Short Horror Stories - Phorum Edition

[νύχτα]

θέλει λίγο χρόνο, την επόμενη φορά που θα πάτε να φάτε στου σιντ και δεν θα σας πει το μυστικό, νομιζω θα εχει έρθει η ώρα.

θα έχει έρθει αν πάμε και μας φάει ο Σιντ

[Παλαιοελλαδίτης]

......

Ε-Π-Ο-Σ! Μάλιστα διάλεξες και το πλέον κατάλληλο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ για τον συγκεκριμένο ρόλο.

[Tεκμηριωνας]

Είναι Ιουλιος του 2024.Ο vatraxos καθεται στην αραχνιασμενη συντονιστικη του καρεκλα και μπαινει στο πχορουμ για moderation.Ξαφνικα βλεπει μια αναρτηση στην ενοτητα Επισκεπτων απο το μελος Χαρος.
Η ανατριχιαστικη αναρτηση αναφέρει: «Όλα τα μελη οι συντονιστες και ο διαχειριστης είναι νεκροί.
Στην συνέχεια, λαμβάνονται ακατάληπτα pm απο τα μελη με μία λέξη: «Πεθαίνω».

Kρυος ιδρωτας εχει λουσει τον vatraxos ο οποιος προσπαθει να βρει μια λογικη εξηγηση:"Πρεπει να ειναι χακαρισμα"

Καθως σηκωνεται να βαλει ενα ποτο που θα τον βοησει να σκεφτει πιο ξεκαθαρα τα ματια του πεφτουν στην αναμνηστικη φωτογραφια απο το συντονιστικο παρτυ περμαμπαναρισματος του Γιαννοπουλου.
Ολοι οι συντονιστες της φωτο συμπεριλαμβανομενου και του ιδιου ειναι ακεφαλοι.
Μια φιγουρα αχοφαινεται πισω απο τους συντονιστες στην φωτογραφια.Βαζει τα γυαλια του και με τρεμαμενο χερι παιρνει τον μεγενθυντικο φακο για να μπορεσει να δει καλυτερα.
Πρόκειται για τον Μπρεζνιεφ ο οποιος ειχε πεθανει ακριβως 40 χρονια πριν τραβηχτει η φωτογραφια.
Η θερμοκρασια στο δωματιο πεφτει αποτομα.Τα χνωτα του βατραχου σχηματιζονται στον αερα καθε φορα που αναπνεει.Τον διαπερνα ενα ριγος.
Χτυπαει η πορτα.Μια ανατριχιστικη φωνη ακουγεται να λεει.Ηρθε η ωρα.....
Ανοιγει την πορτα και βλεπει καταματα τον Κατρουγκαλο να του λεει:
Hρθε η ωρα να μπεις στον νομο μου δεν γινεται να εισαι αιωνια συντονιστης εχεις ρεταρει.

[Otto Weininger]

στην επόμενη ιστορία, πρωταγωνιστεί ο talaipwros

[Otto Weininger]

ευχάριστο διάλειμμα, ανεβάζω ιστορία, όχι δικιά μου, αλλά που έγραψε άλλο αγαπητό μέλος

Είναι Ιουλιος του 2024.Ο vatraxos καθεται στην αραχνιασμενη συντονιστικη του καρεκλα και μπαινει στο πχορουμ για moderation.Ξαφνικα βλεπει μια αναρτηση στην ενοτητα Επισκεπτων απο το μελος Χαρος.
Η ανατριχιαστικη αναρτηση αναφέρει: «Όλα τα μελη οι συντονιστες και ο διαχειριστης είναι νεκροί.
Στην συνέχεια, λαμβάνονται ακατάληπτα pm απο τα μελη με μία λέξη: «Πεθαίνω».

Kρυος ιδρωτας εχει λουσει τον vatraxos ο οποιος προσπαθει να βρει μια λογικη εξηγηση:"Πρεπει να ειναι χακαρισμα"

Καθως σηκωνεται να βαλει ενα ποτο που θα τον βοησει να σκεφτει πιο καθαρα, τα ματια του πεφτουν στην αναμνηστικη φωτογραφια απο το συντονιστικο παρτυ περμαμπαναρισματος του Γιαννοπουλου.
Ολοι οι συντονιστες της φωτο συμπεριλαμβανομενου και του ιδιου ειναι ακεφαλοι.
Μια φιγουρα αχνοφαινεται πισω απο τους συντονιστες.Με τρεμαμενο χερι παιρνει τον μεγενθυντικο φακο.
Πρόκειται για τον Μπρεζνιεφ ο οποιος ειχε πεθανει ακριβως 40 χρονια πριν τραβηχτει η φωτογραφια.
Η θερμοκρασια στο δωματιο πεφτει αποτομα.Τα χνωτα του σχηματιζονται στον αερα καθε φορα που αναπνεει.Τον διαπερνα ενα ριγος.
Χτυπαει η πορτα.Μια ανατριχιστικη φωνη ακουγεται να λεει.Ηρθε η ωρα.....
Ανοιγει την πορτα και βλεπει καταματα τον Κατρουγκαλο να του λεει:
"Hρθε η ωρα να μπεις στον νομο μου δεν γινεται να εισαι αιωνια συντονιστης εχεις ρεταρει.Δεν το καταλαβαινεις"

[enaon]

ποιος ειναι ο Γιαννόπουλος, έγραφε ποτέ εδω;

[Feindflug]

Ζήλεψα ρε τύποι και έγραψα και γω μία, με πρωταγωνιστή τον Ταλαίπωρο, στα χνάρια της σχολής του Όττο.

Spoiler

Ντριν ντριν... Το κουδούνι της εξώπορτας της μονοκατοικίας του Dr. Tal Epor χτύπησε και ο γιατρός έτρεξε γρήγορα να ανοίξει. Περίμενε εδώ και δύο εβδομάδες την παραγγελία του να φθάσει και χάρηκε σαν μικρό παιδί που βλέπει τον Αη Βασίλη, όταν άνοιξε την πόρτα και είδε τους υπαλλήλους της μεταφορικής. Με γρήγορες και συντονισμένες κινήσεις, οι δύο νεαροί υπάλληλοι ξεφόρτωσαν από το φορτηγό τα χαρτοκούτια.

- Υπογράψτε εδώ για την παραλαβή παρακαλώ...

Είπε ο ένας υπάλληλος στον γιατρό, δείχνοντας του στην ταμπλέτα το σημείο στο οποίο θα έπρεπε να βάλει την υπογραφή του. Ο γιατρός υπέγραψε ενθουσιωδώς. Σχεδόν τόσο, όσο όταν υπέγραφε την προαγωγή του και την ανάληψη καθηκόντων, ως διευθυντής της ορθοπεδικής κλινικής της επαρχίας στην οποία ζούσε. Είχε αποκτήσει επάξια αυτήν την θέση, εφόσον ήταν ένας πολύ καλός γιατρός, ο οποίος προσέφερε θεραπεία ή τουλάχιστον ανακούφιση, στους περισσότερους από τους ασθενείς του. Τώρα όμως, μετά από τόσα χρονιάς καριέρας στην ιατρική επιστήμη και στην θέση του διευθυντή κλινικής, είχε πλέον το δικαίωμα από το αγγλικό κράτος, να μην εργάζεται πολλές ώρες.

