Θεσσαλονίκη: Μαθητές έκαναν κατάληψη για να διώξουν συμμαθητή τους από το σχολείο!

[Δημοκράτης]

καποιοι εδω μεσα ξεπλενουν και σχετικοποιουν την βια τυπου δολοφωνων του γιακουμακη

μεχρι να ερθει η σειρα του δικου τους παιδιου

τυπικη αμερικανοποιημενη κατασταση,μικρογραφια τριτοκοσμικη της αμερικανοποιημενης πραγματικοτητας

αν θεωρείς ότι η αμερική είναι 3ος κόσμος, τι ακριβώς θεωρείς πρώτο;

[ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ]

Οταν πηγαινα δημοτικο ειχαμε ενα παιδι που ειχε τετοια συμπεριφορα
Ενα τετοιο παιδι δεν εχει καμαι θεση σε ενα κανονικο σχολειο
Τι στο διατανο κανουν οι γονεις του;

[Bipsco]

Το νήμα είναι γεμάτο προκαταλήψεις. Μπερδεύετε τα σύνδρομα με τις μαθησιακές δυσκολίες και τα κωλόπαιδα. Ο κάθε ένας λέει το κοντό και το μακρύ του.

[ΓΑΛΗ]

Τί γίνεται στην περίπτωση που η επιθετικότητα εκφράζεται από τον έναν στους πολλούς; Πως θα βάλεις τα παιδιά σε μια διαδικασία όπου πρέπει να είναι συγχρόνως προστατευτικά αλλά και αμυνόμενα; Αυτό ακόμα και στους μεγάλους προκαλεί σύγχυση.

Mας ετυχε περιστατικό στο οικογενειακό μου περιβάλλον, που γύρναγε ο μικρός από το σχολείο με μελανιές. Επειδή με μπαμπά ντούκι 1.95 καταλαβαίνεις ότι το μικρό είναι τρομερά ανεπτυγμένο και μυώδες και γενικά και από το παιχνίδι τον βλέπω ότι δεν είναι κάνα φύλλο και φτερό μαμούχαλο, μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση πώς γίνεται να γυρνάει έτσι. Να μην στα πολυλογώ, όταν έγινε η κουβέντα απάντησε: "με χτυπάει ο Τάδε, αλλά είναι φίλος μου και με αγαπάει". Ρωτήσαμε τι κάνει η δασκάλα και είπε "τον βάζει στη γωνία τιμωρία". Μία δυο τρεις η κασέτα, σε κάποια φάση που τον είδα πάλι με μελανιές τον πιάνω και του λέω "οι φίλοι δε χτυπάνε", μου απάντησε "μα είναι φίλος μου και με αγαπάει".
Σε ένα πάρτυ σκάει μύτη ένα κλαμμένο κοριτσάκι, τον ρωτάει ο μπαμπάς τι έγινε και λέει το κοριτσάκι "με χτυπάει ο Τάδε, αλλά είναι φίλος μου και με αγαπάει". Άρχισαν να μας ζώνουν χοντρά τα φίδια. Πιάνουμε μια φίλη που είναι και το παιδί της μαζί και γυρνάει και λέει και η φίλη ότι το παιδί γυρνάει με μελανιές και λέει ακριβώς "με χτυπάει ο Τάδε, αλλά είναι φίλος μου και με αγαπάει".

Παρακάμπτω το ενδιάμεσο γεγονός όπου έγινε στο σχολείο της καραπουτανάρας και ευθύς λέω τι είχε συμβεί.
Η μάνα του κωλόπαιδου και η δασκάλα ήταν φίλες. Το κωλόπαιδο έδερνε ΟΛΑ τα παιδιά στην τάξη, η δασκάλα ΔΕΝ ΕΝΗΜΕΡΩΝΕ ΤΗ ΜΑΝΑ ΤΟΥ, ΔΕΝ ΤΟ ΜΑΛΩΝΕ, ΤΟ ΕΒΑΖΕ ΚΑΜΙΑ ΤΙΜΩΡΙΑ ΣΤΗ ΓΩΝΙΑ κι αυτό φυσικά έσπαγε τα υπόλοιπα παιδιά στο ξύλο. ΑΝ ΚΑΠΟΙΟ ΠΑΙΔΙ τόλμαγε να αμυνθεί με κάνα μπάτσο, η δασκαλα έμπαινε στη μέση και έλεγε "μην το κάνεις, είναι φίλος σου και σε αγαπάει". Έτσι όλα τα παιδιά παίζανε την κασένα "με χτυπάει, αλλά είναι φίλος μου και με αγαπάει".

