Χαριτσης μια χαρα. Φιλε μου, δεν περιμενω να ερθει καποιος και να κερδισει. Υπηρξε αυτος ο καποιος και το σαπιο συστημα τον εκανε με τα φεικ νιουζ κομματακια. Θελω καποιον που να εχει σοβαρο λογο και να ειμαστε υπερηφανοι για παρτη του.
Υπάρχει η Χρυσή εφεδρεία του Παυλίτο. Ας μην απελπιζομεθα.πήζον bot έγραψε: 12 Ιουν 2024, 11:46Χαριτσης μια χαρα. Φιλε μου, δεν περιμενω να ερθει καποιος και να κερδισει. Υπηρξε αυτος ο καποιος και το σαπιο συστημα τον εκανε με τα φεικ νιουζ κομματακια. Θελω καποιον που να εχει σοβαρο λογο και να ειμαστε υπερηφανοι για παρτη του.
Η ελλαδα εχει τελειωσει οριστικα και αμετακλητα αλλωστε
Ο ακροδεξιός νεοφιλ τσάτσος του Κούλη Καραμπελιάς έχει καταντήσει να γράφει στο liberal χαχαχαχα. Και έχει το θράσος να μιλάει και για αριστερή καταγωγή. Ουστ ρε.πατησιωτης έγραψε: 13 Ιουν 2024, 08:46 Δυσοίωνος Καραμπελιάς.
https://www.liberal.gr/politiki/i-parak ... kasselakis
Κασσελάκης υπήρξε η νέμεση του ΣΥΡΙΖΑ και ταυτόχρονα η αναπόφευκτη μετεξέλιξή του. Ο «Στέφανος» δεν είναι τίποτε άλλο από έναν τραμπικό Τσίπρα.
Πράγματι, η μεγάλη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε από την εποχή που, με την κρίση των μνημονίων, οι Έλληνες στρέφονταν αλαφιασμένοι σε οποιαδήποτε πιθανή διέξοδο. Τότε βρέθηκε μπροστά τους ένα κόμμα με στοιχειώδη οργάνωση, με σημαντική δύναμη στα ΜΜΕ και στη διανόηση, με εχέγγυα μιας κάποιας «ριζοσπαστικής αξιοπιστίας», ως προερχόμενο από την Αριστερά, για να αυτοπροταθεί ως μνηστήρας της εξουσίας.
Ο Τσίπρας, αγνοώντας την αντίθεση ανάμεσα στην πραγματικότητα και το κόμμα του, θέλησε επιτέλους να σπάσει το ταμπού της ανάληψης της αστικής εξουσίας από ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Πράγματι, μέχρι τότε, σε ολόκληρη τη μεταπολιτευτική περίοδο, η Αριστερά, και κατ’ εξοχήν η ανανεωτική Αριστερά από την οποία προέρχεται ο ΣΥΡΙΖΑ, λειτουργούσε ως ιδεολογική δεξαμενή σκέψης της κυβερνώσας κέντρο-αριστεράς, δηλαδή του ΠΑΣΟΚ. Αυτός ο ρόλος της έδινε τη δυνατότητα να βρίσκεται διαρκώς στους προθαλάμους της εξουσίας, τόσο σε επίπεδο συνδικαλιστικό όσο και κυρίως στο πανεπιστήμιο, στην εκπαίδευση, στα μέσα επικοινωνίας, χωρίς ταυτόχρονα να «βρωμίζεται» από τη συνάφεια και τις δουλείες της εξουσίας.
Μπροστά στην κατάρρευση του τροφοδότη λογαριασμού, δηλαδή του ΠΑΣΟΚ, ο Τσίπρας τόλμησε το μεγάλο βήμα της διεκδίκησης της πολιτικής εξουσίας. Στην Ελλάδα όμως δεν εξελισσόταν κάποια κοινωνική επανάσταση· το κοινωνικό σύστημα παρέμενε ακλόνητο, οι ολιγάρχες στη θέση τους, τα κανάλια στη θέση τους, οι διεθνείς δεσμοί της χώρας ακλόνητοι.
