Chilloutbuddy έγραψε: 23 Οκτ 2024, 17:01
Jolly Roger_ έγραψε: 23 Οκτ 2024, 16:57
Chilloutbuddy έγραψε: 23 Οκτ 2024, 16:53
Σόρι φίλε δε διαβάζω τέτοια που να με πληρώσεις
Είπε το middle east observer ότι του είπαν οι new york times ότι τους είπε ένας ανώνυμος ισραηλινός στη Γάζα
Σου είπα αυτό το μέρος βγάζει μόνο προπαγάνδα, άντε το πολύ να διαβάσω καμμιά επίσημη ανακοίνωση, και μόνο αν οι πρηγούμενες βγήκαν σωστές
ώχου μωρέ όρεξη που την έχεις απογευματιάτικα
https://www.nytimes.com/2024/10/22/worl ... rilla.html
έχει paywall αλλά ούτε ΝΥΤ διαβάζω που να με πληρώνεις, πόσο μάλλον να βγάλω συμπέρασμα από άρθρο τους, πόσο μάλλον για είδηση που ήρθε από αυτό το μέρος (το οποίο παράγει μόνο προπαγάνδα)
οι ΝΥΤ το βγάλανε
πριν το ΜΕΟ, οπότε συνεχίζω να μην καταλαβαίνω ποια είναι η "είδηση από το μέρος που βγάζει μόνο προπαγάνδα", αλλά fuck it, άσε τις αυθεντίες, ούτε εμένα μ' αρέσουν. Τη λογική χρησιμοποίησε. Αντίσταση οργανικά συνδεδεμένη με τη γη στην οποία πολεμά, που τρέφεται από τον συνδυασμό ενός αστείρευτου πληθυσμού και ενός εγκληματία εχθρού (το τρέφεται εδώ κυριολεκτικά, οι τύποι από ανέκρηκτες ισραηλινές βόμβες φτιάχνουν τα όπλα τους εδώ και μήνες), πολύ απλά δεν νικιέται από μία μόνο μεραρχία. Ποτέ. Τώρα αν βάλει μυαλό ο Μπίμπι και αφήσει το Λίβανο και φέρει πίσω στη Γάζα και τις άλλες μεραρχίες, κάτι μπορεί να γίνει, αλλά πάλι, το endgame αυτού του πολέμου δεν μπορεί νομοτελειακά να είναι άλλο από απόσυρση στρατού από Γάζα + hostage deal με μαζικές αποφυλακίσεις Παλαιστίνιων ηγετών + η Γάζα ξανά στον έλεγχο της Χαμάς μετά από λίγους μήνες που θα παίζεται εκεί κάποιου είδους Εμιρατιανό καραγκιοζιλίκι "νέας διακυβέρνησης".
Άρα τελικά γιατί έγινε όλο αυτό από μεριάς Ισραήλ και τι επιτεύχθηκε; Τίποτα παραπάνω από ένα ακόμα "κούρεμα του γκαζόν" που όμως αυτή τη φορά διήρκεσε όχι 1-2 μέρες αλλά 1-2 χρόνια, μια γενιά της Χαμάς που αντικαθίσταται ήδη από την πιο σκληροπυρηνική επόμενη, οι Γαλιλαίοι ακόμα δεν έχουν γυρίσει στα σπίτια τους και ούτε προβλέπεται να γυρίσουν χωρίς συμφωνία με Χεζμπολάχ (εκτός αν πιστεύει ο Μπίμπι ότι οπλοστάσιο 200.000 ρουκετών που κάθε μέρα ανεφοδιάζεται μέσω Συρίας από το Ιράν θα σταματήσει ποτέ να τους χτυπάει), και επ' αόριστον στο συρτάρι η μόνη στρατηγική νίκη που θα μετρούσε πραγματικά για το κράτος του Ισραήλ σε βάθος δεκαετιών, η ομαλοποίηση δηλαδή με τους Σαούντ.
Σκέφτομαι πώς θα απολογίσει ένας σιωνιστής ιστορικός του μέλλοντος αυτόν τον πόλεμο. Ο Μπένι Μόρις για τον Λίβανο του 1982, πχ, λέει, σκατά τα κάναμε που μπήκαμε, αλλά δεν μπορούσαμε και να μην μπούμε. Κάτι τέτοιο θα λένε και για τον τωρινό. Να μην μπούμε δεν μπορούσαμε, μας έστησε παγίδα ο Σινουάρ όπως ο Μπιν Λάντεν στους Αμερικάνους σε Ιράκ-Αφγανιστάν να πολεμάμε επ' αόριστον χωρίς ΑΝΣΚ εκεί που ήμασταν έτοιμοι να γίνουμε αναγνωρισμένο μέρος μιας ειρηνικής Μέσης Ανατολής.
Και όλα ξαναγυρίζουν στο γεγονός ότι εκεί που πήγανε και φτιάξανε οι Εβραίοι το κράτος τους, είναι αναγκασμένοι είτε να πολεμάνε μια ζωή, είτε να κάνουν γενναίες υποχωρήσεις για την ειρήνη.