Η μεταφορά των χαρτόκουτων στο μικρό οικοδόμημα πίσω από την μονοκατοικία, ήταν μια ακόμα μορφή άσκησης, την οποία λάτρευε ο γιατρός. Πλέον, με τον περίσσιο χρόνο που είχε στην διάθεσή του, αφού και τα παιδιά του μεγάλωσαν αρκετά ώστε να μην τον έχουν άμεση ανάγκη, επέστρεψε στο πάθος που είχε από νεαρός για την γυμναστική. Είχε οργανώσει σε αυτόν τον χώρο πίσω από την κυρίως οικία του, ένα μικρό μεν, αλλά σχεδόν πλήρως εξοπλισμένο γυμναστήριο. Κάθε λογής βάρη, αλτήρες, δίσκοι, μπάρες, λάστιχα, racks, μηχανήματα, κωπηλατικές, πολύζυγα, διάδρομοι και ποδήλατα, στρώματα, μαξιλάρια και κούκλες πολεμικών τεχνών βρίσκονταν εκεί. Φυσικά κάπου ψηλά και κεντρικά, δέσποζε και μια μεγάλη smart tv, για να βλέπει όταν ασκείται ή για να συνδέει τις διαφορές εφαρμογές γυμναστικής στις οποίες γινόταν συνδρομητής ανά τακτά χρονικά διαστήματα.

- Έτοιμο!

Αναφώνησε καθώς κοιτούσε με θαυμασμό το συναρμολογημένο από τον ίδιο, rack - μηχάνημα γυμναστικής, που πριν δύο ώρες είχε παραλάβει. Επρόκειτο για μια κατασκευή με δοκούς, σε σχήμα κύβου, μέσα στις οποίες υπήρχαν σχοινιά τα οποία κατέληγαν σε τροχαλίες. Κάποιος μπορούσε να δέσει λαβές σχεδόν σε κάθε σημείο του rack, πετυχαίνοντας έτσι την δυνατότητα να γυμνάσει οποιοδήποτε μέρος του σώματός του, υπό οποιαδήποτε μοίρα. Η επιλογή της αντίστασης γινόταν πάλι μέσω αυτού του περίεργου μηχανισμού, εντός του σκελετού της κατασκευής.

- Ένα πραγματικό θαύμα της μηχανικής,

είπε από μέσα του ο γιατρός, θαυμάζοντας τον Κύβο για ακόμα μια φορά και κλείνοντας την εργαλειοθήκη του. Καθώς σηκώθηκε, το μάτι του έπεσε σε ένα σακουλάκι που είχε μόλις ξεπροβάλει μέσα από ένα από τα χαρτόκουτα.

DEMON PUMP intra workout formula, ανέγραφε απ' έξω η συσκευασία, με φόντο έναν γκροτέσκο, υπερμυώδη δαίμονα, που έσπαγε αλυσίδες. Προφανώς κάποιο δωρεάν δείγμα συμπληρώματος διατροφής, δώρο από την εταιρεία κατασκευής του rack.

- Marketing,

σκέφτηκε ο γιατρός, για να μας παίρνουν τα λεφτά και από τα συμπληρώματα που πλασάρουν.

- Tally, Tally... Dinner is ready, honey...

Η φωνή της γυναίκας του να τον καλεί για δείπνο διέκοψε την σκέψη του και τον απομάκρυνε από την πιθανότητα να δοκιμάσει εκείνη την ώρα το καινούριο μηχάνημα.

- Και αύριο μέρα είναι...,

σκέφτηκε καθώς πήγαινε να πλυθεί για να απολαύσει το βραδινό δείπνο με την γυναίκα του.

Το απόγευμα της επόμενης ημέρας τον βρήκε στο γυμναστήριό του, να χτυπάει το σέικερ με το δωρεάν συμπλήρωμα. Έτοιμος, φορώντας τα αθλητικά του ρούχα και μόλις έχοντας κατέβει από τον διάδρομο στον οποίο είχε κάνει προθέρμανση, κοιτούσε με δέος τον Κύβο. Ήδη έτρεχαν στο μυαλό του οι διαφορές ασκήσεις που θα μπορούσε να κάνει, ενώ ξαφνικά θυμήθηκε ότι είχε αγοράσει και συνδρομή ενός μήνα για πρόγραμμα ασκήσεων από την εφαρμογή της ίδιας της εταιρείας. Γρήγορα άναψε την τηλεόραση και συνδέθηκε στην εφαρμογή. Ένα περίεργο σύμβολο, θαρρείς αποκρυφιστικό, έσπασε το μονότονο μαύρο της οθόνης, αναγράφοντας CUBE από κάτω του.

- Μάρκετινγκ,

σκέφτηκε για άλλη μια φορά.

Ο γιατρός μπήκε γρήγορα στο νόημα της λειτουργίας του Κύβου, με την βοήθεια της εφαρμογής. Το ένα σετ διαδέχονταν το άλλο και η μία άσκηση την άλλη. Είχε υπερενθουσιαστεί, αλλά παρόλο που ήδη είχαν περάσει 3 ώρες γυμναστικής, δεν ένιωθε κόπωση, παρά μόνο ένα γλυκό πιάσιμο και πρήξιμο, που γνωρίζουν μόνο όσοι γυμνάζονται, σε πολύ έντονο βαθμό όμως αυτήν την φορά.

- Βρε λες να κάνει δουλειά;

αναρωτήθηκε χαμηλόφωνα κοιτάζοντας το σέικερ με το συμπλήρωμα που έπινε.
Συνέχισε την προπόνησή του για ώρες ακόμα, έχοντας χάσει την αίσθηση του χρόνου. Η κόπωση τον είχε ήδη καταβάλει, αλλά κάτι μέσα του αρνούνταν να τον κάνει να σταματήσει. Συνέχιζε να τραβάει και να σπρώχνει, κάνοντας διάφορες ασκήσεις, πιέζοντας τον εαυτό του πέρα από τα όρια του. Ήταν ήδη εξουθενωμένος όταν κατάλαβε ότι πρέπει να σταματήσει πια, αν δεν θέλει να τραυματιστεί ή να λιποθυμήσει. Έκανε να ανοίξει τις παλάμες του για να αφήσει τις λαβές, μα αυτές δεν τον άκουγαν. Πίεσε τον εαυτό του κι άλλο, μα σαν τα χέρια του να ήταν ξένα, κρατούσαν σφιχτά τις λαβές.

- Τι συμβαίνει;

αναρωτήθηκε. Ίσως κάποια περίεργη παράλυση, κάποιο brain fog από την υπερπροσπάθεια, σκέφτηκε και αποφάσισε να χρησιμοποιήσει όλη την δύναμη της θέλησης του για να ανοίξει τα δάχτυλά του. Πίεσε τον εαυτό του σε σημείο εγκεφαλικού, έφθασε στο σημείο να βλέπει κεραυνούς και λάμψεις να ξεχύνονται από τις γωνίες του Κύβου! Κατάφερε μόλις και μετά βίας να ανοίξει την μία παλάμη του, απελευθερώνοντας το δεξί του χέρι. Αυτό όμως είχε ως αποτέλεσμα, όλο το φορτίο των κιλών, να πάει στο αριστερό του χέρι, τραβώντας το απότομα και εξαρθρώνοντας το από τον ώμο. Ο πόνος ήταν άμεσος και οξύς! Τα μάτια του σκοτείνιασαν και έχασε επαφή με τον κόσμο γύρω του. Όταν τα άνοιξε πάλι, ήρθε αντιμέτωπος με ένα θέαμα βγαλμένο από την Κόλαση! Μια εφιαλτική, απόκοσμη και κρύα ομίχλη είχε καλύψει σχεδόν τα πάντα στο δωμάτιο, ενώ κραυγές πόνου δίχως έλεος πλημμύριζαν τον χώρο! Τα χέρια του και τα πόδια του ήταν δεμένα πλέον στις τροχαλίες, που αντί για σχοινιά ήταν αλυσίδες και τον κρατούσαν τεντωμένο από τα άκρα σε σχήμα Χ στο μέσον του Κύβου. Ο πόνος από την εξάρθρωση του ώμου του όχι απλά συνέχιζε να υπάρχει, αλλά μεγαλώνε κιόλας, ενώ ταυτόχρονα, κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε, το κορμί του τεντωνόταν παραπάνω από τον Κύβο, κάνοντας τον γρήγορα να πονάει σε κάθε άρθρωσή του! Μέσα σε αυτό το σκηνικό πόνου και απελπισίας, ξεπρόβαλε μια φιγούρα μέσα από την παχιά ομίχλη. Ένας απόκοσμος άνδρας, ντυμένος με μαύρα λάτεξ, μαύρα δερμάτινα και αλυσίδες σφιχτά περασμένες γύρω μα και μέσα από το κορμί του! Ναι! Ήταν ένας Κενοβίτης! Ο γιατρός πλέον δεν ήξερε αν αυτό που αντίκρυζε ήταν αλήθεια ή παραισθήσεις από την αδρεναλίνη και τον πόνο!