Συναφώς, η ανάληψη της διακυβέρνησης από ένα ριζοσπαστικό αριστερό κόμμα θα σήμαινε αναπόφευκτα την εγκατάλειψη των θέσεών του. Και όλοι ζήσαμε με οδυνηρό τρόπο αυτή την «προσαρμογή», που κόστισε εκατοντάδες δισεκατομμύρια στη χώρα, επίταση της φυγής των νέων, διάλυση του εθνικού τραπεζιτικού συστήματος και ανείπωτες οδύνες για τους φτωχότερους Έλληνες.
Τελικώς, ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, τον Ιούλιο του 2015, διέβησαν τον Ρουβίκωνα και μεταβλήθηκαν σε ένα κόμμα τυχάρπαστων εραστών της εξουσίας – κρατώντας από την Αριστερά μόνο το όνομα. Ο Τσίπρας δεν θα μείνει στην ιστορία μόνο ως ο μοιραίος άνθρωπος που έφερε το τρίτο αχρείαστο μνημόνιο στη χώρα αλλά και εκείνος που διέφθειρε μέχρι μυελού οστέων το ίδιο το σώμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Η οποία, σαν έτοιμη από καιρό, εθίστηκε στην εξουσία – πρόσφορη στο οτιδήποτε για να την ανακτήσει, όταν βεβαιώθηκε οριστικά, μετά τις εκλογές του 2023, πως με τον Τσίπρα δεν έχει πλέον αυτή τη δυνατότητα.
Ήταν πλέον ώριμη να καταφύγει στον οποιονδήποτε θα της αντικατόπτριζε έστω και την οφθαλμαπάτη της εξουσίας. Και τον βρήκε στον Κασσελάκη που, έχοντας βέβαια και μερικές ισχυρές πλάτες και σπρωγμένος από τον ίδιο τον Τσίπρα, πίστεψε πως, στην Ελλάδα, η πλέον επικερδής σπέκουλα είναι η πολιτική. Ένα κόμμα χωρίς πλέον κανένα ιδεολογικό άξονα μεταβλήθηκε στο όχημα ενός αετονύχη σπεκουλαδόρου. Οι «αριστεροί» του ΣΥΡΙΖΑ, αφού πρώτα είχαν καταπιεί τα πούρα του Αλέξη στα γιοτ των επιχειρηματιών, τώρα πια ήταν έτοιμοι να δεχτούν τις βίλες στην Αμερική, το διαμέρισμα των 1,8 εκατ. στο Κολωνάκι, τα αυτοκίνητα των 350 χιλιάδων δολαρίων και τη νέα «Αγία Οικογένεια», Κασσελάκης, Τάιλερ και Φάρλι. Ήταν έτοιμοι να δεχτούν έναν θεατρίνο που γυρνάει σβούρα πάνω στα πλατώ και μιλάει αποκλειστικά για τον εαυτό του, μόνο και μόνο μήπως κρατήσουν κάτι από εκείνο τον Παράδεισο που «άστραψε στα μάτια τους» από το 2015 έως το 2019 και χάθηκε οριστικά.
Χαρακτηριστική είναι η μοίρα που επιφύλαξαν σε όσους ήθελαν να διατηρήσουν, έστω στην κρεμάστρα τους, κάποια από τα παλιά κουρέλια της Αριστεράς που περιέφερε στα έργα του ο Αγγελόπουλος. Στην πρώτη περίπτωση, το 2015, ο Λαφαζάνης και η ομάδα του –θεματοφύλακες του Όχι στο δημοψήφισμα του Ιουλίου– απέτυχαν να μπουν στη Βουλή στις εκλογές του Σεπτεμβρίου. Στην πρόσφατη περίπτωση, η Νέα Αριστερά συνετρίβη στις εκλογές του 2024. Οι Συριζαίοι δεν έχουν ιδεολογίες, την Εξουσία θέλουν έστω και χωρίς καθόλου φτιασίδια. Γι’ αυτό λοιπόν και Κασσελάκης και Τάιλερ και Σπέτσες, και Τζάκρη και Πολάκης και ό,τι άλλο τύχει.
