Το ποντίκι και το νεράτζι

[πήζον bot]

ποτε τελειωνει?
θα χει και β κυκλο του χρονου?
ετσι μια ωραια πρωια μια καποια τριτη ασ πουμε, ετσι για αλλαγη.
απο αλλο τζιπιτι του χρονου?

1. Έχει τελειώσει, έχουν γραφτεί και τα τελευταία 5 μέρη.

2. Δε θα έχει Β Κύκλο, γιατί θα ανέβει το "Short Horror Stories - Phorum Edition" με πρωταγωνιστές διάφορους από εσάς.

3. Πιθανό spinoff με τους σκιουρους.

4. Σε προειδοποίησα τι θα συμβεί αν ξαναπεταχτείς και δεν με άκουσες.

αχ ευχαριστω, παντα ηθελα να γινω ηρωας σε κατι.

[πήζον bot]

παντως κανεις δεν απαντησε αν ειναι καλο..
οτο εσυ το χεις διαβασει?
ή απλα το βαζεις να γραφει?

[Otto Weininger]

Μέρος 29ο: Η Ευρυδίκη

Οι φίλοι μας πέρασαν την ημέρα σχεδιάζοντας την τελική τους επίθεση στη σπηλιά του Άρχοντα των Σκιών. Ήξεραν ότι δεν θα ήταν εύκολο και ότι έπρεπε να είναι απόλυτα προετοιμασμένοι. Το σχέδιο τους ήταν λεπτομερές και περίπλοκο.


Τα απαραίτητα εργαλεία και όπλα που θα έπαιρναν μαζί τους έπρεπε να διαλεχτούν με προσοχή. Ο χώρος στο αεροπλάνο μπαλόνι ήταν περιορισμένος. Με λίγο παραπάνω βάρος ίσως να μην προλάβαιναν να απογειώθουν γρήγορα σε μια κρίσιμη στιγμή.
Χρησιμοποιώντας τους χάρτες της Κουκουβάγιας, καθόρισαν την ασφαλέστερη διαδρομή για να φτάσουν στη σπηλιά.

Η επίθεση θα ξεκινούσε με την ενεργοποίηση των τριών κλειδιών. Κάθε κλειδί είχε μια συγκεκριμένη ιδιότητα που μπορούσε να αποδυναμώσει τον Άρχοντα των Σκιών:

Το πρώτο κλειδί θα σπάσει την ασπίδα προστασίας του.
Το δεύτερο κλειδί θα διαλύσει τη μαγεία που τον καθιστούσε αθάνατο.
Το τρίτο κλειδί θα σφραγίσει την ψυχή του για πάντα.

Όμως πρώτα έπρεπε να φτάσουν εκεί. Να φτάσουν απέναντί του και να δώσουν την πρώτη μάχη. Μετά θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τα κλειδιά.

Καθώς συζητούσαν το σχέδιο και οι λεπτομέρειες της επίθεσης, ξαφνικά ακούστηκε μια στριγκλιά από έξω. Έτρεξαν όλοι στο παράθυρο και είδαν με τρόμο την τρελή γριά Ευρυδίκη να έχει αρπάξει από την ουρά τον έναν σκίουρο που είχε βγει για έλεγχο ακριβώς μπροστά από την κάτω είσοδο του δεντρόσπιτου. Ο σκίουρος σκούζει για βοήθεια, ενώ η γριά προσπαθεί να του μασουλήσει την ουρά.
Σίγουρα δεν ήταν άνθρωπος αυτό το πράγμα, έστω και αν η όψη θύμιζε πως κάποτε ήταν.

"Γρήγορα, πρέπει να τον σώσουμε!", ούρλιαξε το ποντίκι.

Οι φίλοι μας όρμησαν όλοι μαζί έξω από το δεντρόσπιτο. Η Κουκουβάγια άπλωσε τα φτερά της και πέταξε προς την Ευρυδίκη, ενώ το Ποντίκι και το Νεράτζι κρατούσαν ξύλα και πέτρες για όπλα. Οι άλλοι σκίουροι έτρεξαν κι αυτοί να βοηθήσουν.

