Ήταν το Βυζάντιο Ελληνικό;

[Chainis]

Γιατί να μην τα λέει ρε σύντροφε;

[deCaritaine]

πως εξελληνίστηκαν από τα πάνω
οι πολυπληθείς σλάβοι του
ελλαδικού χώρου

Ε, καλά τώρα. Ο Λέων ΣΤ' ο ο Σοφός υπερβάλλει προκειμένου να προσδώσει άλλο ένα θετικό στον πατέρα του Βασίλειο τον Α΄τον Μακεδόνα. Δεν πέτυχε τον ολοκληρωτικό γλωσσικό εξελληνισμό τους. Γι' αυτό άλλωστε υπήρχαν στον Ταϋγετο Σλάβοι ως τον 15ο αι. όπως λέει και ο Χαλκοκονδύλης. Ο Πορφυρογέννητος λέει ομοίως για τον παππού του Βασίλειο Α΄πως εκχριστιάνισε τους Μανιάτες !

Υπερβολικά όντως αλλά για άλλους λόγους. Αν πούμε ότι κάποιος οδήγησε σε εξελληνισμό εξημερωση των σλαβικων ομαδων ήταν ο Νκηφόρος Α΄περί το 800 με τις μετακινησεις πληθυσμών βαλκανικης και μικρασίας, οπως μια δασκάλα αλλάζει θεση στα παιδάκια μεσα στην τάξη για να γίνει ησυχία. Το ότι το βυζαντινό κράτος δεν έλεγχε για ενα διαστημα, 650-700 κάτι, την ενδοχωρα της βαλκανικής δεν σημαινει ότι πλημμύρισε αυτή απο σλάβους ή από μία ενιαία οντότητα, εντός τους χάους αυτού εγκλωβισμένων πόλεων και ζουπανάτων συνυπήρχαν έλληνες, αρωμανοι και αλβανοί δεν εμφανίστηκαν μετα ως δια μαγείας. Οπου οι σλάβοι ήταν πολυπληθείς έστησαν δικά τους καπετανάτα αφομοίωσαν πληθυσμούς ως επίσημα αναγνωρισμένη οντότητα και ελκυστική δια της εξουσίας, είναι γνωστές οι αντίστοιχες σλαβινίες με τους πρωτοσπαθάριους τους, οι δρογουβίτες, βελεγιζίτες, εδιβίτες, αργότερα μηλιγγοι. Οταν απέκτησαν παπάδες, τζάσιδες και δρουγγαριους εκ Βυζαντιου και περισσότερες επαφές με γείτονες και τις πόλεις κυρίως έχασαν την γλώσσα και την ταυτότητά τους με τελευταίους αυτους στα κορφοβουνια πχ Ζυγός Ταυγέτου, Βελαχατούια και αυτούς στα όρια της μεσαιωνικής Βουλγαρίας.

[Giorgos 574]

πως εξελληνίστηκαν από τα πάνω
οι πολυπληθείς σλάβοι του
ελλαδικού χώρου

Ε, καλά τώρα. Ο Λέων ΣΤ' ο ο Σοφός υπερβάλλει προκειμένου να προσδώσει άλλο ένα θετικό στον πατέρα του Βασίλειο τον Α΄τον Μακεδόνα. Δεν πέτυχε τον ολοκληρωτικό γλωσσικό εξελληνισμό τους. Γι' αυτό άλλωστε υπήρχαν στον Ταϋγετο Σλάβοι ως τον 15ο αι. όπως λέει και ο Χαλκοκονδύλης. Ο Πορφυρογέννητος λέει ομοίως για τον παππού του Βασίλειο Α΄πως εκχριστιάνισε τους Μανιάτες !

Σλάβοι υπήρχαν σχεδόν σε όλη την ηπειρωτική Ελλάδα, δε νομίζω να εννοεί μόνο αυτούς της Πελλοπονήσου.

[Ζαποτέκος]

πως εξελληνίστηκαν από τα πάνω
οι πολυπληθείς σλάβοι του
ελλαδικού χώρου

Ε, καλά τώρα. Ο Λέων ΣΤ' ο ο Σοφός υπερβάλλει προκειμένου να προσδώσει άλλο ένα θετικό στον πατέρα του Βασίλειο τον Α΄τον Μακεδόνα. Δεν πέτυχε τον ολοκληρωτικό γλωσσικό εξελληνισμό τους. Γι' αυτό άλλωστε υπήρχαν στον Ταϋγετο Σλάβοι ως τον 15ο αι. όπως λέει και ο Χαλκοκονδύλης. Ο Πορφυρογέννητος λέει ομοίως για τον παππού του Βασίλειο Α΄πως εκχριστιάνισε τους Μανιάτες !

Σλάβοι υπήρχαν σχεδόν σε όλη την ηπειρωτική Ελλάδα, δε νομίζω να εννοεί μόνο αυτούς της Πελλοπονήσου.

Ναι, για όλη την Ελλάδα λέει.

[Ζαποτέκος]

Υπερβολικά όντως αλλά για άλλους λόγους. Αν πούμε ότι κάποιος οδήγησε σε εξελληνισμό εξημερωση των σλαβικων ομαδων ήταν ο Νκηφόρος Α΄περί το 800 με τις μετακινησεις πληθυσμών βαλκανικης και μικρασίας, οπως μια δασκάλα αλλάζει θεση στα παιδάκια μεσα στην τάξη για να γίνει ησυχία. Το ότι το βυζαντινό κράτος δεν έλεγχε για ενα διαστημα, 650-700 κάτι, την ενδοχωρα της βαλκανικής δεν σημαινει ότι πλημμύρισε αυτή απο σλάβους ή από μία ενιαία οντότητα, εντός τους χάους αυτού εγκλωβισμένων πόλεων και ζουπανάτων συνυπήρχαν έλληνες, αρωμανοι και αλβανοί δεν εμφανίστηκαν μετα ως δια μαγείας. Οπου οι σλάβοι ήταν πολυπληθείς έστησαν δικά τους καπετανάτα αφομοίωσαν πληθυσμούς ως επίσημα αναγνωρισμένη οντότητα και ελκυστική δια της εξουσίας, είναι γνωστές οι αντίστοιχες σλαβινίες με τους πρωτοσπαθάριους τους, οι δρογουβίτες, βελεγιζίτες, εδιβίτες, αργότερα μηλιγγοι. Οταν απέκτησαν παπάδες, τζάσιδες και δρουγγαριους εκ Βυζαντιου και περισσότερες επαφές με γείτονες και τις πόλεις κυρίως έχασαν την γλώσσα και την ταυτότητά τους με τελευταίους αυτους στα κορφοβουνια πχ Ζυγός Ταυγέτου, Βελαχατούια και αυτούς στα όρια της μεσαιωνικής Βουλγαρίας.

Έτσι είναι. Βέβαια αν δεν τους ματσουκώσεις κιόλας δεν συνετίζονται.

