Αν δεν ήσασταν χριστιανοί, τι θα ήσασταν;

[shrike]

Εγω νομιζω πως ενας χριστιανος θα ηταν οτι τον μαθαιναν οι γονεις του να ειναι. Αφου τον επεισαν για το ενα, θα τον επειθαν για οτιδηποτε αναλογο. Δεν το λεω προσβλητικα.

Βασικά... δεν τον έπεισαν για τίποτα. Τον μεγάλωσαν με συγκεκριμένο τρόπο, με το έτσι θέλω. Όχι μόνο οι Χριστιανοί φυσικά, το ίδιο ισχύει παντού.

Αυτό δεν απαιτεί προσπάθεια να το πείσεις για κάτι το παιδί. Ένα αφήγημα του μαθαίνεις από μικρό, αυτό ξέρει, αυτό εμπιστεύεται.

Καλα βρε μανουλα μου, αυτο εννοουσα...

Ναι μωρέ, το κατάλαβα. Απλά είπα να το διευκρινίσω, να το παίξω και έξυπνος.

[Custom_F]

Βασικά... δεν τον έπεισαν για τίποτα. Τον μεγάλωσαν με συγκεκριμένο τρόπο, με το έτσι θέλω. Όχι μόνο οι Χριστιανοί φυσικά, το ίδιο ισχύει παντού.

Αυτό δεν απαιτεί προσπάθεια να το πείσεις για κάτι το παιδί. Ένα αφήγημα του μαθαίνεις από μικρό, αυτό ξέρει, αυτό εμπιστεύεται.

Καλα βρε μανουλα μου, αυτο εννοουσα...

Ναι μωρέ, το κατάλαβα. Απλά είπα να το διευκρινίσω, να το παίξω και έξυπνος.

[Nandros]

Λέμε για φόβο Θεού
Ο Θεός είναι αγάπη και δικαιοσύνη όχι φοβος
Όταν γίνεται κατάχρηση της αγάπης επεμβαίνει η δικαιοσύνη

Ο φόβος είναι ένα βασικό συναίσθημα του ανθρώπου που προκαλείται από τη συνειδητοποίηση ενός πραγματικού ή πλασματικού κινδύνου ή απειλής. Είναι ένας μηχανισμός προστατευτικού χαρακτήρα, μια φυσιολογική αμυντική αντίδραση του οργανισμού χωρίς να απαιτείται συνειδητή σκέψη.

Άστο ρε Μπλου και δεν το σώζεις, όσες κωλοτούμπες και να κάνεις! Ελληνικά ξέρουμε!
.

[Βινόσαυρος]

custom_f
τα αγορασες χρυσή μ
τα βιβλία που σε είπα;

[ΓΑΛΗ]

Ο Θεός είναι αγάπη και δικαιοσυνη. Σ' αυτή τη συχνότητα τον βρίσκουμε
Εάν δε, εξομολογουμαστε και έχουμε υπομονή και έχουμε γνώση ότι η αμαρτία έχει πολύ μεγάλη δύναμη τότε πάντα τον θυμόμαστε
Την αμαρτία την κάνουμε εμείς. Όχι ο Θεός. Η αλήθεια είναι μία σε ένα θέμα
Το θέλημα Του αν γίνεται μόνο
Κάποτε θα επέμβει
Το κάνει αυτό αργεί αλλά δε χαρίζει διότι θέλει να έρθουν κοντά κι οι αμαρτωλοί δείχνοντας ανοχή

Βάσει αυτού που γράφεις, η μεγάλη δύναμη της αμαρτίας βασίζεται στη μεγάλη ανοχή του θεού.

[Juno]

.......
Το θέλημα Του αν γίνεται μόνο
Κάποτε θα επέμβει
Το κάνει αυτό αργεί αλλά δε χαρίζει διότι θέλει να έρθουν κοντά κι οι αμαρτωλοί δείχνοντας ανοχή

Εάν όμω ςμέχρι τότε οι αμαρτωλοί έχουν αλλάξει την πίστη στους υπόλοιπους;
Πχ: κάποιος βιάζει, το θύμα αυτοκτονεί, άρα πάει στην κόλαση. Ο βιαστής προλαβαίνει να μετανοήσει, άρα πάει στον παράδεισο. Αυτό είναι δικαιοσύνη;


