στα χνάρια της ποίησης

[Πορφύριος Εξαρχίδης]

ΤΟ ΦΙΛΙ ΣΟΥ



Το γλυκόπικρο φιλί σου
το ένιωσα στη ζωή
ήμουνα και χθές μαζί σου
που κρατούσες τη βροχή

στα χέρια σου την είχες
κι εγινε δάκρυ φωτεινό
μες στην καρδιά μου ρίχνεις
φωτιά και κεραυνό

σε ένα απάνεμο λιμάνι
έγειρες το κορμί σου
σαν το πλοίο που δε φτάνει
στην άγονη γραμμή σου

τρέχεις για να γλιτώσεις
απο της μπόρας το κακό
μα εγώ, σου ζητώ να νιώσεις
το φιλί μου το στερνό

σκίρτησε η ψυχή
κοντά σου θέλει να γείρει
στης μυρωδιάς σου την πνοή
δίπλα στο όμορφο γεφύρι

Να στο κάνω πιο όμορφο, με κάποιες δικές μου παρεμβάσεις; Αν φυσικά μου το επιτρέπεις.

[Πορφύριος Εξαρχίδης]

Trouble in aisle five

Buy one get one free
Sail away with me
Through this endless plain

Trust this sweet desire
Fat pig and esquire
No one is to blame

Get me my meat and my corn
As long as I can keep on holding on
I feel like I’m about to cry
Trouble in aisle...

Feels like I’m about to die
Trouble in aisle five

Buy one get one free
Sail away with me
Through this haunted place

Get me my meat and my corn
As long as I can keep on holding on
I feel like I’m about to cry
Trouble in aisle...

Feels like I’m about to die
Trouble in aisle five

I can’t bend no more
I can’t fit through the door
Bless my hungry eyes

Feed me buyer
Through the lack of the things you long
I found the hole in your heart
I’m gonna fill it up with

I found the fault in your soul
I’m gonna fill it up with more

[vag_el]

Να σου,η λύπη που έγινε μελαγχολία
και κάποτε ,για φαντάσου,
η αγάπη μας τραγωδία

στο απέραντο κενό,
σε μια σιωπή
το να ζώ κοντά σου
ήτανε σκέψη ιλαρή

μεθυσμένες εικόνες του μυαλού
με δυο λέξεις μοναχικές
στο απέραντο του ουρανού
το να αντέξεις του κόσμου τις προσμονες

ήταν το λίγο της αγάπης
του Ήλιου το φώς πολύ
το άρωμα μιας γλυκυτάτης
ανεμώνας στην βροχή

[vag_el]

πάντοτε ήμουνα μικρός
ανάμεσα σε υψηλά βουνά
σα σπουργιτάκι το παράθυρο καθώς σκαλίζει

έβλεπα στις κορυφές να φυσά
να με παίρνει ο αέρας
τα μάτια να μου σφαλίζει

η γνώση ,κοινή αρχή
και οι καρδιές μας ν΄ακουμπάνε
σε μιά ελεύθερη πτώση
που άραγε θα βγεί
που άραγε μας πάνε


πάντοτε ήμουνα μικρός
σα μυρμηγκάκι τρυφερό
μα έτσι μέσα μου μπήκε ο Θεός
της ψυχής μου βάσανο και τυχερό

σηκώσαν τα τείχη της Αυγής
τον ήλιο πως θα βλέπουμε εμείς
τ΄ολόγιωμο φεγγάρι πως θα κοιτάμε
τι μνήμες θά χουμε να τραγουδάμε

[vag_el]

Πόσο με πονούν ,οι μικρές,
μικρές σου λέξεις
μπές στον δρόμο
που εσύ θα διαλέξεις

τον θάνατο ή την ζωή
ακριβές,μα όλες δικές σου


Μια πληγή τώρα πια η ψυχή μου
Την αγγίζεις και συνέχεια πονάει
σα μαστίγια που χτυπούν το κορμί μου
το ζητιανευεις μα άλλη τώρα φιλάει

[vag_el]

