μίστερ μαξ έγραψε: 05 Απρ 2019, 12:18
ΟΥΤΙΣ έγραψε: 05 Απρ 2019, 10:52
Η Ενσάρκωση και η Ανάσταση ηταν οι τελειότεροι και άρα λογικοτεροι τρόποι για να επιτευχθεί η Σωτηρία.
Ναι, αυτό το πράγμα που σου φαίνεται αυτονοητο για καποιος παράξενο λόγο, θελουμε να μας εξηγήσεις. Γιατι αν ο θεος γινει ανθρωπος και πεθάνει, επιτυχάνεται η Σωτηρία (ποιών;)
Α! Και μην νομίζεις πως είναι σιγουράκι οτι υπήρξε οντως καποιος Ιησους απο την Ναζαρετ. Ενω οι περισσότεροι ιστορικοί λένε οτι όντως υπήρξε, δεν συμφωνούν για τον τρόπο επαλήθευσης της υπαρξης Του. Επίσης πολλοί σοβαροί επιστήμονες και καθηγητες υποστηρίζουν πως δεν υπάρχουν επαρκείς ενδείξεις οτι όντως υπήρξε. Ομως ας μην το κάνουμε θέμα τωρα αυτό.
1.
Ακινάτης:
http://braungardt.trialectics.com/philo ... _incarnate
I answer that, A thing is said to be necessary for a certain end in two ways. First, when the end cannot be without it; as food isnecessary for the preservation of human life. Secondly, when the end is attained better and more conveniently, as a horse isnecessary for a journey. In the first way it was not necessary that God should become incarnate for the restoration of human nature. For God with His omnipotent power could have restored human nature in many other ways. But in the second way it was necessarythat God should become incarnate for the restoration of human nature. Hence Augustine says (De Trin. xii, 10): “We shall also show that other ways were not wanting to God, to Whose power all things are equally subject; but that there was not a more fitting way of healing our misery.”
Now this may be viewed with respect to our “furtherance in good.” First, with regard to faith, which is made more certain by believingGod Himself Who speaks; hence Augustine says (De Civ. Dei xi, 2): “In order that man might journey more trustfully toward thetruth, the Truth itself, the Son of God, having assumed human nature, established and founded faith.” Secondly, with regard to hope, which is thereby greatly strengthened; hence Augustine says (De Trin. xiii): “Nothing was so necessary for raising our hope as to show us how deeply God loved us. And what could afford us a stronger proof of this than that the Son of God should become a partner with us of human nature?” Thirdly, with regard to charity, which is greatly enkindled by this; hence Augustine says (De Catech. Rudib. iv): “What greater cause is there of the Lord’s coming than to show God’s love for us?” And he afterwards adds: “If we have been slow to love, at least let us hasten to love in return.” Fourthly, with regard to well-doing, in which He set us an example; hence Augustine says in a sermon (xxii de Temp.): “Man who might be seen was not to be followed; but God was to be followed, Who could not be seen. And therefore God was made man, that He Who might be seen by man, and Whom man might follow, might be shown to man.” Fifthly, with regard to the full participation of the Divinity, which is the true bliss of man and end of human life; and this is bestowed upon us by Christ’s humanity; for Augustine says in a sermon (xiii de Temp.): “God was made man, that man might be made God.”
Αν μπείτε στον σύνδεσμο θα βρείτε απαντήσεις για τα ερωτήματα, που έχουν διατυπωθεί.
Μέγας Αθανάσιος στο Περί Ενανθρωπήσεως:
Πολύ περισσότερο, ο Θεός Λόγος του πανάγαθου Πατέρα δεν εγκατέλειψε το
δημιούργημά του, το γένος των ανθρώπων, όταν αυτό βάδιζε προς τη φθορά.
Αλλά, με την προσφορά του δικού του σώματος, εξαφάνισε τον επερχόμενο
θάνατο· διόρθωσε με τη διδασκαλία του την αμέλεια των ανθρώπων
και κατάφερε με τη δύναμή του να επιτελέσει όλα τα ανθρώπινα.
Αυτά μπορεί κανείς να τα διαπιστώσει και από τη μελέτη των γραπτών
κειμένων των θεολόγων μαθητών του Σωτήρα Χριστού, όπου λένε:
«Γιατί η αγάπη του Χριστού μας συγκλονίζει, επειδή διαπιστώσαμε ότι, εάν
ένας πέθανε για όλους, άρα όλοι πέθαναν· πέθανε για χάρη όλων μας, ώστε
να μη ζούμε πλέον για τον εαυτό μας, αλλά για κείνον που πέθανε και
αναστήθηκε για χάρη μας», εννοώ τον Κύριό μας Ιησού Χριστό. Και αλλού
λένε: «Βλέπουμε τον Ιησού, που ήταν ελαττωμένος λίγο πιο κάτω από τους
αγγέλους, για να γευθεί θάνατο για κάθε άνθρωπο με τη χάρη του Θεού, εξαιτίας
αυτού του παθήματος του θανάτου να είναι στεφανωμένος με δόξα και τιμή».
Έπειτα, δηλώνει και την αιτία για την οποία όχι άλλος αλλά αυτός ο Θεός
Λόγος έπρεπε να γίνει άνθρωπος: «Γιατί έπρεπε αυτός, για τον οποίο τα πάντα
και μέσω του οποίου τα πάντα υπάρχουν, να τελειοποιήσει με τα πάθη τον
αρχηγό της σωτηρίας τους, ώστε να οδηγήσει πολλά παιδιά του στη δόξα».
Λέγοντας αυτό ο απόστολος δηλώνει ότι δεν μπορούσε άλλος ν’ αποσπάσει
τους ανθρώπους από τη φθορά, παρά μόνον ο Θεός Λόγος ο οποίος και από την
αρχή τους δημιούργησε.
Και το ότι έλαβε για τον εαυτό του σώμα ο Λόγος, για να το θυσιάσει για τα
σώματα των ομοίων του, και αυτό το διδάσκουν λέγοντας: «Επειδή τα παιδιά
έχουν σάρκα και αίμα, και αυτός παραπλήσια μετείχε από τα ίδια,
ώστε με το θάνατό του να καταργήσει αυτόν που είχε την εξουσία να επιφέρει
το θάνατο, δηλαδή το διάβολο· και ν’ απαλλάξει αυτούς που, από το φόβο του
θανάτου, ήταν υποδουλωμένοι σ’ όλη τη διάρκεια της ζωής τους».
Διότι, με τη θυσία του σώματός του κατάργησε τον εναντίον μας νόμο· αφού
μας έδωσε την ελπίδα της αναστάσεως, εγκαινίασε για μας αρχή νέας ζωής.
Επειδή εξαιτίας ανθρώπων ο θάνατος επικράτησε στους ανθρώπους, γι’ αυτό
πάλι με την ενανθρώπηση του Θεού Λόγου καταργήθηκε ο θάνατος και ήλθε
η ανάσταση της ζωής, όπως το λέει ο θεοφόρος απόστολος:
«Γιατί, όπως με τον άνθρωπο ήλθε ο θάνατος, και πάλι με άνθρωπο ήρθε η
ανάσταση των νεκρών· όπως ακριβώς έχοντας σχέση με τον Αδάμ όλοι
πεθαίνουν, έτσι και με το Χριστό όλοι θα λάβουν τη ζωή», και τα εξής.
Τώρα πλέον δεν πεθαίνουμε ως κατάδικοι, αλλά, με την ελπίδα ότι θ’
αναστηθούμε, περιμένουμε την κοινή ανάσταση όλων· αυτήν ο Θεός την
έκανε και μας τη χάρισε και «θα τη φανερώσει στον καιρό που όρισε».
Αυτή είναι λοιπόν η πρώτη αιτία της ενανθρωπήσεως.
2. Ναι. Ας μην το συζητήσουμε τώρα.
«Δεν σου μιλώ για περασμένα, μιλώ για την αγάπη", Γιώργος Σεφέρης, Κίχλη.