Επίσης χωρίς καμία διάθεση ειρωνείας, ρωτάω σοβαρά: πιστεύετε στην ανάσταση νεκρών;
Όχι καμία πνευματική εξήγηση του όρου, ξεκάθαρη ανάσταση νεκρών. Γιατί κατά την ανάσταση, ή τον θάνατο του Ιησού, δεν θυμάμαι, αναφέρονται διάφορα υπερφυσικά φαινόμενα, πχ ότι ο ναός του Σολομώντα σκίστηκε στα δύο και ότι αναστήθηκαν νεκροί και βγήκαν από τους τάφους τους. Πιστεύετε πως έγινε έτσι;

[O I]

Καλή μου Custom_F, αν είναι κάποιος μλκς είτε με φόβο είτε χωρίς, πάλι μλκς θα είναι.

Μα και βεβαια!

Δεν καταλαβαίνω γιατί βάζεις τον φόβο ως κριτήριο για τη μλκια εκάστου εξ ημών, και μένα και σένα και του άλλου

Ο φοβος δεν ειναι κριτηριο για τη μλκια, αλλα για την αποφυγη αυτης.

Οπότε ισχύει για όλους μας όπως διευκρινίζεις εδώ.

Τώρα για το αν κάποιος είναι παραμυθιασμένος, αυτό ισχύει εκατέροθεν

Δεν ειναι το ιδιο να υπαρχει παραμυθι και να το πιστευω, με το να μην υπαρχει ενα.

Μα τι λες τώρα... θες να με πείσεις ότι δεν πιστεύεις στο δικό σου παραμυθάκι;

Το ανεξέλεγκτος, όλοι τέτοιοι είμαστε, άσχετα αν κάποιοι εξομολογούμαστε τις αστοχίες τού βίου μας. Αυτό απ' τη μια είναι ασφάλεια διότι όλοι ξέρουμε τι λάθη μπορεί να κάνει ένας ανεξέλεγκτος, χωρίς γνώμονα τη γνώμη κάποιου άλλου (εξακριβωμένο και από την επιστήμη τής ψυχολογίας αν θες ). Όσοι είμαστε στη μέση + , η πείρα μάς διδάσκει ότι έτσι είναι. Όσοι δε θέλουν να έχουν πείρα, δεν μπορεί και να εκφέρουν άποψη. Μόνο κατά φαντασία γίνεται, όπως είπαμε και εδώ γενικότερα

Ε βεβαια εξαρταται και απο το αν μπερδευεις την πειρα με τη φαντασια.

Εγω νομιζω πως ενας χριστιανος θα ηταν οτι τον μαθαιναν οι γονεις του να ειναι. Αφου τον επεισαν για το ενα, θα τον επειθαν για οτιδηποτε αναλογο. Δεν το λεω προσβλητικα.

Εγώ απ' ότι βλέπεις, δεν μπερδεύω τίποτα. Ως συνήθως βάζω το κάθε πράγμα στη θέση του.

Εγώ γνωρίζω, μιας και δεν είμαι από τα γεννοφάσκια μου Ορθόδοξος Χριστιανός με την έννοια του "βαμμένου", αλλά ψάχτηκα γύρω στα 28 μου χρόνια και τώρα είμαι 52. Οπότε καταλαβαίνεις ότι μιλάω εκ πείρας.
Το καταλαβαίνω ότι δεν το λες προσβλητικά, ούτε θα προσβαλλόμουν μιας και δεν ανήκω σε κάτι τέτοιο. Ίσα-ίσα είμαι κάτι σαν και σένα πιστεύω, με τι διαφορά ότι εγώ κατευθύνθηκα προς άλλη κατεύθυνση. Του Ορθόδοξου Χριστιανού, ενώ εσύ (και καταλαβαίνω από που η τοποθέτησή σου έτσι.. επειδή προφανώς κρίνεις εξ ιδίων τα αλλότρια), ίσως μεγάλωσες σε κάπως αυστηρά "χριστιανική" οικογένεια + ότι είσαι γυναίκα και ίσως αντέδρασες με την εν λόγω αυστηρότητα και ιδού το αποτέλεσμα. Αν έγινε έτσι, απλά είναι τα πράγματα... εσύ αν θες μας λες
Εγώ πάντως μεγάλωσα ελεύθερος από αυτή την άποψη.

Καλό ψάξιμο!



Ο.Ι.

