!!! DEVELOPMENT MODE !!!
Η Φωτογραφία της ημέρας.
Re: Η Φωτογραφία της ημέρας.
Σωτηρία Μπέλλου & Στράτος Παγιουμτζής.
Re: Η Φωτογραφία της ημέρας.
Γιώργος Μουφλουζέλης.
Re: Η Φωτογραφία της ημέρας.
Κώστας Ρούκουνας.
Re: Η Φωτογραφία της ημέρας.
Μαρίνος Γαβριήλ (Μαρινάκης).
Spoiler
Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1919. Από παιδάκι, βγαίνει στη βιοπάλη. Στα 15 του δουλεύει σε χασάπικο στην Καστέλλα, ενώ έχει ήδη αρχίσει να παίζει κιθάρα. Ο Γιάννης Φάνης –το αφεντικό του- «παλιός μάγκας περπατημένος και σεβαστός και στους καλούς και στους κακούς… έπαιζε σπάνιο μπουζούκι, … ήξερε όλους τους δρόμους» του χαρίζει το πρώτο του μπουζούκι και γίνεται δάσκαλός του. Ήταν μόλις 17 χρονών όταν στα 1936 εγκαταλείπει το χασάπικο και ανεβαίνει σαν τραγουδιστής και μπουζουξής στο πάλκο, γι’ αυτό και έμεινε γνωστός με το παρατσούκλι «Μαρινάκης».
Προπολεμικά συνεργάστηκε με όλους σχεδόν τους μεγάλους του ρεμπέτικου. Τον βρίσκουμε στα 1938, και ενώ έχει ήδη συνθέσει το πρώτο του τραγούδι «Ο περιπλανώμενος» (σύμφωνα με αφήγηση του ίδιου το τραγούδι ηχογραφήθηκε το 1938 αλλά θάφτηκε από την εταιρεία και μόλις το 1959 κυκλοφόρησε με τη φωνή του Στράτου) να συνεργάζεται με τον Χατζηχρήστο, το Γιάννη «Μπιρ Αλλαχ» Σταμούλη και το Λευτέρη Γουναρόπουλο στον «Έλατο» στον Πειραιά, και αργότερα στο «Φοίνικα» πάλι με το Χατζηχρήστο, το Γουναρόπουλο, το Μπιρ Αλλάχ και το Χρυσίνη. Ιδιαίτερα στενή ήταν η συνεργασία του με τον Φώτη Μιχαλόπουλο, αδελφό του γνωστού Παναγιώτη Μιχαλόπουλου που «δεν πρόφτασε να δείξει την αξία του» αφού πέθανε σχετικά νέος, και τον Ηλία Ποτοσίδη.
«Και με τους δυο βγήκα πολλές φορές στο "σφουγγάρι". Σε κάθε δύσκολη εποχή γυρνάγαμε από ταβέρνα σε ταβέρνα, παίζαμε και τραγουδάγαμε κι υστέρα βγάζαμε πιατάκι… . Δεν κλέψαμε, δεν αδικήσαμε, δεν μπή¬καμε στη δούλεψη της ρουφιανιάς. Όχι εμείς οι τρεις άλλα κι όλοι οι άλλοι. Ο Μάρκος, ο Γενίτσαρης, ο Κηρομύτης, ο Μπαγιαντέρας, ο Ρούκουνας, ο Χατζηχρήστος κι άλλοι πολλοί... Σφουγγάρι-σφουγγάρι άλλα το κούτελο καθαρό και το κεφάλι ψηλά. Κι οι Μικρασιάτες το ίδιο. Ένας κι ένας κι αυτοί. Λεβεντόπαιδα...».
Μετά την κατοχή αποσύρεται από τα πάλκα και εργάστηκε ως κρεοπώλης, ενώ τα τελευταία χρόνια της ζωής του διατηρούσε σουβλατζίδικο στην Καλλιθέα.Ο αριστερών πεποιθήσεων Μαρινάκης, αναφέρεται σε πολλά τραγούδια του στους αγώνες και τα βάσανα του λαού μας κατά την Κατοχή. Στη δισκογραφία εμφανίζεται πολύ αργά. Μόλις στα 1959, σε δίσκους 45 στροφών, ηχογραφούνται τα πρώτα τραγούδια του. Τα τραγούδησαν στους δίσκους ο Στράτος, η Μπέλλου, η Χρυσάφη, ο ίδιος κ.ά.
Στα μέσα της δεκαετίας του '60, στην προσπάθεια «αναβίωσης» του κλασσικού ρεμπέτικου ο Μαρινάκης (αλλά και πολλοί άλλοι από τους παλιούς ρεμπέτες, όπως Μάρκος, Μπαγιαντέρας, Κερομύτης, Ρούκουνας, Γενίτσαρης, Καλφόπουλος, Μοσχονάς, Μουφλουζέλης, Γεωργακοπούλου κ.ά.) συμμετέχει στις ρεμπέτικες βραδιές σε θέατρα και σε μαγαζιά της Πλάκας. Συνεργάζεται με νεότερους καλλιτέχνες, όπως η Μαριώ, και η Συριανή Κορίνα Δελή. Μετά τη μεταπολίτευση συμμετέχει ερμηνεύοντας το τραγούδι «Δυο μπάτσοι» στο δίσκο «Η αγωγή του πολίτου» σε μουσική του Γιώργου Κριμιζάκη και στίχους του Γιάννη Κακουλίδη, ενώ συνεχίζει και ο ίδιος να γράφει και να ηχογραφεί ωραία ρεμπέτικα τραγούδια.
