Ο Κωνσταντίνος τήρησε μία στάση σιωπηρής δυσαρέσκειας, η οποία υπέκρυπτε την άρνηση πολιτικής αλλά και κοινωνικής νομιμοποίησης του στρατιωτικού καθεστώτος. Η Δυναστεία και η Χούντα ήταν δύο διαφορετικοί κόσμοι, και η σύγκρουση ήταν ζήτημα χρόνου.
Οι σχέσεις της Χούντας με το Βασιλιά δεν ήταν αρμονικές σε καμία περίπτωση από την πρώτη στιγμή. Η Χούντα ήταν απρόθυμη να δώσει απτές αποδείξεις πως η επέμβασή της ήταν ένα προσωρινό στάδιο. Οι στρατιωτικοί δεν φαίνονταν πρόθυμοι να προετοιμάσουν το έδαφος για την επιστροφή στη Δημοκρατία. Αντίθετα, προσεκτικά και συστηματικά, έδιωχναν ανθρώπους του Βασιλιά από όλες τις κρίσιμες θέσεις στο στρατό, υποβάλλοντας τακτικά νέες καταστάσεις αποστρατείας αξιωματικών που επέμεναν να υπογράψει ο Βασιλιάς. Ήταν φανερό πως ετοιμάζονταν για μακροχρόνια παραμονή στην εξουσία.
Ο Βασιλιάς λάβαινε καθημερινά προειδοποιήσεις από το περιβάλλον του πως αργά ή γρήγορα θα αναγκαζόταν να πάρει θέση και να αρνηθεί να ικανοποιήσει τις αξιώσεις του Γεωργίου Παπαδόπουλου που είχαν στόχο την αποσύνθεση της δομής δύναμης, πάνω στην οποία στηριζόταν η θέση του Βασιλιά. Έπρεπε λοιπόν να βιαστεί, πριν αποστρατευθούν από τις Ένοπλες Δυνάμεις όλοι οι δικοί του αξιωματικοί.
Τον Σεπτέμβριο του 1967 ο Βασιλιάς επισκέφθηκε τις ΗΠΑ όπου στο Κογκρέσο, στις 11 Σεπτεμβρίου, πολλοί φιλελεύθεροι πολιτικοί τον έφεραν σε αμηχανία, υποβάλλοντας του ερωτήσεις για την καταπίεση του λαού και των ελεύθερων θεσμών στην Ελλάδα από τη Δικτατορία. Ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος μπόρεσε και δήλωσε ότι «Δεν είναι η Κυβέρνησίς μου» .
Μόλις επέστρεψε από τις ΗΠΑ, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος του παρουσίασε μια κατάσταση τετρακοσίων αξιωματικών για αποστρατεία. Αρνήθηκε να υπογράψει αλλά ο Παπαδόπουλος πίεσε σκληρά και τελικά έφθασαν σε συμβιβασμό μειώνοντας την αποστρατεία σε 144 αξιωματικούς. Ο Βασιλιάς άρχισε τις προετοιμασίες του Αντικινήματος του και ζήτησε και πήρε τις ευλογίες του Γεωργίου Παπανδρέου και του Παναγιώτη Κανελλόπουλου.
Η οργή του Βασιλιά για τον Παπαδόπουλο και η ελπίδα του να τον ανατρέψει δημιουργούσαν καθημερινά προστριβές που προκαλούσαν κωλύματα στο «εποικοδομητικό» πρόγραμμα της Χούντας. Η λύση, για το καθεστώς, ήταν να ενθαρρυνθεί ο Βασιλιάς να παίξει το χαρτί του και αν έχανε θα απαλλασσόταν η Χούντα από ένα ενοχλητικό είδος ισχυρής αντιπολίτευσης, αυτή του Βασιλέως. Με αφορμή τη Σύνταξη του νέου Συντάγματος ο Βασιλιάς κινήθηκε στις 13 Δεκεμβρίου.
Αν πετύχαινε το κίνημα τότε ο Βασιλιάς θα καλούσε τον Κ. Καραμανλή ο οποίος βρισκόταν τότε στο Παρίσι, να σχηματίσει μεταβατική κυβέρνηση. Η κυβέρνηση θα κατάρτιζε νέο Σύνταγμα και θα προκήρυσσε εκλογές το 1969.
Ο Κωνσταντίνος έκανε τον Παπαδόπουλο γενικό διοικητή λεκανοπεδίου Αττικής τον Μάρτιο του 1967.
Οι "δημοκρατικές" εφημερίδες ωρύοντο γι αυτό.
Δεν μπορεί να κάνεις αυτό το πράγμα και να σου παίρνει τα ηνία από τη "μεγάλη" η τριανδρία !
Αυτά δεν γίνονται, ήταν κόλπο (που φαίνεται κιόλας από την ιστορία της Ελένης Βλάχου - αυτή μιά-δυό μέρες πριν την 21η/4ου έγραφε "να γίνει μία μιρή δικτατορία").
Μετά στις ΗΠΑ γιατί να καρφωθεί και να πει "δεν είναι η κυβέρνησις μου" ;
Ούτε στην Άννα Μαρία δεν θα το έλεγε αυτό αν είχε σκοπό να την απατήσει με την Αλίκη Βουγιουκλάκη.
Άρα είχε διαπιστώσει ότι ο Παπαδόπουλος δεν ανατρέπεται και έκανε κινήσεις πολιτικού απεγκλωβισμού πλέον.
Τα μετά 13-δεκεμβριακά, αν παρ' ελπίδα πετύχαινε το κίνημα, κάπως έτσι θα ήταν.
Θα έκανε κυβέρνηση με τη μεγάλη και αν τα πράγματα πήγαιναν καλά στη συνέχεια εκλογές.