[ΓΑΛΗ]

.......
Το θέλημα Του αν γίνεται μόνο
Κάποτε θα επέμβει
Το κάνει αυτό αργεί αλλά δε χαρίζει διότι θέλει να έρθουν κοντά κι οι αμαρτωλοί δείχνοντας ανοχή

Εάν όμω ςμέχρι τότε οι αμαρτωλοί έχουν αλλάξει την πίστη στους υπόλοιπους;
Πχ: κάποιος βιάζει, το θύμα αυτοκτονεί, άρα πάει στην κόλαση. Ο βιαστής προλαβαίνει να μετανοήσει, άρα πάει στον παράδεισο. Αυτό είναι δικαιοσύνη;


Επίσης χωρίς καμία διάθεση ειρωνείας, ρωτάω σοβαρά: πιστεύετε στην ανάσταση νεκρών;
Όχι καμία πνευματική εξήγηση του όρου, ξεκάθαρη ανάσταση νεκρών. Γιατί κατά την ανάσταση, ή τον θάνατο του Ιησού, δεν θυμάμαι, αναφέρονται διάφορα υπερφυσικά φαινόμενα, πχ ότι ο ναός του Σολομώντα σκίστηκε στα δύο και ότι αναστήθηκαν νεκροί και βγήκαν από τους τάφους τους. Πιστεύετε πως έγινε έτσι;

Το θέμα δεν είναι μόνον η ανάσταση αλλά και η μετά θάνατον ζωή. Αυτό είναι από τα σημαντικά στοιχεία σε όλες τις θρησκείες.

Αν το ζητούμενο είναι ή μετά θάνατον ζωή δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο νόημα η ανάσταση.

Οπότε, το ερώτημα είναι ποιες θρησκείες, προβάλλουν τη μετά θάνατον ζωή ως μια ειδυλλιακή κατάσταση σύμφωνα με τα ανθρώπινα πρότυπα.

Η άποψη μου είναι ότι κάποιοι βλέπουν τις θρησκείες ως επιλογή στάιλινγκ και τίποτα περισσότερο.

[bluerose]

.......
Το θέλημα Του αν γίνεται μόνο
Κάποτε θα επέμβει
Το κάνει αυτό αργεί αλλά δε χαρίζει διότι θέλει να έρθουν κοντά κι οι αμαρτωλοί δείχνοντας ανοχή

Εάν όμω ςμέχρι τότε οι αμαρτωλοί έχουν αλλάξει την πίστη στους υπόλοιπους;
Πχ: κάποιος βιάζει, το θύμα αυτοκτονεί, άρα πάει στην κόλαση. Ο βιαστής προλαβαίνει να μετανοήσει, άρα πάει στον παράδεισο. Αυτό είναι δικαιοσύνη;

Πώς θα είναι η ψυχοσύνθεση του βιαστή από κει κι έπειτα;;
Ακόμη κι αν μετανοήσει

[bluerose]

Ο Θεός είναι αγάπη και δικαιοσυνη. Σ' αυτή τη συχνότητα τον βρίσκουμε
Εάν δε, εξομολογουμαστε και έχουμε υπομονή και έχουμε γνώση ότι η αμαρτία έχει πολύ μεγάλη δύναμη τότε πάντα τον θυμόμαστε
Την αμαρτία την κάνουμε εμείς. Όχι ο Θεός. Η αλήθεια είναι μία σε ένα θέμα
Το θέλημα Του αν γίνεται μόνο
Κάποτε θα επέμβει
Το κάνει αυτό αργεί αλλά δε χαρίζει διότι θέλει να έρθουν κοντά κι οι αμαρτωλοί δείχνοντας ανοχή

Βάσει αυτού που γράφεις, η μεγάλη δύναμη της αμαρτίας βασίζεται στη μεγάλη ανοχή του θεού.

Η μεγάλη δύναμη της αμαρτίας είναι αλήθεια και δε βασίζεται εκτός από εμάς πουθενα δλ ελεύθερη βούληση κι όχι απελπισία αν γίνει κτλ κτλ
Η ανοχή βασίζεται στην αγάπη του Θεού για εμάς

Με τόσα που κάνουμε θα έπρεπε να είμαστε πολύ πολύ χειρότερα, αν το δούμε πνευματικά το θέμα
Απλά αν το κατανοήσουμε όλο αυτό πως δουλεύει, από κει κι ύστερα είναι χειρότερα διότι πλέον γνωρίζουμε
Κι επίσης τότε καταλαβαίνουμε, πόση ανοχή κι αγάπη μας είχε δείξει σε διάφορα γεγονότα που δε τα αξιζαμε
Συζητά το με κάποιο ιερεα

Απλά αν είσαι κοντά η καλύτερα θα πας η χειρότερα και για αυτό συνήθως ασχολούνται πιο ηλικιωμένοι
Όμως χασανε το καλύτερα, με αγώνα βέβαια

[Custom_F]

custom_f
τα αγορασες χρυσή μ
τα βιβλία που σε είπα;

Τσου...

