Καστελα και Πειραικη οκ, αλλά θέλεις αμάξι πολλές φορές.
Μένεις στον Άγιο Πειραιά που λέτε και δεν θες να φύγεις.
Αν μάλιστα είναι και η δουλειά σου στο κέντρο του Πειραιά, σου έκατσε λαχείο.
Κίνηση πολύ, μαρτύριο με το αμάξι αλλά ποιος χεστηκε ;
Εσύ πας με τα πόδια χαλαρός.
Κόσμος υπερβολικός αλλά αυτό είναι καλό για την δουλειά σου πολλές φορές.
Οταν φεύγεις από την δουλειά μετά, πάλι χαλαρός και ποδαράτος, παρατηρείς που σιγά σιγά αδειάζει.
Πας σπίτι, βάζεις κάτι πιο άνετο και πας βόλτα. Με τα πόδια φυσικά. Αφού οι πεζόδρομοι είναι παντού και πλάι στην θάλασσα.
Βόλτα στην Σωτηρος μέχρι το Πασαλιμανι. Μετά διαλέγεις. Πας προς Πειραικη ή Μικρολίμανο; Είπαμε, πεζόδρομος ατελείωτος.
Όσο επιστρέφεις, σκέφτεσαι τι θα τσιμπήσεις. Δύσκολο, αφου έχει τα πάντα και θέλει σκέψη. Εν τέλει λες ότι δεν θες να φας πολύ και αφήνεις το Πασαλιμανι πίσω σου ανηφορίζοντας ξανά προς την Σωτηρος. Κάνεις μια δεξιά, βγαίνει Βασιλέως Γεωργίου και μπαίνεις στο King George.
Κρασάκι, ελαφρύ ωραίο φαγητό και καλός ευχάριστος κόσμος. VIP μαγαζί σε εισαγωγικά και πανέμορφο.
Χαρούμενος κατευθύνεσαι προς το σπίτι (είπαμε για τους πεζόδρομους ε ; ) να δεις ταινία ή να αράξεις μέχρι να κοιμηθείς. Το άλλο πρωί θα σηκωθείς φρέσκος να πας στην δουλειά.
Ηλεκτρικός, προαστιακός, λεωφορεία όλα εδώ με αφετηρία φυσικά, ωστε αν ποτέ τα χρειαστείς να βρεις σίγουρα θέση να αράξεις. Προσεχώς και το μετρό.
Και φυσικά το λιμάνι, για πάρτη μας. Δίπλα. Μηδέν άγχος το καλοκαίρι.
Την Κυριακή, Καραϊσκάκη πάλι δίπλα. Και ΣΕΦ εννοείται. Οταν λήγει ο αγώνας όλο το μπούγιο σαν σαρδέλες πάει στην γραμμή προς Κηφισιά. Εμείς οι λίγοι, οι εκλεκτοί πάμε από την άλλη. Σαν Business class στο αεροπλάνο.
Λίγο να πάρει τα πάνω της η αγορά θέλουμε γιατί ενώ τα εχομε όλα, δυστυχώς ξεμειναμε από καλό μαγαζί με καλα αντρικά κουστούμια. Κάποτε είχαμε 4-5.
Αλλά οκ.
Λίγη δουλίτσα στις λεπτομέρειες θέλει αυτή η πόλη και θα γίνει Πριγκιπάτο.