Όμως ο μπιζιμποντισμός του Στέφανου, παρά την κρίση της Νέας Δημοκρατίας και τη δυσαρέσκεια των πολιτών, δεν κατόρθωσε να αναστήσει τον ΣΥΡΙΖΑ· αντίθετα, ο λαϊκός κόσμος ενίσχυσε τον Βελόπουλο και τη Λατινοπούλου. Το εκλογικό αποτέλεσμα της 9ης Ιουνίου κατέδειξε τα όρια του κασσελακισμού και του υπαρκτού ΣΥΡΙΖΑ.
Καθώς η Ελλάδα απειλείται με ιστορική έκλειψη –και οι μόνοι που δεν το καταλαβαίνουν είναι οι πολιτικοί μας–, δεν είναι δυνατό να υπάρξει ανανεωμένη αριστερή ή κεντρο-αριστερή πρόταση με αξιώσεις εξουσίας εάν δεν προτάσσει έναν ισχυρό δημοκρατικό πατριωτισμό με όλα όσα συνεπάγεται αυτός: Επικέντρωση στο δημογραφικό, στην αποκέντρωση, στην παραγωγική ανασυγκρότηση, στην αμυντική θωράκιση, στην αντιμετώπιση των μεταναστευτικών ρευμάτων, στην απόρριψη του δικαιωματισμού και του woke. Αυτά είναι τα ζητήματα που καίνε τα λαϊκά στρώματα.
Και στα μόνα ζητήματα που θα μπορούσε μια πατριωτική κεντρο-αριστερά να διαφέρει ουσιωδώς από την κέντρο-δεξιά θα ήταν η μεγαλύτερη επιμονή στα κοινωνικά ζητήματα. Αλλά, ως προς την επιλογή ενός πατριωτικού εκσυγχρονισμού, όλα τα κόμματα εξουσίας της χώρας, στο προσεχές μέλλον, είναι υποχρεωμένα να ακολουθούν ανάλογη κατεύθυνση, επί ποινή θανάτου.
Καθώς, όμως, ο Κασσελάκης και η Αγία Οικογένεια προσωποποιούν τις αξίες του woke, που ήλθαν να κολλήσουν με τον παραδοσιακό εθνομηδενισμό της Αριστεράς, πώς είναι δυνατό να εκφράσουν μια νέα ισχυρή κεντρο-αριστερά; Ο ΣΥΡΙΖΑ, αναπόφευκτα, θα παραμένει ένα μικρό κόμμα πλίνθων και κεράμων ατάκτως ερριμένων, αναμένοντας τη νέα διάσπαση που αναπόφευκτα θα έρθει. Και προφανώς δεν είναι ο απαξιωμένος Αλέξης Τσίπρας που θα βγάλει έναν θαυματουργό λαγό από το φθαρμένο καπέλο του ταχυδακτυλουργού.
Και γι’ αυτό, όπως συνέβη και στη Γαλλία ή στην Ιταλία, οι δυνάμεις της αλλαγής του πολιτικού σκηνικού έρχονται από τα δεξιά, όπως στη μεταπολίτευση έρχονταν από τα αριστερά. Και αν στην Ελλάδα το κύμα αυτό δεν έχει ακόμα ενισχυθεί, αυτό συμβαίνει εν πολλοίς διότι δεν διαθέτει αξιόπιστες ηγεσίες, έχει περιθωριακά χαρακτηριστικά, και είναι συνδεδεμένο με τον Πούτιν, γεγονός που στην πράξη αναιρεί τον όποιο πατριωτισμό.
