Ο «Μικρός Ήρωας», Γιώργος Θαλάσσης που πολεμούσε τον κατακτητή με τις υπερδυνάμεις του. Το κόμικ που έδινε κουράγιο στο

[Pam]

Μετά την απελευθέρωση το 1953 κυκλοφορούσε το κόμικ «Μικρός Ήρως» του Στέλιου Ανεμοδουρά.
Ο κεντρικός ήρωας, Γιώργος Θαλάσσης, είχε υπερδυνάμεις και πολεμούσε γενναία τον κατακτητή.
Στο πλευρό του εναντίον των Γερμανών είχε τον φίλο του, Σπίθα, ενώ ήταν κρυφά ερωτευμένος με την Κατερίνα.
Η κοπέλα συγκέντρωνε χαρακτηριστικά, που την έκαναν την ιδανική Ελληνίδα για το αναγνωστικό κοινό.
Το κόμικ κυκλοφορούσε για αρκετά χρόνια μετά τον πόλεμο, έως το 1968 και κάθε τεύχος του είχε σημαντική ανταλλακτική αξία.
https://www.mixanitouxronou.gr/o-mikros ... o-sto-lao/

[Apergos8]

Παλιά θυμάμαι είχα πάθος με τον Γιώργο Θαλάσση τον μικρό ήρωα.Έχω ακόμα και σήμερα κούτες από τα τεύχη του.

[Υπερκουλτουριάρης]

Επανακυκλοφορησε την δεκαετια του 90. Το πηρα μερικες φορες αλλα δεν μου αρεσε καθολου.
Αγαπημενο μου ηταν το Ροντεο με τον Τεξ Ουιλερ και με αποσταση ο Λοχαγος Μαρκ- Περιπετεια

[ΤΑΥΓΕΤΗΣ]

ελα μωρε γιωργος θαλασης και σπιθας.Εδω ενα μικρο αετοπουλο (παντα κατα περιοδικο του ΚΚΕ) αιχμαλωτησε 20 πανοπλους γερμανους στην μαλακασα σε μια ..φοβερη μαχη που εγινε εκει.ΔΕΝ κανω πλακα το διαβασα στο περιοδικο δημοκρατικος στρατος (τινος εκδοση ειναι αυτη;)

[ΤΑΥΓΕΤΗΣ]