[Custom_F]

Οπότε ισχύει για όλους μας όπως διευκρινίζεις εδώ.

Μα ασφαλως. Γενικα για τον φοβο εννοω. Μπορουμε ισως να βρουμε παντου πραξεις οδηγουμενες απο τον φοβο. Τοσο καλες, οσο και κακες. Ο φοβος υπαρχει. Παντα υπηρχε. Καποιοι τον εκμεταλλευονται, οπως οποιοσδηποτε μπορει να εκμεταλλευτει οποιοδηποτε συναισθημα.

Μα τι λες τώρα... θες να με πείσεις ότι δεν πιστεύεις στο δικό σου παραμυθάκι;

Ποιο ειναι το δικο μου παραμυθι; Οτι δεν υπαρχει παραμυθι;
Εγω δεν πιστευω σε κατι. Απλως λεω οτι δεν ξερω, δεν εχω ιδεα και πως δεν πιστευω οτι θα μαθω ποτε.
Δεν εχω χτισει στη φαντασια μου καποιο παραμυθι με πρωταγωνιστες και σεναριο. Κανω υποθεσεις καμια φορα, διερωτωμαι, αναρωτιεμαι... καταλαβαινεις, αλλα μεχρι εκει. Δε φανταζεσαι ποσο θα με βολευε να πιστευω!!! Πολλες φορες πιστευω πως θα μαρεσε κιολας! Ισως καμια φορα ζηλευω και οσους πιστευουν!Ειναι πιο καλα. Εστω στον κοσμο τον δικο τους, αυτον που εχουν πλασει να ειναι πιο καλα, αλλα και παλι, ειναι νομιζω πιο καλα. και ποσο θα ζησει καποιος; Ας ειναι αυτο το διαστημα οσο πιο καλα μπορει!

...ενώ εσύ (και καταλαβαίνω από που η τοποθέτησή σου έτσι.. επειδή προφανώς κρίνεις εξ ιδίων τα αλλότρια), ίσως μεγάλωσες σε κάπως αυστηρά "χριστιανική" οικογένεια + ότι είσαι γυναίκα και ίσως αντέδρασες με την εν λόγω αυστηρότητα και ιδού το αποτέλεσμα. Αν έγινε έτσι, απλά είναι τα πράγματα... εσύ αν θες μας λες

Αυστηρα οχι. Δε μας επιβληθηκε ποτε κατι. Ουτε πιεστηκαμε ποτε για να κανουμε κατι. Ημασταν μια κλασικη οικογενεια που πιστευε και πηγαινε στην εκκλησια συγκεκριμενες μερες του χρονου. Πηγα και κατηχητικο, ωραια ηταν. Ισως το μονο που πιεστηκα να κανω και δε μαρεσε να ηταν να εξομολογηθω. Δημοτικο πρεπει να πηγαινα. Τι στο καλο... Τοσο αγχος λες και πηγαινα στην ιερα εξεταση. Δε μαρεσε. Δεν ειχα και κατι σοβαρο να πω, αλλα δε μαρεσε. Τεσπα.
Επειδη ομως ψαχνεις να βρεις που μου εγινε το κλικ, δεν εχω προβλημα να σου πω.

