Ελένη Ιορδάνογλου(Τσερκεζα):Hρωιδα η φονιας;

[Athos]

Μα να σκοτώνουν και οι δεξιοί στον εμφύλιο;
Ανεπίτρεπτο!

Το θεμα δεν είναι ότι σκότωσε. Εμφύλιος ήταν, φονικά γίνονταν.
Το άγος είναι ότι επρόδωσε το ιερόν της φιλοξενίας

Κάνεις θεός δεν θα της το συγχωρήσει

Καλά το θεό άστον, είπαμε δεν υπάρχει.

Για τη φιλοξενία είναι ένα point
απ την άλλη πόσο μίσος τους είχε για να ανατινάξει και το σπίτι της μαζί..

[Γκιώνης]

Έπαιξε και κανένα bukkake πριν τα πυροτεχνήματα,τι λέτε;

[Sid Vicious]

Λίγο έξω από την πόλη βρισκόταν το σπίτι της Ιλέιν Γουλφιέ. Κυνηγημένη από τα ανατολικά είχε εγκατασταθεί δίπλα μας πριν 25 χρόνια περίπου. Το βαθύ μελαγχολικό και σκοτεινά αινιγματικό της βλέμμα μαρτυρούσε μια πολυτάραχη ζωή και μια σπάνια προσωπικότητα. Ήταν όμορφη πολύ κάποτε η Ιλέιν , μάγευε τις σκέψεις και τις καρδιές των ανδρών. Και παρότι ο χρόνος είχε αφήσει τα χνάρια του ανηλεώς, όπως κάνει με όλους τους ανθρώπους, όπως κάνει με όλα τα θνητά και περαστικά, η γοητεία της , αυτή η σκοτεινή αινιγματική γοητεία της είχε μείνει αναλλοίωτη.
Ζούσε πλέον μια ήσυχη ζωή, απομακρυσμένη από το βούισμα του πληθους, μακριά από τη ταραχή της νεότητας. Στο σπίτι της, με τον μικρό της κήπο και το αγρόκτημα της. Και η ζωή κυλούσε πλέον ήσυχα σαν μια αργή πεζοπορία σε έναν έρημο ξεχασμένο δρόμο. Και έτσι θα συνέχιζε ως το τέλος του δρόμου αυτού αλλά το αναπάντεχο πάντα αναστατώνει τις πορείες των ανθρώπων.
Και το αναπάντεχο ήρθε ένα καλοκαίρι με την μορφή των ληστών. Η συμμορία του κάπταιν Σάντεϊ , μια ομάδα εγκληματιών που τρομοκρατουσε την περιοχή εισέβαλε στο αγρόκτημα της Ιλέιν και το λεηλάτησε. Όμως αυτό που την ενόχλησε περισσότερα από όλα δεν ήταν όσα αγαθά της έκλεψαν αλλά το ότι είχαν κάψει τον μικρό της κήπο που τόσο πολύ φρόντιζε. Και τόσο πολύ αγαπούσε. Γιατί αγαπάμε όλο και πιότερο ό,τι φροντίζουμε. Και φροντίζουμε όλο και πιότερο ό,τι αγαπάμε. Μέσα στα αποκαϊδια ένα μικρό κομμάτι της αγαπημένης της τριανταφυλλιάς φαινόταν να είναι ακόμη ζωντανό. Η Ιλέιν άκουγε την κάποτε όμορφη τριανταφυλλιά της να θρηνεί μέσα σε φοβερούς πόνους. Και να ζητεί εκδίκηση. Και η Ιλέιν πήρε στοργικά ότι είχε απομείνει από τη τριανταφυλλιά και την πήγε μέσα στο σπίτι όπου έσκαψε για να την ξαναφυτέψει εκεί.

Συνεχίζεται...

[run]

Μα να σκοτώνουν και οι δεξιοί στον εμφύλιο;
Ανεπίτρεπτο!

