Να επαναφέρουμε τα χαμένα γράμματα στο Ελληνικό Λεξιλόγιο;

[Σαββάτιος]

Καλή ερώτηση. Δεν ξέρω, ίσως και να ήμουν θετικός. Αλήθεια, ποτέ χάθηκαν αυτά τα γράμματα;

Δεν γνωρίζω την ακριβή περίοδο. Γενικά:
Το δίγαμμα (και σαν γράμμα και σαν φθόγγος) είχε χαθεί στην αττικοϊωνική πολύ πριν την ελληνιστική εποχή (σε αντίθεση με άλλες διαλέκτους). Η ελληνιστική Κοινή προέρχεται κυρίως από την αττικοϊωνική.
Το κόππα δεν έπαυσε ποτέ φωνολογικά να υπάρχει (αλλιώς προφέρονται μέχρι σήμερα οι συλλαβές -κα-/-κο-/-κου- που θα αναγράφονταν με κόππα και οι συλλαβές -κ[ι]ε-/[κ[ι]ι- που θα αναγράφονταν με κάππα) αλλά έπαυσε να διακρίνεται επίσης από πολύ παλιά στην αττικοϊωνική.
Το σαν δεν απαντά σε όλες τις διαλέκτους. Αν θυμάμαι καλά απαντά ειδικά έντονα στην αρκαδοκυπριακή και τη δωρική.
Το σαμπι επίσης δεν απαντούσε σε όλες τις διαλέκτους (νομίζω μόνο στην μικρασιατική ιωνική). Τα δύο τελευταία είχαν περιθωριακή παρουσία...

Στη Μυκηναϊκή ελληνική υπήρχε και το γιωτ που προφερόταν ως «γι»: /j/

τα qα -qο-qου γίνανε πα-πο-που...
στα γιωνικά το ποιος ήταν κοῖος που φαίνεται να ήταν όμοιο με το λατινικό quoius κι εξού προ καταργησης του qόππα ίσως γραφόταν «qοῖος».

έτσι κι ο ίqqoς - equus έγινε ίππος με το χάσιμο του qόππα;...

Δεν γνωρίζω τις ακριβείς φωλολογικές τροπές που διακρίνουν το ελληνικό διαχρονικό γλωσσικό συνεχές από την ευρύτερη ινδοευρωπαϊκή οικογένεια και τις επιμέρους διακριτές διαλέκτους μεταξύ τους.

[taxalata xalasa]

Δεν γνωρίζω την ακριβή περίοδο. Γενικά:
Το δίγαμμα (και σαν γράμμα και σαν φθόγγος) είχε χαθεί στην αττικοϊωνική πολύ πριν την ελληνιστική εποχή (σε αντίθεση με άλλες διαλέκτους). Η ελληνιστική Κοινή προέρχεται κυρίως από την αττικοϊωνική.
Το κόππα δεν έπαυσε ποτέ φωνολογικά να υπάρχει (αλλιώς προφέρονται μέχρι σήμερα οι συλλαβές -κα-/-κο-/-κου- που θα αναγράφονταν με κόππα και οι συλλαβές -κ[ι]ε-/[κ[ι]ι- που θα αναγράφονταν με κάππα) αλλά έπαυσε να διακρίνεται επίσης από πολύ παλιά στην αττικοϊωνική.
Το σαν δεν απαντά σε όλες τις διαλέκτους. Αν θυμάμαι καλά απαντά ειδικά έντονα στην αρκαδοκυπριακή και τη δωρική.
Το σαμπι επίσης δεν απαντούσε σε όλες τις διαλέκτους (νομίζω μόνο στην μικρασιατική ιωνική). Τα δύο τελευταία είχαν περιθωριακή παρουσία...

Στη Μυκηναϊκή ελληνική υπήρχε και το γιωτ που προφερόταν ως «γι»: /j/

τα qα -qο-qου γίνανε πα-πο-που...
στα γιωνικά το ποιος ήταν κοῖος που φαίνεται να ήταν όμοιο με το λατινικό quoius κι εξού προ καταργησης του qόππα ίσως γραφόταν «qοῖος».

έτσι κι ο ίqqoς - equus έγινε ίππος με το χάσιμο του qόππα;...

Δεν γνωρίζω τις ακριβείς φωλολογικές τροπές που διακρίνουν το ελληνικό διαχρονικό γλωσσικό συνεχές από την ευρύτερη ινδοευρωπαϊκή οικογένεια και τις επιμέρους διακριτές διαλέκτους μεταξύ τους.

όπως στα γράφω είναι... ίσως!