20ος αιώνας - σύγχρονη μουσική

[Bazoomba]

Ο ανθρωπος ειναι το μονο ον που μπορει να βιωσει τον κοσμο με 2 τροπους. Ο ενας ειναι ο εντατικος τροπος ( που απανταται και σε ολα τα υπολοιπα οντα). "Το μονοπάτι του θεού". Εκφραση του εντατικου βιωματος ειναι η καλλιτεχνική δημιουργία.

Ο αλλος ειναι ο εκτατικος. Ετυμολογικά δηλαδή, αυτός που προυποθέτει την έξοδο από τα δεσμά του σώματος, το 3rd person view, όπου ο εαυτός και το εγώ διαχωρίζονται, και ο κόσμος γίνεται αισθητός επισταμένως. Εκφραση του εκτατικού βιώματος ειναι η γλώσσα και δευτερευόντως η επιστήμη. "Το μήλο της Εδέμ".

[sys3x]

Αυτός είναι μίνιμαλ; Εμένα μου ακούστηκε σαν Κλάιντερμαν.

Για του Λουδοβίκο λές; Απατεώνας είναι απλά. Βρήκε τη χήνα με τα χρυσά αυγά και πουλάει "ποιότητα" και φιγούρα σε αφελείς. Υπάρχει μεγάλο κοινό. Όρεξη να 'χει κάποιος να τους αρμέξει.

Δεν είναι κακό αυτό Στ, τουλάχιστον για τον Λούντβιχ , ξέρεις πόσα μουνάκια γουστάρουν το λα μινόρε - σολ ματζόρε - φα ματζόρε; ε; Ξέρεις. Ε σκέψου τώρα πόσα από αυτά έχει πάρει ο Λούντβιχ βγάζοντας μάλιστα κι έναν σκασμό λεφτά.

[sys3x]

Ο ανθρωπος ειναι το μονο ον που μπορει να βιωσει τον κοσμο με 2 τροπους. Ο ενας ειναι ο εντατικος τροπος ( που απανταται και σε ολα τα υπολοιπα οντα). "Το μονοπάτι του θεού". Εκφραση του εντατικου βιωματος ειναι η καλλιτεχνική δημιουργία.

Ο αλλος ειναι ο εκτατικος. Ετυμολογικά δηλαδή, αυτός που προυποθέτει την έξοδο από τα δεσμά του σώματος, το 3rd person view, όπου ο εαυτός και το εγώ διαχωρίζονται, και ο κόσμος γίνεται αισθητός επισταμένως. Εκφραση του εκτατικού βιώματος ειναι η γλώσσα και δευτερευόντως η επιστήμη. "Το μήλο της Εδέμ".

Ναι μλκ, δώσε του υλικό να εκπαιδεύσουμε όλες μαζί τα λλμ της micro$oft.

[ST48410]

Σταθαρε, αυτο με την 3χιλιετη συνεχεια του δυτικου πολιτισμου δεν το νογας λιγο; Αν και ο σαρπ δινει την εντυπωση ενος ασχετου με το θεμα (οπως εγω) δεν εχει αδικο οταν σου λεει πως δεν μπορεις να θεσεις αντικειμενικα κριτηρια στην τεχνη.

Μα δεν τα έθεσα εγώ. Στα θέτει η εξέταση της ιστορίας και συστηματικότερα κάποιοι θεωρητικοί που είναι και συνθέτες. Που ξέρουν τη δουλειά κι από μέσα.

Τι εννοείς όμως με αυτό που γράφεις για την 3χιλιετή συνέχεια του δυτικού πολιτισμού. Όλη η δύση στα βιβλία της το δέχεται ότι η εκκίνηση αυτού του τρόπου αντιμετώπισης των πραγμάτων συνέβη συστηματικά κάπου στην Αρχαία Ελλάδα, χοντρικά γύρω στο 1000 πχ. Τέχνη είχες και πριν αλλού. Αλλά το να καταλάβει το άτομο ότι είναι ξεχωριστό και να το διεκδικήσει σε διάφορες δραστηριότητες του βίου του, συνέβη εδώ σε αυτά τα χώματα. Γιατί και πως είναι μεγάλη συζήτηση, αλλά συνέβη. Και όπως έχουμε γράψει και σε άλλα νήματα είχε πολλές και ποικίλες συνέπειες. Στον πολιτικό βίο την δημιουργία της δημοκρατίας. Καταλαβαίνεις ότι εσύ είσαι διαφορετικός από τους γύρω και ζητάς να αναμετρηθείς μαζί τους για τη θέση στο στράτευμα ή στο πολίτευμα. Και σου αναγνωρίζεται αυτή η δυνατότητα. Δεν ήταν πάντα και παντού έτσι.