Ο Μαρινάκης πέθανε στις 19 Νοέμβρη του 1977.
________________________________________________
Παγιουμτζής-Πάντα περιπλανώμενος.
Δεύτερη φωνή ο συνθέτης Μαρίνος Γαβριήλ (Μαρινάκης).
Προπολεμικά συνεργάστηκε με όλους σχεδόν τους μεγάλους του ρεμπέτικου. Τον βρίσκουμε στα 1938, και ενώ έχει ήδη συνθέσει το πρώτο του τραγούδι «Ο περιπλανώμενος» (σύμφωνα με αφήγηση του ίδιου το τραγούδι ηχογραφήθηκε το 1938 αλλά θάφτηκε από την εταιρεία και μόλις το 1959 κυκλοφόρησε με τη φωνή του Στράτου) να συνεργάζεται με τον Χατζηχρήστο, το Γιάννη «Μπιρ Αλλαχ» Σταμούλη και το Λευτέρη Γουναρόπουλο στον «Έλατο» στον Πειραιά, και αργότερα στο «Φοίνικα» πάλι με το Χατζηχρήστο, το Γουναρόπουλο, το Μπιρ Αλλάχ και το Χρυσίνη. Ιδιαίτερα στενή ήταν η συνεργασία του με τον Φώτη Μιχαλόπουλο, αδελφό του γνωστού Παναγιώτη Μιχαλόπουλου που «δεν πρόφτασε να δείξει την αξία του» αφού πέθανε σχετικά νέος, και τον Ηλία Ποτοσίδη.
«Και με τους δυο βγήκα πολλές φορές στο "σφουγγάρι". Σε κάθε δύσκολη εποχή γυρνάγαμε από ταβέρνα σε ταβέρνα, παίζαμε και τραγουδάγαμε κι υστέρα βγάζαμε πιατάκι… . Δεν κλέψαμε, δεν αδικήσαμε, δεν μπή¬καμε στη δούλεψη της ρουφιανιάς. Όχι εμείς οι τρεις άλλα κι όλοι οι άλλοι. Ο Μάρκος, ο Γενίτσαρης, ο Κηρομύτης, ο Μπαγιαντέρας, ο Ρούκουνας, ο Χατζηχρήστος κι άλλοι πολλοί... Σφουγγάρι-σφουγγάρι άλλα το κούτελο καθαρό και το κεφάλι ψηλά. Κι οι Μικρασιάτες το ίδιο. Ένας κι ένας κι αυτοί. Λεβεντόπαιδα...».
Μετά την κατοχή αποσύρεται από τα πάλκα και εργάστηκε ως κρεοπώλης, ενώ τα τελευταία χρόνια της ζωής του διατηρούσε σουβλατζίδικο στην Καλλιθέα.Ο αριστερών πεποιθήσεων Μαρινάκης, αναφέρεται σε πολλά τραγούδια του στους αγώνες και τα βάσανα του λαού μας κατά την Κατοχή. Στη δισκογραφία εμφανίζεται πολύ αργά. Μόλις στα 1959, σε δίσκους 45 στροφών, ηχογραφούνται τα πρώτα τραγούδια του. Τα τραγούδησαν στους δίσκους ο Στράτος, η Μπέλλου, η Χρυσάφη, ο ίδιος κ.ά.
Στα μέσα της δεκαετίας του '60, στην προσπάθεια «αναβίωσης» του κλασσικού ρεμπέτικου ο Μαρινάκης (αλλά και πολλοί άλλοι από τους παλιούς ρεμπέτες, όπως Μάρκος, Μπαγιαντέρας, Κερομύτης, Ρούκουνας, Γενίτσαρης, Καλφόπουλος, Μοσχονάς, Μουφλουζέλης, Γεωργακοπούλου κ.ά.) συμμετέχει στις ρεμπέτικες βραδιές σε θέατρα και σε μαγαζιά της Πλάκας. Συνεργάζεται με νεότερους καλλιτέχνες, όπως η Μαριώ, και η Συριανή Κορίνα Δελή. Μετά τη μεταπολίτευση συμμετέχει ερμηνεύοντας το τραγούδι «Δυο μπάτσοι» στο δίσκο «Η αγωγή του πολίτου» σε μουσική του Γιώργου Κριμιζάκη και στίχους του Γιάννη Κακουλίδη, ενώ συνεχίζει και ο ίδιος να γράφει και να ηχογραφεί ωραία ρεμπέτικα τραγούδια.
Ο Μαρινάκης πέθανε στις 19 Νοέμβρη του 1977.
________________________________________________
Παγιουμτζής-Πάντα περιπλανώμενος.
Δεύτερη φωνή ο συνθέτης Μαρίνος Γαβριήλ (Μαρινάκης).
Re: Η Φωτογραφία της ημέρας.
Tαβέρνα του Πειραιά 1953.