Spoiler

Εγινε το κλικ λοιπον, οταν πεθανε η γιαγια μου. Η μητερα της μητερας μου. Η γιαγια μου, για τη μητερα μου, ηταν κατι σαν... δεν ξερω... θεα! Την αγαπουσε και τη θαυμαζε πολυ! Της ειχε τρελη αδυναμια! Δεν ειχα καταλαβει ποτε να ειναι αμοιβαιο, βεβαια, αλλα αυτο ειναι αλλη ιστορια. Οταν πεθανε λοιπον η γιαγια, η οποια ηταν πιο τυπικη στα εκκλησιαστικα θεματα και στα της θρησκειας γενικοτερα, η μητερα μου αλλαξε. Ξαφνικα, απο τη μια μερα στην αλλη, απλως αλλαξε. Σταματησε να φοραει παντελονια, αρχισε να νηστευει αυστηρα Τεταρτες, Παρασκευες, 40+ ημερα Χριστουγεννα και Πασχα, 15αυγουστο κτλ. Αρχισε να πηγαινει στην εκκλησια της Κυριακες και σε ολες τις γιορτες αγιων κτλ. Συμμετειχε σε ερανους, κυκλους και στην προνοια οπου επισκεπτοταν σχεδον καθημερινα παιδακια ορφανα σε νοσοκομεια με προβληματα και τα φροντιζε. Που ειναι το κακο σε ολα αυτα; Στα ματια σου ισως κανενα. Εγω ομως ημουν 11 χρονων οταν πεθανε η γιαγια και οταν με ξεχασε η μητερα μου, αφιερωνοντας τον περισσοτερο χρονο της στην εκκλησια και φροντιζοντας αλλα παιδια. Με το δικο μου προβλημα υγειας δεν ασχοληθηκε ποτε, αφηνοντας με στη μοιρα μου.
Δεν αμφιβαλλω οτι με αγαπουσε. Αν και ποτε δεν το ειπε. Δεν ξερω κιολας...Φανταζομαι ναι, ομως. Ουτε ασφαλως και μαγκαλιασε. Και καλη ηταν και ευγενικη και χαμογελαστη, με αρχες και ηθος και αξιοπρεπεια και νοικοκυρα εκπληκτικη, αλλα το παθος της ηταν η οικογενεια που μεγαλωσε. Οι γονεις, ταδελφια της. Και σιγουρα ο θανατος της μητερας της, της στοιχισε πολυ. Αλλαξε. Ουσιαστικα, ενιωσα να μου την κλεβουν. Και ηξερα ποιος. Οχι αμεσως, αργοτερα. Ηξερα, και ολο αυτο εφερε την αντιδραση. Και σιγα σιγα τη σκεψη. Η σκεψη εφερε αυτο το αποτελεσμα. Που απο τη μια, τοτε ημουν χαρουμενη που ειχα ανοιξει τα ματια μου, απο την αλλη, τωρα, σκεφτομαι οτι ισως ναταν προτιμοτερο να ζω μεσα σενα παραμυθι. Ισως να μου εκανε καλο, ισως να μην ειχα τοσο αγχος και να ειχα την ελπιδα πως σε κατι στραβο, καποιος υπαρχει εκει για να με βοηθησει αν ειμαι καλος ανθρωπος.
Και ειμαι οσο μπορω. Προσπαθω να ειμαι (αν και οχι παντα με επιτυχια... ). Μα δε βοηθαει κανεις. Και ολο χαστουκια τρωω. Και παλι ομως προσπαθω να ειμαι σωστος ανθρωπος, γιατι δε μπορω και αλλιως.
Και βλεπω απλως οτι... Ετσι ειναι, τελικα. Απλα... Ετσι ειναι.
Δεν ξερω τι υπαρχει και τι δεν υπαρχει. Θα ζησω, οσο ζησω, προσπαθωντας να ειμαι οσο πιο πολυ μπορω ενταξει με τον εαυτο μου και τους γυρω μου. Παλια σκεφτομουν δεκα βηματα μπροστα, αλλα οι υπολογισμοι λαθος εβγαιναν μετα το πεμπτο, εκτο, και κουραστηκα να σκεφτομαι. Τωρα παω βημα βημα. Ειναι πιο διαχειρισιμο ετσι. Δεν ξερω λοιπον τι υπαρχει, αν υπαρχει, ξερω μονο οτι απο καπου μπαζει, και μπορει ολα να εγιναν με καλο σκοπο, αλλα καπου στο δρομο εκοψε η μαγιονεζα, καπου στην προσπαθεια να γινει εκπληκτικο το παραμυθι, εγινε ψευτικο. Ειχαν αλλωστε και διαφορετικο αγοραστικο κοινο τοτε... Χρειαζοταν μια καποια ανανεωση με τα χρονια, μια νεα εκδοση, μια προσαρμογη, μια παραδοχη της υπερβολης, κατι! Χρειαζοταν κατι παραπανω για να αγορασω παλι...