Η καλλιτεχνικη δημιουργια ειναι απορροια της εντατικης λειτουργιας του αισθανεσθαι.

Δεν είμαι σίγουρος τι σημαίνει αυτό. Ο άνθρωπος από τότε που βρίσκουμε αντικείμενα, ρούχα, εργαλεία, τα διακοσμεί. Κάνει πράγματα που πέρα από λειτουργικά, θέλει να είναι όμορφα, ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό για τον καθένα ή την κάθε εποχή.

Εσυ προσπαθεις επισταμενα να μελετησεις τα αποτελεσματα αυτης της εντατικης λειτουργιας στον δικο μας , τον δυτικο πολιτισμο, που ειναι πολυ νεοτερος απόσο τον κανεις, επιβαλλοντας σε αυτη την εκτατικη θεαση μια αξιωση καθολικοτητας.

Εμείς καλούμαστε να μελετήσουμε τα έργα τέχνης και να κρατήσουμε για τον εαυτό μας τα αξιολογότερα. Όλα δεν μπορείς να τα γευτείς ή να τα διδάξεις αν χρειαστεί. Η ζωή είναι πολύ μικρή. Τι θα κρατήσεις και τι θα αφήσεις;

Αν πας με τους δημοσιογράφους, θα κρατήσεις ό,τι σου αρέσει; Είναι όμως αυτό ένα ασφαλές κριτήριο; Όχι βέβαια εκτός και αν έχεις εξασφαλίσει ότι έχεις ταυτόχρονα τη μεγαλοφυΐα και το γούστο του Μότσαρτ. Άντε βρες το αυτό. Οπότε πρέπει να τεθούν κριτήρια.

Τότε χωρίζει απλά τους διάφορους τύπους κοινωνικής οργάνωσης και τον τρόπο που παράγουν τέχνη. Δεν μπορείς να κρίνεις την λαϊκή τέχνη που είναι αποτέλεσμα συλλογικών διαδικασιών και απόσταγμα του γούστου μιας περιοχής και μιας κοινωνικής ομάδας με τα ίδια κριτήρια που θα κρίνεις ένα έργο σοβαρής τέχνης που είναι προσωπικές επιλογές και υπογεγραμμένες του χ καλλιτέχνη.

Οπότε όταν βάζω κριτήρια αναφέρω προσεκτικά το πλαίσιο το οποίο εξετάζω. Μιλάμε λοιπόν για την σοβαρή δημιουργία στα πλαίσια του δυτικού πολιτισμού. Σε αυτό το αυστηρό πλαίσιο αναζητούμε πνευματικά επιτεύγματα. Αυτό είναι τα έργα τέχνης. Το να πάρει ένας καλλιτέχνης υλικό (ήχους, χρώματα, μάρμαρο, χαλκό κλπ), να πάρει τους δεδομένους τρόπους χρήσης αυτού του υλικού και να έχει την ευφυΐα και το γούστο να δώσει προσωπικές λύσεις στο πρόβλημα της σύνθεσης που παραμένει πάντα το ίδιο ανά τους αιώνες. Πως συναρμόζεις τα υλικά σου ώστε να μη γίνει μία σαλάτα αλλά ένα ενιαίο σύνολο (το έργο) το οποίο θα έχει ενότητα, ποικιλία και επιλογές καλού γούστου.

[ST48410]

Για να συνοψίσουμε το παραπάνω κείμενο σε τρία βασικά σημεία:

1. **Αμφισβήτηση της συνεχούς γραμμής του δυτικού πολιτισμού**: Γίνεται κριτική στην ιδέα ότι ο δυτικός πολιτισμός έχει μια αδιάσπαστη τρισχιλιετή ιστορία. Η χρονική του συνέχεια και η επίδρασή του φαίνονται υπερβολικές.