Καταδικασμένοι όλοι τους,
ανέβηκαν στου κόσμου τις κορφές,
μοιρολάτρες ,του σύμπαντος επαίτες
πιασμένοι χέρι χέρι,όλοι τους γίναν δικαστές

ποιός λίγο ,ποιός πολύ ,γιομάτοι με θυμό,
λήστεψαν τη ζωή και φύγαν,με την
ανασαιμιά στα χείλη,της τέχνης τους
ποτήρι,ξεδιψούν με δροσερό νερό

είναι άγονη αυτή η γή,στέρφα
και έλιωσε στο κλάμα,
λουλούδι που λύγισε το κορμί
για να σε δεί αντάμα

λάθη ήσαν,του παρελθόντος χρόνοι
σαν άγρια ωδή στην κεφαλή που τριγυρίζει
αρρώστια που δεν έφυγε ακόμη
και την ψυχή σου την μαυρίζει

Καταδικασμένη είσαι,να γεννοβολάς,
παιδιά που σκόρπισες στους δρόμους
χρόνια που απέφευγες τους πόνους,
μα σε κυνηγούν όπου κι αν πάς.



΄

[vag_el]

της μέρας τα φαντάσματα να φοβάσαι
αυτά που σε κυνηγούν στο φώς του ήλιου
κι όχι τη νύχτα ,που ήρεμα κοιμάσαι
στην αγκαλιά ενός φίλου

μερες πάνε,μέρες έρχονται,δε σταματάνε,
στα κόκκινα φανάρια της ζωής,
χέρια δουλευτού που μάθαν ν΄αγαπάνε
στον τρύγο μιας αόρατης πνοής

περνάν οι ώρες ,περνάν τα χρόνια
βουνά που έμειναν φέτος δίχως χιόνια
ταξιδεύεις σε θολά νερά,
σ΄ενα πλοίο που φεύγει μακριά

τι σου συμβαίνει?το χάδι της μάνας
κι ένα στο μέτωπο τρυφερό φιλί
που κι αυτό δεν καταφέρνει,
να σου γλυκάνει την πληγή

μέσα σου ,φωνές που ακούς να κανονίζουν
τη ζωή δίχως να συμμετέχεις
να γροικάς και να αντέχεις
θές δε θές να βλέπεις τα βαπορια ν΄αρμενίζουν

μα,που είσαι?για που πάς?
για άλλα είσαι φτιαγμένος εσύ
κι έτσι απ΄το παραθύρι όπως κοιτάς
μάταια να γδέρνεις την ψυχή

κι όταν όλα τελειώσουν,μάταια πάλι
θα νομίσεις,πως ήταν όλα αυτά
σφαίρες στο σώμα που θα λιώσουν
και χρυσα στα χέρια σου καρφιά

τα δικά μας μάτια μόνον τότε θ΄ανταμώσουν

[georgebi]

https://www.lifo.gr/videos/on-air/o-ody ... lapathioti

[vag_el]

https://www.lifo.gr/videos/on-air/o-ody ... lapathioti

Τελικά η απαγγελία παίζει βασικό ρόλο είτε σε κείμενο είτε σε ποιηση.
Το ποίημα δε μου άρεσε.Το είπε όμως πολύ σαγηνευτικά και με κράτησε στο να το ακούσω όλο.

[vag_el]

Είν΄ένα μέρος ,που δε φυτρώνει τίποτα
μήτε φυτό ,μήτε και αρωματικό λουλούδι,
δε ξέρω αν είναι το χώμα τρυφερό,
ή αν φταίει αυτός που το οργώνει

μα πιότερο κι απ τη ζωή του
θέλει να σκιαχτεί ,απ΄ένα γλυκό τραγούδι
που έφερε το σύννεφο εδω΄κάτω
στης χειμωνιάς τον ίσκιο

¨Ηλιο το λέν΄μωρέ,κι ας κάνει παγωνιά
αλήθεια που μου μίλησες
τα χείλη που μου φίλησες
και μ ΄αγγιξες την καρδιά

[vag_el]

μπόρες έχει η ζωή,
μα αφού κι αυτές περνάνε,
μέσα τους κλείνουν όσους αγαπάνε
και φεύγουνε μαζί

