Ρε Πάτ, έχεις βρει πιτσιρίκια και σολαρεις (φάλτσα).πατησιωτης έγραψε: 17 Νοέμ 2019, 15:50]Spoiler
Ζαποτέκος έγραψε: 17 Νοέμ 2019, 15:38ΣΑΤΑΝΙΚΟΣ ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ έγραψε: 17 Νοέμ 2019, 11:55 https://www.facebook.com/15981708937784 ... 318123223/![]()
---------------------------------------
Όταν ήμουν ακόμη στο σχολείο με είχαν μυήσει στον Ρήγα Φεραίο, που ήταν παράνομη οργάνωση τότε. Είχαμε πολύγραφο και βγάζαμε κάτι προκηρύξεις που πετάγαμε μετά φόβου Θεού. Αυτό που λένε ότι «τώρα είναι Χούντα» είναι ύβρις. Και καλά να το λένε οι μικροί που δεν το έχουν ζήσει. Αλλά να το λένε οι μεγάλοι;
Το ‘73 ήμουν πρωτοετής στη Νομική. Ήμουν ακόμη στο Ρήγα Φεραίο. Πήγα στο Πολυτεχνείο και κάποια στιγμή έκλεισαν οι πόρτες και άρχισε να γίνεται αυτό που έγινε. Έμεινα μέσα κανονικά τρεις μέρες και βγήκα όταν μπήκαν οι στρατιώτες. Βγαίναμε δηλαδή με τα χέρια ψηλά. Ήταν μια εμπειρία πολύ δυνατή.
Το τελευταίο βράδυ με τα τανκς προσωπικά φοβήθηκα πολύ. Ήταν ΤΑΝΚΣ. Είχαν κλείσει τα παντζούρια οι πολυκατοικίες. Ήταν σαν να είσαι στη μέση του πουθενά. Ήταν μια κινηματογραφική σκηνή. Έπαιρναν τραυματίες από τους γύρω δρόμους και τους ‘φέρναν στο Πολυτεχνείο γιατί είχαμε φτιάξει ένα ιατρείο. Με τον καλύτερο μου φίλο είχαμε πάει εκεί, γιατί σκεφτήκαμε ότι εκεί μπορεί να μην χτυπήσουν, επειδή ήταν οι τραυματίες. Μπήκε το τανκ και στρατιώτες και μας είπαν να βγούμε. Και βγαίνοντας γινόταν το έλα να δεις. Έπεφτε το ξύλο της αρκούδας από τους αστυνομικούς. Έφτασα στο τέλος της Τοσίτσα και εκεί ήταν μια Αμερικάνα, η Μάρσα Τέιλορ, που δούλευε εδώ ως σκηνογράφος. Είχε ένα Ντεσεβώ με αμερικάνικα νούμερα. Πήρε τέσσερις άγνωστους μεταξύ μας, που κάναμε μπαμ ότι ήμασταν όλοι από το Πολυτεχνείο, και μας πήγε σπίτι της. Η μεγάλη μας τύχη ήταν ότι είχε αμερικάνικα νούμερα και δεν μας σταματήσανε, γιατί έκαναν ελέγχους στα αυτοκίνητα στους δρόμους. Την επόμενη μέρα γύρισα σπίτι με τα πόδια και για μέρες νόμιζα πως άκουγα ανθρώπους να φωνάζουν.
Αλλά για την σχετική απομυθοποίηση του πράγματος. Τον επόμενο χρόνο το ’74 είχα πάει με φίλους μου στο Λονδίνο. Και επειδή κοίταξα από την αντίθετη κατεύθυνση περνώντας το δρόμο, με χτύπησε ένα φορτηγό και πέρασα ενάμισι μήνα στο νοσοκομείο με σπασμένο χέρι και πόδι. Νοέμβριος του ‘74 πρώτη επέτειος του Πολυτεχνείου. Δεν υπήρχε άνθρωπος που να μην είχε πάει. Η ατμόσφαιρα ήταν εξαιρετικά φορτισμένη, ακόμη μετράγαμε νεκρούς και τραυματίες. Εγώ με τις πατερίτσες μπαίνω σε μία αίθουσα, τα μεγάφωνα έπαιζαν Θεοδωράκη. Ξαφνικά σταματάνε οι μουσικές, «Αυτή τη στιγμή βρίσκεται ανάμεσά μας ένας από τους ηρωικούς τραυματίες του Νοέμβρη». Τι να πω, ότι το έπαθα στο Λονδίνο; Έρχονται δυο παιδιά της περιφρούρησης κάνουν σκαμνάκι, με ανεβάζουν πάνω, έρχονταν γυναίκες και κλαίγαν, μου φίλαγαν τα χέρια. Στο τέλος το είχα πιστέψει και εγώ.
https://www.oneman.gr/pop-code/t/theatr ... 64765.html
[/quote
Κρατώ από την αφήγηση ότι ο διασωθείς μετά την περιπέτειά του ταξίδεψε στο Λονδίνο και όχι στη Μόσχα.
Δεν υπήρχε φιλοσοβιετικη οργάνωση στο Πολυτεχνείο.
Είχε μαοικους, ρηγάδες, ανενταχτους, κεντρώους.
Η αντιΕΦΕΕ εμφανίστηκε ασθμαινουσα στο τέλος.
Ποια Μόσχα;

