Όπως προβλέφθηκε την επομένη του πρώτου γύρου των βουλευτικών εκλογών, η Γαλλία γίνεται όλο και πιο ακυβέρνητη μετά τον δεύτερο γύρο των εκλογών. Το γεγονός ότι η ακροδεξιά των Λεπενό-Μπαρντελιστών δεν πλησιάζει σε καμία περίπτωση την απόλυτη πλειοψηφία είναι μια εξαιρετική είδηση για τους εργαζόμενους, καθώς η «Εθνική Συσπείρωση» σκόπευε να ακολουθήσει μια ακόμα πιο ξενοφοβική και καταστροφική για την ελευθερία πολιτική από αυτή του Μακρόν στο Ματινιόν, χωρίς να έρθει σε ρήξη με τις πολεμοκάπηλες και ευρωατλαντικές πολιτικές των προκατόχων της. Στην πραγματικότητα, η «Εθνική Συσπείρωση» δεν θέλει να εγκαταλείψει το ευρώ, την ΕΕ του Κεφαλαίου, τη Σένγκεν ή το ΝΑΤΟ, και ακόμη λιγότερο φυσικά τον καπιταλισμό- στην πραγματικότητα, θα υποταχθεί στα κελεύσματα της Γαλλικής Συνομοσπονδίας Επιχειρήσεων, της CAC 40, των Βρυξελλών, της Ουάσιγκτον και του Βερολίνου, αυξάνοντας παράλληλα την αντισυνδικαλιστική, αντικομμουνιστική και αντιμεταναστευτική κρατική βία. Από αυτή την άποψη, ο Πόλος της Κομμουνιστικής Αναγέννησης στη Γαλλία (PRCF) είναι υπερήφανος που έκανε ό,τι μπορούσε για να μειώσει το ποσοστό της «Εθνικής Συσπείρωσης» .
Οι νίκες των ταξικών και μαχητικών συνδικαλιστών και των αντιφασιστών βάσης, όπως ο Bérenger Cernon στην Essonne,
ο οποίος παραμέρισε τον ψευτοκυριαρχιστή αλλά στην πραγματικότητα λεπεντικό μπράβο Dupont Aignan, και ο Raphael Arnault, ένας μαχητής της νέας φρουράς που διασύρθηκε και δαιμονοποιήθηκε σημαντικά από ολόκληρο το μηχανισμό των μέσων ενημέρωσης, αλλά κατάφερε να πάρει πίσω μια εκλογική περιφέρεια από την «Εθνική Συσπείρωση», είναι ευχάριστες και σαφείς ενδείξεις ελπίδας.
Ωστόσο, η συνολική κατάσταση παραμένει πολύ ανησυχητική. Πρώτον, επειδή η «Εθνική Συσπέρωση» συνεχίζει την - ευτυχώς σταματημένη - αύξηση του αριθμού των βουλευτών. Δεύτερον, επειδή ο μακρονισμός, το κύριο καύσιμο του εκφασισμού από το 2017, διατηρεί ισχυρή επιρροή στην Εθνοσυνέλευση, με ένα μέρος της Αριστεράς, με επικεφαλής την Ανυπότακτη Γαλλία και το Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας, να έχει θεωρήσει σκόπιμο να ψηφίσει τον Μπορν ή τον Νταρμανέν, για να μην αναφέρουμε τον Φρανσουά Ολάντ. Τέλος, επειδή, ενώ το «Νέο Λαϊκό Μέτωπο» βγήκε πρώτο και μπορεί δικαίως να διεκδικήσει το Ματινόν, η κοινοβουλευτική αριθμητική, το θεσμικό βάρος των Ηλυσίων και κυρίως, το τεράστιο σχέδιο λιτότητας που εξυφαίνεται για τη Γαλλία από την ΕΕ και το ΔΝΤ (οι οποίοι έχουν θέσει τη Γαλλία υπό «εξυγίανση» για «υπερβολικό έλλειμμα», όπως έκαναν και για την Ελλάδα πριν από δέκα χρόνια), θα αποτελέσουν αναμφίβολα σοβαρά εμπόδια στην υλοποίηση των κοινωνικών μέτρων της Αριστεράς, τουλάχιστον ελλείψει πολιτικής βούλησης του «Νέου Λαϊκού Μετώπου» να έρθει σε ρήξη με την ΕΕ. Επιπλέον, στο εσωτερικό του «Νέου Λαϊκού Μετώπου», η «σοσιαλδημοκρατία» του PS-EELV θα αναδειχθεί ισχυρότερη εις βάρος της «Ανυπόταχτης Γαλλίας», σε μια διαδικασία επιταχυνόμενης ιδεολογικής και εκλογικής διάβρωσης.