Τούτῳ τῷ ἔτει εἰρηνεύσασα Εἰρήνη μετὰ τῶν Ἀράβων καὶ ἄδειαν εὑροῦσα ἀποστέλλει Σταυράκιον τὸν πατρίκιον καὶ λογοθέτην τοῦ ὀξέος δρόμου μετὰ δυνάμεως πολλῆς κατὰ τῶν Σκλαυινών ἐθνῶν. Καὶ κατελθὼν ἐπὶ Θεσσαλονίκη καὶ Ἑλλάδα ὑπέταξε πάντας καὶ ὑποφόρους ἐποίησε τῇ βασιλείᾳ. Εἰσῆλθε δὲ καὶ ἐν Πελοποννήσῳ καὶ πολλὴν αἰχμαλωσίαν καὶ λάφυρα ἤγαγε τῇ τῶν Ῥωμαίων βασιλείᾳ. ( Θεοφάνης )

Εἶς δέ τῶν ὑπό τοιούτον στρατηγών ορμώμενος μεν από της μικράς Αρμενίας, φατριάς δε των επονομαζομένων Σκληρών συμβαλών το σθλαβινώ έθνει πολεμικώς ειλέ τε και ηφάνισε * εις τέλος και τοις αρχήθεν οικήτορσι αποκαταστήναι τα οικεία παρέσχεν. ( Χρονικό Μονεμβασίας )


* γενοκτονία σου λέει

[deCaritaine]

το σθλαβινώ έθνει

O Florin Curta λέει κάτι περίεργα ότι στις πηγές ο όρος Σλαβοι ήταν όρος ομπρέλα σαν εξώνυμο που κάλυπτε διάφορα έθνη-ομάδες που δεν είχαν καμία αίσθηση κοινής καταγωγής πχ οι Μηλιγγοι είναι μεσα σε αυτους. Αντίθετα το (1) Σθλαβινικό έθνος της Πελοποννήσου ήταν κάτι άλλο που το διαχωρίζει, χωρίς να λέει με ακρίβεια περί τίνος πρόκειται. Το έχεις υπόψη το απόσπασμα, έχεις δει πουθενά κατι περισσότερο;

[raffaello]

Μέχρι τον 6ο -7ο αι. μ.Χ. φαίνεται πως υπήρχαν κανονικοί εθνοτικοί Έλληνες, όσο δηλαδή υπήρχαν και λατινόφωνοι Ρωμαίοι. Όταν οι λατινόφωνοι βρέθηκαν εκτός ρωμαϊκής αυτοκρατορίας κατέληξαν να είναι εθνοτικοί Ρωμαίοι μόνο οι ελληνόφωνοι. Τότε άρχισε να ονομάζεται "ρωμαϊκή" η ελληνική γλώσσα.

Φυσικά οι ελληνόφωνοι δεν ξέχασαν και την ελληνική καταγωγή τους. Π.χ. οι κάτοικοι της Κων/πολης . Γράφει ο Ησύχιος ο Μιλήσιος τον 6ο αι. ( Πάτρια Κωνσταντινουπόλεως ) :

... η Ρωμαίων αρχή .. κατεδούλωσε καί τά των Ελλήνων έθνη, εικότως αυτή και οι Βυζάντιοι πειθόμενοι διετέλουν.

Που αλλού συναντάμε "ελληνικά έθνη" ; Στον Αρέθα και στο Χρονικό της Μονεμβασίας.

και εκβαλόντων μεν τα εγγενή ελληνικά έθνη και καταφθειράντων, κατοικισθέντων δε αυτών

και εκβαλόντες τα ευγενή και ελληνικά έθνη και καταφθείραντες κατώκησαν αυτοί εν αυτή.

Οι Πατρινοί θέλοντας να αναδείξουν την επισκοπή τους, βασίζονται στην καταγωγή τους ! Έτσι ισχυρίζονται πως αυτοί είναι οι παλαοί κάτοικοι που πήγαν στην Ιταλία και επέστρεψαν. Είναι δηλαδή απ'τα παλαιότερα "ελληνικά έθνη". Αντίθετα οι κάτοικοι της Λακεδαίμονας ( Σπάρτης ) δεν είναι οι παλαιοί της κάτοικοι, αλλά καινούριοι που ήρθαν από τα μικρασιατικά θέματα των Θρακησίων και των Αρμενιακών.

Ο Μάγιστρος Νικήτας Ρεντάκιος θεωρεί τιμή γι' αυτόν την ελληνική καταγωγή του : λακωνική, αθηναϊκή και θεσσαλική/ελλαδική. Η ελληνική καταγωγή είναι μια ευγενική καταγωγή την μεσοβυζαντινή περίοδο. Κατά την πρωτοβυζαντινή περίοδο αν ήθελε η Ρωμαϊκή Αρχή να τον προσβάλει θα τον αποκαλούσε υποτιμητικά Γραικό/Γραικούλη και τέρμα. Κατά την Μεσοβυζαντινή περίοδο αυτό δεν είναι αρκετό. Έτσι του προσδίδουν σλαβική καταγωγή :

...ώστε τινά των εκ Πελοποννήσου μέγα φροντούντα επί τη αυτού ευγενεία, ίνα μη λέγω δυσγενεία, Ευφήμιον εκείνον τον περιβόητον γραμματικόν αποσκώψαι εις αυτόν τούτο το θρυλούμενον ιαμβείον γαρασδοειδής όψις εσθλαβωμένη. ην δε ούτος Νικήτας ο κηδεύσας επί θυγατρί Σοφία Χριστόφορον τον υιόν του καλού Ρωμανού και αγαθού βασιλέως...

Όπως λέει και ο Ηλίας Αναγνωστάκης :

Έτσι τόσο η Μονεμβασία όσο και οι Πάτρες παρουσιάζονται … ως συνεχιστές μιας προτέρας κατάστασης, δηλαδή προτείνεται μια αρχαιοελληνική συνέχεια που προηγείται χίλια χρόνια της κατασκευής του Παπαρηγόπουλου.

Μονεμβασία - Λακεδαίμων . Για μια τυπολογία αντιπαλότητας και για την Κυριακή αργία στις πόλεις.
https://www.academia.edu/5364271/Ilias_ ... 12_101-138
σελ. 108

Ναι, γνωστά αυτά. Ποιά είναι η "κατασκευή" του Παπαρηγόπουλου κατά Αναγνωστάκη, αν γνωρίζεις; Όποιος έχει διαβάσει την Ιστορία του, ασχέτως του τίτλου, ας το ονομάσει όπως θέλει Ρωμαίοι, Γραικοί, Έλληνες, βασίζεται στις πηγές 100%. Δεν κατασκευάζει κάτι.

