Η εξέγερση των Ciompi vol2

[Nero]

Αυτό που ταλαιπωρούσε τους εργάτες λέει ο Najemy ήταν τα δυσβάσταχτα χρέη σε συνδυασμό με με άγρια φορολόγηση αφού σύμφωνα με τα στοιχεία για τις χρονιές λίγο μετά την εξέγερση έχουμε κάπου 300 δικαστικές κλήσεις τον χρόνο για αποπληρωμή χρεών που κατέληξαν σε 80 κατασχέσεις περιουσιών...με το 80% των εργατών στη μεταποίηση να έχει χρέη ίσα με πάνω απο το μισό της περιουσίας του

[Nero]

το αφεντικό σου στη δουλειά ήτανε και δανειστής σου, ήτανε και ο ταγός του συνδικάτου που υποτίθεται σε εκπροσωπούσε πολιτικά και ουσιαστικά ήταν ο ίδιος που εξέδιδε την κατάσχεση της περιουσίας σου και σε έχωνε φυλακή....

Creditors could be shopkeepers, pawnbrokers, or landlords, but mostly employers.
Lanaiuoli frequently extended loans to their workers either for the purchase
of looms or other tools or to cover living costs during times of unemployment.
Debts carried interest, which reduced real income, as did indirect taxes, which
increased dramatically between 1340 and 1360, creating real misery in the
1340s and cutting deeply into the higher wages of the 1350s–1360s.7

[Nero]

είναι ενδιαφέρον ότι ενώ ξεκίνησαν την εξέγερση με κλασικά οικονομικά αιτήματα: πάγωμα στις πληρωμές δανείων, πάγωμα αποπληρωμής τόκων στο δημόσιο χρέος κλπ, αυτά ικανοποιήθηκαν σχεδόν αμέσως αλλά δε σηκώθηκαν να πάνε σπίτια τους αντίθετα οργανώθηκαν παραπάνω και όρμησαν να ανατρέψουν την κυβέρνηση και αντικαθιστώντας την με λαϊκό κίνημα που διεύρυνε τις συντεχνίες, χειραφέτησε τους τους εργάτες απο τις συντεχνίες της ελιτ και πρόσθεσε κάπου 10.000 άτομα σύνολο στο εκλογικό σώμα. Αμέσως μετά λέει έστησαν ένα γλέντι πληρωμένο με κρατικά χρήματα για να απολαύσουν αυτά που δεν τους άφηναν τα χρέη να απολαύσουν μέχρι τώρα

[Nero]

δε συγκινούνται οι κομμουνισται

[πατησιωτης]

Αμέσως μετά λέει έστησαν ένα γλέντι πληρωμένο με κρατικά χρήματα για να απολαύσουν αυτά που δεν τους άφηναν τα χρέη να απολαύσουν μέχρι τώρα

[Χουργιατς]

[Nero]

οι 53 της εποχής ήταν 8- οι 8 της Νέας Παναγίας γιατί οι ριζοσπάστες που ήταν αντίθετοι με τη συμφωνία μαζεύτηκαν στην εκκλησία της Νέας Παναγίας και έβγαλαν 8 αντιπροσώπους που δρούσαν σαν σκιώδης κυβέρνηση. Έβγαλαν δικά τους ψηφίσματα και πήγαν στην κυβέρνηση του Μικέλε και απαίτησαν να στηθεί καινούργιο νομοθετικό σώμα, αποτελούμενο απο μέλη της φραξίας τους που θα είχε δικαίωμα βετο σε όλες τις αποφάσεις της σινιορίας- της κυβέρνησης δηλαδή. Και βέβαια ζήτησαν να επανιδρυθεί η 3η συντεχνία που είχε δημιουργηθεί απο το καθεστώς και αποσύρθηκε απο τον Μικελε μετά τη συμφωνία

[Nero]

