Γιατί ακόμα τα λένε όλα κασέρια;

[ΓΑΛΗ]

Η φέτα είναι πολύ σύγχρονη έννοια.
Μέχρι που έγινε ΠΟΠ δεν υπήρχε μια συγκεκριμένη χρήση της.
- Υπήρχε πολύ συγκεκριμένη χρήση της ως τυρόπιτα, τουλάχιστον από την δεκαετία του '50.

Εδώ την ξέραμε απο πιο παλιά την φέτα. Τουλάχιστον απο την δεκαετία του 80 που θυμάμαι εγώ, φέτα λέγαμε την φέτα και όχι όλα τα λευκά τυριά. Ο μόνος διαχωρισμός ήταν στην σκληρή φέτα και στην μαλακή φέτα.
ΠΟΠ έγινε πολύ αργότερα.

Σε ένα άλλο νήμα, πριν μερικούς μήνες και σε μια διένεξη περί "φέτας", είχε υποστηριχθεί πως η ονομασία φέτα δόθηκε μετά τον χαρακτηρισμό της ως ΠΟΠ (κάπου το 2002-3) και πως μέχρι τότε την έλεγαν "άσπρο τυρί", "λευκό τυρί', ή "τυρί".
Επίσης, πως οι ονομασίες "γραβιέρα", "παρμεζάνα", έγιναν γνωστές σχετικά πρόσφατα.

Παρουσίασα σελίδες συνταγών μαγειρικής λαϊκών περιοδικών της δεκαετίας του '50*, όπου ακόμα μέτραγαν σε δράμια και οκάδες...

Αρκετές συνταγές για τυρόπητες (ναι, με ήτα και ένα ταυ το έγραφαν), για μπουρεκάκια, για τυράκια τηγανιτά κ.λπ.
Και με πάμπολλες αναφορές για φέτα, κασέρι, κεφαλοτύρι, γραβιέρα παρμεζάνα.

Ως είθισται, το ποστ μου πήγε άπατο και η μπάλα στη εξέδρα...

*
Είχε φτιάξει η μάνα μου ένα "βιβλίο", επικολλώντας τις διάφορες σελίδες, το οποίο και "κληρονόμησε" η γυναίκα μου.

[Saturn]

Ξαναδιαβάστε καλύτερα ολόκληρη την πρόταση
Κλασσική, ατόφια Καραμπαμπίστικη αφ'υψηλού ειρωνική γκρινιαρίτσα που αγαπήσαμε

Υπήρχαν και τα μαλακά τυριά όπως τα τριγωνάκια. Φαντάζομαι στο χωριό του φίλου μας από τη Συνβασιλεύουσσα θα το έλεγαν κασέρι αλοιφή

Ο καραμπαμισμός είναι πιστεύω μια νέα Αναγέννηση, μαζί και Διαφωτισμός, θα γραφτούν κάποτε διδακτορικά για τον χρυσό αιώνα της καραμπαμποσύνης. Πρέπει να φτιάξουμε πολλούς καράμπαμπες, να καραμπαμπίσουν στα πέρατα της Υφηλίου.

Δεν ξέρω, εγώ στα βαθέα της καρδιάς μου σε έχω γραμμένο "Ζάχο" πάντως

[Sid Vicious]

Η έκφραση αλοιφές είναι σωστή χωρικέ φίλε μου

Ναι, δεν έχω αντίρρηση. Οι αλοιφές είναι σωστές, όπως και η πίτα με σουβλάκι είναι σωστή, κι η πίτα με γύρο. Το κασέρι με ενοχλεί, όχι πολύ, αλλά λίγο.

Εγώ είμαι δίκαιος, η ονομασία κασέρι για όλα τα κίτρινα ημίσκληρα είναι λάθος αλλά είναι ένας τοπικός ιδιωματισμός/γενίκευση που έρχεται από παλιότερα

[sharp]

Κάτι Γαλλικά, σαν λυωμένα, με σκληρό το γύρω γύρω με αηδίαζαν, μερικά μυρίζαν σαν ποδαρίλα. Δεν ξέρω αν λέτε αυτά.