Το πρόβλημα μάτια μου είναι μεγαλύτερο όταν η δασκάλα και η μάνα δεν είναι φίλες.

https://www.lifo.gr/articles/greece_art ... aideytikoy

Δεν ξέρω κατά πόσον είναι αληθή τα όσα περιγράφονται ή τον βαθμό υπερβολής αλλά για να είμαι ειλικρινής πιστεύω ότι το πράγμα έχει όντως ξεφύγει και ότι υπάρχουν αρκετά τέτοια περιστατικά.


ΥΓ. Και η lifo δεν εκφράζει αυτό ακριβώς που θα λέγαμε "συντηρητικές" απόψεις, έτσι;

[ΓΑΛΗ]

Το νήμα είναι γεμάτο προκαταλήψεις. Μπερδεύετε τα σύνδρομα με τις μαθησιακές δυσκολίες και τα κωλόπαιδα. Ο κάθε ένας λέει το κοντό και το μακρύ του.

Είναι διαφορετικά πράγματα αυτά που αναφέρεις αλλά η θέση των δασκάλων είναι ακριβώς η ίδια και στις δύο περιπτώσεις. Το σίγουρο είναι ότι τα παιδιά που έχουν διαγνωσθεί με διαταραχή που μπορεί να εκδηλωθεί με επιθετικότητα, δεν μπορούν να αντιμετωπισθούν στο πλαίσιο ενός "κανονικού" σχολείου. Στα κωλόπαιδα, σαφώς και πρέπει να μπαίνουν αυστηρά όρια.

Και ναι, υπάρχουν προβληματικοί δάσκαλοι όπως υπάρχουν και προβληματικοί γονείς αλλά υπάρχουν επίσης σοβαροί δάσκαλοι και σοβαροί γονείς και μερικές φορές δεν μπορεί να ξέρει κάποιος ποιος από τους δύο (δάσκαλος-γονιός) έχει δίκιο.

Κι επειδή οι γονείς είναι δύσκολο να αξιολογηθούν, το πρώτο βήμα πρέπει να γίνει με αξιολόγηση των δασκάλων ώστε να υπάρχει μία στοιχειώδης εμπιστοσύνη στον τρόπο λειτουργίας του σχολείου. Όταν υπάρχει γενική απαξίωση επειδή κοντά στα ξερά καίγονται και τα χλωρά, είναι απολύτως φυσικό και ότι ο κάθε υπερβολικός γονιός έχει ελεύθερο πεδίο να κάνει ό,τι γουστάρει. Αλλά αυτό είναι θέμα ολμε* και υπουργείου παιδείας.


*Δεν ξέρω αν υπάγονται οι δάσκαλοι στον ΟΛΜΕ ή αν έχουν άλλο συνδικαλιστικό φορέα. Αλλά σε κάθε περίπτωση η "λογική" είναι η ίδια.

[Otto Weininger]

Προφανώς υπάρχει σοβαρό πρόβλημα για το κάνουν αυτό.
Είχαμε στο σχολείο συμμαθητή με νοητική υστερηση, από το δημοτικό έως την γ γυμνασίου.

Ουδέποτε είχαν συμβεί τα όσα περιγράφουν. Και μάλιστα μιλάμε για θηρίο σωματικά.

[Ερμής]

Ο νταραβερτζής δε θα την έπεφτε σε κανέναν που δε χάλαγε το νταραβέρι του, ο χουλιγκάνος της τάδε ομάδας το ίδιο.