Re: Η Φωτογραφία της ημέρας.
Αυτοί ήταν οι μάγκες οι αληθινοί, γλεντάγανε γιατί το γουστάριζαν και όχι για να δείξουν τον κώλο τους, ο μάγκας που χορεύει το αισθάνεται.
Re: Η Φωτογραφία της ημέρας.
Spoiler
Το 1909 ο Μάρκος πρωτοπήγε στο σχολείο, ενώ το 1912, πριν να τελειώσει την τετάρτη δημοτικού, αναγκάστηκε να διακόψει διότι πήραν τον πατέρα του στο στρατό.
Η μητέρα του Ελπίδα μαζί με το Μάρκο έπιασαν δουλειά στο κλωστήριο του Δεληγιάννη. Ο Μάρκος όμως δεν μπορούσε να χωρέσει στο εργοστάσιο. Η μητέρα του είδε κι απόειδε και τον έδωσε παραγιό σ 'έναν ξάδερφό της με το παρατσούκλι ο Μούγιας, που διατηρούσε μπακάλικο στην πόλη της Σύρας. Κάτι όμως η θεία του η στρίγγλα, κάτι ο θείος του ο Μούγιας, έφυγε και από εκεί.
Μετά από μία γερή πνευμονία κατέβηκε στην πόλη της Σύρου, όπου πήγε να δουλέψει ως χασάπης. Δούλεψε σε δύο χασάπικα και στη συνέχεια έπιασε δουλειά ως εφημεριδοπώλης. Η δουλειά αυτή τον έσπρωχνε προς την αλητεία και αποφάσισε να αλλάξει και να δουλέψει σε οπωροπωλείο. Αλλαξε δύο οπωροπωλεία, ώσπου κατέληξε και πάλι εφημεριδοπώλης στο πρακτορείο των Αθηναϊκών εφημερίδων, ενώ το βράδυ δούλευε ως λούστρος.
Όλα αυτά μέχρι το 1917, δώδεκα χρονών στα δεκατρία, ώσπου μία μέρα κύλησε ένας βράχος σε μία κατηφόρα και πήγε και έπεσε επάνω σε ένα σπίτι. Τον έψαχνε η αστυνομία και ο Μάρκος από το φόβο του μπήκε λαθρεπιβάτης σε ένα καράβι για τον Πειραιά.
Τα πρώτα χρόνια στον Πειραιά ήτανε δύσκολα για το Μάρκο. Έμενε στα Ταμπούρια και αρχικά δούλεψε ως γαιανθρακεργάτης.
«... Πότε βγάζαμε το κάρβουνο όξω από τα φορτηγά που ξεφορτώναμε. Πότε πηγαίναμε κάτω στο λιμάνι, πιάναμε μια μαούνα εξήντα, εβδομήντα τόνους, δέκα νοματαίοι, δώδεκα, την οποία έπρεπε να την αδειάσουμε στον Κάνθαρο, μέσα εκεί που είχανε τις αποθήκες του κάρβουνου οι μεγάλοι εφοπλιστές ... ».
Ήρθε κάποια στιγμή και όλη η οικογένειά του στον Πειραιά και αυτός με τον πατέρα του ζούσαν την οικογένεια δουλεύοντας στο κάρβουνο. Αφού δούλεψε τέσσερα χρόνια στη σκληρή αυτή δουλειά, πήγε στη χαμαλίκα και ξεφόρτωνε εμπορεύματα στη Ζέα, στο τελωνείο του Μαργιολή, όπου έμεινε δύο-τρία χρόνια.
Εκείνη την περίοδο άρχισε να πηγαίνει στους τεκέδες. Δεκαοχτώ χρονών ξεκίνησε τη μαστούρα.
Το πρωί στη δουλειά, το βράδυ στον τεκέ. Κατά το 1922-'23 έφυγε από λιμενεργάτης και πήγε εκδορέας στα σφαγεία του Πειραιά. Σιγά-σιγά έγινε δεινός εργάτης στα σφαγεία, άριστος εκδορέας. Περίπου ένα χρόνο μετά ο Μάρκος μυήθηκε στο μπουζούκι, το όργανο που του άλλαξε τη ζωή...
Η μητέρα του Ελπίδα μαζί με το Μάρκο έπιασαν δουλειά στο κλωστήριο του Δεληγιάννη. Ο Μάρκος όμως δεν μπορούσε να χωρέσει στο εργοστάσιο. Η μητέρα του είδε κι απόειδε και τον έδωσε παραγιό σ 'έναν ξάδερφό της με το παρατσούκλι ο Μούγιας, που διατηρούσε μπακάλικο στην πόλη της Σύρας. Κάτι όμως η θεία του η στρίγγλα, κάτι ο θείος του ο Μούγιας, έφυγε και από εκεί.
Μετά από μία γερή πνευμονία κατέβηκε στην πόλη της Σύρου, όπου πήγε να δουλέψει ως χασάπης. Δούλεψε σε δύο χασάπικα και στη συνέχεια έπιασε δουλειά ως εφημεριδοπώλης. Η δουλειά αυτή τον έσπρωχνε προς την αλητεία και αποφάσισε να αλλάξει και να δουλέψει σε οπωροπωλείο. Αλλαξε δύο οπωροπωλεία, ώσπου κατέληξε και πάλι εφημεριδοπώλης στο πρακτορείο των Αθηναϊκών εφημερίδων, ενώ το βράδυ δούλευε ως λούστρος.