^ όλα τα παραπάνω βέβαια υπό την απειλή της βίας έτσι; Γιατί ούτε είχανε ούτε γνωρίζανε και άλλο τρόπο. Ο Μικέλε ο ίδιος δεν ήταν τόσο Τσίπρας ο ίδιος γιατί δεν πιέστηκε απαραίτητα να έρθει σε συμφωνία με τον ΣΕΒ..ή μάλλον τον ΣΦΒ, απλά κατάλαβε ότι για να σταθεροποιήσει το καθεστώς του έπρεπε να κάνει κάποιες παραχωρήσεις και να εξευμενίσει κάπως τα αφεντικά που είχαν τρομοκρατηθεί. Δεν είχε όρεξη να τους κάψει τα σπίτια και να δημεύσει τις περιουσίες όπως αυτοί που εκπροσωπούσαν οι 8

[Nero]

Αμέσως μετά λέει έστησαν ένα γλέντι πληρωμένο με κρατικά χρήματα για να απολαύσουν αυτά που δεν τους άφηναν τα χρέη να απολαύσουν μέχρι τώρα

αυτό συγκεκριμένα το αναφέρει στο χρονικό του ένας ανώνυμος εργάτης που συμμετείχε στα γεγονότα και ανέλαβε μετά να καταγράψει την εμπειρία του αλλά το έχω πρόχειρο γμτ πρέπει να είναι πολύ ενδιαφέρον

[Nero]

Βεβαίως, ο 14ος αιώνας δε μπορεί να είναι εποχή εργατικών εξεγέρσεων. Ωστόσο, πρόκειται για αιώνα μετάβασης και αυτή τουλάχιστον η μετάβαση χαρακτηρίζεται από δύο βασικά στοιχεία: το ένα είναι η ένταση των επιπτώσεων του απερχόμενου κοινωνικού συστήματος πάνω στους άμεσους παραγωγούς (εννοούμε την επιδείνωση της ζωής των καλλιεργητών της γης) και το δεύτερο η διαμόρφωση, έστω και εν σπέρματι, των νέων αντιθέσεων, με τις δυσαρέσκειες και τις δυσκολίες που αυτή συνεπάγεται για τη νεοδιαμορφούμενη καταπιεζόμενη τάξη. Ετσι, ο αιώνας αυτός ξεκινά με μια εκτεταμένη αγροτική εξέγερση που συγκλόνισε τη Βόρεια Ιταλία από το 1304 μέχρι το 1307 και που μας είναι γνωστή όχι μόνο από ιστορικές αλλά και από φιλολογικές πηγές[7]. Πρόκειται για την εξέγερση του περίφημου «αδελφού Ντολτσίνο», μια εξέγερση με θρησκευτικό και δογματικό ένδυμα που όμως είχε σαφή αντιφεουδαρχικά χαρακτηριστικά και κηρύγματα. Η εξέγερση τελείωσε με τη συντριβή των εξεγερμένων, το χαρακτηρισμό του Ντολτσίνο ως αιρεσιάρχη και της γυναίκας του Μαργαρίτας ως μάγισσας, το βασανισμό τους και το θάνατό τους στην πυρά.

Μισό αιώνα αργότερα από την εξέγερση του αδελφού Ντολτσίνο, η ταξική πάλη αρχίζει να εγκαταλείπει την ύπαιθρο και να μπαίνει στην πόλη. Το 1343 έγινε το πρώτο ίσως εργατικό συλλαλητήριο της ιστορίας: οι ξάντες της Φλωρεντίας απαίτησαν την κατάργηση των φόρων και ζήτησαν το «θάνατο των καλοθρεμμένων αστών», εννοώντας τους εμπόρους και τους τραπεζίτες. Το 1345 ιδρύεται και ένας πρόδρομος των εργατικών συνδικάτων, επίσης από έναν ξάντη, τον Τσούτο Μπραντίνι: επρόκειτο για μια οργάνωση ξαντών και βαφέων. Ο ιδρυτής της όμως συνελήφθη και εκτελέστηκε, κάτι που προκάλεσε την αυθόρμητη απεργία των ξαντών.

Οι επόμενες σημαντικές εξεγέρσεις έγιναν τριάντα χρόνια αργότερα, το 1371, στην Perugia πρώτα και μετά στη Siena. Για μια ακόμη φορά πρωτοστάτησαν οι ξάντες. Μάλιστα στη Siena οι ξάντες κατόρθωσαν, μετά την πολιορκία της έδρας της «Signoria»[8] να σχηματίσουν κυβέρνηση που χαρακτηρίστηκε ως κυβέρνηση του «λιπόσαρκου λαού», δηλαδή των μισθωτών εργατών, στην οποία συμμετείχαν και αρκετοί μικροί βιοτέχνες που, ωστόσο, κατείχαν μέσα παραγωγής.