Όσο και αν δεν αρέσει σε όσους –όπως ο υποφαινόμενος– έχουν αριστερή καταγωγή, το μόνο που μπορούν να κάνουν(με) είναι να προσπαθούν να επιταχύνουν τη στροφή της ελληνικής κοινωνίας προς έναν πατριωτισμό που θα έχει υψηλότερο πολιτιστικό επίπεδο και δεν θα είναι περιθωριακός, φιλορωσικός και απομονωτιστικός. Και αυτό σήμερα δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να πράξει ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας και πόσο μάλλον ο Κασσελάκης.
Σωσταπατησιωτης έγραψε: 13 Ιουν 2024, 08:46 Δυσοίωνος Καραμπελιάς.
https://www.liberal.gr/politiki/i-parak ... kasselakis
Χαρακτηριστική είναι η μοίρα που επιφύλαξαν σε όσους ήθελαν να διατηρήσουν, έστω στην κρεμάστρα τους, κάποια από τα παλιά κουρέλια της Αριστεράς που περιέφερε στα έργα του ο Αγγελόπουλος. Στην πρώτη περίπτωση, το 2015, ο Λαφαζάνης και η ομάδα του –θεματοφύλακες του Όχι στο δημοψήφισμα του Ιουλίου– απέτυχαν να μπουν στη Βουλή στις εκλογές του Σεπτεμβρίου. Στην πρόσφατη περίπτωση, η Νέα Αριστερά συνετρίβη στις εκλογές του 2024. Οι Συριζαίοι δεν έχουν ιδεολογίες, την Εξουσία θέλουν έστω και χωρίς καθόλου φτιασίδια. Γι’ αυτό λοιπόν και Κασσελάκης και Τάιλερ και Σπέτσες, και Τζάκρη και Πολάκης και ό,τι άλλο τύχει.
Πηγη https://ardin-rixi.gr/archives/257389Οι εκλογές της 9ης Ιουνίου μάλλον ήλθαν να διορθώσουν (sic) την «εκκρεμότητα» ενός απόλυτα μονοπολικού συστήματος. Πλέον, το σύστημα μοιάζει όλο και περισσότερο πολυπολικό, με έναν μεσαίο πόλο, τη ΝΔ, τέσσερις μικρομεσαίους, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Ελληνική Λύση, ΚΚΕ, και ένα πλήθος μικρότερων. Η Νέα Δημοκρατία έπαψε να είναι ο μοναδικός και αδιαμφισβήτητος πόλος της πολιτικής εξουσίας και έχει υποστεί μια βαρύτατη ήττα, κινδυνεύοντας να ακολουθήσει, για πρώτη φορά μετά το 2919, τη μοίρα των υπολοίπων δύο κεφαλών του τρικέφαλου Άργου της μεταπολίτευσης (δύο κυρίαρχα πολιτικά κόμματα και ένα κυρίαρχο ιδεολογικά, η Αριστερά).
Πράγματι, όπως έχουμε δείξει σε αναρίθμητες περιπτώσεις, η μεταπολίτευση, καθώς εξαντλείται μετά το 2009, οδηγεί στη σταδιακή συρρίκνωση των δύο μεγάλων κομμάτων του δικομματισμού, τουλάχιστον σε επίπεδο ψήφων, και παράλληλα στη σταδιακή απομάκρυνση των πολιτών από το πολιτικό σύστημα· και αυτό παρά την πρόσκαιρη ανάδειξη του ιδεολογικού πόλουτης Αριστεράς σε πολιτικό, με τον ΣΥΡΙΖΑ, εξαιτίας της μνημονιακής κρίσης. Το πρώτο κόμμα που υπέστη αυτή τη συρρίκνωση υπήρξε το ΠΑΣΟΚ, το οποίο δικαίως οι πολίτες θεώρησαν κατ’ εξοχήν υπεύθυνο για την πορεία της Μεταπολίτευσης και την καταστροφή του 2009· ακολούθησε, μετά το 2019, ο ΣΥΡΙΖΑ ενώ ισχυρότερες ρίζες φαινόταν να διατηρεί η ΝΔ, καθώς η Μεταπολίτευση είχε μάλλον αριστερόστροφο πρόσημο.