Δεν ειμαι απο τους ανθρωπους που σταυρωνω χερια, χτυπαω ποδι στο πατωμα, μουτσουνιαζω και δεν αλλαζω γνωμη. Μπορω να αλλαξω γνωμη. Υπαρχουν πραγματα που δεν ξερω. Απειρα! Μπορω να αλλαξω γνωμη. Αρκει να ικανοποιηθει η λογικη μου.

[ΓΑΛΗ]

Ημασταν μια κλασικη οικογενεια που πιστευε και πηγαινε στην εκκλησια συγκεκριμενες μερες του χρονου. Πηγα και κατηχητικο, ωραια ηταν. Ισως το μονο που πιεστηκα να κανω και δε μαρεσε να ηταν να εξομολογηθω. Δημοτικο πρεπει να πηγαινα. Τι στο καλο... Τοσο αγχος λες και πηγαινα στην ιερα εξεταση. Δε μαρεσε. Δεν ειχα και κατι σοβαρο να πω, αλλα δε μαρεσε. Τεσπα.

Το παράπονο που νοιώθουν τα μικρά παιδιά για τον α ή β λόγο, είναι από τα πιο σοβαρά πράγματα στον κόσμο.

Ἄφετε τὰ παιδία καὶ μὴ κωλύετε αὐτὰ ἐλθεῖν πρός με, τῶν γὰρ τοιούτων ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

[O I]

Μα τι λες τώρα... θες να με πείσεις ότι δεν πιστεύεις στο δικό σου παραμυθάκι;

Ποιο ειναι το δικο μου παραμυθι; Οτι δεν υπαρχει παραμυθι;
Εγω δεν πιστευω σε κατι. Απλως λεω οτι δεν ξερω, δεν εχω ιδεα και πως δεν πιστευω οτι θα μαθω ποτε.
Δεν εχω χτισει στη φαντασια μου καποιο παραμυθι με πρωταγωνιστες και σεναριο. Κανω υποθεσεις καμια φορα, διερωτωμαι, αναρωτιεμαι... καταλαβαινεις, αλλα μεχρι εκει. Δε φανταζεσαι ποσο θα με βολευε να πιστευω!!! Πολλες φορες πιστευω πως θα μαρεσε κιολας! Ισως καμια φορα ζηλευω και οσους πιστευουν!Ειναι πιο καλα. Εστω στον κοσμο τον δικο τους, αυτον που εχουν πλασει να ειναι πιο καλα, αλλα και παλι, ειναι νομιζω πιο καλα. και ποσο θα ζησει καποιος; Ας ειναι αυτο το διαστημα οσο πιο καλα μπορει!

Καλή μου Custom_F απ' ότι βλέπω, χωρίς να θέλω να απαξιώσω την αναζήτησή σου, μάλλον το ψάχνεις λάθος κατ' εμέ. Πρώτ' απ' όλα πρέπει να ξεκαθαρίσεις μέσα σου τι είναι πίστη και τι είναι γνώση.
Όταν θέλουμε να γνωρίσουμε κάτι, οτιδήποτε, δεν μπορεί να διατεινόμαστε ότι αν δεν το γνωρίσουμε πρώτα άρα δεν το πιστεύουμε. Μα αν το γνωρίσουμε τι χρειάζεται η πίστη..
Γι' αυτό σου λέω, πρώτα πρέπει να ξεκαθαρίσεις μέσα σου αυτές τις έννοιες. Δεν ξέρω πόσων χρονών είσαι και δεν θα απαιτούσα από μια γυναίκα να μου πει αλλά έχει σημασία για το αν είσαι ακόμα στο ψάξιμο ή αν έχει τελματώσει το πράγμα.
Ίσως έρθει κάποτε αυτή η στιγμή και για σένα μιας και λες ότι "Ισως καμια φορα ζηλευω και οσους πιστευουν!"
Πάντως η πίστη δεν αναφέρεται σε παραμυθάκι αλλά σε ψάξιμο με σωστό τρόπο. Τουλάχιστον εγώ αυτό έκανα μετά τα 27-28. Πιο πριν το έψαχνα όπως εσύ αλλά συνέβησαν και διάφορα που τελικά με ώθησαν να το ψάξω έτσι. Απλά χρειάζεται την προσωπική διάθεση και φυσικά αυτό, το άλλο κλικ, που φαντάζομαι θα το έχεις νιώσει κάποιες φορές σε ανέλπιστα πράγματα τού βίου.