Το χρονικό της Μονεμβασιάς είναι 10ου. Λες να ονόμαζε τα γένη της Δυτ. Πελοποννήσου που διώχθηκαν ή σκλαβώθηκαν από τους Σλαύους ελληνικά, ενώ της Αν. και Νοτιας που έμειναν δεν ήταν; Ή των παραλίων του Ελλαδικού που πότε δεν εκδιώχθηκαν; Μέχρι τον 10ο φαίνεται να υπάρχει συνείδηση του Ελληνικού γένους κατά τα στοιχεία. Επίσης γράφει ότι πολλές οικογένειες που είχαν διωχθεί γύρισαν. ΟΙ Αρμένιοι και Θρακιώτες εποίκοι της Πελοποννήσου στάλθηκαν αργότερα.
Αυτοί δηλαδή άλλαξαν σε 100 χρόνια εκτός Πελοποννήσου και έγιναν "Ρωμαίοι";

[Giorgos 574]

Μέχρι τον 6ο -7ο αι. μ.Χ. φαίνεται πως υπήρχαν κανονικοί εθνοτικοί Έλληνες, όσο δηλαδή υπήρχαν και λατινόφωνοι Ρωμαίοι. Όταν οι λατινόφωνοι βρέθηκαν εκτός ρωμαϊκής αυτοκρατορίας κατέληξαν να είναι εθνοτικοί Ρωμαίοι μόνο οι ελληνόφωνοι. Τότε άρχισε να ονομάζεται "ρωμαϊκή" η ελληνική γλώσσα.

Φυσικά οι ελληνόφωνοι δεν ξέχασαν και την ελληνική καταγωγή τους. Π.χ. οι κάτοικοι της Κων/πολης . Γράφει ο Ησύχιος ο Μιλήσιος τον 6ο αι. ( Πάτρια Κωνσταντινουπόλεως ) :

... η Ρωμαίων αρχή .. κατεδούλωσε καί τά των Ελλήνων έθνη, εικότως αυτή και οι Βυζάντιοι πειθόμενοι διετέλουν.

Που αλλού συναντάμε "ελληνικά έθνη" ; Στον Αρέθα και στο Χρονικό της Μονεμβασίας.

και εκβαλόντων μεν τα εγγενή ελληνικά έθνη και καταφθειράντων, κατοικισθέντων δε αυτών

και εκβαλόντες τα ευγενή και ελληνικά έθνη και καταφθείραντες κατώκησαν αυτοί εν αυτή.

Οι Πατρινοί θέλοντας να αναδείξουν την επισκοπή τους, βασίζονται στην καταγωγή τους ! Έτσι ισχυρίζονται πως αυτοί είναι οι παλαοί κάτοικοι που πήγαν στην Ιταλία και επέστρεψαν. Είναι δηλαδή απ'τα παλαιότερα "ελληνικά έθνη". Αντίθετα οι κάτοικοι της Λακεδαίμονας ( Σπάρτης ) δεν είναι οι παλαιοί της κάτοικοι, αλλά καινούριοι που ήρθαν από τα μικρασιατικά θέματα των Θρακησίων και των Αρμενιακών.

Ο Μάγιστρος Νικήτας Ρεντάκιος θεωρεί τιμή γι' αυτόν την ελληνική καταγωγή του : λακωνική, αθηναϊκή και θεσσαλική/ελλαδική. Η ελληνική καταγωγή είναι μια ευγενική καταγωγή την μεσοβυζαντινή περίοδο. Κατά την πρωτοβυζαντινή περίοδο αν ήθελε η Ρωμαϊκή Αρχή να τον προσβάλει θα τον αποκαλούσε υποτιμητικά Γραικό/Γραικούλη και τέρμα. Κατά την Μεσοβυζαντινή περίοδο αυτό δεν είναι αρκετό. Έτσι του προσδίδουν σλαβική καταγωγή :

...ώστε τινά των εκ Πελοποννήσου μέγα φροντούντα επί τη αυτού ευγενεία, ίνα μη λέγω δυσγενεία, Ευφήμιον εκείνον τον περιβόητον γραμματικόν αποσκώψαι εις αυτόν τούτο το θρυλούμενον ιαμβείον γαρασδοειδής όψις εσθλαβωμένη. ην δε ούτος Νικήτας ο κηδεύσας επί θυγατρί Σοφία Χριστόφορον τον υιόν του καλού Ρωμανού και αγαθού βασιλέως...

Όπως λέει και ο Ηλίας Αναγνωστάκης :

Έτσι τόσο η Μονεμβασία όσο και οι Πάτρες παρουσιάζονται … ως συνεχιστές μιας προτέρας κατάστασης, δηλαδή προτείνεται μια αρχαιοελληνική συνέχεια που προηγείται χίλια χρόνια της κατασκευής του Παπαρηγόπουλου.

Μονεμβασία - Λακεδαίμων . Για μια τυπολογία αντιπαλότητας και για την Κυριακή αργία στις πόλεις.
https://www.academia.edu/5364271/Ilias_ ... 12_101-138
σελ. 108

Αυτό που ο Νικήτας είχε αθηναϊκή θεσσαλική κτλ καταγωγή που το είδες;; το αναφέρει κάποιος ιστορικός της εποχής;;
Αφού το λέγανε στην Πόλη ότι έμοιαζε με Σλάβο.
Ένα ανάλογο παράδειγμα ήταν οι εξελληνισμενοι απόγονοι των Μπουαίων το 16ο αιώνα που στη δυτική Ευρώπη δήλωναν Έλληνες.

[Nandros]

δ) Ο Λέων ο Σοφός λέει πως ο πατέρας του "γραίκωσε" , δηλαδή εξελλήνισε γλωσσικά τους Σλάβους.

Να τα πείτε στους συντρόφους Nandros, Νταρνάκας, Chainis
και δε θυμάμαι γω ποιους άλλους αυτά.

Και στην Αττική και εδώ που μένω τώρα και δεν ξέρω πού αλλού, Αρβανίτες υπήρχαν. Άντε πες στους απογόνους τους ότι δεν είναι Έλληνες, αλλά να έχεις καλέσει προκαταρκτικά το ασθενοφόρο, πρακτοράκο!
.

[Βινόσαυρος]

δ) Ο Λέων ο Σοφός λέει πως ο πατέρας του "γραίκωσε" , δηλαδή εξελλήνισε γλωσσικά τους Σλάβους.

Να τα πείτε στους συντρόφους Nandros, Νταρνάκας, Chainis
και δε θυμάμαι γω ποιους άλλους αυτά.

Και στην Αττική και εδώ που μένω τώρα και δεν ξέρω πού αλλού, Αρβανίτες υπήρχαν. Άντε πες στους απογόνους τους ότι δεν είναι Έλληνες, αλλά να έχεις καλέσει προκαταρκτικά το ασθενοφόρο, πρακτοράκο!
.

Σας το λέει κάθε μέρα η ίδια η ζωή
άσχετα που εσείς ανοίγετε ένα λαγούμι
για να χωσετε αρνούμενοι την πραγματικότητα.

