Εκλογές και κομμουνιστές

[Ληστοσυμμορίτης]

Εν τω μεταξύ, έχεις κι αυτή την κακή συνήθεια να παραθέτεις ένα ποστ από το ένα νήμα στο άλλο και με μπερδεύεις.

αφου για αυτό που ρωτάς, το γιατί συμμετέχουν στις αστικές εκλογές, στους θεσμούς όπως δημους, κοινοβούλια, ευρωκοινοβούλια, μμε υπάρχει σχετικό νήμα για να συμμετέχεις αν θες για να είσαι εντός θέματος. Στο άλλο είναι εκτός θέματος γιατί να μην μεταφερθεί σε νήμα που είναι σχετικό;

[Ναύτης]

Εν τω μεταξύ, έχεις κι αυτή την κακή συνήθεια να παραθέτεις ένα ποστ από το ένα νήμα στο άλλο και με μπερδεύεις.

αφου για αυτό που ρωτάς, το γιατί συμμετέχουν στις αστικές εκλογές, στους θεσμούς όπως δημους, κοινοβούλια, ευρωκοινοβούλια, μμε υπάρχει σχετικό νήμα για να συμμετέχεις αν θες για να είσαι εντός θέματος. Στο άλλο είναι εκτός θέματος γιατί να μην μεταφερθεί σε νήμα που είναι σχετικό;

Γιατί είναι μπερδεγουέι ρε παιδί μου, λέω τισταδιάλα, δεν έχω γράψει εγώ σ' αυτό το νήμα, πώς βρέθηκα εδώ; Απάντησε στο νήμα όπου δημοσίευσα και βάλε το λινκ που θες να με παραπέμψεις.

[Frappezitis]

Αν είναι το ΚΚΕ να γίνει δεξιό για να κυβερνήσει,καλύτερα να μην κυβερνήσει ποτέ!

[pylothess]

Αν είναι το ΚΚΕ να γίνει δεξιό για να κυβερνήσει,καλύτερα να μην κυβερνήσει ποτέ!

Επίσης , αν είναι να κυβερνήσει το Κ.Κ.Ε. όπως ο Μάο, η δυναστεία Κιμ, ο Πολ Ποτ καλύτερα να γίνουμε Αναρχικοί.

[Ληστοσυμμορίτης]

[pylothess]

Είναι δίκοπο μαχαίρι. Έχει τα υπέρ έχει και τα κατά της η συμμετοχή ενός εργατικού-σοσιαλιστικού -επαναστατικού κόμματος.
Αν απέχουμε από τους θεσμούς με την δικαιολογία ότι τους χρησιμοποιεί το καπιταλιστικό κράτος για να μας ενσωματώσει τότε θα γίνουμε αναχωρητές. Πραγματικοί αναχωρητές δεν είναι οι κομμουνιστές που τα παραπέμπουν όλα στην "δευτέρα παρουσία" του σοσιαλισμού. Πραγματικοί αναχωρητές είναι οι αναρχικοί . Η αποχή τους από αστικούς θεσμούς, απόρροια των πεποιθήσεων και των αντιλήψεων τους για το κράτος τους έχει οδηγήσει μοιραία σε περιθωριοποίηση και αφανισμό. Βγάλτε τα συμπεράσματά σας μόνοι σας. Θα μπορούσα να γράψω και άλλα για τους αναρχικούς αλλά δεν θέλω να επεκταθώ περισσότερο.

Από την άλλη υπάρχει ο κίνδυνος προσκόλλησης αποκλειστικά και μόνο στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες και η αποξένωση του κόμματος από τους κοινωνικούς αγώνες. Πάρτε για παράδειγμα τον ΣΥΡΙΖΑ. Έκανε μια απόπειρα να ενώσει όλα τα αριστερά κόμματα. Μπορεί όλο αυτό το εγχείρημα να ήταν όνειρο θερινής νυχτός ,μπορεί να ήταν καθαρός τυχοδιωκτισμός μπορεί χίλια δυο άλλα πράγματα αλλά τουλάχιστον ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αριστερός και είχε μια επαφή με την κοινωνία Από τότε όμως που μετατράπηε σε κόμμα εξουσίας άρχισε σιγά σιγά να χάνει την επαφή με την κοινωνία.

[Ληστοσυμμορίτης]

της ΚΟΜΕΠ
2014 Τεύχος 6

Η συγκυρία των τελευταίων χρόνων έφερε στην επιφάνεια την πίεση προς το ΚΚΕ για συμμετοχή ή στήριξη αστικής κυβέρνησης, δηλαδή κυβέρνησης στο έδαφος του καπιταλισμού. Φυσικά, παρόμοιες λογικές είχαν επίδραση στον περίγυρο του ΚΚΕ και τα προηγούμενα χρόνια, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την πίεση για ανοιχτή ή καλυμμένη συμπόρευση με το ΠΑΣΟΚ ή για άμβλυνση της κριτικής απέναντί του «για να μην έρθει η δεξιά (η ΝΔ) στην εξουσία».