- Πληροφορήθηκα ότι υπάρχει ένας άνθρωπος που ενώ προσπαθούσε να θεραπεύσει τον πόνο των άλλων, ο ίδιος αναζητούσε τον γλυκό πόνο της γυμναστικής! Ω, μα τι οξύμωρο, δρ. Έπορ, δεν νομίζετε; Δεν νομίζετε ότι είναι άδικο, να προσπαθείτε και να καταφέρνετε να απαλύνετε τον πόνο των περισσότερων ασθενών σας και σεις να ψάχνετε έναν μικρό γλυκό, πόνο, που θα σας κάνει να νιώθετε ευχάριστα; Πόσο ευχάριστα θεωρείτε ότι νιώθουν όσοι δεν μπορέσατε να θεραπεύσετε, δρ. Έπορ; Πόσο μηδαμινός είναι ο πόνος της γυμναστικής μπροστά στον πόνο που τους προσφέρει το ίδιο τους το σώμα, η ίδια τους η ύπαρξη που έχει στραφεί εναντίον τους, δρ. Έπορ; Τι ανακούφιση πιστεύετε ότι παρείχαν τα παυσίπονα και τα αντιφλεγμονώδη στα παραμορφωμένα κόκκαλά τους; Μήπως θα έπρεπε να έχετε κάποια ιδέα του Πόνου τους, αντί να γυμνάζεστε;

Οι τροχαλίες του Κύβου συνέχιζαν να τραβούν τα άκρα του γιατρού, οδηγώντας τον σε νέα επίπεδα πόνου ενώ ο Κενοβίτης τον παρακολουθούσε να υποφέρει, με ένα ψυχρό και διαπεραστικό βλέμμα.

- Είναι μόνο η αρχή,

ψιθύρισε ο επισκέπτης από την Κόλαση, ενώ το εφιαλτικό σύρσιμο των αλυσίδων που σέρνονται γρήγορα και του ξεσκίζουν τις αρθρώσεις είναι ο τελευταίος ήχος που άκουσε πριν χάσει τις αισθήσεις του τελείως από τον απερίγραπτο πόνο!

...

Άνοιγε μετά βίας τα μάτια του για μερικά δευτερόλεπτα. Κατάλαβε όμως ότι βρίσκεται στο κρεβάτι κάποιου νοσοκομείου. Ίσα που μπορούσε να κουνήσει λίγο το κεφάλι του. Πού και πού έβλεπε την γυναίκα του που τον επισκεπτόταν και κάποιον γιατρό ή νοσοκόμα που τον φρόντιζαν. Ο πόνος ήταν σχεδόν απών. Ερχόταν μόνο για λίγο, αλλά γρήγορα επιδρούσαν τα σκληρά παυσίπονα και τα ηρεμιστικά και τον εξουδετέρωναν.

Έτσι και απόψε το βράδυ, ξύπνησε από την αμυδρή αίσθηση του πόνου που έκανε την εμφάνιση του πάλι. Άνοιξε τα μάτια του και σκέφτηκε

- Θα με πιάσουν σε λίγο τα παυσίπονα. Τα έχουν καλά ρυθμισμένα.

Όμως ο πόνος δεν υποχωρούσε. Αντιθέτως αυξανόταν και η αδυναμία του να κινηθεί και να φωνάξει, τον έκανε ακόμα πιο τρομαχτικό. Σε ένα ανοιγόκλεισμα των ματιών του, τον είδε πάλι να στέκει απέναντι του. Ναι, ο Κενοβίτης! Γύρισε το βλέμμα του και είδε τα χέρια του, τα πόδια του και όσο από το σώμα του μπορούσε να δει, να είναι δεμένο με κρύες αλυσίδες, που άρχιζαν και πάλι να τον σφίγγουν και να τον τραβούν, αργά και βασανιστικά!

- Στο είπα, ήταν μόνο η αρχή...

[Aitwlos]

ευχάριστο διάλειμμα, ανεβάζω ιστορία, όχι δικιά μου, αλλά που έγραψε άλλο αγαπητό μέλος

Είναι Ιουλιος του 2024.Ο vatraxos καθεται στην αραχνιασμενη συντονιστικη του καρεκλα και μπαινει στο πχορουμ για moderation.Ξαφνικα βλεπει μια αναρτηση στην ενοτητα Επισκεπτων απο το μελος Χαρος.
Η ανατριχιαστικη αναρτηση αναφέρει: «Όλα τα μελη οι συντονιστες και ο διαχειριστης είναι νεκροί.
Στην συνέχεια, λαμβάνονται ακατάληπτα pm απο τα μελη με μία λέξη: «Πεθαίνω».

Kρυος ιδρωτας εχει λουσει τον vatraxos ο οποιος προσπαθει να βρει μια λογικη εξηγηση:"Πρεπει να ειναι χακαρισμα"

Καθως σηκωνεται να βαλει ενα ποτο που θα τον βοησει να σκεφτει πιο καθαρα, τα ματια του πεφτουν στην αναμνηστικη φωτογραφια απο το συντονιστικο παρτυ περμαμπαναρισματος του Γιαννοπουλου.
Ολοι οι συντονιστες της φωτο συμπεριλαμβανομενου και του ιδιου ειναι ακεφαλοι.
Μια φιγουρα αχνοφαινεται πισω απο τους συντονιστες.Με τρεμαμενο χερι παιρνει τον μεγενθυντικο φακο.
Πρόκειται για τον Μπρεζνιεφ ο οποιος ειχε πεθανει ακριβως 40 χρονια πριν τραβηχτει η φωτογραφια.
Η θερμοκρασια στο δωματιο πεφτει αποτομα.Τα χνωτα του σχηματιζονται στον αερα καθε φορα που αναπνεει.Τον διαπερνα ενα ριγος.
Χτυπαει η πορτα.Μια ανατριχιστικη φωνη ακουγεται να λεει.Ηρθε η ωρα.....
Ανοιγει την πορτα και βλεπει καταματα τον Κατρουγκαλο να του λεει:
"Hρθε η ωρα να μπεις στον νομο μου δεν γινεται να εισαι αιωνια συντονιστης εχεις ρεταρει.Δεν το καταλαβαινεις"

Ωραίος και ο ΓΓ

[ΓΑΛΗ]

Ζήλεψα ρε τύποι και έγραψα και γω μία, με πρωταγωνιστή τον Ταλαίπωρο, στα χνάρια της σχολής του Όττο.