Η Ευρυδίκη γύρισε το κεφάλι της και τους κοίταξε με μάτια γεμάτα μίσος και τρέλα. Έβγαλε μια τρομακτική στριγκλιά που έκανε τους φίλους μας να σταματήσουν για μια στιγμή από τον φόβο τους. Μέσα σε μια στιγμή που έμοιαζε να έχει παγώσει ο χρόνο, η δαιμονική γριά δάγκωσε με δύναμη την ουρά του σκίουρου κόβοντας ένα κομμάτι. Ο πόνος τον έκανε να τρανταχτεί δυνατά, σε μία ύστατη προσπάθεια να ελευθερωθεί. Έπεσε στο έδαφος.

Η γριά προσπάθησε να ξεφύγει, αλλά οι φίλοι μας δεν την άφησαν. Ο Πίκος και το Νεράτζι επιτέθηκαν από τις δύο πλευρές, ενώ οι σκίουροι πέταξαν πέτρες και ξύλα προς το μέρος της. Η Κουκουβάγια χρησιμοποίησε τα φτερά της για να τη χτυπήσει και να την αποσυντονίσει.

Η μάχη ήταν σκληρή, αλλά η ομαδικότητα και η αποφασιστικότητα των φίλων μας υπερίσχυσαν. Η Ευρυδίκη, τραυματισμένη και αδύναμη πλέον, προσπάθησε να φύγει. Οι φίλοι μας την καταδίωξαν μέχρι να εξαφανιστεί μέσα στο δάσος.

"Αφήστε την", είπε η κουκουβάγια. "η δαιμονική ψυχή της θα βγει, γιατί το γέρικο σώμα της δεν πρόκειται να αντέξει για πολύ από τα χτυπήματα μας. Πάμε γρήγορα στο σπίτι να φροντίσουμε την ουρά του σκίουρου".

Οι φίλοι μας ξαναμπήκαν στο δεντρόσπιτο, ξέροντας ότι η τελική αναμέτρηση πλησιάζει. Ήξεραν ότι έπρεπε να είναι έτοιμοι για ό,τι κι αν ερχόταν στη συνέχεια.

[Otto Weininger]

Μέρος 30ο : ο δρόμος προς την σπηλιά

Η ανατολή έφερε μαζί της έναν ζοφερό ουρανό, βαρύ από τα σύννεφα που απειλούσαν με καταιγίδα. Η αίσθηση του επερχόμενου κινδύνου βάραινε τις καρδιές τους, αλλά η απόφαση είχε παρθεί. Ήταν καιρός να πάνε στην απαγορευμένη σπηλιά του Άρχοντα των Σκιών. Δεν χωρούσε άλλη αναβολή.

Η κουκουβάγια τους είχε εξηγήσει ότι το μόνο μέσο για να φτάσουν γρήγορα και χωρίς να εντοπιστούν ήταν το αεροπλάνο-μπαλόνι.
Όλες οι άλλες εναλλακτικές είχαν αποδειχτεί πολύ πιο επικίνδυνες.
Ετοίμασαν το παράξενο αεροσκάφος τους με σφιγμένα δόντια και σκοτεινά βλέμματα. Η κουκουβάγια, το ποντίκι, το νεράτζι και οι σκίουροι σκαρφάλωσαν μέσα και το μπαλόνι άρχισε να υψώνεται αργά στον αέρα.

Το θετικό εκείνη την ημέρα ήταν πως τα τραύματα του ενός σκίουρου είχαν γιατρευτεί σχεδόν εντελώς με τα γιατροσόφια της Κουκουβάγιας. Ήταν απολύτως έτοιμος για την επικείμενη μάχη.

Καθώς κέρδιζαν ύψος, το δάσος από κάτω τους έμοιαζε να σβήνει μέσα στην ομίχλη και την ανατριχιαστική σιωπή που την συνόδευε. Το αεροπλάνο-μπαλόνι πετούσε αθόρυβα πάνω από τα σκελετωμένα δέντρα, περνώντας απόκρημνες κορυφές και βαθιές χαράδρες. Οι άνεμοι σφύριζαν ανάμεσα στα φτερά του μικρού αεροπλάνου και η κάθε ριπή έμοιαζε με απόκοσμο ψίθυρο που έφτανε στα αυτιά τους. Κάποιες στιγμές ήταν σίγουροι πως δεν ήταν απλά άνεμος και κάτι όντως τους ψιθύριζε σε μια άγνωστη γλώσσα.