Όλα αυτά μέχρι το 1917, δώδεκα χρονών στα δεκατρία, ώσπου μία μέρα κύλησε ένας βράχος σε μία κατηφόρα και πήγε και έπεσε επάνω σε ένα σπίτι. Τον έψαχνε η αστυνομία και ο Μάρκος από το φόβο του μπήκε λαθρεπιβάτης σε ένα καράβι για τον Πειραιά.
Τα πρώτα χρόνια στον Πειραιά ήτανε δύσκολα για το Μάρκο. Έμενε στα Ταμπούρια και αρχικά δούλεψε ως γαιανθρακεργάτης.
«... Πότε βγάζαμε το κάρβουνο όξω από τα φορτηγά που ξεφορτώναμε. Πότε πηγαίναμε κάτω στο λιμάνι, πιάναμε μια μαούνα εξήντα, εβδομήντα τόνους, δέκα νοματαίοι, δώδεκα, την οποία έπρεπε να την αδειάσουμε στον Κάνθαρο, μέσα εκεί που είχανε τις αποθήκες του κάρβουνου οι μεγάλοι εφοπλιστές ... ».
Ήρθε κάποια στιγμή και όλη η οικογένειά του στον Πειραιά και αυτός με τον πατέρα του ζούσαν την οικογένεια δουλεύοντας στο κάρβουνο. Αφού δούλεψε τέσσερα χρόνια στη σκληρή αυτή δουλειά, πήγε στη χαμαλίκα και ξεφόρτωνε εμπορεύματα στη Ζέα, στο τελωνείο του Μαργιολή, όπου έμεινε δύο-τρία χρόνια.
Εκείνη την περίοδο άρχισε να πηγαίνει στους τεκέδες. Δεκαοχτώ χρονών ξεκίνησε τη μαστούρα.
Το πρωί στη δουλειά, το βράδυ στον τεκέ. Κατά το 1922-'23 έφυγε από λιμενεργάτης και πήγε εκδορέας στα σφαγεία του Πειραιά. Σιγά-σιγά έγινε δεινός εργάτης στα σφαγεία, άριστος εκδορέας. Περίπου ένα χρόνο μετά ο Μάρκος μυήθηκε στο μπουζούκι, το όργανο που του άλλαξε τη ζωή...
Re: Η Φωτογραφία της ημέρας.
ΜΠΑΜΠΗΣ ΜΠΑΚΑΛΗΣ ( 20 Ιουνίου 1920 - 26 Μαρτίου 2007).
Spoiler
Ο Μπάμπης (Λάμπρος) Μπακάλης υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους και συνάμα εμπορικότερους συνθέτες του λαϊκού μας τραγουδιού, που σημάδεψε με τις επιτυχίες του το λαϊκό πεντάγραμμο για δεκαετίες ολόκληρες, τραγούδησε τις χαρές και τις πίκρες του Έλληνα και ανέδειξε πολλούς μεγάλους μετέπειτα ερμηνευτές.
Γεννήθηκε το 1920 στα Κανάλια Καρδίτσας. Η μουσική τον κέρδισε σύντομα, καθώς από τα νεανικά του χρόνια άρχισε να δουλεύει ως μπουζουξής στη Θεσσαλονίκη, στη Λάρισα, στα Τρίκαλα και σε άλλες πόλεις. Το 1944 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και για πρώτη φορά εργάστηκε στο μαγαζί του Γιγουρτόπουλου στον Πειραιά.
Το 1958 εμφανίστηκε στο Μενίδι, στου Γκίκα, παρέα με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση , τον Μιχαλη Μενιδιατη , τον Σπύρο Ζαγοραίο και τον Γιώργο Λαύκα.
Δύο χρόνια αργότερα αποφάσισε να συνεργαστεί με τον Δημήτρη Γκούτη κι έτσι άνοιξαν ένα μαγαζί «Στου Μπερέκου» στην οδό Ψαρών (στον Άγιο Παύλο). Όμως, ένα τυχαίο περιστατικό, ένας τραυματισμός του, τον ανάγκασε να αποσυρθεί από τη νύχτα για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Από τα πρώτα του τραγούδια ήταν ακόμη το «Για στάσου Χάρε να σου μιλήσω» (1949) σε στίχους Κώστα Βίρβου, «Ο μελλοθάνατος» και η «Πικραγκουριά» (το τραγούδησε ο ίδιος). Στα χρυσά χρόνια του λαϊκού τραγουδιού, ο Μπάμπης Μπακάλης ενέγραψε στη συνείδηση των λαϊκών ανθρώπων και άλλες συνθέσεις του: «Αγωνία», «Αδικημένη μάνα», «Για να μη μας τυραννάνε», «Δεν έχω βγάλει το σχολείο», «Δεν έχω πλούτη να σου χαρίσω »,« Δεν με πόνεσε κανείς »,« Με ξυπνάς χαράματα »,« Έκαψα την καλύβα μου »,« Πληγωμένοι κι οι δυο »,« Πριν χαράξει θα φύγω »,« Συρματοπλέγματα βαριά »,« Τα χείλη σου όσα κι αν πουν »,« Στο σκαλί το τελευταίο »,« Μεσ 'τα γλυκοχαράματα »,« Ξύπνα καημένε Περικλή »κ.ά.