Και πράγματι, μετά τις καταστροφές που προκάλεσε ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Αλέξης Τσίπρας κατά τη μνημονιακή δεκαετία, ο Μητσοτάκης έμοιαζε μετά το 2019 ως η μόνη πιθανή λύση, και όντως προσπάθησε να μαζέψει τα ασυμμάζευτα. Εντούτοις, κακώς, πίστεψε πως το εισιτήριο που του πρόσφεραν οι Έλληνες μετά το 2019 ήταν εισιτήριο διαρκείας· δεν είχε κατανοήσει πως, μετά τη μνημονιακή περίοδο, είχε διαρραγεί τελεσίδικα ο βαθύς δεσμός των πολιτών με το σύστημα της Μεταπολίτευσης. Πλέον, οι διαρκώς μειούμενοι ψηφοφόροι ψήφιζαν με αποκλειστικό κριτήριο τον καλύτερο «υδραυλικό». Έγραφε ο Διονύσης Σαββόπουλος το 1989, με αφορμή την πρώτη μεγάλη κρίση της Μεταπολίτευσης, σε ένα τραγούδι του, που τότε λοιδορήθηκε ευρέως: «Το νόμισμα είναι πάντως τόσο ξεπεσμένο,/ διαλέγω ό,τι μπορώ που να `ναι και φθηνό…/ Αντί, αντί πολιτική, /αντιπολιτική τ’ όνομά μου/ κι ο δρόμος μου γραμμή/ όλος ζικ – ζακ, το μητσοτάκ, / το μητσοτάκ, το μητσοτάκ, το μητσοτάκ». Αυτό ακριβώς συνέβη το 2019, τριάντα χρόνια μετά, με έναν δεύτερο Μητσοτάκη.
Επειδή όμως η πολιτική εξουσία, και η δη η μονοπολική εξουσία, τυφλώνει, ο Κυριάκος Μητσοτάκης πίστεψε πως η στήριξη των Ελλήνων στην κυβέρνησή του δεν ήταν απλώς μία τακτική επιλογή των Ελλήνων για να ξεφορτωθούν τη φθαρμένη Μεταπολίτευση, στην ακραία συριζαϊκή εκδοχή της, αλλά αντίθετα μια ιδεολογική και πολιτική ταύτιση μαζί του. Μια ταύτιση με το μάλλον φθαρμένο προσωπικό του σημιτισμού και της ΝΔ που συγκέντρωσε γύρω του. Πίστεψε πως οι Έλληνες ενστερνίζονται την εθνομηδενιστική ιδεολογία του Μαξίμου, του ΥΠΕΞ και του Καλύβα, την WOKE ιδεολογία του Σκέρτσου και του Ιδρύματος Ωνάση, τον νεοφιλελευθερισμό ενός δρακόντειου τραπεζιτικού συστήματος. Πίστεψε πως θα καταπιούν αμάσητο ό,τι τους σερβίρει, τον γάμο των ομοφυλοφίλων, την ενδοτικότητα που επιστρέφει απέναντι στην Τουρκία, την επαμφοτερίζουσα πολιτική στο μεταναστευτικό, τα χλιαρά και ανεπαρκή μέτρα στο δημογραφικό, την ασυδοσία των τραπεζών και των πολυεθνικών και, προπαντός, την έλλειψη ενός εθνικού οράματος για μια χώρα που κινδυνεύει με καταποντισμό.