[Communio Sancta]

Λοιπόν, για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους: Στον κανονικό Κόσμο τέλη δεκαετίας 70 και αρχές 80, όπου έχω αναμνήσεις πεντακάθαρες, αφού πήγαινα σχολείο και με στέλναν και για ψώνια, ο κόσμος ήξερε το τυρί φέτα. Όταν πηγαίναμε στο βόρειο σόι, το λέγαμε τυρί για να μας καταλαβαίνουν. Επίσης το σόι στον Βορρά τα έλεγε όλα τα άλλα κίτρινα κασέρια, αλλά κάναμε πως συμφωνούσαμε. Στον Κόσμο, ψωνίζαμε, κασέρι, κεφαλοτύρι, γραβιέρα, Gouda, Edam, και σίγουρα στα 80 αγοράζαμε Emmental. Υπήρχε παρμεζάνα, και τη λέγαμε παρμεζάνα, ξέραμε το roquefort και το blue cheese που το λέγαμε κι αυτό roquefort. Μιλάω για Ελλάδα, για Αττική. Υπήρχαν και τα μαλακά τυριά όπως τα τριγωνάκια. Φαντάζομαι στο χωριό του φίλου μας από τη Συνβασιλεύουσσα θα το έλεγαν κασέρι αλοιφή. Συγκεκριμένα με τη μακαρίτισσα τη μάνα μου μαλώναμε γιατί αυτή πήγαινε προς γλυκά τυριά, εγώ προς αλμυρά. Τέλη των 80 έμαθα και το καλαθάκι Λήμνου, που στην αρχή το περνούσα για φέτα. Επίσης σε εκδρομές στην Ελλάδα, στην Κοζάνη, μάθαμε το ανεβατό, ήδη από τα χρόνια του 80.

Εστίασα στο ροκφόρ που ήταν γνωστό και από τα έρλι σέβεντις και νωρίτερα, ναι, το λέγαμε ροκφόρ ακόμη κι αν ήταν μπλουτσήζ. Και όχι μόνον στην Αθήνα, μην τρελλαθούμε τελείως. Ακόμη και στην επαρχία, από τα τέλη εβδομήντα και μετά, είτε σκέτο είτε ανακατεμένο με ανθότυρα ή και βούτυρο έπαιζε συχνά ως αλοιφή σε κράκερς καναπεδάκια και ...χαβιάρι, μεγάλες στιγμές.

Μια από τις πιο τρυφερές μου αναμνήσεις, να περιμένω στα ΚΤΕΛ με τη μάνα μου, μικρός, το λεωφορείο, και ένας μπάρμπας να πουλάει κουλούρια με κομμάτια τυρί -μάλλον γραβιέρα- και κάποιοι άλλοι πουλούσαν κουλούρια με τρίγωνο τυρί La Vache. Αυτό το κουλούρι με τυρί είναι για μένα ενθύμιο νοσταλγίας.

[Communio Sancta]

Ξαναδιαβάστε καλύτερα ολόκληρη την πρόταση
Κλασσική, ατόφια Καραμπαμπίστικη αφ'υψηλού ειρωνική γκρινιαρίτσα που αγαπήσαμε

Ο καραμπαμισμός είναι πιστεύω μια νέα Αναγέννηση, μαζί και Διαφωτισμός, θα γραφτούν κάποτε διδακτορικά για τον χρυσό αιώνα της καραμπαμποσύνης. Πρέπει να φτιάξουμε πολλούς καράμπαμπες, να καραμπαμπίσουν στα πέρατα της Υφηλίου.

Δεν ξέρω, εγώ στα βαθέα της καρδιάς μου σε έχω γραμμένο "Ζάχο" πάντως

[ΓΑΛΗ]

Λοιπόν, για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους: Στον κανονικό Κόσμο τέλη δεκαετίας 70 και αρχές 80, όπου έχω αναμνήσεις πεντακάθαρες, αφού πήγαινα σχολείο και με στέλναν και για ψώνια, ο κόσμος ήξερε το τυρί φέτα. Όταν πηγαίναμε στο βόρειο σόι, το λέγαμε τυρί για να μας καταλαβαίνουν. Επίσης το σόι στον Βορρά τα έλεγε όλα τα άλλα κίτρινα κασέρια, αλλά κάναμε πως συμφωνούσαμε. Στον Κόσμο, ψωνίζαμε, κασέρι, κεφαλοτύρι, γραβιέρα, Gouda, Edam, και σίγουρα στα 80 αγοράζαμε Emmental. Υπήρχε παρμεζάνα, και τη λέγαμε παρμεζάνα, ξέραμε το roquefort και το blue cheese που το λέγαμε κι αυτό roquefort. Μιλάω για Ελλάδα, για Αττική. Υπήρχαν και τα μαλακά τυριά όπως τα τριγωνάκια. Φαντάζομαι στο χωριό του φίλου μας από τη Συνβασιλεύουσσα θα το έλεγαν κασέρι αλοιφή. Συγκεκριμένα με τη μακαρίτισσα τη μάνα μου μαλώναμε γιατί αυτή πήγαινε προς γλυκά τυριά, εγώ προς αλμυρά. Τέλη των 80 έμαθα και το καλαθάκι Λήμνου, που στην αρχή το περνούσα για φέτα. Επίσης σε εκδρομές στην Ελλάδα, στην Κοζάνη, μάθαμε το ανεβατό, ήδη από τα χρόνια του 80.