Ήταν, επίσης, ο δημιουργός που ανέδειξε κάποια μεγάλα αστέρια, δίνοντάς τους το πρώτο σουξέ της καριέρας του, όπως στον Στελιο Καζαντζιδη το «Θέλω να πεθάνω», στη Γιώτα Λύδια το «Βαδίζει μέσ 'στην ερημιά μια μάνα πικραμένη», στην Καίτη Γκρέυ το «Χτύπα καμπάνα θλιβερά τον κόσμο να ξυπνήσεις», στον Αντώνη Ρεπάνη το «Όλος ο κόσμος με μισεί», στον Στράτο Διονυσίου το «Ηλεκτρόφωνο» κ.ά. Τραγούδια του ερμήνευσαν, επίσης, οι Σωτηρια μπελλου , Μαρικα Νινου , Γρηγορης Μπιθικωτσης , Βικυ μοσχολιου , Πόλυ Πάνου κ.ά.
Πέθανε, σε ηλικία 87 ετών, στις 26 Μαρτιου του 2007.
Πηγή > Σαν Σήμερα .gr
Γεννήθηκε το 1920 στα Κανάλια Καρδίτσας. Η μουσική τον κέρδισε σύντομα, καθώς από τα νεανικά του χρόνια άρχισε να δουλεύει ως μπουζουξής στη Θεσσαλονίκη, στη Λάρισα, στα Τρίκαλα και σε άλλες πόλεις. Το 1944 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και για πρώτη φορά εργάστηκε στο μαγαζί του Γιγουρτόπουλου στον Πειραιά.
Το 1958 εμφανίστηκε στο Μενίδι, στου Γκίκα, παρέα με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση , τον Μιχαλη Μενιδιατη , τον Σπύρο Ζαγοραίο και τον Γιώργο Λαύκα.
Δύο χρόνια αργότερα αποφάσισε να συνεργαστεί με τον Δημήτρη Γκούτη κι έτσι άνοιξαν ένα μαγαζί «Στου Μπερέκου» στην οδό Ψαρών (στον Άγιο Παύλο). Όμως, ένα τυχαίο περιστατικό, ένας τραυματισμός του, τον ανάγκασε να αποσυρθεί από τη νύχτα για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Από τα πρώτα του τραγούδια ήταν ακόμη το «Για στάσου Χάρε να σου μιλήσω» (1949) σε στίχους Κώστα Βίρβου, «Ο μελλοθάνατος» και η «Πικραγκουριά» (το τραγούδησε ο ίδιος). Στα χρυσά χρόνια του λαϊκού τραγουδιού, ο Μπάμπης Μπακάλης ενέγραψε στη συνείδηση των λαϊκών ανθρώπων και άλλες συνθέσεις του: «Αγωνία», «Αδικημένη μάνα», «Για να μη μας τυραννάνε», «Δεν έχω βγάλει το σχολείο», «Δεν έχω πλούτη να σου χαρίσω »,« Δεν με πόνεσε κανείς »,« Με ξυπνάς χαράματα »,« Έκαψα την καλύβα μου »,« Πληγωμένοι κι οι δυο »,« Πριν χαράξει θα φύγω »,« Συρματοπλέγματα βαριά »,« Τα χείλη σου όσα κι αν πουν »,« Στο σκαλί το τελευταίο »,« Μεσ 'τα γλυκοχαράματα »,« Ξύπνα καημένε Περικλή »κ.ά.
Ήταν, επίσης, ο δημιουργός που ανέδειξε κάποια μεγάλα αστέρια, δίνοντάς τους το πρώτο σουξέ της καριέρας του, όπως στον Στελιο Καζαντζιδη το «Θέλω να πεθάνω», στη Γιώτα Λύδια το «Βαδίζει μέσ 'στην ερημιά μια μάνα πικραμένη», στην Καίτη Γκρέυ το «Χτύπα καμπάνα θλιβερά τον κόσμο να ξυπνήσεις», στον Αντώνη Ρεπάνη το «Όλος ο κόσμος με μισεί», στον Στράτο Διονυσίου το «Ηλεκτρόφωνο» κ.ά. Τραγούδια του ερμήνευσαν, επίσης, οι Σωτηρια μπελλου , Μαρικα Νινου , Γρηγορης Μπιθικωτσης , Βικυ μοσχολιου , Πόλυ Πάνου κ.ά.
Πέθανε, σε ηλικία 87 ετών, στις 26 Μαρτιου του 2007.
Πηγή > Σαν Σήμερα .gr
Re: Η Φωτογραφία της ημέρας.
Απόστολος Καλδάρας (7 Απριλίου 1922 – 8 Απριλίου 1990).
Spoiler
Γεννήθηκε στα Τρίκαλα.
Τα πρώτα του μουσικά ακούσματα ήταν τα προσφυγικά τραγούδια της συνοικίας του.