Spoiler

Ντριν ντριν... Το κουδούνι της εξώπορτας της μονοκατοικίας του Dr. Tal Epor χτύπησε και ο γιατρός έτρεξε γρήγορα να ανοίξει. Περίμενε εδώ και δύο εβδομάδες την παραγγελία του να φθάσει και χάρηκε σαν μικρό παιδί που βλέπει τον Αη Βασίλη, όταν άνοιξε την πόρτα και είδε τους υπαλλήλους της μεταφορικής. Με γρήγορες και συντονισμένες κινήσεις, οι δύο νεαροί υπάλληλοι ξεφόρτωσαν από το φορτηγό τα χαρτοκούτια.

- Υπογράψτε εδώ για την παραλαβή παρακαλώ...

Είπε ο ένας υπάλληλος στον γιατρό, δείχνοντας του στην ταμπλέτα το σημείο στο οποίο θα έπρεπε να βάλει την υπογραφή του. Ο γιατρός υπέγραψε ενθουσιωδώς. Σχεδόν τόσο, όσο όταν υπέγραφε την προαγωγή του και την ανάληψη καθηκόντων, ως διευθυντής της ορθοπεδικής κλινικής της επαρχίας στην οποία ζούσε. Είχε αποκτήσει επάξια αυτήν την θέση, εφόσον ήταν ένας πολύ καλός γιατρός, ο οποίος προσέφερε θεραπεία ή τουλάχιστον ανακούφιση, στους περισσότερους από τους ασθενείς του. Τώρα όμως, μετά από τόσα χρονιάς καριέρας στην ιατρική επιστήμη και στην θέση του διευθυντή κλινικής, είχε πλέον το δικαίωμα από το αγγλικό κράτος, να μην εργάζεται πολλές ώρες.

Η μεταφορά των χαρτόκουτων στο μικρό οικοδόμημα πίσω από την μονοκατοικία, ήταν μια ακόμα μορφή άσκησης, την οποία λάτρευε ο γιατρός. Πλέον, με τον περίσσιο χρόνο που είχε στην διάθεσή του, αφού και τα παιδιά του μεγάλωσαν αρκετά ώστε να μην τον έχουν άμεση ανάγκη, επέστρεψε στο πάθος που είχε από νεαρός για την γυμναστική. Είχε οργανώσει σε αυτόν τον χώρο πίσω από την κυρίως οικία του, ένα μικρό μεν, αλλά σχεδόν πλήρως εξοπλισμένο γυμναστήριο. Κάθε λογής βάρη, αλτήρες, δίσκοι, μπάρες, λάστιχα, racks, μηχανήματα, κωπηλατικές, πολύζυγα, διάδρομοι και ποδήλατα, στρώματα, μαξιλάρια και κούκλες πολεμικών τεχνών βρίσκονταν εκεί. Φυσικά κάπου ψηλά και κεντρικά, δέσποζε και μια μεγάλη smart tv, για να βλέπει όταν ασκείται ή για να συνδέει τις διαφορές εφαρμογές γυμναστικής στις οποίες γινόταν συνδρομητής ανά τακτά χρονικά διαστήματα.

- Έτοιμο!

Αναφώνησε καθώς κοιτούσε με θαυμασμό το συναρμολογημένο από τον ίδιο, rack - μηχάνημα γυμναστικής, που πριν δύο ώρες είχε παραλάβει. Επρόκειτο για μια κατασκευή με δοκούς, σε σχήμα κύβου, μέσα στις οποίες υπήρχαν σχοινιά τα οποία κατέληγαν σε τροχαλίες. Κάποιος μπορούσε να δέσει λαβές σχεδόν σε κάθε σημείο του rack, πετυχαίνοντας έτσι την δυνατότητα να γυμνάσει οποιοδήποτε μέρος του σώματός του, υπό οποιαδήποτε μοίρα. Η επιλογή της αντίστασης γινόταν πάλι μέσω αυτού του περίεργου μηχανισμού, εντός του σκελετού της κατασκευής.

- Ένα πραγματικό θαύμα της μηχανικής,

είπε από μέσα του ο γιατρός, θαυμάζοντας τον Κύβο για ακόμα μια φορά και κλείνοντας την εργαλειοθήκη του. Καθώς σηκώθηκε, το μάτι του έπεσε σε ένα σακουλάκι που είχε μόλις ξεπροβάλει μέσα από ένα από τα χαρτόκουτα.

DEMON PUMP intra workout formula, ανέγραφε απ' έξω η συσκευασία, με φόντο έναν γκροτέσκο, υπερμυώδη δαίμονα, που έσπαγε αλυσίδες. Προφανώς κάποιο δωρεάν δείγμα συμπληρώματος διατροφής, δώρο από την εταιρεία κατασκευής του rack.

- Marketing,

σκέφτηκε ο γιατρός, για να μας παίρνουν τα λεφτά και από τα συμπληρώματα που πλασάρουν.

- Tally, Tally... Dinner is ready, honey...

Η φωνή της γυναίκας του να τον καλεί για δείπνο διέκοψε την σκέψη του και τον απομάκρυνε από την πιθανότητα να δοκιμάσει εκείνη την ώρα το καινούριο μηχάνημα.

- Και αύριο μέρα είναι...,

σκέφτηκε καθώς πήγαινε να πλυθεί για να απολαύσει το βραδινό δείπνο με την γυναίκα του.

Το απόγευμα της επόμενης ημέρας τον βρήκε στο γυμναστήριό του, να χτυπάει το σέικερ με το δωρεάν συμπλήρωμα. Έτοιμος, φορώντας τα αθλητικά του ρούχα και μόλις έχοντας κατέβει από τον διάδρομο στον οποίο είχε κάνει προθέρμανση, κοιτούσε με δέος τον Κύβο. Ήδη έτρεχαν στο μυαλό του οι διαφορές ασκήσεις που θα μπορούσε να κάνει, ενώ ξαφνικά θυμήθηκε ότι είχε αγοράσει και συνδρομή ενός μήνα για πρόγραμμα ασκήσεων από την εφαρμογή της ίδιας της εταιρείας. Γρήγορα άναψε την τηλεόραση και συνδέθηκε στην εφαρμογή. Ένα περίεργο σύμβολο, θαρρείς αποκρυφιστικό, έσπασε το μονότονο μαύρο της οθόνης, αναγράφοντας CUBE από κάτω του.

- Μάρκετινγκ,

σκέφτηκε για άλλη μια φορά.

Ο γιατρός μπήκε γρήγορα στο νόημα της λειτουργίας του Κύβου, με την βοήθεια της εφαρμογής. Το ένα σετ διαδέχονταν το άλλο και η μία άσκηση την άλλη. Είχε υπερενθουσιαστεί, αλλά παρόλο που ήδη είχαν περάσει 3 ώρες γυμναστικής, δεν ένιωθε κόπωση, παρά μόνο ένα γλυκό πιάσιμο και πρήξιμο, που γνωρίζουν μόνο όσοι γυμνάζονται, σε πολύ έντονο βαθμό όμως αυτήν την φορά.

- Βρε λες να κάνει δουλειά;

αναρωτήθηκε χαμηλόφωνα κοιτάζοντας το σέικερ με το συμπλήρωμα που έπινε.
Συνέχισε την προπόνησή του για ώρες ακόμα, έχοντας χάσει την αίσθηση του χρόνου. Η κόπωση τον είχε ήδη καταβάλει, αλλά κάτι μέσα του αρνούνταν να τον κάνει να σταματήσει. Συνέχιζε να τραβάει και να σπρώχνει, κάνοντας διάφορες ασκήσεις, πιέζοντας τον εαυτό του πέρα από τα όρια του. Ήταν ήδη εξουθενωμένος όταν κατάλαβε ότι πρέπει να σταματήσει πια, αν δεν θέλει να τραυματιστεί ή να λιποθυμήσει. Έκανε να ανοίξει τις παλάμες του για να αφήσει τις λαβές, μα αυτές δεν τον άκουγαν. Πίεσε τον εαυτό του κι άλλο, μα σαν τα χέρια του να ήταν ξένα, κρατούσαν σφιχτά τις λαβές.