Η αίσθηση της επικείμενης μάχης ήταν ορατή σε κάθε βλέμμα. Η κουκουβάγια, πάντα σοφή και ψύχραιμη, κοίταζε το μπροστά με αποφασιστικότητα. Το ποντίκι, μικρό αλλά γενναίο, κρατούσε σταθερά τα ηνία του μπαλονιού, ενώ το νεράτζι, με το λαμπερό του πορτοκαλί χρώμα, προσπαθούσε να αντλήσει δύναμη από την απερίσκεπτη γενναιότητά του. Οι σκίουροι, αν και φοβισμένοι, ήταν έτοιμοι για οτιδήποτε. Δε θα έκαναν πίσω ό,τι και αν έβρισκαν να τους περιμένει εκεί.

Καθώς πλησίαζαν στην απαγορευμένη σπηλιά, το τοπίο γινόταν όλο και πιο φρικιαστικό. Μαυρισμένα δέντρα, στρεβλωμένα από τη δαιμονική ενέργεια, έμοιαζαν να φωνάζουν σιωπηλά από πόνο και απόγνωση.

Όταν το μπαλόνι προσγειώθηκε απαλά σε ένα ξέφωτο κοντά στην είσοδο της σπηλιάς, η αίσθηση του τρόμου ήταν σαν ξυράφι. Η σπηλιά έμοιαζε να καταβροχθίζει το φως, με στόμα που έχασκε σκοτεινό και απειλητικό. Κανείς δεν μιλούσε, αλλά τα βλέμματα τους μαρτυρούσαν την ανησυχία και τον φόβο.

Η είσοδος της σπηλιάς ήταν φρουρούμενη από σκιές που έμοιαζαν να ζωντανεύουν και να κινούνται ανεξάρτητα από το φως. Οι τοίχοι ήταν καλυμμένοι με αρχαία σύμβολα και χαραγμένα ξόρκια, μαρτυρώντας την παλιά και σκοτεινή ιστορία της. Η ατμόσφαιρα ήταν βαριά από την παρουσία του Άρχοντα των Σκιών.

Με κάθε βήμα που έκαναν προς τα μέσα, η θερμοκρασία έπεφτε, και η ομίχλη γινόταν πιο παχύρρευστη. Το ποντίκι, το νεράτζι και οι σκίουροι κράτησαν τα όπλα τους έτοιμα, ενώ η κουκουβάγια διάβαζε από ένα αρχαίο βιβλίο ξόρκια και προστατευτικά λόγια.

Το σκοτάδι της σπηλιάς ήταν τόσο βαθύ που έμοιαζε να καταπίνει το φως από τα φανάρια τους. Οι τοίχοι έσταζαν υγρασία και το πάτωμα ήταν γλιστερό από την αιώνια υγρασία. Περιστασιακά, ήχοι που δεν μπορούσαν να αναγνωρίσουν ανήγγειλαν την παρουσία άγνωστων πλασμάτων.

Τα συναισθήματα τους ήταν μπερδεμένα – φόβος, αποφασιστικότητα, και μια αμυδρή ελπίδα ότι ίσως να καταφέρουν να νικήσουν τον Άρχοντα των Σκιών. Κάθε βήμα ήταν βαρύ, αλλά έμεναν ενωμένοι και προχωρούσαν προς την καρδιά της σπηλιάς, όπου ήξεραν ότι θα τους περίμενε η τελική αναμέτρηση.

Όταν έφτασαν στο βάθος της σπηλιάς, ο Άρχοντας των Σκιών φάνηκε μπροστά τους. Η παρουσία του ήταν απόκοσμη, μια μαύρη σκιά που έμοιαζε να ρουφάει το φως και την ελπίδα από τον αέρα. Οι φίλοι μας ήξεραν ότι αυτή ήταν η στιγμή της αλήθειας. Με τα κλειδιά στα χέρια τους και τα ξόρκια στα χείλη τους, ήταν έτοιμοι να δώσουν την τελική μάχη, για να φέρουν επιτέλους το φως πίσω στο δάσος.

