Πεθερόπληκτοι-ες

[bluerose]

Ε με ρωτάς ποιος πλήρωσε το αμάξι
Κι ότι την έβρισα δεν είπα ευχαριστώ και δε με σουταραν
Από το σπίτι μου;
Και μου είχε πει ( προ Χριστού αυτό) ότι τσίμπησα αμάξι
Εμ δεν έδωσες, εμ έδωσα, εμ τσίμπησα;

Κάτσε εκεί τώρα να μετανοείς, γιατί εκεί που έδωσες σε σουταραν


Αυτά για να μιλάμε

Η ουσία είναι ότι, μπορείς να διακονεις γεροντια; Είναι κριμας, τα παιδάκια όλοι τα θέλουν, ανήμπορο και φτωχό γερό κανείς. Τσατιζομαι

Μπλου, δεν βγαίνει ρε γμτ κανένα νόημα από όσα γράφεις, αλήθεια.
Οπότε, ας συνοψίσω, μπας και κατανοήσεις τι σου λέω εγώ τουλάχιστον. Εφόσον σου πήρε ο άνθρωπος αμάξι με δικά του λεφτά, βγάζεις μόκο, σκας χαμόγελο με το ζόρι και λες κι ευχαριστώ. Εφόσον το πήρες εσύ, όμως, το αμάξι με τα δικά σου λεφτά, της το λες ευθέως και τη βάζεις στη θέση της, διότι αν το προηγούμενο ήταν αχαριστία, το δικό της είναι θράσος. Εάν το πήρατε μαζί το αυτοκίνητο, ΠΑΛΙ το ξεκαθαρίζεις και τη βάζεις στη θέση της.

Από εκεί και πέρα, εφόσον μπλέξατε στο γαϊτανάκι "η μαμά μου/η μαμά σου" και δεν μπορείτε να κατανοήσετε ότι είστε ΜΙΑ οικογένεια και ότι αυτοί που σας πρόσεχαν ΤΟΣΑ χρόνια, δεν είναι για πέταμα, αλλά είναι αίμα σας, δεν καταλαβαίνω τι κάνετε μαζί. Είστε δυο πιτσιρίκια που τσακώνεστε, για την τελευταία μπουκιά στο τραπέζι και όχι οικογένεια. Δεν μπορώ να φανταστώ να έχει δικός μου άνθρωπος πρόβλημα και να μην τον φιλοξενήσω σπίτι μου. Συγκεκριμένα, τα Χριστούγεννα πχ που θα έρθουν οι δικοί μου, θα φύγουμε από το σπίτι που νοικιάζουμε, παρόλο που χωράμε, ώστε να μείνουν οι δικοί μου και θα πάμε στης πεθεράς μου, στο παιδικό δωμάτιο του άντρα να κοιμηθούμε όλοι άνετα, μιας κι εκεί θα έχουμε ο καθένας το μπάνιο του, ενώ σε αυτό που νοικιάζω θα είμαστε τόσα άτομα με ένα μπάνιο πχ. Σε αντίστοιχη περίπτωση, θα πάρουν τα πεθερικά μου τη βαλίτσα τους και θα κατέβουν στο πατρικό μου, να κάνουν τα μπάνια τους και θα κάτσουν όσο θέλουν στο παιδικό μου δωμάτιο να διακοπάρουν.

Δεν βλέπω, γιατί θα πρέπει κάποιος να γκρινιάξει με τους γονείς μας. Γονείς μας είναι όχι ο τοκογλύφος .

Ναι, καλή προαίρεση
Δε κάνουμε σχέδια όμως, μόνο η προαίρεση σου φτάνει και περισσευει

[Γιάννης]

Για κάποιο λόγο, κάθε φορά που διαβάζω αυτά που γράφεις σκέφτομαι ότι θέλω να σε παντρευτώ. Κρίμα που η ύπαρξη πεθεράς υποδηλώνει ότι πρόλαβε άλλος.

Κοίτα πως θα αλλάξεις γνώμη


Τι θες ρε, να μου παρκάρεις τη μάνα σου;

Με την καμμία. Και να ήθελα (που δεν θέλω), δεν θέλει αυτή. Δεν της αρέσει να παρκάρεται. Είναι τέρας αυτονομίας.

[Athina__P]

Αν εφαρμόζονταν οι νόμοι και η αξιοκρατία στο δημόσιο, δεν θα υπήρχαν τόσα πολλά τσόκαρα να παίρνουν αποφάσεις, να διοικούν ή και απλώς να διογκώνουν το διοικητικό τμήμα του δημοσίου. Τον ιδιωτικό τομέα τον αφήνω απέξω αν δεν είναι κρατικοδίαιτος.
Ένας καλός τρόπος να διώξεις τους ικανούς προς χώρες που δεν γίνονται αυτά και να ταράξεις τα νεύρα όσων απομείνουν.