Είναι άλλου τύπου ο κωλοπαιδαρισμός πλέον. Που τον παρατηρούμε κυρίως τις τελευταίες δεκαετίες.
Είναι τα κακομαθημένα που επειδή οι γονείς τους αρνούνται να πιστέψουν πως είναι γτπκ ως γονεις και στο πως να διαπαιδαγωγήσουν, αρχίζουν τα γνωστά οτι δε φταίνε αυτοί, φταίει η διάσπαση προσοχής, η υπερκινητικότητα, η διάσπαση προσοχής, οι μαθησιακές δυσκολίες, μωρεναπρπεινατοβοηθησουμε το καημένο. Έμαθε η κάθε κλώσσα να ρίχνει την ανικανότητα της, στις μαθησιακές δυσκολίες.

[ritzeri]

Σωστό, οι γονείς ευθύνονται.
Αρνούνται να αποδεχθούν ότι έχουν προβληματικό παιδί και ρίχνουν έτσι το βάρος στους άλλους.

Βέβαια, πρωτίστως φταίει η αποιδρυματοποιηση που προώθησαν οι νέοφιλελε κυβερνήσεις, η ένοχο ποίηση του αριστου κλπ κλπ

[Bipsco]

Το νήμα είναι γεμάτο προκαταλήψεις. Μπερδεύετε τα σύνδρομα με τις μαθησιακές δυσκολίες και τα κωλόπαιδα. Ο κάθε ένας λέει το κοντό και το μακρύ του.

Είναι διαφορετικά πράγματα αυτά που αναφέρεις αλλά η θέση των δασκάλων είναι ακριβώς η ίδια και στις δύο περιπτώσεις. Το σίγουρο είναι ότι τα παιδιά που έχουν διαγνωσθεί με διαταραχή που μπορεί να εκδηλωθεί με επιθετικότητα, δεν μπορούν να αντιμετωπισθούν στο πλαίσιο ενός "κανονικού" σχολείου. Στα κωλόπαιδα, σαφώς και πρέπει να μπαίνουν αυστηρά όρια.

Και ναι, υπάρχουν προβληματικοί δάσκαλοι όπως υπάρχουν και προβληματικοί γονείς αλλά υπάρχουν επίσης σοβαροί δάσκαλοι και σοβαροί γονείς και μερικές φορές δεν μπορεί να ξέρει κάποιος ποιος από τους δύο (δάσκαλος-γονιός) έχει δίκιο.

Κι επειδή οι γονείς είναι δύσκολο να αξιολογηθούν, το πρώτο βήμα πρέπει να γίνει με αξιολόγηση των δασκάλων ώστε να υπάρχει μία στοιχειώδης εμπιστοσύνη στον τρόπο λειτουργίας του σχολείου. Όταν υπάρχει γενική απαξίωση επειδή κοντά στα ξερά καίγονται και τα χλωρά, είναι απολύτως φυσικό και ότι ο κάθε υπερβολικός γονιός έχει ελεύθερο πεδίο να κάνει ό,τι γουστάρει. Αλλά αυτό είναι θέμα ολμε* και υπουργείου παιδείας.


*Δεν ξέρω αν υπάγονται οι δάσκαλοι στον ΟΛΜΕ ή αν έχουν άλλο συνδικαλιστικό φορέα. Αλλά σε κάθε περίπτωση η "λογική" είναι η ίδια.

Οι δάσκαλοι δυστυχώς δεν είναι επαρκώς καταρτισμένοι ώστε να συμπεριφέρονται αναλόγως την περίπτωση. Τι ορίζεις ως διαταραχή; Την δυσλεξία ή το ADHD ή το Asperger syndrome; Η αντιμετώπιση είναι διαφορετική σε κάθε περίπτωση. Αν έχει δυσλεξία,μπορεί να αντεπεξέλθει σε κανονικό σχολείο με την ανάλογη βοήθεια.

[Bipsco]

Ο νταραβερτζής δε θα την έπεφτε σε κανέναν που δε χάλαγε το νταραβέρι του, ο χουλιγκάνος της τάδε ομάδας το ίδιο.