[Otto Weininger]

Μέρος 31ο : Η μάχη

Ο Άρχοντας των Σκιών στάθηκε μπροστά τους, μια παρουσία τόσο σκοτεινή και απόκοσμη που έκανε τον αέρα να πνίγεται από τρόμο. Ήταν μια φιγούρα απόλυτου σκοταδιού, χωρίς συγκεκριμένο σχήμα, με μάτια που έλαμπαν σαν φλόγες από μαύρο πυρ. Το σώμα του έμοιαζε να αλλάζει μορφή συνεχώς, σαν να ήταν φτιαγμένο από την ίδια την ομίχλη που τον περιέβαλλε. Οι ψίθυροι και τα ουρλιαχτά των καταραμένων ψυχών αντηχούσαν γύρω του, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα ακατανίκητης απόγνωσης.

Οι φίλοι μας στάθηκαν σταθεροί, γνωρίζοντας ότι αυτός ήταν ο εχθρός που έπρεπε να νικήσουν. Η κουκουβάγια, το ποντίκι, το νεράτζι και οι σκίουροι ένιωσαν την καρδιά τους να χτυπάει δυνατά, αλλά δεν έκαναν πίσω. Έπρεπε να χρησιμοποιήσουν τα τρία κλειδιά για να σπάσουν τη δύναμη του Άρχοντα των Σκιών.

Η μάχη ξεκίνησε με μια έκρηξη σκοτεινής ενέργειας που έκανε το έδαφος να τρέμει. Ο Άρχοντας των Σκιών εξαπέλυσε τις σκιές του, πλάσματα φτιαγμένα από σκοτάδι και πόνο, που επιτέθηκαν με βία στους ήρωες μας. Η κουκουβάγια άνοιξε τα φτερά της και πέταξε ψηλά, εκτοξεύοντας ξόρκια που έλαμπαν σαν αστραπές στο σκοτάδι. Οι σκίουροι, γρήγοροι και ευέλικτοι, πολεμούσαν με τα νύχια και τα δόντια τους, αποφεύγοντας τις επιθέσεις και χτυπώντας με αποφασιστικότητα.

Το ποντίκι, κρατώντας σφιχτά το πρώτο κλειδί, προχώρησε μπροστά και το έμπηξε στο έδαφος. Το κλειδί άρχισε να λάμπει, διαλύοντας τις σκιές γύρω του. Το νεράτζι, με το δεύτερο κλειδί, κινήθηκε με θάρρος και το τοποθέτησε σε έναν παλιό πέτρινο βωμό στο κέντρο της σπηλιάς. Η λάμψη από το δεύτερο κλειδί ήταν ακόμα πιο έντονη, κάνοντας τον Άρχοντα των Σκιών να οπισθοχωρήσει για λίγο.

Όμως, ο Άρχοντας δεν είχε πει την τελευταία του λέξη. Με μια απόκοσμη κραυγή, εξαπέλυσε μια δύναμη τόσο ισχυρή που η κουκουβάγια βρέθηκε πεσμένη στο έδαφος, τραυματισμένη. Οι σκίουροι, παλεύοντας με τις σκιές, άρχισαν να κουράζονται και οι πληγές τους αιμορραγούσαν. Το νεράτζι και το ποντίκι, πληγωμένα και κουρασμένα, έβλεπαν την ελπίδα να λιγοστεύει.

Και τότε, η κουκουβάγια, με την τελευταία της δύναμη, άρπαξε το τρίτο κλειδί και πέταξε ψηλά. Με ένα αποφασιστικό χτύπημα, το έμπηξε στο κέντρο του βωμού. Η αντίδραση ήταν άμεση και εκτυφλωτική. Τα τρία κλειδιά ένωσαν τις δυνάμεις τους, δημιουργώντας έναν στρόβιλο φωτός που τύλιξε τον Άρχοντα των Σκιών.

Ο Άρχοντας των Σκιών ούρλιαξε από πόνο και θυμό, καθώς το φως διέλυε το σκοτάδι του. Οι σκιές γύρω του άρχισαν να εξαφανίζονται, και οι ήρωες μας ένιωσαν το βάρος του τρόμου να υποχωρεί. Το φως έγινε πιο έντονο, και ο Άρχοντας των Σκιών άρχισε να καταρρέει, οι δυνάμεις του να εξασθενούν.