Και αυτό φάνηκε ξεκάθαρα στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας του για τις ευρωεκλογές. Το κόμμα του και ο ίδιος εμφανίστηκαν χωρίς πνοή και όραμα και ασχολούνταν με την τιμή της φέτας, όπου ο Κυριάκος έκανε και κουτοπόνηρες λαθροχειρίες, ή με το πόθεν έσχες ενός πολιτικού κλόουν. Και όμως, αυτές οι Ευρωεκλογές είχαν αποφασιστική σημασία για την Ευρώπη και πρωτίστως για την Ελλάδα. Γιατί μόνο μια οχυρωμένη Ευρώπη απέναντι στα ανεξέλεγκτα μεταναστευτικά κύματα, στο πεδίο της άμυνας, καθώς και σε κείνο του παραγωγικού μοντέλου, ξεπερνώντας την αποβιομηχάνιση, θα μπορούσε να προσφέρει μια ασπίδα ασφαλείας για μια Ελλάδα που συρρικνώνεται θανάσιμα και απειλείται από τον τουρκικό νεο-οθωμανισμό. Αντ’ αυτών, η ΝΔ του Μητσοτάκη, ανεπαισθήτως και ασύγγνωστα, με το είδος της καμπάνιας της ήλθε να καθίσει δίπλα στους πτωχευμένους ανταγωνιστές της, έστω ως primus inter pares.
Και, για να μη θεωρηθεί ότι όλα όσα προαναφέρθηκαν αποτελούν ιδεοληψίες του συγγραφέα – που προσπαθεί να συνταιριάξει την πραγματικότητα με τα ιδεολογικά του πιστεύω–, σας παραθέτω το πλέον αδιάψευστο επιχείρημα, την ετυμηγορία των αριθμών, έστω και αν είναι κάποτε κουραστικοί: Η Μεταπολίτευση εγκαινιάστηκε το 1974 με τη Νέα Δημοκρατία στους 2.669.133 ψήφους και την αποχή στο 20%. Το 1981, τη στιγμή του θριάμβου του ΠΑΣΟΚ (2.726.309 ψήφοι), η ΝΔ πήρε ακόμα 2.034.496 και η αποχή ήταν κάτω από το 20%. Το 1990, τη στιγμή της πρώτης μεγάλης κρίσης της Μεταπολίτευσης, η ΝΔ πήρε 3.088.137(!) ψήφους και το ΠΑΣΟΚ 2.543.042, και πάλι με εξαιρετικά χαμηλή αποχή. Τέλος, στις έσχατες μεταπολιτευτικές εκλογές πριν την κρίση, το 2009, το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ πήρε 3.012.542(!) ψήφους και η ΝΔ 2.295.719, με την αποχή να βρίσκεται στο 29%. Δηλαδή, σε ολόκληρη τη μεταπολιτευτική περίοδο, οι δυο πολιτικοί πόλοι του συστήματος κινούνταν σε επίπεδα άνω των 2 εκατομμυρίων ψηφοφόρων και η αποχή δεν ξεπέρασε ποτέ το 29% του 2009. Επρόκειτο δηλαδή για ένα μάλλον νομιμοποιημένο, και σταθερό –λιγότερο ή περισσότερο– πολιτικό σύστημα, όπως καταδεικνύει η χαμηλή αποχή και τα υψηλά ποσοστά των δύο μονομάχων (γύρω στο 40% τουλάχιστον).
Κατά τη δεκαετή κρίση που ακολούθησε, θα αρχίσει το ξήλωμα του πολιτικού και κομματικού πουλόβερ της Μεταπολίτευσης: τον Ιανουάριο του 2015, η ΝΔ θα πάρει 1.718.694 ψήφους, ο ΣΥΡΙΖΑ 2.245.978 και το ΠΑΣΟΚ 289.469 (sic), με την αποχή κοντά στο 37%. Δηλαδή, ο ένας πόλος του συστήματος, ο κατ’ εξοχήν ταυτισμένος με τη Μεταπολίτευση, θα καταρρεύσει εκλογικά, ενώ και ο δεύτερος, που προσπάθησε να τον υποκαταστήσει, ο ΣΥΡΙΖΑ, θα ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο το 2023. Η αποχή θα διευρύνεται διαρκώς στις εθνικές αναμετρήσεις (47,17% τον Ιούλιο του 2023), και στις Ευρωεκλογές (41,3% το 2019), για να μην αναφερθούμε στην αποχή ρεκόρ των πρόσφατων Δημοτικών Εκλογών. Και ο κύκλος θα κλείσει με τις πρόσφατες ευρωεκλογές όπου η ΝΔ θα πάρει 1.125.602 ψήφους, ο ΣΥΡΙΖΑ 593.133,το ΠΑΣΟΚ 508.399, ενώ η αποχή θα εκτιναχθεί στο 58,61%.