- Τι συμβαίνει;

αναρωτήθηκε. Ίσως κάποια περίεργη παράλυση, κάποιο brain fog από την υπερπροσπάθεια, σκέφτηκε και αποφάσισε να χρησιμοποιήσει όλη την δύναμη της θέλησης του για να ανοίξει τα δάχτυλά του. Πίεσε τον εαυτό του σε σημείο εγκεφαλικού, έφθασε στο σημείο να βλέπει κεραυνούς και λάμψεις να ξεχύνονται από τις γωνίες του Κύβου! Κατάφερε μόλις και μετά βίας να ανοίξει την μία παλάμη του, απελευθερώνοντας το δεξί του χέρι. Αυτό όμως είχε ως αποτέλεσμα, όλο το φορτίο των κιλών, να πάει στο αριστερό του χέρι, τραβώντας το απότομα και εξαρθρώνοντας το από τον ώμο. Ο πόνος ήταν άμεσος και οξύς! Τα μάτια του σκοτείνιασαν και έχασε επαφή με τον κόσμο γύρω του. Όταν τα άνοιξε πάλι, ήρθε αντιμέτωπος με ένα θέαμα βγαλμένο από την Κόλαση! Μια εφιαλτική, απόκοσμη και κρύα ομίχλη είχε καλύψει σχεδόν τα πάντα στο δωμάτιο, ενώ κραυγές πόνου δίχως έλεος πλημμύριζαν τον χώρο! Τα χέρια του και τα πόδια του ήταν δεμένα πλέον στις τροχαλίες, που αντί για σχοινιά ήταν αλυσίδες και τον κρατούσαν τεντωμένο από τα άκρα σε σχήμα Χ στο μέσον του Κύβου. Ο πόνος από την εξάρθρωση του ώμου του όχι απλά συνέχιζε να υπάρχει, αλλά μεγαλώνε κιόλας, ενώ ταυτόχρονα, κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε, το κορμί του τεντωνόταν παραπάνω από τον Κύβο, κάνοντας τον γρήγορα να πονάει σε κάθε άρθρωσή του! Μέσα σε αυτό το σκηνικό πόνου και απελπισίας, ξεπρόβαλε μια φιγούρα μέσα από την παχιά ομίχλη. Ένας απόκοσμος άνδρας, ντυμένος με μαύρα λάτεξ, μαύρα δερμάτινα και αλυσίδες σφιχτά περασμένες γύρω μα και μέσα από το κορμί του! Ναι! Ήταν ένας Κενοβίτης! Ο γιατρός πλέον δεν ήξερε αν αυτό που αντίκρυζε ήταν αλήθεια ή παραισθήσεις από την αδρεναλίνη και τον πόνο!

- Πληροφορήθηκα ότι υπάρχει ένας άνθρωπος που ενώ προσπαθούσε να θεραπεύσει τον πόνο των άλλων, ο ίδιος αναζητούσε τον γλυκό πόνο της γυμναστικής! Ω, μα τι οξύμωρο, δρ. Έπορ, δεν νομίζετε; Δεν νομίζετε ότι είναι άδικο, να προσπαθείτε και να καταφέρνετε να απαλύνετε τον πόνο των περισσότερων ασθενών σας και σεις να ψάχνετε έναν μικρό γλυκό, πόνο, που θα σας κάνει να νιώθετε ευχάριστα; Πόσο ευχάριστα θεωρείτε ότι νιώθουν όσοι δεν μπορέσατε να θεραπεύσετε, δρ. Έπορ; Πόσο μηδαμινός είναι ο πόνος της γυμναστικής μπροστά στον πόνο που τους προσφέρει το ίδιο τους το σώμα, η ίδια τους η ύπαρξη που έχει στραφεί εναντίον τους, δρ. Έπορ; Τι ανακούφιση πιστεύετε ότι παρείχαν τα παυσίπονα και τα αντιφλεγμονώδη στα παραμορφωμένα κόκκαλά τους; Μήπως θα έπρεπε να έχετε κάποια ιδέα του Πόνου τους, αντί να γυμνάζεστε;

Οι τροχαλίες του Κύβου συνέχιζαν να τραβούν τα άκρα του γιατρού, οδηγώντας τον σε νέα επίπεδα πόνου ενώ ο Κενοβίτης τον παρακολουθούσε να υποφέρει, με ένα ψυχρό και διαπεραστικό βλέμμα.

- Είναι μόνο η αρχή,

ψιθύρισε ο επισκέπτης από την Κόλαση, ενώ το εφιαλτικό σύρσιμο των αλυσίδων που σέρνονται γρήγορα και του ξεσκίζουν τις αρθρώσεις είναι ο τελευταίος ήχος που άκουσε πριν χάσει τις αισθήσεις του τελείως από τον απερίγραπτο πόνο!

...

Άνοιγε μετά βίας τα μάτια του για μερικά δευτερόλεπτα. Κατάλαβε όμως ότι βρίσκεται στο κρεβάτι κάποιου νοσοκομείου. Ίσα που μπορούσε να κουνήσει λίγο το κεφάλι του. Πού και πού έβλεπε την γυναίκα του που τον επισκεπτόταν και κάποιον γιατρό ή νοσοκόμα που τον φρόντιζαν. Ο πόνος ήταν σχεδόν απών. Ερχόταν μόνο για λίγο, αλλά γρήγορα επιδρούσαν τα σκληρά παυσίπονα και τα ηρεμιστικά και τον εξουδετέρωναν.

Έτσι και απόψε το βράδυ, ξύπνησε από την αμυδρή αίσθηση του πόνου που έκανε την εμφάνιση του πάλι. Άνοιξε τα μάτια του και σκέφτηκε

- Θα με πιάσουν σε λίγο τα παυσίπονα. Τα έχουν καλά ρυθμισμένα.

Όμως ο πόνος δεν υποχωρούσε. Αντιθέτως αυξανόταν και η αδυναμία του να κινηθεί και να φωνάξει, τον έκανε ακόμα πιο τρομαχτικό. Σε ένα ανοιγόκλεισμα των ματιών του, τον είδε πάλι να στέκει απέναντι του. Ναι, ο Κενοβίτης! Γύρισε το βλέμμα του και είδε τα χέρια του, τα πόδια του και όσο από το σώμα του μπορούσε να δει, να είναι δεμένο με κρύες αλυσίδες, που άρχιζαν και πάλι να τον σφίγγουν και να τον τραβούν, αργά και βασανιστικά!

- Στο είπα, ήταν μόνο η αρχή...

Δεν θα ξαναπλησιάσει ο γιατρός αυτά τα μηχανήματα του διαόλου και θα φταις εσύ γι' αυτό.

[Στύξ]

Ζήλεψα ρε τύποι και έγραψα και γω μία, με πρωταγωνιστή τον Ταλαίπωρο, στα χνάρια της σχολής του Όττο.

Spoiler

Ντριν ντριν... Το κουδούνι της εξώπορτας της μονοκατοικίας του Dr. Tal Epor χτύπησε και ο γιατρός έτρεξε γρήγορα να ανοίξει. Περίμενε εδώ και δύο εβδομάδες την παραγγελία του να φθάσει και χάρηκε σαν μικρό παιδί που βλέπει τον Αη Βασίλη, όταν άνοιξε την πόρτα και είδε τους υπαλλήλους της μεταφορικής. Με γρήγορες και συντονισμένες κινήσεις, οι δύο νεαροί υπάλληλοι ξεφόρτωσαν από το φορτηγό τα χαρτοκούτια.

- Υπογράψτε εδώ για την παραλαβή παρακαλώ...