Είναι άλλου τύπου ο κωλοπαιδαρισμός πλέον. Που τον παρατηρούμε κυρίως τις τελευταίες δεκαετίες.
Είναι τα κακομαθημένα που επειδή οι γονείς τους αρνούνται να πιστέψουν πως είναι γτπκ ως γονεις και στο πως να διαπαιδαγωγήσουν, αρχίζουν τα γνωστά οτι δε φταίνε αυτοί, φταίει η διάσπαση προσοχής, η υπερκινητικότητα, η διάσπαση προσοχής, οι μαθησιακές δυσκολίες, μωρεναπρπεινατοβοηθησουμε το καημένο. Έμαθε η κάθε κλώσσα να ρίχνει την ανικανότητα της, στις μαθησιακές δυσκολίες.

[run]

Οταν πηγαινα δημοτικο ειχαμε ενα παιδι που ειχε τετοια συμπεριφορα
Ενα τετοιο παιδι δεν εχει καμαι θεση σε ενα κανονικο σχολειο
Τι στο διατανο κανουν οι γονεις του;

στηριζουν το παιδι τους

περιμενεις γονεις να πουν πως το παιδι τους ειναι προβληματικο

[foscilis]

Το πράγμα είναι πιο απλό.

Το λίνκ που ανέβασα γράφει ότι "Ένα παιδί με διαγνωσμένη γενετική παρέκκλιση έχει ενταχθεί σε εξατομικευμένη υποστήριξη, όμως η διευθύντρια και μερίδα μαθητών του 2ου Γυμνασίου δεν κάνουν εύκολη την ένταξή του στο σχολικό περιβάλλον, όπως καταγγέλλουν στη «ΜτΚ» οι γονείς του"

Επειδή δεν υπάρχουν αντίστοιχες δομές, η εξατομικευμένη υποστήριξη πρέπει να γίνει από το σχολείο αλλά κανείς δεν εξηγεί πως.

εξατομικευμένη υποστήριξη σημαίνει ότι υπάρχει δάσκαλος ειδικής αγωγής που τον συνοδεύει παντού και τον υποστηρίζει στις ειδικές του ανάγκες, μαθησιακές ή άλλες. Και είναι το στάνταρ εδώ και 10+ χρόνια όχι για λόγους οικονομίας -αντιθέτως είναι ακριβότερο- αλλά επειδή έχει αποδειχθεί πως είναι ό,τι καλύτερο και για τα "ειδικά" παιδιά που εντάσσονται καλύτερα στην κοινωνία αντί να ιδρυματοποιούνται και για τα "κανονικά" που έχουν μια ελπίδα να μην καταντήσουν σαν τους γονείς αυτών των κωλόπαιδων.

[ΓΑΛΗ]

Το νήμα είναι γεμάτο προκαταλήψεις. Μπερδεύετε τα σύνδρομα με τις μαθησιακές δυσκολίες και τα κωλόπαιδα. Ο κάθε ένας λέει το κοντό και το μακρύ του.

Είναι διαφορετικά πράγματα αυτά που αναφέρεις αλλά η θέση των δασκάλων είναι ακριβώς η ίδια και στις δύο περιπτώσεις. Το σίγουρο είναι ότι τα παιδιά που έχουν διαγνωσθεί με διαταραχή που μπορεί να εκδηλωθεί με επιθετικότητα, δεν μπορούν να αντιμετωπισθούν στο πλαίσιο ενός "κανονικού" σχολείου. Στα κωλόπαιδα, σαφώς και πρέπει να μπαίνουν αυστηρά όρια.

Και ναι, υπάρχουν προβληματικοί δάσκαλοι όπως υπάρχουν και προβληματικοί γονείς αλλά υπάρχουν επίσης σοβαροί δάσκαλοι και σοβαροί γονείς και μερικές φορές δεν μπορεί να ξέρει κάποιος ποιος από τους δύο (δάσκαλος-γονιός) έχει δίκιο.