Το θεμα δεν είναι ότι σκότωσε. Εμφύλιος ήταν, φονικά γίνονταν.
Το άγος είναι ότι επρόδωσε το ιερόν της φιλοξενίας

Κάνεις θεός δεν θα της το συγχωρήσει

κι όμως ενθεν κακείθεν εγιναν τρομερα ,οσα μονο ο εμφύλιος σπερνει κι δεν ηταν πρωτοτυπια τους ελληνικου εμφυλιου,αλλα τετοια γινονται στους εμφυλιους

ψεμμα, προδοσια,αντεκδικησεις,αγριοτητα οφειλομενη στα ΠΑΘΗ

κι μονο να εχει διαβασει κανεις τον θουκυδιδη καταλαβαι νει τι είναι εμφυλιος

[Sid Vicious]

Λίγο έξω από την πόλη βρισκόταν το σπίτι της Ιλέιν Γουλφιέ. Κυνηγημένη από τα ανατολικά είχε εγκατασταθεί δίπλα μας πριν 25 χρόνια περίπου. Το βαθύ μελαγχολικό και σκοτεινά αινιγματικό της βλέμμα μαρτυρούσε μια πολυτάραχη ζωή και μια σπάνια προσωπικότητα. Ήταν όμορφη πολύ κάποτε η Ιλέιν , μάγευε τις σκέψεις και τις καρδιές των ανδρών. Και παρότι ο χρόνος είχε αφήσει τα χνάρια του ανηλεώς, όπως κάνει με όλους τους ανθρώπους, όπως κάνει με όλα τα θνητά και περαστικά, η γοητεία της , αυτή η σκοτεινή αινιγματική γοητεία της είχε μείνει αναλλοίωτη.
Ζούσε πλέον μια ήσυχη ζωή, απομακρυσμένη από το βούισμα του πληθους, μακριά από τη ταραχή της νεότητας. Στο σπίτι της, με τον μικρό της κήπο και το αγρόκτημα της. Και η ζωή κυλούσε πλέον ήσυχα σαν μια αργή πεζοπορία σε έναν έρημο ξεχασμένο δρόμο. Και έτσι θα συνέχιζε ως το τέλος του δρόμου αυτού αλλά το αναπάντεχο πάντα αναστατώνει τις πορείες των ανθρώπων.
Και το αναπάντεχο ήρθε ένα καλοκαίρι με την μορφή των ληστών. Η συμμορία του κάπταιν Σάντεϊ , μια ομάδα εγκληματιών που τρομοκρατουσε την περιοχή εισέβαλε στο αγρόκτημα της Ιλέιν και το λεηλάτησε. Όμως αυτό που την ενόχλησε περισσότερα από όλα δεν ήταν όσα αγαθά της έκλεψαν αλλά το ότι είχαν κάψει τον μικρό της κήπο που τόσο πολύ φρόντιζε. Και τόσο πολύ αγαπούσε. Γιατί αγαπάμε όλο και πιότερο ό,τι φροντίζουμε. Και φροντίζουμε όλο και πιότερο ό,τι αγαπάμε. Μέσα στα αποκαϊδια ένα μικρό κομμάτι της αγαπημένης της τριανταφυλλιάς φαινόταν να είναι ακόμη ζωντανό. Η Ιλέιν άκουγε την κάποτε όμορφη τριανταφυλλιά της να θρηνεί μέσα σε φοβερούς πόνους. Και να ζητεί εκδίκηση. Και η Ιλέιν πήρε στοργικά ότι είχε απομείνει από τη τριανταφυλλιά και την πήγε μέσα στο σπίτι όπου έσκαψε για να την ξαναφυτέψει εκεί.

Συνεχίζεται...