Έτσι, η λύση που αναμφίβολα θα προσπαθήσει να βρει ο Μακρόν είναι να σχηματίσει έναν «μεγάλο συνασπισμό» που θα περιλαμβάνει από το δεξιό μέρος του «Νέου Λαϊκού Μετώπου» μέχρι τα λεγόμενα μετριοπαθή κόμματα των Ρεπουμπλικάνων, μαζί με το κόμμα του Μακρόν. Κατά συνέπεια, συγκεντρώνοντας τους συμβατούς με τον Μακρόν Ρεπουμπλικάνους (οι οποίοι θα σώσουν μια σημαντική κοινοβουλευτική ομάδα), το Μακρόν, το «Σοσιαλιστικό Κόμμα» και τους Οικολόγους, ο Μακρόν μπορεί να επιχειρήσει να σχηματίσει μια «κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού» γερμανικού τύπου (στη Γερμανία, το SPD, οι Πράσινοι και το FDP κυβερνούν μαζί σε μια πολεμοκάπηλη βάση).
Πρόκειται για μια ιδέα που έχει ήδη προσελκύσει το ενδιαφέρον της Μαρίν Τοντελιέ, του «σοσιαλιστή» Κανέρ και του Ζαν-Φρανσουά Κοπέ, ενώ ο Ραφαέλ Γκλουκσμάν, ευρωβουλευτής που συνεργάζεται με τη Δεξιά και πρωτοστατεί στον πόλεμο κατά της Ρωσίας, ελπίζει να εισαγάγει στο Παρίσι το ευρωπαϊστικό μοντέλο του συνασπισμού Δεξιάς-Αριστεράς και χαίρεται που θα μπορέσει να κυβερνήσει «χωρίς τον Ροβεσπιέρο»!
Ο κίνδυνος μιας ακόμη πολιτικής εντελώς αντίθετης με τα συμφέροντα των εργαζομένων και απόλυτα σύμφωνης με τις επιθυμίες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του ΔΝΤ -που ήδη ετοιμάζονται να αναγκάσουν τη Γαλλία να αντιμετωπίσει το «υπερβολικό της έλλειμμα» και να εφαρμόσουν μια ακόμη δόση ευρω-λιτότητας- είναι επομένως τεράστιος. Πόσο μάλλον που ο Μακρόν, ο Σολτς και ο Φον Ντερ Λάιεν προετοιμάζουν ήδη το ευρωπαϊκό ομοσπονδιακό άλμα (τέλος της ομόφωνης ψηφοφορίας εντός της ΕΕ), το οποίο θα στερήσει οριστικά την κυριαρχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. ), το οποίο θα στερήσει οριστικά την κυριαρχία του λαού της Γαλλίας και όλων των χωρών μελών της ΕΕ, και ο Μακρόν δεν θα έχει άλλο εφόδιο, προκειμένου να συνεχίσει να υπάρχει πολιτικά, από το να επιταχύνει την υπερ-επικίνδυνη πολιτική του να εισέλθει δυναμικά σε συνασπισμό πολέμου κατά της Ρωσία, στέλνοντας στρατεύματα στην Ουκρανία: αποφασιστικά, χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ ένα πραγματικό Λαϊκό Μέτωπο που θα βασίζεται στην αυτόνομη δυναμική του εργατικού κινήματος και θα υπερασπίζεται την εθνική ανεξαρτησία, την ειρήνη, τη δημοκρατία και την κοινωνική πρόοδο ενάντια στην «Εθνική Συσπείρωση», τον Μακρόν και όλους τους υπηρέτες της ΕΕ-ΝΑΤΟ!