Κι επειδή οι γονείς είναι δύσκολο να αξιολογηθούν, το πρώτο βήμα πρέπει να γίνει με αξιολόγηση των δασκάλων ώστε να υπάρχει μία στοιχειώδης εμπιστοσύνη στον τρόπο λειτουργίας του σχολείου. Όταν υπάρχει γενική απαξίωση επειδή κοντά στα ξερά καίγονται και τα χλωρά, είναι απολύτως φυσικό και ότι ο κάθε υπερβολικός γονιός έχει ελεύθερο πεδίο να κάνει ό,τι γουστάρει. Αλλά αυτό είναι θέμα ολμε* και υπουργείου παιδείας.


*Δεν ξέρω αν υπάγονται οι δάσκαλοι στον ΟΛΜΕ ή αν έχουν άλλο συνδικαλιστικό φορέα. Αλλά σε κάθε περίπτωση η "λογική" είναι η ίδια.

Οι δάσκαλοι δυστυχώς δεν είναι επαρκώς καταρτισμένοι ώστε να συμπεριφέρονται αναλόγως την περίπτωση. Τι ορίζεις ως διαταραχή; Την δυσλεξία ή το ADHD ή το Asperger syndrome; Η αντιμετώπιση είναι διαφορετική σε κάθε περίπτωση. Αν έχει δυσλεξία,μπορεί να αντεπεξέλθει σε κανονικό σχολείο με την ανάλογη βοήθεια.

Μα το θέμα δεν είναι τι ορίζω εγώ ως διαταραχή, δεν είμαι παιδοψυχολόγος ούτε ψυχίατρος. Αυτό που ξέρω είναι ότι υπάρχει διαβάθμιση στις διαταραχές (και η υπερκινητικότητα ή διάσπαση προσοχής των παιδιών "ελαφρές" διαταραχές είναι) αλλά κάποιες είναι απλώς περιοδικές εκδηλώσεις που υποκρύπτουν κάποιο συναισθηματικό πρόβλημα με ψυχοσωματικές πιθανόν εκφράσεις και εξαρτώνται από το περιβάλλον τους και κάποιες άλλες πραγματικά νοσήματα που θέλουν φαρμακευτική αγωγή και εξειδικευμένη αντιμετώπιση. Και ναι, μπορεί να ανταπεξέλθει ένα παιδί με δυσλεξία σε κανονικό σχολείο με κάποιους απλούς τρόπους. Και υπάρχουν πολλοί βαθμοί δυσλεξίας που στις παλιότερες γενιές, πέρασαν αβρόχοις ποσί. Αλλά ακόμη και σ' αυτήν υπάρχουν διαβαθμίσεις. Έχω γνωρίσει δυσλεκτική γυναίκα 45 χρόνων, που όταν ήταν μικρή ήταν μουγκή μέχρι τα 7 λόγω δυσλεξίας (τα τελευταία 30 χρόνια έχει γίνει γνωστή ως πάθηση) αλλά επειδή είχε την τύχη να είναι οι γονείς της καθηγητές πανεπιστημίου και να το ψάχνουν το θέμα, με την κατάλληλη αγωγή και ειδικά μαθήματα σε 3 χρόνια το είχε ξεπεράσει και είχε μάθει τις τεχνικές να ανταπεξέρχεται μέχρι να πάψει να υφίσταται τελείως ως πρόβλημα.

Και στην τελική, το θέμα δεν αφορά μόνον στη συμπεριφορά και γνώση των δασκάλων, οπότε να λύνει το πρόβλημα η ενημέρωση τους. Σαφώς και πρέπει να έχουν μια στοιχειώδη ενημέρωση ώστε να ενημερώνουν με τη σειρά τους τη διεύθυνση και τους γονείς αν διακρίνουν ενδείξεις κάποιου προβλήματος αλλά από εκεί και πέρα νομίζω ότι είναι παράλογο να περιμένουμε από αυτούς να φέρονται ως αποκλειστικές εξειδικευμένες θεραπεύτριες του κάθε παιδιού γιατί η δουλειά τους απαιτεί ενδιαφέρον για το σύνολο των παιδιών κάθε τάξης.