Με ένα τελευταίο, απελπισμένο ουρλιαχτό, ο Άρχοντας των Σκιών διαλύθηκε σε χιλιάδες κομμάτια σκοταδιού που εξαφανίστηκαν στον αέρα. Η σπηλιά γέμισε με φως και ησυχία. Οι ήρωες μας έπεσαν στο έδαφος, εξαντλημένοι αλλά νικητές.

Η μάχη είχε τελειώσει. Ο Άρχοντας των Σκιών είχε νικηθεί και το δάσος ήταν ελεύθερο από την καταραμένη του παρουσία. Οι ήρωες μας, κουρασμένοι και τραυματισμένοι, αγκάλιασαν ο ένας τον άλλο, γνωρίζοντας ότι είχαν πετύχει κάτι που φαινόταν ακατόρθωτο.

Το φως της αυγής άρχισε να διαπερνά το σκοτάδι της σπηλιάς, και οι φίλοι μας, με τα κλειδιά στα χέρια τους, ήξεραν ότι είχαν αποκαταστήσει την ισορροπία στο δάσος. Η ζεστασιά του δεντρόσπιτου τους περίμενε, και εκεί, ανάμεσα σε φίλους και συντρόφους, μπορούσαν επιτέλους να αναπαυθούν, γνωρίζοντας ότι το κακό είχε νικηθεί.

[Otto Weininger]

Μέρος 32ο : Επίλογος

Με τη μάχη κερδισμένη και τον Άρχοντα των Σκιών να έχει νικηθεί, οι φίλοι μας έπρεπε να επιστρέψουν στο δεντρόσπιτο τους. Το αεροπλάνο-μπαλόνι τους περίμενε στην είσοδο της σπηλιάς, έτοιμο να τους μεταφέρει πίσω. Με την κουκουβάγια στο τιμόνι και τους άλλους να ανεβαίνουν γρήγορα, ξεκίνησαν το ταξίδι της επιστροφής.

Καθώς πετούσαν πάνω από το δάσος, είδαν τις αλλαγές που είχαν συμβεί. Το σκοτάδι είχε εξαφανιστεί, και η ομίχλη είχε διαλυθεί. Οι ακτίνες του ήλιου διαπερνούσαν τις κορυφές των δέντρων, δημιουργώντας μια χρυσή λάμψη που έκανε τα φύλλα να λαμπυρίζουν. Οι χωρικοί, που είχαν βρεθεί σε δαιμονική μανία άρχισαν να συνέρχονται. Μπερδεμένοι και αποπροσανατολισμένοι, κοίταζαν γύρω τους προσπαθώντας να καταλάβουν τι είχε συμβεί. Τα μάτια τους, που προηγουμένως είχαν γεμίσει με τρέλα και απόγνωση, τώρα έδειχναν μόνο σύγχυση αλλά και ανακούφιση.

Ο Φούσκας, που είχε επίσης απαλλαγεί από την κατάρα του Άρχοντα των Σκιών, τους περίμενε κοντά στο σημείο προσγείωσης. Το νεράτζι έτρεξε προς αυτόν με χαρά και ανακούφιση, και ο Φούσκας, με την ουρά του να κουνιέται ζωηρά, ανταπέδωσε τη χαρά με μια μεγάλη αγκαλιά. Ήταν μια στιγμή γεμάτη συναισθήματα, καθώς όλοι κατάλαβαν ότι ο εφιάλτης είχε τελειώσει.

Φτάνοντας στο δεντρόσπιτο, οι φίλοι μας βρήκαν το δάσος να έχει επανέλθει στην παλιά του ομορφιά. Τα πουλιά κελαηδούσαν και τα λουλούδια είχαν και πάλι το γνώριμο άρωμά τους. Το δεντρόσπιτο έλαμπε με την ίδια ζεστασιά όπως πάντα, έτοιμο να τους υποδεχτεί. Οι ήρωές μας ι δεν ήθελαν ποτέ ξανά να είναι μακριά ο ένας από τον άλλο. Έτσι, αποφάσισαν να χτίσουν φωλιές γύρω από το δεντρόσπιτο, ώστε να είναι πάντα κοντά και να μπορούν να προστατεύουν το δάσος από μελλοντικές απειλές.