Πολλοί εργαζόμενοι έχουν εξοργιστεί ξοδεύοντας το χρόνο τους στο «αντιφασιστικό φράγμα» ψηφίζοντας τα καύσιμα του εκφασισμού και, πιο σοβαρά, πολλοί από αυτούς τους εργαζόμενους καταλαβαίνουν όλο και περισσότερο ότι τα «αριστερά» κόμματα δεν θα μπορέσουν να εκπληρώσουν τις υποσχέσεις τους συνεχίζοντας να υποτάσσονται στον άξονα ΕΕ-ΝΑΤΟ.
Από αυτή την άποψη, ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν φέρει βαριά ευθύνη που έχει εγκαταλείψει τη θετική γραμμή του 2017 «την ΕΕ, την αλλάζουμε ή την εγκαταλείπουμε!» και από την άλλη του ευρωμεταλλαγμένου ΚΚΓ, που έχουν επαναφέρει τη «σοσιαλδημοκρατία» στην πλάτη μέσω του NUPES και, από τώρα και στο εξής, μέσω του «Νέου Λαϊκού Μετώπου» και που έχει υποσχεθεί εξίσου μεγάλη υποταγή στον άξονα ΕΕ-ΝΑΤΟ.
Γι' αυτό και η μόνη εναλλακτική λύση για τους εργαζόμενους είναι ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΑΙ ΤΡΙΧΡΩΜΗ, δηλαδή η ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ έξοδος από το ευρώ, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και τον καπιταλισμό.
Για να το πετύχουμε αυτό, είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ να ξαναχτίσουμε ένα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ Κομμουνιστικό Κόμμα, πατριωτικό και διεθνιστικό, ειρηνικό και αντιφασιστικό, σε μετωπική αντιπαράθεση με την «Εθνική Συσπείρωση» και σε ΑΠΟΛΥΤΗ ρήξη με την ευρωατλαντική «σοσιαλδημοκρατία», καύσιμο του παγκόσμιου πολέμου και της ευρωφασιστικοποίησης, όπως και ο μακρονισμός. Αυτός είναι ο μόνος δυνατός τρόπος για να καταπολεμήσουμε την ακροδεξιά αποτελεσματικά και μακροπρόθεσμα, για να αποτρέψουμε την εκλογή της Λεπέν το 2027. Και για να γίνει αυτό, πρέπει να βασιστούμε σε μια μεγάλη επίθεση από το κίνημα βάσης, απελευθερώνοντας τον εαυτό του από όλα τα ευρωεξαρτημένα επιτελεία που είναι επιρρεπή σε συμβιβασμούς.
Πονας φασισταριο της πλακας?Pillars έγραψε: 08 Ιούλ 2024, 18:08Το ότι και κάποιοι κατάλευκοι Γάλλοι που γκρινιάζουν εδώ και πολλά χρόνια για την μαυρίλα και τους μουσουλμάνους στην χώρα μετά πάνε και ψηφίζουν μακρόν η οτιδήποτε αντιλεπέν, μήπως υπάρχει καμιά εξήγηση πέραν της ψυχιατρικής;Aitwlos έγραψε: 08 Ιούλ 2024, 17:42 Πάντως έχει πλάκα πως παραπονιέστε ορισμένοι ότι μαύρισε η Γαλλία, όταν πριν 30 χρόνια ο πιο λευκός Γάλλος ποδοσφαιριστής ήταν Αλγερινος
Οι Ρώσοι αφαίμαξαν την Ευρώπη ανεβάζοντας το φυσικό αέριο 20 φορές μέσα σε 2 χρόνια!!!
ισραηλινοι.