Εστίασα στο ροκφόρ που ήταν γνωστό και από τα έρλι σέβεντις και νωρίτερα, ναι, το λέγαμε ροκφόρ ακόμη κι αν ήταν μπλουτσήζ. Και όχι μόνον στην Αθήνα, μην τρελλαθούμε τελείως. Ακόμη και στην επαρχία, από τα τέλη εβδομήντα και μετά, είτε σκέτο είτε ανακατεμένο με ανθότυρα ή και βούτυρο έπαιζε συχνά ως αλοιφή σε κράκερς καναπεδάκια και ...χαβιάρι, μεγάλες στιγμές.

Μια από τις πιο τρυφερές μου αναμνήσεις, να περιμένω στα ΚΤΕΛ με τη μάνα μου, μικρός, το λεωφορείο, και ένας μπάρμπας να πουλάει κουλούρια με κομμάτια τυρί -μάλλον γραβιέρα- και κάποιοι άλλοι πουλούσαν κουλούρια με τρίγωνο τυρί La Vache. Αυτό το κουλούρι με τυρί είναι για μένα ενθύμιο νοσταλγίας.

Κουλούρια με τριγωνάκια la vache, πουλούσαν και μια δεκαετία πριν στο κέντρο, συνήθως κοντά σε πάγκους που είχαν εφημερίδες. Και ήταν πολύ καλύτερα από αυτά που πουλάνε σήμερα σε φούρνους.

Ψιλοσχετικό και ψιλοάσχετο αναφορικά με το τέλος -εδώ και χρόνια- εποχής. Θυμάται κάποιος τις ομοιότητες μεταξύ Ιντεάλ στην Αθήνα και Όλυμπος-Νάουσα στη Θεσσαλονίκη;

[Sid Vicious]

Βασικά η φάση είναι όπως παλιά θεωρούσαν κάποιοι τους Led Zeppelin Μέταλ επειδή είχαν μακριά μαλλιά ενώ ήταν κάτι ατάλαντοι χίππηδες στην πραγματικότητα

[Communio Sancta]

Βασικά η φάση είναι όπως παλιά θεωρούσαν κάποιοι τους Led Zeppelin Μέταλ επειδή είχαν μακριά μαλλιά ενώ ήταν κάτι ατάλαντοι χίππηδες στην πραγματικότητα

Το Black Dog είναι κομματάρα.

[Ερμής]

Η έκφραση αλοιφές είναι σωστή χωρικέ φίλε μου

Ναι, δεν έχω αντίρρηση. Οι αλοιφές είναι σωστές, όπως και η πίτα με σουβλάκι είναι σωστή, κι η πίτα με γύρο. Το κασέρι με ενοχλεί, όχι πολύ, αλλά λίγο.

Όπως και ο διαχωρισμός μπουγάτσας με τυρί με τυρόπιτα είναι σωστός.

[Sid Vicious]

Βασικά η φάση είναι όπως παλιά θεωρούσαν κάποιοι τους Led Zeppelin Μέταλ επειδή είχαν μακριά μαλλιά ενώ ήταν κάτι ατάλαντοι χίππηδες στην πραγματικότητα

Το Black Dog είναι κομματάρα.

Λογικά από κάπου θα το έκλεψαν όπως είχαν κάνει με το stairway to heaven. Ευτυχώς αργότερα βγήκαν οι Sex Pistols και σώθηκε ο πλανήτης.

[Communio Sancta]

Η έκφραση αλοιφές είναι σωστή χωρικέ φίλε μου

Ναι, δεν έχω αντίρρηση. Οι αλοιφές είναι σωστές, όπως και η πίτα με σουβλάκι είναι σωστή, κι η πίτα με γύρο. Το κασέρι με ενοχλεί, όχι πολύ, αλλά λίγο.

Όπως και ο διαχωρισμός μπουγάτσας με τυρί με τυρόπιτα είναι σωστός.