Είπε ο ένας υπάλληλος στον γιατρό, δείχνοντας του στην ταμπλέτα το σημείο στο οποίο θα έπρεπε να βάλει την υπογραφή του. Ο γιατρός υπέγραψε ενθουσιωδώς. Σχεδόν τόσο, όσο όταν υπέγραφε την προαγωγή του και την ανάληψη καθηκόντων, ως διευθυντής της ορθοπεδικής κλινικής της επαρχίας στην οποία ζούσε. Είχε αποκτήσει επάξια αυτήν την θέση, εφόσον ήταν ένας πολύ καλός γιατρός, ο οποίος προσέφερε θεραπεία ή τουλάχιστον ανακούφιση, στους περισσότερους από τους ασθενείς του. Τώρα όμως, μετά από τόσα χρονιάς καριέρας στην ιατρική επιστήμη και στην θέση του διευθυντή κλινικής, είχε πλέον το δικαίωμα από το αγγλικό κράτος, να μην εργάζεται πολλές ώρες.

Η μεταφορά των χαρτόκουτων στο μικρό οικοδόμημα πίσω από την μονοκατοικία, ήταν μια ακόμα μορφή άσκησης, την οποία λάτρευε ο γιατρός. Πλέον, με τον περίσσιο χρόνο που είχε στην διάθεσή του, αφού και τα παιδιά του μεγάλωσαν αρκετά ώστε να μην τον έχουν άμεση ανάγκη, επέστρεψε στο πάθος που είχε από νεαρός για την γυμναστική. Είχε οργανώσει σε αυτόν τον χώρο πίσω από την κυρίως οικία του, ένα μικρό μεν, αλλά σχεδόν πλήρως εξοπλισμένο γυμναστήριο. Κάθε λογής βάρη, αλτήρες, δίσκοι, μπάρες, λάστιχα, racks, μηχανήματα, κωπηλατικές, πολύζυγα, διάδρομοι και ποδήλατα, στρώματα, μαξιλάρια και κούκλες πολεμικών τεχνών βρίσκονταν εκεί. Φυσικά κάπου ψηλά και κεντρικά, δέσποζε και μια μεγάλη smart tv, για να βλέπει όταν ασκείται ή για να συνδέει τις διαφορές εφαρμογές γυμναστικής στις οποίες γινόταν συνδρομητής ανά τακτά χρονικά διαστήματα.

- Έτοιμο!

Αναφώνησε καθώς κοιτούσε με θαυμασμό το συναρμολογημένο από τον ίδιο, rack - μηχάνημα γυμναστικής, που πριν δύο ώρες είχε παραλάβει. Επρόκειτο για μια κατασκευή με δοκούς, σε σχήμα κύβου, μέσα στις οποίες υπήρχαν σχοινιά τα οποία κατέληγαν σε τροχαλίες. Κάποιος μπορούσε να δέσει λαβές σχεδόν σε κάθε σημείο του rack, πετυχαίνοντας έτσι την δυνατότητα να γυμνάσει οποιοδήποτε μέρος του σώματός του, υπό οποιαδήποτε μοίρα. Η επιλογή της αντίστασης γινόταν πάλι μέσω αυτού του περίεργου μηχανισμού, εντός του σκελετού της κατασκευής.

- Ένα πραγματικό θαύμα της μηχανικής,

είπε από μέσα του ο γιατρός, θαυμάζοντας τον Κύβο για ακόμα μια φορά και κλείνοντας την εργαλειοθήκη του. Καθώς σηκώθηκε, το μάτι του έπεσε σε ένα σακουλάκι που είχε μόλις ξεπροβάλει μέσα από ένα από τα χαρτόκουτα.

DEMON PUMP intra workout formula, ανέγραφε απ' έξω η συσκευασία, με φόντο έναν γκροτέσκο, υπερμυώδη δαίμονα, που έσπαγε αλυσίδες. Προφανώς κάποιο δωρεάν δείγμα συμπληρώματος διατροφής, δώρο από την εταιρεία κατασκευής του rack.

- Marketing,

σκέφτηκε ο γιατρός, για να μας παίρνουν τα λεφτά και από τα συμπληρώματα που πλασάρουν.

- Tally, Tally... Dinner is ready, honey...

Η φωνή της γυναίκας του να τον καλεί για δείπνο διέκοψε την σκέψη του και τον απομάκρυνε από την πιθανότητα να δοκιμάσει εκείνη την ώρα το καινούριο μηχάνημα.

- Και αύριο μέρα είναι...,

σκέφτηκε καθώς πήγαινε να πλυθεί για να απολαύσει το βραδινό δείπνο με την γυναίκα του.

Το απόγευμα της επόμενης ημέρας τον βρήκε στο γυμναστήριό του, να χτυπάει το σέικερ με το δωρεάν συμπλήρωμα. Έτοιμος, φορώντας τα αθλητικά του ρούχα και μόλις έχοντας κατέβει από τον διάδρομο στον οποίο είχε κάνει προθέρμανση, κοιτούσε με δέος τον Κύβο. Ήδη έτρεχαν στο μυαλό του οι διαφορές ασκήσεις που θα μπορούσε να κάνει, ενώ ξαφνικά θυμήθηκε ότι είχε αγοράσει και συνδρομή ενός μήνα για πρόγραμμα ασκήσεων από την εφαρμογή της ίδιας της εταιρείας. Γρήγορα άναψε την τηλεόραση και συνδέθηκε στην εφαρμογή. Ένα περίεργο σύμβολο, θαρρείς αποκρυφιστικό, έσπασε το μονότονο μαύρο της οθόνης, αναγράφοντας CUBE από κάτω του.

- Μάρκετινγκ,

σκέφτηκε για άλλη μια φορά.

Ο γιατρός μπήκε γρήγορα στο νόημα της λειτουργίας του Κύβου, με την βοήθεια της εφαρμογής. Το ένα σετ διαδέχονταν το άλλο και η μία άσκηση την άλλη. Είχε υπερενθουσιαστεί, αλλά παρόλο που ήδη είχαν περάσει 3 ώρες γυμναστικής, δεν ένιωθε κόπωση, παρά μόνο ένα γλυκό πιάσιμο και πρήξιμο, που γνωρίζουν μόνο όσοι γυμνάζονται, σε πολύ έντονο βαθμό όμως αυτήν την φορά.

- Βρε λες να κάνει δουλειά;

αναρωτήθηκε χαμηλόφωνα κοιτάζοντας το σέικερ με το συμπλήρωμα που έπινε.
Συνέχισε την προπόνησή του για ώρες ακόμα, έχοντας χάσει την αίσθηση του χρόνου. Η κόπωση τον είχε ήδη καταβάλει, αλλά κάτι μέσα του αρνούνταν να τον κάνει να σταματήσει. Συνέχιζε να τραβάει και να σπρώχνει, κάνοντας διάφορες ασκήσεις, πιέζοντας τον εαυτό του πέρα από τα όρια του. Ήταν ήδη εξουθενωμένος όταν κατάλαβε ότι πρέπει να σταματήσει πια, αν δεν θέλει να τραυματιστεί ή να λιποθυμήσει. Έκανε να ανοίξει τις παλάμες του για να αφήσει τις λαβές, μα αυτές δεν τον άκουγαν. Πίεσε τον εαυτό του κι άλλο, μα σαν τα χέρια του να ήταν ξένα, κρατούσαν σφιχτά τις λαβές.

