πατησιωτης έγραψε: 01 Φεβ 2025, 15:45
Σαββάτιος έγραψε: 01 Φεβ 2025, 14:27
πατησιωτης έγραψε: 01 Φεβ 2025, 14:24
είχε
Οι Μανιάτες και οι Υδραίοι ήθελαν να απαλλαγούν από τον σουλτάνο και να δημιουργήσουν ένα νέο ελληνικό κράτος στο οποίο δεν ήταν απαραίτητο να κάνουν αυτοί κουμάντο αλλά νόμιζαν ότι τουλάχιστον θα διατηρήσουν την αυτονομία που είχαν επί σουλτάνου διότι ουσιαστικά η Μάνη και η Ϋδρα ήσαν αυτόνομες περιοχές που απλά πλήρωναν ένα φόρο.Διεπίστωσαν ότι σε ένα ευρωπαικού τύπου κράτος που ήθελε να φτιάξει ο Καποδίστριας αυτόνομες περιοχές δεν υπάρχουν και εστράφησαν εναντίον του.Δεν γλύτωσαν όμως αυτό που ήθελαν.Μετά τον Καποδίστρια που δεν είχε μαζί του κανένα ήλθε ο Όθωνας με Βαυαρούς στρατιώτες και δημιούργησε τις κρατικές δομές της Ελλάδος.
Άρα ήθελαν να κάνουν κουμάντο (έστω μόνο στο τόπο τους οικειοποιούμενοι μόνο αυτό το κομμάτι της σύνολης εξουσίας). Πώς ορίζεται όμως ο ήρωας; Αυτός ο οποίος θυσιάζεται γιατί αποβλέπει σε προσωπικό όφελος ή σε συλλογικό;
Μη ζητάς από ανθρώπους να έχουν κάποιο ιδανικό που δεν το ξέρουν.Για αυτούς οι έννοιες "ελευθερία" και Έλλάδα" σήμαιναν να φύγουν οι Τούρκοι και τα υπόλοιπα να μείνουν ίδια.Δεν είχαν ιδέα για το πως είναι ένα σύγχρονο κράτος.Ονόμαζαν τους εαυτούς τους Σπαρτιάτες σε πολλά έγγραφα διότι πίστευαν ότι κατάγονται από την αρχαία Σπάρτη η οποία βέβαια ποτέ δεν δέχθηκε κάποια ενιαία ελληνική αρχή πάνω από τη Σπάρτη.Το συλλογικό συμφέρον όπως το αντιλαμβάνονταν ήταν εθνικοτοπικιστικό,δηλαδή κάτι σαν ομοσπονδία κοινοτήτων και όχι το ευρωπαικό κράτος όπως ήθελε ο Καποδίστριας.Αλλά τελικά όταν δημιουργήθηκε αυτό το κράτος από τον Όθωνα έγιναν σε πολύ μεγάλο βαθμό στελέχη του και στρατιωτικοί.
Πατησιώτη έχω πλήρη επίγνωση της εθνολογικής κατάστασης της εποχής (απουσία έθνους). Εσύ μου ζητάς να
κρίνω με τα ιστορικά δεδομένα της εποχής.
Όμως οι Μανιάτες
και πολλές άλλες ομάδες και προσωπικοτητες (δεν έχω τίποτα ειδικά εναντίον των Μανιατών) εκεί έξω είναι γνωστοί ως
«εθνικοί» «ήρωες». Η «ελληνική» «εθνική» Επανάσταση είναι
μυθοποιημένη ως προς σε κάθε της πτυχή. Και ακόμη χειρότερα γίνεται προσπάθεια «δικαιολόγησης» (προσοχή αναφέρομαι σε προσφορά ιστορικού άλλωθι όχι ιστορικής εξήγησης) πράξεων ανθρώπων λόγω «ανικανότητας εκ μέρους τους να καταλάβουν κάτι περισσότερο»!
Διαφωνώ με αυτούς που λένε ότι «δεν μπορείς να
κρίνεις την πράξη/απόφαση/λόγια μίας ιστορικής προσωπικότητας επειδή η ίδια δεν μπορούσε να κατανοήσει αυτό και το άλλο». Ναι! Αν μου ζητηθεί να περιγράψω/εξηγήσω τη στάση κάποιου της εποχής θα φέρω το Οθωμανικό κοινωνικοδιοικητικό σύστημα στη συζήτηση για να κατανοηθεί η δράση του. Εδώ όμως δεν μου ζητείται να
εξηγήσω ιστορικά μία πράξη (γιατί έγινε δηλαδή). Μου ζητείται να
κρίνω αν ήταν σωστή. Αν οφέλησε ή έβλαψε. Αν πρέπει να θεωρώ ότι χρωστώ «χωρίς όρια» στην χ και y ιστορική ομάδα/προσωπικότητα.