...ενώ εσύ (και καταλαβαίνω από που η τοποθέτησή σου έτσι.. επειδή προφανώς κρίνεις εξ ιδίων τα αλλότρια), ίσως μεγάλωσες σε κάπως αυστηρά "χριστιανική" οικογένεια + ότι είσαι γυναίκα και ίσως αντέδρασες με την εν λόγω αυστηρότητα και ιδού το αποτέλεσμα. Αν έγινε έτσι, απλά είναι τα πράγματα... εσύ αν θες μας λες

Αυστηρα οχι. Δε μας επιβληθηκε ποτε κατι. Ουτε πιεστηκαμε ποτε για να κανουμε κατι. Ημασταν μια κλασικη οικογενεια που πιστευε και πηγαινε στην εκκλησια συγκεκριμενες μερες του χρονου. Πηγα και κατηχητικο, ωραια ηταν. Ισως το μονο που πιεστηκα να κανω και δε μαρεσε να ηταν να εξομολογηθω. Δημοτικο πρεπει να πηγαινα. Τι στο καλο... Τοσο αγχος λες και πηγαινα στην ιερα εξεταση. Δε μαρεσε. Δεν ειχα και κατι σοβαρο να πω, αλλα δε μαρεσε. Τεσπα.
Επειδη ομως ψαχνεις να βρεις που μου εγινε το κλικ, δεν εχω προβλημα να σου πω.

Spoiler

Εγινε το κλικ λοιπον, οταν πεθανε η γιαγια μου. Η μητερα της μητερας μου. Η γιαγια μου, για τη μητερα μου, ηταν κατι σαν... δεν ξερω... θεα! Την αγαπουσε και τη θαυμαζε πολυ! Της ειχε τρελη αδυναμια! Δεν ειχα καταλαβει ποτε να ειναι αμοιβαιο, βεβαια, αλλα αυτο ειναι αλλη ιστορια. Οταν πεθανε λοιπον η γιαγια, η οποια ηταν πιο τυπικη στα εκκλησιαστικα θεματα και στα της θρησκειας γενικοτερα, η μητερα μου αλλαξε. Ξαφνικα, απο τη μια μερα στην αλλη, απλως αλλαξε. Σταματησε να φοραει παντελονια, αρχισε να νηστευει αυστηρα Τεταρτες, Παρασκευες, 40+ ημερα Χριστουγεννα και Πασχα, 15αυγουστο κτλ. Αρχισε να πηγαινει στην εκκλησια της Κυριακες και σε ολες τις γιορτες αγιων κτλ. Συμμετειχε σε ερανους, κυκλους και στην προνοια οπου επισκεπτοταν σχεδον καθημερινα παιδακια ορφανα σε νοσοκομεια με προβληματα και τα φροντιζε. Που ειναι το κακο σε ολα αυτα; Στα ματια σου ισως κανενα. Εγω ομως ημουν 11 χρονων οταν πεθανε η γιαγια και οταν με ξεχασε η μητερα μου, αφιερωνοντας τον περισσοτερο χρονο της στην εκκλησια και φροντιζοντας αλλα παιδια. Με το δικο μου προβλημα υγειας δεν ασχοληθηκε ποτε, αφηνοντας με στη μοιρα μου.
Δεν αμφιβαλλω οτι με αγαπουσε. Αν και ποτε δεν το ειπε. Δεν ξερω κιολας...Φανταζομαι ναι, ομως. Ουτε ασφαλως και μαγκαλιασε. Και καλη ηταν και ευγενικη και χαμογελαστη, με αρχες και ηθος και αξιοπρεπεια και νοικοκυρα εκπληκτικη, αλλα το παθος της ηταν η οικογενεια που μεγαλωσε. Οι γονεις, ταδελφια της. Και σιγουρα ο θανατος της μητερας της, της στοιχισε πολυ. Αλλαξε. Ουσιαστικα, ενιωσα να μου την κλεβουν. Και ηξερα ποιος. Οχι αμεσως, αργοτερα. Ηξερα, και ολο αυτο εφερε την αντιδραση. Και σιγα σιγα τη σκεψη. Η σκεψη εφερε αυτο το αποτελεσμα. Που απο τη μια, τοτε ημουν χαρουμενη που ειχα ανοιξει τα ματια μου, απο την αλλη, τωρα, σκεφτομαι οτι ισως ναταν προτιμοτερο να ζω μεσα σενα παραμυθι. Ισως να μου εκανε καλο, ισως να μην ειχα τοσο αγχος και να ειχα την ελπιδα πως σε κατι στραβο, καποιος υπαρχει εκει για να με βοηθησει αν ειμαι καλος ανθρωπος.
Και ειμαι οσο μπορω. Προσπαθω να ειμαι (αν και οχι παντα με επιτυχια... ). Μα δε βοηθαει κανεις. Και ολο χαστουκια τρωω. Και παλι ομως προσπαθω να ειμαι σωστος ανθρωπος, γιατι δε μπορω και αλλιως.
Και βλεπω απλως οτι... Ετσι ειναι, τελικα. Απλα... Ετσι ειναι.
Δεν ξερω τι υπαρχει και τι δεν υπαρχει. Θα ζησω, οσο ζησω, προσπαθωντας να ειμαι οσο πιο πολυ μπορω ενταξει με τον εαυτο μου και τους γυρω μου. Παλια σκεφτομουν δεκα βηματα μπροστα, αλλα οι υπολογισμοι λαθος εβγαιναν μετα το πεμπτο, εκτο, και κουραστηκα να σκεφτομαι. Τωρα παω βημα βημα. Ειναι πιο διαχειρισιμο ετσι. Δεν ξερω λοιπον τι υπαρχει, αν υπαρχει, ξερω μονο οτι απο καπου μπαζει, και μπορει ολα να εγιναν με καλο σκοπο, αλλα καπου στο δρομο εκοψε η μαγιονεζα, καπου στην προσπαθεια να γινει εκπληκτικο το παραμυθι, εγινε ψευτικο. Ειχαν αλλωστε και διαφορετικο αγοραστικο κοινο τοτε... Χρειαζοταν μια καποια ανανεωση με τα χρονια, μια νεα εκδοση, μια προσαρμογη, μια παραδοχη της υπερβολης, κατι! Χρειαζοταν κατι παραπανω για να αγορασω παλι...