- Τι συμβαίνει;

αναρωτήθηκε. Ίσως κάποια περίεργη παράλυση, κάποιο brain fog από την υπερπροσπάθεια, σκέφτηκε και αποφάσισε να χρησιμοποιήσει όλη την δύναμη της θέλησης του για να ανοίξει τα δάχτυλά του. Πίεσε τον εαυτό του σε σημείο εγκεφαλικού, έφθασε στο σημείο να βλέπει κεραυνούς και λάμψεις να ξεχύνονται από τις γωνίες του Κύβου! Κατάφερε μόλις και μετά βίας να ανοίξει την μία παλάμη του, απελευθερώνοντας το δεξί του χέρι. Αυτό όμως είχε ως αποτέλεσμα, όλο το φορτίο των κιλών, να πάει στο αριστερό του χέρι, τραβώντας το απότομα και εξαρθρώνοντας το από τον ώμο. Ο πόνος ήταν άμεσος και οξύς! Τα μάτια του σκοτείνιασαν και έχασε επαφή με τον κόσμο γύρω του. Όταν τα άνοιξε πάλι, ήρθε αντιμέτωπος με ένα θέαμα βγαλμένο από την Κόλαση! Μια εφιαλτική, απόκοσμη και κρύα ομίχλη είχε καλύψει σχεδόν τα πάντα στο δωμάτιο, ενώ κραυγές πόνου δίχως έλεος πλημμύριζαν τον χώρο! Τα χέρια του και τα πόδια του ήταν δεμένα πλέον στις τροχαλίες, που αντί για σχοινιά ήταν αλυσίδες και τον κρατούσαν τεντωμένο από τα άκρα σε σχήμα Χ στο μέσον του Κύβου. Ο πόνος από την εξάρθρωση του ώμου του όχι απλά συνέχιζε να υπάρχει, αλλά μεγαλώνε κιόλας, ενώ ταυτόχρονα, κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε, το κορμί του τεντωνόταν παραπάνω από τον Κύβο, κάνοντας τον γρήγορα να πονάει σε κάθε άρθρωσή του! Μέσα σε αυτό το σκηνικό πόνου και απελπισίας, ξεπρόβαλε μια φιγούρα μέσα από την παχιά ομίχλη. Ένας απόκοσμος άνδρας, ντυμένος με μαύρα λάτεξ, μαύρα δερμάτινα και αλυσίδες σφιχτά περασμένες γύρω μα και μέσα από το κορμί του! Ναι! Ήταν ένας Κενοβίτης! Ο γιατρός πλέον δεν ήξερε αν αυτό που αντίκρυζε ήταν αλήθεια ή παραισθήσεις από την αδρεναλίνη και τον πόνο!

- Πληροφορήθηκα ότι υπάρχει ένας άνθρωπος που ενώ προσπαθούσε να θεραπεύσει τον πόνο των άλλων, ο ίδιος αναζητούσε τον γλυκό πόνο της γυμναστικής! Ω, μα τι οξύμωρο, δρ. Έπορ, δεν νομίζετε; Δεν νομίζετε ότι είναι άδικο, να προσπαθείτε και να καταφέρνετε να απαλύνετε τον πόνο των περισσότερων ασθενών σας και σεις να ψάχνετε έναν μικρό γλυκό, πόνο, που θα σας κάνει να νιώθετε ευχάριστα; Πόσο ευχάριστα θεωρείτε ότι νιώθουν όσοι δεν μπορέσατε να θεραπεύσετε, δρ. Έπορ; Πόσο μηδαμινός είναι ο πόνος της γυμναστικής μπροστά στον πόνο που τους προσφέρει το ίδιο τους το σώμα, η ίδια τους η ύπαρξη που έχει στραφεί εναντίον τους, δρ. Έπορ; Τι ανακούφιση πιστεύετε ότι παρείχαν τα παυσίπονα και τα αντιφλεγμονώδη στα παραμορφωμένα κόκκαλά τους; Μήπως θα έπρεπε να έχετε κάποια ιδέα του Πόνου τους, αντί να γυμνάζεστε;

Οι τροχαλίες του Κύβου συνέχιζαν να τραβούν τα άκρα του γιατρού, οδηγώντας τον σε νέα επίπεδα πόνου ενώ ο Κενοβίτης τον παρακολουθούσε να υποφέρει, με ένα ψυχρό και διαπεραστικό βλέμμα.

- Είναι μόνο η αρχή,

ψιθύρισε ο επισκέπτης από την Κόλαση, ενώ το εφιαλτικό σύρσιμο των αλυσίδων που σέρνονται γρήγορα και του ξεσκίζουν τις αρθρώσεις είναι ο τελευταίος ήχος που άκουσε πριν χάσει τις αισθήσεις του τελείως από τον απερίγραπτο πόνο!

...

Άνοιγε μετά βίας τα μάτια του για μερικά δευτερόλεπτα. Κατάλαβε όμως ότι βρίσκεται στο κρεβάτι κάποιου νοσοκομείου. Ίσα που μπορούσε να κουνήσει λίγο το κεφάλι του. Πού και πού έβλεπε την γυναίκα του που τον επισκεπτόταν και κάποιον γιατρό ή νοσοκόμα που τον φρόντιζαν. Ο πόνος ήταν σχεδόν απών. Ερχόταν μόνο για λίγο, αλλά γρήγορα επιδρούσαν τα σκληρά παυσίπονα και τα ηρεμιστικά και τον εξουδετέρωναν.

Έτσι και απόψε το βράδυ, ξύπνησε από την αμυδρή αίσθηση του πόνου που έκανε την εμφάνιση του πάλι. Άνοιξε τα μάτια του και σκέφτηκε

- Θα με πιάσουν σε λίγο τα παυσίπονα. Τα έχουν καλά ρυθμισμένα.

Όμως ο πόνος δεν υποχωρούσε. Αντιθέτως αυξανόταν και η αδυναμία του να κινηθεί και να φωνάξει, τον έκανε ακόμα πιο τρομαχτικό. Σε ένα ανοιγόκλεισμα των ματιών του, τον είδε πάλι να στέκει απέναντι του. Ναι, ο Κενοβίτης! Γύρισε το βλέμμα του και είδε τα χέρια του, τα πόδια του και όσο από το σώμα του μπορούσε να δει, να είναι δεμένο με κρύες αλυσίδες, που άρχιζαν και πάλι να τον σφίγγουν και να τον τραβούν, αργά και βασανιστικά!

- Στο είπα, ήταν μόνο η αρχή...

Γουστάρω. Επιτέλους και λίγο Hellraiser

[Ερμής]

Καλός ο τύπος

[Leporello]

Είχε χάσει κάθε ελπίδα. Ηταν σε έναν μακρυνό και αφιλόξενο πλανήτη χωρίς ελπίδα διαφυγής. Ολα τα σκάφη τους είχαν καταστραφεί. Οι περισσότεροι σύντροφοί του μέσα στον σταθμό είχαν πεθάνει. Και απέναντι, οι εχθροί τους. Ηταν τερατόμορφοι, σίγουρα. Αλλά ποιός ορίζει τι είναι τερατόμορφο και τι όχι; Μήπως κι'αυτοί τους έβλεπαν έτσι; Τέρατα δεν ήταν, σίγουρα. Ειχαν προηγμένο πολιτισμό, με διαστρικά σκάφη όπως κι'αυτοί. Στην πραγματικότητα, δεν ήξερε ακριβώς πώς ακριβώς έμοιαζαν αυτοί οι τερατόμορφοι εχθροί. Αν και πολεμούσαν εκεί στην μέση του πουθενά γιά πάνω από δέκα μέρες, ποτέ δεν τους είχε δεί. Αντάλλασσαν μόνο ριπές lazer και τορπίλες φωτονίων. Ο,τι ήξερε από την εμφάνιση των εχθρών, ήταν από εικόνες που είχαν καταφέρει να πάρουν διάφορες αποστολές. Αλλά και πάλι, φορούσαν κι'αυτοί διαστημικές στολές, όπως και οι δικοί του. Δεν υπήρχαν καθόλου εικόνες από τον πλανήτη που ήταν η πατρίδα τους.