Εντελώς φυσικά για τα δεδομένα της εποχής, η εξέγερση συνετρίβη από τα στρατεύματα των αστών, που δέχτηκαν και ισχυρή φεουδαρχική βοήθεια. Ενα σημαντικό στοιχείο που μπορούμε να δούμε στην εξέλιξή της (και που προδιέγραψε τις μελλοντικές ταξικές διαφοροποιήσεις μέσα στην ίδια τη μάζα των φτωχών κατοίκων των πόλεων) είναι το ότι οι μικροί βιοτέχνες που κατείχαν μέσα παραγωγής εγκατέλειψαν αρκετά σύντομα την εξέγερση.

Η σημαντικότερη ωστόσο από τις πρώιμες αυτές εξεγέρσεις των μισθωτών εργατών εκτυλίχθηκε στη Φλωρεντία, το 1378 και είναι, και αυτή, γνωστή, ως η «εξέγερση των ciompi». Η επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης των ξαντών, ως αποτέλεσμα ενός από τους πολυάριθμους εσωτερικούς πολέμους που σπάραζαν την ιταλική χερσόνησο (αυτή τη φορά ενός πολέμου της Φλωρεντίας εναντίον του Πάπα) υπήρξε η αφορμή. Οι εξεγερμένοι κατόρθωσαν να συγκροτήσουν δική τους κυβέρνηση και να οργανωθούν σε δική τους συντεχνία. Το γεγονός όμως ότι τα εργαστήρια παρέμειναν στα χέρια των αστών, υπονόμευσε την εξέγερση, δεδομένου ότι οι ιδιοκτήτες τους τα έκλεισαν, με αποτέλεσμα να παρατηρηθεί σοβαρή έλλειψη αγαθών στην πόλη. Αλλά και οι πολιτικές πρωτοβουλίες των μισθωτών ξαντών τρόμαξαν (όπως και στην προηγούμενη περίπτωση της Siena) τους μικροϊδιοκτήτες βιοτέχνες και εμπόρους, που αποχώρησαν από αυτήν την άτυπη «συμμαχία».

Τελικά, και αυτή η εξέγερση συνετρίβη, μετά από δύο μήνες επικράτησής της από συνασπισμένα μισθοφορικά και φεουδαρχικά στρατεύματα, ενώ οι ηγέτες της εκτελέστηκαν.

https://www.komep.gr/2000-teyxos-2/h-ge ... 5os-aionas

επειδή είναι πρώιμο και χαλάει κάπως την αυστηρή γραμμική εξέλιξη της μαρξιστικής αντίληψης, γράφει ότι "δεν μπορεί βέβαια να χαρακτηριστεί αιώνας εργατικών εξεγέρσεων" και παρακάτω αναφέρει ένα σωρό εργατικές εξεγέρσεις που δεν είναι ούτε οι μισές τις περιόδου


Καλώ vantono Maspoli Highlander

[dna replication]

είναι ενδιαφέρον ότι ενώ ξεκίνησαν την εξέγερση με κλασικά οικονομικά αιτήματα: πάγωμα στις πληρωμές δανείων, πάγωμα αποπληρωμής τόκων στο δημόσιο χρέος κλπ, αυτά ικανοποιήθηκαν σχεδόν αμέσως αλλά δε σηκώθηκαν να πάνε σπίτια τους αντίθετα οργανώθηκαν παραπάνω και όρμησαν να ανατρέψουν την κυβέρνηση και αντικαθιστώντας την με λαϊκό κίνημα που διεύρυνε τις συντεχνίες, χειραφέτησε τους τους εργάτες απο τις συντεχνίες της ελιτ και πρόσθεσε κάπου 10.000 άτομα σύνολο στο εκλογικό σώμα. Αμέσως μετά λέει έστησαν ένα γλέντι πληρωμένο με κρατικά χρήματα για να απολαύσουν αυτά που δεν τους άφηναν τα χρέη να απολαύσουν μέχρι τώρα

όλες οι λαμπρές περίοδοι της ιστορίας ξεκινούν από μια γενναία διαγραφή χρέους

[Highlander]