Αν είχαμε καλύτερες μαμάδες πεθερές που δεν τις νοιάζει το παιδί να είναι κάπου κοντά για να τις γηροκομήσει, δεν θα ανέχονταν τα παιδιά τα παρανοϊκά που ανέχτηκαν στο δημόσιο, όσοι τα ανέχτηκαν, για ένα γραφειάκι και μια θεσούλα και θα έβλεπαν την τύχη τους αλλιώς και όχι κάτω από κυριούλες.

Δεν κατάλαβα τίποτα από την απάντηση. Αν δεν μπορείς να γίνεις σαφής δεν έχω χρόνο και χρήμα για χάσιμο.
Εμ βέβαια, να μην βγάλουν τους άλλους παρανοϊκούς. Εξάλλου ο χρόνος είναι άπλετος γι΄αυτά. Μαμάδες και πεθερές κοντά να τις βοηθάνε εγώ μόνο σε γυναίκες "συναδέλφους" έχω δει. Την δική μου την μάνα δεν την χωνεύω. Με κατέστρεψε, δεν με βοήθησε. Εντάξει να την βοηθήσω αν πάθει κάτι (αν και έχει προβλέψει χρηματικά) αλλά μόνο με χρήμα. Τι το θέλω το κοντά; Εξάλλου έχει και πολλά παιδιά.
Βέβαια στο τέλος εγώ θα μείνω στην ψάθα. Αυτή με την Γερμανία έκανε κουμάντο για τα γεράματα.

Ξέρω περιπτώσεις που έκατσαν στην επαρχία ή σε ένα μικρό μέρος ή δεν άνοιξαν τα φτερά τους με τον οποιονδήποτε τρόπο για να είναι κοντά στη μαμά, γιατί η μαμά ήθελε να τη γηροκομήσουν, αλλά δεν το έλεγε, είχε δημιουργήσει μια ανασφάλεια ότι ο κόσμος έξω είναι μεγάλος και κακός... Και αν κατάφερναν και έπαιζαν ολοκληρωμένα το ρόλο και προσέφεραν στα παιδιά τους όπως οι περισσότερες έχει καλώς, αλλά ήταν μερικές πολυ μαγκιώρες που κατάφερναν να δημιουργούν μόνο υποχρεώσεις στα παιδιά τους γιατί για τα δικά τους γεράματα δεν είχαν φροντίσει ούτε τα βασικά.

Σε αυτό το πλαίσιο το να έχει κανείς μια δουλίτσα σε ένα μέρος που δεν παράγει τίποτα άλλο, γιατί το μέρος αυτό είχε το μόνο σαφές πλεονέκτημα ότι ήταν κοντά στη ΜΑΜΑ, αυτή η δουλίτσα ηταν επιτυχία, αλλά το να έχει μια δουλίτσα σε ένα μικρό μέρος που η αξία του άλλου είναι όχι η δουλειά του αλλά ο βουλευτής της περιοχής που του επιτρέπει να πιάνει ένα γραφείο και να ταλαιπωρεί το κοινό και τους συναδέλφους του και τον ίδιο του τον εαυτό στην τελική... Μια εποχή που ακόμα οι παλιοί του δημοτικού με το μέσον το έπαιζαν προϊστάμενοι σε αυτούς που είχαν έρθει με ΑΣΕΠ και τους ταλαιπωρούσαν.

Τελικά δεν σου συνέβη έτσι, γιατί ήσασταν σε άλλη χώρα! Είναι όμως μια νοοτροπία που είδα σε ορισμένα μέρη και μου έκανε εντύπωση και το έχω τσεκάρει! Πχ οι Κρητικοί ΔΕΝ το έχουν αυτό, πολλοί έρχονται Αθήνα και φαντάσου η Κρήτη έχει οικονομία να στηρίξει αυτόν που θα μείνει εκεί. Άλλα μέρη δεν έχουν δουλειές ουσιαστικά. Δεν θέλω να πω περισσότερα για το ποιο μέρος το έχει κάπως έντονο αυτό, να περνάει η μαμά στο παιδί τη νοοτροπία ότι μακριά της θα το φάνε τα άγρια θηρία.

[enterprise-psi]

Από εκεί και πέρα, εφόσον μπλέξατε στο γαϊτανάκι "η μαμά μου/η μαμά σου" και δεν μπορείτε να κατανοήσετε ότι είστε ΜΙΑ οικογένεια και ότι αυτοί που σας πρόσεχαν ΤΟΣΑ χρόνια, δεν είναι για πέταμα, αλλά είναι αίμα σας, δεν καταλαβαίνω τι κάνετε μαζί.