Δεν ειμαι απο τους ανθρωπους που σταυρωνω χερια, χτυπαω ποδι στο πατωμα, μουτσουνιαζω και δεν αλλαζω γνωμη. Μπορω να αλλαξω γνωμη. Υπαρχουν πραγματα που δεν ξερω. Απειρα! Μπορω να αλλαξω γνωμη. Αρκει να ικανοποιηθει η λογικη μου.

Ξέρεις, δεν διαφέρουν και πολύ οι ιστορίες μας με τη διαφορά ότι εγώ πέρασα και λίγο δυσκολότερα εκεί στο 78-79΄ που ήμουν στην ηλικία που λες.

Spoiler

Είχα και αλκοολικό πατέρα που πέθανε απ' αυτό το 93΄ στα 59 του χρόνια. Φωνές ξύλο στη μάνα μου από τότε που μπορώ να θυμηθώ και ότι συνεπάγεται σε μια τέτοια οικογενειακή κατάσταση.
Η μάνα μου είχε μια απλή πίστη, πήγαινε όποτε μπορούσε εκκλησία, έκανε την προσευχή της πριν κοιμηθεί και όταν ξυπνούσε (κανα δυο λεπτά, μη φανταστείς τίποτα τραβηγμένο) και ήταν κοινωνικό πρόσωπο σε αντίθεση με τον πατέρα μου που γινόταν.. "κοινωνικός" μόνο όταν έπινε. Από τις 10 το πρωί και μετά...
Δεν του κρατάω κάτι. Ξέρω γιατί έπινε και ήταν πολύ σοβαρό. Του σκοτώσαν τον πατέρα μπροστά στα μάτια του όταν ήταν 8 χρονών και σαν προστάτης της οικογένειας, της μάνας του και τής αδελφής του, εκείνα τα χρόνια ήταν δύσκολα.

Κι εμένα με ενόχλησε η εξομολόγηση τότε που την έκανα μόνο μία φορά στα 10 μου και η επόμενη ήταν στα 30 μου και συνεχίζει μέχρι σήμερα.

Να 'σαι καλά και χάρηκα που τα είπαμε



Ο.Ι.

[ΑΙΝΕΙΑΝ06]

Τι θα ήμουν αν δεν ήμουν χριστιανός ;
Το ίδιο που είμαι και τώρα
Αθεοφοβος και ανηθικος θρησκευτικός υποκριτής ..