2. **Η τέχνη και η αντικειμενικότητα**: Υποστηρίζεται ότι η καλλιτεχνική δημιουργία προέρχεται από την εντατική λειτουργία του αισθήματος και όχι από αντικειμενικά κριτήρια. Δεν είναι δυνατό να καθοριστούν απόλυτα ή παγκόσμια πρότυπα για την τέχνη.

3. **Κριτική στην οικουμενικότητα της δυτικής θέασης**: Ο συγγραφέας τονίζει ότι η μελέτη της τέχνης μέσα από τη δυτική σκοπιά δεν μπορεί να αξιώνει καθολικότητα, καθώς αυτή η προσέγγιση είναι περιορισμένη και νεότερη από ό,τι ισχυρίζεται.

Δες την προηγούμενη απάντηση. Νομίζω απαντώ και στα 3. Σε ό,τι θέλεις να επεκταθώ

[sys3x]

Σταθαρε, αυτο με την 3χιλιετη συνεχεια του δυτικου πολιτισμου δεν το νογας λιγο; Αν και ο σαρπ δινει την εντυπωση ενος ασχετου με το θεμα (οπως εγω) δεν εχει αδικο οταν σου λεει πως δεν μπορεις να θεσεις αντικειμενικα κριτηρια στην τεχνη. Η καλλιτεχνικη δημιουργια ειναι απορροια της εντατικης λειτουργιας του αισθανεσθαι. Εσυ προσπαθεις επισταμενα να μελετησεις τα αποτελεσματα αυτης της εντατικης λειτουργιας στον δικο μας , τον δυτικο πολιτισμο, που ειναι πολυ νεοτερος απόσο τον κανεις, επιβαλλοντας σε αυτη την εκτατικη θεαση μια αξιωση καθολικοτητας.

Κι όμως μπαζ, η αρχή έγινε με την ελληνική τραγωδία, εκεί μπήκανε τα θεμέλια και κατά βάσιν (sic) δεν έχουν αλλάξει και δεν τα βλέπω να αλλάζουν με τρίποντα.

Τώρα το μόνον που μένει από την πλευρά μου είναι να σου εξηγήσω για ποια αρχή ομιλώ.
Το αφήνω για μετά...

[ST48410]

Ο ανθρωπος ειναι το μονο ον που μπορει να βιωσει τον κοσμο με 2 τροπους. Ο ενας ειναι ο εντατικος τροπος ( που απανταται και σε ολα τα υπολοιπα οντα). "Το μονοπάτι του θεού". Εκφραση του εντατικου βιωματος ειναι η καλλιτεχνική δημιουργία.

Ο αλλος ειναι ο εκτατικος. Ετυμολογικά δηλαδή, αυτός που προυποθέτει την έξοδο από τα δεσμά του σώματος, το 3rd person view, όπου ο εαυτός και το εγώ διαχωρίζονται, και ο κόσμος γίνεται αισθητός επισταμένως. Εκφραση του εκτατικού βιώματος ειναι η γλώσσα και δευτερευόντως η επιστήμη. "Το μήλο της Εδέμ".

Δεν είμαι καλός σε αυτά. Δεν τα έχω πολυκαταλάβει ακόμα.

Ας γίνουμε λίγο πιο απλοί. Δεν σου λέω ούτε τι να σου αρέσει ούτε πως πρέπει να προσεγγίσεις ένα έργο τέχνης. Ο καθένας έχει διαφορετικά βιώματα και διαφορετικές προσλαμβάνουσες και θα του αρέσουν διαφορετικά πράγματα.

Σου λέω όμως το εξής. Ένα νανούρισμα που μου τραγουδούσε η μητέρα μου στην κούνια έχει συνδεθεί πλέον στον εγκέφαλό μου με αναμνήσεις ασφάλειας, θαλπωρής, στοργής και μπορεί να με συγκινεί ως προς αυτό. Τώρα που το ξέρω και το αναγνωρίζω αυτό, αν κληθώ να κρίνω την μουσική αξία εκείνου του νανουρίσματος είμαι πλέον υποψιασμένος ότι μου αρέσει για τελείως εξωκαλλιτεχνικούς λόγους.