τα περισσότερα βράδυα
μόνος μου γροικώ,
τ΄ατέλειωτο τραγούδι
και της ψυχής μου τα σκοτάδια
παίζω στ΄οργανάκι το μικρό

είναι σύννεφο η ζωή,
είναι αγέρι
της θάλασσας κύμα

δάκρυ που πέτρωσε η ψυχή
κι έγιν΄απο βράχος ποίημα

[ΠΑΓΧΡΗΣΤΟΣ]

ΟΜΟΗΧΙΑΣ ΕΓΚΩΜΙΟΝ

Πρώτα το κόμμα έστιξε κόμμα για το κώμα
δύσκολες κλίσεις μα και κλήσεις και παπάρια
εύφορος έφορος σού σβήνει τα φανάρια
το κλίμα γέρνει και το κλήμα πάει στο χώμα!

Κάτω απ’ το κύτος να το κήτος που σαλεύει
οίον το ίον μα κι η πίννα μεσ’ την πείνα
μα ουδέ η νύξις ούτ’ η νήξις σαγηνεύει
ούτε ο μυχός ούτε ο μοιχός δε λέει ξεκίνα!

Στη ρύση μπαίνει πάλι η ρήση και σ’ ανάβει
η ρίμα σου έγινε ρήμα και πάλι ρίμμα
το πύον ποίον πια θαρρείς πως αναπαύει
η σκήτη έσκισε τα σκύτη σου και κρίμα!

Κτήτωρ και κτίτωρ του ναού σου που δεν είδες
μέλι σού μέλλει κι αν σε μέλει μην το κρύψεις
είσαι βροτός μα και βρωτός εκεί που πήγες
δείγμα του δήγματος εδώ θ’ αποκαλύψεις!

[ΓΑΛΗ]

ΟΜΟΗΧΙΑΣ ΕΓΚΩΜΙΟΝ

Πρώτα το κόμμα έστιξε κόμμα για το κώμα
δύσκολες κλίσεις μα και κλήσεις και παπάρια
εύφορος έφορος σού σβήνει τα φανάρια
το κλίμα γέρνει και το κλήμα πάει στο χώμα!

Κάτω απ’ το κύτος να το κήτος που σαλεύει
οίον το ίον μα κι η πίννα μεσ’ την πείνα
μα ουδέ η νύξις ούτ’ η νήξις σαγηνεύει
ούτε ο μυχός ούτε ο μοιχός δε λέει ξεκίνα!

Στη ρύση μπαίνει πάλι η ρήση και σ’ ανάβει
η ρίμα σου έγινε ρήμα και πάλι ρίμμα
το πύον ποίον πια θαρρείς πως αναπαύει
η σκήτη έσκισε τα σκύτη σου και κρίμα!

Κτήτωρ και κτίτωρ του ναού σου που δεν είδες
μέλι σού μέλλει κι αν σε μέλει μην το κρύψεις
είσαι βροτός μα και βρωτός εκεί που πήγες
δείγμα του δήγματος εδώ θ’ αποκαλύψεις!

Πολύ καλός.

Και πολύ ενδιαφέρον το παιχνίδι με τις ομόηχες λέξεις.



Μου ´φερε στο μυαλό το Κούρο Σίβο του Καββαδία.

[ΠΑΓΧΡΗΣΤΟΣ]

Πολύ καλός.
Και πολύ ενδιαφέρον το παιχνίδι με τις ομόηχες λέξεις.
Μου ´φερε στο μυαλό το Κούρο Σίβο του Καββαδία.

Μερσί!
Όντως είναι τονισμένο και άδεται κατά το "Κούρο Σίβο"

[ΓΑΛΗ]

Πολύ καλός.
Και πολύ ενδιαφέρον το παιχνίδι με τις ομόηχες λέξεις.
Μου ´φερε στο μυαλό το Κούρο Σίβο του Καββαδία.

Μερσί!
Όντως είναι τονισμένο και άδεται κατά το "Κούρο Σίβο"

Πραγματικά χαίρομαι που 'πιασα το ρυθμό του.