Η τριανταφυλλιά μέσα στο σπίτι μεγάλωνε γρήγορα ξανά. Και ολοένα απλωνόταν, στα παράθυρα, στους τοίχους, στις οροφές, στα θεμέλια, παντού. Όμως δεν άνθιζε πιά, μονάχα αγκάθια υπήρχαν. Και η Ιλέιν κάθε βράδυ μιλούσε μαζί της.
«Παιδί μου, που ήσουν τόσο όμορφη και τώρα οι ρίζες σου πικρές ένα συρματόπλεγμα σε έχουν κάνει, πότε θα χαμογελάσεις ξανά; Πότε θα ανθίσεις ξανά»
Και η τριανταφυλλιά της απαντούσε ψυθιριστά
«Μητέρα, δεν μπορώ να χαμογελώ πιά, με έχουν σκοτώσει. Μονάχα άλλη μια φορά θα ξανανθίσω, για λίγο. Για να χαρίσω σε εσένα ξανα το χαμόγελο αγαπημένη μου μητέρα»
«Τι θέλεις παιδί μου; Τι ζητάς;»
«Τέσσερα και Ένα και Οκτώ. Έξι και Επτά.»
«Δεν σε καταλαβαίνω παιδί μου»
«Δολοφονήσαν το Πέντε και Έξι. Αφησε με μητέρα λίγο ακόμη να μεγαλώσω. Τέσσερα και Ένα και Οκτώ. Έξι και Επτά»
Και κάθε βράδυ η ίδια συζήτηση. Στην αρχή η Ιλέιν δεν καταλάβαινε τι έλεγε η Τριανταφυλλιά αλλά πολύ γρήγορα, τόσο γρήγορα σα το μεγάλωμα της, κατάλαβε τι της ψιθύριζε το δολοφονημένο της παιδί.
Ας έρθει η Κόλαση λοιπόν σκέφτηκε, είμαι έτοιμη, έχω την δύναμη να αντιμετωπίσω δαίμονες. Και αυτή την φορά δεν θα κλάψω.

Συνεχίζεται...

[Ασέβαστος]

Καλά το θεό άστον, είπαμε δεν υπάρχει.

Για τη φιλοξενία είναι ένα point
απ την άλλη πόσο μίσος τους είχε για να ανατινάξει και το σπίτι της μαζί..

προφανως υπαρχει καποιο κομματι στην ιστορια που δεν μας λενε. δεν τιναζεις στον αερα το σπιτι σου για να φας 5 νοματαιους. κατι πολυ κακο της ειχαν κανει.

[Sid Vicious]

Καλά το θεό άστον, είπαμε δεν υπάρχει.

Για τη φιλοξενία είναι ένα point
απ την άλλη πόσο μίσος τους είχε για να ανατινάξει και το σπίτι της μαζί..

προφανως υπαρχει καποιο κομματι στην ιστορια που δεν μας λενε. δεν τιναζεις στον αερα το σπιτι σου για να φας 5 νοματαιους. κατι πολυ κακο της ειχαν κανει.

E ναι, ειναι ολοφάνερο αυτό, σίγουρα κάτι έχουν αποκρύψει στην ιστορια. Τόσο μεθοδευμενη και επίμονη εκδικηση δειχνει οτι σιγουρα της εκαναν της γυναικας κατι πολυ κακο. Εγω τωρα με το νημα την πρωτακουσα και να πω την αληθεια την θαυμασα.

[Sid Vicious]

Λίγο έξω από την πόλη βρισκόταν το σπίτι της Ιλέιν Γουλφιέ. Κυνηγημένη από τα ανατολικά είχε εγκατασταθεί δίπλα μας πριν 25 χρόνια περίπου. Το βαθύ μελαγχολικό και σκοτεινά αινιγματικό της βλέμμα μαρτυρούσε μια πολυτάραχη ζωή και μια σπάνια προσωπικότητα. Ήταν όμορφη πολύ κάποτε η Ιλέιν , μάγευε τις σκέψεις και τις καρδιές των ανδρών. Και παρότι ο χρόνος είχε αφήσει τα χνάρια του ανηλεώς, όπως κάνει με όλους τους ανθρώπους, όπως κάνει με όλα τα θνητά και περαστικά, η γοητεία της , αυτή η σκοτεινή αινιγματική γοητεία της είχε μείνει αναλλοίωτη.
Ζούσε πλέον μια ήσυχη ζωή, απομακρυσμένη από το βούισμα του πληθους, μακριά από τη ταραχή της νεότητας. Στο σπίτι της, με τον μικρό της κήπο και το αγρόκτημα της. Και η ζωή κυλούσε πλέον ήσυχα σαν μια αργή πεζοπορία σε έναν έρημο ξεχασμένο δρόμο. Και έτσι θα συνέχιζε ως το τέλος του δρόμου αυτού αλλά το αναπάντεχο πάντα αναστατώνει τις πορείες των ανθρώπων.
Και το αναπάντεχο ήρθε ένα καλοκαίρι με την μορφή των ληστών. Η συμμορία του κάπταιν Σάντεϊ , μια ομάδα εγκληματιών που τρομοκρατουσε την περιοχή εισέβαλε στο αγρόκτημα της Ιλέιν και το λεηλάτησε. Όμως αυτό που την ενόχλησε περισσότερα από όλα δεν ήταν όσα αγαθά της έκλεψαν αλλά το ότι είχαν κάψει τον μικρό της κήπο που τόσο πολύ φρόντιζε. Και τόσο πολύ αγαπούσε. Γιατί αγαπάμε όλο και πιότερο ό,τι φροντίζουμε. Και φροντίζουμε όλο και πιότερο ό,τι αγαπάμε. Μέσα στα αποκαϊδια ένα μικρό κομμάτι της αγαπημένης της τριανταφυλλιάς φαινόταν να είναι ακόμη ζωντανό. Η Ιλέιν άκουγε την κάποτε όμορφη τριανταφυλλιά της να θρηνεί μέσα σε φοβερούς πόνους. Και να ζητεί εκδίκηση. Και η Ιλέιν πήρε στοργικά ότι είχε απομείνει από τη τριανταφυλλιά και την πήγε μέσα στο σπίτι όπου έσκαψε για να την ξαναφυτέψει εκεί.

