γαλλια ισλαμιστες σε κρισιμες θεσεις

[run]

http://www.anixneuseis.gr/%CE%B3%CE%B1% ... UfvHK_lk98 https://www.causeur.fr/islam-de-france-modere-162727


[Χρειάστηκαν 53 ακροάσεις, 60 ώρες εγγραφών και επτά μήνες κοινοβουλευτικών εργασιών για τη σύνταξη μιας Εκθεσης Κοινοβουλευτικού Ελέγχου στη Γαλλία για τη διείσδυση ισλαμιστών – όχι απλώς μουσουλμάνων – στον κρατικό μηχανισμό της χώρας. Σύμφωνα με την επιτροπή, τα αποτελέσματα είναι ανησυχητικά και απαιτείται «πολύ επαγρύπνηση και καλύτερο «κοσκίνισμα» για την κάλυψη ευαίσθητων θέσεων για να αποφύγουμε οποιαδήποτε έκνομη ενέργεια».



Ο απολογισμός της Εκθεσης: 21.039 μουσουλμάνοι δημόσιοι υπάλληλοι, ήταν εξτρεμιστές τρομοκρατικού χαρακτήρα, από τους οποίους οι 10.092 εξακολουθούν να είναι. Από αυτούς 1.500 «άσκησαν ή ασκούν ένα ή περισσότερα επαγγέλματα χαρακτηριζόμενα ευαίσθητα λόγω της φύσης των προσφερόμενων υπηρεσιών (οδικές μεταφορές, αεροπορικές εταιρίες, προσωπικό ασφαλείας κ.λπ.)» Αποδεικνύεται ότι ο ευρωπαϊκός ηδονισμός και η θρησκευτική αδιαφορία αδυνατούν να συγκινήσουν τους μουσουλμάνους νέους , οι οποίοι, σύμφωνα με δημοσκοπήσεις, σε ποσοστό 40% πιστεύουν στη σαρία και όχι στη δημοκρατία.

Στα δύο κείμενα που ακολουθούν, βλέπουμε τι – και δεν – έκαναν οι πολιτικοί της Γαλλίας – Δεξιοί και Αριστεροί – και, προπαντός, το πώς οι προδευτικές ελίτ τρομοκρατούσαν κάθε πατριωτική φωνή επί σαράντα χρόνια, για να οδηγηθεί η χώρα σε αυτή την κατάσταση… Ε.Δ.Ν.]

Καθημερινή σκηνή στους δρόμους του Παρισιού © SEVGI / SIPA

Η κοινοβουλευτική έκθεση για τον εξισλαμισμό των δημόσιων υπηρεσιών θέτει ένα τεράστιο ερώτημα: γιατί οι πολιτικές, ενημερωτικές, ακαδημαϊκές και οικονομικές ελίτ παρέμειναν κωφοί σε όλες τις προειδοποιήσεις, τα βιβλία και τις εκθέσεις με θέμα τον εξισλαμισμό των συνοικιών και των επιχειρήσεων; Γιατί παραμένουν τυφλοί στη μισαλλοδοξία στις σχολικές τάξεις ή στο δρόμο; Γιατί παρέμειναν αδιάφοροι για την άλωση των προαστίων και την άνοδο του αντισημιτισμού σε αυτές τις γειτονιές;

Σκόπιμη βλαπτική πολιτική

Ίσως πρέπει να διατυπωθεί η ακόλουθη υπόθεση: δεν υπήρχε «τύφλωση», αλλά μια σκόπιμη βλαπτική στρατηγική. Ο ισλαμισμός – αυτός των Αδελφών Μουσουλμάνων και των Σαλαφιστών – δεν θα μπορούσε να εγκατασταθεί στη Γαλλία με τέτοια ευκολία αν δεν υπήρχαν τόσοι πολλοί αξιωματούχοι που να του κρατούν την πόρτα.

Όλες οι κυβερνήσεις, αριστερές και δεξιές, που διαδέχονταν η μία την άλλη επί τριάντα χρόνια, γνώριζαν ότι η ιρανική σιιτική επανάσταση το 1979 και η επαν-εξισλαμισμός, ως αντίκτυπος, των σουνιτικών αραβικών πληθυσμών θα είχαν τις επιπτώσεις τους στον αραβικό και αφρικανικό μουσουλμανικό πληθυσμό που ζει στη Γαλλία.