Ωστόσο, αυτή η πίεση αυξήθηκε απότομα και εκφράστηκε με πιο καθαρή και οξυμμένη μορφή από τη στιγμή που τέθηκε ζήτημα «αριστερής διακυβέρνησης» του καπιταλισμού, στα πλαίσια της γενικότερης αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού σκηνικού. Σε αυτές τις συνθήκες αναπτύχθηκε η αντίληψη ότι μία ενδεχόμενη κυβέρνηση με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αξιοποιηθεί προς όφελος του λαού.

Η στήριξη αυτής της λογικής έχει φυσικά πολλές αποχρώσεις. Ξεκινώντας από διαφορετικές ιδεολογικές και πολιτικές αφετηρίες διάφορα κόμματα, παράγοντες, μηχανισμοί καταλήγουν –περισσότερο ή λιγότερο καθαρά– να προβάλλουν αυτή την προοπτική ως ελπιδοφόρα για το λαό. Με αυτό τον τρόπο δημιουργείται μία αλυσίδα ετερόκλητων κρίκων, η οποία αξιοποιείται για την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική διαχείριση του ελληνικού καπιταλισμού. Αυτή η αλυσίδα ξεκινά από την πιο καθαρή διατύπωση της θέσης ότι μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διαχείριση του καπιταλισμού αν οι κυβερνητικοί και υπουργικοί θώκοι καταληφθούν από «αριστερούς» πολιτικούς, περνάει μέσα από την αξιοποίηση της –διαχρονικής για την αστική δημοκρατία– λογικής του «μικρότερου κακού» και φτάνει μέχρι την επιχειρηματολογία διάφορων οπορτουνιστικών σχημάτων τα οποία φραστικά απορρίπτουν κάθε συμμετοχή ή στήριξη μιας τέτοιας κυβέρνησης, την ίδια στιγμή που όλη η δραστηριότητα και όλη η επιχειρηματολογία τους υπηρετεί αντικειμενικά ακριβώς αυτή την εξέλιξη (στάση τους στο συνδικαλιστικό κίνημα, στις τοπικές εκλογές, στο περιεχόμενο και την ιεράρχηση των συνθημάτων τους κλπ.).

[pylothess]

της ΚΟΜΕΠ
2014 Τεύχος 6

Η συγκυρία των τελευταίων χρόνων έφερε στην επιφάνεια την πίεση προς το ΚΚΕ για συμμετοχή ή στήριξη αστικής κυβέρνησης, δηλαδή κυβέρνησης στο έδαφος του καπιταλισμού. Φυσικά, παρόμοιες λογικές είχαν επίδραση στον περίγυρο του ΚΚΕ και τα προηγούμενα χρόνια, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την πίεση για ανοιχτή ή καλυμμένη συμπόρευση με το ΠΑΣΟΚ ή για άμβλυνση της κριτικής απέναντί του «για να μην έρθει η δεξιά (η ΝΔ) στην εξουσία».

Ωστόσο, αυτή η πίεση αυξήθηκε απότομα και εκφράστηκε με πιο καθαρή και οξυμμένη μορφή από τη στιγμή που τέθηκε ζήτημα «αριστερής διακυβέρνησης» του καπιταλισμού, στα πλαίσια της γενικότερης αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού σκηνικού. Σε αυτές τις συνθήκες αναπτύχθηκε η αντίληψη ότι μία ενδεχόμενη κυβέρνηση με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αξιοποιηθεί προς όφελος του λαού.

Η στήριξη αυτής της λογικής έχει φυσικά πολλές αποχρώσεις. Ξεκινώντας από διαφορετικές ιδεολογικές και πολιτικές αφετηρίες διάφορα κόμματα, παράγοντες, μηχανισμοί καταλήγουν –περισσότερο ή λιγότερο καθαρά– να προβάλλουν αυτή την προοπτική ως ελπιδοφόρα για το λαό. Με αυτό τον τρόπο δημιουργείται μία αλυσίδα ετερόκλητων κρίκων, η οποία αξιοποιείται για την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική διαχείριση του ελληνικού καπιταλισμού. Αυτή η αλυσίδα ξεκινά από την πιο καθαρή διατύπωση της θέσης ότι μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διαχείριση του καπιταλισμού αν οι κυβερνητικοί και υπουργικοί θώκοι καταληφθούν από «αριστερούς» πολιτικούς, περνάει μέσα από την αξιοποίηση της –διαχρονικής για την αστική δημοκρατία– λογικής του «μικρότερου κακού» και φτάνει μέχρι την επιχειρηματολογία διάφορων οπορτουνιστικών σχημάτων τα οποία φραστικά απορρίπτουν κάθε συμμετοχή ή στήριξη μιας τέτοιας κυβέρνησης, την ίδια στιγμή που όλη η δραστηριότητα και όλη η επιχειρηματολογία τους υπηρετεί αντικειμενικά ακριβώς αυτή την εξέλιξη (στάση τους στο συνδικαλιστικό κίνημα, στις τοπικές εκλογές, στο περιεχόμενο και την ιεράρχηση των συνθημάτων τους κλπ.).

Έτσι είναι. Εγώ τα είπα χωριάτικα η ΚΟΜΕΠ μας τα παρουσιάζει επιστημονικά αλλά λέμε το ίδιο πράγμα.