Συνεχίζεται...

Η τριανταφυλλιά μέσα στο σπίτι μεγάλωνε γρήγορα ξανά. Και ολοένα απλωνόταν, στα παράθυρα, στους τοίχους, στις οροφές, στα θεμέλια, παντού. Όμως δεν άνθιζε πιά, μονάχα αγκάθια υπήρχαν. Και η Ιλέιν κάθε βράδυ μιλούσε μαζί της.
«Παιδί μου, που ήσουν τόσο όμορφη και τώρα οι ρίζες σου πικρές ένα συρματόπλεγμα σε έχουν κάνει, πότε θα χαμογελάσεις ξανά; Πότε θα ανθίσεις ξανά»
Και η τριανταφυλλιά της απαντούσε ψυθιριστά
«Μητέρα, δεν μπορώ να χαμογελώ πιά, με έχουν σκοτώσει. Μονάχα άλλη μια φορά θα ξανανθίσω, για λίγο. Για να χαρίσω σε εσένα ξανα το χαμόγελο αγαπημένη μου μητέρα»
«Τι θέλεις παιδί μου; Τι ζητάς;»
«Τέσσερα και Ένα και Οκτώ. Έξι και Επτά.»
«Δεν σε καταλαβαίνω παιδί μου»
«Δολοφονήσαν το Πέντε και Έξι. Αφησε με μητέρα λίγο ακόμη να μεγαλώσω. Τέσσερα και Ένα και Οκτώ. Έξι και Επτά»
Και κάθε βράδυ η ίδια συζήτηση. Στην αρχή η Ιλέιν δεν καταλάβαινε τι έλεγε η Τριανταφυλλιά αλλά πολύ γρήγορα, τόσο γρήγορα σα το μεγάλωμα της, κατάλαβε τι της ψιθύριζε το δολοφονημένο της παιδί.
Ας έρθει η Κόλαση λοιπόν σκέφτηκε, είμαι έτοιμη, έχω την δύναμη να αντιμετωπίσω δαίμονες. Και αυτή την φορά δεν θα κλάψω.

Συνεχίζεται...