Τα τραγουδούσε και η μητέρα του που ήταν πρόσφυγας!
Καθώς ήταν καλός μαθητής στο σχολείο οι γονείς του τον έβλεπαν να γίνεται επιστήμονας. Φοίτησε στην Γεωπονική Σχολή Θεσσαλονίκης, αλλά γρήγορα εγκατέλειψε τις σπουδές του! Τότε έγραψε και το πρώτο του τραγούδι «Μάγκας βγήκε για σεργιάνι», που ακόμη και σήμερα είναι το ίδιο ζωντανό..!
Από την ημέρα εκείνη αφοσιώθηκε στην σύνθεση. Έγραψε πάνω από 1.200 τραγούδια, που, όχι μόνο τραγουδιούνται ακόμη αλλά έχουν την ίδια την παλιά επιτυχία!
Από τα πιο γνωστά τραγούδια του Απόστολου Καλδάρα είναι το «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι», «Σ’ ένα βράχο φαγωμένο», «Συ μου χάραξες πορεία», «Θα βρω μουρμούρη μπαγλαμά», «Άμα θες να κλάψεις κλάψε», «Στ’ Αποστόλη το κουτούκι», «Ρίξε στο γυαλί φαρμάκι» και πολλά άλλα…
Είναι ο μόνος κλασικός λαϊκός συνθέτης που έγραψε και έντεχνο λαϊκό τραγούδι, κάνοντας και εκεί επιτυχίες, χωρίς να χάνει τίποτα από το λαϊκό στοιχείο! Ανάμεσα στα τραγούδια αυτά είναι τα: «Όνειρο απατηλό», «Γιε μου», «Πήρα απ’ τη νιότη χρώματα», «Ένα αστέρι πέφτει πέφτει» κ.τ.λ.
Έγραψε δύο ολόκληρα έργα την «Μικρά Ασία» σε στίχους του Πυθαγόρα, και τον «Βυζαντινό Εσπερινό» σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Ο τελευταίος μεγάλος δίσκος του κυκλοφόρησε το 1990 και έχει τίτλο «Μπαλάντες του περιθωρίου»!
Ο Α. Καλδάρας συνεργάσθηκε με τους μεγαλύτερους στιχουργούς ,όπως τον Κώστα Βίρβο, την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, τον Πυθαγόρα και άλλους…! Στίχους έγραφε και ο ίδιος! Τραγούδια του είπαν όλοι οι μεγάλοι ερμηνευτές όπως οι Πάνος Γαβαλάς, Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Μανώλης Αγγελόπουλος, Γιώργος Νταλάρας, Χάρις Αλεξίου, Βίκυ Μοσχολιού, Σταμάτης Κόκοτας κ.α.
Από τον γάμο του με τη Λούλα Μαράβα απέκτησε δύο παιδιά, τη Μαίρη (γ. 1953) και τον μετέπειτα συνθέτη Κώστα Καλδάρα (γ. 1958). Ο πρόωρος χαμός της κόρης του, το 1965, ήταν η αιτία που δεν ξαναεμφανίστηκε ποτέ έκτοτε σε κέντρο διασκέδασης.
Έκλεισε τα μάτια του στις 8 Απριλίου του 1990 στην αγκαλιά της γυναίκας του, Λούλας, και του μοναχογιού του, Κώστα. Πέθανε στο σπίτι του όπως ο ίδιος επιθυμούσε. Τον τελευταίο καιρό που είχε αντιληφθεί πως το τέλος πλησίαζε, έλεγε και ξανάλεγε στους δικούς του ότι ήθελε να πεθάνει σπίτι του που τόσο φρόντιζε και αγαπούσε, και όχι σε κάποιο ψυχρό νοσοκομείο…
Τα πρώτα του μουσικά ακούσματα ήταν τα προσφυγικά τραγούδια της συνοικίας του.
Τα τραγουδούσε και η μητέρα του που ήταν πρόσφυγας!
Καθώς ήταν καλός μαθητής στο σχολείο οι γονείς του τον έβλεπαν να γίνεται επιστήμονας. Φοίτησε στην Γεωπονική Σχολή Θεσσαλονίκης, αλλά γρήγορα εγκατέλειψε τις σπουδές του! Τότε έγραψε και το πρώτο του τραγούδι «Μάγκας βγήκε για σεργιάνι», που ακόμη και σήμερα είναι το ίδιο ζωντανό..!
Από την ημέρα εκείνη αφοσιώθηκε στην σύνθεση. Έγραψε πάνω από 1.200 τραγούδια, που, όχι μόνο τραγουδιούνται ακόμη αλλά έχουν την ίδια την παλιά επιτυχία!
Από τα πιο γνωστά τραγούδια του Απόστολου Καλδάρα είναι το «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι», «Σ’ ένα βράχο φαγωμένο», «Συ μου χάραξες πορεία», «Θα βρω μουρμούρη μπαγλαμά», «Άμα θες να κλάψεις κλάψε», «Στ’ Αποστόλη το κουτούκι», «Ρίξε στο γυαλί φαρμάκι» και πολλά άλλα…
Είναι ο μόνος κλασικός λαϊκός συνθέτης που έγραψε και έντεχνο λαϊκό τραγούδι, κάνοντας και εκεί επιτυχίες, χωρίς να χάνει τίποτα από το λαϊκό στοιχείο! Ανάμεσα στα τραγούδια αυτά είναι τα: «Όνειρο απατηλό», «Γιε μου», «Πήρα απ’ τη νιότη χρώματα», «Ένα αστέρι πέφτει πέφτει» κ.τ.λ.