[Giorgos 574]

Μέχρι τον 6ο -7ο αι. μ.Χ. φαίνεται πως υπήρχαν κανονικοί εθνοτικοί Έλληνες, όσο δηλαδή υπήρχαν και λατινόφωνοι Ρωμαίοι. Όταν οι λατινόφωνοι βρέθηκαν εκτός ρωμαϊκής αυτοκρατορίας κατέληξαν να είναι εθνοτικοί Ρωμαίοι μόνο οι ελληνόφωνοι. Τότε άρχισε να ονομάζεται "ρωμαϊκή" η ελληνική γλώσσα.

Φυσικά οι ελληνόφωνοι δεν ξέχασαν και την ελληνική καταγωγή τους. Π.χ. οι κάτοικοι της Κων/πολης . Γράφει ο Ησύχιος ο Μιλήσιος τον 6ο αι. ( Πάτρια Κωνσταντινουπόλεως ) :

... η Ρωμαίων αρχή .. κατεδούλωσε καί τά των Ελλήνων έθνη, εικότως αυτή και οι Βυζάντιοι πειθόμενοι διετέλουν.

Που αλλού συναντάμε "ελληνικά έθνη" ; Στον Αρέθα και στο Χρονικό της Μονεμβασίας.

και εκβαλόντων μεν τα εγγενή ελληνικά έθνη και καταφθειράντων, κατοικισθέντων δε αυτών

και εκβαλόντες τα ευγενή και ελληνικά έθνη και καταφθείραντες κατώκησαν αυτοί εν αυτή.

Οι Πατρινοί θέλοντας να αναδείξουν την επισκοπή τους, βασίζονται στην καταγωγή τους ! Έτσι ισχυρίζονται πως αυτοί είναι οι παλαοί κάτοικοι που πήγαν στην Ιταλία και επέστρεψαν. Είναι δηλαδή απ'τα παλαιότερα "ελληνικά έθνη". Αντίθετα οι κάτοικοι της Λακεδαίμονας ( Σπάρτης ) δεν είναι οι παλαιοί της κάτοικοι, αλλά καινούριοι που ήρθαν από τα μικρασιατικά θέματα των Θρακησίων και των Αρμενιακών.

Ο Μάγιστρος Νικήτας Ρεντάκιος θεωρεί τιμή γι' αυτόν την ελληνική καταγωγή του : λακωνική, αθηναϊκή και θεσσαλική/ελλαδική. Η ελληνική καταγωγή είναι μια ευγενική καταγωγή την μεσοβυζαντινή περίοδο. Κατά την πρωτοβυζαντινή περίοδο αν ήθελε η Ρωμαϊκή Αρχή να τον προσβάλει θα τον αποκαλούσε υποτιμητικά Γραικό/Γραικούλη και τέρμα. Κατά την Μεσοβυζαντινή περίοδο αυτό δεν είναι αρκετό. Έτσι του προσδίδουν σλαβική καταγωγή :

...ώστε τινά των εκ Πελοποννήσου μέγα φροντούντα επί τη αυτού ευγενεία, ίνα μη λέγω δυσγενεία, Ευφήμιον εκείνον τον περιβόητον γραμματικόν αποσκώψαι εις αυτόν τούτο το θρυλούμενον ιαμβείον γαρασδοειδής όψις εσθλαβωμένη. ην δε ούτος Νικήτας ο κηδεύσας επί θυγατρί Σοφία Χριστόφορον τον υιόν του καλού Ρωμανού και αγαθού βασιλέως...

Όπως λέει και ο Ηλίας Αναγνωστάκης :

Έτσι τόσο η Μονεμβασία όσο και οι Πάτρες παρουσιάζονται … ως συνεχιστές μιας προτέρας κατάστασης, δηλαδή προτείνεται μια αρχαιοελληνική συνέχεια που προηγείται χίλια χρόνια της κατασκευής του Παπαρηγόπουλου.

Μονεμβασία - Λακεδαίμων . Για μια τυπολογία αντιπαλότητας και για την Κυριακή αργία στις πόλεις.
https://www.academia.edu/5364271/Ilias_ ... 12_101-138
σελ. 108

Αυτό που ο Νικήτας είχε αθηναϊκή θεσσαλική κτλ καταγωγή που το είδες;; το αναφέρει κάποιος ιστορικός της εποχής;;
Αφού το λέγανε στην Πόλη ότι έμοιαζε με Σλάβο.
Αυτό που ήθελαν να τον πουν γραικυλο κτλ είναι σύγχρονη θεωρεία.

Ένα ανάλογο παράδειγμα ήταν οι εξελληνισμένοι/εξιταλισμένοι Αλβανοί stradioti του 16ο αιώνα που στη δυτική Ευρώπη δήλωναν Έλληνες.

[deCaritaine]

Η Νεοελληνική ταυτότητα είναι απόλυτα αποκλειστική με αρχαιολατρεία και ιερά βιβλία πχ περιηγητης Παυσανίας, και κάνει πολλούς συνέλληνες να νιώθουν άσχημα, περιθωριοποιημένοι και να αραδιάζουν συνέχεια σαχλαμάρες, είτε να έχουν αποδεχθεί ανθελληνική ταυτότητα και να πιστεύουν ότι όλοι οι έλληνες είναι σαν αυτούς (έχουν μη ελληνόφωνη οικογενειακη ιστορία).

Απλά πρέπει να αποδειχθούν όλοι ότι οι Νεοέλληνες εκτός από το μεγάλο ποσοστό > 80% ελληνόφωνων Ρωμαίων (Ελληνων, Γραικών, Βυζαντινών κλπ) έχουν πολλούς συμπατριώτες με απώτερη αλβανική, βλαχική, βουλγαρική, αρμενική, ιταλική, αραβική, εβραϊκή, τσιγγάνικη καταγωγή. Κάποιοι μερακλήδες μπορεί να έχουν οικογενειακές μνημες μικρότερης εθνοτικής ομάδας της πρώιμης βυζαντινής περιόδου και να θεωρούν ότι έχουν και δρογουβιτική, σμολεανική, βελεγιζιτική, εζεριτική καταγωγή κλπ. Δυστυχώς οι έχοντες εδιβιτική καταγωγή δεν ξέρουμε απο που είναι, γιατί βρεθηκε μόνο μια άσχετη σφραγίδα, αλλά αυτό δεν εμποδίζει κανέναν να νιώθει και εδιβίτικης καταγωγης Ελληνας.

[deCaritaine]

Αυτό που ο Νικήτας είχε αθηναϊκή θεσσαλική κτλ καταγωγή που το είδες;; το αναφέρει κάποιος ιστορικός της εποχής;;
Αφού το λέγανε στην Πόλη ότι έμοιαζε με Σλάβο.