Όλες οι κυβερνήσεις κατάλαβαν πολύ γρήγορα ότι η ισλαμική κινητικότητα στη Μέση Ανατολή θα δημιουργούσε προβλήματα στην επικράτειά μας. Για την αντιμετώπισή της, αναλήφθηκε μια διπλή στρατηγική η οποία ακμάζει και σήμερα: ο πρώτος άξονας αυτής της πολιτικής ήταν να κάνουμε τα πάντα για να θεσμοποιήσουμε το Ισλάμ ώστε να επιτρέψουμε την εμφάνιση ενός μοναδικού μουσουλμανικού συνομιλητή, ικανού να συνομιλεί με τις δημόσιες αρχές και να διαβιβάζει μηνύματα στους ιμάμηδες. Ο δεύτερος άξονας ήταν να κατευνάσει την οργή στα προάστια και αλλού από μια πολιτική οικονομικών, πολιτιστικών και θεσμικών δώρων με σκοπό να αποδείξουν την καλή θέληση των δημόσιων αρχών.

Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’80, οι διαδοχικοί υπουργοί Εσωτερικών έκριναν ότι οι Μουσουλμάνοι της Γαλλίας αναφέρονται για όλα τα θρησκευτικά ζητήματα στους ηγέτες των χωρών καταγωγής τους.

Ενώ όλοι οι αραβικοί ηγέτες αποσταθεροποιήθηκαν από τον ισλαμισμό, ο Πιέρ Ζοξ, ο Σαρλ Πασκουά, ο Ζαν-Πιέρ Σεβενμάν, ο Νικολά Σαρκοζί και σήμερα ο Εμμανουήλ Μακρόν ανέλαβαν να χτίσουν εκ νέου ένα “Ισλάμ της Γαλλίας” για να λύσουν όλα τα προβλήματα. Όλες οι προσπάθειές τους (Corif, CFCM, Ίδρυμα για το Ισλάμ της Γαλλίας … και σύντομα ο διορισμός ενός «μεγάλου ιμάμη της Γαλλίας») είχαν ως αποτέλεσμα μόνο ένα πράγμα: την αναγνώριση του πιο ελευθεροκτόνου ισλαμισμού (του Αδελφούς Μουσουλμάνους) κάτω από τα εμβλήματα της Δημοκρατίας.

Ήταν το 1997 με τον Ζαν-Πιέρ Σεβενεμάν που το κράτος θα παρακάμψει τον κοσμικό χαρακτήρα γενικεύοντας τις εκμισθώσεις για να βοηθήσει στην κατασκευή τζαμιώνσε οικόπεδα που παραχωρούνταν δωρεάν από τους δήμους. Το μέτρο απέβλεπεστην αντιμετώπιση του σαλαφισμού των τζαμιών των υπογείων, αλλά αυτό το Ισλάμ ακμάζει τώρα ακόμα καλύτερα αναγνωρισμένο και ευϋπόληπτο.

Το 2003 ο Νικολά Σαρκοζί δημιούργησε το γαλλικό Συμβούλιο μουσουλμανικής λατρείας (το οποίο κατελήφθη εξ εφόδου και ελέγχεται από το UOIF, γνωστό και ως Μουσουλμανική Αδελφότητα) ως κρατικός συνομιλητής. Χωρίς να αντλήσει διδάγματα από προηγούμενες αποτυχίες, ο Μπερνάρ Καζνέβ, Υπουργός Εσωτερικών υπό την Ολάντ, θα ανανεώσει τα λάθη των προκατόχων του με τη δημιουργία ενός νέου οργάνου, το Ίδρυμα του Ισλάμ της Γαλλίας, υπεύθυνο για την επίλυση όλων των προβλημάτων που εκκρεμούσαν από το 1980. Αυτός ο υπουργός εσωτερικών αρνήθηκε να καταλάβει ότι η “μουσουλμανική κοινότητα” δεν υπάρχει. Λόγω της απροθυμίας των πιο δυναμικών ηγετών της – των ισλαμιστών – να υπακούσουν στο κράτος.

Οι Υπουργοί Δικαιοσύνης και το Συμβούλιο της Επικρατείας φέρουν ιστορική ευθύνη για τη διασπορά στη Γαλλία των ισλαμιστικών πρακτικών.

Η Κριστιάν Τωμπιρά, υπουργός Δικαιοσύνης, μετά την επίθεση εναντίον του Τσάρλι Εμπντό, θα εκδώσει μια ελευθεροκτόνα εγκύκλιο που διέταζε τους εισαγγελείς της Γαλλίας να πάψουν οποιαδήποτε κριτική των θρησκειών (υπονοείται οποιαδήποτε κριτική του Ισλάμ, για να μη στιγματίζουν τους μουσουλμάνους).

Η αυθεντική δικαστική τζιχάντ που άνοιξε εναντίον διάφορων πνευματικών προσωπικοτήτων (Ζωρζ Μπενσουσάν, Ερίκ Ζεμούρ, Μωχάμεντ Λουιζί …) είναι η συνέπεια αυτής της πολιτικής. Το Συμβούλιο της Επικρατείας, από την πλευρά του, δεν βοήθησε πολύ τις πολιτικές μας να κάνει μια “θρησκεία” στο Ισλάμ πολλαπλασιάζοντας αποφάσεις και γνωμοδοτήσεις υπέρ της μαντήλας στο σχολείο, της μαντήλας στο δρόμο, της μπούρκας (ευτυχώς στη συνέχεια μπλοκαρίστηκε με νόμο), ή υπέρ της μουσουλμανικής μετανάστευσης ή ακόμα και του μπουρκίνι …

Αυτές οι πολιτικές, με την ιδέα του κατευνασμού, υπονόμευσαν τα θεμέλια της ανεξιθρησκείας και της ελευθερίας έκφρασης για να δώσουν εγγυήσεις στους Ισλαμιστές εγγύηση.

«Δεν υπάρχει γαλλικό Εθνος!»

Πρόεδρος της Δημοκρατίας το 2007, ο Νικολά Σαρκοζί δημιουργεί ένα Υπουργείο Μετανάστευσης, Ενταξης, Εθνικής Ταυτότητας και Συνεργασίας, το οποίο ανέθεσε στον Μπρις Ορτεφέ. Αυτός επείγεται, το έτος διορισμού του, και επισκέπτεται, για να υπογράψει διμερείς συμφωνίες μετανάστευσης, το Κονγκό, τη Γκαμπόν, το Μπενίν, τη Σενεγάλη, την Τυνησία, τον Μαυρίκιο, το Πράσινο Ακρωτήριο ή τη Μπουρκίνα Φάσο. Το 2009, ο Eρίκ Μπεσόν, με προέλευση από το Σοσιαλιστικό Κόμμα, ο οποίος τον διαδέχεται, σπεύδει να απαξιώσει το υπουργείο του, δηλώνοντας: «Η Γαλλία δεν είναι ούτε λαός, ούτε γλώσσα, ούτε έδαφος, ούτε θρησκεία, είναι ένα σύμφυρμα λαών που θέλουν να ζήσουν μαζί. Δεν υπάρχει Γάλλος αυτόχθονος, υπάρχει μόνο μια Γαλλία από επιμειξίες.”

Είναι το ίδιο αυτό όραμα της Γαλλίας που συναντούμε υπό τον Φρανσουά Ολάντ και τον Eμμανουέλ Mακρόν. Πώς αλλιώς να εξηγήσουμε τις δηλώσεις του Εμμανουέλ Μακρόν για τη γαλλική ταυτότητα; “Δεν υπάρχει γαλλικός πολιτισμός. Υπάρχει πολιτισμός στη Γαλλία. Και είναι ποικιλόμορφος’’.

https://www.causeur.fr/islam-de-france-modere-162727

[run]

γκιλοτινα

[Μπίστης]

Διαβολικοί οι Μπρεσόν και Μακρόν, αυτό που θα επιτύχουν είναι να μην υπάρχει πολιτισμός. Θα υπάρχει βεβαίως ένα τουρλού και μπουρμπουλήθρες ισότητας και φίμωση κάθε χριστιανικής φωνής