Βεβαίως, ο 14ος αιώνας δε μπορεί να είναι εποχή εργατικών εξεγέρσεων. Ωστόσο, πρόκειται για αιώνα μετάβασης και αυτή τουλάχιστον η μετάβαση χαρακτηρίζεται από δύο βασικά στοιχεία: το ένα είναι η ένταση των επιπτώσεων του απερχόμενου κοινωνικού συστήματος πάνω στους άμεσους παραγωγούς (εννοούμε την επιδείνωση της ζωής των καλλιεργητών της γης) και το δεύτερο η διαμόρφωση, έστω και εν σπέρματι, των νέων αντιθέσεων, με τις δυσαρέσκειες και τις δυσκολίες που αυτή συνεπάγεται για τη νεοδιαμορφούμενη καταπιεζόμενη τάξη. Ετσι, ο αιώνας αυτός ξεκινά με μια εκτεταμένη αγροτική εξέγερση που συγκλόνισε τη Βόρεια Ιταλία από το 1304 μέχρι το 1307 και που μας είναι γνωστή όχι μόνο από ιστορικές αλλά και από φιλολογικές πηγές[7]. Πρόκειται για την εξέγερση του περίφημου «αδελφού Ντολτσίνο», μια εξέγερση με θρησκευτικό και δογματικό ένδυμα που όμως είχε σαφή αντιφεουδαρχικά χαρακτηριστικά και κηρύγματα. Η εξέγερση τελείωσε με τη συντριβή των εξεγερμένων, το χαρακτηρισμό του Ντολτσίνο ως αιρεσιάρχη και της γυναίκας του Μαργαρίτας ως μάγισσας, το βασανισμό τους και το θάνατό τους στην πυρά.

Μισό αιώνα αργότερα από την εξέγερση του αδελφού Ντολτσίνο, η ταξική πάλη αρχίζει να εγκαταλείπει την ύπαιθρο και να μπαίνει στην πόλη. Το 1343 έγινε το πρώτο ίσως εργατικό συλλαλητήριο της ιστορίας: οι ξάντες της Φλωρεντίας απαίτησαν την κατάργηση των φόρων και ζήτησαν το «θάνατο των καλοθρεμμένων αστών», εννοώντας τους εμπόρους και τους τραπεζίτες. Το 1345 ιδρύεται και ένας πρόδρομος των εργατικών συνδικάτων, επίσης από έναν ξάντη, τον Τσούτο Μπραντίνι: επρόκειτο για μια οργάνωση ξαντών και βαφέων. Ο ιδρυτής της όμως συνελήφθη και εκτελέστηκε, κάτι που προκάλεσε την αυθόρμητη απεργία των ξαντών.

Οι επόμενες σημαντικές εξεγέρσεις έγιναν τριάντα χρόνια αργότερα, το 1371, στην Perugia πρώτα και μετά στη Siena. Για μια ακόμη φορά πρωτοστάτησαν οι ξάντες. Μάλιστα στη Siena οι ξάντες κατόρθωσαν, μετά την πολιορκία της έδρας της «Signoria»[8] να σχηματίσουν κυβέρνηση που χαρακτηρίστηκε ως κυβέρνηση του «λιπόσαρκου λαού», δηλαδή των μισθωτών εργατών, στην οποία συμμετείχαν και αρκετοί μικροί βιοτέχνες που, ωστόσο, κατείχαν μέσα παραγωγής.

Εντελώς φυσικά για τα δεδομένα της εποχής, η εξέγερση συνετρίβη από τα στρατεύματα των αστών, που δέχτηκαν και ισχυρή φεουδαρχική βοήθεια. Ενα σημαντικό στοιχείο που μπορούμε να δούμε στην εξέλιξή της (και που προδιέγραψε τις μελλοντικές ταξικές διαφοροποιήσεις μέσα στην ίδια τη μάζα των φτωχών κατοίκων των πόλεων) είναι το ότι οι μικροί βιοτέχνες που κατείχαν μέσα παραγωγής εγκατέλειψαν αρκετά σύντομα την εξέγερση.