Έγραψε δύο ολόκληρα έργα την «Μικρά Ασία» σε στίχους του Πυθαγόρα, και τον «Βυζαντινό Εσπερινό» σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Ο τελευταίος μεγάλος δίσκος του κυκλοφόρησε το 1990 και έχει τίτλο «Μπαλάντες του περιθωρίου»!
Ο Α. Καλδάρας συνεργάσθηκε με τους μεγαλύτερους στιχουργούς ,όπως τον Κώστα Βίρβο, την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, τον Πυθαγόρα και άλλους…! Στίχους έγραφε και ο ίδιος! Τραγούδια του είπαν όλοι οι μεγάλοι ερμηνευτές όπως οι Πάνος Γαβαλάς, Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Μανώλης Αγγελόπουλος, Γιώργος Νταλάρας, Χάρις Αλεξίου, Βίκυ Μοσχολιού, Σταμάτης Κόκοτας κ.α.
Από τον γάμο του με τη Λούλα Μαράβα απέκτησε δύο παιδιά, τη Μαίρη (γ. 1953) και τον μετέπειτα συνθέτη Κώστα Καλδάρα (γ. 1958). Ο πρόωρος χαμός της κόρης του, το 1965, ήταν η αιτία που δεν ξαναεμφανίστηκε ποτέ έκτοτε σε κέντρο διασκέδασης.
Έκλεισε τα μάτια του στις 8 Απριλίου του 1990 στην αγκαλιά της γυναίκας του, Λούλας, και του μοναχογιού του, Κώστα. Πέθανε στο σπίτι του όπως ο ίδιος επιθυμούσε. Τον τελευταίο καιρό που είχε αντιληφθεί πως το τέλος πλησίαζε, έλεγε και ξανάλεγε στους δικούς του ότι ήθελε να πεθάνει σπίτι του που τόσο φρόντιζε και αγαπούσε, και όχι σε κάποιο ψυχρό νοσοκομείο…
Re: Η Φωτογραφία της ημέρας.
Απόστολος Χατζηχρήστος, ο καλόκαρδος παραπονιάρης του ρεμπέτικου (1901-1959).
Spoiler
Η πρώτη εμφάνιση σε μεγάλο μαγαζί έρχεται μάλλον το 1936, στο πασίγνωστο «Δάσος» του διαβόητου Αντώνη Βλάχου, στο Βοτανικό. Ο Χατζηχρήστος εμφανίζεται εκεί μαζί με τους Μάρκο Βαμβακάρη, Γιάννη Παπαϊωάννου, Στράτο Παγιουμτζή, Στέλιο Κηρομύτη, Γιώργο Μπάτη, Ανέστο Δελιά, τον Δημήτρη Γκόγκο ή Μπαγιαντέρα, τον Κώστα Καρίπη και τον Δημήτρη Λορέντζο. «Πολλά λεφτά εκεί αλλά το μεροκάματο του τρόμου!
Ναι, σου λέω. Κάθε καρυδιάς καρύδι μαζευόταν εκεί. Μάγκες, κουτσαβάκια, παλιοί κατάδικοι, πιτουρόμαγκες, κουτόμαγκες, και ότι βάλει ο νους σου.
Παίζαμε στο πάλκο κι είχαμε πιστόλια κρεμασμένα ζούλα στο παντελόνι. Κίνδυνος θάνατος! Βάραγαν πιστολιές χωρίς λόγο. Έτσι για φιγούρα.
Σκότωναν με άνεση, για γούστο, παρεξήγηση για το τίποτα. Δύσκολα χρόνια», θυμάται ο Γιάννης Παπαϊωάννου.
Οι μαρτυρίες όσων συνεργάστηκαν με τον Βλάχο κάνουν λόγο για ένα σκληρό και αδίστακτο κακοποιό, καταδικασμένο για φόνους και άλλα ποινικά αδικήματα, που μπαινόβγαινε στις φυλακές.
Οι μπράβοι του και ο ίδιος κακομεταχειρίζονταν τους τραγουδιστές και τους μουσικούς και δεν ήταν λίγοι αυτοί που απέφευγαν να παίξουν ή να τραγουδήσουν στο μαγαζί του. «Σακάτεψαν από το πολύ ξύλο, αυτός και οι μπράβοι του, το Μάθεση τον Τρελλάκια.
Μια άλλη φορά χαστούκισαν το γέρο Μπάτη, ενώ ο ίδιος ο Βλάχος κούφανε από το πολύ ξύλο το Χατζηχρήστο που ήταν ένα παιδί άγιο!» διηγείται ο Παπαϊωάννου.