Με άλλα λόγια, η απονομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος (αποχή) και των πολιτικών κομμάτων (κατάρρευση αριθμού ψηφοφόρων) άγγιξε πλέον για τα καλά το σύνολο των κομμάτων-πόλων του μεταπολιτευτικού καθεστώτος.
Και ας μη βαυκαλίζονται οι νεοδημοκράτες πολιτικοί ότι πρόκειται για κάτι στιγμιαίο, εξαιτίας του χαμηλού διακυβεύματος των ευρωεκλογών, μετά το οποίο, με διορθωτικές κινήσεις, θα αναταχθεί. Και αυτό διότι, παρότι η ΝΔ τα προηγούμενα χρόνια έδειξε καλύτερα αντανακλαστικά από τους αντιπάλους, μετέχει και η ίδια στην ιδεολογία της μεταπολίτευσής: Ενδοτισμός, λογική του οικονομικού παρασιτισμού (τουρισμός για πάντα), επαρχιωτισμός (που τόσο περίτρανα καταδείχτηκε στις ευρωεκλογές), μικροελλαδισμός («ζούμε στον καλύτερο δυνατό κόσμο», στην… Εκάλη), παντελής έλλειψη οράματος που θα μπορούσε να συνεγείρει έναν βυθισμένο στην παρακμή ελληνικό λαό.
Συναφώς, έχουμε μπει σε μια νέα ταραγμένη πολιτική περίοδο που θα γνωρίσει ανατροπές, ανακατατάξεις και διαμόρφωση νέων σχημάτων, μέχρις ότου δημιουργηθεί (αν δημιουργηθεί) μια νέα σταθερότητα με νέα χαρακτηριστικά: πρόταξη της δημογραφικής ανάταξης· της παραγωγικής ανασυγκρότησης· αμυντική θωράκιση· ανατροπή του κυρίαρχου πολιτικού και πολιτισμικού μηδενισμού· ισχυρή ελληνική παρουσία σε μια νέα Ευρώπη, αμυντικά και παραγωγικά, ικανή να διαφυλάξει την αυτονομία της· εν ολίγοις ελληνισμός έναντι του μικροελλαδισμού της Μεταπολίτευσης. Αλλά για όλα αυτά και την ανάλυση των υπολοίπων κομμάτων, στα σημειώματα που ακολουθούν.
Έχουν μετατοπιστεί και τα γκολπόστ βέβαια. Τώρα "ακροδεξιός" θεωρείσαι αν θέλεις να τιμωρούνται οι παραβατικοί Ρομά. Αυτό από μόνο του αρκεί.Zelda έγραψε: 13 Ιουν 2024, 15:04 Αυτο που μενει για την αναδιαταξη του πολιτικου σκηνικού ειναι να βρεθει σοβαρος ανθρωπος για να ηγηθει κανονικου κομματος δεξιότερα της ΝΔ
Οσο ευκολο ειναι αυτο, γιατι μιλαμε για χωρο που ιδεολογικά παραγει μονο οικοδομικα υλικά
Δεν είναι θέμα προσώπου αλλά δυνατότητας.Ο Καραμπελιάς λέει τα γνωστά αλλά πολλά από αυτά είναι ανέφικτα.Τι εννοεί π.χ. με τον "ενδοτισμό" έναντι της Τουρκίας;παραχωρήθηκε κάτι;μήπως νομίζει ότι μπορεί να γίνει κάτι άλλο;γιατί δεν μας το λέει συγκεκριμένα;ή μήπως μπορεί να αλλάξει τώρα πια το δημογραφικό;Zelda έγραψε: 13 Ιουν 2024, 15:04 Αυτο που μενει για την αναδιαταξη του πολιτικου σκηνικού ειναι να βρεθει σοβαρος ανθρωπος για να ηγηθει κανονικου κομματος δεξιότερα της ΝΔ
