Θα αφήνατε τη δουλειά σας για μια θέση στο δημόσιο;

[ΑΛΟΓΟΜΟΥΡΗΣ]

θα αφήνατε την τωρινή δουλειά σας για μία θέση απλού μισθωτού δυ;

[MiGiSukhoI]

Ναι! Με κλειστά μάτια! Αλλά πάντα πρωινές ώρες όπως τώρα..

[aljawn]

Να ρωτήσουμε τον Όργιο. Oh wait...

[Πορφύριος Εξαρχίδης]

Ναι! Με κλειστά μάτια! Αλλά πάντα πρωινές ώρες όπως τώρα..

Ε τις ώρες έτσι κι αλλιώς μόνος σου τις διαλέγεις. Έτσι γίνεται σε όλα τα κομμουνιστικά καθεστώτα.

[Antares]

«Βέβαια. Έπρεπε να σκύψω μπροστά στον ένα και, χαϊδεύοντας ηδονικά το μαύρο σεβιότ* – παφ, παφ, παφ -, “έχετε λίγη σκόνη” να ειπώ “κύριε Άλφα”.
Ύστερα έπρεπε να περιμένω στη γωνία, κι όταν αντίκριζα την κοιλιά του άλλου, αφού θα ‘χα επί τόσα χρόνια παρακολουθήσει τα αισθήματα και το σφυγμό της, να σκύψω άλλη μια φορά και να ψιθυρίσω εμπιστευτικά: “Αχ, αυτός ο Άλφα, κύριε Βήτα…”
Έπρεπε, πίσω από τα γυαλιά του Γάμμα, να καραδοκώ την ιλαρή ματιά του. Αν μου την εχάριζε, να ξεδιπλώσω το καλύτερο χαμόγελό μου και να τη δεχτώ όπως σε μανδύα ιππότου ένα βασιλικό βρέφος. Αν όμως αργούσε, να σκύψω για τρίτη φορά γεμάτος συντριβή και ν’ αρθρώσω: “Δούλος σας, κύριέ μου”.
Αλλά πρώτα-πρώτα έπρεπε να μείνω στη σπείρα του Δέλτα. Εκεί η ληστεία γινόταν υπό λαμπρούς, διεθνείς οιωνούς, μέσα σε πολυτελή γραφεία. Στην αρχή, δεν θα υπήρχα. Κρυμμένος πίσω υπό τον κοντόπαχο τμηματάρχη μου, θα οσφραινόμουν. Θα είχα τρόπους λεπτούς, αέρινους. Θα εμάθαινα τη συνθηματική τους γλώσσα. Η ψαύσις του αριστερού μέρους της χωρίστρας θα εσήμαινε: “πεντακόσιες χιλιάδες”. Ένα επόμονο τίναγμα της στάχτης του πούρου θα έλεγε: “σύμφωνος”. Θα εκέρδιζα την εμπιστοσύνη όλων. Και, μια μέρα ακουμπώντας στο κρύσταλλο του τραπεζιού μου, θα έγραφα εγώ την απάντηση: “Ο αυτόνομος οργανισμός μας, κύριε Εισαγγελεύ…”
Έπρεπε να σκύψω, να σκύψω, να σκύψω. Τόσο που η μύτη μου να ενωθεί με τη φτέρνα μου. Έτσι βολικά κουλουριασμένος, να κυλώ και να φθάσω.
Κανάγιες!
Το ψωμί της εξορίας με τρέφει. Κουρούνες χτυπούν τα τζάμια της κάμαράς μου. Και σε βασανισμένα στήθη χωρικών βλέπω να δυναμώνει η πνοή που θα σας σαρώσει.
Σήμερα επήρα τα κλειδιά κι ανέβηκα στο ενετικό φρούριο. Επέρασα τρεις πόρτες, τρία πανύψηλα, κιτρινωπά τείχη, με ριγμένες επάλξεις. Όταν βρέθηκα μέσα στον εσωτερικό, τρίτο κύκλο, έχασα τα ίχνη σας. Κοιτάζοντας από τις πολεμίστρες, χαμηλά, τη θάλασσα, την πεδιάδα, τα βουνά, ένιωθα τον εαυτό μου ασφαλή. Εμπήκα σ’ ερειπωμένους στρατώνες, σε κρύπτες όπου είχαν φυτρώσει συκιές και ροδιές. Εφώναζα στην ερημία. Επερπάτησα ολόκληρες ώρες σπάζοντας μεγάλα, ξερά χόρτα. Αγκάθια κι αέρας δυνατός κολλούσαν στα ρούχα μου. Με ήβρε η νύχτα…»

Κ. Γ. Καρυωτάκης

[paul25]

θα αφήνατε την τωρινή δουλειά σας για μία θέση απλού μισθωτού δυ;

Απλού όχι και ας τυραννιέμαι στην αγορά.

[ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ]

Oχι θα ηταν υποβαθμιση σε ολα τα επιπεδα

[MiGiSukhoI]

Σε κομμουνιστικό καθεστώς θα ήμουν είτε Κομίσαριος, είτε αξιωματικός στην NKVD αγαπητέ Εξαρχίδη.

[ΑΛΟΓΟΜΟΥΡΗΣ]

Σε κομμουνιστικό καθεστώς θα ήμουν είτε Κομίσαριος, είτε αξιωματικός στην NKVD αγαπητέ Εξαρχίδη.

και αν σε έβαζαν υπηρεσία βράδυ;

[mao mao]

Όχι, δεν μου φτάνουν τα 1.000 ευρώ.

[Dwarven Blacksmith]

Δηλαδή τι σημαίνει "απλού";
Θα έκανα το ίδιο που κάνω και τώρα απλά με άλλο εργοδότη;
Για τι μισθο μιλάμε και τι εξέλιξη;

[ΑΛΟΓΟΜΟΥΡΗΣ]

Δηλαδή τι σημαίνει "απλού";
Θα έκανα το ίδιο που κάνω και τώρα απλά με άλλο εργοδότη;
Για τι μισθο μιλάμε και τι εξέλιξη;

δε ξέρω τι βαθμίδες έχουν
μιλάμε για δυ των 780 ευρώ ξέρω 'γω

[Antares]

Ο Καρυωτάκης, το πεζό του οποίου παρέθεσα, όπως και πολλοί άλλοι τότε και σήμερα νομίζουν ότι στο δημόσιο θα έχουν μια σταθερή δουλειά με μικρό μισθό έστω και θα εργάζονται για την πρόοδο της πατρίδας. Ένα απάνεμο λιμανάκι στην χειρότερη περίπτωση. Ο Καρυωτάκης βέβαια ήταν σε κάποια διευθυντική θέση λόγω μόρφωσης, είχα διαβάσει ότι το γραφείο του είχε καλοριφέρ πράγμα σπάνιο για αυτή την εποχή, πριν διωχθεί λόγω της συνδικαλιστικής δράσης του.
Δεν είναι έτσι όμως, τουλάχιστον όχι σε όλες τις περιπτώσεις.

[lolek1]

ψηφισα ναι, θα αφηνα την δουλεια μου για μια θεση στο δημοσιο
γιατι δεν μου αρεσει να δουλευω

[enterprise-psi]

Είναι πολύ λίγα τα λεφτά, αν και το να κάθεσαι όλη ημέρα και να μην κάνεις τίποτα είναι δελεαστικο