Άρα αν με ενδιαφέρει αν αυτό σαν μουσική έχει κάποια γενικότερη αξία, πρέπει να πάω σε αμιγώς καλλιτεχνικά κριτήρια. Αλλιώς είμαστε όλοι δημοσιογράφοι (κατά το φιλόλογοι του enaon). Ο καθένας θα λέει ό,τι να 'ναι και θα γράφει ό,τι να 'ναι και θα διαμορφώνει γενιές αγράμματων εύκολα χειραγωγήσιμων ακροατών.

Κι αν βάλουμε κριτήρια μετά τι; Τίποτα απολύτως. Θα συνεχίσεις να ακούς αυτό που σου αρέσει για όποιους λόγους σου αρέσει. Απλά δεν θα είσαι αφοριστικός (αυτά που δεν μου αρέσουν είναι βλακείες) και αν τύχει και έχεις την ευθύνη κάποιων αποφάσεων (αν πχ πρέπει να αποφασίσεις αν το παιδί σου θα σπουδάσει μουσική), θα πάρεις αυτές τις αποφάσεις με μεγαλύτερη ασφάλεια και ευρύτητα πνεύματος.

[ΣΑΤΑΝΙΚΟΣ ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ]

Ο ανθρωπος ειναι το μονο ον που μπορει να βιωσει τον κοσμο με 2 τροπους. Ο ενας ειναι ο εντατικος τροπος ( που απανταται και σε ολα τα υπολοιπα οντα). "Το μονοπάτι του θεού". Εκφραση του εντατικου βιωματος ειναι η καλλιτεχνική δημιουργία.

Ο αλλος ειναι ο εκτατικος. Ετυμολογικά δηλαδή, αυτός που προυποθέτει την έξοδο από τα δεσμά του σώματος, το 3rd person view, όπου ο εαυτός και το εγώ διαχωρίζονται, και ο κόσμος γίνεται αισθητός επισταμένως. Εκφραση του εκτατικού βιώματος ειναι η γλώσσα και δευτερευόντως η επιστήμη. "Το μήλο της Εδέμ".

δεν ξοδεύω άλλα τόκενς σήμερα, κόφτε τα λαιμά σας

[sharp]

Αυτό το τελευταίο για τί το ξαναλές και το τονίζεις; Τι ακριβώς εννοείς λέγοντας μόνο;

Ότι εκείνη την εποχή υπήρχαν παράλληλες αναζητήσεις και από άλλους συνθέτες για το πως αναπτύσσεις το μουσικό υλικό όταν δεν υπάρχει η καθιερωμένη τονικότητα με όλες τις μικροδομές και μακροδομές και την μοτιβική επεξεργασία που ταίριαζε στην τονικότητα. Έπρεπε να βρεθεί ένα εργαλείο που θα προσφέρει υλικό. Ο Σαίνμπεργκ έκανε αυτή την πρόταση η οποία ακολουθήθηκε και από τους μαθητές του που ήταν πολύ σπουδαίοι συνθέτες και επικράτησε. Θα μπορούσε να είχε κάποιος άλλος μια πιο λειτουργική πρόταση και να είχε ακολουθηθεί εκείνη.

Δηλαδή η ατονικότητα ήταν μια νομοτελειακή κατάληξη των αλλαγών που άρχισαν με τον σταδιακό εμπλουτισμό των κλιμάκων με ξένες νότες κάποιους αιώνες πριν. Έκανες μετρατροπίες, έβαδες διπλές δεσπόζουσες, κάποια στιγμή δοκίμαζες χρωματικές μελωδίες, σταδιακά όλο και πιο απομακρυσμένες μετατροπίες, σταδιακά όλο και πιο απότομες αλλαγές του τονικού κέντρου μέχρι που έφτασες στο Βάγκνερ και στους τριγύρω και υπάρχουν σημεία που χάνεται η αίσθηση του τονικού κέντρου πλήρως για κάποιο διάστημα. Ταυτόχρονα και οι πειραματισμοί με διτονικότητα κλπ. Σταδιακά λοιπόν καταλύθηκε το τονικό κέντρο. Ήταν απλώς θέμα χρόνου να έχεις ατονική μουσική. Δωδεκαφθογγική όχι απαραίτητα. Αν κάποιος άλλος είχε καλύτερη ιδέα ή διαφορετικό εργαλείο που θα επικρατούσε, τότε θα χρησιμοποιούσαν εκείνο.