Οσο ευκολο ειναι αυτο, γιατι μιλαμε για χωρο που ιδεολογικά παραγει μονο οικοδομικα υλικά
Εξυπακουονται αυτα οταν μιλαμε για ''σοβαρο'' ανθρωπο, που γενικα τετοιοι δεν ασχολουνται με την πολιτικη, ποσο μαλλον με το τσιρκο δεξια της ΝΔπατησιωτης έγραψε: 13 Ιουν 2024, 15:30Δεν είναι θέμα προσώπου αλλά δυνατότητας.Ο Καραμπελιάς λέει τα γνωστά αλλά πολλά από αυτά είναι ανέφικτα.Τι εννοεί π.χ. με τον "ενδοτισμό" έναντι της Τουρκίας;παραχωρήθηκε κάτι;μήπως νομίζει ότι μπορεί να γίνει κάτι άλλο;γιατί δεν μας το λέει συγκεκριμένα;ή μήπως μπορεί να αλλάξει τώρα πια το δημογραφικό;Zelda έγραψε: 13 Ιουν 2024, 15:04 Αυτο που μενει για την αναδιαταξη του πολιτικου σκηνικού ειναι να βρεθει σοβαρος ανθρωπος για να ηγηθει κανονικου κομματος δεξιότερα της ΝΔ
Οσο ευκολο ειναι αυτο, γιατι μιλαμε για χωρο που ιδεολογικά παραγει μονο οικοδομικα υλικά
κατά μία έννοια το ότι δεν υπάρχει σοβαρός μπορεί να είναι και ευτύχημα διότι εάν βρεθεί νομιζωσοβαρός και καταλάβει την εξουσία και πιστέψει ότι μπορεί να κάνει κάποια ταρζανιά μπορεί να προκαλέσει καταστροφή.
Μα αν είναι σοβαρός θα ξέρει μέσες άκρες τι μπορεί να κάνει και τι όχι. Σωστά;πατησιωτης έγραψε: 13 Ιουν 2024, 15:30Δεν είναι θέμα προσώπου αλλά δυνατότητας.Ο Καραμπελιάς λέει τα γνωστά αλλά πολλά από αυτά είναι ανέφικτα.Τι εννοεί π.χ. με τον "ενδοτισμό" έναντι της Τουρκίας;παραχωρήθηκε κάτι;μήπως νομίζει ότι μπορεί να γίνει κάτι άλλο;γιατί δεν μας το λέει συγκεκριμένα;ή μήπως μπορεί να αλλάξει τώρα πια το δημογραφικό;Zelda έγραψε: 13 Ιουν 2024, 15:04 Αυτο που μενει για την αναδιαταξη του πολιτικου σκηνικού ειναι να βρεθει σοβαρος ανθρωπος για να ηγηθει κανονικου κομματος δεξιότερα της ΝΔ
Οσο ευκολο ειναι αυτο, γιατι μιλαμε για χωρο που ιδεολογικά παραγει μονο οικοδομικα υλικά
κατά μία έννοια το ότι δεν υπάρχει σοβαρός μπορεί να είναι και ευτύχημα διότι εάν βρεθεί νομιζωσοβαρός και καταλάβει την εξουσία και πιστέψει ότι μπορεί να κάνει κάποια ταρζανιά μπορεί να προκαλέσει καταστροφή.
Ποια «πολιτική σταδιοδρομία»;
Fluffy έγραψε: 25 Αύγ 2021, 12:22 Στον καπιταλισμό κυριαρχεί η αντίληψη της κυρίαρχης τάξης, γιαυτό είναι και κυρίαρχη.
? Η κανένας Χαρίτσης 
