Να ακούς αυτό εισπνέοντας καθαρό αέρα και φθινοπωρινά φύλλα καθώς τρέχεις σε ένα απομονωμένο σημείο με γεφυρούλες και ποτάμια πίσω από ένα λύκειο μες την νύχτα. Να περνάνε 2 αυτοκίνητα και 2 πεζοί κάθε 5 λεπτά και εσύ να γίνεσαι πιο θαρραλαία και να μην φοβάσαι.
(Γιατί μου έτυχε προχθές σε άλλο σημείο - που δεν θα ξαναπατήσω - εκεί ανταλλάζουν ναρκωτικά) να σταματάει αυτοκίνητο, να με κοιτάει, να ξανακάνει τον γύρο και να μην φεύγει και εγώ να τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορώ για να μπω σε κύρια γειτονιά με σπίτια και να νιώσω ασφαλής.)
Αλλά ας μην χαλάω την μαγεία... Δεν φοβάμαι πια