Πρόσεξε κάτι όμως, η πολυτονικότητα (Μιγιώ, Στραβίνσκυ) απέχει έτη φωτός, όπως και όλες οι άλλες τεχνοτροπίες, γιατί παραμένουν στην συγχορδία και τη συμφωνία των συνηχήσεων.

Το σύστημα που επικράτησε δεν παρουσιάζει απλά την απώλεια του τονικού κέντρου, αυτό ναι είχε χαθεί πιο πριν (Βάγκνερ και κατόπιν Μπρούκνερ, Μάλερ), αλλά την μόνιμη διαφωνία, χωρίς σημείο ανάπαυλας. Οι μακρυνές μετατροπίες όσο κι αν ξενίζουν, τις συνηθίζει το αυτί και προσαρμόζεται γιατί του δίνεις την ανάσα της διατονικής συγχορδίας, ακόμη κι αν είναι άσχετη με την προηγούμενη. Μουσικές όπως του Σκριάμπιν, με τις πυκνές χρωματικές αρμονίες και την έντονη συναισθηματική φόρτιση, δίνουν περιθώριο στο αυτί να αντιληφθεί τι παίζεται, παρότι ξεφεύγουν από την πεπατημένη.

Όταν όμως επιδιώκεις διαρκώς κάτι που το αυτί μελωδικά δεν το απορροφά κι όταν επί πλέον ως συνήχηση δίνεις την εντύπωση ότι οι νότες είναι τυχαίες, τότε καταλήγει ο ακροατής να ακούει ένα πέπλο μουσικής που κινείται στο χώρο χωρίς κανένα διακριτό σημείο. Δεν καταλαβαίνει ούτε που αρχίζει ούτε που τελειώνει και δεν ωφελεί να του το εξηγήσεις, γιατί δεν μπορεί να το απολαύσει.

Και μια που λέγαμε για ταινίες, συνήθως τέτοιες μουσικές ταιριάζουν (και μπαίνουν) σε ταινίες, όπως ο Πεντερέτσκι στην Λάμψη του Κιούμπρικ.

Με δυο λόγια, άλλο δεν έχω ένα τονικό κέντρο κι άλλο αποφεύγω τη συμφωνία παντού, επιδιώκω δηλ. το ακριβώς αντίστροφο από αυτό που έκαναν οι προηγούμενοι. Αυτό έφερε ο Σαίνμπεργκ και το επέκτειναν οι σειραϊστές, δες τους αρχικούς κανόνες που έγραψα παραπάνω.

[ST48410]

Αυτός είναι μίνιμαλ; Εμένα μου ακούστηκε σαν Κλάιντερμαν.

Για του Λουδοβίκο λές; Απατεώνας είναι απλά. Βρήκε τη χήνα με τα χρυσά αυγά και πουλάει "ποιότητα" και φιγούρα σε αφελείς. Υπάρχει μεγάλο κοινό. Όρεξη να 'χει κάποιος να τους αρμέξει.

Δεν είναι κακό αυτό Στ, τουλάχιστον για τον Λούντβιχ , ξέρεις πόσα μουνάκια γουστάρουν το λα μινόρε - σολ ματζόρε - φα ματζόρε; ε; Ξέρεις. Ε σκέψου τώρα πόσα από αυτά έχει πάρει ο Λούντβιχ βγάζοντας μάλιστα κι έναν σκασμό λεφτά.

Εξήγησα και στο άλλο νήμα γιατί τον λέω απατεώνα. Γιατί είχε σπουδαίους δασκάλους και ξέρει πως λειτουργούν τα πράγματα. Και δεν μου φταίει αυτός. Τη δουλειά του κάνει. Η Μενδώνη όμως που πληρώνει από τους φόρους μας τον απατεώνα, ενώ τα λεφτά για τον πολιτισμό δεν περισσεύουν, φέρει ευθύνη. Τι βύσμα πρέπει να έχει αυτή και παραμένει σε αυτή τη θέση, δεν το έχω καταλάβει ακόμα. Αλλά βλέπεις κι ο Μητσοτάκης δεν πρέπει να σκαμπάζει από αυτά για να την κρίνει. Οπότε είμαστε στο έλεος του όποιου αχρηστοανίδεου έχει για σύμβουλο*.

Παρακαλείται όποιος νεοδημοκράτης έχει σχετική γνώμη να μας ενημερώσει ποιος είναι αυτός που εισηγείται για θέματα πολιτισμού στον πρωθυπουργό. Δεν το γράφω ειρωνικά. Θα ήθελα να ξέρω ποιον να βρίζω.

[sys3x]

Τέχνη είχες και πριν αλλού. Αλλά το να καταλάβει το άτομο ότι είναι ξεχωριστό και να το διεκδικήσει σε διάφορες δραστηριότητες του βίου του, συνέβη εδώ σε αυτά τα χώματα.

ST48410, μέσα σε αυτό κρύβεται όλο, όλο όμως το ζουμάκι του θέματος της συζήτησης που μάλιστα ακυρώνει το ίδιο το θέμα καθώς αυτή η ουσία του θέματος για την οποία ομιλώ μετακινεί σε ακόμη πιο απλό επίπεδό το περί τίνος πρόκειται.
Αφού κρατήθηκα όμως μέχρι τώρα θα σε βοηθήσω αν θέλεις να φτάσουμε μαζί σε αυτό το, λογικότατο, συμπέρασμα που απέφυγα να ξεφουρνίσω με το καλημέρα, αν θέλεις βέβαια.

[ST48410]

Τέχνη είχες και πριν αλλού. Αλλά το να καταλάβει το άτομο ότι είναι ξεχωριστό και να το διεκδικήσει σε διάφορες δραστηριότητες του βίου του, συνέβη εδώ σε αυτά τα χώματα.

ST48410, μέσα σε αυτό κρύβεται όλο, όλο όμως το ζουμάκι του θέματος της συζήτησης που μάλιστα ακυρώνει το ίδιο το θέμα καθώς αυτή η ουσία του θέματος για την οποία ομιλώ μετακινεί σε ακόμη πιο απλό επίπεδό το περί τίνος πρόκειται.
Αφού κρατήθηκα όμως μέχρι τώρα θα σε βοηθήσω αν θέλεις να φτάσουμε μαζί σε αυτό το, λογικότατο, συμπέρασμα που απέφυγα να ξεφουρνίσω με το καλημέρα, αν θέλεις βέβαια.

Πες ό,τι κρίνεις καλό για την συζήτηση. Απλά σε λίγο θα πρέπει να σας αφήσω να κάνω καμιά δουλειά. Το νήμα όμως δεν θα το παρατήσω στο βαθμό που αυτό είναι δυνατό.

[sys3x]

Θα περιμένω να μπει το φος τότες για να στο ξεφουρνίσω, δεν θέλω να τον αφήνουμε στα σκοτάδια.

[ST48410]

Πρόσεξε κάτι όμως, η πολυτονικότητα (Μιγιώ, Στραβίνσκυ) απέχει έτη φωτός, όπως και όλες οι άλλες τεχνοτροπίες, γιατί παραμένουν στην συγχορδία και τη συμφωνία των συνηχήσεων.

Το σύστημα που επικράτησε δεν παρουσιάζει απλά την απώλεια του τονικού κέντρου, αυτό ναι είχε χαθεί πιο πριν (Βάγκνερ και κατόπιν Μπρούκνερ, Μάλερ), αλλά την μόνιμη διαφωνία, χωρίς σημείο ανάπαυλας. Οι μακρυνές μετατροπίες όσο κι αν ξενίζουν, τις συνηθίζει το αυτί και προσαρμόζεται γιατί του δίνεις την ανάσα της διατονικής συγχορδίας, ακόμη κι αν είναι άσχετη με την προηγούμενη. Μουσικές όπως του Σκριάμπιν, με τις πυκνές χρωματικές αρμονίες και την έντονη συναισθηματική φόρτιση, δίνουν περιθώριο στο αυτί να αντιληφθεί τι παίζεται, παρότι ξεφεύγουν από την πεπατημένη.