Ο ίδιος τα λέει και έγραφε σε αττικη διάλεκτο καλύτερα απο τον Θουκιδίδη. Τα άλλα τα έλεγαν πολιτικοί του αντίπαλοι (άνηκε στο κόμμα των Λεκαπηνων αυτός), τον έλεγαν σλαβόφατσα, όπως αργότερα έλεγαν τον πατριάρχη Φωτιο χαζαρόφατσα και όπως λένε κάποιοι σήμερα τους ΠΑοκτζήδες βούλγαρους.

[Giorgos 574]

Αυτό που ο Νικήτας είχε αθηναϊκή θεσσαλική κτλ καταγωγή που το είδες;; το αναφέρει κάποιος ιστορικός της εποχής;;
Αφού το λέγανε στην Πόλη ότι έμοιαζε με Σλάβο.

Ο ίδιος τα λέει και έγραφε σε αττικη διάλεκτο καλύτερα απο τον Θουκιδίδη. Τα άλλα τα έλεγαν πολιτικοί του αντίπαλοι (άνηκε στο κόμμα των Λεκαπηνων αυτός), τον έλεγαν σλαβόφατσα, όπως αργότερα έλεγαν τον πατριάρχη Φωτιο χαζαρόφατσα και όπως λένε κάποιοι σήμερα τους ΠΑοκτζήδες βούλγαρους.

Ήταν από την Πελοπόννησο και επίσης το όνομα του βγαίνει από το σλαβικό redak.
Όποτε δε νομίζω να ήταν τύχαιο το ότι τον φώναζαν έτσι.
Αυτό με το Φωτιο που το είδες;

Το ίδιο και ο Μερκούριος Μπούας, το 1450 οι Αλβανοί πρόγονοι του δεν ήξεραν καν ελληνικά και ο ίδιος 50 χρόνια αργότερα δήλωνε γνήσιος Πελοπονησιος και απογονος του Πύρρου.
Και δεν είναι καθόλου περίεργο αν έγραφε αρχαία ο Νικήτας, ξερεις πόσα αλβανάκια σήμερα έχουν περάσει ελληνική φιλολογία και λένε ότι είναι Έλληνες;;

[Ζαποτέκος]

το σθλαβινώ έθνει

O Florin Curta λέει κάτι περίεργα ότι στις πηγές ο όρος Σλαβοι ήταν όρος ομπρέλα σαν εξώνυμο που κάλυπτε διάφορα έθνη-ομάδες που δεν είχαν καμία αίσθηση κοινής καταγωγής πχ οι Μηλιγγοι είναι μεσα σε αυτους. Αντίθετα το (1) Σθλαβινικό έθνος της Πελοποννήσου ήταν κάτι άλλο που το διαχωρίζει, χωρίς να λέει με ακρίβεια περί τίνος πρόκειται. Το έχεις υπόψη το απόσπασμα, έχεις δει πουθενά κατι περισσότερο;

slavenoi.jpg

Το απόσπασμα του Πορφυ το έχω υπόψιν αλλά δεν είχα δώσει και τόση σημασία στους όρους. Εκτός βέβαια από τους "Σκλαβησιάνους" που είχα διαβάσει ότι ταυτοποιούνταν με τους Βουλγάρους , αλλά έμαθα και την άποψη πως πρόκειται για τους Σλάβους της Βιθυνίας που υπηρετούσαν στον βυζαντνό στρατό.


Εγώ κατανοώ πως οι Σλάβοι και οι Σκλαβήνοι των Πατρών ήταν ο ίδιος λαός. Αν καταλαβαίνω καλά εννοεί ότι ο όρος "Σλάβοι" είναι γενικός όρος για τους Σλάβους ( αδυνατώ να πιστέψω ότι συμπεριλαμβάνει και άλλες εθνοτικές ομάδες σε αυτόν , αφού έχουμε αναφορά σε Γραικούς, Μανιάτες, ντόπιους γείτονες των Μανιατών και λοιπούς ανυποτάκτους της Πελοποννήσου διακριτούς από τους Σκλάβους ), ενώ με τον όρο "Σκλαβήνοι" τους προσδίδει και κάποια πολιτικοκοινωνική οργάνωση ( σαν τις σκλαβηνίες στην υπόλοιπη Ελλάδα ) στην Πελοπόννησο. Το απόσπασμα είναι αυτό :