[ΓΑΛΗ]

Το πράγμα είναι πιο απλό.

Το λίνκ που ανέβασα γράφει ότι "Ένα παιδί με διαγνωσμένη γενετική παρέκκλιση έχει ενταχθεί σε εξατομικευμένη υποστήριξη, όμως η διευθύντρια και μερίδα μαθητών του 2ου Γυμνασίου δεν κάνουν εύκολη την ένταξή του στο σχολικό περιβάλλον, όπως καταγγέλλουν στη «ΜτΚ» οι γονείς του"

Επειδή δεν υπάρχουν αντίστοιχες δομές, η εξατομικευμένη υποστήριξη πρέπει να γίνει από το σχολείο αλλά κανείς δεν εξηγεί πως.

εξατομικευμένη υποστήριξη σημαίνει ότι υπάρχει δάσκαλος ειδικής αγωγής που τον συνοδεύει παντού και τον υποστηρίζει στις ειδικές του ανάγκες, μαθησιακές ή άλλες. Και είναι το στάνταρ εδώ και 10+ χρόνια όχι για λόγους οικονομίας -αντιθέτως είναι ακριβότερο- αλλά επειδή έχει αποδειχθεί πως είναι ό,τι καλύτερο και για τα "ειδικά" παιδιά που εντάσσονται καλύτερα στην κοινωνία αντί να ιδρυματοποιούνται και για τα "κανονικά" που έχουν μια ελπίδα να μην καταντήσουν σαν τους γονείς αυτών των κωλόπαιδων.

Ναι αλλά δεν μου εξήγησες που βλέπεις την ένταξη σε εξατομικευμένη υποστήριξη που υποστηρίζουν οι γονείς σ' αυτήν τη φάση. Ποιος είναι αυτός που την έχει αναλάβει; Είναι κάποιο μεμονωμένο άτομο ή φορέας εκτός σχολείου, υπάρχει κάποιο ειδικό πρόγραμμα στο συγκεκριμένο σχολείο ή "θα έπρεπε" να υπάρχει γενικώς και αορίστως και από τη στιγμή που δεν υφίσταται κάποιος καθ' ύλην αρμόδιος, οφείλει να την παράσχει το σχολείο;

Δεν διακρίνεις κάποια ασάφεια στο όλο θέμα;

[Bipsco]

Είναι διαφορετικά πράγματα αυτά που αναφέρεις αλλά η θέση των δασκάλων είναι ακριβώς η ίδια και στις δύο περιπτώσεις. Το σίγουρο είναι ότι τα παιδιά που έχουν διαγνωσθεί με διαταραχή που μπορεί να εκδηλωθεί με επιθετικότητα, δεν μπορούν να αντιμετωπισθούν στο πλαίσιο ενός "κανονικού" σχολείου. Στα κωλόπαιδα, σαφώς και πρέπει να μπαίνουν αυστηρά όρια.

Και ναι, υπάρχουν προβληματικοί δάσκαλοι όπως υπάρχουν και προβληματικοί γονείς αλλά υπάρχουν επίσης σοβαροί δάσκαλοι και σοβαροί γονείς και μερικές φορές δεν μπορεί να ξέρει κάποιος ποιος από τους δύο (δάσκαλος-γονιός) έχει δίκιο.

Κι επειδή οι γονείς είναι δύσκολο να αξιολογηθούν, το πρώτο βήμα πρέπει να γίνει με αξιολόγηση των δασκάλων ώστε να υπάρχει μία στοιχειώδης εμπιστοσύνη στον τρόπο λειτουργίας του σχολείου. Όταν υπάρχει γενική απαξίωση επειδή κοντά στα ξερά καίγονται και τα χλωρά, είναι απολύτως φυσικό και ότι ο κάθε υπερβολικός γονιός έχει ελεύθερο πεδίο να κάνει ό,τι γουστάρει. Αλλά αυτό είναι θέμα ολμε* και υπουργείου παιδείας.