Καθόταν στή γειτονιά μου, στα Πετράλωνα. Γιάν­νη Δαμίγκο τον λέγανε. Ό πατέρας του πουλούσε μπαχαρικά. Ένα βράδυ ήρθε καΐ με βρήκε.
— Δημήτρη, διάβασα στους τοίχους, πώς δλοι οί τίμιοι "Ελληνες πρέπει νά μπουν στο ΕΑΜ, νά πα-λαίψουν γιά τη λευτεριά μας. "Εμαθα πώς ανακατεύε­σαι κι έσύ. Γράψε με καΐ μένα.
Σάν τοϋ είπα πώς είναι μικρός, διαμαρτυρήθηκε:
— Του χρόνου, μου είπε ό πατέρας μου, θα βάλω μακριά πανταλόνια.
Καΐ βιάστηκε νά προσθέσει σχεδόν θυμωμένος:
— Τι, μόνο εσείς μπορείτε νά γράφετε στους τοί­χους; Έγώ έφερα καΐ βουρτσάκι. Νάτο!. . .
"Εγραψα τό Γιαννάκη στην ΕΠΟΝ. "Αρχισε τή δράση του.
"Εγραφε στους τοίχους, μοίραζε προκηρύξεις, κουβαλοϋσε υλικό, έβγαινε με τό χωνί, πήγαινε μη­νύματα. Ήταν τό δεξί χέρι τών μεγάλων.
Λίγο αργότερα έφυγα για τό βουνό, γιά τό αντάρ­τικο.
Τά νέα του τα μάθαινα πιά άπό αλλα παλικάρια της γειτονίας μας, πού "έρχονταν στην Ελεύθερη Ελλάδα νά καταταχθούν στον ΕΛΑΣ.
Μιά μέρα είδα πάλι μπροστά μου, στό βουνό, τό Γιαννάκη.
—Ήρθα σέ σένα πάλι. Δημητράκη, γιά νά μέ βοηθήσεις. Θέλω νά γίνω αντάρτης.
Πήρα νό πω πάλι πώς ήταν μικρός, μά σάν τόν πρόσεξα καλύτερα τό Γιαννάκη, είδα πώς θά 'λεγα ψέματα. Εϊχε μεγαλώσει. Στήν οψη του διάβαζες τήν ώριμη σκέψη του καΐ τή δυνατή ψυχή του. Τό αετό­πουλο ήταν άντρας πιά. Τό μεγάλωσε ό αγώνας.
"Ε, τότε πιά νά τόν έβλεπες τά Γιαννάκη! Είχε βαλθεί νά κάνει τους έπονίτες τής ομάδας του ξεφτέ­ρια στή μόρφωση καΐ στή δράση. Τους έκανε ταχτι­κές συνεδριάσεις. Τους εξηγούσε τις εφημερίδες καΐ τις διαταγές. Τους μάθαινε πειθαρχία. Κι όταν δέν είχε αλλη δουλιά τους έβαζε νά γυαλίζουν τά οπλα τους, νά μπαλώνονται, νά πλένονται, νά μαθαίνουν τραγούδια. "Ηθελε ή ομάδα νά είναι πρώτη στο λόχο. Καΐ εΐναι αλήθεια πώς τά κατάφερε.
Όμως έμεινε πάντα παιδί ο Γιαννάκης. Γέμιζε μέ την παρουσία του τό λόχο.Σκορπουσε παντου τή χαρά.
Τις τελευταίες μέρες, που οι χιτλερικοί έφευγαν από τήν Αθήνα, ό λόχος μας κινήθηκε κι έπιασε θέ­σεις ανάμεσα στή Μαλακάσα καΐ τό Κακοσάλεσι. Οί γερμανοί στρατιώτες έπεσαν σε ενέδρα καΐ τά ομαδικά μας πυρά ξεκαθάρισαν τους μισούς. Κα­λέσαμε τους άλλους νά παραδοθούν, μά αυτοί τα-μπουρώθηκαν κι άρχισε ή μάχη. Ό Γιαννάκης κά­λυψε μέ τήν ομάδα του τ' αριστερά μας. Τήν άκρο-βόλισε κανονικό μέσα στή μικρή χαράδρα. Ή επί­θεση τελείωσε. Είχαμε πιάσει 28 αιχμαλώτους καΐ 200 εϊχαν πέσει νεκροί. Γύρισα μά δέν είδα πουθενά τό Γιαννάκη.

"Αξαφνα, κάτω άπ' τή γέφυρα τής χαράδρας, είδα νά προχωρούν καταπάνω ιιας ένας - ένας 7 χιτλερι­κοί μέ τά χέρια ψηλά.
Ποϋ βρεθήκανε τούτοι; Τελευταίος ξεπρόβαλε ό Γιαννάκης. Κρατοΰσε στην αγκαλιά του τά δυό αυ­τόματα των αιχμαλώτων καΐ μέ τήν άραβίδα του στο χέρι τους συνόδευε. Μείναμε ολοι μ' ανοιχτό τό στόμα.
— Πώς τά κατάφερες νά ξαρματώσεις 7 φασίστες;
— Τους πήρε τό μάτι μου νά σέρνονται μέ τήν κοιλιά πίσω άπό κάτι πουρνάρια. «"Αλτ! καμαράντ!» φώναξα. Αυτοί τά 'χασαν, πέταξαν τά οπλα τους καΐ σήκωσαν ψηλά τά χέρνα. Τρέξτε τώρα καΐ μαζέψτε τους γυλιούς καΐ τά όπλα τους!1
.Άναγν. Δ' τάξεως, σελ. 164-166.