Η σημαντικότερη ωστόσο από τις πρώιμες αυτές εξεγέρσεις των μισθωτών εργατών εκτυλίχθηκε στη Φλωρεντία, το 1378 και είναι, και αυτή, γνωστή, ως η «εξέγερση των ciompi». Η επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης των ξαντών, ως αποτέλεσμα ενός από τους πολυάριθμους εσωτερικούς πολέμους που σπάραζαν την ιταλική χερσόνησο (αυτή τη φορά ενός πολέμου της Φλωρεντίας εναντίον του Πάπα) υπήρξε η αφορμή. Οι εξεγερμένοι κατόρθωσαν να συγκροτήσουν δική τους κυβέρνηση και να οργανωθούν σε δική τους συντεχνία. Το γεγονός όμως ότι τα εργαστήρια παρέμειναν στα χέρια των αστών, υπονόμευσε την εξέγερση, δεδομένου ότι οι ιδιοκτήτες τους τα έκλεισαν, με αποτέλεσμα να παρατηρηθεί σοβαρή έλλειψη αγαθών στην πόλη. Αλλά και οι πολιτικές πρωτοβουλίες των μισθωτών ξαντών τρόμαξαν (όπως και στην προηγούμενη περίπτωση της Siena) τους μικροϊδιοκτήτες βιοτέχνες και εμπόρους, που αποχώρησαν από αυτήν την άτυπη «συμμαχία».

Τελικά, και αυτή η εξέγερση συνετρίβη, μετά από δύο μήνες επικράτησής της από συνασπισμένα μισθοφορικά και φεουδαρχικά στρατεύματα, ενώ οι ηγέτες της εκτελέστηκαν.

https://www.komep.gr/2000-teyxos-2/h-ge ... 5os-aionas

επειδή είναι πρώιμο και χαλάει κάπως την αυστηρή γραμμική εξέλιξη της μαρξιστικής αντίληψης, γράφει ότι "δεν μπορεί βέβαια να χαρακτηριστεί αιώνας εργατικών εξεγέρσεων" και παρακάτω αναφέρει ένα σωρό εργατικές εξεγέρσεις που δεν είναι ούτε οι μισές τις περιόδου


Καλώ vantono Maspoli Highlander

Τι να την κάνω εγώ την πολιτική επιτροπή του ΚΚΕ που είναι απολιθώματα; Επαναστατικότητα σαφώς και υπήρχε απέναντι στο καθυστερημένο ιεροεξεταστικό-φεουδαρχικό κατεστημένο, κυρίως όποτε παραέσφιγγαν τα πράγματα, ή έπεφτε χοντρή πείνα. Υπήρχαν βέβαια πολύυυ αργότερα, ακόμα και τον 19ο αιώνα οι αγρότες που υπερασπίζονταν με νύχια και με δόντια την παράδοση της φεουδαρχίας, του βασιλιά, της εκκλησίας κλπ έναντι των καταστροφικών νέων ηθών. Άλλου παπά ευαγγέλιο. Σίγουρα η εξέλιξη της ιστορίας, πόσο μάλλον της κοινωνίας δεν είναι γραμμική. Αυτό είναι βλακώδης υπεραπλούστευση. Πάντα. Και μεγάλα βήματα προς τα εμπρός γίνονται άμα λάχει για συγκεκριμένους λόγους και πισωγυρίσματα και απ όλα.

[Nero]

παρά την προδοσία πάντως που έφαγε το πιο ριζοσπαστικό και παράλληλα αδύναμο κομμάτι των επαναστατών, το ήπιο λαϊκο καθεστώς κράτησε μια ολόκληρη τετραετία!

Otherwise the results of the August scrutiny remained in place, and for the next three
and a half years the priorate continued to be dominated by minor guildsmen
and non-elite major guildsmen, among them hatmakers, stockingmakers,
retail cloth dealers, furriers, goldsmiths, glassmakers, and the like. From September
1378 to January 1382, 189 posts on the priorate were held by 189 individuals,
94 major guildsmen and 95 minor guildsmen, from 186 families, 100
of which had their first prior during these years. Only some 15 priors came
from the elite, among them allies of the popular movement like Giorgio Scali
and Jacopo di Tommaso Strozzi.

Except for the removal of the Ciompi and their guild, the popular government
installed in September 1378 was the direct heir of the revolution of July–
August, similarly grounding its legitimacy in the regular consultation of the
guilds on policy matters. A good example is the controversy that followed the
revelation in December 1379 of a conspiracy against the government that led
to the execution of several members of powerful elite families.