Το ποντίκι, το νεράτζι, και οι σκίουροι άρχισαν να οργανώνουν τα νέα τους σπίτια. Οι φωλιές ήταν κατασκευασμένες με τέτοιο τρόπο που να μπορούν να επικοινωνούν εύκολα μεταξύ τους. Το δεντρόσπιτο της κουκουβάγιας έγινε το κέντρο τους, ένας τόπος συνάντησης και προστασίας.

Οι σκίουροι έφτιαξαν φωλιές στα ψηλότερα κλαδιά του διπλανού δέντρου, επιτρέποντάς τους να επιβλέπουν το δάσος από ψηλά ενώ μέσω ενός χοντρού κλαδιού είχαν άμεση πρόσβαση στο παρατηρητήριο της κουκουβάγιας. Το ποντίκι βρήκε μια ζεστή γωνιά κοντά στη βάση του δέντρου, όπου μπορούσε να φυλάει τα πολύτιμα βιβλία και τους χάρτες τους και ταυτόχρονα έσκαψε ένα υπόγειο τούνελ που έβγαινε μέσα στο ισόγειο του κεντρικού δεντρόσπιτου. Το νεράτζι, με τη βοήθεια του Φούσκα, έφτιαξε μια άνετη φωλιά στο μεσαίο τμήμα του δέντρου, με εύκολη πρόσβαση σε όλα τα επίπεδα.

Καθώς οι μέρες περνούσαν, οι φίλοι μας εργάστηκαν σκληρά για να οχυρώσουν το δεντρόσπιτο και να διασφαλίσουν ότι το δάσος θα ήταν πάντα προστατευμένο. Η ζωή στο δάσος είχε επανέλθει στο φυσιολογικό, και οι κάτοικοι του χωριού άρχισαν να συνέρχονται και να ανακτούν τις χαμένες τους μνήμες. Ποτέ δεν έμαθαν όμως τι είχε συμβεί πραγματικά και κυρίως, ποτέ δεν έμαθε πως μια φαινομενικά αταίριαστη παρέα τους έσωσε.

Το βράδυ, όταν οι φίλοι μας μαζεύονταν γύρω από τη φωτιά στο κέντρο του δεντρόσπιτου, μοιράζονταν ιστορίες και γέλια, γνωρίζοντας ότι είχαν κερδίσει μια σπουδαίαμάχη. Η κουκουβάγια τους θύμισε ότι η δύναμη της φιλίας και της ενότητας ήταν αυτό που τους είχε βοηθήσει να νικήσουν τον Άρχοντα των Σκιών. Ήταν μια υπενθύμιση ότι, όσο ήταν όλοι μαζί, μπορούσαν να αντιμετωπίσουν οποιαδήποτε απειλή.

Το δάσος, κάτω από το φως του φεγγαριού, έλαμπε με μια νέα ομορφιά και ηρεμία, που όλοι ήλπιζαν να κρατήσει για πάντα.

Και αν όχι, η παρέα θα ήταν ξανά εκεί να υπερασπιστεί το δάσος.

[vagabondo]

2. Δε θα έχει Β Κύκλο, γιατί θα ανέβει το "Short Horror Stories - Phorum Edition" με πρωταγωνιστές διάφορους από εσάς.

To Phorum θα ζητήσει δικαιώματα.
Χρειάζονται χρήματα για να ανοίξει το Πχώρουμ ράδιο και το τσατ.

[πήζον bot]

Πολυ καλο,
δεν το διαβασα βεβαια, αλλα απ οτι καταλαβα ειχε πικο, αρχοντα σκιων και δεντροσπιτο.
Αρα πολυ καλο

[πήζον bot]

Καλα, το επομενο ειδικα, ο β κυκλος που θα πρωταγωνιστω ελπιζω, λογικα θα σκισει

[Otto Weininger]

Καλα, το επομενο ειδικα, ο β κυκλος που θα πρωταγωνιστω ελπιζω, λογικα θα σκισει

ήδη πρωταγωνιστείς κάπου

viewtopic.php?f=20&t=55431

[πήζον bot]

Καλα, το επομενο ειδικα, ο β κυκλος που θα πρωταγωνιστω ελπιζω, λογικα θα σκισει

ήδη πρωταγωνιστείς κάπου

viewtopic.php?f=20&t=55431

μιλάτε ρε