτής, δεν έ­χουν όμως συμφωνίαν πνευματικήν αναμεταξύ τους. Α­σχολούνται με την κριτικήν ο ένας του άλλου και όχι δια το γενικώτερον καλόν του αγώνος. Παρακολουθεί δε ο ένας τον άλλον (περισσότερον από τον έαυτόν του) εις το τι θα ειπή η τι θα γράψη, δια να τον κτυπήση κατό­πιν αλύπητα.

Ενώ ο ιδιος αν έλεγε η έγραφε το ίδιο πράγμα, θα το υπεστήριζε και με πολλές μάλιστα μαρτυ­ρίες της Αγίας Γραφής και των Πατέρων. Το κακό που γίνεται είναι μεγάλο, διότι άφ' ενός μεν αδικεί τον πλη­σίον του, αφ' ετέρου δε και τον γκρεμίζει μπροστά στα μάτια των άλλων πιστών.

Πολλές φορές σπέρνει και την απιστία στις ψυχές των αδυνάτων, διότι τους σκανδαλί­ζει. Δυστυχώς, μερικοί από εμάς έχουμε παράλογες απαιτήσεις από τους άλλους. Θέλουμε οι άλλοι να έχουν τον ίδιο με εμάς πνευματικόν χαρακτήρα. Όταν κάποιος άλ­λος δεν συμφωνή με τον χαρακτήρα μας, δηλαδή η είναι ολίγον επιεικής η ολίγον οξύς, αμέσως βγάζομε το συμ­πέρασμα ότι δεν είναι πνευματικός άνθρωπος. Όλοι χρειάζονται εις την Εκκλησίαν. Όλοι οι Πατέρες προ­σέφεραν τας υπηρεσίας των εις Αυτήν. Και οι ήπιοι χα­ρακτήρες και οι αυστηροί. Όπως δια το σώμα του ανθρώπου είναι απαραίτητα και τα γλυκά και τα ξινά και τα πικρά ακόμη ραδίκια (το καθένα έχει τις δικές του ουσίες και βιταμίνες), έτσι και δια το Σώμα της Εκκλη­σίας. Όλοι είναι απαραίτητοι.

Ο ένας συμπληρώνει τον πνευματικόν χαρακτήρα του άλλου και όλοι είμεθα υπο­χρεωμένοι να ανεχώμεθα όχι μόνον τον πνευματικόν του χαρακτήρα, αλλά ακόμη και τις αδυναμίες, που έχει σαν άνθρωπος.

Και πάλιν έρχομαι να ζητήσω ειλικρινώς συγγνώμην από όλους, διότι ετόλμησα να γράψω. Εγώ είμαι έ­νας απλός μοναχός και το έργον μου είναι να προσπαθώ, όσο μπορώ, να απεκδύωμαι τον παλαιόν ανθρωπον και να βοηθώ τους άλλους και την Εκκλησίαν, μέσω του Θεού δια της προσευχής. Αλλ' επειδή έφθασαν μέχρι το ερημητήριό μου θλιβερές ειδήσεις δια την Αγίαν Όρθοδοξίαν μας, επόνεσα πολύ και εθεώρησα καλό να γράψω αυτά που ένοιωθα.

Ας ευχηθούμε όλοι να δώση ο Θεός την χάριν Του και ο καθένας μας ας βοηθήση με τον τρόπον του δια την δόξαν της Εκκλησίας μας.

Με πολύν σεβασμόν προς όλους Παΐσιος μοναχός

Spoiler

[bluerose]

Ας έρθουμε όμως κι ας σταθούμε μπροστά στην παρουσία του ζώντος Κυρίου.

Μερικές φορές έρχεται και μας αποκαλύπτεται ο ίδιος ο Κύριος. Έτσι πήγε στη Μάρθα και τη Μαρία στη Βηθανία, έτσι ξαφνικά εμφανίστηκε στον απόστολο Παύλο στο δρόμο προς τη Δαμασκό, σε άλλους αποστόλους στη θάλασσα της Γαλιλαίας και στο δρόμο προς τους Εμμαούς, στην οικία όπου μπήκε «κεκλεισμένων των θυρών», στη Μαρία τη Μαγδαληνή στον κήπο και σε πολλούς αγίους σε όνειρα ή οράματα.

Μερικές φορές παρουσίασαν οι απόστολοι ανθρώπους στον Κύριο, όπως ο Ανδρέας έφερε τον Πέτρο κι ο Φίλιππος το Ναθαναήλ. Οι διάδοχοι των αποστόλων κι οι ιεραπόστολοι έφεραν στο Χριστό χιλιάδες, εκατομμύρια ανθρώπους κι άλλες φορές ο ένας πιστός έφερνε τον άλλο.

Αλλά και άγνωστοι άνθρωποι μερικές φορές προσπάθησαν πολύ μόνοι τους να πλησιάσουν τον Κύριο, όπως στην περίπτωση των τεσσάρων που άνοιξαν την οροφή τού σπιτιού για να φέρουν τον παραλυτικό φίλο τους μπροστά Του.

Αυτοί είναι οι τρεις τρόποι με τους οποίους οι άνθρωποι μπορούν να παρουσιαστούν στον Κύριο. Εκείνο που πρέπει να κάνουμε εμείς είναι να προσπαθήσουμε πολύ και ν’ αγωνιστούμε για να βρεθούμε μπροστά Του, ώστε να μας βοηθήσει κι Εκείνος να τον προσεγγίσουμε και να μας φωτίσει.



------------------

Πηγή: «Καιρός Μετανοίας» Ομιλίες Β’, Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς,