Πάντως ο Karl Popper δεν μπορεί να θεωρηθεί κομμουνιστής, και υπάρχουν και κεντροδεξιοί φιλελεύθεροι που τον μνημονεύουνvantono έγραψε: 11 Νοέμ 2019, 18:07Ο Τζορτζ Σόρος γράφει για την άνοδο του εθνικισμού μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου
Μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου τον Νοέμβριο του 1989, οι ανοιχτές κοινωνίες θριάμβευσαν και η διεθνής συνεργασία έγινε το κυρίαρχο δόγμα. Τριάντα χρόνια αργότερα, όμως, ο εθνικισμός αποδείχθηκε πολύ πιο ισχυρός και επιδραστικός από τον διεθνισμό.
Η πτώση του τείχους του Βερολίνου τη νύχτα της 8ης Νοεμβρίου 1989 επιτάχυνε δραματικά και ξαφνικά την κατάρρευση του κομμουνισμού στην Ευρώπη. Ο τερματισμός των ταξιδιωτικών περιορισμών μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής Γερμανίας προκάλεσε θανάσιμο πλήγμα στην κλειστή κοινωνία της Σοβιετικής Ένωσης. Κατά τον ίδιο τρόπο, σηματοδότησε ένα σημείο καμπής για την άνοδο των ανοιχτών κοινωνιών.
Είχα εμπλακεί σε αυτό που αποκαλώ ως πολιτική φιλανθρωπία μου μια δεκαετία νωρίτερα. Έγινα υποστηρικτής της έννοιας της ανοιχτής κοινωνίας που μου ενέπνευσε ο Karl Popper, ο μέντορας μου στο London School of Economics. Ο Popper μου είχε διδάξει ότι η τέλεια γνώση δεν είναι εφικτή και ότι οι ολοκληρωτικές ιδεολογίες, οι οποίες υποστήριζαν ότι διέθεταν την απόλυτη αλήθεια, θα μπορούσαν να επικρατήσουν μόνο με κατασταλτικά μέσα.
Στη δεκαετία του 1980, υποστήριξα αντιφρονούντες σε όλη τη σοβιετική αυτοκρατορία και το 1984 ήμουν σε θέση να ιδρύσω ένα ίδρυμα στην πατρίδα μου, την Ουγγαρία. Παρείχε οικονομική υποστήριξη σε οποιαδήποτε δραστηριότητα που δεν είχε προέλθει από το μονοκομματικό κράτος. Η ιδέα ήταν ότι με την ενθάρρυνση των μη-κομματικών δραστηριοτήτων, οι άνθρωποι θα συνειδητοποιούσαν το ψεύδος του επίσημου δόγματος – και δούλεψε φανταστικά. Με ετήσιο προϋπολογισμό 3 εκατομμυρίων δολαρίων, το ίδρυμα έγινε ισχυρότερο από το υπουργείο Πολιτισμού.
[...]
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο world economic forum.org, σε συνεργασία με το Project Syndicate, και συγγραφέας είναι o George Soros
https://www.mononews.gr/agores/think-ta ... -verolinou
θετικά, για παράδειγμα εδώ.
Επίσης, παρατηρούμε πως ο George Soros στήριξε πρωτοβουλίες που, σύμφωνα με τον ίδιο, θα έπλητταν το ψεύδος του επίσημου δόγματος.
Πάντοτε ο Soros έχει ασκήσει σκληρή κριτική κατά της Σοβιετικής Ένωσης και των υπόλοιπων λαϊκών δημοκρατιών.
Στο παρακάτω απόσπασμα συμπυκνώνεται η άποψή του για το σοβιετικό καθεστώς:
Au revoir!The collapse of the Soviet empire in 1989 and the Soviet Union in 1991 offered a historic opportunity to transform that part of the world into open societies; but the Western democracies failed to rise to the occasion and the entire world has to suffer the consequences. The Soviet Union and later Russia needed outside help because an open society is a more sophisticated form of social organization than a closed society. In a closed society there is only one concept of how society should be organized, the authorized version, which is imposed by force. In an open society citizens are not only allowed but required to think for themselves, and there are institutional arrangements that allow people with different interests, different backgrounds, and different opinions to live together in peace.
The Soviet system was probably the most comprehensive form of closed society ever invented by man. It penetrated into practically all aspects of existence: not only the political and military but also the economic and the intellectual. At its most aggressive, it even tried to invade natural science—as the case of Lysenko showed. To make the transition to an open society required a revolutionary change in regime which could not be accomplished without outside help. It was this insight that prompted me to rush in and establish open society foundations in one country after another in the former Soviet empire.But the open societies of the West lacked this insight. After the end of the Second World War, the United States launched the Marshall Plan; after the collapse of the Soviet system the idea of a similar initiative was unthinkable. I proposed something like it at a conference in the spring of 1989 in Potsdam, which was then still in East Germany, and I was literally laughed at. The laughter was led by William Waldegrave, a minister in Margaret Thatcher’s foreign office. Margaret Thatcher was a staunch defender of freedom—when she visited Communist countries she insisted on meeting with dissidents—but the idea that an open society needs to be constructed and that the construction may require—and deserve—outside help was apparently beyond her understanding. As a market fundamentalist, she did not believe in government intervention. In fact, the formerly Communist countries were left largely to fend for themselves. Some made the grade; others did not.
There is much soul-searching and finger-pointing going on with regard to Russia. Articles are being written asking, Who lost Russia? I am convinced that we, the Western democracies, are largely responsible, and that the sins of omission were committed by the Bush and Thatcher administrations. The record of Chancellor Kohl’s Germany is more mixed. Both in extending credits and in making grants, Germany was the largest financial contributor to the Soviet Union and later to Russia, but Kohl was motivated more by the desire to buy Russian acquiescence in German reunification than to help transform Russia.
I contend that if the Western democracies had really engaged themselves, Russia could have been firmly established on the road toward a market economy and an open society. I realize that my contention runs counter to prevailing views.
(σημ. οι τονισμοί και οι υπογραμμίσεις δικές μου· ολόκληρο το κείμενο εδώ)