Όταν όμως επιδιώκεις διαρκώς κάτι που το αυτί μελωδικά δεν το απορροφά κι όταν επί πλέον ως συνήχηση δίνεις την εντύπωση ότι οι νότες είναι τυχαίες, τότε καταλήγει ο ακροατής να ακούει ένα πέπλο μουσικής που κινείται στο χώρο χωρίς κανένα διακριτό σημείο. Δεν καταλαβαίνει ούτε που αρχίζει ούτε που τελειώνει και δεν ωφελεί να του το εξηγήσεις, γιατί δεν μπορεί να το απολαύσει.

Και μια που λέγαμε για ταινίες, συνήθως τέτοιες μουσικές ταιριάζουν (και μπαίνουν) σε ταινίες, όπως ο Πεντερέτσκι στην Λάμψη του Κιούμπρικ.

Με δυο λόγια, άλλο δεν έχω ένα τονικό κέντρο κι άλλο αποφεύγω τη συμφωνία παντού, επιδιώκω δηλ. το ακριβώς αντίστροφο από αυτό που έκαναν οι προηγούμενοι. Αυτό έφερε ο Σαίνμπεργκ και το επέκτειναν οι σειραϊστές, δες τους αρχικούς κανόνες που έγραψα παραπάνω.

Δεν κρατιέσαι κι εσύ. Πήδηξες πάλι 60-70 χρόνια εξέλιξης. Θα το πάμε σιγά σιγά και θα δείτε ότι όλα τα βήματα είναι το ένα συνέχεια του άλλου. Δεν προέκυψαν ούτε στην τύχη ούτε έξω από την λογική της εποχής τους. Όταν τα δεις τα βήματα αυτά στην ώρα τους τότε πες μου ποιο από αυτά δεν έχει λογική για την εποχή στην οποία έγινε. Λίγο υπομονή.

[Bazoomba]

Σταθαρε, αυτο με την 3χιλιετη συνεχεια του δυτικου πολιτισμου δεν το νογας λιγο; Αν και ο σαρπ δινει την εντυπωση ενος ασχετου με το θεμα (οπως εγω) δεν εχει αδικο οταν σου λεει πως δεν μπορεις να θεσεις αντικειμενικα κριτηρια στην τεχνη. Η καλλιτεχνικη δημιουργια ειναι απορροια της εντατικης λειτουργιας του αισθανεσθαι. Εσυ προσπαθεις επισταμενα να μελετησεις τα αποτελεσματα αυτης της εντατικης λειτουργιας στον δικο μας , τον δυτικο πολιτισμο, που ειναι πολυ νεοτερος απόσο τον κανεις, επιβαλλοντας σε αυτη την εκτατικη θεαση μια αξιωση καθολικοτητας.

Κι όμως μπαζ, η αρχή έγινε με την ελληνική τραγωδία, εκεί μπήκανε τα θεμέλια και κατά βάσιν (sic) δεν έχουν αλλάξει και δεν τα βλέπω να αλλάζουν με τρίποντα.

Δεν μιλάμε για ένα συνεχές οικοδόμημα. Ο δυτικός πολιτισμός βασίστηκε στην απορρόφηση πολιτισμικών στοιχείων από την αρχαία ελλάδα αλλά τους άλλαξε τα φώτα.

Η τραγωδία των αρχαίων ήταν ωδή στο αιώνιο παρόν. Τα αγάλματα τους η αφαίρεση οποιουδήποτε χαρακτηριστικού θα έσπαγε αυτή την σύμβαση. Τα μαθηματικά τους, η αποτύπωση της απουσίας έκτασης.
Το παρελθόν για τους έλληνες γινόταν μύθος, για εμάς ιστορία. Το μέλλον τους το περίμεναν μοιρολατρικά, εμείς το προσμένουμε αναλυτικά.

Δεν υπάρχει σύνδεση, πέραν της μορφολογικής ( που έγινε επί τούτου από εμάς τους δυτικούς ). Για να μιλήσω και στην γλώσσα του νήματος: Με τον Μπαχ ψόφησε η αρχαία ελλάδα, με τον Μπαχ έρχεται αγκαλίτσα ο απειροστικός λογισμός. Το Μηδεν των ελλήνων.