Σαφώς, η μπουγάτσα δεν είναι μια οποιαδήποτε πίτα, είναι μπουγάτσα.
Ένα από τα συν της επαφής και καταγωγής από τον Βορρά είναι το ότι από μικρός έμαθα την αλλοιφή μελιτζανοσαλάτα, όταν στον Νότο ακόμα δεν υπήρχε. Τώρα την ξέρει ο καθένας, το 1980 όμως ήταν κληρονομιά της UNESCO εκεί πάνω.

[ΓΑΛΗ]

Ναι, δεν έχω αντίρρηση. Οι αλοιφές είναι σωστές, όπως και η πίτα με σουβλάκι είναι σωστή, κι η πίτα με γύρο. Το κασέρι με ενοχλεί, όχι πολύ, αλλά λίγο.

Όπως και ο διαχωρισμός μπουγάτσας με τυρί με τυρόπιτα είναι σωστός.

Σαφώς, η μπουγάτσα δεν είναι μια οποιαδήποτε πίτα, είναι μπουγάτσα.
Ένα από τα συν της επαφής και καταγωγής από τον Βορρά είναι το ότι από μικρός έμαθα την αλλοιφή μελιτζανοσαλάτα, όταν στον Νότο ακόμα δεν υπήρχε. Τώρα την ξέρει ο καθένας, το 1980 όμως ήταν κληρονομιά της UNESCO εκεί πάνω.

Όλα τα μεζεκλίκια ήταν κληρονομιά της UNESCO.

Σαφώς και κάθε περιοχή, αναλόγως με την τοπική παραγωγή της είχε εξαιρετική διαχείριση των προϊόντων με τις αντίστοιχες παραλλαγές αλλά τα πολλά πιατάκια στο τραπέζι, ακόμη και με τα πιο απλά και ταπεινά υλικά είχαν συγκεκριμένη καταγωγή.

Γενικώς, άλλη η φιλοσοφία του στρωμένου τραπεζιού, που ανοίγει την όρεξη ακόμη και οπτικά και άλλη της "λαδόκολλας"...

[ΓΑΛΗ]

Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τα ποτά και πιο συγκεκριμένα τα ποτήρια. Ακόμη και για τύπους που καταναλώνουν την ίδια ποσότητα, άλλη η λογική του μικρού ποτηριού και άλλη του μπυροπότηρου.

[Communio Sancta]

Όπως και ο διαχωρισμός μπουγάτσας με τυρί με τυρόπιτα είναι σωστός.

Σαφώς, η μπουγάτσα δεν είναι μια οποιαδήποτε πίτα, είναι μπουγάτσα.
Ένα από τα συν της επαφής και καταγωγής από τον Βορρά είναι το ότι από μικρός έμαθα την αλλοιφή μελιτζανοσαλάτα, όταν στον Νότο ακόμα δεν υπήρχε. Τώρα την ξέρει ο καθένας, το 1980 όμως ήταν κληρονομιά της UNESCO εκεί πάνω.

Όλα τα μεζεκλίκια ήταν κληρονομιά της UNESCO.

Σαφώς και κάθε περιοχή, αναλόγως με την τοπική παραγωγή της είχε εξαιρετική διαχείριση των προϊόντων με τις αντίστοιχες παραλλαγές αλλά τα πολλά πιατάκια στο τραπέζι, ακόμη και με τα πιο απλά και ταπεινά υλικά είχαν συγκεκριμένη καταγωγή.

Γενικώς, άλλη η φιλοσοφία του στρωμένου τραπεζιού, που ανοίγει την όρεξη ακόμη και οπτικά και άλλη της "λαδόκολλας"...

Όταν έχασα τη μάνα μου, με κάλεσε η θεια μου την μεθεπόμενη για τραπέζι, και είχε στρώσει το πιο ΑΡΧΟΝΤΙΚΟ ελληνικό τραπέζι, μα όλα τα καλούδια, πιατάκια, πιάτα, μιλάμε για καρτ ποστάλ από την Κωνσταντινούπολη ήταν το τραπέζωμα. Νομίζω πως αυτή η κουλτούρα με τους μεζέδες είναι τοπ, την έχουν κι οι Άραβες, οι Ισπανοί τα λένε tapas, και οι Κινέζοι βάζουν τα πάντα στο περιστρεφόμενο τραπέζι και τρως από όλα, γενικώς δεν είμαι του παραγγέλνω μια μερίδα μόνο για μένα, το τραπέζι πρέπει να είναι πεδίο επικοινωνίας μέσω γεύσεων.