μέχρι και ο Μικέλε εξορίστηκε μόλις τελείωσε η θητεία του για τις συνεννοήσεις που έκανε με τους βιομήχανους

[Nero]

Τι να την κάνω εγώ την πολιτική επιτροπή του ΚΚΕ που είναι απολιθώματα; Επαναστατικότητα σαφώς και υπήρχε απέναντι στο καθυστερημένο ιεροεξεταστικό-φεουδαρχικό κατεστημένο, κυρίως όποτε παραέσφιγγαν τα πράγματα, ή έπεφτε χοντρή πείνα. Υπήρχαν βέβαια πολύυυ αργότερα, ακόμα και τον 19ο αιώνα οι αγρότες που υπερασπίζονταν με νύχια και με δόντια την παράδοση της φεουδαρχίας, του βασιλιά, της εκκλησίας κλπ έναντι των καταστροφικών νέων ηθών. Άλλου παπά ευαγγέλιο. Σίγουρα η εξέλιξη της ιστορίας, πόσο μάλλον της κοινωνίας δεν είναι γραμμική. Αυτό είναι βλακώδης υπεραπλούστευση. Πάντα. Και μεγάλα βήματα προς τα εμπρός γίνονται άμα λάχει για συγκεκριμένους λόγους και πισωγυρίσματα και απ όλα.

κάπου μπερδεύτηκες αλλά σ'ευχαριστώ γιατί μου δίνει την ευκαιρία να διευκρινίσω: δεν υπήρχε κανένα φεουδαρχικό καθεστώς στη Φλωρεντία την εποχή μου μιλάμε...ή καλύτερα οι παλιοί φεουδάρχες που μπορεί να υπήρχαν ακόμα είχαν παραγκωνιστεί επισήμως πολιτικά ή απο τα τέλη του προηγούμενου αιώνα! Γύρω στο 1290 υπογράφηκε ένα τύπου σύνταγμα/ δικαιώματα του πολίτη που απέκλειε οριστικά τους αριστοκράτες απο την εξουσία και καθόριζε τα δικαιώματά τους πάνω στον πληθυσμό. Τον 14ο αιώνα που μιλάμε το σύστημα ήταν κυριολεκτικά "συνδικαλιστική δημοκρατία", ενα ρεπουμπλικάνικο καθεστώς βασισμένο στις εργατικές συντεχνίες. Όλες οι διαμάχες αυτή την περίοδο είναι ανάμεσα σε απλού πολίτες: του πλούσιους βιομηχανοτραπεζιτες και εμπόρους και απο την απέναντι τους υπαλλήλους τους + μικροκαταστηματάρχες και τεχνίτες. Δες το τελευταίο quote: στο διάστημα που επικράτησαν οι ciompi, ακόμα και οι βιομήχανοι βγήκαν απο το παιχνίδι και η διαμάχη ήταν ανάμεσα στα διαφορετικά στρώματα των 2ων με ηττημένους τους φτωχότερους ανειδίκευτους εργάτες

[Nero]

α επίσης ούτε αυτό με την ιερά εξέταση ισχύει πολύ: οι σχέσεις των φλωρεντινών με τον πάπα ήταν ανταγωνιστικές. Στον ίδιο αιώνα με τους Τσιόμπι η φλωρεντινοί και ο πάπας ήταν νωρίτερα σε πόλεμο. Ο πάπας τους αφόρισε και έβγαλε βούλα που έλεγε ότι απαγορεύει σε χριστιανούς να έχουν συναλλαγές με φλωρεντινούς επιτρέπει την υποδούλωσή τους και τη δήμευση των περιουσιών τους όπου είχαν σε άλλα κράτη και επισης απαγόρευσε στους παπάδες τους να λειτουργούν και να τους κοινωνούν. Πως απάντησαν οι φλωρεντινοί; Δώσανε πούλο στους ιεροεξεταστές απο την πόλη, διέταξαν τους παπάδες να λειτουργούν κανονικά και έστησαν ένα συμβούλιο για τη διεύθυνση του πολέμου απο 8 άτομα τους οποίους ονόμασαν 8 αγίους

κοινώς: