Ο άλλος Μπαχ

[sharp]

Όχι. Είναι λίγο πιο απλό. Έχω μια επαφή με το χώρο, θεωρώ ότι έχω μια κάποια ευθύνη. Αν δεν μπορώ να εξηγήσω στους γύρω μου τι χάνουν, τουλάχιστον δεν θα συντηρήσω από την μεριά μου την υπάρχουσα άρρωστη κατάσταση. Πες δεν είμαι επαναστάτης. ΟΚ, αλλά δεν θα γίνω και χειροκροτητής.

IMHO όσο προσπαθείς να τους πείσεις ότι αξίζει να ακούνε τους Στοκχάουζεν, τόσο θα χάνουν την πίστη τους σε αυτά που υποστηρίζεις και προσπαθείς να περάσεις.

[ST48410]

ST48410

Κι εγώ είμαι αλλεργικός με τις διασκευές, η 5η σε ντίσκο κλπ. Δεν είναι όμως η Taylor Swift, ποιος τον ξέρει το Λουσιέ, ούτε εσύ τελικά. Μόνον ίσως φανατικοί της τζαζ. Και δεν είναι καθόλου "εύπεπτη" όπως νομίζεις, γενικώς ένα κομμάτι μεγάλης διάρκειας δύσκολα το ακούει η "μάζα" (να πω κι εγώ ένα κλισέ). Όταν μάλιστα αρχίσει ο αυτοσχεδιασμός οι περισσότεροι το κλείνουν.

Τα άλλα τα είπαμε. Δεν πρόκειται να συμφωνήσουμε και για μένα δεν μπορείς να καταλάβεις. Κρίμα.

Σου είπα ότι έχω τρομερό πρόβλημα με το "η μουσική είναι μία"

Αλλά αυτό μπορείς να το εξηγήσεις αν θέλεις, γιατί δεν καταλαβαίνω τι εννοείς. Δεν παίρνω καμμία θέση για το αν είναι μία, δύο ή πενήντα.

Αγαπητέ φίλε, αρχικά σε ευχαριστώ για το πολύ ωραίο αυτό νήμα. Σαν να θυμάμαι αμυδρά ότι έχει ξαναπαρατεθεί video του Λουσιέ σε κάποιο άλλο νήμα, αλλά γενικά έχεις δίκιο, δεν τον γνωρίζω. Ισχύει και αυτό που γράφεις για το σημείο που αρχίζει ο αυτοσχεδιασμός.

Το "η μουσική είναι μία" είναι η συνηθισμένη/χαρακτηριστική ατάκα της απέναντι ιδεολογίας, του όλα ίδια είναι, τι Τσιτσάνης, τι Μπαχ, τι Καρβέλας. Αρκεί να κεντρίζει τις αισθήσεις του ακροατή. Αυτό δηλαδή που μας φόρεσαν καπέλο οι δημοσιογράφοι που προσποιήθηκαν τους μουσικοκριτικούς τα τελευταία 70 χρόνια και τους βρίζω σε κάθε τέτοιο νήμα.

Δεν επιτρέπει τώρα ο χρόνος μου αλλά θα επανέλθω αναλυτικότερα. Πάντως τα έχω ξαναγράψει καμιά δεκαριά φορές. Επίσης θα σου απαντήσω και για τα youtube videos που παρέθεσες.

[sharp]

Το "η μουσική είναι μία" είναι η συνηθισμένη/χαρακτηριστική ατάκα της απέναντι ιδεολογίας, του όλα ίδια είναι, τι Τσιτσάνης, τι Μπαχ, τι Καρβέλας. Αρκεί να κεντρίζει τις αισθήσεις του ακροατή. Αυτό δηλαδή που μας φόρεσαν καπέλο οι δημοσιογράφοι που προσποιήθηκαν τους μουσικοκριτικούς τα τελευταία 70 χρόνια και τους βρίζω σε κάθε τέτοιο νήμα.

Κι όμως, υπάρχει μια πολύ εύκολη και αντικειμενική διάκριση. Άλλο μουσική και άλλο τραγούδι.

Κατά 95% ο κόσμος λέει ακούω μουσική και εννοεί ακούω τραγούδια. Τσιτσάνης κλπ που ανέφερες έκαναν τραγούδια. Τραγουδάκια ή τραγουδάρες παραμένουν τραγούδια. Διάρκεια στα 3 λεπτά, φόρμα Α-Β-Α, απαραιτήτως συνοδεία στίχων, για να μπορώ να το μουρμουρίσω.

Εμείς εδώ αναφερθήκαμε σε μουσική. Ποικίλες φόρμες, μεγαλύτερη διάρκεια, τέχνη. Το πραγματικό ερώτημα κατ' εμέ είναι τι είναι μουσική. Οπότε αυτό που ακούσαμε είναι μουσική ή όχι; Το ό,τι κάνει θόρυβο είναι μουσική δεν ισχύει, κάποιοι το ισχυρίστηκαν, αλλά ακόμη και όταν δεν ακούγεται τίποτε, όπως ο Κλουβής

[ST48410]

Οπότε είσαι και κατά αυτού του "εύπεπτου" ακούσματος σε σχέση με το αυθεντικό;

Δεν έχει καμία σχέση αυτό με το αρχικό παράδειγμα. Εδώ δεν έχει γίνει παρέμβαση στο υλικό, δεν έχει γίνει παρέμβαση στις φωνές, απλά αντί να έχεις τους αυλούς ενός εκκλησιαστικού οργάνου, έχεις τα πνευστά μίας ορχήστρας. Δεν αλλάζει σχεδόν τίποτα στο έργο. Δεν το καθιστά πιο εύπεπτο, δεν θα το εκλάβει κανείς ως ελαφρά μουσική αν δεν ξέρει τι ακριβώς είναι αυτό που ακούει.

Μήπως και αυτού;

Εδώ είναι επίσης γνωστό ότι ακούμε μία μεταγραφή για ορχήστρα (την πιο γνωστή και επιτυχημένη). Δες και στον τίτλο του video τι γράφει: Mussorgskij/Ravel
Βάζει και το όνομα του συνθέτη αλλά και του ενορχηστρωτή, διότι η εργασία του αναδεικνύει ή προβάλει αν θέλεις κάποιες πτυχές με διαφορετικό τρόπο από ότι το πιάνο. Δεν είναι μια ξερή μαθητική μετραγραφή. Έχει γίνει εκλεπτυσμένη εργασία σε ηχοχρωματικό επίπεδο (Ravel βλέπεις...) και δηλώνεται και αναγνωρίζεται αυτό πολύ ορθά.

Επίσης τόσο η αρχική σύνθεση όσο και η ενορχήστρωσή της από τον Ravel δεν αλλάζουν χαρακτήρα ή εποχή στις "Εικόνες". Καμία σχέση και εδώ με το αρχικό video που έφερες.

Γιατί για μένα δεν υπάρχουν στεγανά. Κάθε έργο κρίνεται από μόνο του ξεχωριστά και φυσικά στις λεπτομέρειες.

Εδώ δεν θα με βρεις σύμφωνο. Κανένα έργο τέχνης δεν κρίνεται μόνο του. Κρίνεται συγκρινόμενο ως προς τα όμοια της εποχής του. Γι αυτό και στην πρώτη πρώτη μου απάντηση σε ρώτησα και σου διευκρίνισα. Ως τι θέλεις να το κρίνω; Ως απόπειρα για τζαζ αυτοσχεδιασμό; Ως σύνθεση; Ως τι;

[ST48410]

Κι όμως, υπάρχει μια πολύ εύκολη και αντικειμενική διάκριση. Άλλο μουσική και άλλο τραγούδι.

Κατά 95% ο κόσμος λέει ακούω μουσική και εννοεί ακούω τραγούδια. Τσιτσάνης κλπ που ανέφερες έκαναν τραγούδια. Τραγουδάκια ή τραγουδάρες παραμένουν τραγούδια. Διάρκεια στα 3 λεπτά, φόρμα Α-Β-Α, απαραιτήτως συνοδεία στίχων, για να μπορώ να το μουρμουρίσω.

Δηλαδή ένα Lieder του Μοζαρτ κι ένα του Τσιτσάνη είναι το ίδιο πράγμα; Όχι φίλε μου. Η δημοφιλής/ελαφρά μουσική έχει άλλες προτεραιότητες, λειτουργεί ο συνθέτης διαφορετικά.

Να, βλέπεις τώρα γιατί είμαι σχολαστικός μέχρι αηδίας με τους ορισμούς; Γιατί όταν αρχίσουμε και τους χρησιμοποιούμε χαλαρά θα γίνουν όλα μια μεγάλη σαλάτα παρεξηγήσεων. Και εσύ ξέρεις. Δεν θα πάθεις τίποτα αν κάποιος δεν σου ορίσει τι είναι ακριβώς το ένα και τι το άλλο. Ο άλλος που δεν ξέρει θα κάνει τέτοιο μπέρδεμα στο μυαλό του και θα βλέπεις αυτά τα χάλια που βλέπω κι εγώ και που γράφω στα άλλα νήματα για την Μενδώνη. Θα πηγαίνουν να χρηματοδοτούν ότι σαχλαμάρα να 'ναι, σπαταλώντας πόρους που θα μπορούσαν να κατευθυνθούν στην προαγωγή του πολιτισμού. Αλλά για να το κάνουν θα έπρεπε να είναι σε θέση να διακρίνουν τι είναι αξιόλογο, τι όχι και κυρίως που ανήκει τι.

Εμείς εδώ αναφερθήκαμε σε μουσική. Ποικίλες φόρμες, μεγαλύτερη διάρκεια, τέχνη. Το πραγματικό ερώτημα κατ' εμέ είναι τι είναι μουσική. Οπότε αυτό που ακούσαμε είναι μουσική ή όχι; Το ό,τι κάνει θόρυβο είναι μουσική δεν ισχύει, κάποιοι το ισχυρίστηκαν, αλλά ακόμη και όταν δεν ακούγεται τίποτε, όπως ο Κλουβής

Έχω γράψει τους ορισμούς καμιά δεκαριά φορές και στα περισσότερα νήματα έχεις συμμετάσχει. Θα με σιχαθούν αυτοί που τα έχουν διαβάσει να τα ξαναεπαναλάβω εδώ. Κάνε μια αναζήτηση και αν χρειάζεται να βοηθήσω.

[sharp]

Κι όμως, υπάρχει μια πολύ εύκολη και αντικειμενική διάκριση. Άλλο μουσική και άλλο τραγούδι.

Κατά 95% ο κόσμος λέει ακούω μουσική και εννοεί ακούω τραγούδια. Τσιτσάνης κλπ που ανέφερες έκαναν τραγούδια. Τραγουδάκια ή τραγουδάρες παραμένουν τραγούδια. Διάρκεια στα 3 λεπτά, φόρμα Α-Β-Α, απαραιτήτως συνοδεία στίχων, για να μπορώ να το μουρμουρίσω.

Δηλαδή ένα Lieder του Μοζαρτ κι ένα του Τσιτσάνη είναι το ίδιο πράγμα; Όχι φίλε μου. Η δημοφιλής/ελαφρά μουσική έχει άλλες προτεραιότητες, λειτουργεί ο συνθέτης διαφορετικά.

Να, βλέπεις τώρα γιατί είμαι σχολαστικός μέχρι αηδίας με τους ορισμούς; Γιατί όταν αρχίσουμε και τους χρησιμοποιούμε χαλαρά θα γίνουν όλα μια μεγάλη σαλάτα παρεξηγήσεων. Και εσύ ξέρεις. Δεν θα πάθεις τίποτα αν κάποιος δεν σου ορίσει τι είναι ακριβώς το ένα και τι το άλλο. Ο άλλος που δεν ξέρει θα κάνει τέτοιο μπέρδεμα στο μυαλό του και θα βλέπεις αυτά τα χάλια που βλέπω κι εγώ και που γράφω στα άλλα νήματα για την Μενδώνη. Θα πηγαίνουν να χρηματοδοτούν ότι σαχλαμάρα να 'ναι, σπαταλώντας πόρους που θα μπορούσαν να κατευθυνθούν στην προαγωγή του πολιτισμού. Αλλά για να το κάνουν θα έπρεπε να είναι σε θέση να διακρίνουν τι είναι αξιόλογο, τι όχι και κυρίως που ανήκει τι.

Εμείς εδώ αναφερθήκαμε σε μουσική. Ποικίλες φόρμες, μεγαλύτερη διάρκεια, τέχνη. Το πραγματικό ερώτημα κατ' εμέ είναι τι είναι μουσική. Οπότε αυτό που ακούσαμε είναι μουσική ή όχι; Το ό,τι κάνει θόρυβο είναι μουσική δεν ισχύει, κάποιοι το ισχυρίστηκαν, αλλά ακόμη και όταν δεν ακούγεται τίποτε, όπως ο Κλουβής

Έχω γράψει τους ορισμούς καμιά δεκαριά φορές και στα περισσότερα νήματα έχεις συμμετάσχει. Θα με σιχαθούν αυτοί που τα έχουν διαβάσει να τα ξαναεπαναλάβω εδώ. Κάνε μια αναζήτηση και αν χρειάζεται να βοηθήσω.

Το περίμενα ότι θα έλεγες για τα κλασσικά τραγούδια (αν και περίμενα στανταριά του Σούμπερτ). Η διαφορά είναι ότι το τραγούδι στην κλασσική μουσική είναι ένα μικρό υποσύνολο. Όχι η Όπερα, εκεί έχεις άλλη φόρμα, αλλά το Lied. Οπότε μια χαρά ταιριάζει ο διαχωρισμός, τον οποίο δεν εφηύρα εγώ, προέκυψε από την πράξη.

Δεν είχα σκοπό να επαναληφθούμε, σε κάλεσα επειδή είσαι ο μόνος εδώ μέσα που γουστάρει Μπαχ κι όπως είδες κανείς άλλος δεν ενδιαφέρθηκε. Απογοητεύτηκα, δεν το περίμενα έτσι, αλλά τά 'παμε. Όσον αφορά τα τελευταία που έγραψες αφορούν την πολιτική και δεν έχουν θέση με αυτά που λέμε.

[sharp]

Βάζει και το όνομα του συνθέτη αλλά και του ενορχηστρωτή, διότι η εργασία του αναδεικνύει ή προβάλει αν θέλεις κάποιες πτυχές με διαφορετικό τρόπο από ότι το πιάνο. Δεν είναι μια ξερή μαθητική μετραγραφή. Έχει γίνει εκλεπτυσμένη εργασία σε ηχοχρωματικό επίπεδο (Ravel βλέπεις...) και δηλώνεται και αναγνωρίζεται αυτό πολύ ορθά.

Είναι προφανές ότι επειδή είναι Ραβέλ και καταξιωμένο έργο δεν μπορείς να το αρνηθείς. Κι όμως είναι παραβίαση της ιδέας που είχε ο Μουσόργκσι, βγάζει τελείως διαφορετικό ήχο. Πολλοί που ακούνε αυτό δεν τους αρέσει το αυθεντικό με σκέτο πιάνο, είναι βλέπεις άλλο κομμάτι. Και φυσικά επειδή είναι Ραβέλ λες ότι δεν είναι μαθητική μεταγραφή.

Κι ο Λουσιέ αυτό κάνει, αλλά επειδή δεν τον θεωρείς γνωστό(αν και δεν είναι τυχαίος) "δεν σου αρέσει". Φτιάχνει ένα άλλο διαφορετικό κομμάτι, μια παραλλαγή πάνω στο Μπαχ (αναφέρει το όνομα του, είναι ολόκληρος δίσκος με μόνο Μπαχ, συνηθίζεται στους τζαζίστες).

[ST48410]

Το περίμενα ότι θα έλεγες για τα κλασσικά τραγούδια (αν και περίμενα στανταριά του Σούμπερτ). Η διαφορά είναι ότι το τραγούδι στην κλασσική μουσική είναι ένα μικρό υποσύνολο. Όχι η Όπερα, εκεί έχεις άλλη φόρμα, αλλά το Lied. Οπότε μια χαρά ταιριάζει ο διαχωρισμός, τον οποίο δεν εφηύρα εγώ, προέκυψε από την πράξη.

δεν είπα ότι εφηύρες τον διαχωρισμό. Ξέρω ότι πολύς κόσμος το χρησιμοποιεί έτσι, για αυτό μονότονα βρίζω τους δημοσιογράφους. Γιατί αυτά είναι επιπολαιότητες που κανένας δεν μπήκε στον κόπο να διορθώσει στην αρχή και αναπαράγονται για δεκαετίες έχοντας κατά κάποιο τρόπο γίνει αποδεκτές.

Όμως υπάρχει πρόβλημα. Γιατί σε ένα pop/δημοφιλές/τραγούδι ελαφράς μουσικής (είτε είναι Αττίκ, είτε Τσιτσάνης, είτε Θεοδωράκης, Χατζιδάκης, Καρβέλας ή Χατζηγιάννης) ο βασικός φορέας των μουσικών ιδεών είναι η μελωδία. Τα άλλα σε κάποιες περιπτώσεις δεν τα κάνει καν ο ίδιος ο συνθέτης. Τα αναθέτει και του τα κάνει κάποιος ενορχηστρωτής πχ. Κι αν ακούσεις το "χάρτινο το φεγγαράκι" μόνο με κιθάρα ή μόνο με πιάνο ή με συνοδεία μεγάλης ορχήστρας, δεν αλλάζει το τραγούδι. Αν κάποιος θέλει να κάνει κάτι ιδιαίτερο, τότε μιλάμε κι εκεί για διασκευή και προστίθεται κι εκείνου το όνομα δίπλα στου συνθέτη, αλλά δεν αναφέρομαι σε κάτι τέτοιο.

Δεν μπορείς όμως να πάρεις τα τραγούδια του Mozart ή του Σούμπερτ, να τα συνοδέψεις με μια κιθάρα κρατώντας μόνο τη μελωδία. Εκείνο φτιάχθηκε εξαρχής στα πλαίσια μιας άλλης κατηγορίας στην οποία κάτι τέτοιο δεν είναι επιτρεπτό. Δεν είναι ο Mozart ένας συνθέτης ελαφράς μουσικής για να κάνεις κάτι τέτοιο

Δεν είχα σκοπό να επαναληφθούμε, σε κάλεσα επειδή είσαι ο μόνος εδώ μέσα που γουστάρει Μπαχ κι όπως είδες κανείς άλλος δεν ενδιαφέρθηκε. Απογοητεύτηκα, δεν το περίμενα έτσι, αλλά τά 'παμε. Όσον αφορά τα τελευταία που έγραψες αφορούν την πολιτική και δεν έχουν θέση με αυτά που λέμε.

Ίσως είναι λάθος μας που δεν καλέσαμε μερικούς φίλους στο νήμα που τους αρέσει κι ο Μπαχ. sys3x Μπίστης

[sharp]

Ποιοι δημοσιογράφοι τα λένε πάλι αυτά;

Δεν διαβάζω δημοσιογράφους περί μουσικής, πόσο μάλλον Έλληνες. Τι να μου πει ο Έλληνας δημοσιογράφος για κουλτούρα και τέχνη;

Τεσπαμ, για την ενορχήστρωση έτσι είναι, το ξέρω, αλλά ξαναλέω ότι το τραγούδι στην κλασσική μουσική είναι υποπερίπτωση. Άσε που στριγγλίζουν αυτά τα ααα...εεεε... πώς τα αντέχεις βρε παιδί μου Γι' αυτό δεν ανέφερες τίποτε.

Πάντως κι ο Ραβέλ ενορχήστρωση κάνει. Όπως κι ο Ρίμσκυ-Κόρσακοφ.

Ο Λουσιέ κάνει διασκευή κι αυτό είναι όντως κάτι διαφορετικό. Απαγορευτικό ίσως, τουλάχιστον εμένα συχνά με ενοχλεί. Εδώ όμως θαυμάζω το πάντρεμμα Μπαχ με σουίγκ. Άλλωστε εκτιμώ τους τζαζίστες πολύ ως μουσικούς και όλοι τους λατρεύουν τον Μπαχ. Η αλήθεια είναι ότι ταιριάζει στο στυλ με την συνεχή κίνηση που έχει.

[sys3x]

Bach to Bach ρε μλκ, πολύ καλό.
Το άκουσα το απόγευμα με τα iems καθώς μάζευα το πλυντήργιο, μαρέσει που κάποιοι λένε κακά λόγια για το πχώρουμ, το πχώρουμ ρε μλκς είναι ότι το κάνουμε εμείς, μλκς.
Δυνατοί οι παίχτες και το μέρος του πιάνου ειδικά πολύ όμορφο τόσο οι αυτοσχεδιασμοί όσο και η ερμηνεία στην έκθεση του αυθεντικού ας πούμε κειμένου.

[ST48410]

Είναι προφανές ότι επειδή είναι Ραβέλ και καταξιωμένο έργο δεν μπορείς να το αρνηθείς. Κι όμως είναι παραβίαση της ιδέας που είχε ο Μουσόργκσι, βγάζει τελείως διαφορετικό ήχο. Πολλοί που ακούνε αυτό δεν τους αρέσει το αυθεντικό με σκέτο πιάνο, είναι βλέπεις άλλο κομμάτι. Και φυσικά επειδή είναι Ραβέλ λες ότι δεν είναι μαθητική μεταγραφή.

Μα δεν έχω κανένα πρόβλημα να αρνηθώ κάτι. Εφόσον μπαίνει το όνομα του Ραβέλ και είναι ξεκάθαρο πως αυτό που ακούει ο ακροατής δεν είναι αυτό που συνέθεσε ο Μουσόργκσι, αλλά αυτό ενορχήστρωσε ο Ραβέλ, δεν υπάρχει πρόβλημα. Και ναι, συνήθως σε αυτό το έργο, οι περισσότεροι γνωρίζουν την ορχηστρική version και όχι το πρωτότυπο.

Κι ο Λουσιέ αυτό κάνει, αλλά επειδή δεν τον θεωρείς γνωστό(αν και δεν είναι τυχαίος) "δεν σου αρέσει". Φτιάχνει ένα άλλο διαφορετικό κομμάτι, μια παραλλαγή πάνω στο Μπαχ (αναφέρει το όνομα του, είναι ολόκληρος δίσκος με μόνο Μπαχ, συνηθίζεται στους τζαζίστες).

Όχι ακριβώς. Ο Λουσιέ κάνει ένα διαφορετικού τύπου έργο. Στο παραπάνω παράδειγμα οι "Εικόνες από μία έκθεση" παραμένουν ένα έργο της ύστερης Ρομαντικής εποχής στα πλαίσια της σοβαρής μουσικής δημιουργίας. Εδώ το πράγμα με τον Λουσιέ έχει αλλάξει. Κάνει έναν αυτοσχεδιασμό τζαζ που δεν έχει και τόσο πολύ αυτοσχεδιασμό αλλά παύει ξεκάθαρα το έργο να κινείται στα πλαίσια της Μπαρόκ μουσικής (αλλάζει εποχή) και κατά την ταπεινή μου γνώμη κινείται πλέον στο όριο μεταξύ σοβαρής και ελαφράς δημιουργίας. Θα μπορούσε δηλαδή να έχει και άλλες χρήσεις, με εξαίρεση το εναρκτήριο τμήμα που είναι αυτούσιο από το έργο του Μπαχ

[ST48410]

Bach to Bach ρε μλκ, πολύ καλό.
Το άκουσα το απόγευμα με τα iems καθώς μάζευα το πλυντήργιο, μαρέσει που κάποιοι λένε κακά λόγια για το πχώρουμ, το πχώρουμ ρε μλκς είναι ότι το κάνουμε εμείς, μλκς.
Δυνατοί οι παίχτες και το μέρος του πιάνου ειδικά πολύ όμορφο τόσο οι αυτοσχεδιασμοί όσο και η ερμηνεία στην έκθεση του αυθεντικού ας πούμε κειμένου.

Καλή χρονιά, μια που σε βρήκα

Εννοείται ότι δεν λέμε κακά λόγια για το φόρουμ. Απλά δεν έχουμε ακόμα πετύχει να κάνουμε 36 τις ώρες της μέρας να γράφουμε πιο συχνά εδώ αλλά με τέτοιο προβοκατόρικο τίτλο δεν άντεξα.

[sharp]

Είναι προφανές ότι επειδή είναι Ραβέλ και καταξιωμένο έργο δεν μπορείς να το αρνηθείς. Κι όμως είναι παραβίαση της ιδέας που είχε ο Μουσόργκσι, βγάζει τελείως διαφορετικό ήχο. Πολλοί που ακούνε αυτό δεν τους αρέσει το αυθεντικό με σκέτο πιάνο, είναι βλέπεις άλλο κομμάτι. Και φυσικά επειδή είναι Ραβέλ λες ότι δεν είναι μαθητική μεταγραφή.

Μα δεν έχω κανένα πρόβλημα να αρνηθώ κάτι. Εφόσον μπαίνει το όνομα του Ραβέλ και είναι ξεκάθαρο πως αυτό που ακούει ο ακροατής δεν είναι αυτό που συνέθεσε ο Μουσόργκσι, αλλά αυτό ενορχήστρωσε ο Ραβέλ, δεν υπάρχει πρόβλημα. Και ναι, συνήθως σε αυτό το έργο, οι περισσότεροι γνωρίζουν την ορχηστρική version και όχι το πρωτότυπο.

Κι ο Λουσιέ αυτό κάνει, αλλά επειδή δεν τον θεωρείς γνωστό(αν και δεν είναι τυχαίος) "δεν σου αρέσει". Φτιάχνει ένα άλλο διαφορετικό κομμάτι, μια παραλλαγή πάνω στο Μπαχ (αναφέρει το όνομα του, είναι ολόκληρος δίσκος με μόνο Μπαχ, συνηθίζεται στους τζαζίστες).

Όχι ακριβώς. Ο Λουσιέ κάνει ένα διαφορετικού τύπου έργο. Στο παραπάνω παράδειγμα οι "Εικόνες από μία έκθεση" παραμένουν ένα έργο της ύστερης Ρομαντικής εποχής στα πλαίσια της σοβαρής μουσικής δημιουργίας. Εδώ το πράγμα με τον Λουσιέ έχει αλλάξει. Κάνει έναν αυτοσχεδιασμό τζαζ που δεν έχει και τόσο πολύ αυτοσχεδιασμό αλλά παύει ξεκάθαρα το έργο να κινείται στα πλαίσια της Μπαρόκ μουσικής (αλλάζει εποχή) και κατά την ταπεινή μου γνώμη κινείται πλέον στο όριο μεταξύ σοβαρής και ελαφράς δημιουργίας. Θα μπορούσε δηλαδή να έχει και άλλες χρήσεις, με εξαίρεση το εναρκτήριο τμήμα που είναι αυτούσιο από το έργο του Μπαχ

Με τι κριτήριο κατατάσσεις την τζαζ στην ελαφριά μουσική;

Ξέρεις τι έλεγε ένας καθηγητής σύνθεσης (και μαθητής του Στοκχάουζεν ); Το κριτήριο αν ένα κομμάτι είναι σοβαρό ή ελαφρύ είναι το σε ποια αίθουσα θα παιχτεί.

[ST48410]

Με τι κριτήριο κατατάσσεις την τζαζ στην ελαφριά μουσική;

Από τον βαθμό/ποσοστό που ακολουθεί πεπατημένες λύσεις, εννοώ δομικά, συνθετικά για μια δεδομένη εποχή και είδος σύνθεσης.

Δεν ισχύει αυτό για όλη τη τζαζ αλλά για ένα μεγάλο μέρος της. Απέχω πολύ από το να μπορώ να χαρακτηρίσω τον εαυτό μου γνώστη της τζαζ, οπότε ίσως θα πρέπει να αξιολογήσετε καλύτερα εσείς. Διέκρινα εκλεπτυσμένες επιλογές με μέτρο και σεβασμό ως προς το αρχικό έργο, αλλά όχι κάποιες ιδιαίτερες λύσεις, κάτι που να μου φανεί εντελώς ιδιαίτερο, πρωτότυπο, κλπ. Πείτε εσείς.

Ξέρεις τι έλεγε ένας καθηγητής σύνθεσης (και μαθητής του Στοκχάουζεν ); Το κριτήριο αν ένα κομμάτι είναι σοβαρό ή ελαφρύ είναι το σε ποια αίθουσα θα παιχτεί.

[sharp]

Τι γελάς; Δίκιο είχε και το έλεγε σοβαρά, δεν υπάρχει άλλο αντικειμενικό κριτήριο.

Τι εννοείς "όχι κάποιες ιδιαίτερες λύσεις"; Τι πρόβλημα υπάρχει για να ψάχνουμε λύση; Πραγματικά δεν σε καταλαβαίνω, μαθηματικά κάνουμε; Δεν υπάρχει μονοσήμαντη αντιστοιχία στη μουσική.