Αυτό απλά

[Antares]

Ξέρω περιπτώσεις που έκατσαν στην επαρχία ή σε ένα μικρό μέρος ή δεν άνοιξαν τα φτερά τους με τον οποιονδήποτε τρόπο για να είναι κοντά στη μαμά, γιατί η μαμά ήθελε να τη γηροκομήσουν, αλλά δεν το έλεγε, είχε δημιουργήσει μια ανασφάλεια ότι ο κόσμος έξω είναι μεγάλος και κακός... Και αν κατάφερναν και έπαιζαν ολοκληρωμένα το ρόλο και προσέφεραν στα παιδιά τους όπως οι περισσότερες έχει καλώς, αλλά ήταν μερικές πολυ μαγκιώρες που κατάφερναν να δημιουργούν μόνο υποχρεώσεις στα παιδιά τους γιατί για τα δικά τους γεράματα δεν είχαν φροντίσει ούτε τα βασικά.

Σε αυτό το πλαίσιο το να έχει κανείς μια δουλίτσα σε ένα μέρος που δεν παράγει τίποτα άλλο, γιατί το μέρος αυτό είχε το μόνο σαφές πλεονέκτημα ότι ήταν κοντά στη ΜΑΜΑ, αυτή η δουλίτσα ηταν επιτυχία, αλλά το να έχει μια δουλίτσα σε ένα μικρό μέρος που η αξία του άλλου είναι όχι η δουλειά του αλλά ο βουλευτής της περιοχής που του επιτρέπει να πιάνει ένα γραφείο και να ταλαιπωρεί το κοινό και τους συναδέλφους του και τον ίδιο του τον εαυτό στην τελική... Μια εποχή που ακόμα οι παλιοί του δημοτικού με το μέσον το έπαιζαν προϊστάμενοι σε αυτούς που είχαν έρθει με ΑΣΕΠ και τους ταλαιπωρούσαν.

Τελικά δεν σου συνέβη έτσι, γιατί ήσασταν σε άλλη χώρα! Είναι όμως μια νοοτροπία που είδα σε ορισμένα μέρη και μου έκανε εντύπωση και το έχω τσεκάρει! Πχ οι Κρητικοί ΔΕΝ το έχουν αυτό, πολλοί έρχονται Αθήνα και φαντάσου η Κρήτη έχει οικονομία να στηρίξει αυτόν που θα μείνει εκεί. Άλλα μέρη δεν έχουν δουλειές ουσιαστικά. Δεν θέλω να πω περισσότερα για το ποιο μέρος το έχει κάπως έντονο αυτό, να περνάει η μαμά στο παιδί τη νοοτροπία ότι μακριά της θα το φάνε τα άγρια θηρία.

Αυτό που περιγράφεις είναι αρκετά ήπια περίπτωση, εκτός πια και αν το παιδί έχει θαφτεί πλήρως. Το βλέπω αρκετά στην ευρύτερη οικογένεια. Τα παιδιά κοντά, καλύτερα στο πάνω, δίπλα διαμέρισμα. Συνήθως οι γονείς είναι του δημοτικού ή τεχνικών σχολών και τα παιδιά πτυχιούχοι. Οι γονείς ανώτατης μόρφωσης τα "αφήνουν" (σε εισαγωγικά το αφήνουν, δεν τα δένουν συναισθηματικά) να πάνε όπου θέλουν.
Η δική μου οικογένεια είναι ειδική περίπτωση. Δεν βγήκε ένα διαζύγιο και ένας καταμερισμός ευθυνών όταν έπρεπε και από τότε έγιναν πολλά. Θα τα έλεγα και εγκληματικά. Μένει να αποδειχθεί.
Δεν είμαστε ολοκληρωτικά στην ξένη χώρα. Η ελληνική νοοτροπία και η ευρύτερη οικογένεια έβαλε βαθιά το χέρι της.
Αλλά και σε ξένη χώρα, ξαδέρφη μου και παιδική μου φίλη, αφού σπούδασε αρχαιολογία στην Ελλάδα, την πήραν οι γονιοί της και από τότε δουλεύει στο ίδιο εργοστάσιο και μένει μαζί τους.
Εγώ αν έμενα πάνω από εικοσαετία εκεί θα είχα γίνει καθηγήτρια πανεπιστημίου.

[1451]

Δυστυχώς δεν μπορούμε να αλλάξουμε τους γέρους, αλλά μπορούμε να φροντίσουμε να μην γίνουμε οι ίδιοι ενοχλητικοί πεθεροί. Φυσικά αυτό σπάνια γίνεται, τις περισσότερες φορές ο γιος ή η κόρη κάνουν παιδιά με τη σειρά τους και καταλήγουν ενοχλητικοί σαν τους γονείς τους και παππούδες/γιαγιάδες των παιδιών τους.