Ὁ ζητῶν, ὅπως τῇ τῶν Πατρῶν ἐκκλησίᾳ οἱ Σκλάβοι δουλεύειν καὶ ὑποκεῖσθαι ἐτάχθησαν, ἐκ τῆς παρούσης μανθανέτω γραφῆς. Νικηφόρος τὰ τῶν Ῥωμαίων σκῆπτρα ἐκράτει, καὶ οὗτοι ἐν τῷ θέματι ὄντες Πελοποννήσου ἀπόστασιν ἐννοήσαντες, πρῶτον μὲν τὰς τῶν γειτόνων οἰκίας τῶν Γραικῶν ἐξεπόρθουν καὶ εἰς ἁρπαγὴν ἐτίθεντο, ἔπειτα δὲ καὶ κατὰ τῶν οἰκητόρων τῆς τῶν Πατρῶν ὁρμήσαντες πόλεως, τὰ πρὸ τοῦ τείχους πεδία κατέστρεφόν τε καὶ ταύτην ἐπολιόρκουν, μεθ' ἑαυτῶν ἔχοντες καὶ Ἀφρικοὺς Σαρακηνούς. Ἐπεὶ δὲ χρόνος ἱκανὸς διῆλθεν, καὶ σπάνις τῶν ἀναγκαίων τοῖς ἔνδοθεν τοῦ τείχους γίνεσθαι ἤρξατο, ὕδατός τε καὶ τροφῶν, βουλὴν βουλεύονται εἰς συμβιβάσεις τε ἐλθεῖν καὶ λόγους ἀπαθείας λαβεῖν καὶ τηνικαῦτα τὴν πόλιν ὑποτάξαι αὐτούς. Ἐπεὶ οὖν ὁ τηνικαῦτα στρατηγὸς ὑπῆρχεν πρὸς τὴν ἄκραν τοῦ θέματος ἐν κάστρῳ Κορίνθου, καὶ προσδοκία ἦν τοῦ παραγενέσθαι αὐτὸν καὶ καταπολεμῆσαι τὸ ἔθνος τῶν Σκλαβήνων, ὡς καὶ πρώην καταμηνυθέντος αὐτοῦ περὶ τῆς καταδρομῆς αὐτῶν παρὰ τῶν ἀρχόντων, ἐβουλεύσαντο οἱ τοῦ κάστρου οἰκήτορες πρότερον ἀποσταλῆναι σκοπὸν εἰς τὰ ἀνατολικώτερα τῶν ὀρέων καὶ ἀποσκοπεῦσαι καὶ γνῶναι, εἰ ἄρα παραγίνεται ὁ στρατηγός, παραγγείλαντες καὶ σημεῖον δεδωκότες τῷ ἀποσταλμένῳ, ἵνα, εἰ μὲν ἴδοι ἐρχόμενον τὸν στρατηγόν, ἐν τῇ ὑποστροφῇ αὐτοῦ κλίνῃ τὸ φλάμμουλον, ὅπως γνῶσιν τὴν ἔλευσιν τοῦ στρατηγοῦ, εἰ δὲ μή γε, κατέχειν ὀρθὸν τὸ φλάμμουλον πρὸς τὸ μὴ ἔχειν αὐτοὺς προσδοκίαν τοῦ τοῦ λοιποῦ παραγίνεσθαι τὸν στρατηγόν. Τοῦ οὖν σκοποῦ ἀπελθόντος καὶ μαθόντος μὴ παραγίνεσθαι τὸν στρατηγόν, ὑπέστρεφεν ὀρθὸν κατέχων τὸ φλάμμουλον. Καὶ δὴ τοῦ Θεοῦ εὐδοκήσαντος διὰ πρεσβειῶν τοῦ ἁγίου ἀποστόλου Ἀνδρέου, τοῦ ἵππου ὀλισθήσαντος καὶ τοῦ ἐπιβάτου ὑποπεπτωκότος, ἔκλινεν τὸ φλάμμουλον, καὶ οἱ τοῦ κάστρου οἰκήτορες ἰδόντες τὸ γεγονὸς σημεῖον καὶ νομίσαντες ἐξ ἅπαντος παραγίνεσθαι τὸν στρατηγόν, ἤνοιξαν τὰς πύλας τοῦ κάστρου, καὶ ἐξῆλθον θαρσαλέοι κατὰ τῶν Σκλαβήνων, καὶ εἶδον τὸν πρωτόκλητον ἀπόστολον ὀφθαλμοφανῶς ἵππῳ ἐπικαθήμενον καὶ δρόμῳ ἐπερχόμενον κατὰ τῶν βαρβάρων· καὶ δὴ τρέψας τούτους κατὰ κράτος καὶ διασκορπίσας καὶ ἀπελάσας πόρρω τοῦ κάστρου φυγάδας ἐποίησεν. Οἱ δὲ βάρβαροι ἰδόντες καὶ καταπλαγέντες καὶ ἔκθαμβοι γεγονότες ἐπὶ τῇ κατ' αὐτῶν κραταιᾷ ἐπελεύσει τοῦ ἀηττήτου καὶ ἀκαταγωνίστου ὁπλίτου καὶ στρατηγοῦ καὶ ταξιάρχου καὶ τροπαιούχου καὶ νικηφόρου πρωτοκλήτου ἀποστόλου Ἀνδρέου, ἐταράχθησαν, ἐσαλεύθησαν, τρόμος ἐπελάβετο αὐτούς, καὶ προσέφυγον εἰς τὸν πάνσεπτον ναὸν αὐτοῦ. Τοῦ οὖν στρατηγοῦ μετὰ τὸ τρόπαιον ἐν τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ καταλαβόντος καὶ τὴν νίκην τοῦ ἀποστόλου μαθόντος, κατεμήνυσεν τῷ βασιλεῖ Νικηφόρῳ τήν τε ἔφοδον τῶν Σκλαβήνων καὶ τὴν προνομὴν καὶ αἰχμαλωσίαν καὶ ἀφανισμὸν καὶ τὴν λεηλασίαν καὶ τἄλλα δεινά, ὅσα καταδραμόντες ἐποίησαν εἰς τὰ μέρη τῆς Ἀχαΐας, ἔτι δὲ καὶ τὴν πολυήμερον πολιορκίαν καὶ τὴν κατὰ τῶν οἰκητόρων τοῦ κάστρου διηνεκῆ ἐπίθεσιν, ὡσαύτως καὶ τὴν ἐπισκοπὴν καὶ συμμαχίαν καὶ τὸ τρόπαιον καὶ τὴν κατὰ κράτος νίκην, τὴν γενομένην παρὰ τοῦ ἀποστόλου, καὶ ὡς ὀφθαλμοφανῶς ὡράθη ἐπιτρέχων καὶ διώκων τοὺς πολεμίους κατὰ νῶτον καὶ τροπούμενος αὐτούς, ὡς καὶ αὐτοὺς τοὺς βαρβάρους αἰσθέσθαι τὴν τοῦ ἀποστόλου πρὸς ἡμᾶς ἐπισκοπὴν καὶ συμμαχίαν, καὶ διὰ τοῦτο προσφυγεῖν αὐτοὺς εἰς τὸν σεβάσμιον ναὸν αὐτοῦ. Ὁ δὲ βασιλεὺς ταῦτα ἀναμαθὼν παρεκελεύσατο οὕτως· "Ἐπεὶ καὶ τὸ τρόπαιον καὶ ἡ κατὰ κράτος νίκη παρὰ τοῦ ἀποστόλου γέγονεν, ὀφειλόμενον καθέστηκεν πᾶσαν τὴν ἐκστρατείαν τῶν πολεμίων καὶ τὰ λάφυρα καὶ τὰ σκῦλα αὐτῷ ἀποδοθῆναι." Καὶ διωρίσατο αὐτούς τε τοὺς πολεμίους μετὰ πάσης τῆς φαμιλίας καὶ συγγενείας καὶ πάντων τῶν προσηκόντων αὐτοῖς, ἔτι δὲ καὶ πάσης τῆς ὑπάρξεως αὐτῶν, ἀφορισθῆναι εἰς τὸν ναὸν τοῦ ἀποστόλου ἐν τῇ μητροπόλει Πατρῶν, ἐν ᾗ ὁ πρωτόκλητος καὶ μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ τὸν τῆς ἀθλήσεως διήνυσεν ἀγῶνα, δεδωκὼς περὶ αὐτῶν καὶ σιγίλλιον ἐν τῇ αὐτῇ μητροπόλει. Ταῦτα οἱ πρεσβύτεροι καὶ ἀρχαιότεροι ἀνήγγειλαν, παραδόντες ἀγράφως χρόνῳ τε καὶ βίῳ τοῖς ὕστερον, ὅπως ἂν κατὰ τὸν προφήτην γνῷ γενεὰ ἡ ἐρχομένη τὸ γεγονὸς θαῦμα διὰ πρεσβειῶν τοῦ ἀποστόλου, καὶ ἀναστήσονται καὶ ἀπαγγελοῦσιν αὐτὸ τοῖς υἱοῖς αὐτῶν, ἵνα μὴ ἐπιλάθωνται τῶν εὐεργεσιῶν, ὧν ἐποίησεν ὁ Θεὸς διὰ πρεσβειῶν τοῦ ἀποστόλου. Ἔκτοτε δὲ οἱ ἀφορισθέντες Σκλαβῆνοι ἐν τῇ μητροπόλει καὶ τοὺς στρατηγοὺς καὶ τοὺς βασιλικοὺς καὶ πάντας τοὺς ἐξ ἐθνῶν ἀποστελλομένους πρέσβεις ὡς ὁμήρους διατρέφουσιν, ἔχοντες ἰδίους καὶ τραπεζοποιοὺς καὶ μαγείρους καὶ πάντας τοὺς παρασκευάζοντας τὰ τῆς τραπέζης βρώματα, τῆς μητροπόλεως εἰς ταῦτα μηδὲν καινοτομουμένης, ἀλλ' αὐτοὶ οἱ Σκλαβῆνοι ἀπὸ διανομῆς καὶ συνδοσίας τῆς ὁμάδος αὐτῶν ἐπισυνάγουσιν τὰς τοιαύτας χρείας. Ἐποίησεν δὲ καὶ σιγίλλιον Λέων, ὁ ἀείμνηστος καὶ σοφώτατος βασιλεύς, λεπτομερῶς περιέχον τό, τί ὀφείλουσιν παρέχειν οἱ αὐτοὶ ἐναπογραφόμενοι τῷ μητροπολίτῃ, καὶ μὴ ἀπαργυρίζεσθαι παρ' αὐτοῦ ἢ ἄλλως πως κατ' ἐπίνοιαν ἄδικον ζημιοῦσθαι αὐτούς. 50 Περὶ τῶν ἐν τῷ θέματι Πελοποννήσου Σκλάβων, τῶν τε Μηλιγγῶν καὶ Ἐζεριτῶν καὶ περὶ τῶν τελουμένων παρ' αὐτῶν πάκτων, ὁμοίως καὶ περὶ τῶν οἰκητόρων τοῦ κάστρου Μαΐνης καὶ τοῦ παρ' αὐτῶν τελουμένου πάκτου. Ἰστέον, ὅτι οἱ τοῦ θέματος Πελοποννήσου Σκλάβοι ἐν ταῖς ἡμέραις τοῦ βασιλέως Θεοφίλου καὶ τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ, Μιχαήλ, ἀποστατήσαντες γεγόνασιν ἰδιόρρυθμοι, λεηλασίας καὶ ἀνδραποδισμοὺς καὶ πραίδας καὶ ἐμπρησμοὺς καὶ κλοπὰς ἐργαζόμενοι. Ἐπὶ δὲ τῆς βασιλείας Μιχαήλ, τοῦ υἱοῦ Θεοφίλου, ἀπεστάλη ὁ πρωτοσπαθάριος Θεόκτιστος, οὗ τὸ ἐπίκλην ὁ τῶν Βρυεννίων, στρατηγὸς ἐν τῷ θέματι Πελοποννήσου μετὰ δυνάμεως καὶ ἰσχύος πολλῆς, ἤγουν Θρᾳκῶν καὶ Μακεδόνων καὶ τῶν λοιπῶν δυτικῶν θεμάτων τοῦ πολεμῆσαι καὶ καθυποτάξαι αὐτούς. Καὶ πάντας μὲν τοὺς Σκλάβους καὶ λοιποὺς ἀνυποτάκτους τοῦ θέματος Πελοποννήσου ὑπέταξε καὶ ἐχειρώσατο, μόνοι δὲ οἱ Ἐζερῖται καὶ οἱ Μηλιγγοὶ κατελείφθησαν ὑπὸ τὴν Λακεδαιμονίαν καὶ τὸ Ἕλος. Καὶ ἐπειδὴ ὄρος ἐστὶν ἐκεῖσε μέγα καὶ ὑψηλότατον, καλούμενον Πενταδάκτυλος, καὶ εἰσέρχεται ὥσπερ τράχηλος εἰς τὴν θάλασσαν ἕως πολλοῦ διαστήματος, διὰ δὲ τὸ εἶναι τὸν τόπον δύσκολον κατῴκησαν εἰς τὰς πλευρὰς τοῦ αὐτοῦ ὄρους, ἐν μὲν τῷ ἑνὶ μέρει οἱ Μηλιγγοί, ἐν δὲ τῷ ἑτέρῳ μέρει οἱ Ἐζερῖται. Καὶ ὁ μὲν προρρηθεὶς πρωτοσπαθάριος Θεόκτιστος καὶ στρατηγὸς Πελοποννήσου δυνηθεὶς καὶ τούτους καθυποτάξαι, ἐξέθετο τοῖς μὲν Μηλιγγοῖς νομίσματα ξʹ, τοῖς δὲ Ἐζερίταις νομίσματα τʹ, ἅτινα καὶ ἐτέλουν, αὐτοῦ στρατηγοῦντος, καθὼς παρὰ τῶν ἐντοπίων διασώζεται μέχρι τῆς σήμερον ἡ τοιαύτη φήμη. Ἐπὶ δὲ τῆς βασιλείας τοῦ κυροῦ Ῥωμανοῦ, τοῦ βασιλέως, στρατηγῶν ὁ πρωτοσπαθάριος Ἰωάννης ὁ Πρωτεύων εἰς τὸ αὐτὸ θέμα ἀνήγαγεν πρὸς τὸν αὐτὸν κύριν Ῥωμανὸν περί τε τῶν Μηλιγγῶν καὶ τῶν Ἐζεριτῶν, ὅτι ἀποστατήσαντες οὐ πείθονται οὔτε τῷ στρατηγῷ, οὔτε βασιλικῇ κελεύσει ὑπείκουσιν, ἀλλ' εἰσὶν ὥσπερ αὐτόνομοι καὶ αὐτοδέσποτοι, καὶ οὔτε παρὰ τοῦ στρατηγοῦ δέχονται ἄρχοντα, οὔτε συνταξιδεύειν αὐτῷ ὑπείκουσιν, οὔτε ἄλλην τοῦ δημοσίου δουλείαν ἐκτελεῖν πείθονται. Καὶ μέχρι τοῦ ἀνελθεῖν τὴν ἀναφορὰν αὐτοῦ συνέβη προβληθῆναι τὸν πρωτοσπαθάριον Κρινίτην τὸν Ἀροτρᾶν στρατηγὸν ἐν Πελοποννήσῳ, τῆς δὲ ἀναφορᾶς τοῦ πρωτοσπαθαρίου Ἰωάννου καὶ στρατηγοῦ Πελοποννήσου τοῦ Πρωτεύοντος καταλαβούσης καὶ κατ' ἐνώπιον τοῦ βασιλέως τοῦ κυροῦ Ῥωμανοῦ ἀναγνωσθείσης καὶ περιεχούσης τὴν ἀποστασίαν τῶν προρρηθέντων Σκλάβων καὶ τὴν πρὸς τὰς βασιλικὰς προστάξεις δυσπείθειαν ἢ μᾶλλον ἀπείθειαν, ἐδέξατο ὁ αὐτὸς πρωτοσπαθάριος Κρινίτης, ἵνα, ἐπεὶ εἰς τοσαύτην ἤλασαν ἀποστασίαν καὶ ἀπείθειαν, ἐκστρατεύσῃ κατ' αὐτῶν καὶ καταπολεμήσῃ καὶ ὑποτάξῃ καὶ ἐξολοθρεύσῃ αὐτούς. Ἀρξάμενος οὖν πολεμεῖν αὐτοὺς ἀπὸ μηνὸς Μαρτίου καὶ κατακαύσας τὰ θέρη αὐτῶν καὶ ληϊσάμενος πᾶσαν τὴν γῆν αὐτῶν, ἔσχεν αὐτοὺς ἀνθισταμένους καὶ ἀντέχοντας μέχρι μηνὸς Νοεμβρίου, ἀπὸ τότε δὲ ἰδόντες τὴν ἑαυτῶν ἐξολόθρευσιν, ᾐτήσαντο λόγον καὶ τοῦ ὑποταγῆναι αὐτοὺς καὶ τυχεῖν συμπαθείας, ὑπὲρ ὧν πρώην ἐπλημμέλησαν. Ὁ οὖν προρρηθεὶς πρωτοσπαθάριος καὶ στρατηγὸς ὁ Κρινίτης ἐξέθετο αὐτοῖς πάκτα πλείονα, ὧν ἐτέλουν, τοῖς μὲν Μηλιγγοῖς ἀπὸ τῶν ξʹ νομισμάτων, ὧν πρότερον ἐτέλουν, νομίσματα φμʹ, ὡς εἶναι τὸ πᾶν πάκτον αὐτῶν νομίσματα χʹ, τοῖς δὲ Ἐζερίταις ἀπὸ τῶν τʹ νομισμάτων, ὧν πρότερον ἐτέλουν, ἕτερα νομίσματα τʹ, ὡς εἶναι τὸ πᾶν πάκτον αὐτῶν νομίσματα χʹ, ἅτινα καὶ ἀπῄτησεν καὶ εἰσεκόμισεν ὁ αὐτὸς πρωτοσπαθάριος Κρινίτης ἐν τῷ θεοφυλάκτῳ κοιτῶνι. Τοῦ δὲ πρωτοσπαθαρίου Κρινίτου ἐν τῷ θέματι μετατεθέντος Ἑλλάδος, καὶ τοῦ πρωτοσπαθαρίου Βάρδα τοῦ Πλατυπόδη προβληθέντος στρατηγοῦ ἐν Πελοποννήσῳ, καὶ τῆς ἀταξίας γεναμένης καὶ στάσεως παρὰ αὐτοῦ τοῦ πρωτοσπαθαρίου Βάρδα τοῦ Πλατυπόδη καὶ τῶν ὁμοφρόνων αὐτοῦ πρωτοσπαθαρίων καὶ ἀρχόντων, καὶ τὸν πρωτοσπαθάριον Λέοντα τὸν Ἀγέλαστον ἀποδιωξάντων ἀπὸ τοῦ θέματος, καὶ εὐθέως γενομένης καὶ τῆς τῶν Σκλαβησιάνων ἐπιθέσεως κατὰ τοῦ αὐτοῦ θέματος, ἀπέστειλαν οἱ αὐτοὶ Σκλάβοι, οἵ τε Μηλιγγοὶ καὶ οἱ Ἐζερῖται, πρὸς τὸν κύριν Ῥωμανόν, τὸν βασιλέα, ἐξαιτούμενοι καὶ παρακαλοῦντες τοῦ συμπαθηθῆναι αὐτοῖς τὰς προσθήκας τῶν πάκτων καὶ τελεῖν αὐτούς, καθὼς καὶ πρότερον ἐτέλουν. Ἐπεὶ δέ, καθὼς προείρηται, εἰσῆλθον οἱ Σκλαβησιάνοι ἐν τῷ θέματι Πελοποννήσου, δεδιὼς ὁ βασιλεύς, ἵνα μὴ καὶ αὐτοὶ προστεθέντες τοῖς Σθλάβοις παντελῆ ἐξολόθρευσιν τοῦ αὐτοῦ θέματος ἐργάσωνται, ἐποίησεν αὐτοῖς χρυσοβούλλιον τοῦ τελεῖν αὐτοὺς πάκτα, ὡς καὶ πρότερον, τοὺς μὲν Μηλιγγοὺς ξʹ νομίσματα, τοὺς δὲ Ἐζερίτας νομίσματα τʹ. Αὕτη οὖν ἐστιν ἡ αἰτία τῆς προσθήκης καὶ τῆς ἐκκοπῆς τῶν πάκτων τῶν τε Μηλιγγῶν καὶ τῶν Ἐζεριτῶν. Ἰστέον, ὅτι οἱ τοῦ κάστρου Μαΐνης οἰκήτορες οὐκ εἰσὶν ἀπὸ τῆς γενεᾶς τῶν προρρηθέντων Σκλάβων, ἀλλ' ἐκ τῶν παλαιοτέρων Ῥωμαίων, οἳ καὶ μέχρι τοῦ νῦν παρὰ τῶν ἐντοπίων Ἕλληνες προσαγορεύονται διὰ τὸ ἐν τοῖς προπαλαιοῖς χρόνοις εἰδωλολάτρας εἶναι καὶ προσκυνητὰς τῶν εἰδώλων κατὰ τοὺς παλαιοὺς Ἕλληνας, οἵτινες ἐπὶ τῆς βασιλείας τοῦ ἀοιδίμου Βασιλείου βαπτισθέντες Χριστιανοὶ γεγόνασιν. Ὁ δὲ τόπος, ἐν ᾧ οἰκοῦσιν, ἐστὶν ἄνυδρος καὶ ἀπρόσοδος, ἐλαιοφόρος, δέ, ὅθεν καὶ τὴν παραμυθίαν ἔχουσιν. ∆ιάκειται δὲ ὁ τοιοῦτος τόπος εἰς ἄκραν τοῦ Μαλέα, ἤγουν ἐκεῖθεν τοῦ Ἐζεροῦ πρὸς τὴν παραθαλασσίαν. ∆ιὰ δὲ τὸ τελείως ὑποτεταγμένους εἶναι αὐτοὺς καὶ ἄρχοντα παρὰ τοῦ στρατηγοῦ δέχεσθαι καὶ πειθαρχεῖν καὶ ὑπείκειν ταῖς τοῦ στρατηγοῦ προστάξεσιν παρέχουσιν πάκτον ἐκ παλαιτάτου χρόνου νομίσματα υʹ


Mε κόκκινο είναι οι Σκλαβησιάνοι, δηλαδή επιδρομείς Βούλγαροι ή Βυζαντινό στρατιωτικό τμήμα που οι Βυζαντινοί φοβούνταν μην συμπράξουν με τους ομοφύλους της Πελοποννήσου.