Η Ιλέιν είχε ξεκινήσει να επισκέπτεται την πόλη πιο τακτικά και παντού διαμήνυε πως ουδόλως την ενόχλησε που την ληστέψαν. Αντιθέτως συμπαθούσε και υποστήριζε τους ληστές και θα τους βοηθούσε όποτε χρειαζόταν. Οι φήμες αυτές κατέφθασαν σύντομα στον κάπταιν Σάντεϊ και στην συμμορία των φονιάδων του οι οποίοι βέβαια παρέμεναν επιφυλακτικοί. Με τον καιρό όμως η επιφυλακτικότητα έδωσε την θέση της στην σιγουριά.
«Κάπταιν, τι έχουμε να φοβηθούμε, μια γυναίκα είναι μονάχα άλλωστε, τι μπορεί να μας κανει;» Ειπε ο Μπίλλυ ο Χάρος, το πρωτοπαλίκαρο του Σάντεϊ.
«Εχεις δίκιο Μπίλλυ και εγώ το σκεφτόμουν» του απάντησε ο Σάντεϊ
Ακούγοντας την κουβέντα με ανησυχία παρενέβη ένα άλλο πρωτοπαλίκαρο της συμμορίας, ο Μπίλλυ ο Χάλκινος
«Κάτι δεν με αρέσει εμένα, στην πόλη λένε πως είναι περίεργη η κυρία Γουλφιέ, μερικοί λένε πως είναι και μάγισσα ακόμη»
«Μην ανησυχεις Χάλκινε, όπως και να έχει δεν θα πάμε απροετοίμαστοι. Για κάθε ενδεχόμενο θα είμαστε προσεχτικοί. Κάποιοι θα μπούμε μέσα στο σπίτι και κάποιοι θα στήσουμε ενέδρα από έξω»
Και πήγαν στο σπίτι, η Ιλέιν τους μοίρασε φαγητό και τίποτα δεν συνέβη. Και πήγαν και την επόμενη ημέρα. Και ύστερα ξεκινήσαν ανά ομάδες να πηγαίνουν τακτικά, είχε γίνει πια μια συνήθεια, δεν υπήρχε τίποτα για να φοβηθούν. Και ήρθε η μέρα εκείνη που μετά τα μεσάνυχτα θα γεννιόταν ο καινούργιος χρόνος. Θα μαζευόταν ολόκληρη η συμμορία για πρώτη φορα, κανείς δεν θα έλειπε και θα γιόρταζαν στο σπίτι της Ιλέιν. Μάλιστα σκεφτόντουσταν να το κάνουν αρχηγείο τους το σπίτι. Αυτό το ενοχλητικό φυτό με τα αγκάθια που ήταν απλωμένο στο σπίτι σκοπεύαν να το κόψουν και να το πετάξουν, την ιδιοκτήτρια θα την κρατούσαν, ήταν και καλή μαγείρισα, την παραξενια της με το φυτό όμως δεν χρειαζόταν να την ανεχτουν. Αυτά σκεφτόταν η συμμορία του Καπταιν Σάντεϊ καθώς περίμεναν να γιορτάσουν το νέο χρόνο στο σπίτι της Ιλέιν.
«Μητέρα…» Ψιθύρισε η Τριανταφυλλιά με τρόπο τέτοιο που μονάχα η Ιλέιν μπορούσε να την ακούσει «Τέσσερα και Ένα και Οκτώ, σιμώνει η Ώρα, ο Λόγος της Αιωνιότητας.»
Οι ληστές και φονιάδες γλεντούσαν εκείνη την στιγμη. Ετρωγαν και έπιναν και τραγουδούσαν. Πόσο μισούσε η Ιλέιν να τους ακούει και να τους βλέπει, πόση δύναμη χρειαζόταν κάθε φορά για να αντέξει.
«Μητέρα… Έξι και Επτά. Δεκατρείς φονιάδες… Έξι θα πεθάνουν, Επτά θα βασανίζονται , θα στοιχειωθουν μέχρι να πεθάνουν… Έξι για τον Ανθρωπο… Επτά για το Τέλειον.. Δεκατρία Φωτιά... Υπάρχει ένα διάστημα όταν πεθαίνει ο Δωδέκατος μήνα και ξαναγεννιέται ο Πρώτος που ζει ο ατελής Δέκατοστριτος μήνας . Όταν θα χαμογελάσεις αγαπημένη μου μητέρα να βγεις έξω από το σπίτι μας.»
Επτά λεπτά πριν αλλάξει ο χρόνος η Τριανταφυλλιά άνθισε. Δε το προσέξαν οι φονιάδες η Ιλέιν όμως χαμογέλασε. Μέτα από όλο αυτόν τον καιρό χαμογέλασε ξανά.
«Πάω λίγο έξω να φέρω κι άλλο κρασί να γιορτάσουμε τον καινούργιο χρόνο»
Και όσο η Ιλέιν ήταν έξω και γέμιζε ευτυχισμένη το ποτήρι της με κράσι το σπίτι όλακερο σειόταν , η τριανταφυλλια έπλεκε τα κλαδιά και τα αγκάθια της επάνω στα σώματα των δολοφόνων της που ούρλιαζαν μάταια. Το ταξίδι τους στην Κόλαση είχε μόλις ξεκινήσει. Το σπίτι είχε αρχισει να παίρνει φωτιά μέχρι που γκρεμίστηκε.
Η Ιλέιν έπινε το κρασί της και παρακολουθούσε χαμογελώντας . Και σταδιακά άρχισε να γελάει όλο και πιο δυνατά. Δεν ηθελε ποτέ φασαρίες, είχε μια ήσυχη ζωή τα τελευταία χρόνια, δεν ενοχλούσε κανέναν και με αγάπη φρόντιζε τον κήπο της. Περπατούσε ήσυχα σε έναν έρημο δρόμο και αυτός ο δρόμος έφτασε στο αδιέξοδο τέλος του οταν ξαφνικά μια μέρα ήρθαν οι φονιάδες και της τα πήραν όλα. Ναι, μπορει και αυτή να πήγαινε στην Κόλαση αλλά ζούσε στην Κόλαση εξαιτιας των φονιαδων όλο αυτό τον καιρό έτσι κι αλλιώς.
Υψωσε το ποτήρι της και γελώντας φώναξε : “Στην Υγειά μας και Καλή Χρονιά!»

[Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης]

αν και είμαι εναντια στον δσε, σκουπιδαριό. ελπιζω να πεθανε οσο πιο γρηγορα με τον πιο φριχτό τρόπο.

[ΓΑΛΗ]

Μα να σκοτώνουν και οι δεξιοί στον εμφύλιο;
Ανεπίτρεπτο!

Το θεμα δεν είναι ότι σκότωσε. Εμφύλιος ήταν, φονικά γίνονταν.
Το άγος είναι ότι επρόδωσε το ιερόν της φιλοξενίας

Κάνεις θεός δεν θα της το συγχωρήσει

Διαφωνώ. Η φιλοξενία προϋποθέτει οίκο (δηλαδή τον χώρο που φιλοξενεί).

Όταν ΚΑΙ ο οίκος γίνεται τέφρα, αποτεφρώνεται και το άγος.

[brb και tyt]

Άλλο ένα τρολονήμα για να συντηρηθεί το δίπολο ''εμείς και αυτοί'' που τόσο εξυπηρετεί τους Γερμναούς.
Και για αυτό άλλωστε έβαλαν τους Νεοναζί της Χρυσής Αυγής στη βουλή. Είναι γνωστό ότι στην Ελλάδα τα πολιτικά πάθη είναι έντονα και όταν δεν ήταν, είναι πανεύκολο να αναζωπυρώνονται.
Δώστους λοιπόν εμφύλιο και αντικομμουνισμό να έχουν να ασχολούνται για να καταπίνουν πιο εύκολα την οικτρή πολιτική των Γερμανών.

[ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ]

[brb και tyt]

Μα να σκοτώνουν και οι δεξιοί στον εμφύλιο;
Ανεπίτρεπτο!

Μην τσιμπάς, δεν λέει για εσένα. Άλλο οι δεξιοί άλλο οι Ναζί συνεργάτες των Γερμανών.

[Αγις]

Μα να σκοτώνουν και οι δεξιοί στον εμφύλιο;
Ανεπίτρεπτο!

Το θεμα δεν είναι ότι σκότωσε. Εμφύλιος ήταν, φονικά γίνονταν.
Το άγος είναι ότι επρόδωσε το ιερόν της φιλοξενίας

Κάνεις θεός δεν θα της το συγχωρήσει

Διαφωνώ. Η φιλοξενία προϋποθέτει οίκο (δηλαδή τον χώρο που φιλοξενεί).

Όταν ΚΑΙ ο οίκος γίνεται τέφρα, αποτεφρώνεται και το άγος.

Το γελοίο είναι να ζητούν σεβασμό κανόνων οσοι τους εχουν γραμμένους .

[arvanitis]

Τι απέγινε ρε παιδιά η Τσερκέζα