Επιθέσεις του Βλάχου στον Χατζηχρήστο, τον Μπάτη, τον Μάρκο, τον Καρυδάκια (σ.σ. Δημήτρης Καρυδόπουλος) και τον Δελιά, με «βρισιές και απειλές» επιβεβαιώνει ο Μπαγιαντέρας, χωρίς να δίνει περισσότερες λεπτομέρειες: «Δεν μπορώ να πω τι ακριβώς έκανε σ’ αυτούς, μόνο αυτοί οι ίδιοι έχουν αυτό το δικαίωμα. Αλλά γεγονός είναι ότι όλοι μετάνιωσαν που πήγαν σ’ αυτό το μαγαζί για δουλειά»…
Ίσως στο επεισόδιο που αναφέρεται ο Παπαϊωάννου να οφείλεται η ουλή που έφερε στο πρόσωπο ο Χατζηχρήστος και η παραμόρφωση στο μάτι του, ίσως και όχι. Μια εκδοχή καταθέτει ο Νέαρχος Γεωργιάδης: «Γύρω στα 1936, κάποιος βίαιος άνθρωπος, που ήθελε να εκδικηθεί κάποιον άλλο, από παρεξήγηση και κατά λάθος χτύπησε τον Απόστολο Χατζηχρήστο με μια ξιφολόγχη αφήνοντάς του μια ουλή στο πρόσωπο και κάποια παραμόρφωση στο μάτι».
Ναι, σου λέω. Κάθε καρυδιάς καρύδι μαζευόταν εκεί. Μάγκες, κουτσαβάκια, παλιοί κατάδικοι, πιτουρόμαγκες, κουτόμαγκες, και ότι βάλει ο νους σου.
Παίζαμε στο πάλκο κι είχαμε πιστόλια κρεμασμένα ζούλα στο παντελόνι. Κίνδυνος θάνατος! Βάραγαν πιστολιές χωρίς λόγο. Έτσι για φιγούρα.
Σκότωναν με άνεση, για γούστο, παρεξήγηση για το τίποτα. Δύσκολα χρόνια», θυμάται ο Γιάννης Παπαϊωάννου.
Οι μαρτυρίες όσων συνεργάστηκαν με τον Βλάχο κάνουν λόγο για ένα σκληρό και αδίστακτο κακοποιό, καταδικασμένο για φόνους και άλλα ποινικά αδικήματα, που μπαινόβγαινε στις φυλακές.
Οι μπράβοι του και ο ίδιος κακομεταχειρίζονταν τους τραγουδιστές και τους μουσικούς και δεν ήταν λίγοι αυτοί που απέφευγαν να παίξουν ή να τραγουδήσουν στο μαγαζί του. «Σακάτεψαν από το πολύ ξύλο, αυτός και οι μπράβοι του, το Μάθεση τον Τρελλάκια.
Μια άλλη φορά χαστούκισαν το γέρο Μπάτη, ενώ ο ίδιος ο Βλάχος κούφανε από το πολύ ξύλο το Χατζηχρήστο που ήταν ένα παιδί άγιο!» διηγείται ο Παπαϊωάννου.
Επιθέσεις του Βλάχου στον Χατζηχρήστο, τον Μπάτη, τον Μάρκο, τον Καρυδάκια (σ.σ. Δημήτρης Καρυδόπουλος) και τον Δελιά, με «βρισιές και απειλές» επιβεβαιώνει ο Μπαγιαντέρας, χωρίς να δίνει περισσότερες λεπτομέρειες: «Δεν μπορώ να πω τι ακριβώς έκανε σ’ αυτούς, μόνο αυτοί οι ίδιοι έχουν αυτό το δικαίωμα. Αλλά γεγονός είναι ότι όλοι μετάνιωσαν που πήγαν σ’ αυτό το μαγαζί για δουλειά»…
Ίσως στο επεισόδιο που αναφέρεται ο Παπαϊωάννου να οφείλεται η ουλή που έφερε στο πρόσωπο ο Χατζηχρήστος και η παραμόρφωση στο μάτι του, ίσως και όχι. Μια εκδοχή καταθέτει ο Νέαρχος Γεωργιάδης: «Γύρω στα 1936, κάποιος βίαιος άνθρωπος, που ήθελε να εκδικηθεί κάποιον άλλο, από παρεξήγηση και κατά λάθος χτύπησε τον Απόστολο Χατζηχρήστο με μια ξιφολόγχη αφήνοντάς του μια ουλή στο πρόσωπο και κάποια παραμόρφωση στο μάτι».
Re: Η Φωτογραφία της ημέρας.
Βαγγέλης Περπινιάδης.
Re: Η Φωτογραφία της ημέρας.
Εβίβα ρεμπέτες.
-
- Παραπλήσια Θέματα
- Απαντήσεις
- Προβολές
- Τελευταία δημοσίευση
-
- 7 Απαντήσεις
- 260 Προβολές
-
Τελευταία δημοσίευση από Frappezitis
-
- 45 Απαντήσεις
- 1556 Προβολές
-
Τελευταία δημοσίευση από Aitwlos
-
- 1 Απαντήσεις
- 148 Προβολές
-
Τελευταία δημοσίευση από Ανδροπαραδίνομαι
-
- 0 Απαντήσεις
- 501 Προβολές
-
Τελευταία δημοσίευση από Καβαλάρης