*Δεν ξέρω αν υπάγονται οι δάσκαλοι στον ΟΛΜΕ ή αν έχουν άλλο συνδικαλιστικό φορέα. Αλλά σε κάθε περίπτωση η "λογική" είναι η ίδια.

Οι δάσκαλοι δυστυχώς δεν είναι επαρκώς καταρτισμένοι ώστε να συμπεριφέρονται αναλόγως την περίπτωση. Τι ορίζεις ως διαταραχή; Την δυσλεξία ή το ADHD ή το Asperger syndrome; Η αντιμετώπιση είναι διαφορετική σε κάθε περίπτωση. Αν έχει δυσλεξία,μπορεί να αντεπεξέλθει σε κανονικό σχολείο με την ανάλογη βοήθεια.

Μα το θέμα δεν είναι τι ορίζω εγώ ως διαταραχή, δεν είμαι παιδοψυχολόγος ούτε ψυχίατρος. Αυτό που ξέρω είναι ότι υπάρχει διαβάθμιση στις διαταραχές (και η υπερκινητικότητα ή διάσπαση προσοχής των παιδιών "ελαφρές" διαταραχές είναι) αλλά κάποιες είναι απλώς περιοδικές εκδηλώσεις που υποκρύπτουν κάποιο συναισθηματικό πρόβλημα με ψυχοσωματικές πιθανόν εκφράσεις και εξαρτώνται από το περιβάλλον τους και κάποιες άλλες πραγματικά νοσήματα που θέλουν φαρμακευτική αγωγή και εξειδικευμένη αντιμετώπιση. Και ναι, μπορεί να ανταπεξέλθει ένα παιδί με δυσλεξία σε κανονικό σχολείο με κάποιους απλούς τρόπους. Και υπάρχουν πολλοί βαθμοί δυσλεξίας που στις παλιότερες γενιές, πέρασαν αβρόχοις ποσί. Αλλά ακόμη και σ' αυτήν υπάρχουν διαβαθμίσεις. Έχω γνωρίσει δυσλεκτική γυναίκα 45 χρόνων, που όταν ήταν μικρή ήταν μουγκή μέχρι τα 7 λόγω δυσλεξίας (τα τελευταία 30 χρόνια έχει γίνει γνωστή ως πάθηση) αλλά επειδή είχε την τύχη να είναι οι γονείς της καθηγητές πανεπιστημίου και να το ψάχνουν το θέμα, με την κατάλληλη αγωγή και ειδικά μαθήματα σε 3 χρόνια το είχε ξεπεράσει και είχε μάθει τις τεχνικές να ανταπεξέρχεται μέχρι να πάψει να υφίσταται τελείως ως πρόβλημα.

Και στην τελική, το θέμα δεν αφορά μόνον στη συμπεριφορά και γνώση των δασκάλων, οπότε να λύνει το πρόβλημα η ενημέρωση τους. Σαφώς και πρέπει να έχουν μια στοιχειώδη ενημέρωση ώστε να ενημερώνουν με τη σειρά τους τη διεύθυνση και τους γονείς αν διακρίνουν ενδείξεις κάποιου προβλήματος αλλά από εκεί και πέρα νομίζω ότι είναι παράλογο να περιμένουμε από αυτούς να φέρονται ως αποκλειστικές εξειδικευμένες θεραπεύτριες του κάθε παιδιού γιατί η δουλειά τους απαιτεί ενδιαφέρον για το σύνολο των παιδιών κάθε τάξης.

Συμφωνώ σε αυτά που λες. Αν το παιδί χρειάζεται εξειδικευμένη μεταχείριση, τότε οι γονείς οφείλουν να βρουν έναν θεραπευτή ή να τον στείλουν σε ειδικό σχολείο. Αλλά η ενημέρωση των δασκάλων είναι σημαντική ώστε τα παιδιά με προβλήματα να στέλνονται σε ειδικούς. Οι γονείς δεν μπορούν να τα γνωρίζουν όλα.