Γιατί τους πολεμούσε; σκέφθηκε. Το μόνο που ήξερε ήταν ότι η διαταγή από το Αρχηγείο ήταν να κρατηθεί εκείνος ο πλανήτης πάσει θυσία. Ο πλανήτης δεν ήταν ακατοίκητος. υπήρχαν κάτι μικρά πλασματάκια με έξι πόδια που έτρεχαν σαν δαιμονισμένα. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε αν αυτά είχαν νοημοσύνη ή αν σκοτώνονταν κι'αυτά από τις ανταλλαγές πυρών. Τώρα είναι βέβαιο ότι ο πλανήτης δεν θα κρατιόταν, θα τον έπαιρναν οι εχθροί. Δεν είχαν κάν επικοινωνία με το Αρχηγείο. Διασωστικά σκάφη δεν επρόκειτο να έλθουν. Γιατί να πολεμάει πιά; Μπορούσε να παραδωθεί; Πώς μπορείς να παραδωθείς σε τελατόμορφους ξένους; Τι σήματα πρέπει να δώσεις;

Τους μισούσε; Πώς να μισήσεις κάτι που δεν βλέπεις; Αλλά από την άλλη, αν δεν ήταν αυτοί, δεν θα ήταν αυτός τώρα εκεί να πολεμάει έναν πόλεμο ακατανόητο. Θα ήταν στην πατρίδα του με τις γυναίκες του και τα παιδιά του. Αυτοί είχαν σκοτώσει τους συντρόφους του. Αυτοί είναι που θα τον σκότωναν κι'εκείνον μόλις έβρισκαν την ευκαιρία. Τι είναι γεναιότητα, τι είναι μίσος, τι σημασία έχει να ζεί κανείς, τι σημασία έχει να σκοτώνει; Βαρέθηκε να πολεμάει, βαρέθηκε να βλέπει τους συντρόφους του να πεθαίνουν, βαρέθηκε τις ακτίνες lazer, και τις τορπίλες φωτονίων. Θα βγεί έξω. Θα βρεί τους εχθρούς και θα σκοτώσει όσους προφθάσει. Ισως η εκδίκηση να είναι το μόνο πράγμα με νόημα πιά.

Βγήκε από τον σταθμό και περπάτησε γιά λίγο. Δεν χρειάσθηκε περισσότερο. Τους είδε. Φορούσαν διαστημικές στοές, αλλά μπορούσε να διακρίνει τις σιλουέτες τους. Οπως έλεγαν οι αναφορές, ήταν σαν παλούκια που περπατούσαν. Φαινόταν και εκείνο το φρικιαστικό πράγμα σαν μπάλα που λες και φύτρωνε στην κορυφή τού σώματός τους. Φαινόταν και τα χέρια τους που ήταν μόνο δύο. Πυροβόλησε προς την κατεύθυνσή τους, χωρίς καλά - καλά να σημαδεύει. Δεν πρόφθασε να καταλάβει αν σκότωσε κανέναν. Μόνο κάτι λάμψεις είδε και μετά τίποτα.

[Πρετεντέρης]

Για τον Goback

Μεταμόρφωση

Ο Γκομπάκης ήταν από τους πιο παθιασμένους οπαδούς της ΑΕΚ. Δεν έχανε ποτέ αγώνα και πάντα υποστήριζε την αγαπημένη του ομάδα με όλη του την καρδιά. Αλλά τελευταία, κάτι παράξενο είχε αρχίσει να συμβαίνει. Κάθε βράδυ, όταν έκλεινε τα μάτια του, βυθιζόταν σε έναν κόσμο γεμάτο εφιάλτες.

Οι εφιάλτες του ξεκινούσαν πάντα με τον ίδιο τρόπο. Βρισκόταν στο γήπεδο Καραϊσκάκη, το σπίτι του Ολυμπιακού, και παρακολουθούσε την ΑΕΚ να χάνει το πρωτάθλημα με ήττα στην έδρα του μεγάλου αντιπάλου. Η ατμόσφαιρα ήταν φορτισμένη με τις φωνές και τα χρώματα του Ολυμπιακού. Η ΑΕΚ έχανε το πρωτάθλημα από τον Ολυμπιακό, και ο Γκομπάκης έβλεπε την ομάδα του να καταρρέει μπροστά στα μάτια του.

Σε κάθε εφιάλτη, η κατάσταση γινόταν όλο και πιο ανυπόφορη. Ο Ολυμπιακός δεν κέρδιζε μόνο το πρωτάθλημα, αλλά κατακτούσε και το Conference League στην έδρα της ΑΕΚ, μπροστά σε χιλιάδες οπαδούς του. Ο Γκομπάκης ένιωθε το αίμα του να παγώνει και την καρδιά του να σπάει, καθώς έβλεπε την αγαπημένη του ομάδα να καταστρέφεται.

Τα βράδια γίνονταν ανυπόφορα. Ο Γκομπάκης ξυπνούσε ιδρωμένος και με την αίσθηση ότι δεν μπορούσε να αναπνεύσει. Τα όνειρα γίνονταν τόσο ρεαλιστικά, που άρχισε να αμφισβητεί τι ήταν πραγματικότητα και τι όχι.

Μια μέρα, ξύπνησε και ένιωσε κάτι διαφορετικό. Περπάτησε προς την κουζίνα και άρχισε να μουρμουρίζει μια μελωδία. Ήταν ο ύμνος του Ολυμπιακού. Σταμάτησε απότομα και προσπάθησε να καταλάβει τι συνέβαινε. Πήγε μπροστά στον καθρέφτη και κοίταξε τον εαυτό του. Στα μάτια του, δεν έβλεπε πλέον τον πιστό οπαδό της ΑΕΚ, αλλά έναν άνθρωπο που είχε αλλάξει.

Πανικόβλητος, πήρε το κινητό του και άρχισε να ψάχνει τα παλιά του μηνύματα και φωτογραφίες. Όλα ήταν εκεί, η ζωή του ως οπαδός της ΑΕΚ. Αλλά μέσα του, κάτι είχε αλλάξει. Ήταν πλέον οπαδός του Ολυμπιακού. Οι εφιάλτες του είχαν γίνει πραγματικότητα, όχι μόνο στον ύπνο του, αλλά και στην πραγματική ζωή.

Ο Γκομπάκης κάθισε στον καναπέ και άρχισε να κλαίει. Δεν μπορούσε να εξηγήσει πώς είχε συμβεί αυτό. Ήταν σαν μια σκοτεινή δύναμη να είχε πάρει τον έλεγχο του μυαλού του. Και τότε κατάλαβε ότι, όσο και να προσπαθούσε, δεν μπορούσε να ξεφύγει από αυτή την αλλαγή. Οι εφιάλτες του είχαν γίνει η νέα του πραγματικότητα.

[GoBack]

Οκ εισαι αταλαντος dont quit your day job

[enaon]

Περπάτησε προς την κουζίνα και άρχισε να μουρμουρίζει μια μελωδία. Ήταν ο ύμνος του Ολυμπιακού.

Πανικόβλητος, πήρε το κινητό του και άρχισε να ψάχνει τα παλιά του μηνύματα και φωτογραφίες. Όλα ήταν εκεί, η ζωή του ως οπαδός της ΑΕΚ.

εδω επρεπε να βαλεις στοιχεία απο το forgoten, μια μυστική υπηρεσία του μαρινάκη να τα εχει αλλάξει ολα, φιλοι, φωτογραφίες, ολοι ολυμπιακοί.